... Ευρώπη θα περάσει μια μακρά περίοδο πέψης ώσπου να αφομοιώσει τις χώρες-μέλη της, έλεγε κάποτε η Χέδερ Γκράμπε, υποδιευθύντρια του Κέντρου Ευρωπαϊκής Μεταρρύθμισης. Έτσι, μάλλον άθελά της, παρομοίαζε την Ευρωπαϊκή Ένωση με ένα γιγάντιο κτήνος, που καταπίνει και χωνεύει ολόκληρες χώρες. Φυσικά, όλοι γνωρίζουμε την κατάληξη της πέψης και τις συνέπειές της.
Και όσοι...
... τις αγνοούμε, μπορούμε να πάρουμε μια καλή ιδέα διαβάζοντας για τον οικονομικό εθνικισμό των βορείων εταίρων μας μπροστά στους κινδύνους που αντιμετωπίζουν οι νότιες ευρωπαϊκές χώρες. Την ώρα που η γερμανική Βουλή κήρυττε παράνομη κάθε οικονομική βοήθεια της Γερμανίας προς την Ελλάδα, στην Ολλανδία, με την υποστήριξη όλων των κομμάτων, η Κάτω Βουλή απαγόρευε τη διάθεση ολλανδικών κεφαλαίων προς την Ελλάδα, ακόμη και μέσω των ευρωπαϊκών θεσμών. Μάλιστα, το δεξιό Κόμμα της Ελευθερίας πρότεινε την «αποπομπή της Ελλάδας από την Ευρωπαϊκή Ένωση».
Μία από τις σπάνιες...
... φωνές συμπάθειας προς τις νότιες ευρωπαϊκές χώρες που γονατίζουν από τα χρέη τους δεν προήλθε από τον ευρωπαϊκό χώρο, αλλά από την Αμερική. Ο νομπελίστας οικονομολόγος Πολ Κρούγκμαν έγραψε στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης»: «Αν η Ισπανία δεν ήταν ευρωπαϊκή χώρα αλλά αμερικανική πολιτεία, τα πράγματα δεν θα ήταν τόσο άσχημα. Η Ισπανία θα λάβαινε άμεση υποστήριξη για την κρίση. Η στεγαστική αγορά της Φλώριδας έχει καταρρεύσει, αλλά η κεντρική κυβέρνηση εξακολουθεί να στέλνει στους κατοίκους της πολιτείας τις επιταγές της κοινωνικής πρόνοιας και της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης». Διαστρέφοντας αυτό το επιχείρημα, ο πρόεδρος του Γιούρογκρουπ Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ απέκλεισε το ενδεχόμενο ορισμένες νότιες ευρωπαϊκές χώρες να προστρέξουν για βοήθεια στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο (αφού έτσι κι αλλιώς έχουν ήδη πάρει όλα τα σκληρά μέτρα που συνήθως απαιτεί αυτός ο οργανισμός για να χρηματοδοτήσει μια χώρα, χωρίς όμως να έχουν λάβει ούτε δεκάρα από τα ευρωπαϊκά ταμεία). «Αν η Καλιφόρνια αντιμετώπιζε ένα ταμειακό πρόβλημα, οι ΗΠΑ δεν θα προσέτρεχαν στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο», δήλωσε ο Γιούνκερ, λες και η Ισπανία ή η Ελλάδα είναι για την Ευρωπαϊκή Ένωση ό,τι είναι η Φλώριδα ή η Καλιφόρνια για τις ΗΠΑ. Αν ήταν, τότε η Γερμανία δεν θα δυσανασχετούσε που οι ελληνικές αμυντικές δαπάνες είναι αναλογικά τριπλάσιες από τις γερμανικές εξαιτίας της τουρκικής απειλής. «"Γιατί να χρηματοδοτούμε αυτή την πανάρχαια έχθρα ανάμεσα σε δύο συμμάχους του ΝΑΤΟ", αναρωτιούνται οι Γερμανοί», γράφει ο Μάρτιν Γουόκερ στο πρακτορείο Ηνωμένος Τύπος. Φαίνεται πως η υποκρισία περισσεύει, αφού αυτή η «χρηματοδότηση» επιστρέφει πάλι στη Γερμανία στο πολλαπλάσιο, καθώς οι δύο αντίπαλοι αγοράζουν με αυτήν γερμανικά οπλικά συστήματα.
Ο σατιρικός...
... συγγραφέας Άμπροζ Πιρς είχε γράψει για τους συνεταιρισμούς των κρατών πολύ προτού εμφανιστεί ο συνεταιρισμός της Ευρωπαϊκής Ένωσης: «Είναι το συνεταιριλίκι δύο κλεφταράδων που έχουν τόσο βαθιά χωμένο το χέρι ο ένας στην τσέπη του άλλου, ώστε δεν μπορούν κλέψουν έναν τρίτο χωριστά».
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4561113&ct=2
=====================
...Αν δεν καταφέρουμε να εξάγουμε προϊόντα και υπηρεσίες, θα αναγκαστούμε τελικά να εξάγουμε εργατικό και επιστημονικό δυναμικό. Εφόσον το Δημόσιο θα σταματήσει τις προσλήψεις και ο ιδιωτικός τομέας δεν είναι σε θέση να απορροφήσει ούτε καν μέρος των ανέργων, η μετανάστευση είναι το επόμενο βήμα. Οπως στο παρελθόν κατά το οποίο το ισοζύγιο εξωτερικών συναλλαγών στηριζόταν στα μεταναστευτικά εμβάσματα και στο ναυτιλιακό συνάλλαγμα, στα χρήματα δηλαδή που έστελναν οι μετανάστες και οι ναυτικοί στις οικογένειές τους, έτσι και τώρα θα καταλήξουμε ξανά σε αυτό το μοντέλο επιβίωσης. Και όλα αυτά διότι επί 30 χρόνια που παίρναμε τις επιδοτήσεις της Ευρωπαϊκής Ενωσης και τα δανεικά από ολόκληρο τον πλανήτη δεν τα επενδύσαμε στην παραγωγή και στις υποδομές, αλλά τα ξοδέψαμε στην κατανάλωση.------->
Το ζήτημα όμως είναι ότι η Ελλάδα, όπως και οι υπόλοιπες χώρες, μπήκε στο ευρωπαϊκό κλαμπ επειδή υπήρχε το «πακέτο» των υποσχέσεων και όχι μόνο η νομισματική ενοποίηση. Η Ελλάδα μπήκε στην ΕΟΚ για να προστατευθεί από τους εχθρούς της, για να κερδίσει τα χαμένα χρόνια της ανάπτυξης και της προόδου, για να μην είναι ανάδελφη σε έναν κόσμο που είχε την τάση να ενοποιείται. Για να καμφθούν οι επιφυλάξεις, μας εξαγόρασαν δίνοντάς μας επιδοτήσεις αξίας 47 δισ. ευρώ μέσα σε τριάντα χρόνια. Εναντι αυτών μας ανάγκασαν να εγκαταλείψουμε τους τομείς στους οποίους διαθέταμε παράδοση και τεχνογνωσία όπως ο αγροτικός τομέας και η μικρή μεταποίηση. Φυσικά εμείς έχουμε τεράστια ευθύνη για τη ρεμούλα των 47 δισ. που φαγώθηκαν από διεφθαρμένους πολιτικούς, γραφειοκράτες, ψευδοσυμβούλους και ψευδοεπιχειρηματίες.----->
Blogger: Μετά τα παραπάνω δείτε μια παλιότερη εγγραφή: Λαός υπαλλήλων καταναλωτών
================================
Μήπως συμφέρει να κηρύξουμε στάση πληρωμών;
Ο ι πρόσφατες δραματικές εξελίξεις δημιουργούν νέο πολιτικό σκηνικό και δίνουν μια πρόγευση των καταστάσεων που θα ζήσουμε τα ερχόμενα χρόνια. Ολοι αναρωτιόμαστε πώς θα αντιμετωπιστεί άμεσα η δημοσιονομική κρίση και πώς θα βγούμε μεσοπρόθεσμα από την πολύ ευρύτερη οικονομική κρίση που ήδη κλονίζει την Ευρωπαϊκή Ενωση. Θεωρώ αδύνατο να γίνουν αυτά στο πλαίσιο μιας νεοφιλελεύθερης πολιτικής. Πριν από καιρό είχα υποστηρίξει ότι πρέπει να κηρυχθεί στάση πληρωμών του δημόσιου χρέους (ξεπέρασαν τα 41 δισ. ευρώ το 2009) και να γίνει αναδιαπραγμάτευσή του. Ειδάλλως θα χρειαζόταν «να περικοπούν όλες οι κοινωνικές δαπάνες και να μπει φιτίλι στη δημοκρατία και την κοινωνική συνοχή για να πληρωθούν κατά προτεραιότητα οι δανειστές».Θυσίες χωρίς ορίζοντα
Οι εξελίξεις που μεσολάβησαν, δυστυχώς, επικυρώνουν αυτή την εκτίμηση. Απλώς το δημόσιο χρέος βάρυνε στο μεταξύ με άλλα 40 δισ. ευρώ, τα οποία φυσικά δεν έγιναν μισθοί και συντάξεις. Γλίστρησαν και πάλι προς τους ισχυρούς. Ο πλούτος κλείνεται στα θησαυροφυλάκια τραπεζών και μεγάλων επιχειρήσεων, ενώ τα νοικοκυριά ρίχνονται στη φτώχεια. Κάθε νεογέννητο βρίσκεται φορτωμένο με 30.000 ευρώ δημόσιο χρέος, που δεν δαπανήθηκε για χάρη του, και καλείται να δουλεύει ισόβια για να το ξεπληρώσει.
