“Νομιμοποιούν” …στην πράξη και τη συμπεριφορά της Τουρκίας και του Ερντογάν: Το ναυάγιο στην Πύλο ανέδειξε πιο έντονα το πρόβλημα του Μεταναστευτικού
Του ΖΑΧΑΡΙΑ Β. ΜΙΧΑ, Defence Point
Η τραγωδία με τους παράνομους μετανάστες στα ανοιχτά
της Πύλου, σε διεθνή χωρικά ύδατα, αφενός έδωσε την αφορμή για να
ανοίξει εκ νέου η γνωστή συζήτηση για το μεταναστευτικό, αφετέρου όμως,
απέδειξε για άλλη μια φορά τη συλλογική ανωριμότητα, αν όχι την ανοησία,
που επικρατεί σε μέρος της ελληνικής κοινωνίας. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Κι επειδή “το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι”, το θεμελιακό πρόβλημα είναι η αδυναμία του πολιτικού κόσμου να συμφωνήσει ακόμα και στα βασικά. Κυρίως όμως η αδυναμία κατανόησης του ότι πρόκειται για μέρος ενός ευρύτερου γεωπολιτικού παιγνίου, το οποίο μεταξύ άλλων απειλεί σοβαρά και την ελληνική εθνική ασφάλεια.
Θα περίμενε κανείς να επιδεικνύεται μια πιο ρεαλιστική θεώρηση του προβλήματος, χωρίς διεκδίκηση του μονοπωλίου στον ανθρωπισμό. Οι δε αναφορές στο γεωπολιτικό πλαίσιο εντός του οποίου εξελίσσεται αυτό το φαινόμενο είναι αποσπασματικές και με τη μορφή ιδεολογημάτων.
Ως αποτέλεσμα, απουσιάζει ένα ρεαλιστικό συμπέρασμα που θα αποτελέσει οδηγό στη χάραξη εθνικής πολιτικής. Η θεωρητικολογία βασιλεύει σε βάρος της ρεαλιστικής θεώρησης μιας πραγματικότητας που απαιτεί τη λήψης άμεσων μέτρων σε εθνικό και ευρωπαϊκό επίπεδο.
Οι αιτίες του φαινομένου είναι πολύπλοκες. Η αναφορά στο αποικιοκρατικό παρελθόν και στην εκμετάλλευση των πλουτοπαραγωγικών πόρων της Αφρικής είναι μια πραγματικότητα. Το ίδιο ισχύει και για την αυθαίρετη χάραξη των αφρικανικών συνόρων που έχει γεννήσει κράτη χωρίς εθνική συνοχή που μαστίζονται συχνά από εμφυλίους.
Αυτά σε συνδυασμό με την υπανάπτυξη και τους εκρηκτικούς δημογραφικούς δείκτες, εγγυάται όχι μόνο τη συνέχιση, αλλά και την παρόξυνση του φαινομένου.
- Παλιά και νέα αποικιοκρατία
Το να επιχειρηματολογεί κανείς όμως με ιδεοληπτικούς όρους για το πως θα διορθωθούν οι συνέπειες της αποικιοκρατίας, απλώς αποκαλύπτει την απόσταση που τον χωρίζει από τη σημερινή πραγματικότητα. Η ουσία είναι ότι βαδίζοντας προς τα δύο δισεκατομμύρια κατοίκους με πάνω από τους μισούς να είναι κάτω των 30 ετών, η αφρικανική ήπειρος θα συνεχίσει να αποτελεί πρόβλημα ασφαλείας για την Ευρώπη, κυρίως δε για τις χώρες τους ευρωπαϊκού Νότου.
Η δε τεχνολογική πρόοδος εξασφαλίζει καλή εικόνα για τον τρόπο ζωής της Ευρώπης, με πολλούς Αφρικανούς να τη θεωρούν “Γη της Επαγγελίας”. Από την άλλη πλευρά, όπως αποδεικνύουν οι κοινότητες των Αφρικανών μεταναστών, η πολιτισμική ασυμβατότητα δημιουργεί σοβαρά ζητήματα ενσωμάτωσης στις ευρωπαϊκές κοινωνίες.
Η πίεση για μεταφορά των πολιτισμικών προτύπων των μεταναστών αποδεικνύεται ισχυρότερη από τα προβαλλόμενα σε αυτούς οφέλη μιας κοινωνικής ενσωμάτωσης.
