Πρελούδιο καταστροφής – Γιατί αδυνατούμε πλέον να ερμηνεύσουμε την πραγματικότητα!

Ετούτο το άρθρο αποδείχτηκε δύσκολο έργο στην προσπάθεια να συνδεθεί το γενικό με το ειδικό, τόσο λόγω του ορυμαγδού των γεγονότων και των συνεχόμενων καταστροφών που πλήττουνε αυτή τη χώρα, όσο και λόγω του αδιαφανούς χαρακτήρα των διεθνών εξελίξεων όπου εμπλέκεται πλέον αξεδιάλυτα και ο ρόλος ασύλληπτα περίπλοκων τεχνολογιών που δύσκολα αν όχι και ελάχιστα πλέον, κατανοούνται η ελέγχονται στο σύνολο τους, ακόμη και από τους κατασκευαστές τους. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Η ταυτόχρονη και ολοένα επιταχυνόμενη εφαρμογή τους σε συνδυασμό με μια γεωπολιτική και γεωστρατηγική κατάσταση σε αναβρασμό χειρότερο από την ισορροπία τρόμου του ’Ψυχρού Πολέμου’ δημιουργεί πλέον ένα εξαιρετικά εύφλεκτο μείγμα που είναι αμφίβολο αν πράγματι ελέγχεται από οποιονδήποτε πραγματικά, σε σημείο που να αμφιβάλλει κανείς για το τι πραγματικά συμβαίνει
και μάλιστα τόσο, ώστε θα ευχότανε κανείς να υπήρχε μια αληθινή παγκόσμια συνωμοσία, μια τρομερή, ασύλληπτης σοφίας διεθνιστική εγκληματική οργάνωση ικανή για όλα και για τα πάντα.

Οι περισσότεροι θα προτιμούσαν έναν κακό Δημιουργό στον ουρανό από την εκκωφαντική σιωπή του άπόλυτου χαους! Γιατί λέτε? Μα για τον απλό λόγο που κρύβει το αληθινό, βαθύτερο άγχος του νέου αιώνα, κάτι εντελώς διαφορετικό ́και εφιαλτικότερο από το “fin de siecle” του αμέσως προηγούμενου.

Ο πραγματικός φόβος πίσω από τη σημερινή σύγχιση είναι ότι μάλλον κανείς πουθενά δε διαθέτει πλέον την απαιτούμενη σοφία και τη δύναμη της θέλησης για να οδηγήσει αυτό το ‘μεθυσμένο καράβι‘ που καβάλησε η ανθρωπότητα και ότι αντίθετα, όλοι κλειδωθήκαμε σε ένα τρένο που τρέχει όλο και γρηγορότερα, προς ένα ’Πέρασμα της Κασσάνδρας’ όπου μας περιμένει μόνον ένα δυστοπικά καταστρεπτικό μέλλον.

Διότι τι θα σήμαινε αν μαθαίναμε ότι όλοι αυτοί οι υπεροργανισμοί τύπου ΔΝΤ, ΟΗΕ, ΠΟΥ, Παγκόσμιο Οικονομικό Φόρουμ και δε συμμαζεύεται, στην πραγματικότητα απλώς πειραματίζονται ‘στου κασσίδη το κεφάλι‘, παγιδευμένοι και οι ίδιοι στις νευρώσεις τους και τα ‘Εcho Chambers‘ τους, ακούγοντας μόνον τις αντανακλάσεις του εαυτού τους και έχοντας επομένως απωλέσει εκείνο το κρίσιμο ένστικτο της έστω τελευταίας στιγμής, που ακόμη κι ένας άνθρωπος του 19ου αιώνα από οποιαδήποτε τάξη,
μπορεί ακόμη να κατείχε.

Και μάλιστα, όσο πιο αυταρχικοί γίνονται τόσο περισσότερο αυτό τους χρησιμεύει για να αποκρύψει την δική τους πλέον ανεπάρκεια μέσα από μια πράξη μεταβίβασης, ώστε να φαίνεται τελικά ότι και για την τυχόν μεγαθυσία μας θα φταίμε πάλι εμείς οι ’υπήκοοι’. Κοντολογής, αυτοί οι ίδιοι οργανισμοί, τη στιγμή που ζητάνε όλο και περισσότερη εξουσία πάνω στους λαούς της οικουμένης, αποδεικνύονται βαθιά ανάπηροι, ακρωτηριασμένοι και ανίκανοι.

