Φορολογικοί παράδεισοι, of shore της πολιτικής ελίτ και η σχετική «έκπληξη»...

Φορολογικοί παράδεισοι, of shore της πολιτικής ελίτ και η σχετική «έκπληξη»

του Λευτέρη Ριζά

Μεγάλη έκπληξη έχουν προκαλέσεις οι αποκαλύψεις των panama papers και φαίνεται πώς έρχονται «κουτί» στην κυβέρνηση των νέο-προσήλυτων στον φιλελευθερισμό, στη «νέα δεξιά» που κυβερνάει την χώρα, παριστάνοντας την αριστερο-πατριωτική, αντι-μνημονιακή και πολέμια της διαφθοράς και διαπλοκής.

Όλοι μαζί – σαν τα παιδάκια που μένουν με ανοιχτό το στόμα κοιτάζοντας τραινάκια που τρέχουν στη...βιτρίνα καταστημάτων παιχνιδιών ή τους ακροβάτες σε ένα τσίρκο – ανακαλύπτουν ή προσποιούνται ότι τώρα ανακαλύπτουν, με αγανάκτηση μάλιστα, τον καπιταλισμό. Προς Θεού, εμείς δεν ξέραμε τίποτα. 

Γίνονται τέτοια αίσχη!! Υπάρχει τέτοιος αδήλωτος και φοροδιαφεύγον πλούτος ;; κλπ. Υπάρχει τέτοια διαπλοκή μεταξύ εξουσίας – η τέλος πάντων με ένα μέρος της, διεφθαρμένο – και μεγάλων εταιρειών, τραπεζών κλπ!! Απίστευτο!!! Πρέπει να «χτυπήσουμε» την διαπλοκή και την διαφθορά. Προσοχή: την διαπλοκή και την διαφθορά, όχι το «σύστημα», όχι το κεφαλαιοκρατικό σύστημα, τις υπάρχουσες σχέσεις παραγωγής. Όχι. Απλά πρέπει να κάνουμε το «σύστημα» να «δουλεύει» με κανόνες διαφάνειας, σεβασμό στον πολίτη κλπ κλπ. «Διαφάνεια στην Ευρώπη, τώρα!», όπως απαιτεί και ο Γιάννης[1] Βαρουφάκης * (Εφ Συν, 23/3/16).
Με δυο λόγια θέλουμε έναν «καπιταλισμό» χωρίς τα «κακά» του, όπως το ήθελαν πάντοτε οι πιο συνεπείς επικριτές του για λογαριασμό των μικροαστών. Όπως π.χ. ο μακαρίτης Προυντόν, που γι’ αυτό είχε δεχτεί σφοδρή κριτική από τον επίσης μακαρίτη Κ. Μαρξ [2].
Αυτός ο καπιταλισμός – ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής – που έχει εξελιχθεί σε μονοπωλιακό και ζει χρόνια τώρα το ιμπεριαλιστικό του στάδιο έχει δημιουργήσει τεράστιες ανισότητες πλούτου μεταξύ κυρίαρχων και κυριαρχούμενων εθνών, κρατών και λαών και φυσικά μεταξύ των τάξεων. Αυτών που κατέχουν τα μέσα παραγωγής και την απαραίτητη εξουσία και των υπόλοιπων που στερούνται αυτών. Έτσι το «μισό του παγκόσμιου πλούτου ανήκει στο 0,7% του πληθυσμού», σύμφωνα με τις ετήσιες Εκθέσεις Διεθνούς Πλούτου (Global Wealth Reports) του Ινστιτούτου Έρευνας της ελβετικής τράπεζας Credit Suisse που περιέχουν πολλά διαφωτιστικά στοιχεία για τον παγκόσμιο πλούτο.

Τα στοιχεία δείχνουν ξεκάθαρα ότι η κατανομή του διεθνούς πλούτου γίνεται ολοένα και πιο ανισομερής και, παρά την οικονομική κρίση, οι εκατομμυριούχοι αυξάνουν τον πλούτο τους. Σύμφωνα με την έκθεση της τράπεζας για το 2015, περίπου ο μισός πλούτος της υφηλίου (το 45,2%) ανήκει στους εκατομμυριούχους, οι οποίοι αποτελούν το 0,7% του παγκόσμιου πληθυσμού. Στη δεύτερη θέση βρίσκονται τα εύπορα κοινωνικά στρώματα που αποτελούν το 7,3% του πληθυσμού και κατέχουν περίπου 40% του πλούτου. Οι υπόλοιποι κάτοικοι της υφηλίου, το 92%, κατέχουν μόνο το 15,4% του πλούτου, και η πλειοψηφία από αυτούς, το 71%, κατέχει μόλις 3% του παγκόσμιου πλούτου.

Τα στοιχεία για την Ελλάδα καταδεικνύουν πως το 1% ενισχύθηκε την περίοδο της κρίσης. Ειδικότερα το πλουσιότερο 1% των Ελλήνων κατείχε το 2000 το 54,1% του πλούτου, το 2007 το 48,6%, ενώ το 2014 το 56,1%.

Αν πάρουμε υπόψη μας ότι 147 εταιρείες ελέγχουν την παγκόσμια οικονομία - Σύμφωνα με ανάλυση του Ελβετικού Ομοσπονδιακού Ινστιτούτου Τεχνολογίας [3] - τότε πολύ εύκολα καταλαβαίνουμε τη σύνδεση μετά ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής, των τραπεζών και φυσικά της κατάληψης θέσεων στην κατάληψη της εξουσίας.

Αυτή η κατάσταση – απαράδεκτη για την συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων – πως μπορεί να αλλάξει; Ο αξέχαστος Κ. Μαρξ μας είπε ότι μόνο με μια ριζική αλλαγή των παραγωγικών σχέσεων και με έναν άλλο τρόπο οργάνωσης της όλης ζωής των ανθρώπων. Μόνο δηλαδή αν αφαιρεθεί η ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής από τα χέρια των ιδιοκτητών τους και περάσει στην συνεταιριστικά οργανωμένη κοινωνία, στους εργαζόμενους. Διευκρίνιζε δε, πώς αυτό μπορεί να γίνει μόνο κάτω από την ηγεσία και πρωτοβουλία της εργατικής τάξης.

Ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής και η κοινωνία που τον έχει σαν βάση του – μαζί με αυτό που αποκαλούμε «εποικοδόμημα» - είναι άκρως ανταγωνιστικός. Δεν υπάρχει ανταγωνισμός μόνο μεταξύ των τάξεων, κεφαλαίου / εργασίας, αλλά και μεταξύ των ίδιων των κεφαλαιοκρατών, γενικότερα των αστών κάθε λογής και κατηγορίας. Και υπάρχει μια στοιχειακή προσπάθεια όλων τους να ξεφύγουν από τους κανόνες που έχουν οι ίδιοι θεσπίσει για την «ομαλή» λειτουργία της δικής τους οικονομικής και πολιτικής ζωής. Αλλά, όπως πολύ εύστοχα είχε παρατηρήσει ο Μαρξ «Η στάση του αστού απέναντι στους θεσμούς του καθεστώτος», δεν είναι αυτή που περιμένουμε ή που ισχυρίζεται ότι σέβεται ο ίδιος:

«Ο καλός μας άνθρωπος αντιλαμβάνεται πάλι την κυριαρχία του Ιερού, εδώ όπου κυριαρχούν εντελώς εμπειρικές συνθήκες. Η στάση του αστού απέναντι στους θεσμούς του καθεστώτος του είναι σαν του Εβραίου απέναντι στο Νόμο. Τους παραβιάζει στο βαθμό που μπορεί να το κάνει σε κάθε ατομική περίπτωση, αλλά θέλει να τους τηρούν όλοι οι άλλοι. Αν όλοι οι αστοί, σαν μια μάζα και ταυτόχρονα, επρόκειτο να παραβιάζουν τους αστικούς θεσμούς, θα έπαυαν να είναι αστοί – αυτό, βέβαια, ποτέ δεν θα το κάνουν και με κανένα τρόπο δεν εξαρτιέται από τις επιθυμίες τους και την θέληση τους. Ο ακόλαστος αστός παραβιάζει το γάμο και κάνει κρυφά μοιχεία, ο έμπορος παραβιάζει τους θεσμούς της ιδιοκτησίας στερώντας την ιδιοκτησία των άλλων με την κερδοσκοπία, τη χρεωκοπία, κτλ, ο νεαρός αστός γίνεται ανεξάρτητος από την οικογένεια του, αν μπορεί – καταργώντας στην πράξη την οικογένεια στο βαθμό που αφορά τον ίδιο. Αλλά, γάμος, ιδιοκτησία, οικογένεια, παραμένουν απρόσβλητα, στην θεωρία, διότι αποτελούν την πρακτική βάση που πάνω της η αστική τάξη έχει οικοδομήσει την κυριαρχία της, και διότι στην αστική τους μορφή αποτελούν τους όρους που κάνουν τον αστό αστό, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που η συνεχής παραβίαση του Νόμου κάνει τον θρήσκο Εβραίο έναν θρήσκο Εβραίο. Αυτή η στάση του αστού απέναντι στους όρους της ύπαρξης του αποκτάει μια από τις καθολικές της μορφές στην αστική ηθική.» [4]

Το μυστικό για όλα αυτά που παρατηρούμε και σήμερα – δηλαδή τη «διαφθορά», την διαπλοκή κλπ – το είχε αποκαλύψει ο Μαρξ πολύ νωρίς. Πολύ πριν κυκλοφορήσει ο πρώτος τόμος του «Κεφαλαίου». Εκεί μέσα λοιπόν δείχνει ότι ο κεφαλαιοκρατικός τρόπος παραγωγής εμφανίστηκε, αναπτύχθηκε και γιγαντώθηκε χάρη σε μια σειρά σκάνδαλα, το κρατικό χρέος, την απάτη, την αποικιοκρατία, την διαπλοκή και όλα τα ωραία «φρούτα του κακού» που προσποιούνται ότι ανακαλύπτουν για πρώτη φορά οι «σωτήρες» μας.

Ο Πωλ Σουήζυ μάλιστα εξήγησε ότι δεν χαρακτήρισε τον «μονοπωλιακό καπιταλισμό» «κρατικό μονοπωλιακό καπιταλισμό, γιατί έτσι θα έδινε την εντύπωση ότι το κράτος τώρα «ανακατεύτηκε» με τον καπιταλισμό. Ενώ στην πραγματικότητα πήρε ενεργό μέρος στο στέριωμα και την επέκταση του. Όποιος λοιπόν θέλει να κόψει τον ομφάλιο λώρο κεφαλαιοκρατικής οικονομίας και κράτους, όπου μέσα σε αυτή την σχέση αναπτύσσονται σχέσεις διαπλοκής και διαφθοράς, χωρίς να αμφισβητεί τη βάση αυτού του συστήματος τρία τινά συμβαίνουν:
α – Ασκεί μια «μικροαστική» κριτική στο σύστημα, σαν αυτή του Προυντόν και όλων όσων έχουν κατά καιρούς υπερασπιστεί τον μικροαστό.
β – Συνειδητά αποκρύπτει την βαθύτερη ουσία αυτού του συστήματος προκειμένου να το διασώσει παραπλανώντας ταυτόχρονα τις λαϊκές-εργαζόμενες μάζες.
γ – Έχοντας καταλάβει την εξουσία θέλει να πάρει ενεργά μέρος σε μια νέα κατανομή κερδών και συνεργασίας με το κεφάλαιο – δηλαδή θέλει απλά ξαναμοίρασμα της τράπουλας της διαπλοκής και της «διαφθοράς».

Μπορεί βέβαια να συμβαίνουν και τα τρία μαζί. Το μόνο που δεν μπορεί να συμβαίνει είναι να υπηρετούνται τα βασικά και μόνιμα συμφέροντα των πλατειών και εργαζόμενων μαζών.

[1] Εγώ διατηρώ την ορθογραφία που με έμαθαν στο σχολείο μου.
[2] «Στην πραγματικότητα κάνει ό,τι κάνουν όλοι οι καλοί αστοί. Όλοι τους λένε ότι ο συναγωνισμός, το μονοπώλιο κτλ. κατ' αρχήν ,δηλ. παρμένα σαν αφηρημένες ιδέες ,είναι οι μόνες βάσεις της ζωής, στην πράξη όμως δεν είναι καθόλου τέλειες. Όλοι τους θέλουν τον συναγωνισμό, χωρίς τις ολέθριες συνέπειες του συναγωνισμού. Όλοι τους θέλουν το αδύνατο, δηλαδή θέλουν αστικούς όρους ζωής, χωρίς τις αναγκαίες συνέπειες αυτών των όρων. Όλοι τους δεν καταλαβαίνουν ότι η αστική μορφή της παραγωγής είναι ιστορική και παροδική μορφή, ακριβώς όπως ήταν και η φεουδαρχική μορφή. Το λάθος αυτό προέρχεται από το ότι γι αυτούς ο αστός άνθρωπος είναι η μόνη δυνατή βάση κάθε κοινωνίας, από το ότι δεν μπορούν να φανταστούν μια κοινωνική κατάσταση ,όπου ο άνθρωπος θα έχει πάψει να είναι αστός "[Βλ.Κ.Μάρξ-'Ενγκελς:"Διαλεχτά'Εργα",τ.ΙΙ,σελ.523,524,526,εκδ.Κ.Ε]

[3] ΤΟ ΒΗΜΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 21/10/2011
[4] Κ. Μαρξ – Φρ. Ένγκελς: «Γερμανική Ιδεολογία», τ. 1, σελ. 254 – εκδ. Gutenberg, μετ. Κ. Φιλίνης

Πηγή
----------

Μέσα από την “κλειδαρότρυπα” του Παναμά: Φοροδιαφυγή, ξέπλυμα, κλεπτοκρατία

ράφει ο Ρίτσαρντ Μπρουκς Οι αποκαλύψεις των «Panama Papers» δεν έχουν να κάνουν απλώς με ένα κράτος της Κεντρικής Αμερικής. Είναι μια ματιά, μέσα από την κλειδαρότρυπα του Παναμά, στο όργιο φοροδιαφυγής, ξεπλύματος και κλεπτοκρατίας που πραγματοποιείται -μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο νόμιμου οικονομικού σχεδιασμού- στους φορολογικούς παραδείσους της υφηλίου. Επτά χρόνια αφότου οι ηγέτες του κόσμου δεσμεύτηκαν στη σύνοδο της ομάδας των G20 στο Λονδίνο να δώσουν ένα τέλος στις καταχρήσεις των φορολογικών παραδείσων, είναι πλέον ξεκάθαρο από τις τελευταίες αποκαλύψεις πως δεν διαφαίνεται τέτοιο τέλος στον ορίζοντα. Οι καλές προθέσεις του παρελθόντος μετουσιώθηκαν σε μια σειρά από διεθνείς συμφωνίες για την αντιμετώπιση του φαινομένου, που όλες τους ωστόσο αποδείχτηκαν ανεπαρκείς. Oσο για τις ποινικές διώξεις των παραβατών, αυτές ειδικά στο Ηνωμένο Βασίλειο έχουν καταντήσει ανέκδοτο, καθώς από τους 1.000 φοροφυγάδες που έκαναν χρήση των ελβετικών λογαριασμών της HSBC έχει διωχθεί μόλις ένας. Οι αποκαλύψεις των «Panama Papers» φέρνουν ωστόσο στο φως και κάτι άλλο: τον κεντρικό ρόλο της Βρετανίας στο δίκτυο των offshore. Πάνω από τις μισές από τις 200.000 εταιρείες της Mossack Fonseca συστάθηκαν στις Βρετανικές Παρθένους Νήσους, όπου οι Αρχές δεν ζητούν πληροφορίες για το ιδιοκτησιακό καθεστώς των εταιρειών. Ωστόσο, μαζί με δεκάδες άλλους φορολογικούς παραδείσους, οι Βρετανικές Παρθένοι Νήσοι μπορούν να ισχυρίζονται ότι βρίσκονται στη «λευκή λίστα» με τις εγκεκριμένες περιοχές του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) που ανταποκρίνονται στα κριτήρια ανταλλαγής πληροφοριών. Ναι πράγματι, ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα του διεθνούς οικονομικού εγκλήματος επιδοκιμάζεται από το κλαμπ των πλουσίων χωρών. Για να αντιμετωπιστεί ο καρκίνος της διαφθοράς στην καρδιά του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, οι φορολογικοί παράδεισοι πρέπει όχι απλά να αναμορφωθούν μέσω μεταρρυθμίσεων αλλά να τελειώσουν. Οι επιχειρήσεις, τα τραστ επιχειρήσεων και όλες οι λοιπές δομές που διαμορφώνονται σε αυτόν τον σκοτεινό κόσμο πρέπει να αποκλειστούν από τον κόσμο της πραγματικής οικονομίας, προκειμένου να πάψουν να ξεπλένουν τα χρήματα που κλέβουν. Η σύνοδος ενάντια στη διαφθορά που φιλοξενεί ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον στο Λονδίνο τον Μάιο είναι μια ευκαιρία να ξεκινήσει η κοινή προσπάθεια διεθνώς προς αυτήν την κατεύθυνση. Αρθρο στην εφημερίδα Guardian – www.theguardian.com

