Ανεξάρτητα από το ποιος θα είναι τελικά πρόεδρος στον ΣΥΡΙΖΑ
υπάρχει ήδη ένας ηττημένος. Όταν ένας αλεξιπτωτιστής, που εκπαιδεύτηκε
στην Αμερική και μεταφυτεύτηκε στην Ελλάδα, κυριαρχεί σε χρόνο μηδέν στο
κατεστημένο μιας παλαιάς, ιστορικής παράταξης, είναι ασφαλές δείγμα ότι
κάθε τι παλιό έχει πεθάνει. Όχι το παλιό της παράταξης, αλλά όλα όσα
αντιπροσωπεύουν το ίδιο το σύστημα, οι οικογενειοκρατίες και τα τζάκια,
οι μετριότητες και αθλιότητες, η κακομοιριά του τόπου, όλο το προσωπικό
που ήταν και είναι ακόμα επί σκηνής. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Επικρατεί τυφλή οργή, ενισχυμένη από θεούς και δαίμονες, φυσικές καταστροφές, οικονομική ανέχεια και πολιτική αναίδεια. Αν είναι έτσι, τότε όχι μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και ο Μητσοτάκης μετράει χρόνο λήξης. Ήδη, όπως λέει ο Καβάφης, «στα τείχη πικρά για μας ο Πρίαμος και η Εκάβη κλαίνε». Απλώς ο ΣΥΡΙΖΑ ήδη τρέκλιζε, ήταν πιο ώριμος να αλωθεί, όχι μόνο εκλογικά αλλά και στα θεμέλια, στο ήθος, στις αντιλήψεις, στην αγάπη για τον τόπο, την επιβίωση μας.
Ωστόσο η πολιτική οργή είναι κουτσή χωρίς την οργανωτική δυνατότητα κινητοποίησης του πλήθους, έργο άλλοτε των κομμάτων και συνδικάτων. Εδώ και αρκετά χρόνια, όμως, με τις πολύχρωμες “επαναστάσεις” εμφανίστηκαν κι άλλοι, “μυστηριώδεις” μηχανισμοί, ελεγχόμενοι από αόρατα κέντρα που κινητοποιούν τα πλήθη και επιβάλλουν ή ανατρέπουν προέδρους, όπως στον Μάη του ’68 τον Ντε Γκώλ ή στη Λιβύη λιντσάρουν τον Καντάφι. Αν μαθαίναμε ποιοι κινούν αυτούς τους μηχανισμούς –πολύ θυμίζουν τους “γνωστούς-άγνωστους”– θα είχαμε βελτιωμένη αντίληψη τι σημαίνει πρακτικά το “είμαστε προτεκτοράτο”.
Που οδηγούνται τα πράγματα
Παρεμπιπτόντως, ταιριάζει και ο Κασιδιάρης στο νέο σκηνικό, το σκηνικό της Δεξιάς που για να προσαρμοστεί στις νέες συνθήκες θα πρέπει να διασπαστεί: Ανάμεσα σ’ αυτούς που θα αποδεχθούν –και θα συμβάλουν– στις υποχωρήσεις που επίμονα προαναγγέλλει ότι θα κάνει ο Μητσοτάκης έναντι της Τουρκίας και στους άλλους, επίσης καθεστωτικούς, που προώρισται να αναλάβουν τον ρόλο του πατριώτη. Ο ακραίος Κασιδιάρης θα καραδοκεί, θα συγκρατεί τους άγριους, θα περιμένει, όπως η Λεπέν.
Ο Κασσελάκης απόδωσε τιμή στον Τσίπρα επειδή, είπε, θυσιάστηκε με τις Πρέσπες για την πατρίδα. Δεν ξέρω αν θα υπάρχει τέτοιο περιθώριο για τον όποιο Μητσοτάκη υπογράψει τις “Πρέσπες του Αιγαίου”. Τον Κασιδιάρη, πάντως, τα καθεστωτικά ΜΜΕ τον έχουν ήδη “κομμένο και ραμμένο” στα μέτρα του ακραίου –προς αποφυγή– εθνικιστή που εγκυμονεί κινδύνους, ενώ ο Κασσελάκης θα οργώνει τα πλήθη στα αριστερά. Και θα αποκεφαλίζει τα στελέχη αν χρειαστεί να μπει στη Βουλή. Η βία είναι απαραίτητος σύντροφος της ηγεσίας.
