Γιατί η γερμανική μεσολάβηση είναι μια πολύ κακή ιδέα: Η Γερμανία είναι μια δεύτερη πατρίδα για τους Μουσουλμάνους και τους Τούρκους
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ, Αθήνα
Η σημερινή Γερμανία έχει ήδη ένα αξιοσέβαστο 7-8% μουσουλμάνων κατοίκων στο πληθυσμιακό της υπόβαθρο και δεν μοιάζει να ανησυχεί καθόλου που εντός λίγων ετών, ακόμη κι αν σφραγίσει τα σύνορα της, θα τους διπλασιάσει, εξαιτίας του υπέρτερου ρυθμού γεννητικότητας των μελών της συγκεκριμένης θρησκείας. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Αλλά που λόγος για σφράγισμα των συνόρων. Η αδηφάγος βιομηχανία της εξακολουθεί να αναζητά ξένο εργατικό δυναμικό. Και μόλις πριν μερικές εβδομάδες ο Καγκελάριος Σόλτς εξήγγειλε περιχαρής ότι σκοπεύει να αυξήσει τον πληθυσμό της χώρας στα…90 εκατομμύρια μέσω μετανάστευσης.
«Η κυβέρνηση εργάζεται για την προσέλκυση αλλοδαπών εργαζόμενων», όπως εξήγησε, «ώστε να θεραπεύσει τις ελλείψεις εργατικού δυναμικού και μία κρίση στο συνταξιοδοτικό της σύστημα».
Μία μεγάλη μερίδα από τους προσεκτικά επιλεγμένους μετανάστες που υποδέχεται η Γερμανία είναι φυσικά μουσουλμάνοι. Από τα πρώτα χρόνια της μεταπολεμικής περιόδου απέδειξε ότι δεν έχει καμία προκατάληψη έναντι του Ισλάμ με την αθρόα εισαγωγή εργατικού δυναμικού από χώρες της Βόρειας Αφρικής όπως η Τυνησία και φυσικά την «επίσημη αγαπημένη» Τουρκία.
Ακόμη και μετά την δολοφονική επίθεση Αράβων εξτρεμιστών του «Μαύρου Σεπτέμβρη»(ένα ηγετικό στέλεχος των οποίων είχε παντρευτεί την κόρη του περιβόητου Ναζιστή μουφτή, φίλου του Χίτλερ, που είχε οργανώσει τις ισλαμικές λεγεώνες των Ες-Ες)μέσα στην καρδιά του Μονάχου, το 1972, η γερμανική κοινή γνώμη δεν στράφηκε κατά της συγκεκριμένης θρησκείας.
Τα γερμανικά μέσα υπερτόνισαν το γεγονός ότι κάποιοι από τους δράστες δεν ήταν μουσουλμάνοι και ανέδειξαν την τραγωδία περισσότερο ως ξεκαθάρισμα λογαριασμών μεταξύ Παλαιστινίων και Ισραηλινών.
Οι ενοχές λόγω του γεγονότος ότι η σφαγή των Εβραίων αθλητών έγινε στον…τόπο του εγκλήματος, γρήγορα ξεθώριασαν, ενώ είναι απόλυτα ενδεικτικό ότι για το πρωτοφανές φιάσκο της γερμανικής αστυνομίας δεν υπήρξε ούτε μία παραίτηση.
Η 11η Σεπτεμβρίου, δεν υπήρξε επίσης αιτία για την ανάπτυξη αντι-ισλαμικού κινήματος στη Γερμανία. Θεωρήθηκε αρχικά «υπόθεση της Αμερικής» που ελάχιστες προεκτάσεις έχει για την ευρωπαική ασφάλεια. Την περίοδο εκείνη ο επίσης Σοσιαλδημοκράτης Καγκελάριος Γκέρχαρντ Σρέντερ,(όπως και κάποιοι στην Ελλάδα βεβαίως-βεβαίως…) ονειρευόταν μέχρι και ένταξη της Τουρκίας στην ενωμένη Ευρώπη.
Ακριβώς σαν τον πρώτο Γερμανό πρόεδρο της Κομισιόν Hallstein και πριν από αυτόν τους Ναζί και τον Κάιζερ. Η υπόθεση στράβωσε λόγω Ερντογάν, της μετατόπισης της Τουρκίας προς ένα θεοκρατικό μοντέλο διακυβέρνησης και του κραυγαλέου ελλείμματος δημοκρατίας στη χώρα που δημιουργεί εστίες «αντιφρονούντων» στην τουρκική κοινότητα της Γερμανίας.
Όμως οι διμερείς σχέσεις παραμένουν εξαιρετικές, οι διαβουλεύσεις γίνονται πάντα σε επίπεδο κορυφής και για την Γερμανία δεν θα αποτελούσε ποτέ ανασχετικό παράγοντα μιας τουρκικής ένταξης στην ΕΕ ότι η χώρα αυτή είναι αμιγώς ισλαμική.
