Οι δολοφονίες στις TV σειρές Scandi-Noir δεν είναι πλέον φανταστικές
- Δεν υπάρχουν λευκά παιδιά σε αυτές τις συμμορίες και πρέπει να αναρωτηθείτε γιατί. Δεν είναι επειδή είναι κακά, είναι επειδή η Σουηδία απέτυχε. Τα παιδιά είναι αθώα. Οι πολιτικοί μας είναι αυτοί που έχουν αίμα στα χέρια τους.
να τρομερά κρύο πρωινό στη Στοκχόλμη, πριν από δύο ημέρες, στάθηκα ανάμεσα σε 200 ανθρώπους σε ένα μουσουλμανικό νεκροταφείο, σε ένα υπέροχο πευκόδασος. Είχαν έρθει για να θάψουν ένα 15χρονο αγόρι από το Αφγανιστάν που είχε σκοτωθεί από πυροβολισμούς φερόμενων γκάνγκστερ της ίδιας ηλικίας με εκείνον. Ωστόσο, καθώς το φέρετρό του κατέβαινε στο παγωμένο έδαφος, μου φάνηκε ότι ήμασταν μάρτυρες του θανάτου του μεγάλου πολυπολιτισμικού ονείρου της Σουηδίας. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Από τον David Jones/Daily Mail
Ο ίδιος, μεταφέρθηκε σε αυτή τη διάσημη για τη φιλοξενία της χώρα πριν από τρία χρόνια, για να γλιτώσει από την επικείμενη επιστροφή των Ταλιμπάν. Ωστόσο, ο Ali Shafaei είναι το τελευταίο θύμα ενός βρόμικου πολέμου που διεξάγεται κυρίως από παιδιά γκάνγκστερ μεταξύ των μεταναστών της Σουηδίας.
Και ενώ αυτός ο πόλεμος είναι σε εξέλιξη, τα ακριβή αίτια του παραμένουν θέμα συζήτησης μεταξύ των Σουηδών πολιτικών. Ακόμη και εκείνοι της φιλελεύθερης Αριστεράς συμφωνούν τώρα, αν και με δισταγμό, ότι οι φονικές διαμάχες έχουν τις ρίζες τους στην καταστροφικά αποτυχημένη μεταναστευτική πολιτική της χώρας, η οποία τα τελευταία χρόνια είχε ωθήσει προς το πλήρες άνοιγμα των συνόρων της Σουηδίας. Περίπου 2 εκατομμύρια μετανάστες (20% του συνολικού πληθυσμού), ζουν σήμερα στη Σουηδία, συχνά από τα πιο ταραγμένα μέρη της Ασίας και της Αφρικής και η χώρα απέτυχε στο σχεδιασμό της ένταξής τους στην κοινωνία.
Πολλοί από τους απογόνους αυτών των μεταναστών έχουν μεταμορφωθεί επικίνδυνα σε μια χαμένη γενιά που είναι ουσιαστικά ανιθαγενής (χωρίς πατρίδα).
Αν και γεννήθηκαν εδώ, πολλοί δεν αισθάνονται καθόλου Σουηδοί, ωστόσο, δεν έχουν επίσης καμία πίστη προς τις πατρίδες των γονιών τους. Η αποξένωση και η δυσαρέσκεια τους σιγοκαίνε για αρκετά χρόνια. Όμως, τις τελευταίες εβδομάδες έχει ξεσπάσει μια τρομακτική έξαρση του υπερβίαιου εγκλήματος συμμοριών και, με το μαλακό δικαστικό σύστημα, το οποίο πολλοί πιστεύουν ότι δίνει προτεραιότητα στα δικαιώματα των νεαρών παραβατών έναντι αυτών των θυμάτων τους, η Σουηδία προφανώς δεν φαίνεται να διαθέτει κάποια λύση.
Πριν από είκοσι χρόνια, το έγκλημα με τη χρήση όπλων ήταν σχεδόν ανύπαρκτο στη χώρα. Σήμερα, οι φρικτές δολοφονίες που βλέπουμε στις τηλεοπτικές σειρές Scandi-Noir δεν είναι πλέον φανταστικές. Η Σουηδία είναι γεμάτη με podcast, ντοκιμαντέρ και βιβλία της πραγματικής ζωής.
