«Όποιος πεθάνει σήμερα χίλιες φορές πεθαίνει»,
τούτος ο στίχος συνάδει με τα τεκταινόμενα εις τους κόλπους της
Δικαιοσύνης, η οποία μόνον υπερεκχειλίζοντα αποτροπιασμό προξενεί διά
την κατάλυση των δημοκρατικών θεσμών και την διολίσθηση προς την
αποσύνθεση και την «ύβρη» τρόπον τινά. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Από τον Χαράλαμπο Β. Κατσιβαρδά*
Αισχύνομαι που υπηρετώ αυτή την μορφή της Δικαιοσύνης εξ αφορμής της πολύκροτης δίκης του ανυπερθέτως διασήμου και αποδεδειγμένως δικτυωμένου σκηνοθέτου, όπου τέτοια φαινόμενα βρίθουν ανεξαρτήτως κυβερνήσεως, γεγονός το οποίο αποδεικνύει την όζουσα και δυσώδη σήψη της Δικαιοσύνης, η οποία διά ορισμένες υποθέσεις καθυποτάσσεται πλήρως εις τις άνωθεν υποδείξεις και εντολές, απεμπολώντας πάσα μορφή λειτουργικής ανεξαρτησίας, καταστρατηγώντας ούτως εκκωφαντικά το άρθρο 26 του Συντάγματος.
Η δε δικαιολογημένη αγανάκτησή μου καθίσταται διά την εφαρμογή των δύο μέτρων και των δύο σταθμών, διότι η ετυμηγορία περί αναστολής εκτελέσεως της ποινής μέχρι την εκδίκαση της εφέσεως παρά την 12μηνη ειρκτή προς τον κ. Λιγνάδη, ουδόλως θα χορηγούταν εάν επρόκειτο διά μία δίκη διά έναν άσημο πολίτη-δράστη, ο οποίος θα υπερασπίζετο από έναν μη δημοφιλή δικηγόρο.
Θυμηδία, βεβαίως, προκαλεί η διττά υποκριτική στεντόρεια ανακοίνωση της Ενωσης Εισαγγελέων και Δικαστών, δήθεν περί του κύρους της Δικαιοσύνης, τη στιγμή την οποία η ίδια η Δικαιοσύνη ποιείται την νήσσαν για τον υποχρεωτικό εμβολιασμό, διά την αντισυνταγματικότητα της επί μακρόν αναστολής της εργασίας των υγειονομικών ή διά την τελευταία απόφαση του ΣτΕ αναφορικώς προς το επαχθές πρόστιμο των 100 ευρώ προς τους εκουσίως μη συναινούντες προς την ιατρική πράξη του εμβολίου ευρισκόμενοι εις ηλικία 60 ετών, μία κατάπτυστη απόφαση του ανώτατου διοικητικού δικαστηρίου, η οποία αναπαράγει αόριστα την κρατική προπαγάνδα, περί αυτού άκρα του τάφου σιγή.
Ωσαύτως ας μου απαντήσει κανείς, επί της ανεξάρτητης Δικαιοσύνης, την 31η/12/2021 κατελήφθη το Σύνταγμα υπό 5.000 αλλοδαπών, ενώ άπαντες οι Ελλαδίτες ένεκεν και συνεπεία της διασποράς του ιού, δεδομένου ότι θεσπίστηκαν και αυστηρότερα μέτρα, ήσαν έγκλειστοι, εις αντιδιαστολή με τους Πακιστανούς, όπου γλεντοκοπούσαν άνευ λήψεως ουδενός προστατευτικού μέτρου, γεγονός το οποίο συνιστά βραδυφλεγή βόμβα διασποράς του ιού διά την δημόσια υγεία, επί αυτού υπέβαλα μήνυση, πλην όμως ο εισαγγελικός λειτουργός επί έξι μήνες περάτωσε την προκαταρκτική άνευ να κληθεί ουδείς, ούτε εγώ ως μηνυτής αλλά ούτε και ο δηλωθείς μάρτυς, και η υπόθεση υποτίθεται διά το μείζον ζήτημα της δημόσιας υγείας, όπου και θα έπρεπε η ίδια η Εισαγγελία να δράσει αυτεπαγγέλτως, ενδημεί μη επεξεργασμένη ως μη έδει, αναμένων να επιληφθεί νέος εισαγγελέας, εν πάση περιπτώσει, φρονώ ότι με την αποσύνθεση τοιαύτη εις τη Δικαιοσύνη έως βασικό πυλώνα της Δημοκρατίας μου βαίνουμε ολοταχώς επί ξυρού ακμής.
Εν κατακλείδι, ας μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας, λίγο αιδώς δεν βλάπτει, ας ελπίσουμε οι ενσυνείδητοι και ακέραιοι δικαστές να υψώσουν φωνή αντίστασης στην σηψαιμική θεσμική πολυοργανική ανεπάρκεια του διεφθαρμένου κράτους μας.