Πηγή: Μέσα από την “κλειδαρότρυπα” του Παναμά: Φοροδιαφυγή, ξέπλυμα, κλεπτοκρατία http://wp.me/p3kVLZ-voc

Γράφει ο Ρίτσαρντ Μπρουκς Οι αποκαλύψεις των «Panama Papers» δεν έχουν να κάνουν απλώς με ένα κράτος της Κεντρικής Αμερικής. Είναι μια ματιά, μέσα από την κλειδαρότρυπα του Παναμά, στο όργιο φοροδιαφυγής, ξεπλύματος και κλεπτοκρατίας που πραγματοποιείται -μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο νόμιμου οικονομικού σχεδιασμού- στους φορολογικούς παραδείσους της υφηλίου. Επτά χρόνια αφότου οι ηγέτες του κόσμου δεσμεύτηκαν στη σύνοδο της ομάδας των G20 στο Λονδίνο να δώσουν ένα τέλος στις καταχρήσεις των φορολογικών παραδείσων, είναι πλέον ξεκάθαρο από τις τελευταίες αποκαλύψεις πως δεν διαφαίνεται τέτοιο τέλος στον ορίζοντα. Οι καλές προθέσεις του παρελθόντος μετουσιώθηκαν σε μια σειρά από διεθνείς συμφωνίες για την αντιμετώπιση του φαινομένου, που όλες τους ωστόσο αποδείχτηκαν ανεπαρκείς. Oσο για τις ποινικές διώξεις των παραβατών, αυτές ειδικά στο Ηνωμένο Βασίλειο έχουν καταντήσει ανέκδοτο, καθώς από τους 1.000 φοροφυγάδες που έκαναν χρήση των ελβετικών λογαριασμών της HSBC έχει διωχθεί μόλις ένας. Οι αποκαλύψεις των «Panama Papers» φέρνουν ωστόσο στο φως και κάτι άλλο: τον κεντρικό ρόλο της Βρετανίας στο δίκτυο των offshore. Πάνω από τις μισές από τις 200.000 εταιρείες της Mossack Fonseca συστάθηκαν στις Βρετανικές Παρθένους Νήσους, όπου οι Αρχές δεν ζητούν πληροφορίες για το ιδιοκτησιακό καθεστώς των εταιρειών. Ωστόσο, μαζί με δεκάδες άλλους φορολογικούς παραδείσους, οι Βρετανικές Παρθένοι Νήσοι μπορούν να ισχυρίζονται ότι βρίσκονται στη «λευκή λίστα» με τις εγκεκριμένες περιοχές του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) που ανταποκρίνονται στα κριτήρια ανταλλαγής πληροφοριών. Ναι πράγματι, ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα του διεθνούς οικονομικού εγκλήματος επιδοκιμάζεται από το κλαμπ των πλουσίων χωρών. Για να αντιμετωπιστεί ο καρκίνος της διαφθοράς στην καρδιά του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, οι φορολογικοί παράδεισοι πρέπει όχι απλά να αναμορφωθούν μέσω μεταρρυθμίσεων αλλά να τελειώσουν. Οι επιχειρήσεις, τα τραστ επιχειρήσεων και όλες οι λοιπές δομές που διαμορφώνονται σε αυτόν τον σκοτεινό κόσμο πρέπει να αποκλειστούν από τον κόσμο της πραγματικής οικονομίας, προκειμένου να πάψουν να ξεπλένουν τα χρήματα που κλέβουν. Η σύνοδος ενάντια στη διαφθορά που φιλοξενεί ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον στο Λονδίνο τον Μάιο είναι μια ευκαιρία να ξεκινήσει η κοινή προσπάθεια διεθνώς προς αυτήν την κατεύθυνση. Αρθρο στην εφημερίδα Guardian – www.theguardian.com

Πηγή: Μέσα από την “κλειδαρότρυπα” του Παναμά: Φοροδιαφυγή, ξέπλυμα, κλεπτοκρατία http://wp.me/p3kVLZ-voc

-----------

Και με τα “Greece Papers”, κύριε;…

 

    Ανεξάρτητα από τα κίνητρα τέτοιων αποκαλύψεων, ανεξάρτητα από τον επιλεκτικό ενδεχομένως χαρακτήρα τους (ενδεικτικό για το  πώς αξιοποιούνται τέτοιες διαρροές στον ενδοϊμπεριαλιστικό πόλεμο ισχύος μεταξύ εκείνων που διαφεντεύουν τον πλανήτη), στην υπόθεση των «Panama Papers» υπάρχει μια αδιαμφισβήτητη διάσταση:

    Προστίθενται νέα στοιχεία για τον τρόπο λειτουργίας ενός συστήματος που αποτελεί από τη φύση του «σκάνδαλο» παρότι οι απολογητές του προσπαθούν να διαχωρίσουν τα...

σκάνδαλα από το σύστημα.

    Το σύστημα – σκάνδαλο, που τα σκάνδαλά του είναι προέκταση της εκμετάλλευσης και της βρωμιάς που τα παράγει, έχει όνομα. Λέγεται «Καπιταλισμός».

    Οι προύχοντες, οι κουμανταδόροι του συστήματος, οι πολυεθνικές, τα μονοπώλια, οι τράπεζες και όλο το αρχιτεκτόνημα της καταπίεσης και της απάτης που οικοδομείται πέριξ αυτών, από την μια απομυζούν την υπεραξία που παράγεται από την εργασία των μισθωτών σκλάβων του πλανήτη κι από την άλλη φυγαδεύουν τα κέρδη που προέρχονται από τον σφετερισμό της δουλειάς των μισθωτών δούλων τους. «Καπιταλισμός – Μια ιστορία αγάπης» που θα έλεγε και ο Αμερικανός ντοκιμαντερίστας Μάικλ Μουρ…  

    Η υπόθεση, λοιπόν, των «Panama Papers», που περιγράφει αυτή την υπέροχη ιστορία σε βάθος  40 ετών, που απλώνεται σε 200 χώρες, δεν έχει να κάνει με την λειτουργία μιας «κακής» εταιρείας,  της  Mossack Fonseca, που έστηνε offshore εταιρείες ανά τον κόσμο. Γιατί, όπως σωστά αναφέρει ο συνάδελφος Κώστας Εφήμερος σε σχετικό άρθρο του, η Mossack Fonseca, η τέταρτη μεγαλύτερη υπεράκτια δικηγορική εταιρεία διεθνώς, που ειδικεύεται στην φυγάδευση κεφαλαίων σε «φορολογικούς παραδείσους» μέσω της ίδρυσης 214.000 (!) offshore ανά τον κόσμο, δεν είναι ένα «κακό» γρανάζι του συστήματος. Είναι ένα (μόνο) από τα γρανάζια του «κακού» συστήματος.

    Το σκάνδαλο δεν είναι η Mossack Fonseca, το σκάνδαλο είναι το ίδιο το σύστημα. Και η συνωμοσία για την οποία μιλάμε δεν είναι άλλη από το πώς το 1% των κεφαλαιοκρατών, μια ευάριθμη κάστα που απαρτίζει την πολιτική και οικονομική «ελίτ» του πλανήτη εκμεταλλεύεται, κλέβει και λεηλατεί το 99% των ανθρώπων του πλανήτη.

• Πώς αλλιώς να ερμηνευτεί το γεγονός των 500 τραπεζικών ιδρυμάτων παγκοσμίως που φέρονται να διατηρούν διαύλους συνεργασίας με τη Mossack Fonseca, έχοντας ιδρύσει 15.600 εταιρείες-σφραγίδα για λογαριασμό πελατών τους (ανάμεσά τους από την ευυπόληπτη βρετανική HSBC με πάνω από 2.300 τέτοιες «εταιρείες», την ελβετική UBS με πάνω από 1.100 off shore μέχρι τις Credit Suisse, Deutsche Bank και Commerzbank);
• Πως αλλιώς να ερμηνευτεί ότι στους μεγαλύτερους τροφοδότες αυτής της μπίζνας αναδεικνύονται το Λουξεμβούργο (του επί 18 χρόνια πρωθυπουργού του Γιούνκερ), η Ελβετία (το θησαυροφυλάκιο της Ευρώπης) και η Αγγλία (με το χρηματοπιστωτικό City του Λονδίνου) που σε συνεργασία με γαλλογερμανικές τράπεζες, τις οποίες ανακεφαλαιοποιούν με το αίμα εδώ και 5 χρόνια οι ευρωπαϊκοί λαοί, κατατάσσονται μέσω των «Panama Papers» στα μεγαλύτερα «πλυντήρια» χρήματος;
• Και πως αλλιώς να ερμηνευτεί το γεγονός ότι στο σύστημα που λέγεται Καπιταλισμός, στο σύστημα δηλαδή της «ελεύθερης κίνησης κεφαλαίων», όλα αυτά είναι απολύτως… νόμιμα, όπως πολύ σωστά διαπίστωσε ο κ.Ομπάμα;…

*** 

    Τέτοιες αποκαλύψεις αξιοποιούνται ώστε ορισμένοι όταν το δάκτυλο δείχνει το φεγγάρι, εκείνοι να δείχνουν στους λαούς το δάκτυλο ή τον… Παπασταύρου.

    Όμως η υπόθεση των offshore σε ό,τι αφορά στην Ελλάδα κάθε άλλο παρά εξαντλείται στον συνεργάτη του κ.Σαμαρά, για τον οποίο ο αντιπρόεδρος της ΝΔ, ο Γεωργιάδης, επιθυμεί να του αφιερωθεί δρόμος με το όνομά του…

***

    Ας δούμε, λοιπόν, ένα μέρος μόνο του «δάσους»:

1)  Ως γνωστόν, μέσω των offshore δεν κάνουν τις συναλλαγές τους ούτε συνταξιούχοι, ούτε άνεργοι, ούτε μισθωτοί. Άλλοι τις κάνουν.

    Σύμφωνα με τις αναφορές από το λεγόμενο Παγκόσμιο Δίκτυο Φορολογικής Δικαιοσύνης, αλλά και εκτιμήσεις των επιτελών του τμήματος Οικονομικών Ερευνών του ΣΔΟΕ (εφημερίδα «Νέα», 11/5/2009), οι ελληνικών συμφερόντων offshore διακινούσαν ετησίως – προ κρίσης - περί τα 500 δισ. ευρώ!

    Ακούσατε ποτέ τίποτα περί εντοπισμού και φορολόγησής τους, από αυτούς που κόβουν μισθούς και συντάξεις;

***

2)  Σύμφωνα με τον κατάλογο που συνέταξε ο διεθνής μη κερδοσκοπικός οργανισμός «Το Δίκτυο Φορολογικής Δικαιοσύνης»,  ο «χάρτης» φοροδιαφυγής στην Ελλάδα μέσω offshore εκτίνεται από τον Παναμά, τις Νήσους Μάρσαλ και τη Δυτική Σαμόα (!) μέχρι τις Βρετανικές Παρθένες Νήσους και τα νησιά Τερκς και Κέικος (!)…

    Τα στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητας το 2014 μιλούσαν για περισσότερες από 23.000 τέτοιες υπεράκτιες εταιρείες που έχουν αναπτύξει κερδοσκοπική δραστηριότητα στην Ελλάδα τα τελευταία τριάντα χρόνια (εφημερίδα «Τα Νέα», 29/11/2014), έχοντας αποκτήσει ελληνικό ΑΦΜ και νόμιμους εκπροσώπους στην Ελλάδα από τις αρχές της δεκαετίας του 1980 έως τα τέλη 2011.

    Μάθατε εσείς ποτέ κάτι για τα στοιχεία των πραγματικών τους ιδιοκτητών, των τραπεζικών λογαριασμών, των δραστηριοτήτων και της φορολόγησης των εν λόγω εταιρειών στην Ελλάδα του 1,5 εκατομμυρίου ανέργων;

***

3)  Τις ημέρες του περασμένου Ιουλίου, όταν η χώρα βρισκόταν εν μέσω οικονομικής τρομοκρατίας και «capital controls» εκδόθηκε – και μάλιστα επί… «αριστερής» κυβερνήσεως - μια πολύ ενδιαφέρουσα εγκύκλιος του υπουργείου Οικονομικών,  η ΠΟΛ 1138/30-6-2015.

    Σύμφωνα με αυτήν οι αλλοδαπές εταιρείες που διαθέτουν ακίνητα στην Ελλάδα μπορούν να εντάσσουν τα εισοδήματα από την εκμίσθωση ή την ιδιόχρηση των ακινήτων αυτών σε ευνοϊκότερο φορολογικό καθεστώς. Επίσης τους παρέχεται η δυνατότητα οι δαπάνες που εμφανίζουν για τα ακίνητα να εκπίπτουν από το φορολογητέο εισόδημα με τελική συνέπεια οι εταιρείες αυτές, με την συγκεκριμένη χρήση του ακινήτου να μην  φορολογούνται (http://www.news.gr/oikonomia/oikonomika-nea/article-wide/227651/h-hora-hreokopei-kai-oi-offshore-vasilefoyn.html). Περίεργα πράγματα. Ε; 

***

    Ας έρθουμε τώρα σε κάτι ακόμα πιο ενδιαφέρον, μιας και πρόκειται για επίσημα στοιχεία του ελληνικού κράτους, τα οποία κατ’ αντιστοιχία των «Panama Papers» θα μπορούσαμε να τα αποκαλέσουμε κι έτσι: «Greece Papers»…

    Το θέμα αποκαλύφθηκε τον Νοέμβρη του 2012 αλλά, όλως περιέργως… «χάθηκε». Ας το υπενθυμίσουμε:

    Οι offshore που δραστηριοποιούνται στην Ελλάδα, σύμφωνα με το έγγραφο που παρουσίασε ο τότε υφυπουργός Οικονομικών Γ. Μαυραγάνης, ανέρχονται στις 21.065. Από αυτές οι 16.580 είναι ενεργές.

    Σύμφωνα με το έγγραφο, τα στοιχεία που προκύπτουν για τις offshore εταιρείες όσον αφορά στις δηλώσεις Ειδικού Φόρου επί των Ακινήτων, είναι τα εξής:

• Το 2003 υποβλήθηκαν 383 δηλώσεις και ο φόρος ανήλθε σε 4,8 δισ. ευρώ.
• Το 2004: δηλώσεις 411 - φόρος 3,6 δισ. ευρώ.
• Το 2005: δηλώσεις 352 - φόρος 3 δισ. ευρώ.
• Το 2006: δηλώσεις 311 - φόρος 3,1 δισ. ευρώ.
• Το 2007: δηλώσεις 275 - φόρος 2,8 δισ. ευρώ.
• Το 2008: δηλώσεις 239 - φόρος 3,4 δισ. ευρώ.
• Το 2009: δηλώσεις 201 - φόρος 3,4 δισ. ευρώ.
• Το 2010: δηλώσεις 1177 - φόρος 3,4 δισ. ευρώ.
• Το 2011: δηλώσεις 998 - φόρος 0,9 δισ. ευρώ
• Το 2012: δηλώσεις 965 - φόρος 0,3 δισ. ευρώ.

    Από τα καταπληκτικά αυτά στοιχεία εξάγονται τα εξής καταπληκτικότερα συμπεράσματα:

    Πρώτο, από τις offshore εταιρείες που λειτουργούν στην Ελλάδα, αυτό που συνέβη επί μια ολόκληρη δεκαετία είναι ότι δηλώσεις - ως υποχρεούνται - για τον προσδιορισμό του ειδικού φόρου επί των ακινήτων που διαθέτουν, κατέθεταν στην καλύτερη περίπτωση μόλις οι 7 (!) από τις 100 offshore και στη χειρότερη περίπτωση... η μία (!!!) από τις 100 offshore!

    Δεύτερον: Από το 2010, από την εποχή των Μνημονίων δηλαδή και μετά, παρότι ο αριθμός των δηλώσεων έχουν έως και πενταπλασιαστεί, ο φόρος που κλήθηκαν να πληρώσουν οι offshore μειώθηκε έως και... δέκα φορές!

    Στα θαυμάσια, επομένως, που  συμβαίνουν στην Ελλάδα, ας προσθέσουμε:

    α) Τη μη υποβολή φορολογικών δηλώσεων μέχρι και από το 99% (!) των offshore που λειτουργούν στην χώρα,

    β) ο φόρος που πληρώνουν (;) αυτές που τελικώς υποβάλλουν δηλώσεις μειώθηκε έως και 92%!

