Είσπραξη φόρων ή τα μιζο-παραλειπόμενα

Διαλύεται η κοινωνία...
8/7/200808:07

Την ώρα που γίνονται δημόσιες παραδοχές για μίζες ύψους 100 εκατομμυρίων ευρώ στα δύο μεγάλα κόμματα από μία και μόνο εταιρεία και δεν τολμά να κουνηθεί έστω ένας εισαγγελέας προς τη σωστή κατεύθυνση, το ελληνικό δημόσιο θα πρέπει να πείσει τους ραγιάδες – φορολογούμενους να καλύψουν τα ελλείμματά του.

Την ώρα που οι συντελεστές του σκανδάλου είναι ακόμη έξω από τα σίδερα, χιλιάδες μικρομεσαίοι αγωνιούν για οφειλές μερικών χιλιάδων ευρώ.

Η αγανάκτηση του κόσμου είναι δικαιολογημένη και είναι βέβαιο ότι τα δύο μεγάλα κόμματα θα την εισπράξουν (και μάλιστα αναδρομικά) στις επόμενες εκλογές. Δεν είναι δυνατόν να έχει γίνει ο μεγάλος χαμός και να μη βρίσκει το θάρρος ο Πρωθυπουργός να στείλει κάποιους (έστω κάποιους) στα σπίτια τους.

Δεν είναι δυνατόν να κάνουν οι της αντιπολίτευσης λες και μας προέκυψαν από παρθενογένεση. Εδώ δεν κινδυνεύει απλά και μόνο «η τιμή και η υπόληψη» του πολιτικού συστήματος, καθώς αυτή έχει χαθεί εδώ και καιρό. Αυτό που κινδυνεύει είναι η κοινωνική συνοχή. Την ώρα που ο πολίτης υποφέρει από την ακρίβεια και ταλαιπωρείται από την αβάστακτη ελαφρότητα της εξουσίας, είναι τουλάχιστον προκλητικό αυτό το οποίο συμβαίνει με την υπόθεση της Siemens.

Σκεφτείτε λίγο τη σκηνή: Το ΣΔΟΕ εισβάλλει σε μία βιοτεχνία που χαροπαλεύει και την κάνει φύλλο και φτερό. Βρίσκει παραβάσεις και αποφασίζει να «πάρει» το κεφάλι του επαγγελματία.

Την ίδια ώρα τα δύο μεγάλα κόμματα έχουν δεχτεί δώρα εκατομμυρίων ευρώ και το σώμα των... αδιάφθορων δεν τολμά να περάσει τις πόρτες των κομματικών γραφείων. Όχι για να βρει τα εκατομμύρια (αυτά αρχίζουν και τα παραδέχονται σιγά – σιγά οι πρωταγωνιστές του σκανδάλου), αλλά για να επιβάλουν τα νόμιμα πρόστιμα. Πώς θα αισθανθεί, λοιπόν, ο πολίτης που θα «τουφεκιστεί» για κάποιες παραβάσεις, όταν οι ίδιοι οι εκπρόσωποι της εξουσίας φοροδιαφεύγουν;

Πώς θα πειστεί ο επαγγελματίας να αποκτήσει φορολογική συνείδηση, όταν οι ηγέτες του τόπου την έχουν αποδεδειγμένα χάσει; Με το σκάνδαλο Siemens η εξουσία ανοίγει μία παρτίδα έντονης αντιπαράθεσης με αυτούς που δήθεν εκπροσωπεί. Κι αυτό είναι το πιο επικίνδυνο απ’ όλα. Αν δεν το καταλαβαίνουν, έχουν χάσει και την ελάχιστη επαφή που είχαν με τον πραγματικό κόσμο.

Αν θέλουν να μάθουν τι λέει, τι σκέφτεται ο κόσμος, ας πάνε στα καφενεία για να αφουγκραστούν το κλίμα. Πριν καν περάσουν την πόρτα, θα καταλάβουν ότι ο κόσμος δεν τους θεωρεί πλέον συνομιλητές, αλλά μία ιδιαίτερη και προνομιούχα κάστα ανθρώπων... Στα καφενεία, λοιπόν, μιλάνε για «κοινοβουλευτική δικτατορία».

Είναι βαρύ, πράγματι. Αλλά τι έχουν κάνει οι πατέρες του έθνους για να αλλάξουν αυτήν την εικόνα, για να πείσουν τον κόσμο ότι οι κανόνες ισχύουν για όλους, ότι όλοι είναι ίσοι απέναντι στο Νόμο; Είναι κρίμα διότι οι αρχηγοί των δύο μεγάλων κομμάτων είναι άνθρωποι που έχουν πείσει τον κόσμο για την ηθική τους ακεραιότητα. Δεν έχουν πείσει όμως ότι είναι ικανοί να κάνουν το μεγάλο βήμα.

Να πάρουν τη σκούπα και το φαράσι και να πετάξουν έξω από τα κόμματά τους όλους εκείνους που με τη συμπεριφορά τους πληγώνουν καθημερινά το συναίσθημα του πολίτη. Κι όσο εξακολουθούν να δείχνουν ατολμία, δίνουν ζωτικό χώρο σε άλλες δυνάμεις να εκφράσουν αυτό που δεν μπορούν οι ίδιοι να εκφράσουν.

Τα γεγονότα τους προσπερνούν και μάλιστα με μεγάλη ταχύτητα... Θα μπορούσαμε να πούμε πολλά. Πάρα πολλά. Οι καθημερινές εξελίξεις δημιουργούν ερεθίσματα για σχόλια. Όλα αυτά που συμβαίνουν, όμως, δημιουργούν περισσότερο την αίσθηση της θλίψης.

Το στάδιο της οργής έχει περάσει προ πολλού...
Θανάσης Μαυρίδης
http://www.capital.gr/articles.asp?showlist=0&catid=6&id=534939&expand=1