Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου
23 Ιουνίου
Μια από τις κύριες επικοινωνιακές στρατηγικές της ΝΔ, στηριζόμενες
και από το μονολιθικό σύστημα των ΜΜΕ, είναι να πηγαίνει διαρκώς τη
συζήτηση στα πολλά πραγματικά (ή επινοημένα) προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ και
των άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης. Εκμεταλλεύεται την απουσία
πειστικού εναλλακτικού εθνικού αφηγήματος της αντιπολίτευσης για να
αντιτάξει κατ’ ουσίαν το δικό της «αφήγημα»: «Ψηφίστε εμάς που
γεννηθήκαμε για να σας κυβερνάμε ώστε να είστε ασφαλείς». ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Επί τέσσερα χρόνια άλλωστε, τα ΜΜΕ διαχέουν τεράστιες ποσότητες «ηρεμιστικών» και «υπνωτικών» φαρμάκων στον ελληνικό λαό, προσπαθώντας να τον πείσουν ότι η κατάσταση στη χώρα είναι «υπό έλεγχο», ότι τα προβλήματά της είναι μικρά και πάντως πίσω της και όχι μπροστά της, ότι πρέπει να αφήσουν επιτέλους τους αδόκιμους τυχοδιωκτισμούς των κάθε λογής αποτυχημένων «ρήξεων» και πρέπει να εμπιστευθούν το κόμμα της «συντήρησης» γιατί αλλιώς θα κινδυνεύσουν να χάσουν στο τέλος και αυτά που έχουν. Αυτό όντως θα συμβεί, πιθανότερο είναι όμως να συμβεί αν εμπιστευθούν τη σημερινή, «μεταμορφωμένη» ΝΔ που, όπως θα δείξουμε στη συνέχεια δεν είναι καθόλου συντηρητικό κόμμα σήμερα, είναι, αντίθετα, πολύ ριζοσπαστικό. Ήρθε να αναθεωρήσει ριζικά το ίδιο το καθεστώς της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, σεβόμενο τον τύπο του, την ιδέα των Ελλήνων για τη θέση της χώρας τους στον κόσμο και για την ιστορία τους, τη θέση του λαού στο εθνικό αφήγημα – και βεβαίως να παραχωρήσει το μάξιμουμ των κρατικών λειτουργιών σε ιδιωτικά συμφέροντα. Ακόμα και η καταμέτρηση των ψήφων γίνεται πλέον από ανέλεγκτους ιδιώτες .
Με τούτα και με κείνα όλοι οι Έλληνες έχουν ακούσει για τη θαυμαστή ανάπτυξη που πετύχαμε και για την επενδυτική βαθμίδα που μας περιμένει. Ούτε ένας στους εκατό δεν ξέρει την τρομακτική, χωρίς ιστορικό προηγούμενο, διεύρυνση του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών της τελευταίας τετραετίας, που φανερώνει την πολύ μεγάλη εξασθένηση της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας και της διεθνούς θέσης της ή τους αριθμούς για την απομείωση του ζωικού και φυτικού κεφαλαίου της χώρας. Ούτε ένας στους εκατό δεν έχει διαβάσει τις δηλώσεις του «πατριάρχη» του ελληνικού «αστικού εκσυγχρονισμού», του ίδιου του Κώστα Σημίτη, σύμφωνα με τον οποίο η όλη ανάπτυξη συνίσταται στην εξαγορά ελληνικών περιουσιών από ξένους. Ο πρώην Πρωθυπουργός είπε μεταξύ άλλων:
«Στις περισσότερες περιπτώσεις κυριαρχούν οι επενδύσεις στο
real estate και τα deals κερδοσκοπικών funds, τα οποία μάλιστα συχνά
χρηματοδοτούνται με δάνεια από τις ελληνικές τράπεζες! Δηλαδή, με τα
εθνικά μας κεφάλαια οι ξένοι αποκτούν τον έλεγχο της οικονομίας μας.
Αυτό δεν λέγεται ξένη επένδυση, αλλά κερδοσκοπικός οπορτουνισμός». (BLOGGER: βλέπε σχετικά εδώ: Σημίτης: Με εθνικά κεφάλαια οι ξένοι αποκτούν έλεγχο της οικονομίας μας - την Μαρτίου 08, 2023)
Και σε άλλο σημείο υπογραμμίζει ότι η «αναζήτηση ενός σύγχρονου παραγωγικού μοντέλου», «αναφέρεται συχνά ως σύνθημα, αλλά δεν έχει διατυπωθεί μια καθαρή εικόνα για το ποιο πρέπει να είναι το περιεχόμενό του, η στόχευσή του και ειδικότερα με ποιες δημόσιες παρεμβάσεις, διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και επιχειρηματικές πρακτικές, αλλά και με την κινητοποίηση ποιων δυνάμεων, μπορεί να υλοποιηθεί».
