Αν ερημώσουν η Θράκη και η Θεσσαλία να ξεχάσουμε την Πατρίδα που ξέραμε, ο κίνδυνος είναι και εθνικός…
ΕΠΙΦΥΛΛΙΔΑ της ΚΡΙΝΙΩΣ ΚΑΛΟΓΕΡΙΔΟΥ*
Οι βιτσιές αγριότητας της φονικής καταιγίδας Daniel, που
εκδηλώθηκε με σφοδρότητα στη Θεσσαλία σε δυο κύματα κακοκαιρίας, τα
οποία άφησαν πίσω τους 16 νεκρούς προς ώρας, σταμάτησαν επιτέλους
απαλλάσσοντας τον ουρανό από τα δολοφονικά σύννεφα που τον είχαν
μαυρίσει. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Όμως οι κραυγές απελπισίας, πόνου και αγανάκτησης κλιμακώνονται μπροστά στην ολοκληρωτική καταστροφή του θεσσαλικού κάμπου και των χωριών του. Και θα ενταθούν περισσότερο όταν αποσυρθούν τα νερά, γιατί τότε θα αποκαλυφθούν πιθανόν οι μακάβριες εικόνες πνιγμένων ανθρώπων και ζώων (ήδη ο ΕΛΓΑ ανακοίνωσε τον θανατο 113.000 δηλωμένων), κάτι που όλοι απευχόμαστε…
Η πατρίδα μας δέχθηκε καίρια και απανωτά πλήγματα σε καιρό ειρήνης
από τα στοιχεία της φύσης και μόνο με σύμπνοια, διαταξική και
διακομματική επιφυλακή, αλληλέγγυα συνέργεια και αποφασιστικότητα λαού,
στρατού και Πολιτείας θα μπορέσει να αναστηλωθεί εκ των ερειπίων και να
ορθοποδήσει και πάλι στις ισοπεδωμένες από τις πυρκαγιές (Ρόδος, Έβρος)
και τον υδάτινο εφιάλτη (Θεσσαλία) Περιφέρειές της.
Εφιαλτικό είναι το σκηνικό, άλλωστε, που έχει διαμορφωθεί σε επίπεδο πρωτογενούς παραγωγής, εθνικής οικονομίας, εγκατάλειψης και ερήμωσης των πληγεισών περιοχών, αφού έχει χαθεί ήδη — λόγω των θεομηνιών (πυρκαγιών και πλημμυρών) — το 0,9% του εθνικού πλούτου στον Έβρο και το 5,2 στη Θεσσαλία.
- Κάτι που μαρτυρούν τραγικά οι διαλυμένες υποδομές, οι κατεστραμμένες κτηνοτροφικές μονάδες και τα καμένα σπαρτοχώραφα της Θράκης ή τα πνιγμένα στη λάσπη και ξεριζωμένα βίαια απ’ την κακοκαιρία Daniel αγροκτήματα του θεσσαλικού κάμπου.
Με δεδομένα αυτά, οι κίνδυνοι που διαφαίνονται είναι άμεσοι και μεγάλοι. Δεν αντιμετωπίζονται με κρατικές αποζημιώσεις και πασαλείμματα ”αποκατάστασης” του επιτελικού κράτους, που απέτυχε άλλη μια φορά στο πρόσωπο της Πολιτικής Προστασίας.
Απέτυχε γιατί πιάστηκε εξ απήνης δις και τρις, πριν προλάβει να προετοιμαστεί, να βελτιωθεί οργανωτικά, να στελεχώσει επαρκώς και αξιοκρατικά τις υπηρεσίες του. Πριν προλάβει να αποδείξει την ευελιξία του αξιοποιώντας τα μέσα που διαθέτει (συμπεριλαμβανομένων και των μισθωμένων ελικοπτέρων), σε συνεργασία με τα λιγότερα του αναμενομένου μέσα των Ενόπλων Δυνάμεων της χώρας μας τα οποία διατάχθηκαν να βοηθήσουν αργοπορημένα.
Λιγότερα του αναμενομένου λόγω απαγορευτικών καιρικών συνθηκών και χαμηλής διαθεσιμότητάς τους, για να συντρέξουν στους πληγέντες από φυσικές καταστροφές κατοίκους.
