Η δίνη στις ΗΠΑ, με αφορμή τις εκλογές, θα είναι μακρά, ανεξάρτητα από το ποιος τελικά θα ανακηρυχθεί πρόεδρος. Η σύγκρουση στις ελίτ μαίνεται και στη διαμάχη εισβάλουν και οι οπλισμένοι πολίτες. Επί πλέον, εκτός του Τραμπ, ουκ ολίγοι και λίαν σημαντικοί, ξένοι ηγέτες αρνούνται να αναγνωρίσουν τον Μπάιντεν ως πρόεδρο των ΗΠΑ "πριν να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες".
Ο Πούτιν και ο Κινέζος Σι Τζινπίνγκ, ο Βραζιλιάνος Μπολσονάρο, αλλά
και ο Βορειοκορεάτης Κιμ Γιονγκ Ουν είναι μερικοί που περιμένουν για να
αποφασίσουν. Οι πρόθυμοι και οι απρόθυμοι να αναγνωρίσουν ως ομαλή τη
διεξαγωγή των αμερικανικών εκλογών και τον ίδιο τον Μπάϊντεν ως νικητή,
διαμορφώνουν τα δυο μεγάλα στρατόπεδα, την κύρια αντίθεση της εποχής μας
στον πλανήτη: Υπέρ ή κατά της Νέας Τάξης Πραγμάτων. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Για τη Νέα Τάξη και τη θέση των ΗΠΑ ο Μπάιντεν, σε άρθρο του τον περασμένο Απρίλιο στο έγκυρο περιοδικό Foreign Affairs, έγραφε –χρησιμοποιώντας λεξιλόγιο του Ψυχρού Πολέμου– ότι ο Τραμπ εγκατέλειψε τους συμμάχους και την ηγετική θέση των ΗΠΑ στον κόσμο και υποσχέθηκε πως θα την ανακτήσει. Υποσχέθηκε να συγκαλέσει Διεθνή Διάσκεψη των κρατών του "ελεύθερου κόσμου" για να εγκριθούν γραπτοί κανόνες, διατυπωμένοι από τις ΗΠΑ, ώστε να αντιμετωπιστεί η ρωσική επιθετικότητα και οι παραβιάσεις των ανθρωπίνων δικαιωμάτων από την Κίνα.
Για την Ελλάδα, ένα παλαιό στιγμιότυπο με πρωταγωνιστές τους Τσίπρα-Μπάιντεν είναι επαρκές: Όταν ο Τσίπρας ήταν ακόμα αξιωματική αντιπολίτευση ζήτησε να συναντήσει τον Μπάιντεν, τότε αντιπρόεδρο του Ομπάμα. Να έρθει, είπε ο Μπάιντεν στον Eλληνοαμερικανό επιχειρηματία που μεσολαβούσε για το ραντεβού, αφού μου λες ότι είναι καλό παιδί. Αλλά –πρόσθεσε ο Μπάιντεν– να πούμε και καμιά κουβέντα γιατί όσοι έρχονται να με δουν, μου γλείφουν τα παπούτσια.
Η ιστορία είναι αυθεντική. Την επιβεβαιώνουν άλλωστε τα πεπραγμένα, από τότε έως σήμερα, των ελληνικών κυβερνήσεων και του ΣΥΡΙΖΑ υπό τον Τσίπρα. Μπορούμε, λοιπόν, απερίσπαστοι, να ασχοληθούμε με τις αμερικανικές εκλογές. Το ποιος νίκησε στις εκλογές φάνηκε στην αρχή σαφές. Αλλά γεννήθηκαν αμέσως απορίες, επειδή οι νικητές έδειχναν αγχωμένοι, να βιάζονται να διαδηλώσουν τη νίκη τους. Φαίνεται μάλιστα, σύμφωνα με τα ΜΜΕ, ότι ο Πούτιν ήταν, τις πρώτες ώρες, έτοιμος να στείλει τα τυπικά συγχαρητήρια.
Τραμπ και βαθύ κράτος
Αλλά οι αρμόδιες υπηρεσίες του τον συγκράτησαν. Αμερικανοί, στελέχη του Τραμπ, συνιστούν υπομονή σε Έλληνες φίλους τους, λέγοντάς τους ότι η εκτεταμένη νοθεία θα αποδειχθεί με συντριπτικά στοιχεία. Και πρόβαλλαν ένα αξιοπρόσεκτο επιχείρημα: Η ομάδα Μπάιντεν, λένε, ελέγχει, ως ουρά της ομάδας Κλίντον-Ομπάμα, τα ΜΜΕ σε ΗΠΑ-ΕΕ και τα χρησιμοποιεί μαζικά για να επιβάλλει την αίσθηση εντός και εκτός ΗΠΑ ότι υπάρχει νόμιμος πρόεδρος. Ώστε κάθε αντίθετος να γελοιοποιηθεί και η παρέμβαση της Δικαιοσύνης προς διερεύνηση της καταγγελλόμενης νοθείας να θεωρηθεί "δικαστικό πραξικόπημα".