Η αποικιοκρατία σήμερα συνεχίζεται με μια νέα μορφή, ξανά με έπαθλο τους πλουτοπαραγωγικούς πόρους της Μαύρης Ηπείρου, εμπλέκοντας κυρίως ΗΠΑ, Κίνα και Ρωσία. Οι συγκρούσεις στο εσωτερικό της Αφρικής, συνεπεία της αυθαίρετης χάραξης των συνόρων, χρησιμοποιούνται ως πιόνια στη σκακιέρα αυτού του ανταγωνισμού.
Αυτό είναι το στρατηγικό επίπεδο, στο οποίο πρέπει να αναζητηθούν συνεργατικά θεραπείες για τον σταδιακό περιορισμό του μεταναστευτικού φαινομένου. Ιδού πεδίον δόξης λαμπρόν για την ΕΕ.
Η πραγματικότητα όμως είναι πολύ διαφορετική. Οι Βρυξέλλες αναλαμβάνουν κάποιες αναπτυξιακές πρωτοβουλίες, χωρίς ιδιαίτερα αποτελέσματα. Στην δε μεσογειακή της περιφέρεια που αποτελεί στρατηγικό επίπεδο για την Ένωση, τα πιόνια του παιγνίου των ισχυρών χρησιμοποιούνται αλλιώς! Η εργαλειοποίηση των απελπισμένων ανθρώπων που αναζητούν μια καλύτερη ζωή είναι ευδιάκριτη.
- Η “μάχη” της Λιβύης και η Τουρκία
Το μοιραίο πλοίο των δουλεμπόρων ξεκίνησε από την Αίγυπτο και πέρασε από το Τομπρούκ της ανατολικής Λιβύης, όπου φόρτωσε παράνομους μετανάστες. Η Αίγυπτος δεν απέτρεψε τον απόπλου όπως και η ανατολική Λιβύη που ελέγχεται από τον στρατηγό Χάφταρ.
Οι δυο αυτές πλευρές συμμαχούν στο λιβυκό έδαφος. Τα “στραβά μάτια” που έκαναν, θα μπορούσαν να είναι έμμεσα αντίμετρα στην πρωτοβουλία της Ρώμης να υπογράψει νέες συμφωνίες με τη δυτική Λιβύη, η οποία συμμαχεί με την Τουρκία!
Όλως τυχαίως, λίγες ημέρες νωρίτερα είχε μεταβεί στη Λιβύη και ο περιώνυμος Χακάν Φιντάν, πρώην επικεφαλής των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών (MIT) και νυν υπουργός Εξωτερικών.
Το γνωστό και μη εξαιρετέο μέλος του ΝΑΤΟ, η Τουρκία, εμφανίζεται ως βασικός υπονομευτής στην εξεύρεση λύσης στο πρόβλημα της Λιβύης, εργαλειοποιώντας με τη σειρά της, και εκεί, το μεταναστευτικό ζήτημα. Η Συμμαχία από την πλευρά της, παρότι διαπιστώνει το πρόβλημα, αδυνατεί να παρέμβει αποφασιστικά.
Η Λιβύη κατέρρευσε την περίοδο, κατά την οποία εκδηλώνονταν σε χώρες της βόρειας Αφρικής επαναστάσεις, ενώ επέλαυνε η υποστηριζόμενη από το καθεστώς Ερντογάν Μουσουλμανική Αδελφότητα.
Το κύμα αυτό τελικά ανασχέθηκε, αλλά η Τουρκία εξακολούθησε να έχει ισχυρή παρουσία στη Λιβύη, αποφασισμένη να διατηρήσει τα ερείσματά της. Η περίπτωση της Λιβύης με την κατάρρευση του καθεστώτος Καντάφι περιείχε σημαντικά διδάγματα για τους Τούρκους.
- Διδάγματα για τη δυναστεία Κιμ στην Κορέα και τον Ερντογάν
Ο Μουαμάρ Καντάφι ανατράπηκε παρότι είχε συμφωνήσει να εγκαταλείψει το μη συμβατικό του οπλοστάσιο. Αυτό επηρέασε τις ισορροπίες μέχρι και τη χερσόνησο της Κορέας.