Σύντομα στους κινηματογράφους της Σουηδίας (μετά από ειδικές προβολές για αρχηγούς αστυνομίας, πολιτικούς και εγκληματολόγους) θα είναι το Bullets, ένα ντοκιμαντέρ για ένα 12χρονο Αιγύπτιο που ρίχνει μια χειροβομβίδα σε ένα αστυνομικό αυτοκίνητο αφού ο ίδιος ήταν μέλος συμμορίας.
Μόνο στη Στοκχόλμη, 52 συμμορίες συναγωνίζονται για τον έλεγχο του αυξανόμενου εμπορίου ναρκωτικών, σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση της αστυνομίας, και γίνονται όλο και πιο αδίστακτες. Πέρυσι, η χώρα είχε 63 θανατηφόρες επιθέσεις με όπλα. Για να γίνει κατανοητό το μέγεθος του προβλήματος, στο Ηνωμένο Βασίλειο, του οποίου ο πληθυσμός είναι έξι φορές μεγαλύτερος από τον πληθυσμό της Σουηδίας, υπήρχαν 35 το 2021.
Από τα Χριστούγεννα, η κατάσταση έχει εκτραχυνθεί στην πρωτεύουσα, με 30 πυροβολισμούς και βομβιστικές επιθέσεις, τέσσερις εκ των οποίων θανατηφόρες. Οι μισοί ύποπτοι είναι ηλικίας κάτω των 18 ετών.
Η κομψή Στοκχόλμη, μέχρι πρότινος γνωστή για τη σκανδιναβική μεγαλοπρέπεια και την ευγένειά της, τώρα θυμίζει το Σικάγο του Αλ Καπόνε. Η κρίση είναι τόσο σοβαρή που αυτή την εβδομάδα, δεκάδες -επιπλέον- αστυνομικοί επιστρατεύτηκαν από άλλες πόλεις και εγκαταστάθηκαν σε διάφορα τοπικά ξενοδοχεία. Τους έχω παρακολουθήσει να «χτυπούν» στις πιο διαβόητες περιοχές εγκληματικότητας και να κάνουν επιδρομές σε κτίρια για όπλα και ναρκωτικά.
Χθες το βράδυ, άλλα τρία άτομα πυροβολήθηκαν στη Φίτγια, νότια της Στοκχόλμης, μια περιοχή με υψηλά επίπεδα μετανάστευσης και εγκληματικότητας.
Και καθώς τα κτίρια τρυπιούνται τυχαία από πυρά πολυβόλων -μια νέα τακτική συμμοριών που έχει σχεδιαστεί για να φοβίζει τους αντιπάλους και να δείχνει δύναμη- φαίνεται μόνο θέμα χρόνου να σκοτωθούν περισσότεροι άνθρωποι.
Τα μικρότερα αγόρια που συνελήφθησαν είναι ηλικίας μόλις 13 και 14 ετών. Πιάστηκαν μετά από καταδίωξη με αυτοκίνητο στους δρόμους της πόλης και είχαν μαζί τους ημιαυτόματα όπλα.
Μερικά μέλη συμμοριών παιδιών φέρεται να διαθέτουν ακόμη και εκρηκτικά στις φιάλες των σχολικών τους θερμός. Ένας αστυνομικός μου είπε ότι τα αγόρια, εννέα ετών, είναι καλλωπισμένα προκειμένου να λειτουργούν ως επιτηρητές στις γωνιές των δρόμων, κρύβοντας στα ρούχα τους ναρκωτικά και όπλα. Τα βίντεο που δημοσιεύονται στο διαδίκτυο αποτυπώνουν το θράσος και την σκληρότητα αυτών των Σουηδών «Μπάγκζι Μαλόουνς».
Όμως, εκεί που κάποτε οι πυροβολισμοί και οι βομβιστικές επιθέσεις περιορίζονταν σε λίγες, γκετοποιημένες περιοχές, μακριά από το κέντρο, τώρα έχουν εξαπλωθεί σε πιο εύπορα μέρη.
