Ποια Αριστερά, ποια Δεξιά! Κάπου τις ξέρω εγώ αυτές…

την

Αποστολόπουλος Απόστολος

Το 2014 (11/09) θύμιζα στους αναγνώστες ότι τα αρχαία χρόνια οι Αθηναίοι προσκυνούσαν το (ζωντανό) άλογο του Δημήτριου του Πολιορκητή (ή ίσως της μαιτρέσας του, η Ιστορία είναι ασαφής), που το είχε βάλει στον Παρθενώνα, ως θεό. Το άρθρο μιλούσε για την Αριστερά (του ΣΥΡΙΖΑ) και είχε μια νότα αισιοδοξίας υποστηρίζοντας ότι δεν ήμασταν (τότε), ως κοινωνικό σύνολο, σε τέτοια κατάπτωση.  ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Προέβλεπα ωστόσο ότι μπορεί σε σχετικά σύντομο χρονικό διάστημα να φτάσουμε κάτω-κάτω στου κακού τη σκάλα. Χρειάστηκαν μόλις 7 χρόνια. Ούτε χούντα, ούτε έγχρωμη επανάσταση, καμία αναταραχή, όλα κύλησαν προς τα κάτω ομαλά. Χρειάστηκε μόνο λίγος σημιτισμός, μια δόση “γερμανικής Ευρώπης” και έτοιμος ο κυκεών (κοκταίηλ στα μοντέρνα ελληνικά) από μια Δεξιά που κοιτάζεται στον καθρέφτη και λέει «Κάπου την ξέρω εγώ αυτήν αλλά από που»; Και στο βάθος μια Αριστερά που απλούστατα πέταξε τους καθρέφτες από το παράθυρο, στο στιλ «Αλλάξαμε, γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε».

Η μεγάλη Αλλαγή, με την πτώση της ΕΣΣΔ, έφερε τα πάνω-κάτω σ’ Ανατολή και Δύση. Καταλάβαμε π.χ. ότι οι ΗΠΑ δεν συσπείρωσαν τους Δυτικούς επειδή συμβόλιζαν ένα ελεύθερο κόσμο αλλά επειδή ήταν υπερδύναμη, και ότι για τον ίδιο λόγο επιβλήθηκε ο Μακαρθισμός στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη χωρίς ο Μακάρθυ να είναι σπουδαιότερος από τον Σαρτρ. Η εξουσία και η ισχύς συσπειρώνουν. Η ιδεολογία προκαλεί ενίοτε θανάσιμο χάσμα, όπως το ρήγμα ΕΣΣΔ-Κίνας επί Μάο και Χρουστώφ.

Απ’ το Ντε Γκωλ στο Φιγιόν

Ο Ντε Γκωλ αντιστρατεύτηκε (από το 1941) τη μετατροπή της Ευρώπης σε φέουδο των ΗΠΑ και έχασε επειδή η Γαλλία ήταν μακράν ασθενέστερη. Η πατριωτική Δεξιά στην Ευρώπη έχασε σταδιακά τα ερείσματά της στο λαό και στον κρατικό μηχανισμό. Στην Ελλάδα ο Μητσοτάκης δηλώνει «δεν είμαι νεοφιλελεύθερος», (στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις, έλεγε ο Τσαρούχης), την Ιταλία κυβερνάει ο Ντράγκι, τραπεζίτης του κατεστημένου, στην Ισπανία κυριαρχεί η Δεξιά της παγκοσμιοποίησης και του (διεφθαρμένου) στέμματος.

Και στη Γαλλία, σύμβολο, υποτίθεται, της ευρωπαϊκής ανεξαρτησίας, μάχονται ο Μακρόν, επιλογή του Ρότσιλντ, και η κυρία Λε Πέν ομιχλώδους περιγράμματος, ασελγώντας αμφότεροι επί της μνήμης του Ντε Γκωλ. Τα 14 πατριωτικά (και δεξιά) ευρωπαϊκά κόμματα συναντώνται αλλά δεν συνεννοούνται. Δεν είναι ανεπίκαιρο ούτε πολιτικά άχρηστο να θυμόμαστε ότι ο καγκελάριος Σρέντερ έγινε υπάλληλος του Πούτιν συμβολίζοντας την ανάγκη της Γερμανίας για συνεργασία, σε βαθμό εξάρτησης, με τη Ρωσία τουλάχιστον στο αέριο-πετρέλαιο.

Και ότι ο γκωλικός πρώην πρωθυπουργός της Γαλλίας Φρανσουά Φιγιόν προσλήφθηκε πρόσφατα από πετρελαϊκή ρωσική εταιρία. Ο Φιγιόν είχε αντιμετωπίσει ποινικές διώξεις (με πρόσχημα οικονομικές ατασθαλίες) όταν εξομολογήθηκε (όντας πρωθυπουργός) σε πολιτικό φίλο του ότι «μας κυβερνάει η Λέσχη Μπίντελμπεργκ», εξέχον μέλος της οποίας ο Χένρι Κίσσινγκερ.

Στην Ελλάδα αποφεύγουμε όπως ο διάβολος το λιβάνι να θυμίσουμε ότι ζούμε σε μια χώρα που είναι σαν γήπεδο με κινητό στέγαστρο, που ανοιγοκλείνει κατά τη διάθεση ξένων δυνάμεων. Όταν θελήσουν ανοίγουν το ταβάνι του γηπέδου και γινόμαστε μούσκεμα, όπως τον Απρίλη του 1967 και τον Ιούλιο του 1974.