Ο θάνατος Καντάφι απέδειξε στη δυναστεία των Κιμ, ότι το πυρηνικό οπλοστάσιο αποτελεί τη μοναδική αποτελεσματική καθεστωτική ασπίδα. Πανομοιότυπο ήταν το μήνυμα που έλαβε και το τουρκικό αυταρχικό καθεστώς, που λίγα χρόνια αργότερα κατηγορούσε τους Αμερικανούς για το πραξικόπημα του Ιουλίου του 2016.
Πόσοι άραγε θα εκπλαγούν εάν προσεχώς προκύψει μια πυρηνική Τουρκία; Ήδη συμπεριφέρεται ανεξάρτητα, αδιαφορώντας για τη στρατηγική του ΝΑΤΟ. Για να συμφωνήσει σε οτιδήποτε ζητά ανταλλάγματα ακόμα και σε βάρος όλων των υπόλοιπων κρατών-μελών. Μήπως η δυτική συμπεριφορά και οι στρατηγικές της επιλογές έχουν εμμέσως “νομιμοποιήσει” τη σημερινή συμπεριφορά του Ερντογάν; Μήπως τα χειρότερα βρίσκονταν μπροστά μας;
Όλες αυτές οι παράμετροι λείπουν από τη δημόσια συζήτηση στην Ελλάδα. Ακόμα κι όταν υπάρξει αναφορά, οι πολιτική προδιάθεση οδηγεί στο σύνηθες blame game (παιχνίδι επίρριψης ευθυνών).
Η δε πολυπλοκότητα της υπόθεσης δεν βοηθά στην κατανόηση του ζητήματος από τη μεγάλη μάζα του πληθυσμού. Η έλλειψη σοβαρότητας όμως δεν είναι ελληνικό προνόμιο. Διαπιστώνεται και στην αντιμετώπιση του μεταναστευτικού στο επίπεδο της ΕΕ. Η συμφωνία–συμβιβασμός που επιτεύχθηκε σε ευρωπαϊκό επίπεδο δεν αντέχει σε σοβαρή κριτική.
- “Ευρωπαϊκά πανηγύρια” για το 20χίλιαρο…
Αν όμως οι Βρυξέλλες έχουν αποτύχει λόγω της πανσπερμίας απόψεων που δεν μπορούν να γεφυρωθούν, πώς είναι δυνατόν σε μια χώρα, που είναι είσοδος για την παράνομη μετανάστευση, όπως η Ελλάδα, να παρουσιάζεται ως επιτυχία το πρόστιμο των 20.000 ευρώ που αποφασίστηκε να πληρώνει εφάπαξ μια χώρα για κάθε μετανάστη που της αναλογεί και αρνείται να τον φιλοξενήσει;
Με την καταβολή να μην γίνεται καν προς το κράτος όπου τελικά θα παραμείνει ο μετανάστης, αλλά σε κάποιο ευρωπαϊκό ταμείο που θα χρηματοδοτεί δράσεις για τον τομέα!
Ποια συλλογική αντιμετώπιση μπορεί να υπάρξει όταν οι χώρες εισόδου αντιμετωπίζονται βολικά σαν πάρκινγκ μεταναστών, χωρίς να γίνεται αντιληπτό ότι σε βάθος χρόνου ΕΕ και ΝΑΤΟ πυροβολούν τα πόδια τους, καθώς η στάση τους θα υπονομεύσει νομοτελειακά την ασφάλεια στο εσωτερικό των δυτικών κοινωνιών.
Αυτό αποδεικνύει και την παντελή έλλειψη σοβαρότητας σε ευρωπαϊκό επίπεδο, ενώ αποκαλύπτει και τα όρια της παρεμβατικής δυνατότητας της ΕΕ.
Η Ελλάδα έχει απόλυτη ανάγκη, αφενός να αντιμετωπίσει τα εύπεπτα κηρύγματα των δικαιωματιστών, αφετέρου να χαράξει ελληνοκεντρική στρατηγική, παρότι θα έχει αναφορά στο ευρωπαϊκό και το συμμαχικό πλαίσιο.
Αυτό που για την Αθήνα συνιστά κίνδυνο εθνικής ασφαλείας, αποτελεί για την Άγκυρα εργαλείο στην απόπειρα αποσταθεροποίησης της Ελλάδας.
