Ο ήρωας της ελληνικής οικονομίας

την

Του Μελέτη Μελετόπουλου,
διδάκτορος Οικονομικών και Κοινωνικών Επιστημών Πανεπιστημίου Γενεύης

Ο ΜΥΘΟΣ του ξένου επενδυτή, που θα αναζωογονούσε θεαματικά την ελληνική οικονομία, θα δρομολογούσε σπιράλ ανέλιξης, θα εκτόξευε το ΑΕΠ και θα δημιουργούσε χιλιάδες θέσεις εργασίας, αναπαραγόταν μηχανικά επί δεκαετίες και εμφανιζόταν ως πανάκεια από το πολιτικό σύστημα και διάφορους υπεραισιόδοξους οικονομικούς αναλυτές. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

ΚΑΙ ΟΜΩΣ, μια απλή ανάγνωση της ελληνικής οικονομικής ιστορίας αρκούσε για να καταδείξει μια διαχρονική αλήθεια: το ξένο κεφάλαιο ποτέ δεν ενδιαφέρθηκε να επενδύσει στην ελληνική οικονομία παρά μόνον για να ελέγξει συγκεκριμένους τομείς στρατηγικής σημασίας. Και αυτό με όρους που δημιουργούσαν στεγανά και όχι ευρύτερη αναπτυξιακή προοπτική.

Η ΜΕΤΑΠΟΛΕΜΙΚΗ ανάπτυξη, εκβιομηχάνιση και ιλιγγιώδης άνοδος του ΑΠΕ και του κατά κεφαλήν εισοδήματος πραγματοποιήθηκε με εσωτερική χρηματοδότηση και με δημιουργία θεσμών όπως η ΕΤΒΑ ή η Αγροτική Τράπεζα. Βασικό ρόλο έπαιξε και η παροχή της αντίστοιχης δασμολογικής προστασίας στα εγχώρια προϊόντα. Όταν αυτά κατά τη δεκαετία του ’70 καταργήθηκαν, επήλθε βίαιη αποβιομηχάνιση, που αντιμετωπίστηκε με τεχνητή μετατόπιση του κέντρου βάρους στον τριτογενή τομέα και στείρα χρηματοπιστωτική υπερεπέκταση, βασισμένα σε εξωτερικό δανεισμό.

ΟΤΑΝ ΑΥΤΑ, με τη σειρά τους, κατέρρευσαν με τη διάλυση της χρηματιστηριακής φούσκας το 1999-2000 και εν συνεχεία με τη βίαιη χρεοκοπία του 2010, ακολούθησαν ο διεθνής οικονομικός έλεγχος, τα μνημόνια, η φτωχοποίηση, η ανεργία, η μαζική μετανάστευση, η δημογραφική κατάρρευση, η σάρωση των υπολειμμάτων της παραγωγικής δομής και η ερημοποίηση της υπαίθρου. Και παρηγορητική και αποπροσανατολιστική άφθονη ρητορεία περί επενδύσεων από μεγάλα funds.

Η ΑΙΤΙΑ της μη έλευσης των ξένων επενδυτών στην Ελλάδα έχει αναλυθεί επαρκώς: αστάθεια, διαφθορά, γραφειοκρατία κ.λπ. Φυσικά υπάρχουν και άλλοι, πιο δομικοί λόγοι: το μικρό μέγεθος της ελληνικής αγοράς, η γεωπολιτική αστάθεια, η απουσία καπιταλιστικής νοοτροπίας στην ελληνική κοινωνία. Αλλά κανείς δεν προχωράει στο λογικό επόμενο βήμα της συζήτησης: Αφού δεν υπάρχουν ξένοι μεσσίες, τι μπορεί να υπάρξει;

ΕΔΩ ΛΟΙΠΟΝ θα έπρεπε να εξυμνηθεί ο αφανής, παραμελημένος, κατατρεγμένος ήρωας της ελληνικής οικονομίας: η μικρομεσαία επιχείρηση των 5 έως 50 εργαζομένων. Μια δομή που έχει επιδείξει τεράστια ανθεκτικότητα σε όλη τη διάρκεια των διακεκαυμένων δεκαετιών που πέρασαν. Μια δομή που ακολουθεί την ελληνική οικονομία κυριολεκτικά από τα βάθη της ιστορίας.