Ταυτόχρονα, το γεγονός ότι σχεδόν οι περισσότεροι πολιτικοί οργανισμοί και κινήματα εξακολουθούν να μεταφέρουν στο μέλλον ιδέες που γεννήθηκαν σχεδόν δυο αιώνες πριν, αποκαλύπτει σε μεγάλο βαθμό την στειρότητα της σημερινής σκέψης και την αδυναμία εκπόνησης ενός νέου μεγαλόπνοου σχεδίου χειραφέτησης της ανθρωπότητας. Ακούμε διαρκώς τις ίδιες κοινοτοπίες, από την άκρα δεξιά ως την σοσιαλδημοκρατία και την άκρα αριστερά, και όλοι φαίνονται να ακολουθούν τη συνταγή του Αινστάιν για την ηλιθιότητα, την επανάληψη της ίδιας απάντησης που απέτυχε επανειλλημένα στο παρελθόν.

Kανείς δεν φαίνεται να έχει την παραμικρή διάθεση να διατρέξει εκ νέου όλη την ιστορία και να εξάγει συμπεράσματα που θα μπορούσαν να είναι στοιχειωδώς χρήσιμα απέναντι στις τεράστιες προκλήσεις μιας τυφλά οικοδομούμενης μεγα-μηχανής που κανείς δεν ξέρει σε τι περιπέτειες μπορεί να μας παρασύρει και κυρίως με ποιες παράπλευρες θυσίες.

Από αυτή τη βαθύτερη αδυναμία, οι περισσότερες πολιτικές αντιπαραθέσεις γίνονται ολοένα και πιο θεατρικές και όσο περισσότερο πολωμένες εμφανίζονται, τόσο πιο κούφιες και άδειασμένες από νόημα γίνονται μην αφήνοντας πίσω τίποτε άλλο από αδιάφορους ψηφοφόρους που δεν νοιάζονται πλέον παρά για μια γυμνή επιβίωση, έχοντας αποδεχτεί τη συμμετοχή τους στο θέατρο σαν όρο αυτής της επιβίωσης.

Άλλωστε, γίνεται ολοένα και δυσκολότερο να παρακολουθήσει κανείς τις διαδρομές της αλήθειας σε έναν κόσμο γεμάτο από ψηφιακά αντίγραφα της δραστηριότητας μας, ο οποίος συνεχίζει να γεμίζει από καθρέπτες και αντανακλάσεις του εαυτού μας μέσω των κοινωνικών δικτύων συν πλέον τη συνδρομή της Τεχνητής Νοημοσύνης.

Πλην όμως, όλοι αυτοί οι καθρέπτες είναι πλεόν παραμορφωτικοί και κανείς δε θα γνωρίζει σε λίγο που να βρει τον πραγματικό εαυτό του.

MΕΡΟΣ – 1: Κοινωνικές ’Βόμβες Νετρονίου’

‘Άκρα του τάφου σιωπή στον κάμπο βασιλεύει· λαλεί πουλί, παίρνει σπυρί, κι η μάνα το ζηλεύει’
Διονύσιος Σολωμός, ‘Ελεύθεροι Πολιορκημένοι‘ Ο αναγνώστης θα αναρωτιέται, για τον λόγο που αναφέρθηκε στον υπότιτλο η βόμβα νετρονίου!

Λοιπόν, αυτό το όπλο που επινοήθηκε αρxικά στο μέσο του ψυχρού πολέμου, είχε την υποτiθέμενα ’ευεργετική’ ιδιαιτερότητα να εκπέμπει κυρίως ακτινοβολία χωρίς το καταστρεπτικό κρουστικό κύμα ώστε ήταν κυρίως ένα όπλο ‘κατά προσωπικού‘, αφήνοντας άθικτες διάφορες υποδομές. Το πλεονέκτημα του ήτανε κυρίως ότι άφηνε κάτι να ’κληρονομηθεί’ από τον όποιο νικητή. Τη σημασία αυτής της μεταφοράς πολύ πέρα από τα συγκεκριμένα γεγονότα στον Ελληνικό χώρο αλλά και αλλού, θα προσπαθήσουμε να δείξουμε στη συνέχεια.

