Όταν μια χώρα...
... κατακτηθεί στρατιωτικά, είναι εύκολο να αναγνωρίσει ο λαός της τον εχθρό του από τη στολή του. Πρώτα η Ισλανδία...
... κατόπιν η Ιρλανδία (και τώρα η Ελλάδα). Πολλές ευρωπαϊκές χώρες έχουν παγιδευτεί στα δίχτυα του χρέους. Τα κρατικά ομόλογα με τα οποία χρηματοδοτείται αυτό το χρέος αγοράζονται από τους διεθνείς επενδυτές και κερδοσκόπους. Γι΄ αυτά τα αρπακτικά, όπως γράφει ο Αμερικανός συνδικαλιστής Σέιμους Κουκ στο «Γκλόμπαλ Ρισέρτς», τα κρατικά ομόλογα είναι μια εξαιρετική επένδυση σε περιόδους οικονομικής κρίσης. Αργά ή γρήγορα, όμως, αυτοί οι επενδυτές θέλουν να βεβαιωθούν ότι οι υπερχρεωμένες χώρες θα τους ξεπληρώσουν τα ομόλογα. Και με εντεταλμένους (όπως το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο) και απεσταλμένους (όπως οι λογιστές των Βρυξελλών) καλούν αυτές τις χώρες να κάνουν μαζικές περικοπές στις δημόσιες δαπάνες που συντηρούν στη ζωή τους εργαζομένους και τους φτωχούς. Γιατί κάποιος πρέπει να πληρώσει αυτή την κρίση. Κάποιος άλλος, εκτός από αυτούς που την προκάλεσαν με την κερδοσκοπία τους.
Ο δρόμος...
... της αντίστασης σε αυτούς τους κερδοσκόπους δεν είναι πολυταξιδεμένος. Όμως, αυτός είναι ο δρόμος που έδειξε κάποτε η Αργεντινή. Το 2001, παρά τις ζοφερές προβλέψεις ότι η οικονομία της θα κατέρρεε χωρίς ξένο δανεισμό, η Αργεντινή είπε όχι στο ΔΝΤ: αψήφησε τους ξένους πιστωτές της και κήρυξε χρεοστάσιο. Τρία χρόνια αργότερα, η χώρα μπήκε για τα καλά στον δρόμο της ανάκαμψης. Και τα κατάφερε χωρίς εξωτερική βοήθεια. Η οικονομία της αναπτύχθηκε 8% τα δύο επόμενα χρόνια. Οι εξαγωγές αυξήθηκαν, το νόμισμα παρέμεινε σταθερό, οι επενδυτές επέστρεψαν και η ανεργία περιορίστηκε. «Πρόκειται για ένα αξιοσημείωτο ιστορικό γεγονός, που διέψευσε αποτυχημένες πολιτικές 25 ετών», έλεγε αργότερα ο οικονομολόγος Μαρκ Γουάισμπροτ σε συνέντευξή του στους «Τάιμς της Νέας Υόρκης». «Άλλες χώρες παραπαίουν, αλλά η Αργεντινή τα κατάφερε χωρίς να κάνει παραχωρήσεις για να προσελκύσει ξένα κεφάλαια». Το αμερικανικό Κέντρο Οικονομικής και Πολιτικής Έρευνας, του οποίου συνδιευθυντής είναι ο Γουάισμπροτ, ανέλυσε τον περασμένο Οκτώβριο 41 χώρες που χρωστούν στο ΔΝΤ. Και διαπίστωσε πως οι πολιτικές λιτότητας αυτού του οργανισμού επιδείνωσαν ακόμη περισσότερο τις οικονομίες τους. Το παράδειγμα της Τουρκίας είναι προς αποφυγή. Ο Γιοντζά Εζντεμίρ του Μεσανατολικού Πολυτεχνείου της Άγκυρας δημοσίευσε τον Φεβρουάριο συγκριτική μελέτη της Αργεντινής και της Τουρκίας. Και οι δύο χώρες βρίσκονταν σε βαθιά οικονομική κρίση το 2001, με χρόνια δημόσια ελλείμματα, ανεπαρκείς εξαγωγές, υψηλά χρέη, πολιτική αστάθεια και εισοδηματικές ανισότητες. Η Αργεντινή είπε όχι στο ΔΝΤ. Η Τουρκία υποτάχτηκε στις «συμβουλές» του. Η Αργεντινή ανέκαμψε, αλλά η Τουρκία παραμένει μέχρι σήμερα βυθισμένη στην οικονομική κρίση.
Όταν μια χώρα...
... κατακτηθεί οικονομικά, ο εισβολέας δεν φοράει στολή, αλλά το κοστούμι των διεθνών κερδοσκόπων και των λογιστών τους. Έτσι, οι πρόθυμοι κουίσλινγκ εύκολα μπορούν να ξαναβαφτίζουν τον εχθρό από εισβολέα σε σωτήρα.
==========
==========
Aλλά και κάτι σχετικό με τα παραπάνω:
Οι τραπεζίτες...
... δεν είναι παντός καιρού. Το λέει και η παροιμία: «Σου δανείζουν μια ομπρέλα με λιακάδα και σου την παίρνουν πίσω με την πρώτη βροχή». Γιατί, αντίθετα με τη μυθολογία του «επιχειρηματικού κινδύνου», αυτοί δεν διακινδυνεύουν ποτέ. Παίζουν πάντα στα σίγουρα. Τα κέρδη...
... που συσσώρευσαν πριν από την οικονομική κρίση ήταν αμύθητα. Μα κι όταν πια ξέσπασε η κρίση (εξαιτίας της κερδοσκοπίας τους), οι τραπεζίτες πάλι βγήκαν κερδισμένοι. Οι κυβερνήσεις έσπευσαν να τους διασώσουν από την καταστροφή, υποστηρίζοντας ότι αλλιώς θα κατέρρεαν οι οικονομίες των χωρών τους. Το αποτέλεσμα ήταν το αντίθετο. Το δημόσιο χρήμα που δαπανήθηκε για τη διάσωση των τραπεζών, προκάλεσε στις χώρες ένα τεράστιο πρόβλημα χρέους που τώρα καλούνται να το πληρώσουν με θυσίες οι εργαζόμενοι. Ήταν μια μαζική μεταφορά εθνικού πλούτου από τον λαό στην παρασιτική κάστα των τραπεζιτών.
Το τραπεζικό...
... κεφάλαιο δεν αναγνωρίζει άλλες αξίες εκτός από αυτές που εγγράφει στους ισολογισμούς του. Γι΄ αυτό σε κρίσιμους καιρούς, σε καιρούς πολέμου, όταν είχε απειληθεί η ανεξαρτησία τους και η εθνική κυριαρχία τους, οι χώρες ήξεραν πως δεν μπορούσαν να στηριχτούν στους τραπεζίτες. Στη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, γράφει το «Γκλόμπαλ Ρισέρτς», όταν ο ανθός της αυστραλιανής νεολαίας χανόταν στα πεδία της μάχης, οι ιδιωτικές τράπεζες ζητούσαν επιτόκια 6% ακατέβατα. Γι΄ αυτό, τη χρηματοδότηση της πολεμικής προσπάθειας της Αυστραλίας ανέλαβε η κρατική Τράπεζα της Κοινοπολιτείας. Με επιτόκιο μόλις ένα κλάσμα της μονάδας, γλίτωσε τους Αυστραλούς από 12 εκατομμύρια δολάρια σε τραπεζικές προμήθειες. Μετά τον πόλεμο, ο διοικητής αυτής της τράπεζας έσωσε τους Αυστραλούς από την οικονομική ύφεση στην οποία είχε βυθιστεί ο υπόλοιπος κόσμος, χορηγώντας πιστώσεις για την παραγωγή και την ανέγερση κατοικιών και χρηματοδοτώντας τις τοπικές αρχές της χώρας για την κατασκευή δρόμων, σιδηροδρόμων, λιμένων, διυλιστηρίων και εργοστασίων παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας. Όμως δεν ήταν μόνο η Αυστραλία. Στη δύσκολη δεκαετία του 1930, η Νέα Ζηλανδία δεν διασώθηκε από τις ιδιωτικές τράπεζες, αλλά από ένα επιτυχημένο άτοκο πρόγραμμα δημοσίων επενδύσεων που χρηματοδοτήθηκε από το κράτος. Οι πιστώσεις που χορήγησε η κρατική κεντρική τράπεζα της χώρας επέτρεψαν στη Νέα Ζηλανδία να αναπτυχθεί σε μία περίοδο που ο υπόλοιπος κόσμος πάλευε με τη μηδενική παραγωγικότητα και τη φτώχεια.
Ο αντίλογος...
... των ιδιωτικών τραπεζών στην κρατική χρηματοδότηση της ανάπτυξης υποστηρίζει πως προκαλεί πληθωρισμό. Το καλύτερο αντίδοτο στον πληθωρισμό, επισημαίνει το «Γκλόμπαλ Ρισέρτς», είναι να διατίθεται το δημόσιο χρήμα σε παραγωγικά έργα που αυξάνουν τα προϊόντα και τις υπηρεσίες και όχι στην κερδοσκοπία ή την αποπληρωμή χρεών σε ξένο νόμισμα. Το εθνικό νόμισμα μπορεί να προστατευτεί από τις επιθέσεις των κερδοσκόπων με την επιβολή συναλλαγματικών ελέγχων, όπως έκανε η Μαλαισία το 1998, και με έλεγχο της κυκλοφορίας των κεφαλαίων, όπως κάνουν σήμερα η Βραζιλία και η Ταϊβάν. Χωρίς τέτοια εργαλεία, μια χώρα είναι καταδικασμένη στην εξάρτηση.
=========
Βlogger: Μεταγεννέστερη εγγραφή 18/01/2010. Μια και πολύ κουβέντα γίνεται για την Αργεντινή "μάζεψα" κάποια δημοσιεύματα το τύπου τότε:
- .... Κυριακή 3 Φεβρουαρίου 2002: ...Την Τετάρτη το απόγευμα το υπουργείο Οικονομικών στο επαναστατημένο κέντρο του Μπουένος Αϊρες θύμιζε κάτι από πόλεμο των Φόκλαντ: πάνοπλοι στρατιώτες και αστυνομικοί επιτηρούσαν κάθε πιθανή είσοδο στο κτίριο, απωθώντας με κλομπ και πλαστικές σφαίρες τους αλαλάζοντες διαδηλωτές...----->
- ...Κυριακή 6 Ιανουαρίου 2002: ....Ο εκπρόσωπος του πολιτικού κατεστημένου. Ο Εντουάρντο Ντουάλντε είναι ο πέμπτος πρόεδρος της Αργεντινής το διάστημα των τελευταίων δυόμισι εβδομάδων. Δεν εξελέγη στην προεδρία· διορίστηκε από το Κογκρέσο, με την ελπίδα να βγάλει τη χώρα από την οικονομική εξαθλίωση στην οποία έχει περιέλθει ύστερα από μία δεκαετία εγκληματικών λαθών των προηγούμενων κυβερνήσεων. Για την ακρίβεια, ο κ. Ντουάλντε όχι απλώς δεν εξελέγη στην προεδρία αλλά ήταν και ο μεγάλος χαμένος των τελευταίων προεδρικών εκλογών------->
Μαθήματα από την Αργεντινή
* Τα μέτρα λιτότητας, από μόνα τους, μπορεί να δημιουργούν περισσότερα προβλήματα από όσα λύνουν
Το τελευταίο κρούσμα οικονομικής αποτυχίας ήταν αυτό της Αργεντινής τον προηγούμενο μήνα (Δεκέμβρης 2001) που συνοδεύτηκε από λαϊκή εξέγερση και οξύτατη πολιτική κρίση.
Με τον πόλεμο των Φόκλαντ η οικονομία της Αργεντινής πέρασε μια κακή περίοδο, με αποκορύφωμα τον καλπάζοντα και ασυγκράτητο πληθωρισμό που στο τέλος της δεκαετίας του 1980 έχει ρυθμό 3.000% ετησίως. Η αναγκαία οικονομική μεταρρύθμιση του 1991 της νέας κυβέρνησης (του Κάρλος Μένεμ) βασίστηκε σε τρία στοιχεία:
- άνοιγμα της οικονομίας στο διεθνές εμπόριο,
- πολύ εκτεταμένη ιδιωτικοποίηση των δημοσίων επιχειρήσεων και
- σύνδεση του νομίσματος με το αμερικανικό δολάριο. (Blogger: στα δικά μας: εμείς έχουμε συνδέσει αμετάκλητα(;) το νόμισμά μας με το Euro).
- Τα μέτρα αυτά είχαν θετικά άμεσα αποτελέσματα.
ΑΕΠ αυξήθηκε εντυπωσιακά. Η σημασία αυτών των μέτρων γρήγορα εξαντλήθηκε και το 1995 η Αργεντινή γνώρισε μια κρίση από την οποία διεσώθη με δανεισμό 12 δισ. δολαρίων από την Παγκόσμια Τράπεζα. Η αιτία αυτής της κρίσης βρισκόταν στη διατήρηση της σταθερής ισοτιμίας του πέσο προς το δολάριο. Η σταθερή ισοτιμία, που στην αρχή ήταν το μέτρο για τη σταθεροποίηση των τιμών, στη συνέχεια έγινε παράγοντας που οδήγησε σε χειροτέρευση του εμπορικού ισοζυγίου και σε ανάγκη εισροής δολαρίων.(Blogger: Euro σε μας! ) Μετά το 1995 η κακή οικονομική πορεία οδήγησε την κυβέρνηση σε μια πολιτική διόγκωσης των κρατικών ελλειμμάτων και σε πολύ μεγάλο δημόσιο χρέος.(Blogger: ώπα! πολλές ομοιότητες βλέπω! ) Η ανάγκη εισροής δολαρίων κατέστησε αναγκαία τη λήψη νέων μέτρων λιτότητας, που τον περασμένο μήνα οδήγησαν τις λαϊκές μάζες σε εξέγερση.
