Η κριτική στους Έλληνες πολιτικούς έχει καταντήσει ματαιοπονία. Εκτίθενται από μόνοι τους τόσο αποτελεσματικά, ώστε το ελληνικό πολιτικό σύστημα να είναι το πλέον απονομιμοποιημένο στην ευρωπαϊκή ήπειρο ίσως και ευρύτερα. Αλλά και πάλι ο όρος απονομιμοποιημένο είναι αδύναμος για να εκφράσει την κατάσταση.
Οι πολιτικοί κάνουν οι ίδιοι ό,τι μπορούν καλύτερο για να ακυρωθούν ακόμη και να εξευτελιστούν, και μάλιστα άνετα, χωρίς κανένα πρόβλημα, δημόσια.
- Οι βουλευτές για παράδειγμα συμπεριφέρονται σαν κομπάρσοι.
- Η θέση τους ως εθνικών αντιπροσώπων συρρικνώνεται στα προσωπικά τους οφέλη, αλλάζουν θίασο, χασκογελάνε, σηκώνουν το χεράκι υπέρ της πρότασης νόμου ο γάιδαρος πετάει.
- Και μετά έρχονται τα κόμματα. Αδύνατο να ξεχωρίσει ποιο είναι αριστερό και ποιο δεξιό, ποιο συντηρητικό και ποιο προοδευτικό, εννοείται από τα έργα τους και όχι την ονοματολογία τους.
Βέβαια δεν εκκρεμούσε κάτι τέτοιο, αλλά ποια η σημασία. Τόσα έχουν πει!
- Πάντως σε κάτι ομονοούν τα κόμματα εξουσίας και τα αποκόμματα που ελπίζουν σε συμπληρωματικό ρόλο: στηρίζουν χωρίς την παραμικρή έμπρακτη επιφύλαξη την ατέρμονη λιτότητα και την εθνική ανυποληψία στο όνομα της Ευρώπης.
- Είναι φανερό πλέον πως στο όνομα της Ευρώπης στηρίζονται καρέκλες πολιτικές και άλλες, ανάλογοι μισθοί και προνόμια.
- Όλα αυτά απορρέουν από την μετάθεση της στήριξης της εξουσίας από τον ελληνικό λαό στις γερμανικές ελίτ και το ευρωιερατείο.
Καταπίνει τα πάντα
Σε γενικές γραμμές το πολιτικό μας σύστημα, από την αποτυχία της τελευταίας εσωτερικής διαφοροποίησης του με το δημοψήφισμα το 2015, τότε που η λαϊκή κυριαρχία καταπατήθηκε επαίσχυντα, παρόξυνε και ομογενοποίησε παλαιά χαρακτηριστικά του και τα καθιέρωσε ως το μοναδικό του γνώρισμα.Σήμερα πλέον, με την πρωτοπορία των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ το πολιτικό μας σύστημα ισορροπεί μεταξύ βάλτου και κινούμενης άμμου.
- Η αποφορά της ιδιοτέλειας, της πολιτικής μικρόνοιας, του καιροσκοπισμού (πόσα επίθετα να παραθέσει κανείς;) του πολιτικού προσωπικού, σήμερα ιδίως στους ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝΕΛ και των περιφερόμενων κάθε προέλευσης, είναι αφόρητη. Πρόκειται για ένα πολιτικό σύστημα με κανιβαλική λειτουργία, το οποίο ταυτόχρονα είναι βαθειά απολιτικό.
Απέχθεια για τους πολιτικούς;
Μίσος;
Αηδία;
Φαίνεται, όμως, σαν όλα αυτά, και ιδίως η σταθερή κατάρρευση των δομικών πυλώνων της χώρας μας σε όλα σχεδόν τα επίπεδα, να αντιμετωπίζονται από τους πολίτες με διαλείπουσα ελαφρότητα και μια ισχυρή δόση μοιρολατρίας ως βάση αναφοράς.
- Άραγε ερμηνεύουν τα τεκταινόμενα στο πολιτικό σύστημα από την κλειδαρότρυπα των τηλεοπτικών δελτίων και των εφημερίδων, ή από την πραγματική τους κατάσταση;
Είναι βέβαιο πως η σιωπή, πόσο μάλλον η αδράνεια, άφευκτα μας ωθούν από τα σημερινά βαλτόνερα στις δίνες που μας σέρνει το πολιτικό σύστημα. Τόσο η σημερινή κυβέρνηση όσο και οι επόμενες, εφόσον οι πολίτες παραμείνουν άλαλοι θεατές της ζωής τους και της χώρας.