*Δικηγόρος παρ’ Αρείω Πάγω
=================================
Του Γιώργου Β. Μιχαήλ
Τι άλλο περιμένατε δηλαδή; Και, προπάντων, γιατί το περιμένατε;
Για μιαν ακόμα φορά, η ελλαδική (και όχι ελληνική) δικαιοσύνη λειτούργησε με απόλυτη συνέπεια προς τις αρχές της. Και δεν ευθύνεται η ίδια για το γεγονός ότι οι πολλοί αδυνατούν να κατανοήσουν την συμπεριφορά της.
Οι αρχές αυτές απορρέουν από τον μείζονα αυτοπροσδιορισμό της δικαιοσύνης (ως σύστημα και εργαλείο):
Εγγυήτρια της βασισμένης σε μη ηθικούς (=εκτός ηθικής, όχι ανήθικους) κανόνες τάξης.
Ας το συνειδητοποιήσουμε, επιτέλους, άπαντες.
Εδώ και πολύν καιρό, κάτω από το φανταχτερό μοδέρνο ένδυμά της, η ελλαδική δικαιοσύνη κρύβει ένα βάρβαρο σαρκίο που τρέφεται και αναπτύσσεται με δικαιικά συστατικά της προκλασικής αρχαιότητας, δηλαδή της αριστοκρατικής, μη δημοκρατικής εποχής.
Στην ελληνική γλώσσα, δικαιοσύνη είναι η κατάσταση εκείνου που είναι δίκαιος. Το επίθετο «δίκαιος» προέρχεται από το ουσιαστικό «δίκη». Συνεπώς, ο ορισμός της λέξης «δίκη» καθορίζει το εννοιολογικό περιεχόμενο των λέξεων «δίκαιος» και «δικαιοσύνη».
Η προκλασική -και πιθανότατα αρχική- σημασία της λέξης «δίκη» είναι: έξις, συνήθεια, τρόπος / πορεία, μονοπάτι. Στην δε αιτιατική πτώση («δίκην») η λέξη λειτουργεί ως επίρρημα και σημαίνει: κατά τον τρόπο, κατά την συνήθεια (π.χ. δίκην φιλολόγου = με τον τρόπο του φιλόλογου, σαν φιλόλογος).
Συνακόλουθα, «δίκαιος» είναι αυτός που ενεργεί σύμφωνα με την συνήθειά του, με τον τρόπο του, αυτός που πορεύεται στο δικό του ξεχωριστό μονοπάτι. Αυτός που, για να θυμηθώ την πλατωνική Πολιτεία, σκέφτεται μόνον την δουλειά του -την δική του δουλειά, όχι των άλλων. Και «δικαιοσύνη» είναι η κατάστασή του.
Κατά προέκταση, δίκη είναι ο συνήθης τρόπος με τον οποίον συμπεριφέρεται μια κοινωνική ομάδα ή τάξη. Αυτή η συμπεριφορά θεωρείται φυσιολογική και αναμενόμενη. Η δε «δίκη» της άρχουσας τάξης ή ομάδας εξυψώνεται σε αναμφισβήτητη «φυσική πορεία των πραγμάτων».
Προσέξτε, δεν χωρούν εδώ αξιολογικές και ηθικές αποχρώσεις, δεν νομιμοποιούμαστε να κρίνουμε αυτήν την «δίκη», την συμπεριφορά, την πορεία ως σωστή ή λανθασμένη, καλή ή κακή. Είναι αυτή που είναι, και οφείλουμε να την αποδεχτούμε ως τέτοια.
Η ελλαδική, λοιπόν, δικαιοσύνη έχει υιοθετήσει προ πολλού το παραπάνω εννοιολογικό σχήμα. Δεν είναι παρά ο τρόπος, η συνήθεια, το μονοπάτι της ομάδας που εξουσιάζει την χώρα. Ή, καλύτερα, είναι το σύστημα των (μη ηθικών) κανόνων που θέτει η άρχουσα ομάδα για να επιβάλει την δική της τάξη, τον δικό της τρόπο, και είναι ταυτόχρονα το εργαλείο εφαρμογής των κανόνων και χάραξης της πορείας, του μονοπατιού.
Ένα ακόμα σημείο που πρέπει να προσέξουμε:
Άλλο οι νόμοι, άλλο η ερμηνεία τους, και άλλο η εφαρμογή τους.
Το σώμα των νόμων δεν είναι παρά ένα σύνολο αλληλοδιαπλεκόμενων άψυχων κειμένων, τα οποία επιδέχονται πολλαπλών ερμηνειών. Από μόνοι τους, οι νόμοι είναι «νεκρές φύσεις», σχήματα καμωμένα από χώμα και νερό, από χαρτί και μελάνι. Οι ερμηνευτές είναι αυτοί που θα εμφυσήσουν στο νεκρό σώμα την πνοή τους, προκειμένου να του δώσουν ζωή.
Αλλά οι ερμηνευτές είναι τα έμψυχα (τρόπος του λέγειν, δηλαδή) εργαλεία της άρχουσας ομάδας. Συνεπώς, εργαλειακή είναι η από μέρους τους ερμηνεία των νόμων, και τον τρόπο των ιδιοκτητών τους αντικατοπτρίζει.