Οι ομοιότητες Ελλάδας - Αργεντινής είναι τώρα (Blogger: το άρθρο γράφτηκε 13/2/2001) περιορισμένες, αλλά ορισμένα συμπεράσματα-διδάγματα μπορούν να εξαχθούν από την περίπτωση της Αργεντινής. Πρώτον, η σταθερότητα των τιμών, ενώ είναι επιθυμητή, δεν σημαίνει κατ' ανάγκη και ανάπτυξη της οικονομίας. Δεύτερον, το μεγάλο δημόσιο χρέος είναι ανεπιθύμητο και επικίνδυνο, πράγμα που βεβαίως γνωρίζαμε αλλά είναι καλό να το υπενθυμίζουμε. Τρίτον, η προσφυγή σε εξωτερικό δανεισμό, στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, στην Παγκόσμια Τράπεζα, τη στιγμή που λύνει ένα άμεσο πρόβλημα δημιουργεί ένα άλλο, μεγαλύτερο του πρώτου. Τέταρτον, οι ιδιωτικοποιήσεις μπορεί να ελαφρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό από τα ελλείμματα που δημιουργούν οι κρατικές επιχειρήσεις, αλλά δεν αποτελούν αρκετά σημαντικό παράγοντα ανάπτυξης της οικονομίας. Πέμπτον, το άνοιγμα της οικονομίας στο διεθνές εμπόριο δεν οδηγεί κατ' ανάγκη σε ανάπτυξη και μάλιστα είναι δυνατόν να οδηγεί σε μεγάλα προβλήματα ισοζυγίου πληρωμών. Εκτον, τα μέτρα λιτότητας, από μόνα τους, μπορεί να δημιουργούν περισσότερα προβλήματα από όσα λύνουν.
Η ελληνική οικονομία έχει σημειώσει τα τελευταία χρόνια σημαντικές επιτυχίες. Δεν έχει καταστεί όμως μια ισχυρή και άτρωτη οικονομία. Το δημόσιο χρέος είναι ακόμη μεγάλο, το εμπορικό ισοζύγιο είναι απελπιστικά παθητικό, η ανεργία είναι υψηλή και η ανταγωνιστικότητα της οικονομίας χαμηλή σε σχέση με τις ανεπτυγμένες οικονομίες. Το μέλλον δεν είναι εύκολο να προβλεφθεί, αλλά σίγουρα θα υπάρξουν προβλήματα, όπως π.χ. αυτά που θα προκύψουν από την πολύ πιθανή διακοπή στο μέλλον των Κοινοτικών Προγραμμάτων Στήριξης και η μείωση των αγροτικών επιδοτήσεων.
Από τα παραπάνω μπορεί κανείς να συμπεράνει ότι η πολιτική οικονομικής ανάπτυξης πρέπει να στηρίζεται σε δύο ισχυρές βάσεις. Στο επίπεδο της οικονομίας πρέπει να προωθείται ταχύτατα η αύξηση της ανταγωνιστικότητας και της απασχόλησης. Στο επίπεδο της κοινωνίας, γενικά, πρέπει να επιδιώκεται η δίκαιη διανομή των καρπών της ανάπτυξης και η ισομερής επιβάρυνση των κοινωνικών ομάδων από τις αναγκαίες θυσίες.
Ο κ. Θεόδωρος Π. Λιανός είναι καθηγητής Πολιτικής Οικονομίας στο Οικονομικό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=46&ct=3&artid=122516&dt=13/01/2002
Αργεντινή: Το χρονικό μιας προαναγγελθείσης εξεγέρσεως
* Πώς το καταναλωτικό όνειρο μετατράπηκε σε εφιάλτη και τα πειράματα των διεθνών οργανισμών απέτυχαν οικτρά οδηγώντας ένα λαό σε εξαθλίωση και τη μεσαία τάξη στην εξέγερση
Ποιο Αφγανιστάν; Η τύχη της παγκοσμιοποιημένης νέας τάξης κρίνεται μάλλον στη μακρινή «χώρα του ασημιού» Αργεντινή. Στο «Ελντοράντο» των ισπανών κονκισταδόρες και εσχάτως των πάσης φύσεως «θεσμικών επενδυτών»-κερδοσκόπων της Δύσης και των ομογάλακτων διεθνών χρηματοπιστωτικών οργανισμών που καλύπτουν, επιβλέπουν και στην πράξη καθοδηγούν τις κινήσεις τους. Εκεί, στα λεηλατημένα σουπερμάρκετ και στα πυρπολημένα McDonald's του Μπουένος Αϊρες, αποκαλύπτεται η γύμνια του παγκόσμιου πιστωτικού συστήματος, με φόντο τον αυθόρμητο ξεσηκωμό ενός ακόμη καταληστευμένου λαού που βλέπει το καταναλωτικό όνειρό του να μετατρέπεται σε εφιάλτη.