Σε ελεύθερη πτώση
Τα στοιχεία της Ομοσπονδίας των εφοριακών και ο Συνήγορος του Πολίτη δείχνουν πως είμαστε μια κοινωνία σε ελεύθερη και σταθερή πτώση τα οκτώμισι μνημονιακά χρόνια:- 4,2 εκατομμύρια πολίτες (αυτό σημαίνει σχεδόν όλες οι οικογένειες κατά μέσο όρο) χρωστούν στην εφορεία.
- Φέτος 3 στους 10 δεν πλήρωσαν μέρος ή το σύνολο του φόρου εισοδήματος.
- 110.000 πινακίδες ΙΧ επιπλέον κατατέθηκαν το 2018.
- Ένα εκατομμύριο νοικοκυριά και επιχειρήσεις χρωστάνε στην ΔΕΗ.
- 200.000 αποποιήσεις κληρονομιάς τον τελευταίο χρόνο (έναντι 15.000 τον προ-προηγούμενο).
- 4,8 εκατομμύρια κατασχέσεις έγιναν κατά την περίοδο της καθόλα αριστερής διακυβέρνησης Σύριζα 2015-2018.
- Πρώτη φορά έχουν κλείσει περίπου 300.000 μικρομεσαίες παραγωγικές επιχειρήσεις εν πολλοίς και έχουν εν μέρει αντικατασταθεί από επιβιωτικά μικρομάγαζα, καφενεδάκια και τυροπιτάδικα της γωνιάς κτλ.
- Οι φτωχοί κατά κυριολεξία στα χρόνια των μνημονίων έφτασαν στα 3,8 εκατομμύρια και οι σχετικά φτωχοί τα σχεδόν 2 με τον αριστερό ΣΥΡΙΖΑ να έχει συμβάλει στην αύξηση κατά 20% της πρώτης κατηγορίας και πάνω από 50% της δεύτερης κατηγορίας.
Τι ακόμη θα δώσουμε στο όνομα της Ευρώπης; Δώσαμε το 52% των συντάξεων, δώσαμε το 38% των μισθών, δώσαμε το 28% του ΑΕΠ της χώρας, δώσαμε 1.000.000 και πλέον ανέργους, δώσαμε εκατομμύρια φτωχούς, δώσαμε σχεδόν το σύνολο των δημοσίων επιχειρήσεων, δώσαμε την κατάρευση σχεδόν όλων των αξιών κάθε είδους περιουσιακού στοιχείου, δώσαμε τους πολιτικούς μας θεσμούς και την κυριαρχία μας, δώσαμε 400.000 από τον ανθό των παιδιών μας.
Να δώσουμε στο όνομα της Ευρώπης και τα εγγόνια μας;
Blogger: απαντώντας στο τελευταία ερώτημα: Ήδη έχουμε δώσει και το εγγόνια μας, αλλά και τα τρισέγγονά μας.
- Η Ελλάδα δεν ανήκει στους Έλληνες, ανήκει στους Γερμανούς
- Προς Φιλιππησίους, Θεσσαλονικείς και λοιπούς Μακεδόνες πλην διεθνιστών, το ανάγνωσμα..
Η αφανής κατοχή της Ελλάδας
Ανακεφαλαίωση 12-1-2019
Κόμματα-ρεζέρβες με καριερίστες βουλευτές
Θέμης Τζήμας
Τα διαδραματιζόμενα σε σχέση τόσο με την παροχή ψήφου εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση, όσο και με τις μετεγγραφές βουλευτών από κόμμα σε κόμμα δεν αποτελούν παρά αποδείξεις της κυριαρχίας του κοινοβουλευτικού κρετινισμού, σε επίπεδα θλιβερά για οποιαδήποτε αναπτυγμένη -ακόμα και- αστική δημοκρατία.