Yπάρχει πάντα ένας πολύ απλός τρόπος να εκμεταλλευτεί κανείς οποιαδήποτε φυσική συγκυρία για να την μετατρέψει σε καταστροφή.
Πολύ απλά, είτε δεν κάνει τίποτε για να προστατέψεί όπως θα
έπρεπε, είτε ακόμη χειρότερα, ενεργεί με τον πλέον λάθος τρόπο μεγιστοποιώντας τη ζημιά.
Το τραγικό παράδειγμα του φράγματος της Φαρκαδόνας όπου κανείς δεν μπορεί να βγάλει άκρη ποιος έδωσε εντολή για την κατεδάφιση του είναι νομιζουμε ενδεικτικό ενώ είμαστε πλέον σίγουροι ότι δεν είναι καν η εξαίρεση. Πόσο μάλλον όταν έχει υπάρξει και προειδοποίηση από Ελβετούς και Γάλλους μετεωρολόγους σχετικά με την πιθανότητα θεομηνίας. Xώρια τα έργα που δεν έγιναν όπως η ίδια η Ε.Ε. ανακαλύπτει!

Πολλοί πρόσεξαν ήδη την ομοιότητα ανάμεσα στις φετινές μεγα- πυρκαγιές και την ανάλογη καταστροφή που ενέσκηψε στο Μάουι της Χαβάης. Και εκεί έχουν καταγγελθεί μια σειρά από ολιγωρίες, όπως μη λειτουργία του συναγερμού, διακοπή της τροφοδοσίας νερού και άλλα. Αυτό όμως που εξόργισε πιο πολύ ήταν η άμεση αντίδραση διαφόρων ολιγαρχών των ΗΠΑ που μέσω αντιπροσώπων άρχισαν την αμέσως επόμενη ημέρα τα τηλεφωνήματα σε επιζήσαντες ιδιοκτήτες οικοπέδων με προσφορές για την αγορά τους.

Ταυτόχρονα, κάποιοι ’καλοθελητές’ ειδικοί βιάζονται για να μας πείσουν για το ότι οι λεγόμενες ’έξυπνες πόλεις’, ’έξυπνα χωριά’ κλπ, θα είναι πολύ καλύτερα ασφαλισμένα από φυσικές καταστροφές. Το πως οι διάφορες ’εξυπνάδες’ του τύπου μπορεί να κρύβουν αυξανόμενο συγκεντρωτισμό προς όφελος μονοπωλιακών κεφαλαίων θα το δούμε προς το τέλος.

Βέβαια, κάτι αντίστοιχο δεν χρειάζεται καν να γίνει στην περίπτωση του Θεσσαλικού κάμπου για πολύ απλούς λόγους. Αν συνυπολογίσει κανείς το διάστημα δυο με τριών χρόνων για την ανασύσταση του καλλιεργήσιμου εδάφους, όπως και την τεράστια οικονομική επιβάρυνση όλων των καταστραμμένων νοικοκυριών, δε χρειάζεται πολύ φαντασία για να σκεφτεί κανείς το ενδεχόμενο μιας αυξημένης εσωτερικής και εξωτερικής μετανάστευσης, το ίδιο όπως και για την ρημαγμένη από τις πυρκαγιές Θράκη.

Δεν αμφιβάλλουμε ότι σημαντικο μέρος του πληθυσμού θα προσπαθήσει με νύχια και δόντια να κρατηθεί στη γη του πλην όμως για πόσο? Και ποιός μπορεί να προβλέψει αυτή τη στιγμή τις πολιτικές και οικονομικές αναταράξεις των επόμενων δυο, τριών χρόνων?

Δεν θα έπρεπε επομένως να εκπλαγούμε αν τυχόν σε λίγα χρόνια δούμε τη μεταβίβαση μεγάλου μέρους αγροτικής γης σε ντόπια και ξένα, ιδιωτικά μονοπώλια τα οποία περιμένουν πως και πως για τη μεταφορά των λεγόμενων γενετικά τροποποιημένων καλλιεργειών τους (GMO) για τα οποία πρόσφατα ζητήθηκε η χαλάρωση των περιορισμών σε επίπεδο Ε.Ε.