Σε ένα βίντεο που σου πέφτει το σαγόνι αν το δεις, το οποίο τραβήχτηκε από κινητό τηλέφωνο ενός συνεργού, δείχνει ένα μασκοφόρο αγόρι να μπαίνει σε μια πολυκατοικία, σε μια όμορφη αραιοκατοικημένη περιοχή, και να γαζώνει μια πόρτα με 15 σφαίρες από ένα πολυβόλο AK-47, χωρίς να γνωρίζει ούτε να νοιάζεται ποιος μπορεί να βρίσκεται πίσω από αυτή.
Προφανώς έστελνε μια προειδοποίηση σε έναν διάσημο Σουηδό ράπερ του οποίου η πρώην κοπέλα του ζούσε στο διαμέρισμα (ορισμένοι καλλιτέχνες της ραπ έχουν κατηγορηθεί ότι πυροδότησαν τον ανταγωνισμό των συμμοριών και ενθάρρυναν τους νέους να συμμετάσχουν μαζί τους, γοητεύοντας με τον τρόπο ζωής τους).
Ένα άλλο βίντεο, από κάμερα ασφαλείας αυτή τη φορά, δείχνει ένα φερόμενο «αγόρι-εκτελεστή», Αρμενικής καταγωγής, να κραδαίνει ένα πιστόλι καθώς εμφανίζεται απότομα μπροστά σε μια τρομοκρατημένη γυναίκα ρεσεψιονίστ, σε ένα αριστοκρατικό γυμναστήριο στο κέντρο της πόλης. Δευτερόλεπτα αργότερα, ακούγονται πυροβολισμοί από το γυμναστήριο στον κάτω όροφο και ο θρασύς έφηβος ξεφεύγει.
Ευτυχώς, δεν βλέπουμε τη σορό του θύματός του -ενός 54χρονου άνδρα που με θάρρος αντιμετώπισε το αγόρι, εμποδίζοντάς τον να δολοφονήσει τον πραγματικό του στόχο και πλήρωσε με την ίδια τη ζωή του. Ο φερόμενος δολοφόνος, τότε 16 ετών, δικάζεται αυτή τη στιγμή στη Σουηδία.
Μεταξύ των πολλών αθώων που είναι παγιδευμένοι σε αυτή την τρέλα είναι και η 54χρονη Cristina Bilfeldt, μια αξιοσέβαστη, κουβανικής καταγωγής χειροπρακτικός ποδιών. Μου λέει ότι ξύπνησε, πριν από μερικές νύχτες, από αυτό που θεώρησε ότι ήταν κάποιος που χτυπούσε δυνατά και επίμονα την πόρτα του κομψά επιπλωμένου διαμερίσματός της στο βόρειο προάστιο Χάσμπι της Στοκχόλμης.
Μη συνειδητοποιώντας ότι επρόκειτο για το ήχο ενός πολυβόλου, προχώρησε προς το διάδρομο του διαμερίσματος της. Ευτυχώς, οι πυροβολισμοί είχαν σταματήσει και οι σφαίρες τρύπησαν μόνο μια βαλίτσα που είχε αφήσει πίσω από την πόρτα. Δεδομένου ότι η κυρία Bilfeldt και οι δίδυμοι γιοι της, και οι δύο φοιτητές, είναι πολίτες χωρίς ποινικό μητρώο, η αστυνομία υποθέτει ότι το σπίτι της χτυπήθηκε κατά λάθος.
Η δολοφονία του 15χρονου Ali Shafaei, ωστόσο, δεν είναι τυχαία. Η ιστορία του χρησιμεύει ως παραβολή για το μοιραία ελαττωματικό πείραμα της Σουηδίας με την απρόσκοπτη μετανάστευση.
Ας ξεκινήσουμε όμως με λίγη ιστορία. Στα τέλη της δεκαετίας του 1960 και στις αρχές της δεκαετίας του 1970, όταν ανθούσε η σουηδική βιομηχανία, χρειάζονταν περισσότεροι εργαζόμενοι στη Στοκχόλμη και σε άλλες μεγάλες πόλεις όπως η Ουψάλα και η Λουντ. Αυτοί με τη σειρά τους είχαν ανάγκη καταλυμάτων.
Η λύση ήταν το «Million Programme». Χαιρετίστηκε ως το πιο φιλόδοξο πρόγραμμα στέγασης που είχε δει ο κόσμος, καθώς ανεγέρθηκαν ένα εκατομμύριο νέες κατοικίες στα προάστια για μικτές κοινότητες. Κατά ειρωνικό τρόπο, η κεντροαριστερή κυβέρνηση δήλωνε ότι αυτές οι νέες γειτονιές θα βοηθούσαν στη δημιουργία «Καλών Δημοκρατικών Πολιτών». Ωστόσο, τα διαμερίσματα, τα αποκαλούμενα identikit, ήταν τόσο μικρά και καθόλου ελκυστικά που οι σουηδικές οικογένειες μετακόμισαν γρήγορα, για να αντικατασταθούν από οικογένειες μεταναστών.
Μόνο το 2015, 163.000 πρόσφυγες έγιναν δεκτοί στη χώρα, οι περισσότεροι από την κατεστραμμένη από τον πόλεμο Συρία. Υπάρχουν όμως και δεκάδες χιλιάδες Ιρακινοί, Ιρανοί, Αφγανοί, Σομαλοί, Τούρκοι, Σλάβοι, συν σχεδόν 140.000 Φινλανδοί, που μεταναστεύουν στη Σουηδία εδώ και δεκαετίες. Η αδυναμία ή η απροθυμία πολλών νεοφερμένων να αφομοιωθούν με τη σουηδική κουλτούρα, να υιοθετήσουν τις αξίες της και να μάθουν τη γλώσσα της έχει γκετοποιήσει πολλά από τις περιοχές του «Million Programme».
Μια παρόμοια στεγαστική πολιτική δημιούργησε τα ζοφερά προάστια του Μπανλιέ που περιβάλλουν το Παρίσι, περιθωριοποιώντας τους -κυρίως- Βορειοαφρικανούς μετανάστες που αποστέλλονταν εκεί. Ωστόσο, οι Σουηδοί απέτυχαν να προσέξουν το λάθος της Γαλλίας.
Η Frida Bergqvist, μια πρώην κοινωνική λειτουργός που βοήθησε οικογένειες στο Ρίνκεμπι-Κίστα, ένα από τα πολύ «πληγωμένα» προάστια της Στοκχόλμης, έχει βιώσει τις οδυνηρές συνέπειες. Είδε η ίδια διαμερίσματα όπου κοιμόντουσαν τα παιδιά πολύτεκνων οικογενειών στο πάτωμα. Τα σχολεία σε αυτές τις περιοχές είναι συχνά υποβαθμισμένα, ισχυρίζεται η ίδια, η ανεργία των νέων είναι στα ύψη, και παρόλο που το σύστημα πρόνοιας είναι περίφημα γενναιόδωρο στη Σουηδία, η φτώχεια είναι διάχυτη.
Ενώ η χώρα, ως κράτος, άνοιξε την αγκαλιά της στους εισοδηματίες, είδε επίσης πολλούς Σουηδούς να μην είναι καθόλου φιλόξενοι. Αυτό ενθάρρυνε μια ατμόσφαιρα δυσπιστίας και στιγματισμού «εμείς και εκείνοι». Οι αρχές επιβάρυναν την κατάσταση εγκαταλείποντας αυτές τις περιοχές, κλείνοντας αστυνομικά τμήματα, γραφεία πρόνοιας, κέντρα εργασίας και άλλα δημόσια κτίρια.
Ίσως επειδή έχουν βιώσει τα βάσανα των γονιών τους, λέει η Bergqvist, η δυσαρέσκεια είναι βαθύτερη στους μετανάστες δεύτερης γενιάς. «Συμμετέχουν σε συμμορίες γιατί θέλουν να είναι μέρος μίας κατάστασης», μου λέει. «Οι ηγέτες τους τούς δελεάζουν όταν είναι πολύ μικρά, δίνοντάς τους μια φέτα πίτσα ή μερικές κορώνες για να κρύψουν τα ναρκωτικά ή τα όπλα τους, και στη συνέχεια η πίεση προς εκείνα αυξάνεται σταδιακά. Αποκτούν μάλιστα μεγαλύτερο στάτους αν σκοτώσουν κάποιον».