ΜΙΑ ΔΟΜΗ που διήνυσε τον 20ό αιώνα, τον ταραχώδη Μεσοπόλεμο, τη Μεγάλη Ύφεση του 1930, τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, την Κατοχή, τον Εμφύλιο, τον Μεταπόλεμο, τη Μεταπολίτευση, τη φοβερή δεύτερη δεκαετία του 21ου αιώνα και έφθασε ασθμαίνουσα, ακρωτηριασμένη, πληγωμένη, αλλά ζωντανή μέχρι τις μέρες μας, εκπροσωπώντας πλέον αυτή μόνη της σχεδόν ολόκληρη την ελληνική οικονομία.

ΜΙΑ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑΤΙΚΗ δομή ιδιότυπη, με όλα τα ελαττώματα και τα πλεονεκτήματα της ελληνικής πραγματικότητας. Με τα κενά μιας κοινωνίας που δεν πέρασε ποτέ από τη φάση της Βιομηχανικής Επανάστασης, με την οικογενειακή της διάσταση, με την προχειρότητα και τον ερασιτεχνισμό της, με την τεράστια εμπειρία στη συνεχή αναβολή δαπανών και εξόφλησης υποχρεώσεων, με τα δεκάδες ανοιχτά μέτωπα σε ΦΠΑ, ΙΚΑ, εφορία, ΕΝΦΙΑ, τράπεζες, ΔΕΚΟ, προμηθευτές, αποσβέσεις, με τον διαρκώς επαναρρυθμιζόμενο και μετακυλιόμενο υπερδανεισμό, με τις συνεχείς ρυθμίσεις και επαναρρυθμίσεις των χρεών, με την αντιθεσμική μίξη οικογενειακού προϋπολογισμού και εταιρικού ισολογισμού (που ενίοτε όμως λειτουργεί και υπέρ του δεύτερου), με τις πολύ ισχυρές συναισθηματικές και ψυχολογικές παραμέτρους στη λήψη των αποφάσεων, με τον ανορθολογισμό της, με το πλέγμα πελατειακών και τοπικιστικών δεσμεύσεων και εκδουλεύσεων, με την ψυχολογική στήριξη της τοπικής κοινωνίας, με την υπερωριακή μη αμειβόμενη υπερεργασία ιδιοκτητών και υπαλλήλων, με την ικανότητα συστολής και διαστολής του κύκλου των εργασιών και την τεράστια ελαστικότητα προσφοράς ανάλογα με τη συγκυρία.

ΑΥΤΟΝ τον ήρωα πρέπει επιτέλους να αναγνωρίσουμε όλοι ως τον πρωταγωνιστή της εθνικής μας οικονομίας. Και αυτόν πρέπει να θέσουμε στο επίκεντρό της. Πρέπει να βρεθούν πιστωτικά εργαλεία ώστε να ανακουφισθεί από τα συσσωρευμένα χρέη που τον βαρύνουν, να αυξηθούν οι χρηματοδοτικές ροές, τα προγράμματα τεχνολογικού εκσυγχρονισμού και αναβάθμισης υποδομών, οι μη επιστρεπτέες προκαταβολές, να διευκολυνθεί η πρόσληψη προσωπικού μέσω ΟΑΕΔ, να μειωθούν τα βάρη προς την εφορία.