     Τούτα τα «ωραία» προέκυψαν μετά την τροποποίηση του νόμου 3091/2002 (με τον οποίο επιβλήθηκε ειδικός φόρος 3% επί της αξίας των ακινήτων που ανήκουν σε νομικά πρόσωπα και νομικές οντότητες) από το νόμο 3842/2010.

    Μια λεπτομέρεια:

    Αυτός ο τόσο φιλικός νόμος προς τις offshore δημοσιεύτηκε στο ΦΕΚ 58, τεύχος Α, στις 23/4/2010. Ήταν την ίδια μέρα, στις 23/4/2010,  που ο Γιώργος Παπανδρέου ανακοίνωσε από το Καστελόριζο την υπαγωγή της Ελλάδας σε καθεστώς Μνημονίων...

Νίκος Μπογιόπουλος

FT: Παγκόσμια οργή για τους φορολογικούς παραδείσους.

Κανείς δεν ενδιαφερόταν μέχρι πρότινος για τις υπεράκτιες εταιρίες. Τουλάχιστον, σχεδόν κανείς αναφέρουν οι Financial Times.

Το 2003, θυμάται ο Άλεξ Κόμπαμ, τώρα επικεφαλής έρευνας στο Δίκτυο Φορολογικής Δικαιοσύνης (Tax Justice Network), ένα μικρό σχήμα ακτιβιστών άρχισε να

ασκεί παρασκηνιακές πολιτικές πιέσεις ενάντια σε αυτό που θεώρησε ως ύπουλο ρόλο των φορολογικών παραδείσων. Τα μέλη που συμμετείχαν, ξόδεψαν μήνες προσπαθώντας να κλείσουν συναντήσεις με τους σωστούς φορείς χάραξης πολιτικής, μόνο για να λάβουν την εξής απάντηση: «Δεν έχουμε ιδέα για τι πράγμα μιλάτε».

Σήμερα, ο υπεράκτιος κόσμος έχει εξελιχθεί σε αλεξικέραυνο για τη δημόσια οργή ενάντια σε μια παγκόσμια ελίτ που θεωρείται πως χρησιμοποιεί τους κρυφούς αγωγούς του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος για να κρύψει τις περιουσίες της εκεί όπου δε φτάνει το χέρι του φοροεισπράκτορα.

Εκατομμύρια ντοκουμέντα που διέρρευσαν από το δικηγορικό γραφείο του Παναμά, Mossack Fonseca, αντιπροσωπεύουν το μεγαλύτερο –αλλά μόνο το πιο πρόσφατο- ορόσημο στο διστακτικό ταξίδι της υπεράκτιας οικονομίας προς το φως της δημοσιότητας.

«Το πραγματικό σημείο καμπής ήταν η χρηματοπιστωτική κρίση», αναφέρει ο κ. Κόμπαμ. «Ο κόσμος που βιώνει τη λιτότητα εκδηλώνει ένα διαφορετικό είδος ενδιαφέροντος για τις αποφάσεις που παίρνονται σχετικά με τη φορολόγηση και τη δαπάνη».

Από τότε, η φοροαποφυγή και η φορολογική δικαιοσύνη έχουν μετατοπιστεί από το περιθώριο της χάραξης πολιτικής και έχουν εξελιχθεί σε αντικείμενο κοινοβουλευτικών ακροάσεων, σε βασικό ζήτημα στο επίκεντρο της αμερικανικής προεκλογικής περιόδου όπου κυριαρχεί η λαϊκίστικη οργή και σε στήριγμα για τους νέους κανόνες χρηματοοικονομικής διαφάνειας των οποίων ηγείται η G20.

Στο μεταξύ, επιφανείς οικονομολόγοι όπως ο Τομά Πικετύ –και ο μαθητής του, Γκάμπριελ Ζούκμαν, συγγραφέας του περσινού «Ο κρυμμένος πλούτος των Εθνών: Η μάστιγα των φορολογικών παραδείσων»- έχουν βρει πολλούς υποστηρικτές στο επιχείρημά τους πως η ανισότητα αποτελεί απειλή για τη δημοκρατία και πως το υπεράκτιο σύστημα επιδεινώνει αυτό το πρόβλημα.

Αν ένας άνθρωπος μπορεί να πάρει τα εύσημα επειδή τράβηξε τη δημόσια προσοχή στον υπεράκτιο κόσμο, αυτός είναι ο Μπράντλεϊ Μπίρκενφιλντ. Ο τραπεζίτης παραιτήθηκε από τη UBS το 2005 και αποκάλυψε στις αμερικανικές αρχές το πώς ο πρώην εργοδότης του είχε βοηθήσει Αμερικανούς να αποφύγουν τη φορολόγηση. Το 2007 είπε σε έρευνα της αμερικανικής Γερουσίας πως χιλιάδες Αμερικανοί πελάτες είχαν προστατεύσει τα μετρητά τους από τις φορολογικές αρχές.

Δεν είδα κανέναν να δηλώνει κάποιον από εκείνους τους (ελβετικούς) λογαριασμούς σε ολόκληρη την καριέρα μου», υποστήριξε.

Η έρευνα της Γερουσίας, με τον αμείλικτο ερευνητή Καρλ Λέβιν στην κορυφή, ξεσκέπασε κάποιες από τις τεχνικές του υπεράκτιου απορρήτου και ιδιαίτερα τη χρήση εταιρειών-βιτρίνων που έχουν καταχωριστεί σε υπεράκτιους φορολογικούς παραδείσους –ή «περιοχές δικαιοδοσίας όπου επικρατεί το απόρρητο (secrecy jurisdictions», όπως τις αποκαλούν οι ακτιβιστές- όπως οι Βρετανικές Παρθένες Νήσοι και οι Μπαχάμες. Αυτές οι εικονικές εταιρείες, σε συνδυασμό με άλλα τεχνάσματα για την εξάλειψη ιχνών, επέτρεψαν σε πελάτες να αποκρύψουν την ιδιοκτησία μετρητών και περιουσιακών στοιχείων.

Το 2009, η UBS συμφώνησε έναν διακανονισμό με την αμερικανική εισαγγελία, ο οποίος περιλάμβανε ένα πρόστιμο 780 εκατ. δολαρίων επειδή κατέστησε δυνατή τη φοροαποφυγή. Δεκάδες ακόμη ελβετικές τράπεζες έχουν από τότε φτάσει σε διακανονισμούς και η Credit Suisse επιβαρύνθηκε το 2014 με ένα πρόστιμο 2,6 δισ. δολαρίων. Στο μεταξύ οι τράπεζες άφησαν ένα κενό στην εχεμύθεια που είχε για δεκαετίες σταθεί το σήμα κατατεθέν τους.

Μαζί με την ταπείνωση των ελβετικών τραπεζών από την αμερικανική εισαγγελία, υπήρξαν κι άλλα σχετικά σκάνδαλα που ενόχλησαν τους φορολογουμένους που έβλεπαν τα συστήματα κοινωνικής πρόνοιας να υφίστανται βαθιές περικοπές στον απόηχο μιας χρηματοπιστωτικής κρίσης που άδειαζε τα ταμεία.

Η καθοριστική στιγμή ήρθε το πρωί της 21ης Ιουνίου του 2012, μέσα από το Twitter του Βρετανού κωμικού Τζίμι Καρ. Όταν δύο μέρες νωρίτερα αποκαλύφθηκε το ότι χρησιμοποίησε ένα νόμιμο σύστημα φοροαποφυγής, ο κ. Καρ δήλωσε: «Πληρώνω αυτά που υποχρεώνομαι να πληρώνω και ούτε μια δεκάρα παραπάνω». Έπειτα από λιγότερο από 48 ώρες, κατά τη διάρκεια των οποίων ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον είχε περιγράψει αυτή τη συμπεριφορά ως «ηθικά εσφαλμένη», ο κωμικός ανέφερε σε ανάρτησή του στο Twitter πως είχε κάνει «ένα τρομερό λάθος στην κρίση του» και ότι «θα χειρίζομαι στο μέλλον πολύ πιο υπεύθυνα τις οικονομικές μου υποθέσεις».

Το περιστατικό με τον Τζίμι Καρ «έδειξε ότι ο κόσμος είχε αλλάξει», εκτιμά ο κ. Κόμπαμ.

Στον αναπτυσσόμενο κόσμο, αναλυτές που ασχολούνται με τη φτώχεια εκφράζουν εδώ και καιρό ανησυχίες πως η δομή των πολυεθνικών εταιριών τους επιτρέπει να μεταφέρουν τα κέρδη –και άρα τις φορολογικές τους υποχρεώσεις- μακριά από χώρες στην Αφρική και την Ασία όπου δραστηριοποιούνται, σε περιοχές όπου οι εταιρικοί φορολογικοί συντελεστές είναι απειροελάχιστοι.

Το 2014, μια ομάδα με επικεφαλής τον Τάμπο Μπέκι, τον πρώην πρόεδρο της Νότιας Αφρικής, εκτίμησε πως η Αφρική χάνει 50 δισ. το χρόνο σε κυβερνητικά έσοδα από λογιστικές απάτες, στις οποίες συχνά εμπλέκονται φορολογικοί παράδεισοι. Την ίδια χρονιά, μια έκθεση της Διεθνούς Κοινοπραξίας Ερευνητικής Δημοσιογραφίας –της ομάδας πίσω από την αποκάλυψη αυτής της εβδομάδας- ενίσχυσε τις ανησυχίες αποκαλύπτοντας μυστικές συμφωνίες που είχαν πάρει την έγκριση του Λουξεμβούργου και επέτρεψαν σε περίπου 350 εταιρίες να μειώσουν τους φόρους τους παγκοσμίως.

Στη Βρετανία, ιστορίες με θέμα τη φορολογία βρέθηκαν ξαφνικά στα πρωτοσέλιδα, επενδυμένες με εξοργισμένους τίτλους. Αξιοσημείωτο παράδειγμα ήταν μια έρευνα του Reuters το 2012 σχετικά με τις φορολογικές υποθέσεις της Starbucks που αποκάλυψε ότι από το 1998 και μετά ο όμιλος είχε πληρώσει μόλις 8,6 εκατ. στερλίνες σε φόρο εισοδήματος, με πωλήσεις τριών δισ. στερλινών.

Στο κοινοβούλιο, η βουλευτίνα της αντιπολίτευσης Μάργκαρετ Χοτζ μετέτρεψε την επιτροπή της σε φόρουμ εξάψαλμου των δημιουργών των «αξιαγάπητων» φορολογικών συμφωνιών για πολυεθνικές όπως η Vodafone και η Goldman Sachs. Η Hodge κατσάδιασε τους αξιωματούχους επειδή κατάφεραν να ασκήσουν δίωξη μόλις σε έναν από τους χιλιάδες κατόχους λογαριασμών των οποίων τα offshore περιουσιακά στοιχεία αποκαλύφθηκαν από διαρροή από την ελβετική μονάδα της HSBC πέρυσι.

Στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού, η φοροαποφυγή έχει γίνει έμβλημα που εξοργίζει τόσο πολλούς Αμερικανούς με τις επιχειρηματικές και πολιτικές ελίτ, επισημαίνει ο Φρανκ Κλεμέντε, εκτελεστικός διευθυντής του Americans for Tax Fairness, μιας φιλελεύθερης ομάδας υπεράσπισης.

«Οι Αμερικανοί είναι πραγματικά ενοχλημένοι με την Ουάσινγκτον. Πιστεύουν πως είναι ένας βόθρος γεμάτος ειδικές συμφωνίες. Το μέρος όπου μπορούν να το δουν αυτό πιο ξεκάθαρα, με τους πολιτικούς να πλουτίζουν τις πλούσιες εταιρίες, είναι το φορολογικό σύστημα», αναφέρει ο κ. Κλεμέντε.

Εκείνοι που δραστηριοποιούνται κατά του οικονομικού απορρήτου έχουν ήδη αδράξει την ευκαιρία που προσέφεραν τα Panama Papers προκειμένου να πιέσουν για συντονισμένη δράση σε μια σύνοδο κορυφής κατά της διαφθοράς που φιλοξενεί ο κ. Κάμερον στο Λονδίνο τον επόμενο μήνα.

Ο κ. Κάμερον –του οποίου ο πατέρας φαίνεται πως κατονομάζεται στα έγγραφα που διέρρευσαν ως πελάτης της Mossack Fonseca- λέγεται πως βλέπει την πάταξη της διαφθοράς ως μέρος της παρακαταθήκης που επιθυμεί να αφήσει. Αν σχεδιάζει να χρησιμοποιήσει τη δημόσια οργή για να στηρίξει τα επιχειρήματά, τα διαθέσιμα αποθέματά της μόλις έγιναν περισσότερα.

Πηγή: Financial Times, Euro2day.gr

Από: enikonomia.gr
------------------

• «Το τέλος του αγγλοσαξωνικού μοντέλου» (10-10-2008)

  «Το τέλος του αγγλοσαξωνικού μοντέλου»

  Ανάλυση με τίτλο: «Το τέλος του αγγλοσαξωνικού μοντέλου» δημοσιεύει στην εφημερίδα του Μονάχου Süddeutsche Zeitung ο πρώην υπουργός Οικονομικών της Γερμανίας Χανς Άιχελ.
  .Ακολουθούν χαρακτηριστικά αποσπάσματα:
  «Η αποδοχή της οικονομίας της αγοράς επλήγη ήδη θανάσιμα και τελικά αυτός που χάνει σε τέτοιες περιπτώσεις είναι η δημοκρατία, εάν δεν είναι εις θέσιν να κατοχυρώσει καλύτερες και πιο δίκαιες ρυθμίσεις.
  Δεν επιτρέπεται να υπάρχει πια κλάδος ή επενδυτής στις χρηματοπιστωτικές αγορές χωρίς διαφάνεια και χωρίς δεσμευτικές ρυθμίσεις. Χρειαζόμαστε πλήρη διαφάνεια για να διαπιστώνονται έγκαιρα οι κίνδυνοι.
  Σε ένα οργανωμένο χρηματοπιστωτικό σύστημα δεν πρέπει πια να υπάρχει χώρος για off shore εταιρείες και φορολογικούς παραδείσους.
  
  (Σημείωση Bloger: αφού ο γράφων με τις πτωχές του γνώσεις, αλλά και άλλοι, είχε εντοπίσει το πρόβλημα με τις off shore, τι κάνανε οι φωστήρες εκεί στην Κοινότητα για να προστατέψουν εμένα, εν τέλει το ίδιο το σύστημα από τους πονηρούληδες που αντί να πληρώνουν φόρους και να παίζουν με κανόνες, στήναν διάφορες off shore για να κάνουν τη δουλειά τους. Μήπως είναι ώρα να πούμε στους εν λόγω κυρίους να πάνε στο διάολο απλά για την ανεπάρκειά τους! )
  
  Πρέπει να περιορίσουμε τους κινδύνους στις αγορές και ασφαλώς να περιορίσουμε και την κερδοσκοπία, διότι κερδοσκοπία και κίνδυνοι είναι οι δύο όψεις του ιδίου νομίσματος.
  Χρειαζόμαστε μεγαλύτερη πρόνοια και αλληλεγγύη στο πιστωτικό μας σύστημα.
  Χρειαζόμαστε μια εξονυχιστική διαδικασία εισαγωγής στο χρηματιστήριο νέων χρηματιστηριακών προϊόντων πριν αρχίσει η διαπραγμάτευσή τους».Πηγή: Deutsche Welle

========================

Σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες του Spiegel, το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών αγνόησε επανειλημμένα πληροφοριοδότη που ήθελε να αποκαλύψει ύποπτες γερμανικές συναλλαγές μέσω offshore στον Παναμά.

Ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε και ο Βέρνερ Γκάτσερ, υψηλόβαθμο στέλεχος του υπουργείου γερμανικού υπουργείου Οικονομικών αρνούνταν, σύμφωνα με αποκλειστικές πληροφορίες του Spiegel, επί σειρά ετών να έρθουν σε επαφή με πληροφοριοδότη που ήθελε να προβεί σε αποκαλύψεις σχετικά με ύποπτες συναλλαγές μιας εικονικής εταιρείας στον Παναμά. Σύμφωνα πάντα με το δημοσίευμα, το υπαγόμενο στο γερμανικό υπουργείο Οικονομικών Ομοσπονδιακό Τυπογραφείο (Bundesdruckerei), που αναφέρεται στα λεγόμενα Panama Papers, χρησιμοποίησε αυτή την εταιρεία για συναλλαγές στη Βενεζουέλα.
Όπως επισημαίνει το Spiegel, «ούτε ο Σόιμπλε, που τώρα ανοίγει μέτωπο κατά των offshore εταιρειών, ούτε ο Γκάτσερ, μέλος του διοικητικού συμβουλίου του κρατικού ομίλου (Bundesdruckerei), αντέδρασαν επί σειρά ετών στην προσφορά» του πληροφοριοδότη «που τους είχε γράψει προσωπικά». Σύμφωνα με το δημοσίευμα, η offshore εταιρεία Billingsley Global Corporation, που χρησιμοποιούσε το Ομοσπονδιακό Τυπογραφείο και επίσης αναφέρεται στα Panama Papers, ιδρύθηκε από τη δικηγορική εταιρεία Mossack Fonseca, που βρίσκεται στο επίκεντρο των αποκαλύψεων στα «Έγγραφα του Παναμά». Από την πλευρά του το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών διευκρίνισε ότι μετά από «πολυάριθμες τόσο εσωτερικές όσο και εξωτερικές έρευνες δεν διαπιστώθηκαν νομοθετικές παραβιάσεις», διευκρινίζοντας ωστόσο ότι αυτό το διάστημα εξετάζεται εκ νέου εντός του ομοσπονδιακού τυπογραφείου η επίμαχη «συναλλαγή στη Βενεζουέλα».
Η Γερμανία απέρριπτε ένα «μητρώο διαφάνειας»

Η offshore εταιρεία που χρησιμοποιούσε το Ομοσπονδιακό Τυπογραφείο ιδρύθηκε από τη δικηγορική εταιρεία Mossack Fonseca

Οι σκανδαλώδεις αποκαλύψεις των λεγόμενων Panama Papers έχουν θέσει επί ποδός τις αρμόδιες αρχές διεθνώς. Οι πληροφορίες της Ένωσης Ερευνητών Δημοσιογράφων ICIJ για πολιτικούς, αθλητές, διασημότητες και υψηλόβαθμους παράγοντες που φέρονται να διατηρούσαν χρήματα σε offshore φορολογικούς παραδείσους φαίνεται να κινητοποιεί και τη Γερμανία. Συγκεκριμένα, το υπουργείο του γερμανού υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε επεξεργάζεται τις λεπτομέρειες ενός σχεδίου διαφάνειας και δράσης προκειμένου μεταξύ να μπει φραγμός σε συναλλαγές γερμανικών επιχειρήσεων με φορολογικούς παραδείσους, όπως γράφει το Spiegel.
Το γερμανικό περιοδικό διευκρινίζει πάντως ότι η Γερμανία απέρριπτε το προηγούμενο διάστημα σταθερά σε ευρωπαϊκό επίπεδο τη σύσταση ενός μητρώου διαφάνειας, το οποίο εμφανίζεται τώρα ως πρόταση της γερμανικής κυβέρνησης –συγκριμένα του υπουργού Δικαιοσύνης Χάικο Μάας.
Spiegel, Spiegel Online / Άρης Καλτιριμτζής

 Tο παραπάνω για τα χάπατα που φάγανε το παραμύθι περί διεφθαρμένων Ελλήνων...
===========

Η Ισλανδία ως κόρη κορυφαίου θυμού συνεχίζει να φτεροκοπά, μέχρι να φυσήξει η ελευθερία.

 Αντικυβερνητικοί διαδηλωτές στο Ρέικιαβικ τη Δευτέρα, 4 Απριλίου

Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές χώρες που βρέθηκαν στη δίνη της κρίσης, η Ισλανδία αρνήθηκε να επωμιστεί το κόστος των τραπεζών. Σε αντίθεση με τις υπόλοιπες χώρες του κόσμου, που σάρωσε ο κυκλώνας του σκανδάλου Panama Papers, η Ισλανδία δεν έκλεισε τα μάτια.

Στη χώρα των 330.000 κατοίκων, πάνω από 20.000 διαδήλωσαν έξω από το Κοινοβούλιο του Ρέικιαβικ, ζητώντας την παραίτηση της κυβέρνησης στη σκιά του σκανδάλου.

Η μεγαλύτερη διαδήλωση στην ιστορία της χώρας ανάγκασε τον πρωθυπουργό να παραιτηθεί. Δεν είναι η πρώτη φορά που η ηφαιστειογενής Ισλανδία, κόρη κορυφαίου θυμού*, στέλνει μήνυμα ελπίδας.

Δύο φορές ΟΧΙ...

Οι πολίτες της Ισλανδίας, σε δύο δημοψηφίσματα το 2010 και το 2011 κλήθηκαν να επιλέξουν αν θα ψηφίσουν ΝΑΙ ή ΟΧΙ στην πρόταση να εγγυηθεί το κράτος την αναχρηματοδότηση του ιδιωτικού χρέους των τραπεζών.

Το δημοψήφισμα ήταν ο μόνος τρόπος να εμποδίσουν τους πιστωτές από το να μετατρέπουν το ιδιωτικό χρέος σε δημόσιο και να επιβάλλουν δεινές πολιτικές στους λαούς. Παρά τους εκβιασμούς από ΔΝΤ και διεθνείς οίκους και οξύτατες πολιτικές πιέσεις, η συντριπτική πλειοψηφία (98% το 2010 και 60% το 2011) ψήφισε ΟΧΙ στα δύο δημοψηφίσματα, για να ανοίξει ο δρόμος για τη δικαιοσύνη.

...Εθνική Συνέλευση

Η Ισλανδία αποτέλεσε επίσης το γνωστότερο παράδειγμα όπου οι πολίτες κλήθηκαν να πάρουν μέρος στη διαμόρφωση ενός νέου Συντάγματος για τη χώρα τους.

Η διαδικασία ξεκίνησε από αίτημα ομάδας πολιτών προς τον πρόεδρο της Δημοκρατίας για αλλαγή Συντάγματος από τον λαό και στηρίχθηκε σε μία μεθοδολογία με στόχο την αποτύπωση των αξιών και των νόμων που προτιμά η πλειοψηφία.

Το Εθνικό Φόρουμ 2010 (γνωστό και ως Εθνική Συνέλευση για το Σύνταγμα) ήταν μία διαβουλευτική και συμμετοχική ημερίδα που έγινε με τη συμμετοχή 950 Ισλανδών πολιτών στις 6 Νοεμβρίου 2010. Διοργανώθηκε μετά από αίτημα του Ισλανδικού Κοινοβουλίου (Althingi), ως επακόλουθο της οικονομικής κατάρρευσης της εθνικής οικονομίας το 2008.

Τα κυβερνώντα κόμματα, πιεζόμενα τόσο από την κινητοποίηση των πολιτών, όσο και από τις τεράστιες συγκεντρώσεις σε ολόκληρη τη χώρα, αποφάσισαν ότι ένα νέο Σύνταγμα θα πρέπει να δημιουργηθεί με τη συμμετοχή των πολιτών.

Νέα νοοτροπία

Το Εθνικό Φόρουμ κατάφερε να μην είναι μεμονωμένο γεγονός και να δημιουργήσει μία νέα νοοτροπία συμμετοχής. Μετά το Εθνικό Φόρουμ, και μέχρι αυτή τη στιγμή, εκατοντάδες αντίστοιχες διαδικασίες έλαβαν χώρα.

Ο συνολικός αριθμός συμμετεχόντων σε αυτές, έχει προ πολλού ξεπεράσει τους 20.000 πολίτες, οι οποίοι επιχείρησαν να ανοίξουν νέες λαμπρές πύλες.

Νέα παραίτηση

Τέλος, δεν είναι η πρώτη φορά που οι ογκώδεις διαδηλώσεις οδηγούν σε παραιτήσεις. Το 2009 ο τότε πρωθυπουργός, Γκέιρ Χάαρντε υπέβαλε την παραίτηση της κυβένρησης συνασπισμού για τον χειρισμό της οικονομικής κρίσης. Οι διαδηλώσεις συνεχίζονταν για έξι εβδομάδες.

Τον διαδέχτηκε η Γιοχάνα Σιγκουρδαντόττιρ, μέλος της Σοσιαλδημοκρατικής Συμμαχίας, πρώτη γυναίκα πρωθυπουργός της χώρας και πρώτη ανοιχτά ομοφυλόφιλη αρχηγός κυβέρνησης της σύγχρονης ιστορίας. μέχρι το 2013.

Έκτοτε, την πρωθυπουργία ανέλαβε ο Σίγκμουντουρ Νταβίντ Γκουνλάουγκσον, ο οποίος μετά τις μαζικές διαδηλώσεις αυτής της εβδομάδες, αναγκάστηκε να υποβάλλει παραίτηση, χωρίς να καταφέρει πάντως να σβήσει τον θυμό για τη νέα κρίση.

Αίτημα για πρόωρες εκλογές

Οι πολίτες απαιτούν τη διεξαγωγή πρόωρων βουλευτικών εκλογών και την παραίτηση όλων των μελών της δεξιάς κυβέρνησης.

Ο Γκουνλάουγκσον είναι ο πρώτος αρχηγός κυβέρνησης που παραιτείται με αφορμή το σκάνδαλο των αρχείων που διέρρευσαν από νομική εταιρεία του Παναμά και αποκαλύπτουν ότι πολλοί πολιτικοί, αθλητές και επιχειρηματίες είχαν ιδρύσει εξωχώριες εταιρείες σε φορολογικούς παραδείσους.

Η Ισλανδία ως κόρη κορυφαίου θυμού συνεχίζει να φτεροκοπά, μέχρι να φυσήξει η ελευθερία.

*...Ω κόρη κορυφαίου θυμού
Γυμνή αναδυομένη
Άνοιξε τις λαμπρές πύλες του ανθρώπου
Να ευωδιάσει ο τόπος από την υγεία
Σε χιλιάδες χρώματα ν’ αναβλαστήσει το αίσθημα
Φτεροκοπώντας ανοιχτά
Και να φυσήξει από παντού η ελευθερία.
Άστραψε μες στο κήρυγμα του ανέμου
Την καινούργια και παντοτινή ομορφιά
Όταν ο ήλιος των τριών ωρών υψώνεται
Πάνγλαυκος παίζοντας το αρμόνιο της Δημιουργίας.

«Ωδή στη στη Σαντορίνη» - Οδυσσέας Ελύτης

Της Ειρήνης Κοσμά

----------------------------------------
Γράφει ο Ρίτσαρντ Μπρουκς Οι αποκαλύψεις των «Panama Papers» δεν έχουν να κάνουν απλώς με ένα κράτος της Κεντρικής Αμερικής. Είναι μια ματιά, μέσα από την κλειδαρότρυπα του Παναμά, στο όργιο φοροδιαφυγής, ξεπλύματος και κλεπτοκρατίας που πραγματοποιείται -μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο νόμιμου οικονομικού σχεδιασμού- στους φορολογικούς παραδείσους της υφηλίου. Επτά χρόνια αφότου οι ηγέτες του κόσμου δεσμεύτηκαν στη σύνοδο της ομάδας των G20 στο Λονδίνο να δώσουν ένα τέλος στις καταχρήσεις των φορολογικών παραδείσων, είναι πλέον ξεκάθαρο από τις τελευταίες αποκαλύψεις πως δεν διαφαίνεται τέτοιο τέλος στον ορίζοντα. Οι καλές προθέσεις του παρελθόντος μετουσιώθηκαν σε μια σειρά από διεθνείς συμφωνίες για την αντιμετώπιση του φαινομένου, που όλες τους ωστόσο αποδείχτηκαν ανεπαρκείς. Oσο για τις ποινικές διώξεις των παραβατών, αυτές ειδικά στο Ηνωμένο Βασίλειο έχουν καταντήσει ανέκδοτο, καθώς από τους 1.000 φοροφυγάδες που έκαναν χρήση των ελβετικών λογαριασμών της HSBC έχει διωχθεί μόλις ένας. Οι αποκαλύψεις των «Panama Papers» φέρνουν ωστόσο στο φως και κάτι άλλο: τον κεντρικό ρόλο της Βρετανίας στο δίκτυο των offshore. Πάνω από τις μισές από τις 200.000 εταιρείες της Mossack Fonseca συστάθηκαν στις Βρετανικές Παρθένους Νήσους, όπου οι Αρχές δεν ζητούν πληροφορίες για το ιδιοκτησιακό καθεστώς των εταιρειών. Ωστόσο, μαζί με δεκάδες άλλους φορολογικούς παραδείσους, οι Βρετανικές Παρθένοι Νήσοι μπορούν να ισχυρίζονται ότι βρίσκονται στη «λευκή λίστα» με τις εγκεκριμένες περιοχές του Οργανισμού Οικονομικής Συνεργασίας και Ανάπτυξης (ΟΟΣΑ) που ανταποκρίνονται στα κριτήρια ανταλλαγής πληροφοριών. Ναι πράγματι, ένα από τα μεγαλύτερα κέντρα του διεθνούς οικονομικού εγκλήματος επιδοκιμάζεται από το κλαμπ των πλουσίων χωρών. Για να αντιμετωπιστεί ο καρκίνος της διαφθοράς στην καρδιά του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού συστήματος, οι φορολογικοί παράδεισοι πρέπει όχι απλά να αναμορφωθούν μέσω μεταρρυθμίσεων αλλά να τελειώσουν. Οι επιχειρήσεις, τα τραστ επιχειρήσεων και όλες οι λοιπές δομές που διαμορφώνονται σε αυτόν τον σκοτεινό κόσμο πρέπει να αποκλειστούν από τον κόσμο της πραγματικής οικονομίας, προκειμένου να πάψουν να ξεπλένουν τα χρήματα που κλέβουν. Η σύνοδος ενάντια στη διαφθορά που φιλοξενεί ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον στο Λονδίνο τον Μάιο είναι μια ευκαιρία να ξεκινήσει η κοινή προσπάθεια διεθνώς προς αυτήν την κατεύθυνση. Αρθρο στην εφημερίδα Guardian – www.theguardian.com
Πηγή
----------------------------------

Στις ΗΠΑ ο πιο γερός κουμπαράς

του Δημήτρη Μηλάκα

Σύμφωνα με παράγοντα της ελληνικής κυβέρ-νησης, αρμόδιο για την κα­ταπολέμηση της διαφθοράς, το πραγματικά κρυμμένο χρήμα βρίσκεται στις ΗΠΑ, υπό την προστασία που παρέχει στους δικούς της (λαδωμέ­νους) ανθρώ-πους ανά την υφήλιο η αμερικανική κυβέρνηση.

Έξω από τα όρια της αυτοκρατορίας δεν υπάρχουν ανέγγιχτες off-shore και εχέμυθες τράπεζες πουθενά στον κόσμο. Ούτε στην Ελβετία ούτε στο Λουξεμβούργο ούτε στα νησιά του Παραδεί­σου. Ούτε, προφανώς, στον Παναμά...

Μιλώντας για υποθέσεις κρυμμένου χρήμα­τος σε υπεράκτιους «κουμπαράδες», όπως αυ­τός του Παναμά, θα πρέπει κατ’ αρχήν και πριν απ’ όλα να έχουμε κατά νου ότι μιλάμε για υπο­κρισία. Για την απύθμενη υποκρισία ενός διε­θνούς συστήματος που, ενώ δημιουργεί όλα εκείνα τα περιθώρια και νομικά εργαλεία για τη διακίνηση (και του μαύρου) χρήματος σε φο­ρολογικά καταφύγια, έρχεται εκ των υστέρων να κυνηγήσει αυτούς που το κάνουν. Προφα­νώς, κάποιους από αυτούς...

Για να γίνει αντιληπτό το μέγεθος του «κρυμ­μένου» χρήματος, ας ρίξουμε μια γρήγορη μα­τιά σε....
κάποια στοιχεία που «δανειζόμαστε» από το βιβλίο του Nicholas Shaxson «Off-shore - Τα νησιά των θησαυρών» - Πώς οι πλούσιοι γίνονται πλουσιότεροι ενώ οι υπόλοιποι πλη­ρώνουν όλους τους φόρους» (Εκδόσεις Παπα­δόπουλος. Μετάφραση: Νίκος Ρούσσος. Επιστημονική επιμέλεια - πρόλογος στην ελληνική έκδοση: Κώστας Μελάς). Σύμφωνα λοιπόν με αυτά τα στοιχεία:

♦ Πάνω από το μισό παγκόσμιο εμπόριο περ­νά, τουλάχιστον στα χαρτιά, από φορολογικά καταφύγια.

♦ Πάνω από το ήμισυ όλων των τραπεζικών στοιχείων ενεργητικού και το ένα τρίτο των άμεσων ξένων επενδύσεων από μεγάλες πολυ­εθνικές εταιρείες δρομολογούνται μέσω υπεράκτιων κέντρων.

♦ Γύρω στο 85% των διεθνών τραπεζικών ερ­γασιών και της έκδοσης ομολόγων διεξάγεται στη λεγόμενη ευρωαγορά, μια υπεράκτια ζώνη άνευ εθνικότητας (και φορολογίας)

♦ Το 2010 το ΔΝΤ εκτιμούσε ότι η συνολική αξία των στοιχείων του ενεργητικού μόνο των μικρών νησιωτικών χρηματοπιστωτικών κέ­ντρων ανερχόταν συνολικά σε 18 τρισεκατομ­μύρια δολάρια - ποσό ισοδύναμο με το ένα τρί­το, περίπου, του παγκόσμιου ΑΕΠ.