Για την Bergqvist, η μακροπρόθεσμη λύση βρίσκεται στην αντιμετώπιση αυτών των κοινωνικών προβλημάτων. Την ίδια στιγμή, ωστόσο, ακόμη και αυτή —μια καθ’ ομολογία σοσιαλίστρια— επιθυμεί η Σουηδία να σκληρύνει κατά των εγκλημάτων των συμμοριών, με αποτελεσματικότερη επιβολή του νόμου και μεγαλύτερες ποινές.
Η ηλικία ποινικής ευθύνης στη Σουηδία είναι τα 15 έτη, σε αντίθεση με τα 10 στη Βρετανία. Κάτω από αυτή την ηλικία, τα παιδιά δεν διώκονται ποτέ, όσο σοβαρό και αν είναι το αδίκημα τους. Οι νέοι ηλικίας μεταξύ 15 και 18 ετών συνήθως στέλνονται σε σπίτια παρόμοια με οικοτροφεία, όπου υποβάλλονται σε προγράμματα αποκατάστασης. Έχουν άνετα δωμάτια και μπορούν να παίξουν βιντεοπαιχνίδια και να παρακολουθήσουν τηλεόραση.
Δεδομένου ότι η ασφάλεια είναι χαλαρή, πολλοί δραπετεύουν, μεταξύ των οποίων και ο 15χρονος που κατηγορείται για τη δολοφονία του Ali Shafaei (ένας από τους λίγους φερόμενους γκάνγκστερ που γεννήθηκαν στη Σουηδία, από Σουηδούς γονείς). «Είμαι αριστερή, αλλά είναι διαφορετικό όταν δουλεύεις με αυτά τα παιδιά», λέει η Bergqvist, η οποία είναι στα 20 της. «Η στάση μου έχει αλλάξει. Οι αρχηγοί των συμμοριών τα χρησιμοποιούν [τα παιδιά] και δεν νομίζω ότι θα το έκαναν αν ήταν αντιμέτωποι με πιο αποτελεσματικό νομικό σύστημα».
Κάνοντας μια παρατήρηση που θα ήταν ανείπωτη στη Σουηδία μέχρι πολύ πρόσφατα, πρόσθεσε: «Δεν υπάρχουν λευκά παιδιά σε αυτές τις συμμορίες και πρέπει να αναρωτηθείτε γιατί. Δεν είναι επειδή είναι κακά, είναι επειδή η Σουηδία απέτυχε. Τα παιδιά είναι αθώα. Οι πολιτικοί μας είναι αυτοί που έχουν αίμα στα χέρια τους».
Προφανώς αναφέρεται στο αίμα αγοριών όπως ο Ali.
Ο μεγαλύτερος αδελφός του ήταν ο πρώτος που έκανε το ταξίδι των 3.500 μιλίων από το Αφγανιστάν στη Σουηδία. Ο Ali, οι γονείς και άλλα δύο αδέρφια του προστέθηκαν το 2019, σύμφωνα με ένα νόμο που επιτρέπει στους αιτούντες άσυλο να ενώνονται με τα άλλα μέλη της οικογένειας τους. Εγκαταστάθηκαν στο Σκόγκα, ένα από τα λίγα σχετικά μεικτά προάστια της Στοκχόλμης.
Η πόλη διαθέτει ένα ευχάριστο εμπορικό κέντρο και μια λέσχη νέων (χρηματοδοτείται από την τοπική κυβέρνηση) που θα ζήλευαν πολλά βρετανικά συμβούλια, με επιτραπέζιο ποδόσφαιρο, υπολογιστές και δωρεάν υλικά για όσους θέλουν να μαγειρεύουν μόνοι τους. Η μάνατζερ του συλλόγου, Halima Aboumaria, μου είπε: «Ο Ali ερχόταν εδώ κάθε μέρα, ακόμα και όταν η οικογένειά του μετακόμισε λίγα μίλια μακριά» (σε μια προσπάθεια προφανώς να τον απομακρύνουν από τα νύχια μιας συμμορίας).
