Τι συνδέει την Ουκρανία, την επιδείνωση της ευρωπαϊκής οικονομίας και τη νέα Δεξιά του Βορρά.

Μανώλης Κοττάκης

Τι σχέση μπορεί να έχουν ο πόλεμος στην Ουκρανία και οι δηλώσεις Πούτιν περί λήξης αυτού, η κάκιστη πορεία των δημοσιονομικών εμβληματικών χωρών του ευρωπαϊκού Βορρά, η κατάρρευση της παλαιάς Κεντροδεξιάς του Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος στη Γαλλία, στην Ιταλία, στην Ολλανδία, στη Σουηδία και τη Γερμανία με την ταυτόχρονη αντικατάστασή της από τη νέα ευρωπαϊκή Δεξιά των Μελόνι, Λεπέν, Βίλντερς και προσεχώς του AfD; ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Θεωρώ ότι πρόκειται για αλληλένδετες εξελίξεις τύπου ντόμινο: Ο πόλεμος στην Ουκρανία πλήττει ευθέως τις άλλοτε κραταιές ευρωπαϊκές οικονομίες του Βορρά και το αποτέλεσμα του πλήγματος αυτού καθρεφτίζεται στους νέους πολιτικούς συσχετισμούς εντός της επικράτειας αυτών.

Εδώ που φθάσαμε, λοιπόν, μπορούμε να πούμε και μερικές αλήθειες, τις οποίες κάποιοι μοναχικά τολμήσαμε να θίξουμε από την πρώτη ώρα αλλά αντιμετωπιστήκαμε ως αποσυνάγωγοι. (Δεν βαριέστε…)

Αλήθεια πρώτη: Ούτε οι κυρώσεις γονάτισαν τη Ρωσία ούτε το αποτέλεσμά τους ήταν η ανατροπή του Πούτιν. Και πάνω απ’ όλα: Η Ρωσία δεν ηττήθηκε στον πόλεμο με την Ουκρανία. Ενάμιση χρόνο μετά οι μεγάλοι κερδισμένοι του πολέμου είναι οι Αμερικανοί, που ξεπουλούν τις ποσότητες σχιστολιθικού αερίου που διαθέτουν (χωρίς όμως να μπορούν να πάρουν το πάνω χέρι στην Ευρώπη), και οι Ρώσοι, οι οποίοι, πουλώντας λιγότερο φυσικό αέριο και λιγότερο πετρέλαιο, κατάφεραν να τετραπλασιάσουν τα κέρδη τους. Κοινώς, οι κυρώσεις οδήγησαν στην ανάπτυξη και όχι στη συρρίκνωση τη ρωσική οικονομία. Σε σημείο μάλιστα που ο Πούτιν επέβαλε στις χώρες που πρωταγωνίστησαν στις κυρώσεις εναντίον του να αγοράζουν πετρέλαιο από αυτόν και να το πληρώνουν σε… ρούβλια.

Αντιθέτως, οι μεγάλοι χαμένοι από την πολιτική της ασύνετης ταύτισης με τις αμερικανικές επιλογές είναι οι ηγέτιδες χώρες της Ε.Ε. στον Βορρά: η Γερμανία, η Ολλανδία, η Γαλλία, η Σλοβακία, η Πολωνία και άλλες. Οι χώρες αυτές βάσισαν τον καλπασμό στην ανάπτυξή τους στο φθηνό ρωσικό αέριο και στη χρηματοδότηση των πλεονασμάτων τους από τα ελλείμματα των χωρών του Νότου. Χωρίς φθηνό ρωσικό φυσικό αέριο οι βιομηχανίες των χωρών αυτών πεθαίνουν καθημερινά. Χάνουν σε ανταγωνιστικότητα. Σε κάποιες περιοχές της Γερμανίας ψιθυρίζεται όλο και περισσότερο η λέξη «αποβιομηχανοποίηση».

Δεδομένου μάλιστα ότι οι ευρωπαϊκές οικονομίες του Βορρά είναι συγκοινωνούντα δοχεία, γίνεται αντιληπτό γιατί βουλιάζουν αυτές οι οικονομίες. Γίνεται επίσης αντιληπτό γιατί η Κομισιόν εγκαλεί τις χώρες αυτές με την τελευταία έκθεσή της για τα οικονομικά τους αποτελέσματα. Ακόμα περισσότερο: Γίνεται αντιληπτό γιατί οι χώρες του Βορρά απορρίπτουν το ελληνικό και το ιταλικό αίτημα για την εξαίρεση των αμυντικών δαπανών από τον υπολογισμό του ελλείμματος και του χρέους τους. Γνωρίζουν ποια είναι τα οικονομικά τους χάλια και δεν θέλουν επ’ ουδενί να ρισκάρουν να βάλουν ξανά το χέρι στη τσέπη για τον Νότο στο μέλλον.

