Δίνουν κι άλλα λεφτά στις χρεοκοπημένες εφημερίδες Πηγή:www.capital.gr


Οι πληροφορίες από το κυβερνητικό στρατόπεδο υποστηρίζουν ότι στο επόμενο χρονικό διάστημα θα εξαγγελθεί σχέδιο για τη... στήριξη των θέσεων εργασίας στο χώρο του Τύπου. Με άλλα λόγια σκέφτονται να στείλουν έναν πακτωλό εκατομμυρίων στα χρεοκοπημένα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης κι ασφαλώς τα Μέσα αυτά θα είναι όμηροι στη συνέχεια στις όποιες ορέξεις της εξουσίας.

Θα είναι προκλητικό να παρέμβει με αυτό τον τρόπο το κράτος για να «σώσει» έναν δοκιμαζόμενο από την κρίση κλάδο, όταν την ίδια ώρα ολόκληρη η χώρα έχει ανάγκη μιας ανάλογης αρωγής. Για ποιόν λόγο, άραγε, πέραν από τον προφανή της χειραγώγησης της κοινής γνώμης, έχει νόημα μία τέτοια ενέργεια; Δεν είναι προκλητικό το κράτος να δείχνει κάθε φορά το φιλάνθρωπο πρόσωπό του επιλεκτικά μόνο απέναντι στον Τύπο και στις ΠΑΕ, όταν αρνείται τα φάρμακα στο συνταξιούχο που τα έχει απόλυτη ανάγκη για την επιβίωσή του;

Κι έπειτα, για ποιόν Τύπο μιλάμε; Στην Ελλάδα έχουμε πλειάδα εφημερίδων, τηλεοπτικών και ραδιοφωνικών σταθμών, μεγαλύτερο αριθμό από οποιοδήποτε άλλο μέρος του κόσμου σε σχέση με τον πληθυσμό της χώρας, που ζουν σχεδόν αποκλειστικά από την κρατική διαφήμιση ή από χαριστικές διατάξεις, όπως η υποχρέωση των επιχειρήσεων στην εποχή του internet να δημοσιεύουν  σε εφημερίδες τους ισολογισμούς τους.

Ο Τύπος στην  Ελλάδα είναι επιδοτούμενος από τις εκάστοτε κυβερνήσεις εδώ και δεκαετίες. Γι΄ αυτό κι έχει φτάσει στα σημερινά του αδιέξοδα. Είναι ένας χρόνιος ασθενής που ζει μόνο με τη βοήθεια του αναπνευστήρα και με τον κίνδυνο να πάψει να αναπνέει αν κάποιος τραβήξει το καλώδιο από την πρίζα.

Είναι αστείο να ακούει κανείς τους πολιτικούς να κατακεραυνώνουν τη διαπλοκή, όταν οι ίδιοι την επιδιώκουν. Είναι επικίνδυνο για τη Δημοκρατία να ελέγχεται με αυτό τον τρόπο ο Τύπος και η ελεύθερη διακίνηση των ιδεών.

Πολύ φοβόμαστε ότι σε λίγο καιρό εμείς οι δημοσιογράφοι θα περπατάμε στο δρόμο και θα φοβόμαστε για τη σωματική μας ακεραιότητα, αν δώσουμε στον κόσμο την αίσθηση ότι δεν ελέγχουμε την εξουσία, όπως είναι ο ρόλος μας, αλλά είμαστε υπηρέτες της, τσιράκια της.

Να χαθούν τόσες θέσεις εργασίας; Είναι ένα εύλογο ερώτημα. Θα είχε νόημα να το θέσουμε αν το κράτος ακολουθούσε ανάλογη πολιτική και για άλλους δοκιμαζόμενους από την κρίση κλάδους. Αλλά δεν το κάνει, στο όνομα της Ελεύθερης Οικονομίας. Γιατί οι εφημερίδες και οι τηλεοπτικοί σταθμοί θα πρέπει να αποτελέσουν την εξαίρεση;

Ευχόμαστε να μην προχωρήσει η «ρύθμιση» που γίνεται αποκλειστικά και μόνο για να σωθούν για άλλη μία φορά με χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων οι χρεοκοπημένοι εκδότες. Διότι και στο χώρο του Τύπου θα πρέπει να λειτουργήσει κάποτε, επιτέλους, ο ανταγωνισμός. Την ίδια ώρα που κάποιοι ζουν χάρη  στην κρατική διαφήμιση, κάποιοι άλλοι μοχθούν για να κερδίσουν τον αναγνώστη. Επενδύουν χρήματα σε ανθρώπινο δυναμικό, σε νέες τεχνολογίες. Με την παρέμβαση του κράτους ισοπεδώνουμε κι αυτές τις σοβαρές προσπάθειες...



Πηγή:http://www.capital.gr/Articles.asp?id=1066400
Blogger: Σχετικά με τον τύπο: ( για να σχηματίσετε μια καλή εικόνα του τύπου μας...)

======================

Τα ΜΜΕ προκαλούν πλέον απέχθεια στον ελληνικό λαό

Μωραίνει Κύριος…

Ερώτηση: Τι ακριβώς θα συνέβαινε, αν υπήρχαν στην Περιφέρεια Αττικής δύο «αντάρτικα» ψηφοδέλτια της Νέας Δημοκρατίας, κόντρα στην επίσημη υποψηφιότητα του κόμματος; Και μάλιστα και τα δύο είχαν σαφή διαφωνία με την κεντρική πολιτική του κόμματος για το Μνημόνιο;
Δεν θα έλεγαν τα επίσημα ΜΜΕ ότι… «διαλύεται η Νέα Δημοκρατία»;
Ασφαλώς αυτό θα έλεγαν!
Κι όμως, αυτό δεν συμβαίνει στη Νέα Δημοκρατία.
Συμβαίνει στο ΠΑΣΟΚ!
Και τα επίσημα Μέσα Ενημέρωσης δεν λένε κουβέντα!
Ή μάλλον λένε ελάχιστα. Σαν να πρόκειται για απλή τοπική ιδιομορφία. Σαν να πρόκειται για προσωπική κόντρα υποψηφίων.
Ενώ τα «αντάρτικα» ψηφοδέλτια αποτελούν ευθεία αμφισβήτηση της κυβέρνησης και πρόβα διάσπασης του ίδιου του ΠΑΣΟΚ…
Κι όμως, τα επίσημα ΜΜΕ δεν λένε κουβέντα για όλα αυτά.
Τα εσωκομματικά του ΠΑΣΟΚ, όπου γίνεται «της τρελής» – κι όχι μόνο στην Αττική – δεν απασχολούν τα επίσημα ΜΜΕ.
Αντίθετα, αν… βήξει η κα. Ντόρα Μπακογιάννη, γίνεται «σεισμός»!
Για θέματα που συνήθως δεν αφορούν κανένα…
Ερώτηση δεύτερη: τι θα γινόταν, αν επί διακυβέρνησης της Νέας Δημοκρατίας υπουργός της κατηγορούσε ευθέως τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης για μια κουβέντα που είπε τελικά ο δικός του Πρωθυπουργός;
Έχει κανείς αμφιβολία ότι θα τον απαξίωναν, θα τον λοιδορούσαν, θα τον χλεύαζαν και θα τον λιθοβολούσαν τα επίσημα ΜΜΕ;
Κι όμως! Δεν το έκανε υπουργός της Νέας Δημοκρατίας. Το έκανε υπουργός του ΠΑΣΟΚ, ο κ. Παπακωνσταντίνου, σε βάρος του πρώην Πρωθυπουργού Κώστα Καραμανλή, για κάτι που είχε πει δημόσια ο κ. Γιώργος Παπανδρέου.
Και τα επίσημα ΜΜΕ δεν είπαν κουβέντα! Για τη γκάφα του κ. Παπακωνσταντίνου έψεξαν… εκείνον που του διατύπωσε «λάθος ερώτηση»!

Ερώτηση τρίτη: Τι θα έκαναν τα επίσημα ΜΜΕ, αν ηγετικό στέλεχος της Νέας Δημοκρατίας δήλωνε με θράσος χιλίων πιθήκων, σε διαμαρτυρόμενους συνδικαλιστές, ότι τα λεφτά «μαζί τα φάγαμε»;
Θα τον προπηλάκιζαν! Θα ζητούσαν την παραίτησή του. Θα τον κρέμαγαν «στα μανταλάκια». Θα τον έκοβαν από κάθε δημόσια παρουσία.
Κι όμως, το είπε ο σημερινός Αντιπρόεδρος της Κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Και τον «χάιδεψαν»! Τον επιβράβευσαν για την «παρρησία του»!
Ο άνθρωπος αυτός έχει μπερδέψει την ειλικρίνεια με τον κυνισμό και τη ευθύτητα με τη χυδαιότητα.
Αλλά δεν φταίει αυτός. Φταίνε εκείνοι που, αντί να τον βάλουν στη θέση του, τον προβάλλουν κι όλα…

Ερώτηση τελευταία: τι θα έκαναν τα επίσημα ΜΜΕ, αν ο πρώην Πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής δήλωνε δημόσια σε διεθνή φόρα ότι: «η Ελλάδα είναι διεφθαρμένη χώρα»;
Θα τον διαπόμπευαν! Δεν θα είχε που να σταθεί. Δεν θα μπορούσε να μείνει ούτε μια ώρα…
Κι όμως, το είπε ο Γιώργος Παπανδρέου ως Πρωθυπουργός. Ακόμα και ξένοι ηγέτες εξέφρασαν την έκπληξή τους. Έπαθαν σοκ οι άνθρωποι.
Κι  όμως: Κανένα από τα επίσημα ΜΜΕ της Ελλάδαςδεν έδειξε τη δυσφορία. Κανένα!
Σχεδόν τον «συνεχάρησαν» για την ειλικρίνειά του.
Τον κ. «Λεφτά υπάρχουν», τον συνεχάρησαν για την…ειλικρίνειά του!
Εκεί καταντήσαμε…

Όταν έπεφτε το καθεστώς της Σοβιετικής Ένωσης, ο επίσημος σοβιετικός τύπος, μέχρι τότε «προπύργιο» της κομματικής γραμμής και της «μοναδικής αλήθειας», πήρε ταχύτατα αποστάσεις από το Κρεμλίνο.
Σκεφτείτε: ακόμα και τα σοβιετικά ΜΜΕ, βγαλμένα από δεκαετίες παραπληροφόρησης και σκληρού προπαγανδιστικού εκμαυλισμού της κοινωνίας, κατάλαβαν ότι το καθεστώς βούλιαζε…
– Τα ελληνικά ΜΜΕ δεν κατάλαβαν ακόμα, ότι ο «σοβιετικός» χαρακτήρας της «ενημέρωσής» τους προκαλεί πλέον απέχθεια στον ελληνικό λαό.
– Δεν έχουν αντιληφθεί ακόμα, ότι το καθεστώς που στηρίζουν βυθίζεται.
– Δεν έχουν υποπτευθεί καν, ότι αυτό που στηρίζουν το απεχθάνονται ακόμα και οι ξένοι «προστάτες» του. Οι οποίοι με κάθε τρόπο εξηγούν ότι η «ελληνική συνταγή» είναι ακατάλληλη για την υπόλοιπη Ευρώπη, γιατί δημιουργεί δυσβάστακτη ύφεση.
– Προσκαλούν σοβαρούς διεθνείς αναλυτές, όπως ο Martin Feldstein και ο Martin Wolf, οι οποίο τους λένε πως ευθέως πως το Μνημόνιο δεν σώζει την Ελλάδα σώζει τις ξένες τράπεζες που είχαν δανείσει την Ελλάδα!
Ούτε τους προσκεκλημένους τους δεν ακούν…
– Δεν αντιλαμβάνονται ότι ο Πρόεδρος της Ευρωζώνης, ο κ. Γιούγκερ, στις επίμαχες δηλώσεις του της περασμένης εβδομάδας, είπε κάτι ακόμα πιο οδυνηρό:
Ότι οι Βρυξέλλες γνώριζαν από χρόνια πως υπάρχει δημοσιονομικός εκτροχιασμός στην Ελλάδα, αλλά δεν μίλαγαν, γιατί από τα ελλείμματα της Ελλάδας πλούτιζαν οι Γερμανοί εξαγωγείς (και οι Γάλλοι).
Κι ύστερα έρχεται η Γερμανία να «τιμωρήσει» την Ελλάδα!
Ποια Γερμανία; Αυτή που δεν μας δίνει την δικογραφία της «Ζήμενς» να δούμε ποιοι είναι οι «λαδιάρηδες» πολιτικοί μας και να τους «περιποιηθούμε».
Και πώς να μας τους δώσει;
Τι στοίχημα πάτε ότι μερικοί από αυτούς που «τα πήραν», σήμερα υπερθεματίζουν για το Μνημόνιο;
Τα Ελληνικά ΜΜΕ δεν καταλαβαίνουν ότι θα βουλιάξουν πρώτα! Πριν βουλιάξει το καθεστώς που σκανδαλωδώς στηρίζουν με νύχια και με δόντια.
Το παράκαναν!
Και δεν βλέπουν τις κυκλοφορίες τους που κατρακυλούν, τις τηλεθεάσεις τους που συρρικνώνονται και τα διαφημιστικά τους έσοδα που καταρρέουν.
Μωραίνει Κύριος…
ΝΖ
http://www.antinews.gr/?p=66660 
=================

Τα ΜΜΕ περνάνε στην κυβερνητική μισθοδοσία!

Οι πληροφορίες από το κυβερνητικό στρατόπεδο υποστηρίζουν ότι στο επόμενο χρονικό διάστημα θα εξαγγελθεί σχέδιο για τη… στήριξη των θέσεων εργασίας στο χώρο του Τύπου. Με άλλα λόγια σκέφτονται να στείλουν έναν πακτωλό εκατομμυρίων στα χρεοκοπημένα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης (ή Εξαθλίωσης) κι ασφαλώς τα Μέσα αυτά θα είναι όμηροι στη συνέχεια στις ό,ποιες ορέξεις της εξουσίας.
Θα είναι προκλητικό να παρέμβει με αυτό τον τρόπο το κράτος για να «σώσει» έναν δοκιμαζόμενο από την κρίση κλάδο, όταν την ίδια ώρα ολόκληρη η χώρα έχει ανάγκη μιας ανάλογης αρωγής. Για ποιόν λόγο, άραγε, πέραν από τον προφανή της χειραγώγησης της κοινής γνώμης, έχει νόημα μία τέτοια ενέργεια; Δεν είναι προκλητικό το κράτος να δείχνει κάθε φορά το φιλάνθρωπο πρόσωπό του επιλεκτικά μόνο απέναντι στον Τύπο και στις ΠΑΕ, όταν αρνείται τα φάρμακα στο συνταξιούχο που τα έχει απόλυτη ανάγκη για την επιβίωσή του;
Ακούσαμε για διεφθαρμένες επαγγελματικές τάξεις περιπτεριούχων και βενζινάδων, για αιμοβόρους μεγαλογιατρούς, για ενοχλητικούς δικηγόρους, για προνομιούχα κλειστά κυκλώματα συμβολαιογράφων και φορτηγατζήδων, για μια μεσαία τάξη που πλούτιζε αδικαιολόγητα, για άχρηστο επιστημονικό κεφάλαιο στα ΑΕΙ που χρειάζεται αλλοδαπούς πατρόνους για την επίβλεψή του, για ιδιοκτήτες ακινήτων που έπρεπε να αποποιηθούν ακόμη και τις κληρονομίες για να μη λάβουν τη σφραγίδα του διεφθαρμένου, για μια κοινωνία σάπια που ο όψιμος μεσσίας θα επανέφερε στην ενάρετη πραγματικότητα.
Δεν ακούσαμε ούτε λέξη για μεγαλοεργολάβους και για χρεοκωπημένα δημοσιογραφικά συγκροτήματα που σημειώνουν συσσωρευμένες ζημίες στους ισολογισμούς τους, προβληματίζοντας κάθε σκεπτόμενο πού βρίσκουν κεφάλαια και εξακολουθούν να λειτουργούν και που οι μετοχές τους συγκαταλέγονται στα penny stocks ενώ εισήλθαν στο ΧΑ κάποτε μετά βαίων και κλάδων και τιμές δυσθεώρατες. Δεν ακούσαμε τίποτε για την ορθή καταβολή ή όχι του αγγελιόσημου ή για τους απόφοιτους των εργαστηρίων δημοσιογραφίας που κρίνουν όλους και όλα (και η… και ο… και ο…, όλοι αποφοίτησαν από το… εργαστήριο δημοσιογραφίας λέει και η γνωστή διαφήμιση, τέτοιες δηλαδή ανώτατες σπουδές και κοινωνική εμπειρία!).
Τώρα θα στηριχτούν με τα χρήματα του ελληνικού λαού και οι θέσεις εργασίας τους ώστε να μπορούν να εξακολουθήσουν την εκτέλεση των εντολών τους, ενώ βέβαια ήδη είχαν απαιτήσει το ΤΣΠΕΑΘ να μη συγχωνευθεί με το ΙΚΑ ή άλλα ταμεία των πληβείων.
Τι παραπάνω μπορεί να πει κανείς;
Η κοινωνία βλέπει και καταλαβαίνει και στα πλαίσια των δημοκρατικών διαδικασιών θα απορρίψει όσους καταχρώνται την εμπιστοσύνη της γιατί τελικά οι Έλληνες μόνο διεφθαρμένοι δεν είναι αντίθετα μ΄ αυτούς που εισήγαγαν στην Ελλάδα πριν από 20 έτη το θεσμό των πάμπερς!
Στην ελληνική κοινωνία υπάρχουν όλα τα λουλούδια.Υπάρχει όμως και μια κατηγορία πολιτών που:

  • Ποτέ δεν έγλειψαν για να βολευτούν
  • Στηρίχτηκαν στις δυνάμεις τους και την ανεξαρτησία τους
  • Πλήρωναν πάντα εγκαιρα τις υποχρεώσεις τους στο κράτος
  • Ηταν πάντα τυπικοί
  • Πήγαιναν πάντα ευθεία και όχι δια της πλαγίας…
Προσπάθησα-για τα άτομα αυτής της κατηγορίας-να βρω κάποια λέξη που θα μπορούσε να προσφωνεί ο ένας τον άλλο ώστε να ξεχωρίζουν από τους υπόλοιπους.
Τελικά, σαν σε όραμα, μου ήρθε αυτή η λέξη που (στην Ελλάδα του 2010) τους περιγράφει και τους ξεχωρίζει:
Μ@Λ@ΚΑΣ…

 Πηγή

====================================

H εμφάνιση δημοσιογράφων ως οιονεί κυβερνητικών εκπροσώπων

Ημερομηνία ανάρτησης: 16 Οκτωβρίου 2010.
H εμφάνιση δημοσιογράφων ως οιονεί κυβερνητικών εκπροσώπων

«Απαράδεκτο φαινόμενο αποτελεί η εμφάνιση δημοσιογράφων, κυρίως σε ραδιοτηλεοπτικά μέσα ενημέρωσης, ως οιονεί κυβερνητικών εκπροσώπων».

H ανακοίνωση του εποπτικού οργάνου δεοντολογίας της ΕΣΗΕΑ (1 Οκτωβρίου 2010) έδινε αφορμή στον Κ. Κυριακόπουλο στην «Ε» να αναφερθεί στον Γερμανό κοινωνιολόγο Νίκλας Λούμαν (Niklas Luhmann, 1927-1998), όπου στο δοκίμιό του  «Η πραγματικότητα των μέσων μαζικής επικοινωνίας»,το οποίο αποτελεί επεξεργασμένη μορφή διάλεξης (1994) στην Ακαδημία Επιστημών της Βόρειας Ρηνανίας-Βεστφαλίας,  είναι περισσότερο από σαφής: «Ο,τι γνωρίζουμε για την κοινωνία μας ή, καλύτερα, για τον κόσμο στον οποίο ζούμε, το γνωρίζουμε από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας. Αυτό ισχύει όχι μόνο όσον αφορά τη γνώση μας για την κοινωνία και την ιστορία, αλλά και τη γνώση μας για τη φύση. Ο,τι γνωρίζουμε για τη στρατόσφαιρα είναι το ίδιο με εκείνο που γνώριζε ο Πλάτωνας για την Ατλαντίδα: έχουμε ακούσει να μιλούν γι’ αυτή. Ή, όπως το θέτει ο Οράτιος: «Τα έχω ακουστά και κάποια τα πιστεύω»».1

Στα μέρη μας έρπει όχι μόνο μια ελαφρολαϊκή εκδοχή της δημοσιογραφίας που έχει άποψη για όλα, αλλά κάτι περισσότερο επικίνδυνο: η δημοσιογραφία που υποκαθιστά τον κυβερνητικό πολιτικό λόγο, υπερασπιζόμενη τα σκληρά οικονομικά μέτρα με γουρλωμένα μάτια και φουσκωμένες φλέβες, επισημαίνει ο Κ. Κυριακόπουλος.

Ανεξάρτητα από το τι πιστεύει ο καθένας μας περί της αναγκαιότητας των μέτρων ή όχι, η αλήθεια είναι ότι σε κάποιες περιπτώσεις οι βασικές αρχές της δημοσιογραφίας μοιάζουν με πτώμα σε προχωρημένη σήψη.

Η συγκεκριμένη πλευρά της δημοσιογραφίας, η οποία ανάγκασε ακόμα και την ΕΣΗΕΑ -γνωστή για τα μη σφριγηλά αντανακλαστικά της σε ζητήματα δεοντολογίας- να την καταδικάσει, δίνει με κάθε ευκαιρία τον καλύτερό της εαυτό. Είτε αγρότες είναι στους δρόμους είτε ιδιοκτήτες φορτηγών είτε οποιαδήποτε άλλη κοινωνική ομάδα. Χωρίς να μένει στο γεγονός «κάποιοι άνθρωποι είναι στο δρόμο και γιατί συμβαίνει αυτό;».

Χωρίς να δίνει το δικαίωμα στην απάντηση του ερωτώμενου -και γιατί όχι- να τον αφήνει να εκτίθεται σε αυτό το αόρατο ποτενσιόμετρο που λέγεται γενικώς και αορίστως «κοινή γνώμη».

Χωρίς να διερευνά τη σημαντική λεπτομέρεια. Χωρίς να μπορεί να κατανοήσει τη διαφορά μεταξύ αλήθειας και εικόνας.

Στη συστημική προσέγγιση της σημερινής κοινωνίας θα διαπιστώσει κάποιος το ατέλειωτο θεσμικό μπέρδεμα. Τον δημοσιογράφο να διεκδικεί ρόλο πολιτικού, τον πολιτικό σε ρόλο απεργού, τον απεργό σε ρόλο δημοσιογράφου, τον διανοούμενο σε ρόλο αθλητικού σχολιαστή, τον διαδηλωτή σε ρόλο ρεπόρτερ.

Και ας μη βιαστούμε να χρεώσουμε την ώσμωση αυτή στη λειτουργία της δημοκρατίας. Απεναντίας. Το να διεκδικείς μερίδιο του χώρου του άλλου σημαίνει ή ότι δεν σου φτάνει αυτός που εκ φύσεως σού αναλογεί ή ότι ο δικός σου χώρος δεν σε θέλει.

Τα Μέσα στην Ελλάδα, και όχι μόνον, έχουν την ιδιαιτερότητα να λειτουργούν σαν… φαναρτζίδικα. Βάζουν την πραγματικότητα στην καλίμπρα και την ισιώνουν. Την κάνουν επίπεδη. Ολα να μοιάζουν με όλα. Οσο φευγαλέα και αν είναι η τηλεοπτική εικόνα, άλλο τόσο υπεύθυνη είναι για την ολέθρια, πολλές φορές, επιρροή της στην αλλοίωση όχι μόνο της κοινωνικής συνείδησης, αλλά και της συλλογικής μνήμης.

Γιατί αν αναρωτηθούμε για την εικόνα που μας έμεινε από τα τηλεπαράθυρα τις ημέρες της απεργίας των ιδιοκτητών των φορτηγών, ή απλώς φορτηγατζήδων, ανάλογα με την άποψη που είχαμε, η πρώτη που ανασύρεται είναι αυτή του άμετρου δημοσιογραφικού κρεσέντο προς τον ολοφυρόμενο απεργό, που δεν έκανε τίποτα άλλο από το να μιμείται το κακέκτυπο του κυβερνητικού εκπροσώπου.

Οσο πολιτικώς ορθή και αν πιστεύει ότι είναι αυτή η πλευρά της «κυβερνητικής» δημοσιογραφίας που αγνοεί τον άνθρωπο, ουσιαστικά πρόκειται για την επικοινωνιακή μεταφορά του προεπαναστατικού «αυλόδουλου».

Αλλο πράγμα η δημοσιογραφική προσέγγιση-κριτική στην κυβέρνηση, αλλά και στα κοινωνικά στρώματα που διαμαρτύρονται άλλοτε με χίλια -και περισσότερα- δίκια κι άλλοτε εξ επαγγέλματος και ιδιοτέλειας, και άλλο η αλόγιστη οσφυοκαμψία. Είτε στη μία είτε στην άλλη πλευρά. Αυτού του είδους η δημοσιογραφία δεν στέκεται απέναντι από κάθε είδους εξουσία όπως θα έπρεπε.

Απλώς διεκδικεί ένα κομμάτι της και μάλιστα με τρόπο πιο ύπουλο και από αλεπού…

1. Niklas Luhmann, Η πραγματικότητα των μέσων μαζικής επικοινωνίας, μτφρ.: Πέρσα Ζέρη, Μεταίχμιο, σελ. 25
Κ.Κυριακόπουλος ,ΜΜΕ και αυλόδουλοι, «Ε»

http://www.politis-gr.com/?p=5135

Σχόλια