Η νέα κατάσταση θα εμφανιστεί αμόλυντη από τις αμαρτίες του παρελθόντος αλλά, φυσικά, θα τις αποδεχθεί εκ των πραγμάτων, αδύναμη να τις διορθώσει. Θα χτίσει επί των ερειπίων. Ή θα βραχούμε ή θα καούμε! Απίθανο να γλιτώσεις. Τέτοιου τύπου μεταλλάξεις συντελούνται ήδη στην Ευρώπη: Η παλαιά Δεξιά υποχωρεί και ανέρχεται η φερόμενη πιο σκληρή εκδοχή, όπως πχ στη Γερμανία το AFD, ενώ στην Ιταλία με τη Μελόνι και στη Γαλλία με (πιθανή) την Λεπέν, με πολύ “μασάζ” και οι δύο, είναι “οι ελπίδες” του άμεσου μέλλοντος.
Ομοίως και στην Ευρώπη
Έτσι ώστε το δυτικό-αντιρωσικό μέτωπο επιτέλους να “πήξει” με πολιτικά πρόσωπα, χωρίς βαθιές ρίζες στους μηχανισμούς των χωρών τους, δηλαδή με μέτριες δυνατότητες αντίστασης. Η Αθήνα είναι μέρος αλλαγής του πολιτικού σκηνικού στην ΕΕ, επιβεβαιώνοντας τον Μπρζεζίνσκι που θεωρούσε συνολικά την Ευρώπη προτεκτοράτο της Αμερικής, πιο ευγενής από τη Νούλαντ του «fuck Europe».
Αν η Δεξιά για να προσαρμοστεί θα πρέπει να διασπαστεί, η Αριστερά αντίθετα θα πρέπει να ενωθεί. Έτσι, φτηνή και αδέξια, δεν κάνει ούτε για κομπάρσος. Το πρόβλημα άλλωστε δεν είναι η ρακένδυτη Αριστερά, αλλά οι άστεγοι Κεντρώοι, οι λεγόμενοι και μικρομεσαίοι, ο στόχος των καθεστωτικών της παγκοσμιοποίησης. Αυτοί είναι οι απείθαρχοι και επικίνδυνοι. Τις εξεγέρσεις και επαναστάσεις δεν τις κάνουν οι εξαθλιωμένοι, αλλά οι μισοχορτάτοι επειδή μπορούν να έχουν και συνείδηση του κοινωνικού/πολιτικού περιβάλλοντος.
Σ’ αυτούς πρέπει να μπουν χαλινάρια. Τί καλύτερο από το να ενωθούν με μια Αριστερά υπό τον Κασσελάκη; Όλα αυτά είναι εντάξει στα χαρτιά. Το μόνο πρόβλημα είναι ότι στην Ελλάδα, τέτοιες ασκήσεις επί χάρτου όταν περνάνε στην πράξη κάπου σκοντάφτουν, κατά κανόνα. Παραμένουμε προτεκτοράτο. Αλλά έχει φωλιάσει και δουλεύει υπόγεια το σαράκι. Όμως περί αυτών έχουμε καιρό να τα δούμε και να τα ξαναπούμε.
===================
-----------------------------------
"... Το πρόβλημα με τον Κασσελάκη δεν είναι ότι θα βγει πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ. Το πρόβλημα είναι ότι η νίκη του είναι μια ακόμα απόδειξη της κατάργησης της πολιτικής, με το περιτύλιγμα, την εικόνα, το πλασάρισμα και συνεπώς την κενολογία, τη μπουρδολογία και τη ρηχότητα να έχουν το πάνω χέρι. Η μετεωρική πορεία και η φαντασμαγορική επίδοση του Κασσελάκη, πιστοποιούν ότι τα πράγματα έχουν αλλάξει προς το χειρότερο." ΑΠΟ ΕΔΩ
===============
Του Αντώνη Ανδρουλιδάκη
Πριν από όχι και τόσο πολλά χρόνια, οι άνθρωποι στην Αριστερά γνώριζαν δίχως αμφιβολίες, πως η κοινωνική αδικία, η φτώχεια, το ανύπαρκτο κράτος πρόνοιας, ήταν συνέπειες της ξένης εξάρτησης της χώρας.
Τα παραμύθια της ατομικής ευθύνης, του "τέτοιος λαός που είμαστε αυτά μας αξίζουν", οι "τεμπέληδες Έλληνες", το "όλοι μαζί τα φάγαμε, τα κάψαμε", το "Ελλαδιστάν", η "Δυστυχία του να είσαι Έλληνας" και λοιπά, δηλαδή η αποσιώπηση της αποικοκρατίας και η πλήρης υιοθέτηση και εσωτερίκευση των κυρίαρχων ιδεών απαξίωσης και ενοχοποίησης του ελληνικού συλλογικού, θα ακούγονταν τότε αδιανόητα.
Οι άνθρωποι στην Αριστερά ήταν πεισμένοι πως η ατομική και συλλογική φτώχεια τους ήταν ένα ακόμη σύμπτωμα (και) της αποικιοκρατίας και των ντόπιων εντολοδόχων της.
Και γι' αυτό το αίτημα της Κοινωνικής Δικαιοσύνης ήταν άρρηκτα συνδεδεμένο με το αίτημα της Εθνικής Ανεξαρτησίας.
Που πάει να πει το ένα δεν γίνεται χωρίς το άλλο.
Εντούτοις, τα τελευταία 30-40 χρόνια ήταν ικανά για να απομονωθεί-αποσυναρτηθεί το ένα αίτημα από το άλλο και αυτό με κύρια ευθύνη της αριστερής διανόησης (μάλλον και οι δυο λέξεις σε εισαγωγικά) που κατάπιε αμάσητη την αποικιοκρατική αφήγηση και "ζήλευε" που εκείνη δεν ζούσε στις Βρυξέλλες ή δεν καταγόταν από το Brighton, αλλά από ένα "κωλοχώρι" της Καρδίτσας.
Ο F. Fanon λέει πως ο άποικος χτυπάει με το γουδοχέρι το μυαλό του αποικιοκρατούμενου διανοούμενου για να τον αναγκάσει να δεχτεί τις ιδέες της Μητρόπολης.
Και κάπως έτσι, όταν αφαιρεθεί από την εξίσωση η αποικοκρατία, το μόνο που απομένει για να εκτονωθεί η "μυϊκή ένταση" που βιώνει ο αποιοκρατούμενος, είναι να στραφεί ενάντια στον διπλανό αδύναμο συμπατριώτη του. Πόλεμος όλων εναντίον όλων, δηλαδή.
Και να που φτάσαμε σήμερα. Να πανηγυρίζουμε ενθουσιασμένοι για την ίδια την ολοζώντανη ενσάρκωση του "αριστερού" αποικιοκράτη!
"Να δούμε τί απομένει πια, μετά τόση δεινότητα χειρουργική.Έχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία. Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια; Και τέλος πάντων, νά, τραβούμ’ εμπρός."
Να είμαστε κάπως προοδευτικοί εν τη αποικία.
Τι κρίμα!
Όπως έλεγε ο Κ. Μόντης
"Είναι πάντα φρονιμότερο να σηκώνουμε εμείς τις κουρτίνες πριν τις σηκώσουν οι άνεμοι!"
ΠΗΓΗ:https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=pfbid0bz22jrRmUFSrhWZ1uKTSsoxsbnMX8L7yuTqW4QJimSr68o6YR8ezVbM9wiSmC6Arl&id=100080481982655
Ανάρτηση από: https://geromorias.blogspot.com/
Σχόλια