- Η εξέλιξη του ανθρώπου;
- Η κοινωνική πρόοδος;
- Η εργασία για όλους;
- Η παιδεία;
Η δηµιουργικότητα; Οχι.
Τίποτε από αυτά.
- Ποιο είναι λοιπόν σήµερα το νέο περιεχόµενο της περίφηµης «ευρωπαϊκής ιδέας»;
- Η ανταγωνιστικότητα...
- (blogger: Αυτό που δεν λένε: Αντί η Ευρώπη να "τραβήξει" προς τα πάνω το εργατικό δυναμικό Ινδίας, Κίνας, Βραζιλίας επιβάλλοντας και εκεί στο κεφάλαιο εργοδοτικές εισφορές, κάνει και πιο απλό. Καταργεί την ασφαλιστική μεταρρύθμιση σ' όλη την Ευρώπη. Εξανδραποδίζει τους εργαζόμενους βάζοντάς τους να δουλέψουν μέχρι να πεθάνουν - κυνηγώντας το προσδόκιμο ζωής.
- Υπάρχει πολύς κατήφορος μέχρι να φτάσουμε στο κόστος ενός κινέζου εργαζόμενου! Να εικάσω ότι: κάθε εργαζόμενος οφείλει να χρήσιμος μέχρι τέλους: "Ανακυκλώστε ότι πολύτιμο έχετε πάνω σας, χρυσό - ασήμι πριν αφήσετε την τελευταία σας πνοή. Η μη συμμόρφωσή σας δημιουργεί προβλήματα στην ποιότητα του σαπουνιού..." Αυτό φοβάμαι ότι μπορεί να ακούγεται όχι από τα μεγάφωνα ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης, αλλά από τα μεγάφωνα μιας ανοικτής φυλακής, τα μεγάφωνα μιας τηλεόρασης...
- Mεταγεννέστερη εγγραφή: 15/3/2011: Μαύρα μαντάτα για τους μισθούς)
... Ετσι αποφασίζει να βαδίσει στο µέλλον η Ευρώπη. Με έναν οδοστρωτήρα που θα ρίξει τον έναν εργαζόµενο εναντίον του άλλου, θα ισοπεδώσει µισθούς, εργασία, κοινωνική προστασία, συντάξεις, δηµόσιες υπηρεσίες, θα αυξήσει τους φόρους για τους πολλούς και θα µειώσει τους φόρους για τους λίγους. Αυτό είναι το νόηµα της περίφηµης «βοήθειας προς τις χώρες που βρίσκονται σε δυσκολία». Οµως, όσο ακόµη αυτές οι χώρες θα στραγγαλίζονται και οι υπόλοιπες θα υποβάλλονται σε σκληρή λιτότητα, η κρίση δεν πρόκειται να υποχωρήσει.
- Επειδή δεν είναι ούτε κρίση χρέους ούτε ελλειµµάτων, αλλά κρίση υπερσυσσώρευσης. Πάνω στα ερείπια της κρίσης που καπνίζουν ακόµη νέες τεράστιες περιουσίες δηµιουργούνται, κάτω από την οργισµένη µατιά των λαών που τους ζητούνται διαρκώς νέες θυσίες.
Για τις µεγάλες τράπεζες, η κρίση που ξέσπασε το 2008 δεν είναι παρά µια µακρινή ανάµνηση. Εξακολουθούν να γεµίζουν τα ταµεία τους και µάλιστα µε κρατικό χρήµα. Η πραγµατική οικονοµία δεν µπορεί να φτάσει τα τεράστια κέρδη τους.
- Αντίθετα, ατροφεί, καθώς τα κεφάλαια µεταναστεύουν στη χρηµατοπιστωτική βιοµηχανία, που συσσωρεύει χρήµα ετοιµάζοντας την επόµενη κερδοσκοπική της κίνηση, µε τη σιγουριά πως τα όποια κέρδη της θα παραµείνουν ιδιωτικά, ενώ τη ζηµιά θα την πληρώσουν πάλι οι λαοί.