Σημειωτέον ότι τις δηλώσεις Σημίτη, κεντρικής φιγούρας του ελληνικού κατεστημένου, όχι κάποιου στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ, τις έθαψε πλήρως το σύστημα «από-ενημέρωσης» της χώρας.
Στη διάρκεια δύο προεκλογικών εκστρατειών καταφέραμε να μη κουβεντιάσουμε το τι θα κάνουμε με τις τεράστιες, υπαρξιακές σχεδόν απειλές για τη χώρα, την οικονομική κρίση που πιθανώς μας έρχεται απ’ έξω, τη διάλυση όλων των κρατικών και κοινωνικών υποδομών, που προεξοφλεί νέους άνευ λόγου θανάτους ασθενών αλλά και μείζονες καταστροφές λόγω κρατικής αποσύνθεσης, εντεινόμενης κλιματικής κρίσης και συχνότερων ακραίων καιρικών φαινομένων, τη δημογραφική κρίση που οδηγεί σε μια «Ελλάδα χωρίς Έλληνες», να μη συζητήσουμε για τις μεγάλες γεωπολιτικές προκλήσεις ή για το μέλλον της Ευρώπης όπου επιλέξαμε να ανήκουμε ή για τον πόλεμο στην Ουκρανία που απειλεί να μας τινάξει όλους στον αέρα, ή για τις ελάχιστα συγκαλυμμένες προθέσεις της κυβέρνησης να κλείσει «άρον-άρον» τις «διαφορές» με την Τουρκία, παραχωρώντας το Αρχιπέλαγος στο ΝΑΤΟ (εξ ου και η έκφραση του Πρωθυπουργού για «Νατοϊκά νησιά»).
Μωραίνει ο Κύριος ον βούλεται απωλέσαι. Ενόψει της «μεγάλης Εγχείρησης», μιας αληθινής «αντι–Μεταπολίτευσης», για την οποία η πρώτη τετραετία ήταν απλώς η γενική δοκιμή και προετοιμασία, προηγήθηκε η «μεγάλη Καταστολή» του «ασθενούς». Μακάρι ο κ. Μητσοτάκης και η πιθανή αυριανή του κυβέρνηση να μας διαψεύσουν. Έως τότε, εμείς είμαστε υποχρεωμένοι να κρίνουμε στη βάση των πραγματικών, όχι των εικονικών δεδομένων και της προπαγάνδας.
ΝΔ: ένα βαθιά μεταμορφωμένο κόμμα
Η σημερινή Νέα Δημοκρατία δεν είναι ένα συντηρητικό κόμμα. Είναι ένα βαθιά ριζοσπαστικό κόμμα. Μοιάζει να θέλει να αναθεωρήσει όλα τα δεδομένα της Μεταπολίτευσης, δηλαδή, για να το πούμε απλούστερα, όλες τις δημοκρατικές, εθνικές και κοινωνικές κατακτήσεις του ελληνικού λαού μετά το 1974, κατακτήσεις που δεν είναι μόνο ωφέλιμες για τον ελληνικό λαό, είναι και τα όπλα που έχουν απομείνει σε αυτό το λαό, το έθνος και το κράτος για να επιβιώσουν.
Η σημερινή Νέα Δημοκρατία είναι ένα κόμμα που μπορεί να έχει τον ίδιο τίτλο, διαφέρει όμως ριζικά από το κόμμα που ίδρυσε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ξανακυβέρνησε τη χώρα με τον Κώστα Καραμανλή, θα τολμούσα να πω ίσως και από τη ΝΔ του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη.
Η ΝΔ για το ΕΑΜ
Πριν από 15 χρόνια, ο τότε πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής, μαζί με τον πρόεδρο της Δημοκρατίας, πήγαν στην παρουσίαση του βιβλίου του Μανώλη Γλέζου για την Ιστορία της Εθνικής Αντίστασης. Ήταν μια κορυφαία στιγμή στην πολιτική ιστορία της χώρας, με τη συντηρητική παράταξη να αναγνωρίζει τη μεγάλη εθνική και όχι κομματική κληρονομιά της σημαντικότερης (αναλογικά με το μέγεθός του) αντίστασης που προέβαλε ευρωπαϊκός λαός στο Τρίτο Ράιχ, παρά το γεγονός ότι στην αντίσταση αυτή κυριάρχησαν οι Κομμουνιστές. Και κυριάρχησαν για έναν απλό λόγο: οι αστοί πολιτικοί είτε έμειναν στην Ελλάδα και προσκύνησαν τους Γερμανούς, είτε πήγαν στο Κάιρο και συνωμοτούσαν για την επαναφορά της Μοναρχίας και την επανυπαγωγή της χώρας τους στην αγγλική σφαίρα επιρροής. Η Ελλάδα δεν παρήγαγε Ντε Γκωλ και οι κομμουνιστές κυριάρχησαν στο εσωτερικό της χώρας με το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ. Αν σε κάποιον δεν αρέσει το γεγονός ότι η ελληνική εθνική αντίσταση κυριαρχήθηκε από το ΚΚ, τους αστούς πολιτικούς πρέπει να κατηγορήσουν, όχι βέβαια τον ελληνικό λαό που ήθελε να αντισταθεί και κατάφερε να απελευθερώσει τα δύο τρίτα της ελληνικής επικράτειας με τις δικές του δυνάμεις, πριν φύγουν οι Γερμανοί.