Αφού η Βουλή με την ενεργή υποστήριξη του κατεστημένου γέμισε με κόμματα-ρεζέρβες των παλαιών και νέων μνημονιακών δυνάμεων, τώρα αναδιατάσσεται προκειμένου να εγκλωβιστεί όλη η πολιτική αντιπαράθεση μεταξύ δύο κομμάτων, ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ. Κόμματα τα οποία έχουν «επιτύχει» -προφανώς στο πλαίσιο της γενικής πατρωνίας της χώρας- έναν πρωτοφανή βαθμό ρητής ή υπονοούμενης συμφωνίας σε όλα τα μείζονα, στρατηγικά ζητήματα.
- Όπως περίπου έχει πει και ο Νόαμ Τσόμσκι, ένα από τα αποτελεσματικότερα εργαλεία ελέγχου των λαών είναι να επιτρέπεται η διαφωνία, ακόμα και λυσσώδης, αλλά για δευτερεύοντα μόνο ζητήματα.
Ακόμα άλλωστε και στο Μακεδονικό, που υποτίθεται ότι υπάρχει διαφωνία ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ, αυτή δεν αφορά τα μείζονα ζητήματα, όπως είναι η στρατηγική του ΝΑΤΟ για περικύκλωση της Ρωσίας και αποκοπή της Κίνας, με αποτέλεσμα να διακυβεύονται κατακλυσμιαίες πολεμικές συγκρούσεις, ούτε η θέση της Ελλάδας σε αυτή τη στρατηγική.
Να σημειώσουμε εδώ ότι στην πραγματικότητα έχει δίκιο ο Αλέξης Τσίπρας να εγκαλεί τον Μητσοτάκη ότι παριστάνει τον «Μακεδονομάχο» γιατί δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, εξαιτίας εσωκομματικών πιέσεων.
- Από τη στιγμή δε, που ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ προσχώρησαν ολόθερμα στη στρατηγική της νεοαποικιακής εξάρτησης και του υπαρκτού νεοφιλελευθερισμού, τα σχέδια για κεντρώο πόλο -ΚΙΝΑΛ, ΠΟΤΑΜΙ κλπ- έπαψαν να έχουν την παραμικρή χρησιμότητα εξ ου και τα θλιβερά αυτά κόμματα διαλύονται ατάκτως. Έτσι κι αλλιώς, πέρα από τον φθόνο ενός μηχανισμού -κυρίως του ΚΙΝΑΛ- επειδή ο νυν πρωθυπουργός αποδείχτηκε ικανότερος μνημονιακός πρωθυπουργός, δεν υπάρχει καμιά ουσιαστική διαφορά στρατηγικής.
Καριερίστικος τρόπος
Σε αυτό το πλαίσιο, ουκ ολίγοι από τους βουλευτές και τους επίδοξους πολιτευτές επιλέγουν σε ποιο κόμμα θα ποντάρουν για την εκλογή τους, ή για την επαγγελματική τους αποκατάσταση, εν είδει διακριτής επαγγελματικής ομάδας που προσπαθεί να διασφαλίσει προνόμια από το κράτος. Μάλιστα, η προσπάθεια γίνεται με έναν τρόπο εγγενώς καριερίστικο, που ακόμα και οι στοιχειώδεις αρχές εντιμότητας και συνέπειας εκλείπουν. Όσο όμως αυτό το γελοίο και συνάμα θλιβερό παιχνίδι εξουσίας και παρασιτισμού εξελίσσεται, η χώρα παραμένει καρυδότσουφλο που περιμένει ποια καταστροφή θα την χτυπήσει.
- Πρώτον, η οικονομική πολιτική βασίζεται στην αφαίμαξη της πραγματικής οικονομίας στο πλαίσιο του αέναου 4ου Μνημονίου, προκειμένου να χρηματοδοτούνται οι ξένοι πιστωτές, ενώ –όλως παρεμπιπτόντως- δίδονται και μερικές προεκλογικές ψευτο-παροχές. Στην επιβράδυνση ή και νέα κρίση της παγκόσμιας οικονομίας, η ελληνική -ελλείψει πραγματικής αναπτυξιακής δυναμικής- θα αναγκαστεί να ζητήσει νέο μηχανισμό στήριξης, που είναι αμφίβολο αν θα βρει και ο οποίος –και αν ακόμα βρεθεί-, θα είναι εξίσου σκληρός με τον προηγούμενο.
