Λεβιάθαν είναι το κοίτασμα αερίου στη θαλάσσια περιοχή κατά μήκος της ακτογραμμής του Ισραήλ. Είναι το πιο διάσημο λόγω ονόματος. Συνορεύει με όλα τα επίσης διάσημα κοιτάσματα της νοτιοανατολικής Μεσογείου, συμπεριλαμβανομένων αυτών της Κύπρου. Σε άλλα έχει αρχίσει η εξόρυξη, σε άλλα είναι αρκετά κοντά. Το Αμστερνταμ είναι η πρωτεύουσα της Ολλανδίας, όπου βρίσκεται το εικονικό χρηματιστήριο φυσικού αερίου της Ευρώπης, το Title Transfer Facility ή TTF ή αλλιώς «ολλανδικό» αέριο, αν και τιμολογεί ρωσικό, νορβηγικό, αζερικό ή αιγυπτιακό και ιταλικό αέριο.
Η τιμή του «ολλανδικού» αερίου χθες ήταν 94 ευρώ η μεγαβατώρα, τετραπλάσια από τις αρχές του έτους.
Αναρωτιέται λοιπόν κανείς πόσο κοστίζει η εξόρυξη του αερίου από τους παραγωγούς του. Και τι μαγικό μεσολαβεί στη διαδρομή από τα υποθαλάσσια σπλάχνα του Λεβιάθαν ή από τα έγκατα της Κασπίας και τα πέριξ μέχρι την Ολλανδία, ώστε σχεδόν να δεκαπλασιάζεται η τελική τιμή του πολύτιμου αερίου.
Δεν μεσολαβεί τίποτε άλλο εκτός από την απληστία και τη μηχανή της ανεξέλεγκτης κερδοσκοπίας. Οσοι τεχνοκράτες -των υδρογονανθράκων ή της αγοράς- ξέρουν το «σπορ» των ορυκτών καυσίμων, αποκαλύπτουν ότι ακόμα και με τις αυξήσεις στα κόστη πρώτων υλών και των τεχνολογιών εξόρυξης και μεταφοράς, το κόστος εξόρυξης του αερίου στην πηγή του δεν υπερβαίνει στα πιο «στριφνά» κοιτάσματα τα 5-7 ευρώ ανά μεγαβατώρα. Τα μακροπρόθεσμα συμβόλαια που υπογράφουν οι προμηθευτές με μεγάλους παραγωγούς ρεύματος σε όλη την Ευρώπη δεν ξεπερνούν τα 10-13 ευρώ τη μεγαβατώρα. Μέχρι τα 93 ευρώ που είναι η χρηματιστηριακή τιμή άμεσης παράδοσης αερίου μεσολαβεί το περίφημο αόρατο χέρι της αγοράς -και που δεν μπαίνει αυτό το χέρι!-, το οποίο χλευάζει τη σκιαμαχία της ευρωπαϊκής ηγεσίας πότε με τον Πούτιν, πότε με το κακό το ριζικό μας, αλλά ποτέ με την πολιτική εθελοτυφλία της ίδιας της Ε.Ε.
...και είναι η αρχή της χρηματιστικοποίησης και της ενέργειας... ετοιμαστείτε για πολλές Enron (είμαστε μόνο στην αρχή...)
Σκάνδαλο Enron
....Στις αρχές του 1990, το Κογκρέσο των Ηνωμένων Πολιτειών πέρασε νομοθετική ρύθμιση που απελευθέρωνε την αγορά ηλεκτρικής ενέργειας. Το ίδιο είχε πράξει και για την αγορά φυσικού αερίου μερικά χρόνια νωρίτερα. Η ενεργειακή αγορά που δημιουργήθηκε ευνόησε την ανάπτυξη εταιριών όπως η Enron, ενώ η συνεπαγόμενη μεταβλητότητα των τιμών λόγω του ανταγωνισμού προκαλούσε την αντίδραση παραγωγών και τοπικών διοικήσεων.[2][3][4] Έντονα φαινόμενα lobbying εκ μέρους της Enron και λοιπών εταιριών όμως, διατήρησαν το σύστημα ως είχε.
Η Enron είχε δημιουργήσει εταιρίες offshore, μονάδες που μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν για φορολογικό σχεδιασμό και φοροαποφυγή, εκτοξεύοντας την κερδοφορία της επιχείρησης. Οι ονομασίες αυτών των οντοτήτων ήταν Bob West Treasure, Jedi και Hawaii.[5] Το γεγονός αυτό προλείανε το έδαφος για πλήρη ελευθερία συναλλαγματικού σχεδιασμού, καθώς και πλήρη ανωνυμία που μπορούσε να διασκορπίσει τις απώλειες που η επιχείρηση εξαφάνιζε από τους ισολογισμούς της. Αυτές οι εταιρίες βοηθούσαν την Enron να φαίνεται πιο κερδοφόρα απ'όσο πραγματικά ήταν, ενώ δημιουργήθηκε ένας τεχνητός κύκλος μεταφοράς απωλειών από τα στελέχη. Αυτή η πρακτική εκτόξευσε την τιμή των μετοχών της, κάτι που έδωσε τη δυνατότητα στα στελέχη της να αξιοποιούν εσωτερική πληροφόρηση για να κερδοσκοπούν σε ατομικό επίπεδο. Οι άνθρωποι της Enron γνώριζαν τα πάντα για τους offshore λογαριασμούς της εταιρείας, στους οποίους κρύβονταν οι απώλειές της' παρά ταύτα, οι επενδυτές δε γνώριζαν τίποτα απ'όλα αυτά. Ο Οικονομικός Διευθυντής Andrew Fastow καθοδηγούσε την ομάδα που δημιούργησε τις εταιρίες-οχήματα και αξιοποίησε τις συμφωνίες της επιχείρησης ώστε να εξασφαλίσει για τον ίδιο, την οικογένεια και τους φίλους του εκατοντάδες εκατομμυρίων δολαρίων εγγυημένων εισοδημάτων, εις βάρος της επιχείρησης την οποία έπρεπε να υπηρετεί και τους συμμέτοχούς της.[6]
Σχόλια