ΓΙΑΤΙ προς το παρόν οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις λειτουργούν βασικά για να αμείβονται το προσωπικό, οι προμηθευτές, οι τράπεζες και το κράτος. Άρα το κίνητρο του κέρδους απουσιάζει και υποκαθίσταται από άυλα κίνητρα, όπως το φιλότιμο, η αλληλεγγύη και η συνήθεια. Η δε χρεοκοπία μιας μικρομεσαίας επιχείρησης δημιουργεί σε μια περιορισμένης κλίμακας τοπική οικονομία μια «μαύρη τρύπα» σε πολλά επίπεδα, πέραν του οικονομικού, καθώς και αλυσιδωτές επιδράσεις καταληκτικού χαρακτήρα.

ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ τα οικονομικά προγράμματα των κομμάτων αποτελούν ευχολόγια διανθισμένα με ψευδοτεχνοκρατικές διατυπώσεις. Θα ήταν μια καλή αρχή για την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας να δούμε ένα συγκροτημένο και συγκεκριμένο τεκμηριωμένο πρόγραμμα στήριξης των μικρομεσαίων επιχειρήσεων.

------------------------------


  1. Δημ. Κουρέτας : Μαλακό σιτάρι και αγροδιατροφή , εθνικά αποθέματα «χθες»

    (βλέπε ...ουρές...)

  2. ΕΤΣΙ ΜΑΣ ΧΡΕΩΚΟΠΗΣΑΝ!! 'ΤΟΜΕΣ΄1995

  3. Χάθηκαν 400 βιομηχανίες σε μία δεκαετία

  4. «Ξοδεύουμε για εισαγωγές ζωικών όσο για πετρέλαιο»

  5. Επισιτιστική κρίση, διατροφική ασφάλεια...

-----------------------------------------

 


Ο Μελέτης Μελετόπουλος έγραψε ένα συγκλονιστικό άρθρο στην «Ναυτεμπορική» υπό τον τίτλο «Ο ήρωας της ελληνικής οικονομίας». Σε αυτό το άρθρο καταδεικνύει, κάνοντας μία μικρή αναδρομή στην σύγχρονη ελληνική οικονομική ιστορία, το πως η αποβιομηχάνιση, η κατάργηση της στοχευμένης δασμολογικής προστασίας στα εγχώρια προϊόντα και εν τέλει η πορεία της χώρας σε μία ανάπτυξη βασισμένη σε εξωτερικό δανεισμό οδήγησε εν τέλει στην χρεοκοπία.

  • Το δε πιο ενδιαφέρον στο άρθρο είναι η απογύμνωση της πλάνης που επιχειρεί για τις δήθεν εκατοντάδες χιλιάδες θέσεις εργασίας που θα μας έφερναν οι ξένες επενδύσεις. Η πρότασή του είναι η ολική επαναφορά της ελληνικής μικρομεσαίας επιχείρησης η οποία ελέω γνώσης του τοπικού συγκριτικού πλεονεκτήματος έχει την δυνατότητα να γίνει ξανά η ραχοκοκαλιά μας αλλά φυσικά και με την κατάλληλη στήριξη να καταστεί και εξαγωγική.

Η στρατηγική στόχευση της παρούσας κυβέρνησης βασίζεται στην αντικατάσταση πληθυσμών.

Η παρούσα κυβέρνηση δείχνει να έχει αλλεργία στην μικρομεσαία επιχειρηματικότητα. Οι αναπτυξιακοί της νόμοι μάλιστα, εάν τους εξετάσει κανείς με προσοχή, παρατηρεί ότι δεν απευθύνονται στα κατώτερα και τα μεσαία στρώματα από την στιγμή μάλιστα που οι συστημικές τράπεζες δίνουν επιχειρηματικά δάνεια με το σταγονόμετρο.

Και είναι να απορεί κανείς. Πού το πάει η κυβέρνηση; Η ανεργία δεν έχει μειωθεί σημαντικά. Τα ενοίκια έχουν εκτοξευθεί στα ύψη. Ο πληθωρισμός καλπάζει. Η ενεργειακή στρατηγική της δε είναι εξόχως αποτυχημένη. 

