ΕΙΔΙΚΟΥ ΣΥΝΕΡΓΑΤΗ, HELLAS JOURNAL*
Η αγωνία ενός πολιτικού στην «δύση» της πορείας του να προστατεύσει την υστεροφημία του ,όταν μάλιστα αμφιλεγόμενες στιγμές για την πορεία της χώρας συνδέθηκαν με το όνομα του, είναι θεμιτή. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Δεκαεπτά (17) χρόνια μετά την απόσυρση του Κώστα Σημίτη από την πολιτική και μετά από μια οκταετή θητεία στην πρωθυπουργία της χώρας, κυκλοφορεί μια έκδοση με τίτλο «Η στρατηγική του Ελσίνκι, 20+1 χρόνια μετά», οπου με πρώτο τον πρώην πρωθυπουργό, πρωταγωνιστές της εποχής επιχειρούν να προβάλουν την Σύνοδο Κορυφής του Ελσίνκι ως «μια επιτυχία που δεν ολοκληρώθηκε».
Είναι προφανές οτι τα Ίμια, το «ευχαριστω» στους Αμερικανούς, η τραγική για τα εθνικά συμφέροντα συμφωνία απεμπλοκής στα ΄Ιμια, με την εγκατάλειψη της ελληνικής σημαίας στην τύχη του «ανέμου, η υπογραφή της Συμφωνίας της Μαδρίτης με το γκριζάρισμα του Αιγαίου και νομιμοποίηση των τουρκικών διεκδικήσεων στο Αιγαίο, η απόφαση του Ελσίνκι που αποδέχθηκε και σε ευρωπαϊκό επίπεδο την ύπαρξη «συνοριακών διαφορών» έναντι της αίολης αναφοράς σε δυνητική παραπομπή στην Χάγη, η διαδικασία των διερευνητικών που ακολούθησε που κατ΄ ομολογία των πρωταγωνιστών είχε μετατραπεί σε διαπραγμάτευση των ελληνικών χωρικών υδάτων με την Τουρκία και τελος η δέσμευση ότι θα επιβάλλονταν στην Κύπρο το Σχέδιο Ανάν, είναι ένα κεφάλαιο που πολλοί θέλουν να διαγραφεί από την ιστορική μνήμη.
- ΄Η τουλάχιστον να διαστρεβλωθεί το περιεχόμενο του ώστε να εμφανισθεί όλη αυτή η αλληλουχία ότι θα κατέληγε σε μεγάλη και περηφανή εθνική νίκη, την οποία όμως ατυχώς δεν θέλησαν να …εισπράξουν ο Κώστας Καραμανλής και ο Πέτρος Μολυβιάτης και χάθηκε έτσι η «ιστορική ευκαιρία» που είχε δήθεν διαμορφώσει ο Κώστας Σημιτης.
Η Ιστορία και τα γεγονότα, είναι αμείλικτα και μετά από τόσα χρόνια είναι όλα γνωστά.
Η ατολμία στον χειρισμό της κρίσης των Ιμίων, το φοβικό σύνδρομο του τοτε πρωθυπουργού, η ευκολία με την οποία δέχθηκε την συμφωνία για γκριζάρισμα των Ιμίων, με την Συμφωνία απεμπλοκής των Αμερικανών, η ελαφρότητα με την οποία έσπευσε να αποδεχθεί την αναγνώριση των «νόμιμων και ζωτικών συμφερόντων της Τουρκίας στο Αιγαίο» και την αποδοχή πρακτικά του casus belli με την δέσμευση αποφυγής «μονομερών ενεργειών» όπως θεωρούσε η Τουρκία το δικαίωμα της χώρας για επέκταση των ελληνικων χωρικών υδάτων της δεν καλύπτονται με εφευρήματα της στιγμής.
Ο κ. Σημίτης δεν οδήγησε, αλλά παγιδεύτηκε στο Ελσίνκι υπό την πίεση όσων είχαν προηγηθεί. Και αποδέχθηκε το καθεστώς υποψήφιας προς ένταξη χώρας για την Τουρκία χωρις να έχει υπάρξει καμια υπαναχώρηση από την χωρα αυτή, αντιθέτως υπήρξε σε ευρωπαϊκό επίπεδο αναγνώριση ύπαρξης «συνοριακών διαφορών». Το υποτιθέμενο «αντάλλαγμα» της αποσύνδεσης της λύσης του Κυπριακού από την ένταξη της Κυπριακής Δημοκρατίας στην Ε.Ε., είχε υποθηκευτεί με την δέσμευση ότι θα προχωρήσει και θα καταλήγει σε λύση το Σχέδιο Ανάν…
Υποστηρίζει ο πρωην πρωθυπουργός στο άρθρο που δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ, ότι τον Δεκέμβριο του 2004 στην Σύνοδο Κορυφής εγκαταλείφθηκε η στρατηγική του από τον Κώστα Καραμανλή και τον Πέτρο Μολυβιάτη και ετσι δεν …κερδίσαμε την παραπομπή στην Χάγη των ελληνοτουρκικών «συνοριακών διαφορών». Πέραν τη κριτικής που μπορεί να ασκηθεί για την αδράνεια ή την αποστροφή σε λύσεις του Κυπριακού και των ελληνοτουρκικών με το καλημέρα μιας νέας κυβέρνησης κάθε άλλο παρά έχουν σχέση με την πραγματικότητα οι εικασίες του πρωην πρωθυπουργού.
Κατ’ αρχήν η απόφαση του Ελσίνκι προέβλεπε ότι το 2004 (μετά δηλαδή από πέντε χρόνια ανέφελης ευρωπαϊκής πορείας και εξωραϊσμού της Τουρκίας) σε περίπτωση που δεν είχε υπάρξει Συμφωνία, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο θα εξέταζε την παραπομπή των διαφορών στην Χάγη.. Όμως είναι γνωστό και σε πρωτοετή φοιτητή ότι η παραπομπή μιας διαφοράς στην Χάγη δεν αποφασίζεται από έναν διεθνή οργανισμό με τον οποίο μάλιστα η συγκεκριμένη χώρα, η Τουρκία, δεν έχει οργανική σχέση. Το περισσότερο που θα προσπαθούσε να επιτύχει ένας Έλληνας πρωθυπουργός στην Σύνοδο Κορυφής του Δεκεμβρίου του 2004 θα ήταν ίσως μια απόφαση ευχολόγιο για την Χαγη και τίποτε περισσότερο.
Το λάθος της κυβέρνησης Καραμανλή ήταν φυσικά ότι δεν επέμεινε να εμποδίσει την συνέχιση της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας. Αλλά δεν θα πρέπει να ξεχνάμε το περιβάλλον στο οποίο συνήλθε η Σύνοδος Κορυφής του Δεκεμβρίου 2004, οκτώ μήνες μετά το δημοψήφισμα για το Σχέδιο Ανάν και την πανηγυρική απόρριψη του από τους Ελληνοκύπριους, κάτι που ο κ. Σημίτης δεν είχε υπολογίσει όταν ουσιαστικά έδινε την μάχη του για επίλυση του Κυπριακού το οποίο ήταν και το βασικό στοιχείο της απόφασης του 1999 για την αποσύνδεση της λύσης του Κυπριακού με την ένταξη της Κύπρου στην Ε.Ε.
΄Οσα βιβλία και εάν εκδοθούν, όσα άρθρα και γραφτούν τα γεγονότα δεν αλλάζουν. Η ελληνική σημαία δεν κυματίζει στα Ίμια, η Τουρκία έγινε υποψήφια προς ένταξη στην Ε.Ε. χωρίς να κάνει ένα βήμα πίσω από το casus belli και την αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας και η Κύπρος θα ήταν σήμερα τουρκικό προτεκτοράτο με το Σχέδιο Ανάν για το οποίο εδωσε μάχη η τότε ελληνική ηγεσία, εάν δεν όρθωνε το ανάστημα του για μια ακόμη φορά ο κυπριακός ελληνισμός.
Οσο γι’ αυτό που διαβάσαμε στο άρθρο του Κώστα Σημίτη, το Ελσίνκι δεν ηταν «μια επιτυχία που δεν ολοκληρώθηκε», αλλά μάλλον ένα «συμβόλαιο» το οποίο ευτυχώς δεν εκτελέσθηκε ποτέ, όπως ειχε σχεδιασθεί, με την αποδοχή του Σχεδίου Ανάν στην Κύπρο, την υποβολή στην έγκριση της Τουρκίας του μονομερούς δικαιώματος της Ελλαδας για επέκταση των χωρικών υδάτων της και παραπομπή με συνυποσχετικό στην Χάγη με τις ευλογίες της Ε.Ε., των «συνοριακών διαφορών» με την Ελλάδα…
Όσες προσπάθειες κι αν καταβληθούν, όσες επιχειρήσεις χειραγώγησης της κοινής γνώμης κι αν εκδηλωθούν, οσο κι αν παραποιηθούν τα γεγονότα, η Ιστορία δεν μπορεί να ξεγελασθεί….
-----------============
Blogger:
...γιατί ασχολούμαστε με τον "σημητισμό", μα ...επειδή πρόκειται για μολυσματική ασθένεια...ως τέτοιος πρέπει να αντιμετωπίζεται στο σώμα του κράτους...
- Σταθερά και αταλάντευτα στο πνεύμα του νεοφιλελευθερισμού, της εθελούσιας ξενικής εξάρτησης και της παγκοσμιοποίησης, με πρόταγμα τον οικονομισμό και τις «Πράσινες» επενδύσεις, τον πολυπολιτισμό και τον δικαιωματισμό, την άμβλυνση της ιστορικής μνήμης και την απαξίωση της ελληνορθόδοξης πίστης, την ευνοιοκρατία, την ψευτοδημοκρατία και την επικοινωνιοκρατία.
- Όσο για τον σημερινό μέσο «ΝΕΟ ΈΛΛΗΝΑ», που έμαθε να προσαρμόζεται και να καρτερεί, χαρακτηριστική είναι η επισήμανση του αείμνηστου Κωστή Παπαγιώργη (*) : «Υποβιβασμένη φύσει και θέσει, η νεοελληνική κοινωνία μοιάζει βοηθητικό διάζωμα ξένων κοινωνιών, πεδίο δοκιμών, αγορά αντί παραγωγή, πελατεία παρά κατάστημα, μετάφραση και όχι πρωτότυπο, όποτε είναι ευνόητο σε κάθε άτομο, ακόμη και το νοήμον, αυτός ο υποβιβασμός να χρωματίζει με σκούρα χρώματα σύνολο το φρόνημά του».
=======================
Υπό
κανονικές συνθήκες θα επρόκειτο για το ιστορικό ξεκαθάρισμα λογαριασμών
μεταξύ δύο πρώην πρωθυπουργών. Ο κύριος Κώστας Σημίτης νιώθει άγχος για
την μεταχείριση που θα του επιφυλάξει η ιστορία όσον αφορά στην στάση
του την βραδιά των Ιμίων και την ημέρα της Συνόδου της Μαδρίτης για αυτό
και πασχίζει επί είκοσι χρόνια να αποσυνδέσει το όνομα του από το άγος
της μειοδοσίας που του αποδίδει διαχρονικώς ο ελληνικός λαός στις
δημοσκοπήσεις.
Το γεγονός όμως ότι επανέρχεται με βιβλίο του
(εκδόσεις Σιδέρης) για να επιτεθεί στον πρώην πρωθυπουργό Κώστα
Καραμανλή και στον πρώην Υπουργό Εξωτερικών Πέτρο Μολυβιάτη για την
εγκατάλειψη της εθνικώς ολέθριας συμφωνίας στο Ελσίνκι το 1999 (όπου η
Ελλάς ανεγνώρισε ότι έχει «συνοριακές διάφορές και συναφή θέματα» με την
Τουρκία- γκρίζες ζώνες δηλαδή) και το γεγονός ότι συμμετέχει στο βιβλίο
αυτό,απαραδέκτως με κείμενό του, ο νυν επί κεφαλής στις διερευνητικές
συνομιλίες Παύλος Αποστολίδης δείχνει πως ο κύριος Σημίτης δεν
ενδιαφέρεται απλώς για την τρωθείσα φήμη του.
Κάνει κάτι
παραπάνω: Επιχειρηματολογώντας για το Ελσίνκι 1 στρώνει το έδαφος για το
Ελσίνκι 2 προς τέρψιν των ημετέρων συμμάχων. Και βεβαίως επιτιθέμενος
στους κυρίους Καραμανλή και Μολυβιάτη κάνει την «βρώμικη» πολιτική
δουλειά για λογαριασμό τρίτων. Προσπαθεί ματαίως να απαξιώσει
πατριωτικές φωνές οι οποίες θα εμπόδιζαν ένα Ελσίνκι 2 που θα τον
δικαίωνε αναδρομικά για τις εθνικές του αμαρτίες.Πατριωτικές φωνές που
κάποιοι τρέμουν.
Η «Εστία» δημοσιεύει σε άλλες σελίδες τα βασικά
σημεία της παρεμβάσεως Σημίτη στα «Νέα» του κυρίου Μαρινάκη η οποία
συνοψίζεται στην εξής κατηγορία κατά Καραμανλή για το Ελσίνκι: «Απεδέχθη
έτσι την έναρξη ενταξιακών διαπραγματεύσεων με την Τουρκία με
ανεπίλυτες τις ελληνοτουρκικές διαφορές ως προς τα όρια των
υφαλοκρηπίδων και των αιγιαλίτιδων ζωνών τους. Η Τουρκία βγήκε από τη
στενωπό χωρίς καμία αντίδραση».
Ωστόσο πριν τεθεί θέμα
απαντήσεως από τον κύριο Καραμανλή ο οποίος πρέπει κάποτε βεβαίως να
μιλήσει,ο κύριος Σημίτης πρέπει προηγουμένως να απαντήσει σε δύο
ερωτήματα που έχουν προκύψει από την ιστορική έρευνα και, τα οποία
προσπερνά συστηματικώς!Θα παρέπεμπε βάσει του Ελσίνκι το ζήτημα της
ελληνικής κυριαρχίας στα Ίμια στην Χάγη με βάση το Ελσίνκι; Ναι ή ου; Θα
παρέπεμπε το ζήτημα της αποστρατιωτικοποιήσεως των νήσων του Αιγαίου
στην Χάγη; Ναι η ου; Αυτό προκύπτει από τα απόρρητα τηλεγραφήματα της
20ης Ιανουαρίου 1998, του Αμερικανού πρέσβεως Νίκολας Μπερνς που
δημοσιεύει στο βιβλίο του ο Μιχάλης Ιγνατίου. Από αυτά-τα δημοσίευσε η
Εστία το 2020- προκύπτει ότι:
Πρώτον ότι«η Ελλάς συζητούσε να
κριθεί η κυριαρχία των Ιμίων στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης αλλά υπό
τξν προϋπόθεση, ότι θα προσέφευγε η Τουρκία σε αυτά για να αμφισβητήσει
την κυριαρχία τους! Σύμφωνα με τον Μπερνς, «η ελληνική κυβέρνηση θέλει
να αναγνωριστεί ότι είναι η Τουρκία που αμφισβητεί το εδαφικό στάτους
κβο. Και έπειτα η Ελλάδα θα αποδέχονταν την παραπομπή στο Διεθνές
Δικαστήριο της Χάγης».
Δεύτερον, η κυβέρνηση Σημίτη «απέρριπτε
την ιδέα ότι τα Ίμια μπορούν να διασυνδεθούν με προϋπάρχουσες διαφορές
για τα χωρικά ύδατα και την υφαλοκρηπίδα». Σύμφωνα με τον Μπερνς, ο
Σημίτης επεδείκνυε «επιμονή» για τον διαχωρισμό των θεμάτων «αν και δεν
είναι σαφές για πόσο» (σημείωνε δηκτικώς.)»
Σύμφωνα με τα ίδια
τηλεγραφήματα Μπερνς, τρίτον, «Από την άποψη της ελληνικής πλευράς η
αποστρατιωτικοποίησις των νησιών μπορεί να ακολουθήσει ή να αποτελέσει
αναπόσπαστο μέρος αλλά όχι να προηγηθεί μιας συμφωνίας για τις βασικές
πολιτικές καί νομικές διαφορές στο Αιγαίο».
Επειδή σε αυτό
ακριβώς το σημείο ευρισκόμεθα τώρα, και οι Τοῦρκοι επιμένουν να
παραπεμφθούν στη Χάγη θέματα κυριαρχίας νησιών και
αποστρατιωτικοποιήσεως –έστω με την πρακτική του τεμαχισμού– ερωτούμε
τον κύριο Σημίτη: Αυτήν την δικαίωση του Ελσίνκι ονειρεύεστε; Με
παραπομπή ζητημάτων εθνικής κυριαρχίας και εθνικής ασφάλειας στην κρίση
της Χάγης; Για αυτό επιτίθεσθε στον Κώστα Καραμανλή; Έτσι βγήκε η
Τουρκία από την «στενωπό». Απαντήσατε κύριε Σημίτη!
ΕΣΤΙΑ
===========
Ο σημιτισμός κατακτά και την Ηρώδου Αττικού
Η απάντηση στο κείμενο του κ. Σημίτη στα ΝΕΑ: Τα Ίμια και η Μαδρίτη θα τον “κυνηγούν” για πάντα…
Ο Μητσοτάκης, ο Σημίτης και η οικονομία
Μήνυμα στήριξης υπέρ του Υπουργού Οικονομικών Γιάννη Στουρνάρα στέλνει ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης
Ο άνθρωπος χωρίς κανένα χάρισμα.
Όταν κάποιος επιμένει να ...(ξανα)γράψει ιστορία
Οι αναλήθειες του Κώστα Σημίτη: Νομίζει ότι οι “μισές αλήθειες” γράφουν την ελληνική ιστορία…
----------------
Για μία ακόμα φορά με άρθρο του (προδημοσίευση από βιβλίο του) κι αυτή τη φορά στα “Νέα”, ο Κώστας Σημίτης προσπαθεί να δικαιώσει την πολιτική της κυβέρνησής του το 1999 στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ στο Ελσίνκι. Όπως και τις προηγούμενες κατηγορεί την διάδοχη κυβέρνηση του Κώστα Καραμανλή ότι εγκατέλειψε την πολιτική του, με αποτέλεσμα να χαθεί η ευκαιρία διευθέτησης των ελληνοτουρκικών προβλημάτων.
Η απόφαση του Ελσίνκι είχε δύο σκέλη. Το ένα αφορούσε την αποσύνδεση της ένταξης της Κυπριακής Δημοκρατίας στην ΕΕ από την επίλυση του Κυπριακού. Πρόκειται αναμφίβολα για μία μεγάλη διπλωματική επιτυχία, η οποία ολοκληρώθηκε λίγα χρόνια αργότερα με την ένταξη. Υπάρχει, όμως, και ένα δεύτερο σκέλος που αφορούσε στα ελληνοτουρκικά.
Υπενθυμίζουμε ότι τότε είχε συμπεριληφθεί στην απόφαση της συνόδου κορυφής ρήτρα που υποχρέωνε κάθε υποψήφιο κράτος, όπως ήταν η Τουρκία, «να καταβάλλει κάθε προσπάθεια για την επίλυση κάθε εκκρεμούς συνοριακής διαφοράς. Αλλιώς θα πρέπει να φέρει τη διαφορά ενώπιον του Διεθνούς Δικαστηρίου». Ο τέως πρωθυπουργός κατηγορεί την κυβέρνηση της ΝΔ του 2004, επειδή δεν χρησιμοποίησε αυτή τη ρήτρα.
Η απόφαση του Ελσίνκι όσον αφορά τα ελληνοτουρκικά, όμως, προσέφερε στην Άγκυρα πολύτιμο δώρο. Με την υπογραφή της Αθήνας η ΕΕ αναγνώρισε ότι υπάρχει εκκρεμής συνοριακή διαφορά μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας. Πάγια ελληνική θέση από το 1974 ήταν πως η μόνη διαφορά με την Τουρκία είναι η οριοθέτηση της υφαλοκρηπίδας. Όλα τα άλλα προβλήματα δημιουργούνται από τις μονομερείς επεκτατικές διεκδικήσεις της Τουρκίας. Το 1997 η κυβέρνηση Σημίτη έκανε ένα βήμα πίσω με το κοινό ανακοινωθέν της Μαδρίτης, αλλά η μεγάλη ζημιά έγινε στο Ελσίνκι δύο χρόνια αργότερα.
Ελληνικά νησιά προς μοίρασμα!
Υπενθυμίζω πως από το 1996, η Άγκυρα έχει προσθέσει στο καλάθι των ελληνοτουρκικών προβλημάτων και την επεκτατική θεωρία περί “γκρίζων ζωνών”, με την οποία για πρώτη φορά αμφισβήτησε όχι κάποια κυριαρχικά δικαιώματα, αλλά την ίδια την εδαφική ακεραιότητα της Ελλάδας. Όπως είναι γνωστό, μάλιστα, σύντομα δεκάδες ελληνικές νησίδες έγιναν από “γκρίζες ζώνες”, τουρκικό έδαφος!
Όταν, λοιπόν, το 1999 αναγνωρίζεις την ύπαρξη συνοριακής διαφοράς, ουσιαστικά αναγνωρίζεις εμμέσως πλην σαφώς ότι υφίστανται “γκρίζες ζώνες”. Με τον τρόπο αυτό υπονομεύθηκε και το χαρτί της παραπομπής στο Διεθνές Δικαστήριο. Εάν ποτέ η Άγκυρα αποδεχόταν την παραπομπή στη Χάγη, το Δικαστήριο θα ζητούσε από τα δύο μέρη να πουν ποια είναι η επικράτεια του καθενός, ώστε με βάση αυτές να οριοθετήσει την υφαλοκρηπίδα.
Στο σημείο εκείνο θα ανέκυπτε πρόβλημα, επειδή η Τουρκία θα ισχυριζόταν πως και κατοικημένα νησιά, όπως π.χ. οι Οινούσσες και το Αγαθονήσι, ανήκουν σ’ αυτήν και όχι στην Ελλάδα. Δεδομένου ότι στο Ελσίνκι η Αθήνα έχει αναγνωρίσει την ύπαρξη συνοριακής διαφοράς, η Άγκυρα θα το επικαλείτο, ζητώντας από το Δικαστήριο να αποφασίσει ποιο από τα δεκάδες “γκρίζα” νησιά ανήκει στην Ελλάδα και ποιο στην Τουρκία.
Με άλλα λόγια στο τραπέζι θα έμπαιναν για μοίρασμα μόνο ελληνικά εδάφη. Δηλαδή, η Ελλάδα θα είχε μόνο να χάσει και η Τουρκία μόνο να κερδίσει. Στην ιδανική για την Ελλάδα περίπτωση το Δικαστήριο θα της παραχωρούσε αυτά που ήδη κατέχει. Μόνο που στη διεθνή πολιτική, αλλά και στα διεθνή δικαστήρια οι ιδανικές αποφάσεις είναι εξαίρεση. Ποιο κράτος, άλλωστε, θα έθετε στην κρίση κάποιων δικαστών μέρος της επικράτειάς του, επειδή ένας γείτονας το αμφισβητεί; Αυτός, σύμφωνα με όσα μου είχε πει ο τότε υπουργός Εξωτερικών Πέτρος Μολυβιάτης, ήταν η αιτία που η κυβέρνηση Καραμανλή δεν βάδισε στον ολισθηρό δρόμο που είχε ανοίξει η κυβέρνηση Σημίτη.
Ο Σημίτης και η “χαμένη ευκαιρία”
Ο Σημίτης δεν κάνει, βεβαίως, καμία αναφορά σ’ αυτή την παγίδα. Αντιθέτως, μιλάει για χαμένη ευκαιρία και κινδυνολογεί, αποδίδοντας εμμέσως πλην σαφώς τις τωρινές απειλές της Τουρκίας σ’ εκείνη τη “χαμένη ευκαιρία”. Είναι αξιοσημείωτο, μάλιστα, πως στο άρθρο του αναφέρεται σε «εκκρεμείς διαφορές» κι όχι σε «επίλυση κάθε εκκρεμούς συνοριακής διαφοράς», όπως είναι η ακριβής μετάφραση του επίμαχου σημείου των συμπερασμάτων της συνόδου κορυφής. Αποκρύπτει (με ενοχή;) την κρίσιμη λέξη “συνοριακή”.
Κάποιος θα μπορούσε να ισχυρισθεί ότι ο όρος “συνοριακή” δεν αφορά τις “γκρίζες ζώνες”, αλλά τα χωρικά ύδατα (αιγιαλίτιδα ζώνη) και την υφαλοκρηπίδα. Αυτό δεν ισχύει. Τα όρια της υφαλοκρηπίδας δεν αποτελούν σύνορο και ως εκ τούτου η υπαρκτή διαφορά αναφορικά με την οριοθέτηση δεν είναι και δεν είχε ποτέ χαρακτηρισθεί “συνοριακή”.
Αναφορικά με τα χωρικά ύδατα, η επέκτασή τους στα 12 μίλια γίνεται με μονομερή πράξη από το παράκτιο κράτος, χωρίς προηγούμενη διαπραγμάτευση με τα γειτονικά. Αυτό προβλέπει σαφώς το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας. Η Ελλάδα δεν τα έχει επεκτείνει, επειδή η Τουρκία έχει χαρακτηρίσει παρανόμως, την επέκταση αιτία πολέμου. Η ΕΕ, λοιπόν, είναι αδύνατον να χαρακτηρίσει “συνοριακή διαφορά” την επέκταση των χωρικών υδάτων, επειδή πρόκειται για νόμιμο δικαίωμα που ασκείται μονομερώς. Αυτό, άλλωστε, έχουν πράξει και όλα τα παράκτια κράτη-μέλη.
Επιπροσθέτως, η Ελλάδα δεν είχε τότε ανακοινώσει πως επεκτείνει τα χωρικά της ύδατα, ώστε να προκύψει πρόβλημα και πολύ περισσότερο “συνοριακή διαφορά”. Είναι αξιοσημείωτο, πάντως, πως στο άρθρο του ο Σημίτης, αναφερόμενος στα χωρικά ύδατα (αιγιαλίτιδα ζώνη) κάνει λόγο για διαφορά. Ακόμα μία σύγχυση εννοιών, ακόμα μία μετατροπή της απειλής χρήσης στρατιωτικής εκ μέρους της Τουρκίας σε διαφορά.
Σχόλια