Ας μην γελιόμαστε, οι προκλασικού τύπου σύγχρονοι ελλαδικοί ερμηνευτές των νόμων εντολές εκτελούν. Εντολές που είτε έρχονται κατευθείαν από τα ανάκτορα είτε απορρέουν αβίαστα από το βασιλικό σαβουάρ βιβρ. Όποιος αρνιέται, στίβεται και πετιέται. Τόσο απλά.
Τα περί ανεξαρτησίας τους αποτελούν τροφή (χαμηλής θρεπτικής αξίας σε φανταχτερή συσκευασία) προς κατανάλωση από το πόπολο, που μονίμως εκπλήσσεται -αν και μονίμως υπνώττει.
Έμψυχα (τρόπος του λέγειν, δηλαδή) εργαλεία στα χέρια της άρχουσας ομάδας είναι και αυτοί που καλούνται να εφαρμόσουν, να εκτελέσουν τις αποφάσεις των ερμηνευτών.
Ως εργαλεία, οι ερμηνευτές και οι εκτελεστές των νόμων (δηλαδή των κανόνων που θέτει η άρχουσα ομάδα) στερούνται ηθικών αρχών γενικώς αποδεκτών. Και αρετήν διαθέτουν μόνον τόσην όση τους χρειάζεται για να είναι αρεστοί στους ιδιοκτήτες τους. Τελεία και παύλα.
Η σύγχρονη ελλαδική δικαιοσύνη είναι αναπόφευκτα βάρβαρη, αφού βάρβαρη είναι (παρά τα αριστοκρατικά της φτιασίδια) και η άρχουσα ομάδα μας.
Δεν αντιλέγω, υπάρχουν ακόμα τόποι πιο βάρβαροι από τον δικό μας. Αλλά έχω τυφλή εμπιστοσύνη σε όλους τους αρχόντους μας, και είμαι βέβαιος πως λίαν συντόμως θα τους καταπιούμε αυτούς τους τόπους, θα τους υποχρεώσουμε να βλέπουν την πλάτη μας και να ρουφάνε την σκόνη μας. Κοντολογίς, είμαι βέβαιος πως θα κατακτήσουμε μιαν ακόμα πρωτιά, πως θα σπάσουμε στην κυριολεξία το διεθνές βαρβαρόμετρο. Εκτός κι αν… Αλλά ας μην ξεφεύγω σε ονειροπολήσεις.
Κάθε αριστοκρατίζουσα βαρβαρική ομάδα, αφού πρώτα χαράξει ευδιάκριτα σύνορα ανάμεσα σε αυτήν και τους υποτελείς της, την πλέμπα, το πόπολο, αυτοδομείται κατόπιν στην βάση ενός ψηφιδωτού με ομόκεντρους κύκλους, στους οποίους τοποθετούνται όλες οι εντός των τειχών έμψυχες (τρόπος του λέγειν, δηλαδή) ψηφίδες.
Φανταστείτε ως τέτοιους ομόκεντρους κύκλους, για παράδειγμα, το παλάτι, την αυλή, τους εξωαύλειους χώρους, και την έκταση ανάμεσα στο ανακτορικό συγκρότημα και τα τείχη.
Όσο πιο κοντά στο κέντρο βρίσκεται ο κύκλος στον οποίον ανήκει μια έμψυχη (τρόπος του λέγειν, δηλαδή) ψηφίδα, τόσο μεγαλύτερες είναι οι απολαβές της.
Φυσικά, όλοι αυτοί οι ομόκεντροι κύκλοι επικοινωνούν μεταξύ τους και είναι δυνατή η μετεγκατάσταση των ψηφίδων από τον έναν κύκλο στον άλλον. Μόνο που, ενώ είναι εύκολο να βρεθείς από τους εσωτερικούς κύκλους στους εξωτερικούς, είναι εξαιρετικά δύσκολη η αντίστροφη πορεία. Και, φυσικά, ακόμα πιο δύσκολη είναι η μετάβαση από τις εκτός των τειχών περιοχές στο εντός των τειχών ψηφιδωτό.
Ως εγγυήτρια της βασισμένης σε μη ηθικούς (=εκτός ηθικής, όχι ανήθικους) κανόνες τάξης, η δικαιοσύνη ενεργοποιείται (ή δεν ενεργοποιείται) και αποφασίζει με γνώμονα όχι την βαρύτητα της πράξης, αλλά την βαρύτητα της θέσης που κατέχει ο πράττων στην εντός και εκτός των τειχών σκακιέρα.
Τοποθετήστε, τώρα, τον εν λόγω θεατράνθρωπο στον σωστό ομόκεντρο κύκλο, και θα γίνει πάραυτα ευκόλως ερμηνεύσιμη η στάση της ελλαδικής δικαιοσύνης.
Κλείνω με μιαν υπενθύμιση:
Δεν υπάρχουν άρχοντες χωρίς υποτελείς. Και υποτελής δεν γίνεται κάποιος επειδή ένας άλλος αποφασίζει να τον προσδιορίσει ως τέτοιον. Απολύτως αναγκαίος είναι ο αυτοπροσδιορισμός. Γι’ αυτό, πρόσεξε πώς αυτοπροσδιορίζεσαι…
===================
Σχόλια