Τα επόμενα χρόνια οι οικονομικές θυσίες θα είναι αναπόφευκτες. Το ζήτημα είναι αν θα μοιραστούν και δίκαια. Θα μας κάνουν δουλοπάροικους των τραπεζιτών ή θα συνοδευτούν από θεσμικές αλλαγές ικανές να αντιστρέψουν την κοινωνική πόλωση; Μάχη αβέβαιης έκβασης, που δεν αφορά μόνο την Ελλάδα.
Βασική πολιτική πραγματικότητα είναι ότι ο ελληνικός λαός είδε το κράτος να δίνει δεκάδες δισ. για να σώσει τις τράπεζες, ψήφισε την κυβέρνηση επειδή πληροφορήθηκε ότι «λεφτά υπάρχουν», και όμως καλείται τώρα σε θυσίες χωρίς ημερομηνία λήξης. Σε αυτές τις συνθήκες αποτελεί πράξη ύψιστης πολιτικής ανευθυνότητας να δοκιμαστούν ακόμη περισσότερο οι αντοχές του. Η αναδιανομή του εθνικού προϊόντος υπέρ των πλουσίων, που ζητούν οι θεσμικά ισχυροί γκουρού του νεοφιλελευθερισμού, θα εξαερώσει τη νομιμοποίηση της κυβέρνησης, ενώ υπονομεύει, παράλληλα, την πραγματική οικονομία και την ίδια τη δημοκρατία. Λύση επομένως ηθικά, πολιτικά και οικονομικά απαράδεκτη.
Καν΄ το όπως ο Βενιζέλος
Η ιστορία μάς δίνει ένα διδακτικό παράδειγμα. Το 1932, με τον ελληνικό λαό πολύ πιο αμόρφωτο και ανοργάνωτο- και λιγότερο απαιτητικό από σήμερα- ο χαρισματικός πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος, που είχε πρόσφατα επανεκλεγεί σαρώνοντας τους αντιπάλους του, εξανέμισε τη δημοτικότητά του αφαιμάσσοντας την οικονομία στη λεγόμενη Μάχη της Δραχμής. Οταν τελικά κήρυξε στάση πληρωμών, έπειτα από μερικούς μήνες αντίστασης δηλαδή, ήταν πια αργά. Το κόμμα του είχε διαλυθεί, η δημοκρατία εκτροχιαστεί, με τελικούς ωφελημένους τους Γλύξμπουργκ και τον Μεταξά. Η ειρωνεία είναι ότι, στη συνέχεια, σταθεροποιήθηκαν οι ακροδεξιές κυβερνήσεις ακριβώς επειδή η ελληνική οικονομία, διαψεύδοντας τους τότε γκουρού των αγορών, σημείωσε πρωτοφανείς ρυθμούς ανόδου. Η πτώχευση ξαναζωντάνεψε την αγορά, μεταφέροντας πόρους από τα θησαυροφυλάκια των τρα πεζών στην πραγματική οικονομία, από το εξωτερικό στο εσωτερικό. Μια ιστορία που την περιγράφει ωραία ο Μαρκ Μαζάουερ.
Είναι σήμερα εφικτό αυτό που έκανε τότε ο Βενιζέλος; Ναι, είναι. Παραπάνω από 40 «πτωχεύσεις» σημειώθηκαν παγκόσμια μετά το 1970, και γενικά ωφέλησαν τις χειμαζόμενες οικονομίες. Η Ρωσία και η Αργεντινή σε τέτοιες «χρεοκοπίες» στήριξαν την υγιή οικονομική τους μεγέθυνση, με εξαιρετικούς ρυθμούς, τα τελευταία χρόνια. Σύμφωνα με τη σχετική βιβλιογραφία οι κίνδυνοι είναι, στη δική μας περίπτωση, μάλλον θεωρητικοί. Κυρίως ο πρόσκαιρος αποκλεισμός από τις διεθνείς χρηματαγορές, οι οποίες ωστόσο έτσι κι αλλιώς δεν μας δανείζουν, πλέον, με λογικούς όρους.
Η «πτώχευση» και το ευρώ
Είναι συμβατή η «πτώχευση» όμως με την παραμονή στο ευρώ; Ναι, είναι. Το Σύμφωνο Σταθερότητας και Ανάπτυξης περιορίζει τα επιτρεπόμενα ελλείμματα, αλλά αφήνει τις εθνικές κυβερνήσεις να βρουν μόνες τους το πώς θα ισοσκελίσουν τον προϋπολογισμό. Η Αθήνα αποφασίζει αν θα ρίξει το έλλειμμα κλείνοντας νοσοκομεία και σχολεία (προϋπολογισμός 2010 για την Παιδεία:
7,6 δισ. ευρώ· Υγεία και Πρόνοια: 6 δισ. ευρώ) ή αναστέλλοντας τις πληρωμές στους τραπεζίτες (προϋπολογισμός 2010 για τοκοχρεολύσια: 45 δισ. ευρώ). Δεν είναι γραμμένο πουθενά στο Σύνταγμα ότι οι υποχρεώσεις του κράτους προς τους πιστωτές υπερτερούν έναντι των ευθυνών του προς τους πολίτες. Το ποιος παίρνει τι, ψηφίζεται κάθε χρόνο εξαρχής από την εθνική αντιπροσωπεία. Είναι θέμα πολιτικής απόφασης, της Αθήνας και όχι της Φραγκφούρτης ή των Βρυξελλών, αν ο προϋπολογισμός θα σώσει το κοινωνικό κράτος ή τις τράπεζες.
Συμφέρει άραγε τους ισχυρούς της ΕΕ να μας διώξουν από το ευρώ; Κάτι τέτοιο δεν μπορούν να το κάνουν αν ισοσκελίσουμε τον προϋπολογισμό, έστω και μη πληρώνοντας τους τραπεζίτες και φορολογώντας τους πλούσιους. Ούτε θα τις συνέφερε. Θα υπονόμευαν έτσι την ισχύ και τη βιωσιμότητα του ευρώ, δίχως να αντιμετωπίσουν τις κερδοσκοπικές επιθέσεις των τραπεζών, οι οποίες αμέσως μετά θα στόχευαν την Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιταλία, το Βέλγιο και ακόμη και τη Γαλλία- χώρες όλες τους με συνολικές δανειακές ανάγκες επαχθέστερες των δικών μας.
Θαπατέρο και Παπανδρέου
Κηρύσσοντας, τώρα, στάση πληρωμών διατηρούμε εμείς τον έλεγχο της οικονομίας, προφυλάσσουμε το στοιχειώδες κοινωνικό κράτος και σώζουμε την, ατελή έστω, δημοκρατία. Σκεφτείτε μόνο τις συνέπειες αν εκχωρήσουμε στη Φραγκφούρτη τα ηνία μιας βυθισμένης σε κρίση οικονομίας, αποσταθεροποιώντας στο μεταξύ και το πολιτικό μας σύστημα, μόνο και μόνο για να ακούσουμε του χρόνου ότι η ΕΕ δεν έχει άλλα περιθώρια στήριξής μας.
Ορθά ο Θαπατέρο ανέθεσε στην αντικατασκοπία να βρει ποιοι κερδοσκοπούν ενάντια στη χώρα του. Το λιγότερο λοιπόν που πρέπει να δηλώσει ο δικός μας πρωθυπουργός, σε όσους μάς εκβιάζουν, είναι το πολιτικά έντιμο και δημοκρατικά απαραίτητο. Δηλαδή ότι εκλέχτηκε με πρόγραμμα αντίθετο, επομένως αν συνεχιστούν οι πιέσεις θα προκηρύξει νέες εκλογές, ώστε ο ελληνικός λαός να αποφασίσει με μάτια ανοιχτά. Σε αυτή την περίπτωση, υποπτεύομαι, οι λεονταρισμοί θα μειωθούν εντυπωσιακά. Γιατί η συνέχισή τους τότε, επαπειλεί αναγκαστική στάση πληρωμών μέσα σε εβδομάδες, και σύντομα ξήλωμα του ευρώ. Πράγμα που λίγες αγορές, κερδοσκόποι, τραπεζίτες θα ριψοκινδύνευαν.
Ο κ. Σπύρος Μαρκέτος είναι επίκουρος καθηγητής Ιστορίας στο Τμήμα Πολιτικών Επιστημών του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=2&ct=114&artId=316473&dt=21/02/2010
- Blogger: δείτε κι' αυτό:
Στο στόχαστρο η Ελλάδα και ολόκληρη η ευρωζώνη
Σχόλια