Η οριστική χρεοκοπία και η στάση πληρωμών ενός κυρίαρχου κράτους ό,τι δηλαδή απεφεύχθη μετά κόπων και βασάνων στο Μεξικό το 1995, στη ΝΑ Ασία το 1997 και στη Βραζιλία και στη Ρωσία το 1998 είναι πλέον γεγονός, και τα θύματά της θα είναι πολύ περισσότερα από τους δύστυχους επαναστατημένους «πορτένιος» της χώρας, στην πλειονότητά τους παιδιά ευρωπαίων μεταναστών. Η εσπευσμένη παραίτηση του προέδρου Φερνάντο ντε Λα Ρούα, αμέσως μετά το coup de grace του ΔΝΤ και της Ουάσιγκτον προς τον μέχρι πρότινος εκλεκτό τους υπερυπουργό Οικονομικών Ντομίνγκο Καβάγιο, αποτελεί τη φυσική κατάληξη μιας πολυετούς «συνωμοσίας» της αργεντίνικης οικονομικής ελίτ με το διεθνές πιστωτικό - κερδοσκοπικό σύστημα εις βάρος των εργαζομένων μιας από τις ντε φάκτο πλουσιότερες χώρες του κόσμου. Είναι χαρακτηριστικό ότι η πτώση της κυβέρνησης πραγματοποιήθηκε σε μια στιγμή που ο Καβάγιο προωθούσε το όγδοο συνεχόμενο πακέτο μέτρων λιτότητας σε λιγότερο από ένα χρόνο, προκειμένου να συνεχίσει τις πληρωμές προς τους ξένους πιστωτές...
Η διάλυση του πολιτικού ιστού και η έκρηξη της βίας αποτελούν μόνο την κορυφή του παγόβουνου στην περίπτωση της Αργεντινής. Αυτό που στην πράξη συντελείται υπό τα αδιάφορα βλέμματα Αμερικής και Ευρώπης είναι η διάλυση της αργεντίνικης μεσαίας τάξης, της μεγαλύτερης στη Λατινική Αμερική, και η μετατροπή της χώρας σε μια τυπική για την περιοχή «μπανανία» με δημοκρατικό μανδύα, με την πλειονότητα του πληθυσμού βυθισμένη στην ανέχεια και στην πείνα.
Οι περονιστές, οι οποίοι είναι βέβαιο ότι θα αναλάβουν τώρα εκ νέου την εξουσία, δεν έχουν καμία ελπίδα: η νομοτελειακή πλέον αποσύνδεση του πέσο από το δολάριο θα ολοκληρώσει το έγκλημα, επαναφέροντας τον πληθωρισμό στα τρομακτικά παλαιά του επίπεδα. Αλλωστε ο Καβάγιο ξεκίνησε την καταστροφική καριέρα του ως υπουργός του περονιστή Κάρλος Μένεμ που πρωτοστάτησε στην καταστροφή. Οσο για τους «σωτήρες» του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας, τους πραγματικούς θύτες της χώρας, αυτοί απλώς νίπτουν τας χείρας των και μαζεύουν χρήματα για τη «σωτηρία» άλλων, πιο κρίσιμων γεωπολιτικά, καταχρεωμένων οικονομιών, με πρώτη την Τουρκία...
«Ξύλινες» απλουστεύσεις; Μάλλον όχι. Διαβάστε τι λένε για την περίπτωση νομπελίστες οικονομολόγοι, όπως ο πρώην αντιπρόεδρος της Παγκόσμιας Τράπεζας Γιόζεφ Στίγκλιτς ή ο Πολ Κρούγκμαν, οι μεγαλύτεροι επικριτές του οικονομικού στραγγαλισμού των «αναδυόμενων οικονομιών» από το διεθνές πιστωτικό σύστημα. Τι αδικία, αλήθεια: τρία μόλις χρόνια μετά τη δραματική διάσωση των κερδοσκόπων του Long Term Capital Management, στην οποία συνεισέφεραν δισεκατομμύρια δολάρια οι μεγαλύτερες δημόσιες και ιδιωτικές τράπεζες της Δύσης, παρακολουθούμε σήμερα τους ίδιους ανθρώπους να κάνουν το ακριβώς αντίθετο! Το μόνο που ενδιαφέρει σε αυτή τη φάση τις ΗΠΑ και τους άλλους πιστωτές είναι η αποφυγή μιας πιστωτικής μετάστασης στον υπόλοιπο κόσμο, η «στεγανοποίηση»: γι' αυτό επέλεξαν να ακρωτηριάσουν το δικής τους δημιουργίας «καρκίνωμα» σε μια σπάνια επίδειξη κυνισμού εις βάρος 36 εκατομμυρίων ανθρώπων, εκ των οποίων οι μισοί βρίσκονται ήδη κάτω από το όριο της φτώχειας.
Πώς αλλάζουν οι καιροί... Οταν το 1998 η βραζιλιάνικη οικονομία άρχισε να διαλύεται υπό το βάρος των κερδοσκοπικών επιθέσεων στην κεφαλαιαγορά και στο νόμισμά της, καθώς οι ξένοι επενδυτές μάζευαν άρον άρον τα χρήματά τους από τις αναπτυσσόμενες αγορές της Λατινικής Αμερικής μετά το διπλό «κραχ» της ΝΑ Ασίας και της Ανατολικής Ευρώπης, η Αργεντινή φάνηκε να επιζεί από την παγκόσμια «περιφερειακή κρίση». Η νεοφιλελεύθερη συνταγή της, σε όλη τη δεκαετία του '90, ήταν απλή: γη και ύδωρ στις αμερικανικές και ευρωπαϊκές επιχειρήσεις, σύνδεση του τοπικού πέσο με το δολάριο ώστε να αποφευχθούν οι συναλλαγματικοί κραδασμοί, και βεβαίως εκτεταμένος δανεισμός από ξένες τράπεζες και επενδυτές μέσω της αγοράς ομολόγων.
* Ο δούρειος ίππος της Ουάσιγκτον
Οταν στις 20 του περασμένου Μαρτίου το Κογκρέσο της Αργεντινής αποφάσισε να χορηγήσει στον «νέο» υπουργό Οικονομικών Ντομίνγκο Καβάγιο υπερεξουσίες ανάλογες με αυτές ενός πρωθυπουργού, οι πολίτες έσπευσαν να υποδεχθούν την απόφαση των εθνοπατέρων με μια γενική απεργία χωρίς βεβαίως να ξέρουν τότε πόσο κοντά ήταν ήδη το προαποφασισμένο «κραχ». Ο Καβάγιο, βλέπετε, δεν είναι ένας τυχαίος υπουργός Οικονομικών αλλά ο «εγκέφαλος» των οικονομικών μεταρρυθμίσεων της δεκαετίας του '90 και ιδιαίτερα της καταστρεπτικής για τη χώρα πενταετίας Μένεμ, του οποίου διετέλεσε υπουργός Οικονομικών ως το 1996. Δεν χρειαζόταν να είναι κανείς οικονομολόγος για να καταλάβει ότι η επανατοποθέτησή του στην ίδια θέση η «επιστροφή του δολοφόνου στον τόπο του εγκλήματος», όπως την είχε ονομάσει τότε η εφημερίδα «El Clarin» θα διέλυε τα λιγοστά αντερείσματα που είχαν απομείνει στο αργεντίνικο κράτος πρόνοιας. Το Κογκρέσο όμως καθώς και ο πρόεδρος της χώρας Φερνάντο ντε Λα Ρούα δεν είχαν πρακτικά πολλές επιλογές.
Οπως τόσες φορές στο παρελθόν, έτσι και τώρα ο Ντομίνγκο Καβάγιο επιβλήθηκε από τα «μεγάλα αφεντικά» της Ουάσιγκτον, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που επιβλήθηκε στην Τουρκία ο Κεμάλ Ντερβίς πριν από λίγους μήνες. Ο εκβιασμός ήταν απλός: έπειτα από τρία χρόνια συνεχούς ύφεσης και με το εξωτερικό χρέος να ξεπερνά τα 130 δισ. δολάρια, ο μόνος τρόπος να αποφευχθεί η στάση πληρωμών ήταν η συνομολόγηση για νέα δάνεια από το ΔΝΤ εκτός από τα 40 δισ. δολάρια που είχαν ήδη συμφωνηθεί τον Δεκέμβριο και η αναδιάρθρωση των πιο πιεστικών από τα χρέη. Για να γίνει αυτό το ΔΝΤ απαιτούσε την τοποθέτηση ενός «δικού του ανθρώπου». Καβάγιο στα ισπανικά σημαίνει άλογο όνομα που του πάει πολύ, αφού δύσκολα θα μπορούσε να βρεθεί αποτελεσματικότερος... δούρειος ίππος για την οικονομική Τροία του Μπουένος Αϊρες.
Το 1977, νεαρός ακόμη, ο Καβάγιο έπαιρνε το ντοκτορά του από το Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ και έπιανε δουλειά σε χρηματιστηριακή εταιρεία της Γουόλ Στριτ. Αφού πρώτα πέρασε για ένα φεγγάρι από την Παγκόσμια Τράπεζα ως σύμβουλος λατινοαμερικανικών αγορών, επέστρεψε στις αρχές της δεκαετίας του '80 στη χώρα του για να εργαστεί στο υπουργείο Οικονομικών. Το 1988 αναλαμβάνει τη θέση-κλειδί του διοικητή της κεντρικής τράπεζας. Ηταν το τέλειο εφαλτήριο: το 1991, όταν οι κάλπες βγάζουν τον «σωτήρα» νεοπερονιστή Κάρλος Μένεμ, ο Καβάγιο είναι φυσικά εκεί. Στο όνομα της... δημοκρατίας αναλαμβάνει το κυρίως έργο του, τη συστηματική αποσπονδυλοποίηση της αργεντίνικης οικονομίας προς όφελος των ξένων επενδυτών-κερδοσκόπων και φυσικά μιας μικρής εγχώριας ελίτ. Ακόμη και ο αιμοσταγής δικτάτορας Βιντέλα, στα χρόνια του οποίου δολοφονήθηκαν τουλάχιστον 30.000 άτομα από τους παραστρατιωτικούς, είναι αμφίβολο αν θα έφτανε τη χώρα στα επίπεδα που την έφεραν από κοινού Μένεμ και Καβάγιο ξεπουλώντας το άνθος του δημόσιου τομέα στις ξένες εταιρείες αντί πινακίου φακής. Αποκορύφωμα ίσως το ξεπούλημα του εθνικού αερομεταφορέα Aerolineas Argentinas στους ισπανούς «κονκισταδόρες» της Iberia, που ουσιαστικά την «τελείωσαν» οικονομικά σε λιγότερο από μία δεκαετία.