Το βαθύ κράτος εναντίον της κοινωνίας. Η επιχείρηση μπάζει νερά. Το πρόβλημα των ΗΠΑ και γενικότερα της Δύσης είναι βαθύ, ίσως ανίατο. Έπεσε η ΕΣΣΔ, αλλά οι νικητές κατέστρεψαν με τα χεράκια τους το κέρδος μέσα σε λίγα χρόνια. Από αλαζονεία. Πίστεψαν ότι είχε έρθει το "Τέλος της Ιστορίας" με αιώνιους νικητές τους ίδιους. Όπως οι ναζί πίστευαν στο χιλιόχρονο Ράϊχ.
Παρά τα λεγόμενα, το άμεσο, σημερινό, πρόβλημα για τις ΗΠΑ δεν είναι η Κίνα αλλά η Ευρώπη που πρέπει να την κρατήσουν υπόδουλη. Όχι φίλη. Όχι σύμμαχο. Αλλά υπόδουλη, προτεκτοράτο, όπως την θεωρούσε ο Μπρζεζίνσκι. Χωρίς Ευρώπη (ΕΕ) οι ΗΠΑ μένουν έκθετες, ένα μεγάλο νησί (που πλέον δεν ελέγχουν απολύτως) ξεκρέμαστο στη μέση των Ωκεανών. Οι ευρωπαϊκές ελίτ, "σωματοφύλακες" της παγκοσμιοποίησης, βιάστηκαν να δηλώσουν την αφοσίωσή τους στις ΗΠΑ του Μπάιντεν, ιδίως το υστερόβουλο Βερολίνο.
Οι Γερμανοί, μετά από δύο καταστροφικές αποτυχίες, κατάλαβαν ότι είναι απαραίτητο να προσεταιριστούν τις ΗΠΑ για να κυριαρχήσουν. Επειδή η Ρωσία του Πούτιν έχει βαρύ ίσκιο. Η Γερμανία θα μπορούσε π.χ. να αντικαταστήσει την Αγγλία στον επικουρικό της ρόλο δίπλα στις ΗΠΑ. Μόνο που το γερμανικό Ράϊχ δεν αρκείται σε δεύτερο ρόλο και η σημερινή υποταγή στις ΗΠΑ είναι χρόνος προετοιμασίας για να δαγκώσει το χέρι που τώρα γλείφει. Λυκοφιλίες, γιατί οι Αμερικάνοι θέλουν τους Γερμανούς "πατημένους στο χώμα", όπως έλεγε ο πρώτος γραμματέας του ΝΑΤΟ Λόρδος Ισμέϊ.
Καλοί και κακοί
Ο Μπους, μιλούσε για "νέα Ευρώπη", απέναντι στην "παλαιά" υπό την γερμανική κηδεμονία. Όταν ο διαχωρισμός απέτυχε, επειδή η Γερμανία κυριάρχησε στην ΕΕ, έγινε το Brexit, ο Τραμπ απείλησε με διάλυση το ΝΑΤΟ και ο Μακρόν σιγοντάρισε ότι η Συμμαχία έχει πάθει εγκεφαλικό. Ο Τραμπ πίστευε, με λογική Κίσινγκερ, ότι πρέπει να τα φτιάξει με τους Ρώσους για να αντιμετωπίσει τους Κινέζους.
Οι Δημοκρατικοί λύσσαξαν εναντίον αυτής της πολιτικής. Οποιαδήποτε άλλη, όμως, οδηγεί σε πόλεμο. Αλλά οι ΗΠΑ έχουν να κερδίσουν πόλεμο απέναντι σε αντίπαλο της προκοπής από την εποχή της ήττας τους στο Βιετνάμ. Ο Τραμπ είναι κόκκος άμμου στη νικηφόρα μηχανή της παγκοσμιοποίησης μετά την πτώση της ΕΣΣΔ. Οι ελίτ της Δύσης φοβήθηκαν ότι αν ο Τραμπ επικρατήσει, η διπλή τους νίκη, ιδεολογική και γεωπολιτική, θα κινδύνευε από απρόσμενο εσωτερικό εχθρό.