«Ήταν ένα καλό αγόρι από καλή οικογένεια και είχε φοβερή αίσθηση του χιούμορ», πρόσθεσε, δείχνοντάς μου ένα βίντεο με τον Ali να κάνει μια φίλη του να γελάει, τινάζοντας μία μπάλα σαντιγί στον αέρα και πιάνοντάς την έπειτα με το στόμα του. «Δεν συμμετείχε στην εγκληματικότητα, αλλά δυσκολευόταν να προσαρμοστεί στο νέο του σχολείο και να μιλά σουηδικά, έτσι οι κοινωνικές υπηρεσίες τον βοηθούσαν».
Ο αστυνομικός επιθεωρητής Reine Berglund, ένας βετεράνος της μάχης κατά των συμμοριών, έχει διαφορετική άποψη, λέγοντας ότι το αγόρι σχετίζονταν με μεγαλύτερους εγκληματίες που διακινούν ναρκωτικά όπως η κάνναβη, η κοκαΐνη και το παυσίπονο Tramadol. Η αστυνομία δεν έχει σχολιάσει το πιθανό κίνητρο της δολοφονίας του Ali και δεν έχει επιβεβαιωθεί ότι συμμετείχε σε κάποια συμμορία.
Ωστόσο, οι φήμες υποδηλώνουν ότι μπορεί να προσέβαλε κατά κάποιον τρόπο έναν επικεφαλής του υπόκοσμου με το παρατσούκλι «The Kurdish Fox», ο οποίος διαφεύγει της δικαιοσύνης και λέγεται ότι διευθύνει ένα μεγάλο σουηδικό κύκλωμα διακίνησης από την Τουρκία.
Πριν από δύο βράδια Σαββάτου, ο Ali φέρεται να παρασύρθηκε στο σούσι-καφέ της γειτονιάς από έναν «φίλο», αλλά περίπου στις 6 το απόγευμα το άλλο αγόρι βγήκε βιαστικά από το κατάστημα, αφήνοντάς τον μόνο σε ένα γωνιακό τραπέζι. Λίγες στιγμές αργότερα, ο έφηβος δολοφόνος μπήκε μέσα και τον σκότωσε με μία μόνο σφαίρα στο κεφάλι. Το βαθούλωμα από τη σφαίρα ήταν ορατό στο πλαίσιο του παραθύρου όταν επισκέφτηκα το καφέ αυτήν την εβδομάδα.
Ο ιδιοκτήτης, ο οποίος έφτασε από την Κίνα πριν από 20 χρόνια, είπε ότι αυτή η επίθεση δεν θα μπορούσε να είχε συμβεί στη χώρα του, όπου -καλώς ή κακώς- η αστυνομία παρακολουθεί συνεχώς εμπορικά κέντρα και άλλους δημόσιους χώρους μέσω καμερών παρακολούθησης. Στη Σουηδία, που έχει εμμονή με το απόρρητο, η χρήση κλειστού κυκλώματος τηλεόρασης περιορίζεται στο απόλυτο ελάχιστο, επειδή πολλοί θεωρούν ότι αποτελεί παραβίαση της πολιτικής ελευθερίας.
Όταν ένας έφηβος μπορεί να σκοτώσει με τόση ευκολία, ίσως αυτό είναι ένα άλλο κομμάτι ιδεολογίας που πρέπει να επανεξεταστεί. Αυτή είναι σίγουρα η άποψη του επιθεωρητή Berglund. Το ότι ένα αγόρι τόσο νέο θα μπορούσε να εκτελέσει κάποιον με την αδίστακτη αποτελεσματικότητα ενός δολοφόνου της Μαφίας, φαντάζει εξωπραγματικό. Αλλά ο αξιωματικός λέει ότι οι νεαροί γκάνγκστερ συχνά εξαλείφουν τα όποια συναισθήματά τους χρησιμοποιώντας πρώτα Tramadol.