♦ Το 2008 το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους (Government Acco untability Office - GAO) των ΗΠΑ ανέφερε ότι 83 από τις 100 μεγαλύτερες εταιρείες των ΗΠΑ είχαν θυγατρικές σε φορο­λογικά καταφύγια.

♦ Το 2009 διαπιστώθηκε από έρευνα του Δι­κτύου Φορολογικής Δικαιοσύνης (Tax Justic e Network), που βασιζόταν σε έναν ευρύτερο ορισμό της έννοιας «off-shore», ότι 99 από τις 100 μεγαλύτερες εταιρείες της Ευρώπης χρη­σιμοποιούσαν υπεράκτιες θυγατρικές.

♦ Σε κάθε χώρα ο μακράν μεγαλύτερος χρή­στης off-shore ήταν κάποια τράπεζα.

Τα παραπάνω, πασίγνωστα, στοιχεία περιγρά­φουν απλώς τον όμορφο και ηθικά πλασμένο κόσμο του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού μας συστήματος. Ποια είναι λοιπόν η αποκά­λυψη των αρχείων του Παναμά; Ότι «κλέβει» ο Πούτιν, φοροδιαφεύγει ο Μέσι και κρύβουν λε­φτά κάποιοι από τους ηγέτες ανά τον κόσμο;

Δεν υποτιμούμε αυτές τις πτυχές, αλλά έχου­με την εντύπωση ότι το θέμα σε αυτήν την υπό­θεση βρίσκεται μια παράγραφο πιο πάνω, στα στοιχεία που μας λένε ότι 83 στις 100 αμερικα­νικές εταιρείες και 99 στις 100 ευρωπαϊκές φοροαποφεύγουν αξιοποιώντας το ίδιο ακριβώς πλαίσιο και νομοθεσία που αξιοποιούν και οι πολιτικοί απατεώνες, καθώς και οι απατεώνες του κοινού ποινικού δικαίου.

Έχουμε, λοιπόν, τη βάσιμη εντύπωση πως τα αρχεία του Παναμά δεν λένε όλη την αλήθεια ή, για να το πούμε με έναν διαφορετικό τρόπο, η αποκάλυψη σηκώνει τόση σκόνη ώστε μπορεί να καλύψει την παγκόσμια σαπίλα των ευυπό­ληπτων κατά τα λοιπά εταιρικών και πολιτικών συστημάτων.

Δύο παράμετροι

Τα αρχεία του Παναμά αρχίζουν να φωτίζο­νται ακόμη περισσότερο από τη στιγμή που πά­ρουμε υπόψη δυο παραμέτρους της αποκάλυ­ψης:

♦ Ποιοι αποκάλυψαν.

♦ Ποιοι δεν αποκαλύφθηκαν.

Η υπόθεση των Panama Papers διεκπε­ραιώθηκε από τον οργανισμό International Consortium of Investigative Journalists (ICIJ), έναν φορέα αποτελούμενο από εκατοντάδες ερευνητές δημοσιογράφους που ασχολούνται με υποθέσεις εγκλημάτων τα οποία ξεπερνούν τα σύνορα μιας και μόνο χώρας. Ως οργανισμός έχει συσταθεί και στηρίζεται από το αμερικανι­κό Κέντρο Δημόσιας Ακεραιότητας (Center of Public Integrity) από το 1997. Το εν λόγω κέ­ντρο παραθέτει στην ιστοσελίδα του ιδιώτες που στηρίζουν το έργο του με δωρεές, ανάμε­σα στους οποίους ξεχωρίζουν τα:

♦ Ford Foundation.

♦ Carnegie Endowment.

♦  Rockefeller Family Fund (οικογένεια Ροκφέλερ).

♦ W K Kellogg Foundation.

♦ Open Society Foundation (ίδρυμα του Τζορτζ Σόρος).

Με άλλα, πιο απλά λόγια, όλη η ερευνητική διαδικασία είναι υπό την αιγίδα του πανίσχυ­ρου οικονομικού συστήματος και υπό τη γιγα­ντιαία πολιτική κάλυψη της αμερικανικής κυ­βέρνησης. Ως εκ τούτου, ευλόγως δεν υπάρχει ούτε ίχνος αμερικανικής ατασθαλίας, εκτός αν οι Αμερικανοί είναι οι άγιοι αυτού του πλανή­τη...

Η μεθοδολογία

Όπως σημειώνει εύστοχα το analitis.gr, σύμφωνα με τη γερμανική εφημερίδα «Suddeutsche Zeitung» που συμμετείχε στο εγχείρημα της αποκάλυψης των αρχείων του Παναμά, η μεθοδολογία που χρησιμοποιήθηκε για την επεξεργασία των στοιχείων έγινε με τρόπο που θα έδινε σχεδόν αποκλειστικά ονό­ματα που περιλαμβάνονταν σε ήδη υπάρχου­σες λίστες με οικονομικά σκάνδαλα, αλλά και σε συνάρτηση με καθεστώτα ανά τον κόσμο στα οποία τα Ηνωμένα Έθνη έχουν επιβάλει στο παρελθόν κυρώσεις.

Τον τρόπο συλλογής των ονομάτων από μια βάση δεδομένων 11,5 εκατομμυρίων αρχεί­ων επιβεβαιώνει και η βρετανική εφημερίδα «Guardian», από τις πρώτες που δημοσίευσαν στοιχεία και ονόματα. Κάπως έτσι εμφανίζονται πρώτες στη λίστα χώρες όπως η Ζιμπάμπουε, η Βόρεια Κορέα και η Συρία.

Έτσι, λοιπόν, με αυτά τα «φίλτρα» διαλογής, είναι φυσικό το φως της δημοσιότητας να μη φτάνει σε μεγάλες εταιρείες της Δύσης ή πολυ­εκατομμυριούχους από τις ΗΠΑ ή αλλού στον λεγόμενο δυτικό κόσμο. Εξ άλλου, όπως δια­βεβαιώνει ο «Guardian», που επίσης συμμε­τέχει στην έρευνα των αρχείων και τη διαλογή αυτών που θα δημοσιευθούν τελικά, υπάρχει η δέσμευση πως «πολλά από τα αρχεία που διέρ­ρευσαν θα παραμείνουν απόρρητα».

Συμπέρασμα; Αυτονόητον...

από το «ΠΟΝΤΙΚΙ»

=========================

Ο «ΔΙΑΦΑΝΗΣ» ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ, Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΗΣ ΡΕΥΣΤΟΤΗΤΑΣ ΚΑΙ Ο «ΚΟΠΤΟΡΑΠΤΗΣ» ΤΟΥ ΠΑΝΑΜΑ

(Τρ. 12/4/16 – 22:27)

Του ΓΙΑΝΝΗ ΚΙΜΠΟΥΡΟΠΟΥΛΟΥ*

Ούτε το κεφάλαιο ούτε ο καπιταλισμός μπορούν να υπάρξουν χωρίς την αδιάκοπη, βίαιη υπεξαίρεση του κοινού πλούτου. Με ληστεία, απάτη, διαφθορά, τοκογλυφία, λεηλασία της γης, δουλεμπόριο, παιδική εργασία, πυραμίδες, χειραγώγηση των αγορών ή καρτέλ.  

«Αυτά που έχου­με δει μέχρι τώρα από τα έγ­γρα­φα δεν είναι τόσο ένα κα­τη­γο­ρη­τή­ριο εις βάρος του πα­γκό­σμιου κα­πι­τα­λι­σμού όσο ένα κα­τη­γο­ρη­τή­ριο εις βάρος των χωρών που έχουν αδύ­να­μους θε­σμούς και πολλή δια­φθο­ρά. Και παρά τις έντο­νες αντι­δρά­σεις στις ΗΠΑ, μέχρι στιγ­μής το μή­νυ­μα για εμάς είναι αρ­κε­τά κα­θη­συ­χα­στι­κό: Δεν εί­μα­στε μία από αυτές τις χώρες». Μ’ αυτή την επι­χει­ρη­μα­το­λο­γία η Megan McArdle, μα­χη­τι­κή νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρη δη­μο­σιο­γρά­φος που ορα­μα­τί­ζε­ται να γίνει η Άιν Ραντ της γε­νιάς της, υπο­δέ­χθη­κε τον κα­ται­γι­σμό των Panama Papers, σε άρθρο της στο BloombergView.

Στον πα­ρα­πά­νω συλ­λο­γι­σμό συ­νυ­πάρ­χουν δυο ψεύδη. Το πρώτο αντι­με­τω­πί­ζει το φαι­νό­με­νο της μα­ζι­κής υπε­ξαί­ρε­σης του κοι­νω­νι­κού πλού­του μέσω της φο­ρο­δια­φυ­γής και κάθε άλλης λη­στρι­κής με­θό­δου ως «εξω-κα­πι­τα­λι­στι­κό».  

Η ΒΟ­ΛΙ­ΚΗ «ΓΕ­Ω­ΓΡΑ­ΦΙΑ»

Το δεύ­τε­ρο ψέμα επι­χει­ρεί να τεκ­μη­ριώ­σει τη βο­λι­κή «γε­ω­γρα­φία» της διαρ­ρο­ής των Panama Papers. Το συ­μπέ­ρα­σμα που τε­χνηέ­ντως υπο­βάλ­λει ο χάρ­της που επε­ξερ­γά­στη­καν οι δια­χει­ρι­στές των 11,5 εκα­τομ­μυ­ρί­ων εγ­γρά­φων της δι­κη­γο­ρι­κής εται­ρεί­ας Mossack Fonseca και το Stratfor, είναι πως το φαι­νό­με­νο των φο­ρο­λο­γι­κών πα­ρα­δεί­σων και των 240.000 υπε­ρά­κτιων εται­ρειών που έχει ιδρύ­σει μόνο η Mossack Fonseca είναι πρω­τί­στως «ανα­το­λι­κό, ασια­τι­κό, αφρι­κα­νι­κό ή λα­τι­νο­α­με­ρι­κα­νι­κό» και αφορά κυ­ρί­ως διε­φθαρ­μέ­νες πο­λι­τι­κο-επι­χει­ρη­μα­τι­κές ελίτ χωρών στις οποί­ες ο κα­πι­τα­λι­σμός «δεν ανα­σαί­νει ελεύ­θε­ρα». Και πά­ντως, είναι ελά­χι­στα ή κα­θό­λου αμε­ρι­κα­νι­κό.  

Πράγ­μα­τι, η απου­σία από τα απο­κα­λυ­φθέ­ντα έγ­γρα­φα εται­ρειών ή προ­σώ­πων από τις ΗΠΑ, έδρα πολ­λών φο­ρο­λο­γι­κών πα­ρα­δεί­σων όπως η Nevada και το Delaware, προ­κα­λεί εντύ­πω­ση. Ερ­μη­νεύ­ε­ται, όμως, σε με­γά­λο βαθμό από το γε­γο­νός ότι η αμε­ρι­κα­νι­κή φο­ρο­λο­γι­κή διοί­κη­ση βρί­σκε­ται εδώ και χρό­νια στο κυ­νή­γι φο­ρο­δια­φυ­γής και άλλων μορ­φών απά­της εις βάρος του αμε­ρι­κα­νι­κού Δη­μο­σί­ου οπου­δή­πο­τε εκτός αμε­ρι­κα­νι­κής επι­κρά­τειας. Ωστό­σο, δεν προ­βάλ­λει καμιά αντί­στα­ση στη φο­ρο­δια­φυ­γή που ασκεί­ται εις βάρος άλλων κρα­τών μέσω φο­ρο­λο­γι­κών κι­νή­τρων προ­σέλ­κυ­σης κε­φα­λαί­ων στις ίδιες τις ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ τα τε­λευ­ταία χρό­νια πρω­το­στα­τούν σε έναν ιδιό­τυ­πο «φο­ρο­λο­γι­κό ιμπε­ρια­λι­σμό» που υπο­βοη­θά τη νο­μι­σμα­τι­κή πο­λι­τι­κή του δο­λα­ρί­ου, προ­κει­μέ­νου να κρα­τή­σουν το μο­νο­πώ­λιο συσ­σώ­ρευ­σης κε­φα­λαί­ων και να αντι­σταθ­μί­σουν τη δια­φυ­γή τους στα ανά τον κόσμο επεν­δυ­τι­κά κα­τα­φύ­για.  

Οι υπαι­νιγ­μοί που δια­τυ­πώ­θη­καν από τα WikiLeaks, «αντα­γω­νι­στές» του ICIJ, του διε­θνούς δι­κτύ­ου συ­νερ­γα­ζό­με­νων δη­μο­σιο­γρά­φων που με­θό­δευ­σε τη διαρ­ροή, περί χρη­μα­το­δό­τη­σής τους από την αμε­ρι­κα­νι­κή USAID ή από ιν­στι­τού­το του Σόρος επι­βάλ­λουν κά­ποια επι­φυ­λα­κτι­κό­τη­τα για την ει­λι­κρί­νεια των προ­θέ­σε­ων και, κυ­ρί­ως, για την «κο­πτο­ρα­πτι­κή» των Panama Papers από τους δια­χει­ρι­στές των 11,5 εκατ. εγ­γρά­φων.  

Ο ΑΝΤΑ­ΓΩ­ΝΙ­ΣΜΟΣ ΤΗΣ ΡΕΥ­ΣΤΟ­ΤΗ­ΤΑΣ

Άλ­λω­στε, η ρη­το­ρι­κή κατά των φο­ρο­λο­γι­κών πα­ρα­δεί­σων δεν είναι κάτι και­νούρ­γιο. Από τα τέλη του 2014, με αφορ­μή το σκάν­δα­λο LuxLeaks, οι αρ­χη­γοί των G20 ανέ­θε­σαν στον ΟΟΣΑ την εκ­πό­νη­ση σχε­δί­ου κα­τα­πο­λέ­μη­σης του φαι­νο­μέ­νου που κο­στί­ζει στα κράτη απώ­λεια εσό­δων έως και 250 δισ. δο­λά­ρια τον χρόνο. Από το σχέ­διο αυτό στην πράξη έχει τεθεί σε εφαρ­μο­γή μόνο η ανταλ­λα­γή πλη­ρο­φο­ριών.  

Εκ πρώ­της όψεως φαί­νε­ται αντι­φα­τι­κό οι ηγε­σί­ες του πα­γκο­σμιο­ποι­η­μέ­νου κα­πι­τα­λι­σμού, που με­θό­δευ­σαν την απορ­ρύθ­μι­ση για να με­γι­στο­ποι­ή­σουν τις αρ­πα­κτι­κές (και φο­ρο­λο­γι­κές) ελευ­θε­ρί­ες για το κε­φά­λαιο, να προ­σπα­θούν ταυ­τό­χρο­να να τις πε­ριο­ρί­σουν. Και είναι αντι­φα­τι­κό. Αλλά απο­τε­λεί φυ­σι­κό επα­κό­λου­θο του γε­γο­νό­τος ότι τα συμ­φέ­ρο­ντα του κα­πι­τα­λι­στι­κού κρά­τους δεν ταυ­τί­ζο­νται πάντα με αυτά του κε­φα­λαί­ου. Το κα­πι­τα­λι­στι­κό κρά­τος, όπως και οι «χα­λα­ρές» ή «στε­νές» δια­κρα­τι­κές ολο­κλη­ρώ­σεις τύπου Ε.Ε., είναι αφο­σιω­μέ­να στη δια­μόρ­φω­ση των γε­νι­κών όρων συσ­σώ­ρευ­σης του κε­φα­λαί­ου. Αυτό συ­χνό­τα­τα τα φέρ­νει σε σύ­γκρου­ση με τους ατο­μι­κούς όρους συσ­σώ­ρευ­σης που επι­νο­εί κάθε με­μο­νω­μέ­νος κε­φα­λαιο­κρά­της. Και παρά την απο­γειω­μέ­νη πα­γκο­σμιο­ποί­η­ση, η αντί­φα­ση αυτή επε­κτεί­νε­ται και στις σχέ­σεις ανά­με­σα στα κέ­ντρα ιμπε­ρια­λι­στι­κής ισχύ­ος, που επι­δί­δο­νται σε ποι­κί­λες εκ­δο­χές «πο­λέ­μου» (φο­ρο­λο­γι­κού, νο­μι­σμα­τι­κού, εμπο­ρι­κού), πριν εκτο­νώ­σουν τις αντι­θέ­σεις τους σε πεδία κα­νο­νι­κών, θερ­μών πο­λέ­μων.  

Από την άποψη αυτή, δεν πρέ­πει να δια­φεύ­γει της προ­σο­χής ο «πό­λε­μος» που δια­τρέ­χει τον πα­γκό­σμιο κα­πι­τα­λι­σμό από το ξέ­σπα­σμα της χρη­μα­το­πι­στω­τι­κής κρί­σης του 2007: ο πό­λε­μος της ρευ­στό­τη­τας. Από το 2008, οι με­γα­λύ­τε­ρες κε­ντρι­κές τρά­πε­ζες του κό­σμου, ως συλ­λο­γι­κοί εκ­φρα­στές της χρη­μα­το­πι­στω­τι­κής δι­κτα­το­ρί­ας, προ­σπά­θη­σαν να ανα­χαι­τί­σουν τις υφε­σια­κές πιέ­σεις στα πε­ρι­θώ­ρια κέρ­δους με πλημ­μυ­ρί­δα φθη­νού χρή­μα­τος, μέσα από μια σκυ­τα­λο­δρο­μία προ­γραμ­μά­των πο­σο­τι­κής χα­λά­ρω­σης άνω των 10 τρισ. δο­λα­ρί­ων. Ένα με­γά­λο μέρος αυτής της ρευ­στό­τη­τας φού­σκω­σε τον «κου­μπα­ρά» των φο­ρο­λο­γι­κών πα­ρα­δεί­σων, χωρίς να υπη­ρε­τή­σει τους έκτα­κτους όρους συσ­σώ­ρευ­σης κε­φα­λαί­ου που θέ­λη­σε να υπη­ρε­τή­σει. Δια­χύ­θη­κε σε πε­ριο­χές του πλα­νή­τη μα­κριά από τα κέ­ντρα ισχύ­ος. Η νο­μι­σμα­τι­κή πο­λι­τι­κή της FED δεν κα­τά­φε­ρε να συ­γκρα­τή­σει γύρω από το δο­λά­ριο όλη την τρο­μα­κτι­κή ρευ­στό­τη­τα που δη­μιούρ­γη­σε. Και τώρα, ενώ επί­κει­ται αύ­ξη­ση των επι­το­κί­ων και οι άλλες κε­ντρι­κές τρά­πε­ζες όπως η ΕΚΤ συ­νε­χί­ζουν το «βομ­βαρ­δι­σμό» με φθηνό χρήμα, είναι ζω­τι­κό για την αμε­ρι­κα­νι­κή ελίτ να «επα­να­πα­τρί­σει» ένα μέρος αυτής της ρευ­στό­τη­τας μέσω ενός ελεγ­χό­με­νου φο­ρο­λο­γι­κού εκ­βια­σμού. Αυτή είναι μια ανα­γκαία δεύ­τε­ρη ανά­γνω­ση των Panama Papers, που δεν πρέ­πει να αντι­με­τω­πί­ζε­ται σαν φθηνή θε­ω­ρία συ­νω­μο­σί­ας.  

Ο ΚΑ­ΝΟ­ΝΑΣ ΤΗΣ ΥΠΕ­ΞΑΙ­ΡΕ­ΣΗΣ

Αυτό ισχύ­ει υπό τον όρο ότι δεν θα δια­φεύ­γει η δια­χρο­νι­κή ουσία του πράγ­μα­τος. Που αφορά το πρώτο και θε­με­λιώ­δες νε­ο­φι­λε­λεύ­θε­ρο ψέμα περί «εξω-κα­πι­τα­λι­στι­κής» δια­φθο­ράς. Δυ­στυ­χώς, αυτός ο βο­λι­κός, πα­ρα­πλα­νη­τι­κός μύθος συχνά επη­ρε­ά­ζει και αρι­στε­ρές ανα­λύ­σεις, που θε­ω­ρούν ση­μα­ντι­κό μόνο τη θε­σμι­κά κα­το­χυ­ρω­μέ­νη συσ­σώ­ρευ­ση του κε­φα­λαί­ου. Αυτή η ανά­λυ­ση αντι­με­τω­πί­ζει τη φο­ρο­δια­φυ­γή, τις πυ­ρα­μί­δες, τα καρ­τέλ των ναρ­κω­τι­κών ή το trafficking σαν απο­κλί­σεις κά­ποιας κα­πι­τα­λι­στι­κής κα­νο­νι­κό­τη­τας. Πράγ­μα εντε­λώς ανό­η­το. Η σχέση ανά­με­σα στη «θε­σμι­κή» και την «εξω­θε­σμι­κή» δια­δι­κα­σία συσ­σώ­ρευ­σης του κε­φα­λαί­ου είναι συμ­βιω­τι­κή, σε βαθμό που η μία είναι αδύ­να­τη χωρίς την άλλη. Η ατο­μι­κή ιδιο­ποί­η­ση του κοι­νού πλού­του, και της κοι­νω­νι­κής ερ­γα­σί­ας που εν­σω­μα­τώ­νει αυτός, βα­σί­ζε­ται στο γε­νι­κό κα­νό­να της υπε­ξαί­ρε­σης. Ούτε το κε­φά­λαιο ούτε ο κα­πι­τα­λι­σμός μπο­ρούν να υπάρ­ξουν χωρίς την αδιά­κο­πη, βίαιη υπε­ξαί­ρε­ση του κοι­νού πλού­του. Με λη­στεία, απάτη, δια­φθο­ρά, το­κο­γλυ­φία, λε­η­λα­σία της γης, δου­λε­μπό­ριο, παι­δι­κή ερ­γα­σία, πυ­ρα­μί­δες, χει­ρα­γώ­γη­ση των αγο­ρών ή καρ­τέλ. Όλες οι μορ­φές υπε­ξαί­ρε­σης, συ­μπε­ρι­λαμ­βα­νο­μέ­νης της φο­ρο­δια­φυ­γής, είναι κα­θο­ρι­στι­κές για τη συσ­σώ­ρευ­ση του κε­φα­λαί­ου. Το μόνο που προ­σθέ­τει σ’ αυτή την πραγ­μα­τι­κό­τη­τα η κα­πι­τα­λι­στι­κή «συ­νταγ­μα­τι­κό­τη­τα» είναι ότι κάθε φορά επα­να­κα­θο­ρί­ζει ποιες μορ­φές υπε­ξαί­ρε­σης νο­μι­μο­ποιεί και ποιες απο­κλεί­ει. Έτσι, το να δούμε τον Κά­με­ρον να απο­δο­μεί­ται λόγω της εμπλο­κής του στα Panama Papers ή με­ρι­κούς Ρώ­σους ή Άρα­βες ολι­γάρ­χες να οδη­γού­νται στη δι­καιο­σύ­νη, δεν ση­μαί­νει ότι ο κα­πι­τα­λι­σμός απαρ­νεί­ται το γε­νι­κό «δι­καί­ω­μα» του κε­φα­λαί­ου στη φο­ρο­κλο­πή. Όπως απο­κα­λύ­πτει το σχέ­διο Σόι­μπλε για κα­νό­νες κα­τα­γρα­φής των φο­ρο­λο­γι­κών πα­ρα­δεί­σων, το ζη­τού­με­νο δεν είναι η κα­τάρ­γη­σή τους, αλλά ο έλεγ­χος της φο­ρο­λο­γη­τέ­ας ύλης τους από τα με­γά­λα ιμπε­ρια­λι­στι­κά χρη­μα­το­πι­στω­τι­κά κέ­ντρα, που θέ­λουν να διευ­ρύ­νουν τις πηγές της νέας, πα­γκο­σμιο­ποι­η­μέ­νης «πρω­ταρ­χι­κής συσ­σώ­ρευ­σης».  

*Πηγή: rproject.gr

Τρίτη 12 Απριλίου 2016
====================
http://www.thepressproject.gr/article/92290/ENKLO

ο 2009, βασικός μέτοχος της Ενωμένης Κλωστοϋφαντουργίας που φέρει τον διακριτικό τίτλο United Textiles, είναι η υπεράκτια εταιρεία European Textiles η οποία έχει έδρα τον φορολογικό παράδεισο του Μαυρικίου και φαίνεται να είναι σε ποσοστό 100% θυγατρική της Sociedad Des Inversiones Continente, του ομίλου Λαναρά.

Στο έγγραφο που παρουσιάζουμε, συμφωνείται ότι «προβλέπεται η κεφαλαιακή ενίσχυση της ΕΝΚΛΩ από τις πέντε τράπεζες με συνολικό ποσό 40.000.000 ευρώ μέσω δανεισμού». Στη σύμβαση αναφέρονται δύο ενδεχόμενα για την χορήγηση του δανείου στην ήδη υπερχρεωμένη εταιρεία. Το πρώτο ενδεχόμενο είναι η κάλυψη του τραπεζικού δανεισμού στο 100% από το ελληνικό Δημόσιο. Σε αυτή την περίπτωση, οι τράπεζες είναι πλήρως καλυμμένες.

Το δεύτερο ενδεχόμενο είναι η ενεχυρίαση των μετοχών της European Textiles, βασικού μετόχου της ΕΝΚΛΩ, για την χορήγηση δανείου. Η σύμβαση, είναι στην ουσία ένας διάλογος μεταξύ των τραπεζών, οι οποίες βάζουν τους όρους για την χρηματοδότηση της υπερχρεωμένης εταιρείας υπό την διοίκηση του ομίλου Λαναρά. Στα ενέχυρα, συμπεριλαμβάνονται οι μετοχές που κατέχει ο όμιλος μέσω της European Textiles, καθώς και οποιεσδήποτε νέες μετοχές αναλογούν σε περίπτωση αύξησης μετοχικού κεφαλαίου, κεφαλαιοποίησης, υπεραξίας κλπ. Στις παραγράφους που αφορούν τα ενέχυρα ωστόσο, αναφέρεται ότι εξαιρούνται από την ενεχυρίαση τα μερίσματα και τα δικαιώματα ψήφου, τα οποία παραμένουν στην Ενεχυριάζουσα, δηλαδή στον όμιλο Λαναρά.

Οι «αχυράνθρωποι»

Σε περίπτωση πτώχευσης μιας εταιρείας, αν οι τράπεζες δεν την χρηματοδοτήσουν, είτε ρευστοποιούν τα στοιχεία της, είτε αποφασίζουν να την απορροφήσουν, αλλάζοντας την διοίκηση. Εδώ όμως η συμφωνία των τραπεζών με τη διοίκηση της ΕΝΚΛΩ ξεφεύγει από τις συνηθισμένες δανειακές συμβάσεις. Οι πέντε μεγαλύτερες τράπεζες και ο βασικός μέτοχος μιας εταιρείας αποφασίζουν, σε μια μεταξύ τους συμφωνία, κάτι διαφορετικό, που όμοιο του δεν έχουμε ξαναδεί.

Αποφασίζεται πως από την στιγμή που οι μετοχές γίνονται ενέχυρα για τον δανεισμό της εταιρείας, ο βασικός μέτοχος, δεν μπορεί να ασκεί τα δικαιώματα ψήφου κατά βούληση, αλλά «κατά τρόπο που να μην θίγονται τα δικαιώματα των συμβαλλόμενων τραπεζών. Επί πλέον, η Ενεχυριάζουσα θα παράσχει την ανέκκλητη εντολή στην εταιρεία να αποστέλλει στις Τράπεζες αντίγραφο της πρόσκλησης για σύγκληση Γενικής Συνελεύσεως, καθώς και κάθε ενημερωτικό συνοδευτικό έγγραφο που αφορά στους μετόχους».

Λίγο παρακάτω, αναφέρεται το τι πρόκειται να συμβεί, αν η εταιρεία δεν εκπληρώσει τις υποχρεώσεις της. Σε αυτή την περίπτωση, οι τράπεζες και ο όμιλος Λαναρά, δεν συμφωνούν σε αλλαγή του Διοικητικού Συμβουλίου της ΕΝΚΛΩ αλλά αντίθετα στην άσκηση των δικαιωμάτων ψήφου από τις τράπεζες με την υπάρχουσα διοίκηση να παραμένει. Ο επιχειρηματίας δηλαδή, είναι διατεθειμένος να παίξει τον ρόλο του οργάνου των τραπεζών, προκειμένου να εξασφαλίσει τον δανεισμό του σε περίπτωση που δεν εγγυηθεί το Ελληνικό Δημόσιο. Ενώ από την άλλη το κέρδος για τις τράπεζες, ακόμα  κι αν το δάνειο δεν θα μπορούσε να εξυπηρετηθεί, ήταν δεδομένο. Είτε η αποπληρωμή θα γινόταν με κρατικά χρήματα, είτε θα αποκτούσαν τη διοικητική εξουσία της επιχείρησης, κάτι που ξεπερνάει τον θεσμικό τους ρόλο.

Ίσως αυτός να είναι και ένας από τους βασικούς λόγους για τους οποίους οι τράπεζες με ευκολία έδωσαν δάνεια στην εταιρεία, αρκετές φορές πριν καν εκδοθούν οι εγγυήσεις του ελληνικού Δημοσίου, ενώ τώρα είναι αρνητικές στην πρόταση που έχουν καταθέσει οι εργαζόμενοι για την επαναλειτουργία της κλωστοϋφαντουργίας παρά το γεγονός ότι  αυτή συμπεριλαμβάνει όρους που μοιάζουν πολύ με αυτούς της τελευταίας ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών.

Το τεκμήριο:


Στο ρεπορτάζ συνείσφερε ο Κώστας Εφήμερος

Μια υπόθεση μικρογραφία της ελληνικής ιστορίας

Η Ενωμένη Κλωστοϋφαντουργία μπορεί να θεωρηθεί ως μια μικρογραφία της ελληνικής οικονομίας. Το «χρυσό» πρώτο μισό της πρώτης δεκαετίας του 2000 έχει περάσει ανεπιστρεπτί και από το 2004, έτος που ο όμιλος Λαναρά είχε 17 εργοστάσια σε όλη την Ελλάδα, τα χρέη αρχίζουν να συσσωρεύονται. Την περίοδο 2004-2009 δίνονται δάνεια 125 εκατ. Ευρώ, τα οποία όμως δεν φαίνεται να καταλήγουν στα κλωστήρια.

Από τον Ιούνιο του 2008 ένα μεγάλο μέρος των δραστηριοτήτων της εταιρείας έχει σταματήσει, ενώ τα εργοστάσια κλείνουν το ένα μετά το άλλο. Ένα μήνα μετά ο βασικός μέτοχος, η προαναφερόμενη European Textiles Ltd, αποφασίζει να μη συμμετέχει στην άυξηση του μετοχικού κεφαλαίου. Το Μάρτιο του 2009 η παραγωγή σταματάει σχεδόν εντελώς. Από τον Φεβρουάριο του 2010 αναστέλλεται η δραστηριότητα της εταιρείας στο Χρηματιστήριο και σταδιακά, παρά το σχέδιο των εργαζομένων για την επαναλειτουργία της, μπαίνει σε καθεστώς πτώχευσης, καθώς οι τράπεζες αρνούνται να βρουν μια συμβιβαστική λύση.

Το χρέος της ΕΝΚΛΩ αυτήν τη στιγμή είναι περίπου 325 εκατ. Ευρώ, εκ των οποίων τα περίπου 190 εκατ. Είναι προς τις τράπεζες. Οι πλειστηριασμοί περιουσιακών στοιχείων ξεκίνησαν στα τέλη του 2015, πριν ανασταλλούν προσωρινά με νομοθετική ρύθμιση της παρούσας κυβέρνησης. Μέχρι την εφαρμογή της αναστολής όσα τμήματα των εργοστασίων προλαβαίνουν να πλειστηριαστούν εκποιούνται στο 1/4 της αξίας τους.

Την περίοδο 2007-2010 οι ελληνικές κυβερνήσεις κάνουν αυτό που την αμέσως επόμενη περίοδο θα συμβεί στο σύνολο της οικονομίας της χώρας. Αντί να στραφούν προς δραστικές και αποτελεσματικές λύσεις, προτιμούν να επιτρέπουν τη συνέχιση της δανειοδότησης της European Textiles, με κρατικές εγγυήσεις σε πολύ μεγάλο ποσοστό και ενώ τα χρέη συσσωρεύονταν. Τα νέα δάνεια, όπως συνέβη λίγα χρόνια νωρίτερα με τα «πακέτα βοήθειας», είχαν ως στόχο την ανταπόκριση και αναδιάταξη προηγούμενων οφειλών αλλά και την κάλυψη των πρόσκαιρων αναγκών της εταιρείας. Στις 30 Μαΐου 2007, η Εθνική Τράπεζα -βασικός δανειοδότης της ΕΝΚΛΩ- λαμβάνει την κρατική εγγύηση για το 80% ενός νέου δανείου που περιλάμβανε: α) αναδιάταξη υφιστάμενου δανείου ύψους 7,5 εκατ. ευρώ και β) νέο δάνειο ύψους 12,5 εκατ. Ευρώ.
 