Εξ άλλου δεν είναι δέκα χρόνια από την εποχή των πρώτων μνημονίων όταν συζητιότανε ήδη σε επίπεδο Ε.Ε. η ανάγκη μεταβίβασης της εκμετάλλευσης κάθε αγροτικής γης στην Ελλάδα σε λίγες εταιρείες έως το 2025.

Και βέβαια, δίκαια θα κινδύνευε να παρασυρθεί κανείς εδώ στον ολισθηρό δρόμο της λεγόμενης ’συνωμοσιολογίας’ εκεί όπου αρκεί μια απλή σκέψη βασισμένη στην εγκληματολογία. Θα έπρεπε δηλαδή πρώτα να γίνει προφανές ότι σε μια διεθνοποιημένη οικονομία, καταρχήν έχουν πάντα το πάνω χέρι οι ισχυρότεροι παίκτες και αυτοί αφορούν πλέον μόνο διεθνή funds τύπου Blackroc, Vanguard και άλλων.

Αυτοί οι αόρατοι παίκτες που είναι τέτοιοι μέσω πάντα της περισσότερο η λιγότερο υπόγειας συμμετοχή τους σε μετοχικά κεφάλαια πολλών άλλων επιχειρήσεων ανα τον κόσμο, δε χρειάζεται να προκαλέσουν οι ίδιοι καταστροφές, αντίθετα είναι πολύ ‘φτηνότερο‘ και επωφελές μέσω πολιτικων επιρροών, ύπουλης νομοθεσίας, είτε και εκβιασμών, να αποδυναμώσουν σταδιακά όλους τους προηγούμενους μηχανισμούς άμυνας ενός οργανισμού, έθνους η κράτους, ώστε σταδιακά να επέλθει η αποσάθρωση του και όπως έτσι θα χάνει την αξία του, να μπορούν άνετα να το αγοράσουν και πολύ φτηνότερα!

Αυτό δεν διαφέρει και πολύ από ότι είχε ήδη αποκαλύψει η Ναόμι Κλάιν στο σημαντικό βιβλίο της, ‘Το Δόγμα του Σοκ‘ μόνο που τις προηγούμενες περιόδους η στρατηγική αυτή περιοριζότανε στη χρήση των λεγόμενων ’οικονομικών δολοφόνων’ που δρούσαν μέσω του διεθνούς τραπεζικού και χρηματοπιστωτικού συστήματος.

Ακριβώς σε αυτό το σπιράλ θανάτου έχουμε εισέλθει ήδη από το 2009-10, και αυτό το παιγνίδι παίχτηκε μέσα στην Ευρωζώνη με αφορμή τις επιθέσεις κερδοσκοπικών funds και την τότε επι το πλείστον ’Γερμανική’ Ευρώπη να μετατρέπει την Ελλάδα σε Ιφιγένεια. Τώρα βέβαια, μετά τον αποτυχημένο πόλεμο της Ουκρανίας και μάλιστα τον επανεξοπλισμό της Πολωνίας, τις συνεχόμενες αντιρρήσεις Ουγκαρίας και πρόσφατα Σλοβακίας, οι τριγμοί στο Ευρωπαϊκό οικοδόμημα έχουν αρχίσει να ακούγονται όλο και δυνατότερα.

Ενώ κανείς δε γνωρίζει πως θα τελειώσει -αν τελειώσει ομαλά!- το παίγνιο ισχύος μεταξύ του νεοσχηματιζόμενου νέου ανατολικού μπλοκ των BRICS και του πρώην ’παγκοσμιοποιημένου’ μπλοκ, όλα δείχνουν μια αυξανόμενη βιασύνη στην εφαρμογή εκείνων των μέτρων που θα συνδυάζουν τι λεγόμενες ’έξυπνες’ τεχνολογικές εφαρμογές με τον τύπο συγκεντρωτισμού που απαιτεί το διεθνοποιημένο μονοπωλιακό σύστημα της Δύσης.

Μια υπόθεση για αυτή τη βιασύνη αφορά την εμφάνιση σθεναρής αντίστασης στα ολοκληρωτικά μέτρα που εφαρμόστηκαν με αφορμή την πανδημία του 20-22. Πλην όμως, εδώ παραμονεύουν κάποια παράδοξα που απαιτούν μια ιστορική ανασκόπιση τουλάχιστον για να γίνουν κατανοητά.