Γενικότερα όμως, αυτό αποκαλύπτει, ότι η αποκλειστική προσκόλληση της Ελλάδας σε οποιονδήποτε σύμμαχο, αντιμετωπίζοντάς τον σαν πανάκεια στην επίλυση του προβλήματος ασφαλείας, αποτελεί συνταγή αυτοκαταστροφής.
*Ζαχαρίας Β. Μίχας
Διευθυντής Μελετών στο Ινστιτούτο Αναλύσεων Ασφάλειας και Άμυνας – ΙΑΑΑ/ISDA
=====================
======================
Είναι αξιοπερίεργο, αν όχι αξιοθαύμαστο, να κυβερνά από καιρού εις καιρόν παράταξη που μπερδεύει τα μέσα με τα έξω.
Παναγιώτης Λιάκος
Ο Γιάννης Μουζάλας είναι υποψήφιος βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Διατέλεσε υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής, όταν οι μετανάστες λιάζονταν στην Ομόνοια – κι ήταν τόσο πολλοί οι φωτολουσμένοι, που μπορούσαν να κρύψουν τον ήλιο. Σε ραδιοφωνική του συνέντευξη δήλωσε για τον φράχτη του Εβρου: «Εγώ δεν θα ήθελα να υπάρχουν φράχτες. Οταν πέσει, θα έπαιρνα χαρά σαν να έπεφτε το Τείχος του Βερολίνου».
Ο Γιάννης Μουζάλας μπερδεύει το μέσα με το έξω. Ως παλαίμαχος αριστερός θα έπρεπε να γνωρίζει ότι το Τείχος του Βερολίνου δεν μοιάζει με τον φράχτη του Εβρου. Ο φράχτης του Εβρου θα εμποδίζει τους απέξω να μπουν μέσα. Το Τείχος του Βερολίνου δεν εμπόδιζε τους απέξω να μπουν μέσα, τους καπιταλιστές δηλαδή να μπουκάρουν στην Ανατολική Γερμανία, αλλά τους από μέσα να το σκάσουν έξω!
Το ανατολικογερμανικό καθεστώς που ξελιγωνόταν να θαυμάζουν η… θεσμική Αριστερά αλλά και ποικίλες παραφυάδες της δεν ήθελε να δραπετεύσουν οι… σωσμένοι κάτοικοι του ανατολικογερμανικού «παραδείσου», που είχαν φτιάξει τύποι όπως ο Εριχ Χόνεκερ (1912-1994).
Κι ένα περίεργο πράγμα, βρε παιδί μου… Στις 9 Νοεμβρίου 1989, μόλις «μπάταρε» το καθεστώς του τρόμου και της φρίκης που ενέπνεε παγκοσμίως την Αριστερά για «αγώνες» (δηλαδή για ταραχές και μαζικές σφαγές), οι «σωσμένοι» κάτοικοι του «παραδείσου» την κοπάνησαν μαζικά! Δεν ήξεραν, μάλλον, πόσο καλά περνούσαν εις τας αγκάλας των κομισάριων και των εκάστοτε πατερούληδων και αποφάσισαν να γίνουν δραπέτες. Τότε ο Μουζάλας, που φαίνεται ότι δεν είναι αριστερός όπως οι πολλοί, καταχάρηκε. Δεν φόρεσε πλερέζες για την κατάλυση ενός σοβιετικού τύπου κράτους, αλλά ενθουσιάστηκε. Το ίδιο θα ενθουσιαστεί όταν γκρεμιστεί ο φράχτης του Εβρου.
Επειδή ο άνθρωπος φαίνεται συμπαθής, του κάνουμε μια δημιουργική πρόταση: να δώσει ο ίδιος το καλό παράδειγμα. Να βγάλει την εξώπορτα του σπιτιού του και να γκρεμίσει κάνα δυο τοίχους, να μπορεί να μπαίνει όποιος θέλει εντός. Κι όταν μπει κάποιος απρόσκλητος μουσαφίρης στην οικία Μουζάλα, ο ευαίσθητος πολιτικός του ΣΥΡΙΖΑ ν’ αρχίσει να τον ταΐζει και να τον χαρτζιλικώνει με επιδόματα.
Σχόλια