- Δεύτερον, το γεωπολιτικό μνημόνιο της μετεμφυλιακού τύπου κυριαρχίας των ΗΠΑ επί της χώρας οδηγεί σε εξευμενισμό της Τουρκίας εις βάρος της Ελλάδας και σε περιορισμό των κυριαρχικών δικαιωμάτων μας, υπό την υψηλή κηδεμονία της Ουάσινγκτον.
- Τρίτον, όσο ο εξευτελισμός της Βουλής δεν απαντάται με μια συνολική, προοδευτική και ουσιαστικά επαναστατική αμφισβήτηση του παρόντος μοντέλου από τις κοινωνικές δυνάμεις που ακόμα πληρώνουν την κρίση, η Χρυσή Αυγή και η ακροδεξιά χαμογελούν και ετοιμάζονται για νέα κέρδη και στις εκλογές και στον δρόμο, επιφυλάσσοντας για τον λαό μια ακόμα βαθύτερη παρακμή.
Αυτοί οι τρεις κίνδυνοι σωρεύονται, όσο ο κοινοβουλευτικός κρετινισμός απλώνεται, οδηγώντας βεβαίως σε ακόμα περισσότερες, δευτερογενείς, εστίες κρίσης.
Άλλωστε, στις αποικίες κανείς δε νοιάζεται για την όποια Βουλή, αν δεν νοιαστεί ο ίδιος ο λαός.
Και εκεί εν τέλει μπορεί μόνο να ελπίζει ο οποιοσδήποτε.
Στην απόφαση των θυμάτων της κρίσης να πάψουν να αρκούνται σε φτηνούς αντιπερισπασμούς, σε χυδαία παραπλάνηση, σε ελεημοσύνες και σε ανέξοδες υποσχέσεις, προκειμένου να βγουν στο προσκήνιο και να πάρουν την εξουσία.
================
Η γελοιότητα ως πολιτική
Του Σταύρου Κωνσταντινίδη
«Δεν γίνεται κανένας γελοίος με αυτό που είναι, αλλά με αυτό που
προσποιείται ότι είναι», λέει ο φιλόσοφος. Παρά τη θεσμική καχεξία ενός
κράτους, το οποίο επιχειρεί να βρει ταυτότητα μέσα στο ευρωπαϊκό
στερέωμα ασθμαίνοντας και τρέχοντας συνεχώς πίσω από τις εξελίξεις, ποτέ
άλλοτε -τουλάχιστον στη Μεταπολίτευση- μία χώρα δεν σύρθηκε σε τέτοια
γελοιότητα όσο το κατάφερε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Γελοιότητα δεν είναι η βλακεία, ούτε η ανικανότητα ούτε η έλλειψη
κατανόησης και αίσθησης των πραγμάτων. Είναι η προσποίηση πως η ζωή
είναι αλλιώς, χωρίς να ντρέπεσαι ότι αισθητικά καταπέφτεις στα μάτια των
θεατών. Εν προκειμένω της διεθνούς και ελληνικής πολιτικής σκηνής.
Γελοιότητα είναι το αστείο και φαιδρό ταυτόχρονα, το ασήμαντο και
παράλογο, η προσβολή και απαξίωση της κοινής λογικής, ο κακός
θεατρινισμός σε σοβαρή σκηνή θεάτρου.
Ο λόγος του στημένου διαζυγίου υπήρξε ο ίδιος με τον λόγο του ανάρμοστου
γάμου. Δηλαδή, ο ωμός κυνισμός της κατάκτησης και διατήρησης της
εξουσίας. Μια δήθεν Αριστερά όταν προετοίμαζε την επέλαση προς τα
ανάκτορα καταλάβαινε προς ο πολιτικός της γάμος θα έπρεπε να στηρίζεται
στη βάση του παραλογισμού, της ελαφράς και χαλαρής συνείδησης και του
εθνικολαϊκισμού.
Το πρόσχημα ήταν η αντιμνημονιακότητα, η ακραία και αντιδραστική Δεξιά, οι ΑΝΕΛ, οι τέλειοι παρτενέρ. Το ίδιο ίσχυε με τον σικέ χωρισμό. Το πρόσχημα υπήρξε η ιδεολογική διάσταση, ο στόχος όμως η παραμονή στις καρέκλες της εξουσίας και η πολιτική διάσωση, έστω και μέσα από τραγελαφικές διαδικασίες, αλληλοδανεισμούς βουλευτών, εξευτελίζοντας την κοινοβουλευτική θεσμικότητα, γελοιοποιώντας τη συνταγματική τάξη και την ελάχιστη πολιτική σοβαρότητα.
Έτσι προκύπτει μια κυβέρνηση σε απόλυτη θεσμική παρακμή, με πολιτικά ρετάλια και ξεφτίσματα και έναν πούρο και όψιμο δήθεν αντιπολιτευτικό «Μακεδονομάχο» Καμμένο, να ψάχνει σανίδα σωτηρίας.
Θεατρική παράσταση
Τις προηγούμενες ημέρες η θεατρική παράσταση εντός και εκτός Βουλής τα είχε όλα. Δάκρυα, συναίσθημα, μελό, σασπένς, εθνικό φρόνημα, εξάρσεις και συνειδησιακές κωλοτούμπες. Κοινός παρονομαστής, η σημειολογία της γελοιότητας.
Σκηνή 1: Ο Καμμένος παίρνει θεία μεταλαβή στην εκκλησία πρωί πρωί της Κυριακής, διαπραγματεύεται την αποχώρηση φορτισμένος και συγκινημένος, δανείζει κάποιους υπουργούς και κρατάει ατιμωρητί τους ελάχιστους απαραίτητους βουλευτές, για να συνεχίσει να υπάρχει ως πολιτικός αρχηγός. Η αριθμητική αυτή οδήγησε στο μαγικό 151, Δανέλλη συνυποβοηθούντος. Δύο Μιράζ σκίζουν τον αττικό ουρανό, η Κόλλια-Τσαρουχά δακρύζει αποχαιρετώντας την Αλεξάνδρεια. Σαν τελευταίες πράξεις της κωμωδίας.
Σκηνή 2: Ο πρωθυπουργός ορίζει αντικαταστάτη του Καμμένου τον εν ενεργεία αρχηγό ΓΕΕΘΑ, ναύαρχο Αποστολάκη. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης του θυμίζει ότι την τελευταία φορά που επελέγη εν ενεργεία αρχηγός για τη θέση του υπουργού Αμυνας ήταν στην πρώτη κυβέρνηση της δικτατορίας το 1967. Ο Μητσοτάκης είναι σαφές πως δεν συγκρίνει τα πρόσωπα, αλλά τις κυβερνήσεις οι οποίες επέλεξαν στην κάθε περίπτωση.
Ο πρωθυπουργός ξεσπά θιγόμενος, παριστάνοντας ότι δεν καταλαβαίνει και διολισθαίνει τη συζήτηση ως δήθεν σύγκριση προσώπων. Είναι πιθανό να μην αντιλαμβάνεται την τεράστια σημασία που έχει στην εξέλιξη των θεσμών ο διαχωρισμός του Στρατού από την Πολιτική, όπως προφανώς δεν το αντιλαμβάνεται και στην περίπτωση Δικαιοσύνης και Πολιτικής.
Σκηνή 3: «Καθίστε κάτω, τώρα μιλάει ο πρωθυπουργός», είπε ο Τσίπρας, στη Βουλή. Κάθε φορά στην ιστορία που γίνεται αυτή η υπερφίαλη αυτοεπίκληση σε τρίτο πρόσωπο, είναι η αρχή ενός τέλους. Από την ψυχανάλυση είναι γνωστό ότι η αυτοαναφορικότητα σε τρίτο πρόσωπο συμβαίνει στη βρεφική ηλικία πριν από την επίγνωση του εγώ. Το μωρό λέει: «Θέλει γάλα» εννοώντας τον εαυτό του. Οι γονείς ξέρετε, από εμπειρία. Συμβαίνει τότε λοιπόν, αλλά και όταν η αλαζονεία και ο ασυγκράτητος ναρκισσισμός οδηγούν τελικά στην ενήλικη αποπροσωποίηση.
Σκηνή 4: Λίγα εκατοντάδες μέτρα παραπέρα, στο Μέγαρο Μουσικής, στήνεται το κεντροαριστερό άνοιγμα, όπως το φαντασιώνεται ο απαλλαγμένος πια από τον Καμμένο, ΣΥΡΙΖΑ.