- Η ολιγαρχία του χρήµατος έχει κυριαρχήσει σε ολόκληρη την οικονοµία και επηρεάζει και ελέγχει τον πολιτικό µηχανισµό. (Βlogger: είναι τόσο φανερό που:
- το λέει το ΔΝΤ και
- ένας τραπεζίτης. Δεν μιλάμε για τον υπουργό οικονομικών μας που φέρει τη σφραγίδα του πειθήνιου τραπεζοϋπαλλήλου - γι' αυτό και είναι εκεί - μιλάμε για και για τον πρωθυπουργό μας με τις επιλογές προσώπων που τον συμβουλεύουν - κατευθύνουν έχει παραχωρήσει όλη της εξουσία στο τραπεζικό λόμπι και έχει μεταβληθεί αργά αλλά σταθερά σε υποχείριο του - αν δεν ήταν δείτε τη λέει ο τύπος για τον μάγκα!
- Αδίστακτη πολιτική ληστοσυμμορία (με ονόματα και αποδείξεις...)
- Aν νομίζετε ότι είμαι σκληρός, δείτε εδώ τι λέει ένας Γάλλος ιστορικός σχετικά.
- Ακόμα να πεισθείτε: δείτε εδώ)
- Η συγκέντρωση του χρήµατος σε λίγα χέρια είναιτόσο µεγάλη, λέει ο οικονοµικός αναλυτής Τσαρλς Χιου Σµιθ, πουη οικονοµία κινδυνεύει να εκραγεί.
- Οι ευρωπαϊκές ηγεσίες, από τότε που άρχισε η περιπέτεια του ευρώ, πριν από είκοσι χρόνια, µας είχαν υποσχεθεί να ζήσουµε ευτυχισµένοιµέσα σε ένα ψέµα: σε µια Νοµισµατική Ενωση που έκλεινε τα µάτια µπροστά στις οικονοµικές ανισότητες των χωρών της. Η κρίσητης ευρωζώνης απέδειξε πως τα πράγµατα είναι αλλιώς. Οµως οι ψεύτες επιµένουν στο ψέµα τους: αν υπάρχει κρίση, πρέπει να είναι δηµοσιονοµική. Και η απάντηση είναιη λιτότητα.
- «Είναι εκπληκτικό πώς όλη αυτή η κρίση παρουσιάστηκε ως δηµοσιονοµική», λέει ο οικονοµολόγος Πολ Κρούγκµαν. «Τα ελλείµµατα, που είναι ασφαλώς αποτέλεσµα της κρίσης, παρουσιάστηκαν αναδροµικά ως η αιτία της.
- Και όπου υπάρχει τέτοια στρεβλή άποψη, η οικονοµία είναι καταδικασµένη να χαθεί». {Βlogger: Να γιατί λοιπόν ωρίεται για το έγκλημα ένας άνθρωπος της αγοράς: (βλ. εδώ:http://moulari.blogspot.com/2011/03/blog-post_14.html βλέπει καθαρά αυτό που οι άλλοι δυσκολεύονται να δουν: την καταστροφή της πραγματικής οικονομίας και κάνει ένα βήμα παραπέρα: εντοπίζει και την αιτία του κακού: οι τράπεζες πρέπει να χάσουν!
- ΜΠΕΡΝΑΡ ΚΑΣΣΕΝ: ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΜΑΣ ΘΕΛΟΥΜΕ ΝΑ ΣΩΣΟΥΜΕ, ΟΧΙ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ!)
Η αυταπάτη της ολιγαρχίας είναι αυτή: πως θα συνεχίσει να προσθέτει στα πλούτη της, ενώ το εξαρθρωµένο σώµα της κοινωνίας θα εξακολουθήσει αδιαµαρτύρητα να δέχεται παντού ολοένα και πιο βαθιά πλήγµατα. Σε κάθε µας βήµα, όµως, ποτέ δεν ξέρουµε αν βαδίζουµε πάνω σε σπαρτά ή πάνωσε συντρίµµια, έγραφε ο Αλφρέντ ντε Μυσέ στην «Εξοµολόγηση ενός παιδιούτου αιώνα του». ∆εν είναι τυχαίο που το έγραψε αυτό ανάµεσα σε δύο επαναστάσεις (1830 και 1848).
Σχόλια