Ομηρικοί ήρωες

Η εσωκομματική/εξωκομματική αντιπολίτευση στην κυβέρνηση θυμίζει τους “Τρώες” του Καβάφη όπου «κομμάτι προσπαθούν», αλλά έρχεται ο Αχιλλέας (Μέρκελ) με φωνές και το βάζουν στα πόδια. Είναι ασφαλώς υπερβολή η παρομοίωση του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον αθάνατο ομηρικό ήρωα. Αλλά και όσοι εμφανίζονται ως πιθανοί, τωρινοί ή μελλοντικοί αντίπαλοι, εσωκομματικοί ή εξωκομματικοί, είναι «μικροί το δέμας», μόλις διακρίνονται με το μικροσκόπιο.

Όλοι αποφεύγουν το επίμαχο, τι να κάνουμε με τη Μέρκελ, τον διάδοχό της και τη Γερμανία, πώς να αντιμετωπίσουμε την Τουρκία, ποια η πολιτική μας απέναντι στον Μπάιντεν. Αυτά, δηλαδή, από τα οποία εξαρτάται το αν η όποια κυβέρνηση καταφέρει να κρατήσει το στέγαστρο κλειστό ή θα μας καταβρέξουν κατά βούληση.

Πριν ακόμα γίνει κυβέρνηση συζητούσαν στον ΣΥΡΙΖΑ για την ανάγκη διεύρυνσης του κόμματος. Τα ίδια συζητούν και τώρα. Βασιλεύει ο παραλογισμός. Ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε κυβέρνηση χωρίς κομματική διεύρυνση. Μετά έχασε τις εκλογές με το πρόβλημα άλυτο. Προφανώς δεν φταίει ούτε η διεύρυνση ούτε η μη-διεύρυνση. Τις πταίει;

Πού διαφωνούν στον ΣΥΡΙΖΑ

Αφού το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι, φταίει ο αρχηγός. Κανείς, όμως, στον ΣΥΡΙΖΑ δεν το λέει ευθέως. Γιατί; Διότι όποιος αναλάβει, δεν θα κατέβει αλλά θα κουτρουβαλήσει τις σκάλες. Με τον Τσίπρα θα ξαναχάσουν τις εκλογές σε μια σταδιακή κάθοδο στην άβυσσο, αλλά με όποιον άλλο θα χαθούν από προσώπου γης, μια κι έξω. Κανείς δεν παίζει την προσωπική του τύχη στα ζάρια. Τι μένει; Μόνο το προσωπικό συμφέρον, στα άλλα συμφωνούν. Στα εθνικά, όλοι υπέρ των Πρεσπών.

Στα οικονομικά, προ πολλών ετών πρότειναν επίδομα 750 ευρώ, τώρα τα κάνουν 800, ως προεκλογική υπόσχεση. Οι καυγάδες περί την διεύρυνση του κόμματος έχουν δυο κίνητρα: Πρώτον να μεγαλώσει το κομματικό ακροατήριο των ηγετικών στελεχών. Δεύτερο και κυριότερο: Να “φρεσκαριστούν” στελέχη από τις αποθήκες ώστε να μεγαλώσει η ευχέρεια κινήσεων για τη μελλοντική διακυβέρνηση της χώρας με το… κινητό στέγαστρο.

Το κράτος που λειτουργεί στο περίπου είναι μοιραίο να βιώνει τραγωδίες...

Αυτού του είδους η διεύρυνση έχει το νόημά της. Ιδού: Παλιότερα, το 1965 της σύγκρουσης παλατιού-Ένωσης Κέντρου, η πρώτη κυβέρνηση των αποστατών δεν συμπλήρωνε αριθμό βουλευτών για να πάρει ψήφο εμπιστοσύνης. Πήραν στο τηλέφωνο κάποιον να πάει αμέσως να ορκιστεί υπουργός. Μα, τους είπε, είμαι με τις πιτζάμες. Έλα όπως είσαι, του απάντησαν. Πήγε. Και το θέμα έληξε το 1974. Τραγικά. Δυστυχώς ο Μαρξ έπεσε έξω και σ’ αυτό. Η Ιστορία μπορεί να επαναληφθεί αν πιάσει τους απογόνους με τις πιτζάμες.

==========================

ΥΓ. σχετικά με την συγγένεια ΣΥΡΙΖΑ & ΝΔ δεν είχαμε αμφιβολία καμία. Και τα δυο υπακούν την ομάδα Σημίτη που υπογείως κάνει κουμάντο εξ' ονόματος του Γερμανικού παράγοντα: Από παλιότερη  εγγραφή -σχόλιο:



Αισθητική προσέγγιση: Το ξέκωωωλο "ελληνική αριστερά" υποβασταζόμενο από τα κουστούμια του φασισμού  και νεοφιλευθερισμού. (Είναι τώρα η στιγμή που ο Κυριάκος πρέπει να κλείσει το μαγαζί -Ν.Δ. -, να μπει υπό την σκέπη του ...Τσίπρα και να έρθουν εις σάρκαν μίαν)



Το βλέμμα, δηλωτικό της απέχθειας προς τον λαό και την πλέμπα. Πρόκειται για "καθαρή" αριστερά, δεν μπορεί να ασχολείται με τα νηπιακά προβλήματα του ανώριμου λαού που βρε αδερφέ δεν λέει να ...εκμοντερνισθεί! 
(Όπου εκμοντερνισμός= δουλεία!) 

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου