Ενώ το "μέτωπο" με την Τουρκία αποκτάει όλο και μεγαλύτερη σημασία, δεν πρέπει να ξεχάσουμε ένα άλλο εξίσου σημαντικό, αν όχι σημαντικότερο: Τη "θανατική καταδίκη" της χώρας μας. Η φυσική αποχώρηση του ΔΝΤ, δεν σημαίνει και πραγματική αποχώρησή του και συνεπώς δεν θα αλλάξει τίποτα. Η εποπτεία θα συνεχιστεί με θλιβερές συνέπειες και στην άμυνα της χώρας. Ας συνοψίσουμε λοιπόν την εικόνα βιβλικής καταστροφής που προκάλεσαν οι "φίλοι" μας οι Ευρωπαίοι στην οικονομία μας. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩΑπό την πρώτη στιγμή της κρίσης, η επίσημη ερμηνεία για το πώς αυτή προκλήθηκε --κυρίως από γερμανικά ΜΜΕ-- ήταν ότι μόνο οι Έλληνες ήταν οι υπαίτιοι. Από το πρωί μέχρι το βράδυ, μας πρόσβαλλαν παντοιοτρόπως, χαρακτηρίζοντάς μας "τεμπέληδες", "αλκοολικούς", "ανίκανους" να παράγουμε οτιδήποτε, "καλοπερασάκηδες" αλλά με το μόχθο των εταίρων μας και άλλα τινά. Με βάση όλα αυτά τα δήθεν αποκρουστικά χαρακτηριστικά του DNA μας, εξηγούνταν δήθεν τα τεράστια ελλείμματα και χρέη που δημιούργησε η ανευθυνότητά μας διακινδυνεύοντας τη σταθερότητα της Ευρωζώνης.
Το χειμαρρώδες κατηγορητήριο εναντίον των "άχρηστων" Ελλήνων, έστρωσε κόκκινο χαλί για την υποδοχή των διεθνών χρηματιστηριακών γυπαετών, που έσπευσαν να ρημάξουν το Χρηματιστήριο. Αποστολή τους ήταν να εμφανίσουν ως αναπόφευκτα τα Μνημόνια. Αν και η ενορχηστρωμένη αυτή προπαγάνδα ουδεμία σχέση είχε με την πραγματικότητα, πέτυχε, να πείσει ένα σημαντικό τμήμα του ελληνικού λαού ότι «εμείς φταίμε για όλα». Έτσι ερμηνεύεται η απάθεια με την οποία οι Έλληνες εξακολουθούν να ανέχονται τα φρικτά μαρτύρια που του επιβάλλουν οι ξένοι με τη σύμπραξη ελληνικών κυβερνήσεων.
Ωστόσο, η προ κρίσης κατάσταση της ελληνικής οικονομίας, ουδόλως δικαιολογούσε τέτοια τιμωρία. Η ελληνική οικονομία εμφάνιζε σημαντική δυναμική, πραγματοποιώντας μέσο ρυθμό ανάπτυξης από τους ταχύτερους τότε της Ευρώπης, κατέγραφε ανεργία χαμηλή, και το δημόσιο χρέος της ως ποσοστό στο ΑΕΠ ήταν κάτω από 110%, που θεωρείται αντιμετωπίσιμο με βάση τα διεθνώς επικρατούντα στο χώρο. Υπήρχε, βέβαια ένα εκκολαπτόμενο αγκάθι του δημόσιου ελλείμματος μετά το 2000 (ετήσια υπέρβαση δαπανών στον προϋπολογισμό).
Για αυτό, ασφαλώς, χρειαζόταν η λήψη σταθεροποιητικών μέτρων, που όμως, ουδεμία σχέση είχαν με τα όσα εγκληματικά μας επιβλήθηκαν. Να υπενθυμίσω ότι, ο τότε διευθυντής της ΕΛΣΤΑΤ εμφάνισε στα εμβρόντητα μέλη της επιτροπής ελέγχου, ένα έλλειμμα που απότομα είχε πηδήξει από 9.8% στο 15.6% του ΑΕΠ. Έτσι, κρίθηκε ότι χρειαζόταν η εισβολή του ΔΝΤ.
Τι λοιπόν ήταν αυτό που μας κατέστρεψε;
Η αιτία της καταστροφής μας, όπως άλλωστε είχε αρχικά διαπιστωθεί και όπως ξεκάθαρα ομολογήθηκε πρόσφατα, από ΕΕ και ΔΝΤ, ήταν ο κίνδυνος κατάρρευσης γαλλικών και γερμανικών τραπεζών, που ήταν φορτωμένες με ελληνικά ομόλογα. Αυτές έπρεπε, με κάθε μέσον, να διασωθούν και έτσι η πανικόβλητη ΕΕ δεν λογάριασε καθόλου την Ελλάδα ως κυρίαρχο κράτος-μέλος. Αποφάσισε, αντιθέτως, να την υποβαθμίσει/εξαθλιώσει, ώστε να μην αντιδράσει σε όσα μαρτύρια έκρινε αναγκαία να της επιβάλλει για τα συμφέροντα των εταίρων.Συνεπώς, τα Μνημόνια αγνόησαν παντελώς το ότι αφορούσαν έναν ολόκληρο λαό, που τύχαινε να είναι και μέλος της Ευρωζώνης. Εισέβαλαν ακάθεκτα στη χώρα μας απαιτώντας με πρωτοφανή σκαιότητα κατάργηση ανθρώπινων δικαιωμάτων, υποθηκεύοντας το σύνολο της δημόσιας περιουσίας, αποκλείοντας συμψηφισμό με υφιστάμενα χρέη προς την Ελλάδα, και επιβάλλοντας πολιτικές λιτότητας.