Ήρθε όμως ο Κυριάκος Μητσοτάκης τον περασμένο Φεβρουάριο και αναθεώρησε με μια δήλωσή του το «ενιαίο εθνικό αφήγημα» που πήγαμε επιτέλους να βρούμε επί Κώστα Καραμανλή στη βάση του οποίου είναι η αναγνώριση του μεγαλείου της ελληνικής Εθνικής Αντίστασης, ανεξαρτήτως ιδεολογικών ή πολιτικών προτιμήσεων. Με μια δήλωσή του, ο Κυριάκος Μητσοτάκης επέκρινε τον ΣΥΡΙΖΑ γιατί στις εκδηλώσεις του παίζονται τραγούδια του ΕΑΜ, που είναι το σύμβολο των «χειρότερων στιγμών της ελληνικής ιστορίας και των εμφύλιων διχασμών του παρελθόντος».
Το ΕΑΜ, η σημαντικότερη στιγμή της όλης ευρωπαϊκής αντίστασης στο Ναζισμό και τον Φασισμό έχει μετατραπεί σε σύμβολο των «χειρότερων στιγμών» του παρελθόντος.
Μήπως θα έπρεπε άραγε οι πρόγονοί μας να τα βρούνε με κάποιο τρόπο με τους Γερμανούς, όπως εμείς τα βρήκαμε εν τέλει με τους πιστωτές, την Ε.Ε. και τους Αμερικανούς;
Στα πλαίσια αυτά αρχίζει να μοιάζει φυσιολογική η υπεράσπιση από κορυφαία στελέχη της σημερινής ΝΔ της απόφασης του Ζελένσκι να χρησιμοποιήσει τους Ναζί της Πολιτοφυλακής Αζόφ (εκπρόσωπος της οποίας μίλησε στη Βουλή), που φέρουν υπερηφάνως τα σύμβολα των Waffen SS, της μεραρχίας που δημιούργησε τα Τάγματα Ασφαλείας και έσφαξε τους κατοίκους των Καλαβρύτων και του Διστόμου.
Είναι τυχαία αυτά, ή πρόκειται για την αποδόμηση του ίδιου του νεώτερου ελληνικού εθνικού σχεδίου, ενός σχεδίου αντίστασης και ανεξαρτησίας, όπως άρχισε να διαμορφώνεται μετά την πρώτη Άλωση της Πόλης;
Ελπίζουμε το πρώτο, φοβόμαστε το δεύτερο.
Η ΝΔ, η Ουκρανία και η θέση της Ελλάδας στον κόσμο
Πάντα φιλοαμερικανός, ο Κωνσταντίνος Καραμανλής έκανε ανοίγματα προς τη Γαλλία του Ντε Γκωλ από την προδικτατορική ήδη εποχή, ανοίγματα που του στοίχισαν την εχθρότητα των Αμερικανών. Μετά το 1974, προσέγγισε και τους ανατολικούς, μια πολιτική που συνέχισαν σε πολύ πιο διευρυμένη μορφή και ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Κώστας Καραμανλής. Ο τελευταίος είχε δει έξη ή επτά φορές τον Πούτιν και είχε συνάψει σημαντικές συμφωνίες συνεργασίας. Τώρα, τον έχει αντικαταστήσει στο ρόλο προνομιακού συνομιλητή της Μόσχας ο Ταγίπ Ερντογάν, εκτοξεύοντας την Τουρκία σε θέση «διπλωματικής υπερδύναμης». Ξεκινώντας από θέσεις πολύ δεξιές και φιλοαμερικανικές, ο Μακάριος της Κύπρου υποχρεώνεται να αναζητήσει στηρίγματα στους Ανατολικούς και τους Τριτοκοσμικούς, όχι γιατί τους συμπαθεί περισσότερο, αλλά γιατί δεν έχει άλλο τρόπο να υπερασπίσει τη χώρα του.