Πρέπει εδώ να δούμε τη μετεξέλιξη των καθαυτό καπιταλιστικών κοινωνιών στη Δύση ήδη μετά την οριακή ημερομηνία της 9ης Σεπτεμβρίου του 2001. Τότε, για πρώτη φορά εισάγεται αρχής́ γενόμενης στις ΗΠΑ, το λεγόμενο “surveillance state” Η κράτος επιτήρησης, με τον περίφημο “Patriot Act” του Μπους. Ακολουθούν αργότερα οι αποκαλύψεις των Σνόουντεν και Άσανζ, σχετικά με τον ρόλο του βαθέος κράτους όσο και διάφορες αστοχίες και εγκλήματα στο συνεχιζόμενο φιάσκο του Αφγανιστάν. Εν τω μεταξύ, η στρατηγική εξάπλωσης του χάους και η πολιτική ’καμμένης γης’ της αυτοκρατορίας σωριάζει σε ερείπια ολόκληρες χώρες στη Μ. Ανατολή με αμφίβολο όφελος.

Το αμερικανοκίνητο πραξικόπημα του Μαιντάν το 2014 στην Ουκρανία φαίνεται να είναι το οριακο σημείο που θα βάλει τελικά τη Ρωσία στον πόλεμο και πιθανά θα οδηγήσει στην αποδιάρθρωση του προηγούμενου μοντέλου παγκοσμιοποίησης.

Τα διάφορα τεχνολογικά μονοπώλια που αναπτύσσονται εκεινες τις πρώτες δεκαετίες, επωφελούνται με τη σειρά τους από το καθεστώς έκτακτης ανάγκης για να αναπτύξουν βαθειές σχέσεις με τα διάφορα κλιμάκια τύπου ’Στάζι’ που αναπτύσσονται πλέον στην καρδιά της Δύσης απο τον συντηρούμενο φόβο του ισλαμικού μιλιταντισμού.

Οι κατευθύνσεις αυτές συμπίπτουν με συγκεκριμένες επιλογές από πλευράς της ψηφιακής βιομηχανίας που οδήγησαν στην παράλληλη ανάπτυξη αυτού που σήμερα αποκαλούμε ‘surveillance capitalism‘ η καπιταλισμό της επιτήρησης όπως εύστοχα διατυπώνεται στο πρόφατο βιβλίο της Σοσάνας Ζούμπωφ.

Στο δεύτερο μέρος, θα επικεντρώσουμε επομένως σε εκείνο τον βασικό παράγοντα που αποτελεί κατά τη γνώμη μας, τον συνδετικό ιστό και τον κρίσιμο παράγοντα πίσω από την σταδιακή φθορά των αντιπροσωπευτικών αστικο-δημοκρατικών καθεστώτων όπως επικράτησαν μετά την πρώτη αμερικανική και Γαλλική επανάσταση, οδηγώντας μας σταδιακά σε ότι επιτυχημένα ονομάστηκε μετα-δημοκρατίες από τον Colin Crouch, ήδη από το 2004.

Έναν παράγοντα που από τη φύση της ίδιας της ποσοτικής του συσσώρευσης αλλά και κυρίως, της αλληλοσύνδεσης των μερών του, οδηγεί σε δυνητικά τρομακτικές όπως και δυστοπικές ποιοτικές αλλαγές με δεδομένο ότι οι διαχειριστές του δεν γίνονται απαραίτητα σοφότεροι και δεν παύουν να εξυπηρετούν ιδιωτικά, απολύτως εγωιστικά συμφέροντα στη βάση μιας εργαλειακής, ωφελιμιστικής λογικής που αναγκαστικά θα συνεχίσει να υποσκάπτει και να υπονομεύει επίσης κάθε απόπειρα για μια δικαιότερη, αδιαμεσολάβητη δημοκρατική πολιτεία.

[Ο Θεοφάνης Ράπτης είναι Φυσικός, Προγραμματιστής και Συγγραφέας. Έχει αγωνιστεί με το να φέρει στο φως ορισμένες πτυχές των σχεδιασμών αυτών, πρώτα απ’ όλα εκδίδοντας το βιβλίο “Τεχνοφεουδαρχία” ήδη απο το 2007.]

=================