Η φωτογραφική απόφαση Αλογοσκούφη

Η παροχή κρατικής εγγύησης για τα τραπεζικά δάνεια στον Λαναρά βασίστηκε στην «φωτογραφική» υπουργική απόφαση που εκδόθηκε λίγους μήνες νωρίτερα, τον Ιανουάριο του 2007 από τον υπουργό Οικονομίας της κυβέρνησης Καραμανλή, Γιώργο Αλογοσκούφη, που προέβλεπε «κρατικές εγγυήσεις για υφιστάμενα δάνεια σε βιομηχανικές, μεταλλευτικές, κτηνοτροφικές και ξενοδοχειακές επιχειρήσεις που ήταν εγκατεστημένες στο Νομό Ημαθίας » (περιοχή όπου βρίσκεται μέρος των δραστηριοτήτων της ΕΝΚΛΩ).

Προβληματικό επίσης αποδείχτηκε ότι η απόφαση δεν απέκλειε ζημιογόνες επιχειρήσεις, δεν έθετε αντικειμενικά κριτήρια για την επιλογή των δικαιούχων, ούτε προμήθεια για την εγγύηση. Ο Λαναράς βέβαια, είτε με κρατική εγγύηση είτε χωρίς, συνέχισε να δανείζεται. Σύμφωνα με στοιχεία της Κομισιόν, την περίοδο από τον Αύγουστο του 2008 έως τον Σεπτέμβριο του 2009 δόθηκαν νέα δάνεια δεκάδων εκατ ευρώ, που σε λιγότερο από ένα χρόνο αποδείχτηκαν αδύνατο να αποπληρωθούν.

Την αναδιάταξη αυτών ακριβώς των δανείων είχε στόχο το έγραφο που παρουσιάζουμε, κάτι που σημαίνει ότι τα δάνεια αυτά χρειάστηκαν αναδιάρθρωση ελάχιστους μήνες μετά την χορήγηση τους! Μάλιστα όπως σημειώνει η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το πακέτο των 40 εκατ ευρώ αντικαταστάθηκε στη συνέχεια (μεσολάβησε και η αλλαγή της κυβέρνησης) από ένα μεγαλύτερο, 63,3 εκατ καθώς «ο λόγος της αντικατάστασης αυτής ήταν ότι το ύψος του δανείου των 40 εκατ. δεν αρκούσε πλέον για την κάλυψη των αναγκών ρευστότητας της εταιρείας». Φυσικά το ελληνικό κράτος δεν είχε κανένα πρόβλημα να εκδίδει υπουργικές αποφάσεις για να καλύπτει αυτα τα «θαλασσοδάνεια», αυτήν τη φορά στο 100% τους, όπως φαίνεται από το έγγραφο που παρουσιάζουμε. Εντύπωση επίσης προκαλεί ότι όπως επισημαίνει η Κομισιόν στην έκθεση της, «η εταιρεία έπαυσε ήδη τις δραστηριότητές της το 2009 και έκτοτε δεν δημοσίευσε καν οικονομικές καταστάσεις». Το δάνειο ωστόσο, εγκρίθηκε από όλους τους παράγοντες...

Ενδιάμεσα, το Μάιο του 2009 ήρθε η δεύτερη κρατική ρύθμιση υπέρ της European Textiles, όταν αποφασίστηκε η αναδιάταξη ληξιπρόθεσμων οφειλών κοινωνικής ασφάλισης της εταιρείας της περιόδου 2004- 2009, που ανέρχονταν σε 14,57 εκατ ευρώ, για μια περίοδο 96 μηνιαίων πληρωμών ύψους  190.000 εκατ. ευρώ εκάστη. Οι δύο πρώτες χρονικά κρατικές ρυθμίσεις υπέρ της European Textiles κρίθηκαν το 2012 παράνομες από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή, που απαίτησε την ανάκτηση των χρημάτων από το ελληνικό κράτος. Διαβάζοντας το σκεπτικό της απόφασης φαίνεται ότι ο μόνος λόγος που δεν κρίθηκε παράνομο και το τρίτο πακέτο, είναι πώς λόγω της αλλαγής στάσης δύο τραπεζών τα χρήματα δεν καταβλήθηκαν ποτέ. Η βασική παραβίαση είναι ότι σύμφωνα με τις ισχύουσες κατευθυντήριες γραμμές της ΕΕ για τη διάσωση και την αναδιάρθρωση προβληματικών επιχειρήσεων, μια επιχείρηση μπορεί να λάβει ενίσχυση αναδιάρθρωσης μία μόνο φορά σε περίοδο 10 ετών (σύμφωνα με την αρχή της «εφάπαξ ενίσχυσης»).
 

Τι μας θυμίζουν όλα αυτά

H επιλογή ενός επιχειρηματία για το ρόλο του πειθήνιου οργάνου των τραπεζών δεν είναι καινούρια. Η γνωστότερη περίπτωση «αχυρανθρώπου» που έχει καταγραφεί είναι αυτή του Πέτρου Κυριακίδη, στον οποίον έδινε δάνεια χωρίς καμιά εγγύηση η Proton Bank, υπό τη διοίκηση του Λαυρέντη Λαυρεντιάδη. Σύμφωνα με τα πορίσματα του εισαγγελέα, κ. Ιωάννη Δραγάτση, η εταιρεία ΝΕΠ του Κυριακίδη δανειοδοτήθηκε από την Proton με δάνεια που δεν είχαν καμία εξασφάλιση ή εγγύηση με το ποσό των 50 εκατομμυρίων προκειμένου να προχωρήσει σε εξαγορές ΜΜΕ. Όπως αναφερόταν στην εισαγγελική έρευνα «οι άνω χρηματοδοτήσεις (νέες και αυξήσεις ορίων) έλαβαν χώρα ενώ η άνω εταιρία και οι θυγατρικές του Ομίλου ΝΕΠ βρίσκονταν σε δυσμενή οικονομική κατάσταση κατά το 2010 και στερούνταν ρευστότητας, που ήταν αναγκαία για την απρόσκοπτη συνέχιση των δραστηριοτήτων της ΝΕΠ…». O Πέτρος Κυριακίδης και ο γιος του Γιώργος παραμένουν φυγόδικοι από τις τις 14 Δεκεμβρίου 2012, ημέρα που συνελήφθη ο Λαυρέντης Λαυρεντιάδης. Η δίκη της Proton Bank, με 43 κατηγορούμενους και άξονα τα πάνω από 700 εκατ ευρώ που δόθηκαν σε θαλασσοδάνεια, συνεχίζεται μέχρι σήμερα.

Η υπόθεση της ΕΝΚΛΩ και η βούληση των τραπεζών να εξυπηρετήσουν με κάθε τρόπο τα δικά τους συμφέροντα δεν τελειώνει στις απόπειρες του 2009 και του 2010. Συνεχίζεται ακόμα και σήμερα, με τους εργαζόμενους να έχουν παρουσιάσει ένα πλήρες επιχειρησιακό πλάνο, η υλοποίηση του οποίου προσκρούει στην παράλογη επιδίωξη των τραπεζών να εκποιήσουν την περιουσία της εταιρείας, μια διαδικασία που θα αποφέρει ελάχιστα έσοδα (λεπτομέρειες εδώ). Στο μεσοδιάστημα πραγματοποιήθηκαν μερικά ακόμα επεισόδια, στα οποία θα αναφερθούμε σε επόμενα ρεπορτάζ.
==============

Offshore: Τα πλυντήρια του καπιταλισμού

Του Βασίλη Μηνακάκη
Η αποκάλυψη των λεγόμενων Panama Papers, των 11,5 εκατομμυρίων εγγράφων της εταιρείας Mossack Fonseca που αφορούν σε συναλλαγές και φοροδιαφυγή 214.000 (!) εταιρειών καθώς και πολλών πολιτικών προσώπων, υπήρξε η αφορμή για ένα ξανακοίταγμα του βιβλίου του Nicholas Shaxson με τίτλο Offshore – Τα νησιά των Θησαυρών (Εκδόσεις Παπαδόπουλος). Στη σελίδα 198 καταγράφει μια ειρωνική διερώτηση του Μπαράκ Ομπάμα για το ψηλότερο κτίριο του κόσμου. Δεν αναφερόταν ο Αμερικανός πρόεδρος στο Μπουρτζ Χαλίφα του Ντουμπάι, αλλά στο μέγαρο Ugland House των νησιών Καϊμάν, που εμφανίζεται να αποτελεί έδρα 19.000 εταιρειών!
Ο πρόεδρος της Αρχής Χρηματοπιστωτικών Υπηρεσιών των Νησιών Καϊμάν, ανταποδίδοντας την ειρωνεία, του συνέστησε να στρέψει την προσοχή του όχι στα εξωτικά νησιά αλλά στη Μέκκα του καπιταλισμού, την ίδια τη χώρα του: σε ένα γραφείο στο νούμερο 1209 της οδού North Orange του Γουίλμινγκτον της πολιτείας του Ντελαγουέρ, που στεγάζει 230.000 εταιρείες, μεταξύ των οποίων τις Coca Cola, Ford, General Motors, KFC, Intel και Google. Και για να μη νομίσει κανείς ότι αυτά γίνονται μόνο εκεί, θυμίζουμε τα Luxleaks, μια αποκάλυψη ανάλογη των Panama Papers, που έγινε πριν δύο περίπου χρόνια και αφορούσε το Λουξεμβούργο: και εκεί εμφανιζόταν μια δημοφιλής διεύθυνση, η οδός Guillaume Kroll 5, η οποία ήταν η έδρα πάνω από 1.600 εταιρειών.
Ας επανέλθουμε, όμως, στη Mossack Fonseca, την εταιρεία που εδρεύει στην Παναμά και δεν είναι καθόλου τυχαία: είναι ο τέταρτος μεγαλύτερος νομικός οίκος εξωχώριων (offshore) υποθέσεων στον κόσμο. Σύμφωνα με τα έγγραφα που αποκάλυψε ένα μεγάλο δημοσιογραφικό δίκτυο στο οποίο συμμετέχουν τα WikiLeaks, η ICIJ (Διεθνής Κοινοπραξία Ερευνητών Δημοσιογράφων), η γερμανική εφημερίδα Süddeutsche Zeitung και άλλοι 107 δημοσιογραφικοί όμιλοι, η εν λόγω εταιρεία παρείχε υπηρεσίες «φορολογικής βελτιστοποίησης» (sic!), σύμφωνα με τη γλώσσα των μυημένων, σε 12 νυν και πρώην παγκόσμιους ηγέτες (ανάμεσά τους ο Ρώσος πρόεδρος, Βλαντίμιρ Πούτιν), 128 σημαίνοντες πολιτικούς ή συγγενικά τους πρόσωπα, 15.600 μεγάλες εταιρείες (όπως η UBS ή η HSBC), ανθρώπους του θεάματος όπως ο Λιονέλ Μέσι και πολλούς άλλους.
Στην αρχή η συζήτηση επικεντρώθηκε στα πολιτικά πρόσωπα και κυρίως στον Πούτιν αλλά και τον Ισλανδό πρωθυπουργό, ο οποίος ήδη αποσύρθηξε κάτω από το βάρος των αντιδράσεων. Σιγά σιγά όμως οι προβολείς στρέφονται και αλλού. Για παράδειγμα στη Siemens ή στις 28 γερμανικές τράπεζες (ανάμεσά τους η Deutsche Bank και η Commerzbank) που χρησιμοποίησαν τις «υπηρεσίες» της Mossack Fonseca για να εξυπηρετήσουν πάνω από 1.200 εταιρείες-βιτρίνες των πελατών τους.
Ο φορολογικός παράδεισος δεν φτιάχτηκε για μας…