Η χαμηλή διαθεσιμότητα ελικοπτέρων, ειδικότερα, οφείλεται στο γεγονός ότι — πέραν της ελλιπούς τεχνικής υποστήριξης λόγω περιορισμένων κονδυλίων — έχουν καταπονηθεί επί μακρόν αυτά λειτουργώντας ως αεροταξί είτε για μεταφορές ασθενών (κάτι που ήταν έργο του ΕΚΑΒ να το κάνει και όχι των ΕΔ), είτε για αποστολές εμβολιασμών κατά την πανδημία ή επισκέψεις κυβερνητικών αξιωματούχων.
Κι αυτά, χωρίς να εξετάσω τους λόγους υποστελέχωσης ή τους γραφειοκρατικούς που κρατούν καθηλωμένα πολλά πτητικά μέσα, ίσως γιατί οι ιθύνοντες είχαν άλλες προτεραιότητες από το να τα στείλουν για διασώσεις πλημμυροπαθών και για ρίψεις τροφίμων και νερού στους εγκλωβισμένους στα ετοιμόρροπα σπίτια τους, πολλοί εκ των οποίων κατέφυγαν στις ταράτσες για να σωθούν ελπίζοντας στην εναέρια βοήθεια…
Και η βοήθεια ήρθε, αλλά ήρθε καθυστερημένα από αέρος και ”θαλάσσης” (βλ. θεσσαλικός κάμπος, όπου επιχειρούν νυχθημερόν άνδρες της ΕΜΑΚ, εθελοντές και αστυνομικές περίπολοι σε μια προσπάθεια να καλυφθούν οι επιτελικές ανεπάρκειες και να αποφευχθεί το πλιάτσικο των εγκαταλελειμμένων σπιτιών.
- Η βοήθεια των Ενόπλων Δυνάμεων σε βραχυπρόθεσμο ορίζοντα, ήταν αναγκαία και σωτήρια για πολλούς συμπατριώτες μας, όπως και η προηγηθείσα κλίση του 112 που τους απομάκρυνε από τα χωριά τους τα οποία βρίσκονταν στο μάτι του κυκλώνα.
Όμως ο μεσο-μακροπρόθεσμος κίνδυνος είναι άλλος και είναι εθνικός. Είναι ο κίνδυνος της παντελούς ερήμωσης της ήδη ερημωμένης (λόγω υπογεννητικότητας και αστυφυλίας) υπαίθρου στις Περιφέρειες Θράκης και Θεσσαλίας.
Ο κίνδυνος της φυγής των κατοίκων για λόγους επιβίωσης. Της εγκατάλειψης των πατρογονικών εστιών τους είτε για λόγους ακαταλληλότητας του εδάφους λόγω των καταστροφικών πυρκαγιών ή του φόβου νέων πλημμυρών είτε λόγω των περιορισμένων δυνατοτήτων τους να επιβιώσουν μετά την απώλεια της παραγωγής και των ιδιοκτησιών τους.
Ή, και αυτό είναι το χειρότερο, γιατί έχουν πειστεί πως δεν υπάρχουν προοπτικές να αναδημιουργήσουν στα καμένα και τα αφανισμένα στη λάσπη χωριά τους. Μπροστά στον κίνδυνο αυτό και με ορατό το φάσμα της καταδίκης της γης και των Ελλήνων κατοίκων της (που αντιμετωπίζουν και υγειονομικούς κινδύνους επιπλέον), απαιτούνται μέτρα πνοής διαρκείας και όχι ημίμετρα προσωρινότητας.
Όπως τόνισα ήδη, οι κρατικές αποζημιώσεις δεν αρκούν. Χρειάζεται να βρεθούν και να αξιοποιηθούν οι ξεχασμένοι από το ελληνικό κράτος Έλληνες που έχουν διάθεση να βοηθήσουν για την ανακατασκευή των υποδομών της πατρίδας μας, καθώς αυτές που φτιάχτηκαν στα μέτρα του Ιανού καταστράφηκαν από τον τρισχειρότερο Daniel.