Στην πραγματικότητα, η Ευρώπη βουλιάζει σε μια οικονομική κρίση που μόλις άρχισε να πλήττει τα ιδρυτικά της μέλη γιατί απεμπόλησε την αυτονομία της έναντι της Δύσης και στέρησε από τους λαούς για χάρη των ΗΠΑ το φθηνό αγαθό της ενέργειας. Η Ευρώπη έπαψε να είναι Ευρώπη για τον εαυτό της. Παρέμεινε Ευρώπη μόνο για τους άλλους.
Η χρεοκοπία του ευρωπαϊκού υποδείγματος σε συνδυασμό με την άκρατη ισλαμοποίηση της ηπείρου που συνθλίβει την ευρωπαϊκή ταυτότητα έχει ένα και μόνο αποτέλεσμα, απολύτως αναμενόμενο: την κατάρρευση των παραδοσιακών δεξιών κομμάτων του ΕΛΚ και την ανόρθωση νέων δεξιών δυνάμεων στα οποία το σύστημα της πολιτικής ορθότητας έχει κολλήσει την ετικέτα της «Ακροδεξιάς».

Επεσαν η Μέρκελ και ο διάδοχός της Χερτς. Το CDU, το κόμμα πάνω στο οποίο βασίστηκε η μεταπολεμική ανάπτυξη της Γερμανίας, βουλιάζει μεταξύ δεύτερης και τρίτης θέσης, ενώ ο «αχαμνός» Σολτς προσανατολίζεται να διεξαγάγει πρόωρες εκλογές για να γλιτώσει την κατακραυγή. Τέτοια είναι η κατάρρευση. Επεσε στην Ολλανδία ο Ρούτε. Στις προηγούμενες εκλογές το σύστημα έδωσε την ύψιστη μάχη οπισθοφυλακής και τον κράτησε ζωντανό, στην πραγματικότητα όμως απλώς καθυστέρησε την ήττα του. Επεσε το γκολικό Ρεπουμπλικανικό Κόμμα στη Γαλλία και αφεντικό του χώρου (παρά τις πατέντες του συστήματος με κλώνους της Ακροδεξιάς) γίνεται η Λεπέν που προηγείται του Μακρόν με 28% έναντι 19% στην κούρσα για τις ευρωεκλογές. Επεσε επίσης ο Ντράγκι στην Ιταλία από την ανθεκτική Μελόνι.

Επεσε και η Σλοβακία που εξέλεξε φιλορωσική κυβέρνηση. Η χρεοκοπία του ευρωπαϊκού υποδείγματος φέρνει λοιπόν στο προσκήνιο νέες δυνάμεις. Η ρωσική ανάλυση που στην αρχή αμφισβητήθηκε φαίνεται ότι μπορεί να είναι και σωστή. Ο χρόνος δεν λειτουργεί πλέον υπέρ της Ευρώπης. Η στρατηγική υπομονή έχει αποτελέσματα. Γι’ αυτό και η ρητορεία Βίλντερς για έξοδο από μία Ενωση που στην ενεργειακή κρίση, αντί να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των πολιτών της, τα έδωσε όλα για τα συμφέροντα των Δημοκρατικών του Μπάιντεν βρήκε μεγάλο ακροατήριο στην Ολλανδία. Γι’ αυτό βρίσκει ακροατήριο και το κόμμα του μάρκου στη Γερμανία. Ευλόγως θα διερωτηθεί κανείς αν ο βόρειος άνεμος που συνθλίβει τα κόμματα του λεγόμενου Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος θα φυσήξει και νοτίως ώστε να περιλάβει και την Ελλάδα. Η απάντηση είναι όχι. Οχι ακόμη.

Στην Ελλάδα υπάρχει πάντα καθυστέρηση συνάντησης με τα σύγχρονα ευρωπαϊκά ρεύματα λόγω απουσίας επαφής με τον Διαφωτισμό. Τετρακόσια χρόνια σκλαβιάς ήταν αυτά. Πρέπει να φυσήξει πολύ για να φθάσουν οι ιδέες μέχρι εδώ κάτω. Στην Ελλάδα και τη Γερμανία αυτή την εποχή ρευστοποιούνται οι δυνάμεις της Αριστεράς. Οι Ελληνες είμαστε οι τελευταίοι τω Μοϊκανών σε όλη την Ενωση. Οι οποίες αριστερές δυνάμεις που υπήρχαν στην Ισπανία, στην Ιταλία, στην Πορτογαλία, για να περιοριστούμε στον Νότο μόνον, έχουν εξαϋλωθεί καιρό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ μπαίνει τελευταίος στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Η Δεξιά θα κινδυνεύσει με ρευστοποίηση όταν από απόσταση θα γίνουν αντιληπτές στο κοινωνικό και οικονομικό πεδίο οι συνέπειες της άφρονος ταύτισης με την εκείθεν Δύση εις βάρος της ευρωπαϊκής μας προοπτικής, των εθνικών μας συμφερόντων και της τσέπης του καθενός. Τότε οι εξελίξεις θα λάβουν στην πατρίδα μας τη μορφή χιονοστιβάδας. Οταν θα συνειδητοποιήσουμε ότι είμαστε οι χαμένοι της γεωπολιτικής και πως ποντάραμε σε λάθος άλογα. Το πότε θα συμβεί αυτό είναι πρόωρο να το πει κανείς. Οχι τώρα πάντως, όχι ακόμη. Ο χώρος θα βουλιάξει ξαφνικά. Οπως ο κάμπος. Κάποτε.

===========