Είναι βέβαια αφελές το επιχείρημα ότι τα Μνημόνια στόχευαν στην ανόρθωση της ελληνικής οικονομίας, διότι τότε θα φρόντιζαν να αναδείξουν τις αναπτυξιακές δυνατότητες της ελληνικής οικονομίας και όχι να την στραγγαλίσουν. Η μοναδική τους προσπάθεια ήταν η -πάσει θυσία- εξασφάλιση υψηλότερου πρωτογενούς πλεονάσματος, καταφέρνοντας να αφήσουν την ελληνική οικονομία να αργοπεθάνει.
Και ενώ θα μπορούσε, ακόμη, να διασωθεί η Ελλάδα, αν η αναδιάρθρωση του χρέους γινόταν από την αρχή --όπως επιβάλλεται σε ανάλογες περιπτώσεις-- οι εταίροι μας την αρνήθηκαν για να μην διακινδυνεύσουν τις τράπεζές τους. Έτσι, όταν αυτή επιτέλους αποφασίστηκε, κατέληξε στην καταστροφή των ελληνικών κοινωνικών ταμείων.
Φυσικά, πουθενά δεν υπάρχει στη μακρά πορεία του ελληνικού δράματος ίχνος οσμής ευρωπαϊκής αλληλεγγύης, προσφοράς εταίρων προς εταίρο που βρίσκεται σε δύσκολη θέση, συνοχής και άλλων ανάλογων ουτοπιών. Ωστόσο όμως αυτές οι ουτοπίες μεθοδικά απενεργοποίησαν, επί 10 χρόνια, τη δικαιολογημένη οργή των Ελλήνων. Και ας μην επικαλεστούν κάποιοι τα δισεκατομμύρια, που εταίροι και ΔΝΤ μας δάνειζαν, με βαρύτατους άλλωστε όρους, μέχρι πριν λίγο, και με πιο ευνοϊκούς μόνον όταν τα επιτόκια διεθνώς κινούνται σε αρνητικό επίπεδο.
Δεν ήταν βέβαια για να μας βοηθήσουν, όπως πολλοί εξακολουθούν να πιστεύουν, αλλά για να εξασφαλίσουν τα συμφέροντά τους. Τα δισεκατομμύρια αυτά ουδέποτε πέρασαν το κατώφλι των ελληνικών συνόρων. Πως μπόρεσαν οι ελληνικές κυβερνήσεις να δεχθούν και να υπογράψουν αυτά τα κατά συρροή εγκλήματα;
Οι ευθύνες Ελλήνων πολιτικών
Δεν πιστεύω ότι όλοι όσοι κυβέρνησαν την Ελλάδα στο διάστημα των Μνημονίων ήταν προδότες. Πιστεύω ότι υπάρχει σωρεία ερμηνειών, μεμονωμένων ή αλληλοσυμπληρούμενων κατά περίπτωση, χωρίς φυσικά αυτές να ικανοποιούν. Ανάμεσα και σε άλλες ερμηνείες θα έλεγα ότι οι Έλληνες αρμόδιοι:• Υποδουλώθηκαν σε ένα συνονθύλευμα πολυάριθμων αδυναμιών, ουτοπιών, περιορισμένων γνώσεων, φοβίας και υποταγής σε διάφορες κοσμοθεωρίες.
• Μερικοί εξαυτών υπέγραψαν τα Μνημόνια απαξιώνοντας να μελετήσουν το άθλιο περιεχόμενό τους, λόγω έλλειψης χρόνου ή και δυνατότητας κατανόησης
• Άλλοι, δυσκολεύτηκαν να συνειδητοποιήσουν ότι οι εταίροι μας κάθε άλλο παρά πάσχιζαν για τη σωτηρία μας, πίστευαν στο μύθο της ύπαρξης φιλελλήνων, και, συνεπώς, υπέγραφαν με κλειστά μάτια ότι τους ζητούσαν.
Έτσι οι ελληνικές κυβερνήσεις των 10 τελευταίων ετών κατάφεραν μέσω των Μνημονίων συνοπτικά τα εξής:
• Πρώτον, το ΑΕΠ έχει υποχωρήσει κατά 26% από την αρχή της κρίσης.
• Δεύτερον, το κατά κεφαλή εισόδημα στη χώρα μας μειώθηκε κατά ¼.
• Τρίτον, το χρέος σε απόλυτους αριθμούς ήταν το 2008 263 δισ. ευρώ και ήδη τώρα αναρριχήθηκε σε 337 δισ. ευρώ. Ως ποσοστό στο ΑΕΠ, το χρέος ήταν το 2008, 109%, αρκετά υψηλό, αλλά όμως βιώσιμο. Και τώρα, μετά τα προγράμματα της δήθεν διάσωσής μας ή, ορθότερα εξαιτίας τους, το χρέος μας αναρριχήθηκε σε 182%, μέσα στο ΑΕΠ. Στο παραπάνω αυτό ποσό του σημερινού χρέους, θα πρέπει να προστεθούν και άλλα 101 δισ. ευρώ, που είναι χρέη ιδιωτών και επιχειρήσεων προς το Δημόσιο, και που εξαιτίας της φτωχοποίησης τους αδυνατούν να ξεπληρώσουν. Θυμίζουμε ότι το --πραγματικά πολύ επικίνδυνο-- παγκόσμιο χρέος 230% επί του παγκόσμιου ΑΕΠ δεν προκάλεσε ανάλογο πανικό.
Το χειρότερο
• Τέταρτον, η ανεργία, από 8% περίπου πριν από την κρίση, σκαρφάλωσε στο 26%. Οι διαβεβαιώσεις περί της δήθεν μείωσής της είναι αίολες. Αυτές δεν λάβαν υπόψη τη μείωση του ενεργού πληθυσμού εξαιτίας της μαζικής μετανάστευσης ούτε ότι το 1/3 των νέο-προσλαμβανόμενων αμείβεται με ακαθάριστο μηναίο μισθό ίσο με 391 ευρώ. Είναι δύσκολο λοιπόν να μιλήσει κανείς για απασχόληση.• Πέμπτον, ο μέσος ρυθμός ανάπτυξης, που για την προ κρίσης επταετία ήταν πάνω από 4%, στη δεκαετία της κρίσης ήταν αρνητική ή απελπιστικά χλωμή.
• Έκτον, έχουμε τον πιο γερασμένο πληθυσμό της Ευρώπης που μειώνεται επικίνδυνα και προβλέπεται ότι θα κατέλθει γύρω στα 8 εκατομμύρια τις προσεχείς δεκαετίες. Ακόμη, διαπιστώνεται πτώση του μέσου όρου ζωής από τις κακουχίες. Επιπλέον, η μεσαία τάξη υπέστη πρωτοφανή συντριβή.
• Έβδομον, οι περίφημες δήθεν "σωτήριες" μεταρρυθμίσεις που απαιτούν με πάθος ΔΝΤ και ΕΕ, υλοποιήθηκαν τελικώς με τη μορφή αφενός μετατροπής της αγοράς εργασίας σε άγρια ζούγκλα, και αφετέρου λεηλασίας του συνολικού δημόσιου πλούτου της Ελλάδας από τους εταίρους μας.
• Όγδοον, το χειρότερο είναι η κατακόρυφη πτώση της δυνητικής ανάπτυξης της οικονομίας μας, εξαιτίας της μακρόχρονης διάβρωσης που υπέστη το σύνολο της παραγωγικής της βάσης αποκλείοντας την ταχύρρυθμη ανάπτυξη σε μακροχρόνια βάση. Δεν πρόκειται, φυσικά, για μεταρρυθμίσεις, αλλά για απευκταίες εξελίξεις, που όμως εξυπηρετούν τα συμφέροντα των δανειστών.
«Ξυπνήστε»
Η διαχρονική σύγκριση βασικών στοιχείων και δεικτών αποκαλύπτει ότι πριν από την κρίση η ελληνική οικονομία ήταν σε απείρως καλύτερη κατάσταση από όσο τώρα, και ήταν αυτά ακριβώς τα Μνημόνια, που την κατέστρεψαν. Η είσοδος της χώρας μας στο κολαστήριο του ΔΝΤ ήταν παντελώς αδικαιολόγητη. Και είναι, όντως, ακατανόητη η ικανοποίηση, αλλά και η υπερηφάνεια των εταίρων μας στην ΕΕ, στο ΔΝΤ, αλλά δυστυχώς και των δικών μας ανθρώπων που ήταν σε θέση-κλειδιά αυτή την κρίσιμη περίοδο.Βαυκαλιζόμαστε με το ότι δήθεν μας στηρίζουν οι εταίροι στην ΕΕ και οι σύμμαχοί μας, ότι ανήκουμε στη Δύση, ότι αν κινδυνέψουμε θα σπεύσουν να μας σώσουν, ότι νοιάζονται γενικώς οι ξένοι για το καλό μας. Αρνούμαστε, έτσι, να λειτουργήσουμε αυτόνομα, δεν διαθέτουμε εναλλακτικά σχέδια, για την περίπτωση που αυτά που μας υποβάλλουν οι εταίροι μας κακοφορμίσουν. Για να σωθούμε πρέπει να σταθούμε στα πόδια μας. Γι’ αυτό και προσυπογράφω τα λόγια του Άγγλου οικονομολόγου-νομισματολόγου Peter Koening, προς τους Έλληνες: «Λαέ της Ελλάδας! Ξυπνήστε».
Σχόλια