Οι όψιμοι και διαπρύσιοι τελάληδες, Μπίστης, Ραγκούσης, Δανέλλης και λοιποί δεν καταλαβαίνουν άραγε ότι η κομψότητα και η αισθητική του αυτοεξευτελισμού κάθε ιδεολογικής μεταστροφής είναι εξίσου σημαντική, ίσως και σημαντικότερη στη δημόσια σφαίρα, από το αναφαίρετο δικαίωμά τους να πιστεύουν ό,τι θέλουν.
Όταν λοιπόν σου συμβαίνει μία τέτοια εσωτερική ανατροπή στη ζωή, θα έλεγα ότι πας για ένα φρεσκάρισμα ψυχανάλυσης, σιωπάς για λίγο καιρό, συνομιλείς με τη συνείδησή σου, δεν πας να τραγουδήσεις στο Μέγαρο Μουσικής. Τόση ασυγκράτητη βουλιμία πια. Τι διαφορά έχουν όμως τότε από τον Καμμένο; Αντεστραμμένα είδωλα είναι.
Η συμφωνία των Πρεσπών
Ας μη γελιόμαστε. Όπως και να περιστρέψεις τα κριτήρια, πολιτικά, ιστορικά, φιλοσοφικά, ψυχαναλυτικά, κοινοβουλευτικά, επικοινωνιακά, λογικά ή μαθηματικά, το συμπέρασμα καταλήγει να είναι το ίδιο: Αυτήν και μόνο, αυτή τη συγκεκριμένη και αβασάνιστη συμφωνία των Πρεσπών θα μπορούσε να τη φέρει μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ και κανένας άλλος.
Τόσο ως προς το περιεχόμενο, όσο και ως προς τον τρόπο. Και οι λόγοι είναι δύο σε ένα μοιραίο παιχνίδι μιας συμπτωματικής συγκυρίας: ο βουλιμικός μεγαλοϊδεατισμός και η ακραία ματαιοδοξία ενός ανθρώπου σαν τον Κοτζιά, συναντήθηκαν με τον ιστορικό ενδοτισμό του ΣΥΡΙΖΑ για το Μακεδονικό ζήτημα. Ενδοτισμός που ακουμπάει σε ιδεολογικές παραδόσεις από την εμφυλιακή περίοδο και διατήρησε την ιδεοληπτική κεκτημένη τα ύστερα χρόνια. Με άλλα λόγια, δεν έγινε σοβαρή και εξαντλητική διαπραγμάτευση.
Πίστευαν εξ αρχής στο δίκιο του απέναντι. Η ζημιά είναι διπλή. Και διαπραγμάτευση δεν έγινε ως όφειλε, και η εξέλιξη προδικάστηκε πλέον σε διεθνές επίπεδο. Ακόμη και το ίδιο το ΚΚΕ διαφωνεί σήμερα, και ακόμη και ο αρχιτέκτονας της συμφωνίας Κοτζιάς εκλείπει από την κυβέρνηση. Τέτοια είναι η προχειρότητα.
Επομένως κάθε στήριξη σ' αυτόν τον μεροληπτικό συμβιβασμό ήττας άνευ διπλωματικής μάχης αξιώσεων δεν μπορεί να αντανακλά εκ των πραγμάτων τη βούληση επίλυσης του θέματος με αμοιβαιότητα, αλλά μόνο τη στήριξη και εμπιστοσύνη αυτής της ανερμάτιστης κυβέρνησης την κρισιμότερη στιγμή της διακύβευσης της επιβίωσής της.
Η ευρωπαϊκή και αμερικανική ισχυρή βούληση να λυθεί το θέμα τώρα χρησιμοποιήθηκε και αυτό ως άλλοθι, ενώ στην πραγματικότητα αποτελούσε τη μεγάλη ευκαιρία για να επιτευχθεί το μέγιστο καλύτερο αποτέλεσμα για τη δική μας πλευρά. Απέναντι στο επιχείρημα ότι στα εθνικά θέματα δεν μεμψιμοιρούμε, αντιπαραθέτω: απέναντι στα εθνικά ζητήματα μετράω πρωτίστως τη σοβαρότητα της κάθε κυβέρνησης.
Αναδημοσίευση από τον Φιλελεύθερο
Liberal
Σχόλια