Να αξιοποιηθούν — πέραν της ευρωπαϊκής αρωγής των 2,2 δισ. — οι εφοπλιστές, οι εναπομείναντες στη ζωή ευεργέτες και οι Έλληνες Ομογενείς που έχουν διάθεση να προσφέρουν ανιδιοτελώς στην πατρίδα. Οι δημιουργοί, οι εθελοντές, οι ”τρελοί” και ”καθαροί”, όπως τους αποκάλεσε έγκριτος δημοσιογράφος.
Οι πραγματικοί πατριώτες και όχι οι φίλαυτοι και επιδειξιομανείς που περιορίζονται στα λόγια και λειτουργούν με χαμαιλεοντική λογική και πνεύμα επαγγελματικής ευκαιρίας. Όχι οι πατριδοκάπηλοι τυχοδιώκτες ή οι επώνυμοι της ουδετεροπατρίας και αυτοί που ”εμπορεύονται” λειτουργήματα για το κέρδος και την προβολή τους.
Γιατί όλοι αυτοί, τα ”άγρια” της ατομιστικής, ξενομανούς και αποπροσανατολισμένης ελληνικής κοινωνίας, έχουν περιθωριοποιήσει εδώ και δεκαετίες τα ”ήμερα” της δημιουργικότητας και της ανιδιοτελούς προσφοράς στην Ελλάδα. Έχουν περιθωριοποιήσει τους αθόρυβους εργάτες του πνεύματος, της δικαιοσύνης και της δημιουργίας σε όλα τα επίπεδα προς χάριν του ”εγώ” που περισσεύει απονευρώνοντας το ”εμείς” των Ελλήνων.
Έχουν εγκαταλείψει αβοήθητους τους άξιους, ικανούς και μη διαπλεκόμενους με οποιασδήποτε μορφής εξουσίας Έλληνες. Αυτούς που αποτελούν τον ζωτικό πυρήνα του Ελληνισμού, σε αντίθεση με τους άλλους οι οποίοι — προς χάριν των φιλοδοξιών τους — συναγελάζονται με πολιτικούς, σε επίπεδο πελατειακών σχέσεων, σε βάρος του ταμείων του κράτους.
- Σε αντίθεση με τις κάστες των αυλοκολάκων της αθηναϊκής ελίτ και των κρατικοδίαιτων διπλο-τριπλοθεσιτών δημοσίων υπαλλήλων, των κομματικών βδελών και των συνδικαλιστών που έχουν εμφιλοχωρήσει από χρόνια στους κομματικούς μηχανισμούς της εξουσίας.
Έχουν μόνιμη βάση σε βουλευτικά και κυβερνητικά πόστα, με αποτέλεσμα να μεταφέρουν στην εξουσία (που κάνει συχνά λανθασμένες επιλογές προσώπων με βάση κομματικά κυρίως κριτήρια) την παρακμή της βασιλείας του ”εγώ”, των επωνύμων και των ημι-μέτριων οι οποίοι έχουν δείξει επανειλημμένα την αδυναμία τους να ανταποκριθούν πλήρως στα καθήκοντά τους, πολύ περισσότερο να εμπνεύσουν και να κινητοποιήσουν τους Έλληνες προς όφελος των κλιμακούμενων αναγκών της χώρας.
Έτσι, όσο παραμένουμε ανενεργοί στα εντός εκτός και επί τα αυτά των περιχαρακωμένων γραμμών της Πρώτης και Τέταρτης εξουσίας (στις κάστες των οποίων ενδημούν — πλην των σφουγγοκωλάριων — και οι ”αμνήμονες” πολιτικοί και δημοσιογράφοι των χαμηλών δικών τους επιδόσεων αυτοκριτικής και κριτικής, οι οποίοι βγαίνουν στα κεραμίδια τώρα ως κήνσορες ξεχνώντας όσα δεν είπαν για τις εκατόμβες νεκρών το 2007 (Ηλεία/Αρκαδία) και το ’18 (Μάνδρα/Μάτι), τότε δεν έχουμε ελπίδα να δούμε ολοκληρωμένο και αξιόπιστο σχέδιο ανάταξης και ανάπτυξης της μισής (καμένης και πλημμυρισμένης) Ελλάδας με εξασφαλισμένη την εθνική σύμπνοια, προ του κινδύνου να μετατραπεί η μισή πατρίδα σε έρημη χώρα.
Γιατί, αν ερημώσουν Θράκη και Θεσσαλία — Νομοί που αναδύουν ακόμα την κάπνα του μαυρισμένου τοπίου και ”πνίγονται” από τους χειμάρρους και τους παραποτάμους του Πηνειού, την ίδια στιγμή που στα ανατολικά η αποξηραμένη Κάρλα θυμίζει (λόγω πλημμυρών) τη λίμνη του ’62, πριν την αποξήρανσή της — θα σβήσει κάθε ελπίδα αποκατάστασης.
Θα μετατραπούν, αργά ή γρήγορα, οι ως άνω περιοχές μας — με τον βραδυκίνητο κρατικό μηχανισμό που διαθέτουμε λόγω γραφειοκρατίας, σε συνδυασμό με την ασυνεννοησία και την ανικανότητα αυτοδιοικητικών και πολιτικών στελεχών (εξαιρουμένων των ΕΔ, της Πυροσβεστικής και της ΕΜΑΚ) — σε απέραντα hot spots με Δομές Φιλοξενίας μεταναστών και προσφύγων, πράγμα που θα εκμηδενίσει κάθε προοπτική αναδημιουργίας…
* Η Βούλα Ηλιάδου (Κρινιώ Καλογερίδου) γεννήθηκε στο Κιλκίς και έζησε τα πρώτα χρόνια της στο χωριό ”Αντώνιος Καμπάνης”, όπου υπηρετούσαν ως δάσκαλοι οι γονείς της. Μετά τη μετάθεση και μόνιμη εγκατάστασή τους στη Θεσσαλονίκη, ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές της σπουδές εκεί και φοίτησε στη Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ [τμήμα Βυζαντινών & Νεοελληνικών Σπουδών (ΒΝΕΣ)] με πανεπιστημιακούς δασκάλους τους Γ. Σαββίδη, Δ. Μαρωνίτη, Μαν. Ανδρόνικο, Ιω. Καραγιαννόπουλο και Απ. Σαχίνη.
Εργάστηκε για λίγα χρόνια ως καθηγήτρια σε σχολεία της συμπρωτεύουσας και το 1990 μετατέθηκε στην Αθήνα, όπου υπηρέτησε σε Λύκεια κυρίως της Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης συγγράφοντας παράλληλα μικρά και μεγάλα αφηγήματα, ενασχόληση που τη συντρόφευε από τα μαθητικά και φοιτητικά της χρόνια.
Το 1997 γνωρίστηκε με τον Αντώνη Σαμαράκη, η προτροπή του οποίου την ώθησε να εκδώσει αργότερα αυτά που έγραφε. Η είσοδός της στην πεζογραφία έγινε το 2006 με το”Βαθύ κόκκινο σε γαλάζιο φόντο (εκδ. Μ. Σιδέρης). Ακολούθησαν το ”Μην ξεχάσεις τη φωνή μου (2007) και η συλλογή για παιδιά (με αλληγορικές ιστορίες και παραμύθια) ”Κάτω απ’ τον ίδιο ουρανό” (2008). Το 2009 κυκλοφόρησε το πρώτο ιστορικό μυθιστόρημά της ”Ματωμένη πορφύρα (εκδ. Γκοβόστης). Πέντε χρόνια αργότερα, το 2013, κυκλοφόρησε το δεύτερο ιστορικό ”Καλπάζοντας στον άνεμο” (εκδ. Λιβάνης), ενώ το 2021 το κοινωνικό μυθιστόρημα ”Ο Πλανήτης των ψυχών” (εκδ. Βακχικόν) και το ιστορικό ”Φλογισμένος ουρανός” (εκδ. Ινφογνώμων).
Από το 2018 και εντεύθεν η Βούλα Ηλιάδου γράφει άρθρα και επιφυλλίδες για ιστοσελίδες του ελληνικού ηλεκτρονικού Τύπου με το φιλολογικό ψευδώνυμο ”Κρινιώ Καλογερίδου” (όνομα μιας εκ των ηρωίδων της).
=================
...τυχαίο ή φυσικό δεν έχει σημασία, η ίδια προβληματική διατρέχει το παρακάτω άρθρο
Σχόλια