Μην εκπλαγείτε καθόλου λοιπόν αν η υποψηφιότητα της Τουρκίας που σήμερα θεωρείται «κλινικά νεκρή», ξαναζωντανέψει έπειτα από την αποχώρηση του Ερντογάν, ειδικά αν στο γερμανικό πολιτικό προσκήνιο βρίσκεται ένας συνασπισμός «Πράσινων» και «Σοσιαλδημοκρατών», όπως σήμερα.
Οι Τούρκοι της Γερμανίας ξεπερνούν πλέον τα 4 εκατομμύρια(κατ΄άλλους προσεγγίζουν τα 7!)και αποτελούν ισχυρή συνιστώσα στην πολιτική και κοινωνική ζωή. Το γεγονός ότι είναι μουσουλμάνοι μάλλον τους ενισχύει το δικαίωμα να συμμετέχουν παρά να απέχουν από τα κοινά. Γι αυτό και σήμερα 18 βουλευτές τουρκικής καταγωγής κάθονται στα έδρανα της ομοσπονδιακής βουλής, ενώ μέχρι σχετικά πρόσφατα και ο επικεφαλής των Πρασίνων ήταν Τούρκος!
Παρότι ο βαθμός εγρήγορσης των Γερμανών απέναντι στην ισλαμική απειλή έχει ανέβει αρκετά στις δημοσκοπήσεις δεν υπάρχει φοβία και αρνητική προκατάληψη απέναντι στη συγκεκριμένη θρησκεία, όπως π.χ. στις ΗΠΑ. Και πολύ δύσκολα θα μπορούσε να συμβεί κάτι που θα ανέστρεφε την εγγενή συμπάθεια των Γερμανών προς το Ισλάμ και ακόμη περισσότερο την Τουρκία.
Όπως εξηγεί η διεθνούς φήμης Τουρκάλα καθηγήτρια Ezra Ozyurek, στο βιβλίο της «Να είσαι Γερμανός, να γίνεσαι Μουσουλμάνος»(Being German, Becoming a Muslim), στην Γερμανία, αλλά και την υπόλοιπη κεντρική Ευρώπη, υπάρχει μια έντονη ροπή προς την ισλαμική θρησκεία την οποία ασπάζονται όλο και περισσότεροι πολίτες, χωρίς κανένα φυλετικό συσχετισμό με μουσουλμανικές εθνικές ομάδες.
Περισσότεροι από 100 χιλιάδες Γερμανοί προσηλυτίστηκαν στον Ισλαμισμό τα τελευταία χρόνια, χωρίς εθνική αναφορά σε μουσουλμανικές χώρες όπως η Τουρκία. Αλλαξοπίστησαν προφανώς επειδή έκριναν ότι το Ισλάμ υπερτερεί του Ιουδαιοχριστιανισμού, όπως ακριβώς είχε αποφανθεί και ο Χίτλερ κρυμμένος στο μπούνκερ του, λίγο πριν τον θάνατο του(Ο ηγέτης των Ναζί όπως και πολλά στελέχη της αυλής του θεωρούσαν τον Χριστιανισμό μια θρησκεία «μολυσμένη» από ιουδαικό δηλητήριο.
Το γεγονός ότι θαύμαζε το Ισλάμ πιστεύοντας ότι αν η Γερμανία το είχε ασπαστεί μερικούς αιώνες πριν θα εξυπηρετούσε άριστα τους πολεμικούς της σκοπούς, καταγράφεται σε μαρτυρίες ανθρώπων του στενού του περιβάλλοντος, από την αδερφή της Εύας Μπράουν έως τον υπουργό και στενό του συνεργάτη, Αλμπερτ Σπέερ.)
«Οι μουσουλμάνοι βρίσκονται στην Γερμανία για αιώνες συνεισφέροντας στην κοινωνία και την οικονομία της», εξηγεί η Τουρκάλα θεολόγος σε μια πρόσφατη συνέντευξη της, προσθέτοντας ότι οι προσηλυτισμοί στις μέρες μας είναι προιόν «υγιούς ενσωμάτωσης και συνύπαρξης».
Κι όταν ο δημοσιογράφος την ρωτά αν φοβάται την «Εναλλακτική για την Γερμανία» με την αντι-ισλαμική ρητορική της η Ozyurek απαντά με αυτοπεποίθηση:
«Το μόνο που μπορούμε να τους πούμε είναι…αργήσατε! Το Ισλάμ είναι πλέον σημαντικό τμήμα της γερμανικής κοινωνίας. Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι που αναδεικνύουν πώς ότι θεωρείται ισλαμικό είναι ταυτόχρονα και γερμανικό…Η Γερμανία είναι ήδη κατά ένα μέρος μουσουλμανική και οι Μουσουλμάνοι είναι ήδη Γερμανοί».
Αυτά τα ωραία τα λέει μία επιφανής Γερμανοτουρκάλα. Και δεν απέχουν πολύ από την πραγματικότητα. Οποιος επομένως πιστεύει ότι στην ελληνοτουρκική αντιπαράθεση μπορεί να υπάρξει μία «τίμια» διαιτησία του Βερολίνου, είναι ή ανόητος ή πληρωμένος. Μέση οδός δεν υπάρχει…
=======
Σχόλια