- Η δολαριοποίηση της οικονομίας είχε βέβαια κάποια οφέλη όσον αφορά την οικονομική σταθερότητα, έστω και αν στην πράξη αποτέλεσε απλώς ένα τέχνασμα για να αναγκάσει τη χώρα να «ακουμπάει» τακτικά μέρος των συναλλαγματικών αποθεμάτων της στους ξένους κερδοσκόπους. Μείωσε σημαντικά τον κατοχικό ως τότε πληθωρισμό, αλλά τα αποτελέσματα του σχεδίου Καβάγιο ήταν τραγικά: ύφεση, ξενοκρατία μέσω του χρέους, ανεργία (πλησιάζει σήμερα το 19% επισήμως και το 30% στην πράξη) και βέβαια εκτεταμένη κυβερνητική διαφθορά, καθώς η ντόπια ελίτ μοίραζε μεταξύ των μελών της τα ξένα δάνεια και μετά έδινε τον λογαριασμό στον κοσμάκη.
- Οι Αργεντινοί ξεσηκώθηκαν ενάντια στην πολιτική που τους ευτέλιζε: το 1996 ανάγκασαν τον Καβάγιο σε παραίτηση με μαζικές απεργίες και διαδηλώσεις, ενώ λίγο αργότερα έριξαν ολόκληρη την κυβέρνηση Μένεμ αποκαλύπτοντας αληθινό οχετό σκανδάλων και «μιζών» από τις ξένες εταιρείες που είχαν αναλάβει, με αντάλλαγμα ψίχουλα, τον έλεγχο των κρατικών μονοπωλίων της χώρας, συμπεριλαμβανομένων και κοινωνικών οχυρών, όπως το σύστημα υγείας και ασφάλισης.
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=46&ct=3&artid=122117&dt=23/12/2001
-
Το μεγάλο παραμύθι των ιδιωτικοποιήσεων (Νο2)
Η πολιτική των αποκρατικοποιήσεων την οποία επί χρόνια μηρυκάζουν οι νεοφιλελεύθεροι δεν φαίνεται ότι προσφέρει αυτά τα οποία ευαγγελιζόταν. Την ίδια στιγμή βλέπουμε κολοσσιαίες ιδιωτικές επιχειρήσεις να καταρρέουν μαζί με εκατοντάδες χιλιάδες μικρότερες λόγω της οικονομικής κρίσης.
Τα παραδείγματα αποκρατικοποιήσεων στην Ελλάδα δεν είναι ικανοποιητικά, με εξαίρεση τις αποκρατικοποιήσεις τραπεζών. Σχεδόν καμία από τις μη τραπεζικές επιχειρήσεις που πουλήθηκαν δεν λειτουργεί επιτυχώς σήμερα. Οι επιχειρήσεις αυτές ήταν προβληματικές, το Δημόσιο ζημιωνόταν τεράστια ποσά ετησίως, οπότε ορθώς τις ξεφορτώθηκε, και εξάλλου εκείνη την εποχή το νεοφιλελεύθερο μοντέλο ήταν εξαιρετικά της μόδας.
Η Πειραϊκή Πατραϊκή πουλήθηκε ανά εργοστάσιο και σήμερα κανένα από τα εργοστάσια δεν λειτουργεί. Οι ιδιώτες τα έκλεισαν όλα, μηδενός εξαιρουμένου.
Η ΑΓΕΤ «Ηρακλής» πουλήθηκε εν μέσω σκανδάλων στην περίφημη Calcestruzzi, επεστράφη στις τράπεζες και ξαναπουλήθηκε στην Blue Circle (στο διεθνές καρτέλ τσιμέντων) και σήμερα επιβιώνει οριακά. Τα Τσιμέντα Χαλκίδος απορροφήθηκαν από την Blue Circle με εξαιρετικά δυσμενείς όρους για τους μετόχους τους, οι οποίοι έκαναν τις μετοχές «ταπετσαρία».