Τα στοιχεία για τους φορολογικούς παραδείσους και τις offshore εταιρείες παγκόσμια είναι σοκαριστικά. Ας τα παρακολουθήσουμε μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του Shaxson αλλά κι εκείνου του Marc Roche με τίτλο Καπιταλισμός εκτός νόμου – Η οικονομία του παρασκηνίου (Εκδόσεις Ημερησία). Το 2013 σε υπεράκτιες ζώνες ήταν κρυμμένα 32 τρισ. δολάρια – σχεδόν το 46% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Μόλις δύο χρόνια πριν, το Δίκτυο Φορολογικής Δικαιοσύνης (Tax Justice Network – TJN) υπολόγιζε ότι αυτά τα καταφύγια έκρυβαν 20 τρισ. δολάρια, ενώ το ΔΝΤ ανέβαζε το νούμερο αυτό σε 5 τρισ. δολάρια το 2001 και 11,5 τρισ. δολάρια το 2008.
Εκπληκτικά είναι μερικά ακόμη στοιχεία:
* Το ήμισυ του παγκόσμιου εμπορίου περνά από τους φορολογικούς παραδείσους, ακριβώς για να επιτευχθεί η επονομαζόμενη «φορολογική βελτιστοποίηση».
* Οι μισές αμερικανικές εταιρείες που είναι εισηγμένες στη Γουόλ Στριτ έχουν την εταιρική έδρα τους στο Ντελαγουέρ, επειδή αυτή η μικροσκοπική πολιτεία δεν φορολογεί τις εταιρείες που εδρεύουν εκεί για τα κέρδη που απέκτησαν από δραστηριότητες στο εξωτερικό.
* Στους φορολογικούς παραδείσους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σύμφωνα με την Oxfarm, οργάνωση που μάχεται κατά της φτώχειας, έχουν συσσωρευτεί περισσότερα από 12 τρισ. δολάρια.
* Tα αφορολόγητα κεφάλαια που θα καταφεύγουν στα offshore-κέντρα αναμένεται να αυξάνονται με μέσο ετήσιο ρυθμό 6,8%.
Ποιος ωφελείται από αυτό το καθεστώς; Κυρίως οι πολυεθνικές εταιρείες. Ιδού η σχετική λίστα: Την πρώτη θέση με τα περισσότερα offshore κεφάλαια κατέχει η Apple, με 111,3 δισ. δολάρια και τη δεύτερη η General Electric, με 110 δισ. Στην τρίτη θέση φιγουράρει η Microsoft, ενώ η πεντάδα κλείνει με τις φαρμακευτικές εταιρείες Pfizer (69 δισ.) και Merck (57,1 δισ.). Στην έκτη θέση βρίσκεται η IBM, με 52,3 δισ., στην έβδομη η Johnson & Johnson με 50,9 δισ. δολάρια και ακολουθούν αρκετοί άλλοι «ευυπόληπτοι» πολυεθνικοί κολοσσοί.
Το βιβλίο του Roche (σσ. 27-29) καταρρίπτει το μύθο που συνδέει τους φορολογικούς παραδείσους με εξωτικά νησιά και μόνο: ο παγκόσμιος άτλαντας του off-shore χρήματος αποτελείται από εξήντα περίπου περιοχές, που συγκεντρώνονται σε τέσσερις ζώνες.
Η ηπειρωτική Ευρώπη -ναι, η… «νομοταγής» Ευρώπη- συγκεντρώνει την Ελβετία, το Λουξεμβούργο, την Ολλανδία, την Αυστρία, το Μονακό και το Λιχτενστάιν. Έπειτα είναι ο βρετανικός χώρος, ο σημαντικότερος, που περιλαμβάνει την περιοχή του Στέμματος γύρω από το Σίτι του Λονδίνου ή τις πρώην αποικίες: Καϊμάν, Αγγλονορμανδικά Νησιά, Παρθένοι Νήσοι, Γιβραλτάρ, Χονγκ Κονγκ, Ιρλανδία και Ντουμπάι. Τρίτον, ο αμερικανικός χώρος, επικεντρωμένος στη Γουόλ Στριτ, στο Ντελαγουέρ, στο Γουαϊόμινγκ και τη Φλόριντα – τρεις πολιτείες με ιδιαίτερους κανόνες, στις οποίες προστίθενται τα απομακρυσμένα προτεκτοράτα, οι Αμερικανικές Παρθένες Νήσοι, οι Σαμόα, τα Νησιά Μάρσαλ και ο Παναμάς. Τέλος οι υπόλοιπες, που στην ουσία είναι νησάκια-κουκκίδες στον Ειρηνικό, βρίσκονται υπό την προστασία της Αυστραλίας (Βανουάτου και Ναουρού) και της Νέας Ζηλανδίας (Νησιά Κου και Νιουέ).
Να προσθέσουμε, πάντως, στην «offshore γεωγραφία» ότι το μεγαλύτερο φορολογικό καταφύγιο παγκοσμίως είναι η Ελβετία, που συγκεντρώνει περίπου το 25% αυτής της δραστηριότητας, και το όγδοο κατά σειρά είναι η… Γερμανία, στην οποία, σύμφωνα με έρευνα του TJN, «ξεπλένονται» ετησίως περίπου 29-57 δισ. ευρώ, που προέρχονται κυρίως από το οργανωμένο έγκλημα αλλά και από διεφθαρμένους πολιτικούς από χώρες της Αφρικής, της Ασίας και της Λατινικής Αμερικής.
O Roche (σελ. 236) περιγράφει με πολύ εναργή τρόπο και τον βασικό μηχανισμό φοροαποφυγής: Προκειμένου να πληρώσουν λιγότερους φόρους, οι πολυεθνικές μπορούν να χρησιμοποιήσουν αυτές τις offshore χρηματαγορές για να παίξουν με την τιμολόγηση των συναλλαγών μεταξύ μητέρας εταιρείας και θυγατρικής. Προκειμένου να μειώσουν το φόρο, τα κέρδη αποδίδονται σε μονάδες που δημιουργήθηκαν σε χώρες με χαμηλή φορολόγηση των εταιρικών κερδών. Όσο για τα κόστη, αυτά καταλογίζονται σε χώρες με υψηλή φορολογία, ώστε να διογκώνονται τα φορολογικά έξοδα. Προκειμένου να διευκολυνθεί αυτή η λογιστική αλχημεία, οι τράπεζες, τα δικηγορικά γραφεία και οι ελεγκτές συνομολογούν προς όφελος αυτών των διεθνών ομίλων τις κατάλληλες μονάδες, τις επονομαζόμενες SPV (σχήματα ειδικού τύπου). Αυτές οι εταιρείες, όντας ένα «κενό κέλυφος» που αποσκοπεί στη χειραγώγηση των συναλλαγών, στεγάζουν ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς – αεροπλάνα σε λίζινγκ, πετρελαϊκές κοινοπραξίες και όποια εταιρεία θέλει να αποφύγει τη διπλή φορολόγηση. Όταν η συναλλαγή τελειώσει, το SPV αυτοκαταστρέφεται και εξαφανίζεται. Αυτή η φορολογική βελτιστοποίηση εξηγεί, κατά τον Roche, γιατί οι είκοσι μεγαλύτερες βρετανικές εταιρείες έχουν περισσότερες από χίλιες εταιρείες-«κελύφη» σκορπισμένες στις υπεράκτιες ζώνες. Και το 99% των ευρωπαϊκών εταιρειών κάνουν το ίδιο.
Σε ανάλογο πνεύμα, ο Shaxson μάς θυμίζει μια εκτίμηση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους των ΗΠΑ για το 2008: 83 από τις 100 μεγαλύτερες εταιρείες των ΗΠΑ έχουν θυγατρικές σε φορολογικά καταφύγια. Μας παραπέμπει, επίσης, στις διαπιστώσεις του Εθνικού Ελεγκτικού Γραφείου της Βρετανίας (2006), σύμφωνα με τις οποίες το ένα τρίτο από τις 700 μεγαλύτερες επιχειρήσεις της Βρετανίας δεν είχαν πληρώσει καθόλου φόρους στο Ηνωμένο Βασίλειο την προηγούμενη χρονιά. Τέλος, μας θυμίζει ένα δημοσίευμα του Guardian, σύμφωνα με το οποίο οι τρεις μεγαλύτερες εταιρείες μπανάνας στον κόσμο (Del Monde, Dole, Chiquita) είχαν μαζί τζίρο 750 εκατομμύρια δολάρια, αλλά πλήρωσαν όλες μαζί φόρο μόλις 235.000 δολάρια – δηλαδή κάτι παραπάνω από 0,3% επί του τζίρου τους.
Σε ορισμένες περιπτώσεις σπάει το πέπλο σιωπής που καλύπτει αυτά τα φορολογικά καταφύγια και τότε αποκαλύπτεται ποια είναι πραγματικά η ουσία της «ελεύθερης αγοράς». Μια τέτοια περίπτωση που αποκαλύφθηκε επίσης από την ICIJ πριν τα Panama Papers, έγινε γνωστή ως Luxleaks και αφορούσε το Λουξεμβούργο, το «κράτος-offshore στην καρδιά της Ευρώπης», όπως έχει αποκληθεί.
Η διαρροή εκείνη (Νοέμβριος 2014) αφορούσε έγγραφα συνολικού μεγέθους 28.000 και αποκάλυπτε ότι πολλές εταιρείες στο Λουξεμβούργο απολαμβάνουν «φορολόγηση» κάτω από το 1% επί των κερδών που έχουν εμφανίσει εκεί! Πρόκειται για κέρδη που, παρότι αντλήθηκαν από δραστηριότητες σε άλλες χώρες, έχουν μεταφερθεί στο Μεγάλο Δουκάτο με τις λεγόμενες τριγωνικές τιμολογήσεις.
Οι βασικοί δράστες των Luxleaks ήταν οι Coca-Cola, Pepsi, IKEA, Deutsche Bank, Abbott Laboratories και άλλοι 340 κολοσσοί, που είχαν επιτύχει μυστικές συμφωνίες με τις φορολογικές αρχές του Λουξεμβούργου, οι οποίες τους επέτρεπαν να πληρώνουν συμβολική φορολογία.
Τη θέση της Mossack Fonseca σε αυτή την περίπτωση, την είχε μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες ορκωτών λογιστών του κόσμου, η PricewaterhouseCoopers (PwC). Αυτή βόηθησε τις πολυεθνικές να εξασφαλίσουν 548 και πλέον συμφωνίες «φορολογικής βελτιστοποίησης» στο Λουξεμβούργο την οκταετία 2002-10. Εννοείται ότι οι εν λόγω συμφωνίες ήταν από τυπική σκοπιά νόμιμες· ήταν, όμως, μυστικές και βεβαίως περίπλοκες, καθώς στηρίζονταν σε χρηματοπιστωτικές δομές που ήταν μεν σύνθετες αλλά είχαν έναν απλό στόχο: τη φοροασυλία των πολυεθνικών. Εννοείται πως στην πλειοψηφία τους οι θυγατρικές των πολυεθνικών στο Λουξεμβούργο, που εμφανίζονταν να διαχειρίζονται εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια, είχαν ελάχιστη παρουσία και οικονομική δραστηριότητα εκεί.
Για να αξιοποιηθεί το ευνοϊκό φορολογικό καθεστώς του Μεγάλου Δουκάτου, αξιοποιήθηκαν και εδώ χρηματοπιστωτικά τεχνάσματα που έχουν στον πυρήνα τους τις συναλλαγές μεταξύ των επιχειρήσεων του ίδιου ομίλου. Είναι χαρακτηριστικό το παράδειγμα της FedEx Corp., αμερικανικού κολοσσού των ταχυμεταφορών, που ίδρυσε στο Λουξεμβούργο δύο θυγατρικές με σκοπό τη μεταφορά κερδών των θυγατρικών της στο Μεξικό, τη Γαλλία και τη Βραζιλία προς τη θυγατρική της στο Χονγκ Κονγκ. Το Λουξεμβούργο παρείχε στη Fedex συμφωνία, η οποία φορολογούσε μόνο το 0,25% του εκτός μερισμάτων εισοδήματός της, ενώ άφηνε το υπόλοιπο 99,75% αφορολόγητο.
Οι 343 εταιρείες που κατέφυγαν στο Λουξεμβούργο αναζητώντας ευνοϊκές φορολογικές συμφωνίες είναι μεγάλες τράπεζες, εταιρείες ιδιωτικών συμμετοχών, hedge funds, εταιρείες ακινήτων, μεταποίησης, λιανικού εμπορίου, τροφίμων, μίντια, φαρμακευτικές κ.ά. 170 από τις 500 μεγαλύτερες εταιρείες του κόσμου έχουν υποκαταστήματα στο Λουξεμβούργο, ενώ οι αμερικανικές πολυεθνικές που μετέφεραν τα κέρδη τους στο Μεγάλο Δουκάτο φορολογήθηκαν με συντελεστή μόλις 1,1%!
Offshore: Μια καθόλα απαραίτητη διαδικασία για τη λειτουργία του συστήματος

Πριν κάποια χρόνια η offshore δραστηριότητα ίσως συνδεόταν με πρακτικές που θυμίζουν τον πειρατή Κοκκινογένη, και τα Νησιά Καϊμάν με το Νησί των Θησαυρών του Ρόμπερτ Λ. Στίβενσον. Σήμερα, όμως, κανένας δεν μπορεί στα σοβαρά να παραμείνει σε μια τέτοια αντιμετώπιση ή να προσπεράσει το φαινόμενο λέγοντας πως έτσι γίνεται απλώς ξέπλυμα χρήματος που έχει αντληθεί από το παράνομο εμπόριο όπλων ή ναρκωτικών είτε από το χρηματισμό πολιτικών (που, προφανώς, ισχύει και αυτό).
Όταν η offshore δραστηριότητα αφορά σχεδόν το μισό του παγκόσμιου ΑΕΠ και του παγκόσμιου εμπορίου, όταν σε αυτήν πρωταγωνιστούν η αφρόκρεμα του κεφαλαίου (οι μεγαλύτερες πολυεθνικές) και οι χώρες που παρουσιάζονται ως αδιάφθορα πρότυπα οργάνωσης από τους θιασώτες της ελεύθερης αγοράς (π.χ. Ελβετία), κι όταν σε αυτήν εμπλέκονται κορυφαίοι πολιτικοί –τότε η εν λόγω δραστηριότητα δεν μπορεί να μείνει πλέον στο σκοτάδι (εξ ου οι συχνές αποκαλύψεις) ούτε να χαρακτηριστεί εξαίρεση ή εκτός νόμου– άλλωστε, στηρίζεται σε «νόμιμες» ρυθμίσεις…
Απ’ αυτή την άποψη, οι ανατρεπτικές προς το καπιταλιστικό σύστημα προσεγγίσεις οφείλουν να την αντιμετωπίσουν με τη σοβαρότητα που της αρμόζει και να την εντάξουν με όρους ουσίας στη θεωρία και την πράξη τους.
Ο τεράστιος όγκος κεφαλαίων που βρίσκονται σε φορολογικούς παραδείσους έχει διπλή σημασία: από τη μια καταδεικνύει τον τεράστιο κοινωνικό πλούτο-δημιούργημα της εργασίας των ανθρώπων του πνεύματος και του χεριού, που αν μοιραζόταν κόντρα στις αρχές της εκμετάλλευσης και της αγοράς θα εξασφάλιζε βελτίωση του βιοτικού επιπέδου σε όλον τον πλανήτη. Από την άλλη, υπογραμμίζει το ιστορικό βάθος της κρίσης και την επίσης σημαντική αδυναμία του κεφαλαίου, 8,5 χρόνια μετά το ξέσπασμά της, να βρει έναν αξιόπιστο δρόμο διασφάλισης της κερδοφορίας του – έτσι που αρκετά κεφάλαια παραμένουν εκεί αδρανή μεν, ασφαλή και αφορολόγητα δε.
Βέβαια, θα ήταν τεράστιο λάθος να ταυτίσουμε τους φορολογικούς παραδείσους και την εξωχώρια δραστηριότητα με τα αδρανή κεφάλαια. Συμβαίνει το αντίστροφο. Τα πιο ενεργά-δραστήρια κεφάλαια, η κορυφή των πολυεθνικών -από τα ονόματα που αναφέρθηκαν γίνεται πασιφανές- χρησιμοποιούν κατά συρροή αυτές τις μορφές. Οι offshore εταιρείες, οι τριγωνικές-ενδοομιλικές συναλλαγές κ.λπ. αποτελούν βασικό συστατικό της στρατηγικής, της δομής και της λειτουργίας των επιχειρήσεων αυτών, προκειμένου να κυριαρχήσουν στις αγορές και να αυξήσουν τα κέρδη τους. Πρόκειται για επιχειρήσεις κυριολεκτικά χωρίς πατρίδα, με εξαιρετικά σαφή στόχο (το μέγιστο κέρδος) αλλά εξίσου εύπλαστη δομή, οι οποίες αξιοποιούν -ας διδαχτούμε από τη σχέση τακτικής-στρατηγικής ή εθνικού-διεθνικού που οικοδομούν- το ερευνητικό τμήμα του πανεπιστημίου μιας χώρας, το μάρκετινγκ από μια άλλη, τις πρώτες ύλες από μια τρίτη, κεφάλαια από κάποιον φορολογικό παράδεισο, μια τράπεζα ή ένα hedge fund ποικίλης εθνικότητας, το φτηνό εργατικό κόστος της Κίνας, τις βάσεις δεδομένων μιας εταιρείας τηλεπικοινωνιών, το ευνοϊκό φορολογικό καθεστώς μιας άλλης χώρας, τις αγορές πολλών χωρών κ.λπ.
Οι βασικοί λόγοι που οι πολυεθνικές υιοθετούν αυτή τη δραστηριότητα είναι οικονομικοί αλλά και πολιτικοί. Διασπείροντας τις λειτουργίες τους και καθιστώντας τες αδιαφανείς, γίνονται πιο απροσπέλαστες απέναντι στην εργατική πάλη, οχυρώνονται αποτελεσματικότερα, έχουν περισσότερες εναλλακτικές αν λαοί ή εθνικές κυβερνήσεις επιχειρήσουν να θίξουν τα συμφέροντά τους – εντέλει, ισχυροποιούν την πολιτική εξουσία και κυριαρχία τους. Από την άλλη, μεγιστοποιούν με αυτόν τον τρόπο τα κέρδη τους, γιατί αξιοποιούν τις ειδικές διευκολύνσεις κάθε χώρας και κυρίως γιατί αξιοποιούν τα ειδικά φορολογικά καθεστώτα ώστε να μη φορολογούνται τα κέρδη τους ή η φορολογία τους να μοιάζει με χάδι. Η φοροαποφυγή του πολυεθνικού κεφαλαίου μέσω αυτών των μορφών είναι τρομακτική. Στα δημόσια ταμεία της Ελλάδας (Παρόν, 1/3/2015), αν είχαν ελεγχθεί η λίστα Λαγκάρντ, τα 24.710 εμβάσματα εξωτερικού και οι 10.000 offshore, θα υπήρχαν το λιγότερο 13,6 δισ. ευρώ. Ταυτόχρονα, πολυεθνικές όπως η Apple, η Google και η Microsoft με φορολογική κατοικία εκτός ΗΠΑ αποφεύγουν φόρους περίπου 90 δισ. δολαρίων σε ετήσια βάση.
Αν ξετυλίξουμε το κουβάρι θα δούμε ότι η φοροαποφυγή των πολυεθνικών οδηγεί σε κατάρρευση των δημόσιων οικονομικών και αποτελεί μια από τις βασικότερες αιτίες για τη γιγάντωση του δημόσιου χρέους. Με τι σειρά του το χρέος αποτελεί πολιορκητικό κριό για τα αλλεπάλληλα κύματα αντεργατικών μεταρρυθμίσεων και τα εθνικά και διεθνικά μνημόνια.
============

Δευτέρα, 18 Απριλίου 2016

NTOKOYMENTO! Τα 2 δισ. $ της Eurobank (που κυνηγά κι αυτή τους Έλληνες) στα Cayman Islands... Mαλάκα Έλληνα πλήρωνε!

 Από το "PRESS-GR" Athanasiou Christos

Τα κορδελάκια και τα γαϊτανάκια καλά κρατούν, η Eurobank από το 2002 έχει στα Cayman την περιορισμένης ευθύνης εταιρία της 2 Δις δολάρια (που τα βρήκε όταν είχε ανάγκη κεφαλαιοποίησης;), το 2008 είχε 2Δίς εκεί στα νησάκια σαν εγγύηση... Παρεούλα με την Merrill Lynch & Co. κ.λ.π...
Εδώ απομυζεί τον Λαό, συμμετέχει ενεργά στους πλειστηριασμούς και στις οικονομικές διώξεις πολιτών, εταιριών και είναι υπεύθυνη για... πολλά λουκέτα στην Πατρίδα μας!
Όλα τα κλεμμένα και "μαύρα" κέρδη αυγατίζουν εκεί στα Cayman Islands....
Ξέρουμε ότι το χρήμα δεν έχει Πατρίδα, αλλά όταν αυτό το χρήμα είναι αμφιβόλου προελεύσεως στους Λογαριασμούς των Cayman Islands, αναρωτιέμαι γιατί δεν γίνεται εισαγγελικός έλεγχος στους Servers Της ΤτΕ για στα ίχνη του χρήματος που πάντα είναι ορατά!
Οι εισαγγελείς οι ανύπαρκτοι, έχουν νομικά πατήματα για να κάνουν ελέγχους, όμως η διεθνής συμμορία τους ελέγχει και αυτούς μαζί με τους "Πωλητικούς" μας..

Δείτε και τα ονόματα που συνυπογράφουν..

 

 https://docs.google.com/viewer?docex=1&url=https%3A%2F%2Fwww.eurobank.gr%2FUploads%2Fpdf%2FGreece+OKTP_T05_CNB+resized+to+webQuarto.pdf

Πηγή: Μέσα από την “κλειδαρότρυπα” του Παναμά: Φοροδιαφυγή, ξέπλυμα, κλεπτοκρατία http://wp.me/p3kVLZ-voc