Ως ο πρώτος αστυνομικός που έφτασε στο σούσι-καφέ, βρήκε μια γυναίκα πελάτη που προσπαθούσε μάταια να κάνει στον Ali ΚΑΡΠΑ, καθώς βρισκόταν σε μια λίμνη αίματος. «Η Σουηδία έχει μερικούς από τους πιο σκληρούς νόμους περί όπλων στον κόσμο, ωστόσο είναι φθηνό και εύκολο να αποκτήσεις καλάσνικοφ, Scorpions [μικρά πολυβόλα] και πιστόλια», λέει ο επιθεωρητής Berglund. Συνήθως προέρχονται από τα Βαλκάνια. Ωστόσο, οι συμμορίες μεταποιούν επίσης αθλητικά πιστόλια εκκίνησης και αεροβόλα, χρησιμοποιώντας δοχεία αερίου για να δώσουν στις σφαίρες πρόωση πυραύλων.
Η έξαρση της βίας στη Σουηδία λέγεται ότι έχει τις ρίζες της σε έναν πόλεμο μεταξύ του «The Kurdish Fox» και ενός αντίπαλου του, βαρόνου ναρκωτικών, που ονομάζεται «The Greek» («Ο Έλληνας»). Χρησιμοποιούν όλο και περισσότερο τα παιδιά για να κάνουν τη βρόμικη δουλειά τους επειδή μπορούν να γλιστρήσουν κάτω από το ραντάρ των αρχών πιο εύκολα και, φυσικά, επειδή, αν πιαστούν, αντιμετωπίζονται με επιείκεια.
Αν και είναι τώρα 17 ετών, ο Αρμένιος που κατηγορείται για τη δολοφονία στο γυμναστήριο, εάν καταδικαστεί, θα αντιμετωπιστεί ποινικά ως 16χρονος, επομένως μπορεί να περάσει λίγα μόνο χρόνια σε ένα ασφαλές κέντρο. Έτσι, δεν είναι περίεργο, θα μπορούσαμε να σκεφτούμε, ότι οι γκάνγκστερ της Σουηδίας με τα νεαρά πρόσωπα στρέφονται εύκολα προς το έγκλημα.
Γιατί όμως υπάρχουν τόσοι πολλοί πρόθυμοι νεοσύλλεκτοι; Ο επιθεωρητής Berglund προσφέρει μια ειλικρινή γνώμη: «Μπορούμε να μιλήσουμε για πολιτισμό και ενσωμάτωση και, ναι, αποτύχαμε. Αλλά νομίζω ότι η ίδια κατάσταση επικρατεί και σε πολλές άλλες χώρες αλλά δεν έχουν αυτό το επίπεδο βίας», λέει. «Κατά τη γνώμη μου είχαμε πάρα πολύ μετανάστευση, οπότε δεν είχαμε καμία πιθανότητα να βοηθήσουμε όλους τους ανθρώπους που ήρθαν εδώ. Λατρεύω πραγματικά ότι βοηθάμε ανθρώπους από εμπόλεμες ζώνες ή λόγω της πολιτικής τους δραστηριότητας, αλλά δεν μπορούμε να τους μεταφέρουμε όλους».
Κάνει μια παύση και αναστενάζει. «Αλλά είναι πολύ αργά για να γυρίσουμε το ρολόι πίσω. Φοβάμαι ότι αυτό το πρόβλημα στη Σουηδία με αυτούς τις επιθέσεις θα διαρκέσει πολλά χρόνια».
Είναι πράγματι μια απογοητευτική εκτίμηση. Όταν οι γονείς του Ali ξεκίνησαν τη νέα τους ζωή σε αυτήν την αυτοαποκαλούμενη «ανθρωπιστική υπερδύναμη», πρέπει να πίστευαν ότι τον είχαν απελευθερώσει από τον κίνδυνο. Καθώς τον έκλαιγαν σε εκείνο το πευκόφυτο νεκροταφείο, είχαν ήδη αλλάξει γνώμη.
=================
Σχόλια