Αυτή η στρατηγική βέβαια, εν συνδυασμώ με την ενεργειακή κρίση εξαιτίας του ρωσοουκρανικού πολέμου είχε ως απόρροια μία σύγχυση με αποτέλεσμα να ξανανοίξουν κάποια εργοστάσια λιγνίτη άρον άρον ενώ είχαμε φτάσει προηγουμένως στο σημείο να εισάγουμε ρεύμα από Βαλκανικές χώρες. Η αύξηση λοιπόν του κόστους του ρεύματος δεν οφείλεται μόνον στον πόλεμο αλλά και στις κάκιστες επιλογές του κ. Μητσοτάκη ο οποίος έχει μία άκρως ελιτίστικη άποψη για το πως πρέπει να πορευτεί η Ελλάδα τις επόμενες δεκαετίες. Διότι δεν είναι δυνατόν η Γερμανία να συνεχίζει να διαθέτει λιγνιτικά εργοστάσια χρησιμοποιώντας μία πατέντα με την βοήθεια της οποίας το αποτύπωμα άνθρακα είναι ελάχιστο και εμείς που διαθέτουμε λιγνίτη για να κάνουμε και εξαγωγή να κλείνουμε εργοστάσια. 

Πολύ φοβάμαι ότι η στρατηγική στόχευση της παρούσας κυβέρνησης βασίζεται στην πολλαπλή αντικατάσταση πληθυσμών. Από την μία παρουσία εκατομμυρίων μεταναστών που θα αποτελούν το κατώτερο εργατικό στρώμα της ελληνικής κοινωνίας και που θα συμπιέζουν τους μισθούς προς τα κάτω. Από την άλλη η εξάλειψη κάθε δυνατότητας των γηγενών να δημιουργήσουν επιχειρήσεις συμπιεσμένοι ανάμεσα στις συμπληγάδες των μεταναστών και των ελίτ. Δημιουργείται δηλαδή μία μικρομεσαία τάξη ιθαγενών οι οποίοι θα ζουν ως υπάλληλοι/δουλοπάροικοι των εγχώριων και διεθνών ελίτ που θα συμπληρώνει τους πενιχρούς μισθούς της με κρατικά επιδόματα όπως καλή ώρα αυτά που έλαβαν μετά τον εγκλεισμό εξαιτίας του κορωνοϊού και της ενεργειακής κρίσης. Θυμίζει λίγο η παρούσα οικονομική κατάσταση μετατροπή της Ελλάδας σε Χονγκ Κονγκ. Πολυεθνικό προτεκτοράτο δηλαδή.

Στην εξωτερική πολιτική τα πράγματα δεν διαφέρουν και πολύ. Ο Τσίπρας ως «κακός μπάτσος» εξουδετερώνει την αντισυστημικότητα εντός της ελληνικής κοινωνίας ικανοποιώντας το κοινό που θέλει ανταλλάγματα από τις ΗΠΑ για να παράσχει βοήθεια στην Ουκρανία.

Ο Μητσοτάκης από την άλλη σαν «καλός μπάτσος» παίρνει όλο το κοινό που είναι δυτικόφιλο χωρίς επιφυλάξεις. Το ΚΚΕ δε είναι ο τέλειος μπαλαντέρ που αντί να ασχολείται με την ακρίβεια ως προνομιακό του υποτίθεται πεδίο αποπροσανατολίζει την συζήτηση για την παράδοση F16 στην Τουρκία βεβηλώνοντας την Ακρόπολη.

Συμπέρασμα: Πρόκειται για τοποτηρητές/τσοπάνηδες που κρατούν τα πρόβατα μέσα στο μεταπολιτευτικό μαντρί. Έλεγε ο Αβέρωφ ότι τα πρόβατα (στελέχη & ψηφοφόροι) που φεύγουν από το μαντρί (ΝΔ) τα τρώει ο λύκος (μηχανισμός). Σε αυτήν την φράση βέβαια κανείς δεν του απήντησε ότι όσο παραμένει κάνεις πρόβατο στο τέλος θα σερβιριστεί ως γεύμα στο τραπέζι του τσοπάνη.

ΠΗΓΗ

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου