Δύο δηλώσεις...
... του προέδρου της ευρωζώνης Γιούνκερ. Η μια που έλεγε για την ελληνική κοιτίδα του δυτικού δημοκρατικού πολιτισμού. Και η άλλη που μιλούσε για μειωμένη εθνική κυριαρχία. Και οι δύο μαζί πιστοποιούν ότι οι πολιτικοί του συστήματος το έχουν πια μετατρέψει σε μια τεράστια επιχείρηση ιδεολογικής αισχροκέρδειας. (blogger: βλέπε σχετικά εδώ)
Πριν πέσει...
... η Ιρλανδία, η κυβέρνησή της μιλούσε για τους αγώνες που είχε δώσει ο ιρλανδικός λαός για να κατακτήσει την εθνική κυριαρχία του και δήλωνε απερίφραστα: «Δεν πρόκειται να εκχωρήσουμε αυτή την κυριαρχία σε κανέναν». Υστερα η κυβέρνηση έπεφτε στα γόνατα μπροστά στους ξένους δανειστές της. «Αλλη μια μικρή χώρα της Ευρώπης προσαρτήθηκε από τις μεγάλες δυνάμεις των Βρυξελλών», έγραφε τότε ο ιρλανδός αρθρογράφος Μπρένταν Ο'Νιλ. «Υπόδουλη για χρόνια στη βρετανική αυτοκρατορία, η Ιρλανδία αποικείται σήμερα από τις μεγάλες δυνάμεις των Βρυξελλών και από κυρίαρχο κράτος υποβαθμίζεται σε χρεοκοπημένη επιχείρηση». Η κατάλυση της εθνικής κυριαρχίας με πρόσχημα την οικονομική κρίση δεν έρχεται σαν κεραυνός εν αιθρία. Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζοζέ Μπαρόζο το είχε πει ξεκάθαρα, σε κοινή συνέντευξη Τύπου με τον πρωθυπουργό της Ουγγαρίας: «Οι αγορές απαιτούν περισσότερο συντονισμό σε ευρωπαϊκό επίπεδο. Είναι ζήτημα ρεαλισμού και στέρεης λογικής». Με δυο λόγια, ήθελε να πει πως οι κυβερνήσεις των περιφερειακών ευρωπαϊκών χωρών πρέπει να σπεύσουν να εκχωρήσουν ακόμη περισσότερη οικονομική αυτονομία και εθνική κυριαρχία, επειδή αυτό είναι το θέλημα των αγορών.
- Η οικονομική...
- ... κρίση είναι πια φανερό πως δεν έρχεται μόνη της. Συνοδεύεται από μια κρίση νομιμότητας των κυβερνήσεων σε όλα τα επίπεδα. Και από μια πρωτοφανή επιβολή, σύμφωνη προς το νέο πνεύμα του καπιταλισμού, όπως παρατηρεί ο κοινωνιολόγος Λικ Μπολτανσκί, που, επειδή υπονομεύει τους δημοκρατικούς θεσμούς, η δημοκρατική νομιμότητα δεν θα πρέπει πια να θεωρείται καθαγιασμένη.
- Σε αυτόν τον νέο καπιταλισμό, η αγορά δεν λειτουργεί πια ως συμπλήρωμα, αλλά ως υποκατάστατο της δημοκρατίας. Για να επαληθευτεί έτσι ο ιστορικός Ερικ Χομπσμπάουμ που, σε ανύποπτο χρόνο, έλεγε πως η νομιμότητα του κράτους και του πολιτικού συστήματος δεν θα πρέπει πια να θεωρείται δεδομένη: «Οταν τα πάντα θα έχουν ξεπουληθεί, όποτε οι πολίτες θα ανάβουν το φως ή θα πίνουν νερό, θα είναι σαν να ψηφίζουν τους ιδιώτες».
- Και ένας άλλος ιστορικός, ο Ντομινίκ Γκιγιεμέν, που κατέληγε στο συμπέρασμα πως η έκφραση της λαϊκής βούλησης, που μόνο αυτή δίνει εγκυρότητα σε ένα πολιτικό σύστημα, έχει πάψει να είναι δεσμευτική για τις πολιτικές ηγεσίες, οι οποίες δεν λογοδοτούν πια στον λαό αλλά στις αγορές. (blogger: Να η εξήγηση: Ο τιτανοτεράστιος ηγέτης μας δεν έχει κανένα ενδοιασμό: Δεν λογοδοτεί σε κανένα λαό παρά μόνο στις αγορές, που έχουν εξυψωθεί υπεράνω όλων! βλέπε σχετικά εδώ και εδώ. Για το λαό έχει μόνο ψέματα να τον ταϊσει. Ψέματα ξεδιάντροπα )
Το μέτρο...
... που χρησιμοποιούν για τις κοινωνίες που δημιουργούν οι πλανόδιοι μικροπωλητές των εθνικών και των λαϊκών συμφερόντων δεν είναι οι καταβολές του δυτικού δημοκρατικού πολιτισμού, αλλά τα κινεζικά μεροκάματα πείνας. Θα ήταν αυταπάτη να νομίζει κανείς ότι αυτά που επιβάλλονται στην Κίνα από μια δικτατορία θα μπορούσαν ποτέ να επιβληθούν στη Δύση χωρίς εκπτώσεις από τη δημοκρατία
---------------------
-----------------------------------
=======================
----------------------
Η οικονομική...
... κρίση αλλάζει συνεχώς ονόματα: ελληνική, ιρλανδική, πορτογαλική. Και οι ευρωπαϊκές ηγεσίες διστάζουν να προφέρουν το πραγματικό όνομά της. Μόνο το γερμανικό περιοδικό «Σπίγκελ» αναφερόταν πρόσφατα στις «ανώφελες προσπάθειες να σωθεί το ευρώ».
Οι περιφερειακές...
... χώρες του ευρώ υποβαθμίζονται η μία μετά την άλλη από τους οίκους αξιολόγησης στην κατηγορία των «σκουπιδιών» - τώρα πάλι η Πορτογαλία - αλλά η μπόχα δεν φαίνεται να φτάνει μέχρι τα ρουθούνια των ευρωπαϊκών ηγεσιών. Ολα δείχνουν ότι θα εξακολουθήσουν να αντιμετωπίζουν την κρίση του ευρώ με μία από τα ίδια: με λιτότητα, υφεσιακές πολιτικές, ξεπουλήματα εθνικών περιουσιών, λιμένων, αεροδρομίων, οδικών και σιδηροδρομικών δικτύων, γαιών και δημόσιων επιχειρήσεων. Με όλα δηλαδή εκείνα τα μέτρα που απομακρύνουν κάθε προοπτική να αναστηθούν ποτέ οι οικονομίες των περιφερειακών χωρών της ευρωζώνης που έχουν σωριαστεί καθημαγμένες. Καθεμιά κρίση ξεχωριστά είναι πορτογαλική, ελληνική, ιρλανδική, αλλά όλες μαζί συναποτελούν την κρίση του ευρώ. Χωρίς αυτό, καθεμιά χώρα θα μπορούσε να αναζητήσει τη δική της διέξοδο από την κρίση. Μέσα σε αυτό, κάτι τέτοιο είναι σχεδόν ακατόρθωτο χωρίς βαριές απώλειες. Ομως για πόσο ακόμη μπορεί να συνεχιστεί αυτή η κατάσταση; Η καγκελάριος Μέρκελ διαβεβαιώνει πως η ευρωζώνη θα υπερασπιστεί το νόμισμά της πάση θυσία. Ομως, όπως επισημαίνει το «Σπίγκελ», δεν διαθέτει πια την απαιτούμενη αξιοπιστία για να κάνει τέτοιες διαβεβαιώσεις: επειδή «αποφεύγει να παραδεχτεί, τόσο στον εαυτό της όσο και στο κοινό, πως αυτές οι προσπάθειες διάσωσης θα κρατήσουν πολύ περισσότερο από όσο είχε υπολογιστεί αρχικά και θα καταλήξουν να είναι πολύ πιο δαπανηρές». Και επειδή δεν θέλει «να εξηγήσει στους ψηφοφόρους της ότι τα δισεκατομμύρια ευρώ που δίνει, δεν είναι δωρεές στους οκνηρούς Νοτιοευρωπαίους, αλλά κάτι σαν ασφάλιστρο για τη γερμανική οικονομική ευημερία».
Η γαλλική...
... εφημερίδα «Λεζ-Εκό» έγραφε πως όλα αυτά τα προγράμματα «διάσωσης των χωρών» δεν είναι στην πραγματικότητα παρά «μια γιγάντια επιχείρηση μεταφοράς των απωλειών του τραπεζικού συστήματος στην κοινωνία» και μια μεταβίβασή τους «από τους τραπεζίτες στους φορολογουμένους». Οταν πια οι γερμανικές και οι άλλες μεγάλες τράπεζες θα έχουν ξεφορτωθεί τα τοξικά ομόλογα των περιφερειακών χωρών, τότε και μόνο τότε o ευρωπυρήνας θα τις οδηγήσει σε ελεγχόμενη χρεοκοπία, πάλι με βαριές συνέπειες για τους λαούς τους. Επειδή αυτοί οι λαοί θα έχουν χρεοκοπήσει δύο φορές: μία με τα απάνθρωπα και πνιγηρά μέτρα λιτότητας που ήδη υφίστανται μετά την εκδήλωση της κρίσης και άλλη μία με τις βαριές απώλειες που θα υποστούν από την ελεγχόμενη χρεοκοπία.
Η απειλή...
- ... κήρυξης μιας άτακτης χρεοκοπίας μοιάζει με την απειλή χρήσης βίας: θα μπορούσε να αποδειχτεί πολύ πιο αποτελεσματική από την υλοποίησή της, όπως συνήθως συμβαίνει με την απειλή χρήσης βίας. Ομως δεν θα μπορούσε κανείς να περιμένει μια τέτοια απειλή από ηγέτες που βάζουν το χρέος προς τους τραπεζίτες υπεράνω του χρέους τους προς τους πολίτες τους (Blogger: λέγε με jefry) (http://www.tanea.gr/kosmos/article/?aid=4640493)
Σχόλια