Οι πολιτικές αυτές δεν ήταν τυχαίες, ούτε καθορίζονταν από τη συγκυρία. Αντανακλούσαν μια βαθύτερη αντίληψη για την Ελλάδα, μια αναγνώριση, ρητή ή άρρητη, των προβλημάτων που αντιμετωπίζει η χώρα από τους ίδιους τους υποτιθέμενους «συμμάχους και εταίρους» της, τη βαθιά ανάγκη μιας «πολυδιάστατης» εξωτερικής πολιτικής, την ανάγκη δηλαδή η χώρα, ακόμα και για την επιβίωσή της, να μπορεί να στηριχτεί και σε άλλες φιλικές δυνάμεις. Αντανακλούσαν και μια βαθύτερη «κοινότητα γεωπολιτικού πεπρωμένου» στο μέτρο που και το ελληνικό και το ρωσικό έθνος αντιμετώπισαν φοβερούς εχθρούς από την Ανατολή, μεγάλους δασκάλους και ακόμα πιο φοβερούς εχθρούς στη Δύση.
Η «πολυδιάστατη» εξωτερική πολιτική δεν είναι πολυτέλεια, είναι η εξωτερική πτυχή της ύπαρξης αγωνιζόμενου, ανθιστάμενου έθνους-κράτους. Χωρίς την πρώτη δεν υπάρχει το δεύτερο.
Σήμερα, η Ελλάδα έχει πάει στην ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Οι υπουργοί της ΝΔ, πρωτοστατούν σε απίθανες δηλώσεις εναντίον της Ρωσίας και του Προέδρου της, λέγοντας ότι στηρίζουν την παραπομπή του στο Διεθνές Δικαστήριο και θέτοντας ως σκοπό του «πολέμου» που έχουν κηρύξει κατά της Ρωσίας την αλλαγή (regime change) του ρωσικού καθεστώτος. Καταστρέφει τις ελληνορωσικές σχέσεις με τρόπο που θυμίζει πολύ το τι έγινε πριν από τη Μικρασιατική Καταστροφή και συμβάλλουν, στο μέτρο των δυνάμεών της, στην επιτάχυνση μιας πορείας καταστροφής της Ευρώπης και του κόσμου. Πάντως, τον κ. Μητσοτάκη δεν έχει παρακολουθήσει ο κ. Καραμανλής, που τονίζει ότι κανείς δεν μπορεί να νικήσει στη σύγκρουση του ΝΑΤΟ με τη Ρωσία και έχει ζητήσει από τους Ευρωπαίους ανάληψη ειρηνευτικών πρωτοβουλιών. Αλλά και ο κ. Σαμαράς εξέφρασε επιφυλάξεις για την πολιτική ενίσχυσης σε όπλα της Ουκρανίας, που αντικειμενικά τροφοδοτούν μια σύγκρουση που καταστρέφει τη χώρα αυτή, χωρίς ταυτόχρονα να της δίνει τα μέσα να πετύχει μια νίκη που είναι αδύνατη.
Πρόκειται πάλι για λάθος εκτίμηση, ή αντανακλά την απροθυμία υπεράσπισης του ελληνικού έθνους-κράτους και του ελληνικού λαού απέναντι στις ξένες δυνάμεις που θέλουν να αποκτήσουν τον πλήρη, ολοκληρωτικό έλεγχο του ελληνικού χώρου;
Πάντως, η απελθούσα κυβέρνηση της ΝΔ ήταν η πρώτη μετά το 1974 που έλαβε, με πρόσχημα την Ουκρανία, μέτρα μερικού αφοπλισμού των νησιών του ανατολικού Αιγαίου, εξασθενώντας αντικειμενικά την άμυνα της χώρας και ικανοποιώντας, έστω και χωρίς να το λέει, ένα βασικό αίτημα της Τουρκίας. Και υπέγραψε συμφωνία αμυντικής συνδρομής με τη Γαλλία χωρίς να φροντίσει να περιλάβει και την Κύπρο.
_______________
Σημείωση
Ένας φίλος με μήνυμά του για προηγούμενο άρθρο μας μας είπε ότι συνιστά παράλειψη η έλλειψη του στοιχείου αξιολόγησης του βαθμού διαφθοράς μεταξύ ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Ευχαρίστως επανορθώνουμε. Δεν θα πούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι αδιάφθορος, αλλά πάντως αν υπάρχουν τέτοια φαινόμενα δεν μπορούν να συγκριθούν ούτε από μακριά με τον βαθμό διαφθοράς και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Όσο για την ηθική κατάσταση της χώρας, όπως αντανακλάται και στη διαρκή αποκάλυψη στοιχείων για υποψήφιους βουλευτές (όπως την τελευταία περίπτωση τον εκπρόσωπο του ΠΑΣΟΚ, τι να πει κανείς; Η χώρα μας ζει στην εποχή της Μεγάλης Μπόχας.
=================
====================
=====================
Σχόλια