Δεν εννοώ ότι "αυτοί" είναι οι "κακοί" και ο Τραμπ είναι ο "καλός". Καλοί και κακοί υπάρχουν στα παραμύθια και στις ταινίες του Χόλυγουντ. Στην πραγματική ζωή υπάρχουν συμφέροντα τάξεων και κρατών, πλούσιοι και φτωχοί, αφέντες και υπηρέτες. Ο Τραμπ είναι μόνο ένας κόκκος άμμου. Ποιος μπορεί να μετρήσει τους υπόλοιπους;
================
Blogger:
Kαι όμως!
Ότι συμβαίνει σήμερα στην Αμερική το έχει περιγράψει - προβλέψει ο Κρίστοφερ Λας στο βιβλίο του: "Η εξέγερση των ελίτ και η προδοσία της δημοκρατίας" {THE REVOLT OF THE ELITES AND THE BETRAYAL OF DEMOCRACY} (Διαβάστε το βιβλίο αυτό και θα καταλάβετε αυτό που τα ντόπια media αποσιωπούν. Δεν θα μπορούσε βέβαια να συμβεί το αντίθετο, αφού όλα υπηρετούν και τρέφονται από τους παγκοσμιοποιητές...). Μα θα μου πείτε: Μας ενδιαφέρει τι γίνεται στην Αμερική; Και βέβαια, αφού είναι τμήμα μιας ευρύτερης επίθεσης στο έθνος - κράτος, στην ταυτότητα των λαών, στον πλιτισμό των και ότι αποτελεί εμπόδιο στη ασυδοσία των πολυεθνικών συμφερόντων, που βλέπουν μόνο υποζύγια - δούλους προς εκμετάλευση και ουδόλως ενδιαφέρονται για πραγματικά δικαιώματα πολιτών (ποιών πολιτών; σε ποια χώρα;)
Εάν τελικά καταφέρουν και κλέψουν την εκλογή από τον Τραμπ, τότε πάρτε μια γεύση για το πού πάμε, εδώ:
Ο δρόμος προς τον αποπληθωρισμό του χρέους, την πεονία και τον νεοφεουδαλισμό
ή καλύτερα, ακούστε στον σχωρεμένο Ν. Σταύρου να τα λέει όλα προφητικά μόνο σε δυο μόνο λεπτά! (Γιατί όλα έχουν ειπωθεί!.. από το μακρινό 2011, εδώ)
ΓΙΑ ΤΙΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΙΣ ΗΠΑ ...
Άλλοι θα κυβερνούν, όχι ο Μπάιντεν.
Άλλος κυβερνά... Μια νέα τάξη πραγμάτων!
Ο Τραμπ έχει δικαίωμα να διερευνήσει “παρατυπίες” στις εκλογές λέει ο Μιτς ΜακΚόνελ
Οι ΗΠΑ και ο κίνδυνος μεγάλης συνταγματικής κρίσης
------------------
Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΩΝ ΕΛΙΤ ΚΑΙ Η ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ
Παρουσίαση
Στις αρχές της δεκαετίας του 1930 ο ισπανός στοχαστής Ortega y Gasset εξέδωσε το βιβλίο του «Η εξέγερση των μαζών». Υποστήριζε σ' αυτό ότι η δημοκρατία κινδύνευε από τις μάζες, από τον απλό κόσμο που εισέβαλλε στη σκηνή της ιστορίας. Εξήντα χρόνια αργότερα, ο Κρίστοφερ Λας υποστηρίζει ότι η απειλή για τη δημοκρατία σήμερα προέρχεται από τις ελίτ των επαγγελματιών και των διευθυντικών στελεχών. Οι ελίτ αυτές, ευκίνητες και εξωτερικά ολοένα πιο παγκοσμιοποιημένες, αρνούνται να δεχθούν περιορισμούς ή δεσμούς με τον τόπο ή το έθνος τους. Απομονώνονται στα δίκτυα και τους θύλακές τους, εγκαταλείπουν τη μεσαία τάξη και προδίδουν την ιδέα της δημοκρατίας για όλους. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Ένα καταπληκτικό και καθοριστικό βιβλίο σύγχρονης σκέψης για την προδοσία και την απειλή της Δημοκρατίας, του πολιτεύματος που γεννήθηκε πριν 2.500 στην Ελλάδα, για να λάμψει σαν φωτεινό μετέωρο λίγα χρόνια στο κατασκότεινο αντι-δημοκρατικό στερέωμα της εξουσιαστικής βαρβαρότητας σ' Ανατολή και Δύση, σε Βορρά και Νότο. Το οποίο αλλοιώθηκε αντιπροσωπευτικά στη Δύση και παραμορφώθηκε δυναστικά στην Ανατολή, για να ψυχθεί στον Βορρά και να πυρακτωθεί στον Νότο, ώσπου τώρα προδόθηκε από την "εξέγερση των ελίτ" της σύγχρονης παγκοσμιοποιημένης Δημοκρατίας του τρόμου, της ανισότητας, της ξέφρενης επιζήτησης κερδών. Των ελίτ που έχουν σημαία τους την υπέρτατη αγνωμοσύνη προς τους προκατόχους τους με την κοινωνική ευαισθησία, αλλά και στις κοινότητες που καθοδηγούν. Οι ελίτ αυτές βρίσκονται στις κορυφές της κοινωνικής ιεραρχίας, οι υπηρέτες, λειτουργοί και εξουσιαστές του Θεού Χρήμα. Έχουν προδώσει την ιδέα της Δημοκρατίας για όλους. (Δημήτρης Κακαβελάκης, ΧΑΝΙΩΤΙΚΑ ΝΕΑ, 8/9/2008)Ξενόγλωσσος τίτλος THE REVOLT OF THE ELITES AND THE BETRAYAL OF DEMOCRACY ISBN13 9789608263383 Εκδότης ΝΗΣΙΔΕΣ Χρονολογία Έκδοσης Ιανουάριος 2006 Αριθμός σελίδων 202 Διαστάσεις 24x17 Μετάφραση ΤΟΜΑΝΑΣ ΒΑΣΙΛΗΣ Συγγραφέας/Δημιουργός (Ελληνικά) ΛΑΣ ΚΡΙΣΤΟΦΕΡ Κωδικός Πολιτείας 3000-0128 ==========
https://adiexodos.blogspot.com/2020/11/blog-post_98.html
============
Γιόν Βόιτ: Ο αγώνας απέναντι στον Μπάιντεν είναι η μάχη της δικαιοσύνης απέναντι στον Σατανά
------------------
Ο πραγματικός εκλογικός χάρτης της Αμερικής είναι ο οικονομικός της χάρτης. Ο Μπάιντεν νίκησε σε 477 κομητείες, τις γαλάζιες, που παράγουν το 70% του εθνικού εισοδήματος της χώρας. Ο Τραμπ νίκησε σε 2.497 "κόκκινες" κομητείες, υπερπενταπλάσιες, στις οποίες δεν αναλογεί ούτε το 30% του εθνικού εισοδήματος.
Η όξυνση των εισοδηματικών ανισοτήτων σε αυτές τις δύο Αμερικές ήταν εκρηκτική την τελευταία εικοσαετία, ιδίως επί της διακυβερνήσεως Ομπάμα. Με πληθυσμό παραπλήσιο, το ρεπουμπλικανικό κομμάτι της χώρας που ήδη τότε ήταν το φτωχότερο, παρήγαγε το 2000 το 45% του εθνικού εισοδήματος και το δημοκρατικό το 55%.
Όπως το είδαμε και στην Αγγλία του Μπρέξιτ όπου οι "Συντηρητικοί" σάρωσαν στις εργατικές περιοχές και οι "Εργατικοί" στο κοσμοπολίτικο Λονδίνο, οι Ρεπουμπλικανοί μετατρέπονται ταχύτατα στο λαϊκό κόμμα των χαμένων της παγκοσμιοποίησης. Αντίθετα, οι Δημοκρατικοί είναι κατά βάση το κόμμα των υψηλών εισοδημάτων (το 80% των πολιτικών εισφορών της Ουώλλ Στρήτ πήγε υπέρ Μπάιντεν).
Κατά ειρωνεία της τύχης, όπως επισημαίνει η έρευνα της Washington Post (βλ. σχόλιο), ο Τραμπ έχασε φέτος τις κρίσιμες κομητείες που έκριναν το αποτέλεσμα, λόγω ακριβώς της οικονομικής ανάκαμψης που σημειώθηκε σε αυτές επί της θητείας του. Η πολιτική στη Δύση ξαναγίνεται όλο και περισσότερο ταξική, όμως η ταξική συνείδηση (μας το διδάσκει ο ευρωπαϊκός 19ος αιώνας) χρειάζεται δεκαετίες πολλές οργανωμένης προσπάθειας για να εμπεδωθεί. Η εκλογική συμπεριφορά των λαϊκών μειονοτικών στρωμάτων (μαύρων και λατίνων) το δείχνει αυτό ακόμη καθαρότερα. Αν και, στο πεδίο αυτό, τα αμέσως επόμενα χρόνια, το βλέπουμε ήδη, θα έχουμε ραγδαίες εξελίξεις.
Σχόλια