"Η βιομηχανία της αλληλεγγύης: Το μεταναστευτικό, οι ΜΚΟ και ο εργαλειοποιημένος ανθρωπισμός"

Γ**ράφει ο Νικόλας Δημητριάδης * -**

Για την πολιτική επιστήμη στην Ελλάδα, το μεταναστευτικό ζήτημα και οι κοινωνικές του συνέπειες αποτελούν εδώ και χρόνια ταμπού. Ο Γιώργος Ρακκάς, πολιτικός επιστήμονας, μέλος της ομάδας του Άρδην και επικεφαλής της δημοτικής κίνησης "Μένουμε Θεσσαλονίκη", επέλεξε να αφιερώσει τις σπουδές του στο ζήτημα αυτό. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Ήδη κυκλοφορεί από τις Εναλλακτικές Εκδόσεις το βιβλίο του "Σύγχρονες Βαβέλ: Μετανάστευση, πολυπολιτισμικότητα, συγκρούσεις – Από τον Άγιο Παντελεήμονα στην προσφυγική κρίση", που έχει βασιστεί στη διδακτορική του διατριβή, αλλά και την προσωπική του έρευνα και εμπειρία, ως κατοίκου του Αγίου Παντελεήμονα.
Στο νέο του βιβλίο "Η βιομηχανία της αλληλεγγύης: Ο Τζωρτζ Σόρος και η νέα ανθρωπιστική αυτοκρατορία" από τις Εναλλακτικές εκδόσεις, ο Γιώργος Ρακκάς επανέρχεται στο μεταναστευτικό ζήτημα, για να φωτίσει κάποιες επιπλέον πτυχές του, οικονομικές, κοινωνικές και ιδεολογικές. Αναλύει το φαινόμενο των ΜΚΟ, του Τζωρτζ Σόρος και της συναφούς "βιομηχανίας", τις επιπτώσεις του μεταναστευτικού στην ελληνική κοινωνία και την ιδεολογία των ανοιχτών συνόρων που κυριαρχεί σήμερα στον χώρο των πολιτικών και κοινωνικών κινημάτων.

ΜΚΟ: μια "γκρίζα ζώνη" για τη δημοκρατία

Ο ρόλος των ΜΚΟ αναλύεται διεξοδικά, καθώς αυτές βρίσκονται στον πυρήνα της "βιομηχανίας της αλληλεγγύης". Ορθώς τις χαρακτηρίζει «πολυεθνικές της κοινωνικής οικονομίας». Λειτουργώντας από τη φύση τους ανεξέλεγκτα, αυτονομημένες από το κράτος, χωρίς δημοκρατική νομιμοποίηση και χωρίς έρεισμα στις τοπικές κοινωνίες, οι ΜΚΟ επιβάλλουν την ατζέντα τους και ασκούν πολτική, με κύρια όπλα την άνωθεν χρηματοδότηση και την "ηθική κάλυψη" του... "ανθρωπισμού".
Ο συγγραφέας επιμένει ιδιαίτερα στον ρόλο του Τζωρτζ Σόρος και της «ανθρωπιστικής αυτοκρατορίας» του, τόσο στη χρηματοδότηση του "οικοσυστήματος" των ΜΚΟ, όσο και στην ιδεολογική του συγκρότηση. Όπως σημειώνει «οι ΜΚΟ ανθούν εκεί όπου η ‘‘κανονική’’ οικονομία μαραζώνει». Το βιβλίο θίγει ένα ζήτημα, που δεν έχει εξεταστεί επαρκώς στον δημόσιο διάλογο: Τη σταδιακή μετάλλαξη των τοπικών κοινωνιών, που επωμίζονται τις κοινωνικές συνέπειες του μεταναστευτικού.
Αναλύοντας τις αλλαγές που παρατηρούνται στην οικονομία της Λέσβου, ο Γιώργος Ρακκάς καταδεικνύει το πώς η μετανάστευση και η «βιομηχανία της αλληλεγγύης» μεταμορφώνουν το νησί: Η παραδοσιακή οικονομική δομή του νησιού έχει ανατραπεί και τη θέση της παίρνουν οι ΜΚΟ, οι υπηρεσίες που ασχολούνται με τους μετανάστες, τα κτηματομεσιτικά. Σταδιακά η φυσιογνωμία του νησιού αλλάζει και οι κάτοικοί του υποχρεώνονται να προσαρμοστούν στις νέες συνθήκες που τους έχουν επιβληθεί. Η Ελλάδα μετατρέπεται «από χώρα των γκαρσονιών σε χώρα των ΜΚΟ»...
Ο συγγραφέας δεν παραλείπει να αναφερθεί εκτενώς στην πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ, που μετέβαλλε την Ελλάδα από χώρα διέλευσης, σε χώρα εγκατάστασης μεταναστών και πλειοδότησε σε ψευδεπίγραφη επικοινωνιακή "αλληλεγγύη", αφήνοντας το πρόβλημα να διογκώνεται. Στη συνέχεια, παρακολουθεί την ιστορική διαδρομή που είχε το μεταναστευτικό ζήτημα στην ιδεολογία της Αριστεράς και τη διολίσθηση της τελευταίας σε βασικό ιδεολογικό εκφραστή της παγκοσμιοποίησης.

Η "ποπ" κουλτούρα των ανοιχτών συνόρων

Τέλος, παρουσιάζει και τη διαμόρφωση της σημερινής κουλτούρας του "δικαιωματισμού", που θάλλει στον αντιεξουσιαστικό χώρο, μετατρέποντάς τον σε κύριο ιδεολογικό φορέα μιας "εναλλακτικής" παγκοσμιοποίησης, του υπερ-ατομικισμού και της άρνησης των συλλογικών ταυτοτήτων. Όπως είναι αναμενόμενο, τα συμπεράσματα του βιβλίου είναι συντριπτικά: Η "βιομηχανία της αλληλεγγύης", έρχεται, εν τέλει, να πράξει τα αντίθετα από όσα υποκριτικά πρεσβεύει.
Στο όνομα ενός αφηρημένου ανθρωπισμού, οδηγεί στις αποδιάρθρωση των εθνών και των τοπικών κοινωνιών. Στο όνομα του πολυπολιτισμού χτίζει κατακερματισμένες κοινωνίες, στις οποίες βασιλεύουν οι φυλετικές και πολιτισμικές συγκρούσεις. Στο όνομα της ελευθερίας και των ανοιχτών συνόρων, επιχειρεί να ακυρώσει την εθνική και λαϊκή κυριαρχία και τους θεσμούς που μπορούν να την κατοχυρώσουν.
Με τα λόγια του συγγραφέα: «Είναι ένας κυνικός ηθικός εκβιασμός, στρατευμένος στην υπόθεση μιας κοινωνικής αλλαγής που έρχεται βίαια και από τα πάνω να υπονομεύσει την πραγματική αυτοδιάθεση των ανθρώπων, μέσα από τη ρευστοποίηση των εθνικών κοινωνιών τους».
Ο Γιώργος Ρακκάς διαθέτει τόσο την επιστημονική κατάρτιση όσο και τη θεωρητική επάρκεια που χρειάζεται για να ασχοληθεί κανείς ουσιαστικά με το μεταναστευτικό. Το κυριότερο: διαθέτει το θάρρος να πραγματευτεί θέματα που οι συνάδελφοί του επιλέγουν να αποφύγουν, γι’ αυτό και λείπουν από την ελληνική βιβλιογραφία παρόμοιες μελέτες. Είναι και αυτός ένας λόγος που το βιβλίο του πρέπει να διαβαστεί.

Ο Νικόλας Δημητριάδης είναι ιστορικός και σκιτσογράφος. Γεννήθηκε το 1979 στην Αθήνα, και σπούδασε Αρχαιολογία και Νεότερη Ελληνική Ιστορία στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Εργάζεται στον εκδοτικό χώρο, ασχολούμενος παράλληλα με τη γελοιογραφία, την εικονογράφηση και τη συγγραφή. Συμμετέχει στη συντακτική ομάδα του περιοδικού Άρδην, της εφημερίδας Ρήξη και του νέου Λόγιου Ερμή.
======================

...όλα έχουν την ουρά τους...

Αναζήτηση αυτού του ιστολογίου