Η διαμάχη για την έκδοση ευρωομολόγου με στόχο την αντιμετώπιση του κορονοϊού κατέληξε στην απόφαση-συμβιβασμό του Eurogroup. Παρότι τον ρόλο του "κακού" έπαιξε η Ολλανδία, από τη στάση και του Βερολίνου αναδίδεται η "γλίνα του αγιογδύτη". Οι εξελίξεις προσφέρουν μία ευκαιρία επισκόπησης της γερμανικής πολιτικής απέναντι στην Ελλάδα και στο ευρωπαϊκό ενοποιητικό εγχείρημα. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩΤι επιθυμεί, διαχρονικά, το γερμανικό κράτος στα νότια και ανατολικά του; Ζωτικό χώρο!
Οι διαφορές ανάμεσα στο «άνοιγμα προς Ανατολάς» του Κάιζερ Γουλιέλμου, τον "ανθρωπιστικό" διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας του Γκένσερ και την οικονομική εξόντωση του ευρωπαϊκού Νότου μετά το 2010, αφορούσαν κυρίως το ύφος και το περιτύλιγμα, όχι την ουσία.
Παρέλκει, εκτιμούμε, η αναφορά στα ενδιαμέσως διαμειφθέντα.
Η Γερμανία του Κολ και του Γκένσερ ήταν θορυβώδης υπέρμαχος (υποτίθεται) της υπερεθνικής θεσμικής αρχιτεκτονικής και συγκινητικός μπροστάρης της καταδίκης του εθνικισμού στο βωμό μιας ασαφούς αλλά υψηλόφρονος φιλελεύθερης οικουμενικότητας. Αυτή, όμως, φέρει το κύριο βάρος της ευθύνης για την αιματηρή διάλυση της Γιουγκοσλαβίας με την αισχρή υποδαύλιση των πιο ακραίων Σλοβένων και Κροατών εθνικιστών.
Επακόλουθα ήταν ο πόλεμος, η εθνοκάθαρση και (εδώ βρίσκεται η ουσία) η προοπτική πολιτικοοικονομικής υποταγής όλων των τέως κομμουνιστικών χωρών της Βαλκανικής στο γερμανικό κεφάλαιο. Κάτι που, εν πολλοίς, πράγματι υλοποιήθηκε τα τελευταία 25 χρόνια, μαζί με την παράλληλη διαδικασία επιβολής στον γειτονικό γεωπολιτικό χώρο της "Mitteleuropa" των τευτονικών ονειρώξεων.
Γερμανικός οικονομικός εθνικισμός και ευρωπαϊκός Νότος
Για να πραγματοποιηθεί η fast track διείσδυση και κυρίευση των πρώην χωρών του Ανατολικού Συνασπισμού έπρεπε να εξουδετερωθούν οι αντίπαλοι. Ο σπουδαιότερος στον βαλκανικό χώρο ήταν οι ελληνικές επιχειρήσεις, κυρίως στον χρηματοπιστωτικό τομέα και στις υπηρεσίες.- Όλοι θυμούνται ποια ήταν η θέση των ελληνικών τραπεζών στα τέως κομμουνιστικά Βαλκάνια, μέχρι την έναρξη της εφαρμογής των Μνημονίων. Φυσικά δεν πρέπει να αρνούμαστε τις δικές μας ευθύνες γι' αυτό το κατάντημα, αλλά οι ορυμαγδοί του πανελλήνιου mea culpa τείνουν να εξοβελίζουν από το προσκήνιο τον πραγματικό νικητή πίσω από τα τραγικά γεγονότα της τελευταίας δεκαετίας.
Εν συντομία: ο Νότος έπρεπε να μάθει να ζει με λιγότερα, να δουλεύει περισσότερο, να διαμαρτύρεται ελάχιστα, να συντονιστεί κοινωνικοπολιτικά με την γερμανική ορθοδοξία περί του δέοντος γενέσθαι και να προσφέρει τις υποδομές και τις πλουτοπαραγωγικές του πηγές στο αδηφάγο γερμανικό οικονομικό κατεστημένο. Race to the bottom! Κορωνίδα των σχετικών ενεργειών ο εξανδραποδισμός του κυπριακού τραπεζικού συστήματος το 2013, με τα εκκωφαντικά γεωπολιτικά συνακόλουθα.
Το πλέον θλιβερό σε όλα αυτά είναι ότι από τις αρχές του ’90 υπήρχαν πολλοί που προειδοποιούσαν. Εισέπρατταν, όμως, τον χαρακτηρισμό του "τριτοκοσμικού" και του "εθνολαϊκιστή" από τους πρωτοκαπετάνιους του μετέπειτα "κόμματος του Μνημονίου" και τους ιεροφάντες της "κοινής λογικής". Κι αυτό, επειδή ορθώς είχαν διαβλέψει που οδηγούσε ο ζουρλομανδύας του Μάαστριχτ, σε συνδυασμό με τον δήθεν ευρωπαϊκό κοσμοπολιτισμό του Βερολίνου (όχι πια της Βόννης) που όμως, όλο και περισσότερο έμοιαζε να έρχεται από το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα.
Η έκρηξη δεν θα αργήσει
Σ’ αυτά προστίθεται, ως δορυφόρος και η αυστριακή πολιτική. Πάντοτε εχθρικά διακείμενη προς την Ελλάδα από την εποχή των Αψβούργων, με τα σχέδια για αυτόνομη Θεσσαλονίκη στα οθωμανικά συντρίμμια και διαχρονικός συμπαραστάτης της Γερμανίας στην οικονομική διείσδυση στα Βαλκάνια.- Και βέβαια, οι Γερμανοί προκλητικά αρνούνται να αποζημιώσουν την Ελλάδα για τις ναζιστικές θηριωδίες, με κουτοπόνηρες τακτικές όπως οι δικολαβισμοί της συνθήκης Επανένωσης του Βερολίνου (1990).
- Οι Γερμανοί βολικά λησμονούν πόσα χρέη τους χαρίστηκαν στο Λονδίνο το 1953.
- Δεν απέχει πολύ από την πραγματικότητα, λοιπόν, ο χαρακτηρισμός της Γερμανίας ως του μεγαλύτερου μπαταχτσή της Ευρώπης!
- Η παραδοσιακή ρωσοφοβία πολλών Ανατολικοευρωπαίων αντισταθμίζεται από την εμφάνιση ή, πιο σωστά, από την αναβίωση μιας ισχυρής γερμανοφοβίας (κορυφαία περίπτωση η Πολωνία).
- Το σενάριο φρίκης μεταλλάσσεται στην αμείλικτη πραγματικότητα της μόνιμης πενίας, του Ordoliberalismus, ως σταθερής οικονομικοκοινωνικής Weltanschauung. Δεν υφίσταται τίποτα ελκυστικό, ή έστω ελπιδοφόρο, σε μία τέτοια συνθήκη. Η αίγλη συνεπώς της Ενωμένης Ευρώπης καταλήγει να ακυρώνεται.
======================
Σχόλια