Le Figaro : Η ανασφάλεια των πολιτών ευνοεί την επιβολή μιας διεστραμμένης τάξης.

Με έκπληξη οι κοινοί θνητοί είδαμε πριν λίγες μέρες ένα βίντεο τραβηγμένο στο μετρό όπου νεαροί τραγουδούσαν όλοι μαζί : «Γ@@@ τους Εβραίους και γ@@@ τη μάνα τους, ζήτω η Παλαιστίνη, είμαστε Ναζί και είμαστε περήφανοι». Δεν γίναμε απλώς μάρτυρες ενός ανεμπόδιστου αντισημιτισμού αλλά δυναμικού με την αναφορά στον ναζισμό να γίνεται με χαρούμενο και μαχητικό τρόπο. Δικαιολογημένα όλοι θα εκδηλώσουν την αγανάκτηση τους ακόμα κι αν χρειάζεται αρκετή δόση υποκρισίας για να πει κανείς ότι εκπλήσσεται από αυτή τη ριζοσπαστικοποίηση μιας τάσης που είναι ορατή εδώ και δύο δεκαετίες.

Εχουμε πράγματα να πούμε για αυτό το τραγουδιστικό μίσος των νέων ορδών των βαρβάρων. Ο αντισημιτισμός, γι' αυτήν, είναι το αποκορύφωμα μιας ριζικής ρήξης με μια απερίφραστα απορριπτέα κοινωνική τάξη. Είναι αντιπροσωπευτικός μιας κατακτητικής παραβατικότητας που τρομοκρατεί πόλεις και συγκοινωνίες. Είναι μια φυσική παρουσία που γίνεται αισθητή σε μια ρευστοποιημένη κοινωνία, μια κυρίαρχη βαρβαρότητα που απολαμβάνει τον φόβο που εμπνέει. Όσοι συναντάνε τέτοιες ορδές κανιβάλων αλλάζουν πεζοδρόμια ή κάνουν ότι κοιτάζουν αλλού. Ξέρουν ότι δεν θέλει πολύ για να γίνουν στόχος αυτών των νέου είδους κακοποιών, που ασκούν μια νέα μορφή κυριαρχίας, βασισμένη σε μια πρωτόγονη βία, ενώπιον της οποίας οι κοινωνίες μας παρακολουθούν παραλυμένες και ανήμπορες.

Το αστικό τοπίο γίνεται θολό, όλο και περισσότεροι ανισόρροποι και παραβατικοί τύποι κυκλοφορούνε στους δρόμους ενώ πολλές γειτονιές έχουν γίνει αφιλόξενα μέρη για τους κοινούς θνητούς. Να σημειωθεί, και αυτό δεν είναι λεπτομέρεια, ότι ένα μεγάλο μέρος αυτής της πραγματικότητας έρχεται στην επιφάνεια χάρη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία αντιπροσωπεύουν μεν μια κατακερματισμένη εικόνα της πραγματικότητας αλλά έχουν τουλάχιστον την αξία ότι γκρεμίζουν το επίσημο φίλτρο των ΜΜΕ ώστε να δουν όλοι αυτό που η κυρίαρχη ιδεολογία θα προτιμούσε να μην διαπιστώνει κανείς.

Νέα κανονικότητα

Αυτή η νέα πραγματικότητα είναι παράδοξη καθώς διαψεύδεται σε επίπεδο δημόσιου λόγου ενώ πρακτικά είναι ολοένα και πιο εξώφθαλμη. Οικογένειες μετακομίζουν από γειτονιές όπου η ζωή είναι όλο και πιο ανυπόφορη, γυναίκες παίρνουν μαθήματα αυτοάμυνας, ενώ συστήματα συναγερμών και ψηφιακοί κώδικες φιλτράρουν όλο και περισσότερο την πρόσβαση στις πολυκατοικίες.

Η ανασφάλεια δεν θεωρείται πλέον ως κοινωνική αναστάτωση αλλά ως μια νέα κανονικότητα, στην οποία πρέπει να προσαρμοστούν τόσο το κράτος όσο και οι πολίτες. Συντηρητικοί διανοούμενοι στις Ηνωμένες Πολιτείες το βλέπουν ως μια νέα τεχνική εξουσίας για να επιβάλλεται αποτελεσματικότερα η εξουσία στον πληθυσμό: μια παραλυμένη κοινωνία, πάντα φοβισμένη, είναι πιο υπάκουη, πιο εύχρηστη. Η ανασφάλεια των πολιτών ευνοεί την επιβολή μιας διεστραμμένης τάξης.

Αλλά δεν χρειάζεται να υιοθετήσουμε μια τέτοια θεωρία για να εξηγήσουμε την παρούσα κατάσταση των πραγμάτων. Θα πρέπει μάλλον να το δούμε ως την πολιτική συνέπεια ενός στρεβλωτικού κοινωνιολογικού πρίσματος στην καρδιά του πολιτικομηντιακού συστήματος. Η αδιαφορία για την πολιτισμική συνοχή των κοινωνιών και η ανοχή έως και επιβράβευση της αντικοινωνικής συμπεριφοράς στο όνομα της αυθεντικότητας. Η αποδόμηση των κανόνων ευγένειας και της κομψότητας που περιόριζαν με φίλτρα πολιτισμού την επιθετικότητα στην συμπεριφορά κάνουν την πολιτισμένη συμπεριφορά ξανά ζητούμενο. Πολιτικό ζητούμενο.

Matthieu Bock-Côté

Le Figaro

3/11/23

via Babis Georges Petrakis

=============