Η Softex έχει πουληθεί και η διοίκησή της έχει προβεί σε πάμπολλες αντισυμβατικές ενέργειες. Το εργοστάσιο ανοιγοκλείνει συνέχεια.
Τα Ναυπηγεία Ελευσίνος είχαν πουληθεί στον όμιλο Περατικού. Επεστράφησαν στο κράτος και στη συνέχεια τα πήρε με άλλους όρους ο κ. Ταβουλάρης, ο οποίος είναι ο μοναδικός στην Ελλάδα που θα μπορούσε να «τρέξει» μια ναυπηγοεπισκευαστική μονάδα.
Βεβαίως πάμπολλα παραδείγματα αποτυχίας αποκρατικοποιήσεων μπορεί κανείς να βρει στο εξωτερικό, φέρ' ειπείν στην κατάντια των επιχειρήσεων των χωρών της Ανατολικής Ευρώπης, αλλά ακόμη και στην ΕΕ, με πιο κραυγαλέο παράδειγμα την περίπτωση των Βρετανικών Σιδηροδρόμων που αποκρατικοποιήθηκαν επί Θάτσερ και χρεοκόπησαν.
Η αποτυχία όμως των απόψεων του νεοφιλελευθερισμού είναι παταγώδης και σε ορισμένες περιπτώσεις χωρών που ακολούθησαν τις «συμβουλές - απαιτήσεις» του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Τρανταχτό και επίκαιρο το παράδειγμα της Αργεντινής, η οποία σήμερα πληρώνει την υιοθέτηση του θεωρητικού κατασκευάσματος των chicago boys που την οδήγησε στην πτώχευση. Το γεγονός ότι η Ελλάδα σήμερα είναι μέλος της ΟΝΕ το οφείλουμε στην απόφαση της κυβέρνησης να μην υιοθετήσει τις συμβουλές του ΔΝΤ το 1994 οι οποίες πρότειναν τη λύση της πρόκλησης ενός ισχυρού σοκ στην οικονομία. Επειδή δεν το κάναμε αυτό, μπήκαμε στην ΟΝΕ σχετικά ανώδυνα, γεγονός που έκανε τους ευρωπαίους εταίρους να θαυμάζουν το ελληνικό επίτευγμα λέγοντας ότι «η Ελλάδα μπήκε στην ΟΝΕ χωρίς πόνο» (no pain).
Η μόδα των αποκρατικοποιήσεων θα ξεφτίσει ταχύτατα μαζί με άλλες μόδες όπως οι εξαγορές και οι συγχωνεύσεις και η αποκαθήλωσή της έχει ξεκινήσει από τη Σουηδία, η κυβέρνηση της οποίας αποκλείει τις πωλήσεις των κρατικών επιχειρήσεων. Ο σουηδός υπουργός Οικονομικών ανακοίνωσε ότι θα διατηρήσει τον έλεγχο όλων των μεγάλων κρατικών συγκροτημάτων, όπως είναι οι σιδηρόδρομοι, το δίκτυο παροχής ηλεκτρικής ενέργειας, τα μεγάλα αεροδρόμια κτλ., αλλά θα τα μετατρέψει σε εταιρείες που θα λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια. «η υιοθετηθείσα στρατηγική δεν εδράζεται σε ιδεολογικούς λόγους αλλά έχει στόχο την καλύτερη δυνατή αξιοποίηση της περιουσίας των σουηδών φορολογουμένων» δήλωσε, και συμπλήρωσε: «Η κυβέρνηση δεν έχει καμία πρόθεση ιδιωτικοποίησης των φυσικών μονοπωλίων αφού κάτι τέτοιο δεν είναι υγιές».
Και με αφορμή αυτό πρέπει να επισημάνουμε ότι μπορεί οι κυβερνήσεις να κάνουν καλά όταν πουλάνε διάφορες βιομηχανίες που δεν έχουν κανένα λόγο να είναι κρατικές, όπως π.χ. οι κλωστοϋφαντουργίες, τα τσιμέντα, η τηλεόραση κτλ., αλλά έχει χιλιάδες λόγους να διατηρεί τον έλεγχο των μεγάλων κρατικών μονοπωλίων (νερό, ρεύμα, τηλεπικοινωνίες, μεταφορές κτλ.), ιδιαίτερα μάλιστα όταν είναι κερδοφόρες επιχειρήσεις. Την ίδια στιγμή έχει ασφαλώς την υποχρέωση να καταργήσει τα μονοπώλια ώστε ο ιδιωτικός τομέας αν επιθυμεί και τολμά να μπει στον ανταγωνισμό και ταυτόχρονα η κυβέρνηση πρέπει να εισαγάγει τις μετοχές αυτών των εταιρειών στο Χρηματιστήριο και να εξασφαλίσει διοίκηση υψηλού επιπέδου με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια.
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=46&ct=3&artid=122107&dt=23/12/2001
Γιατί απέτυχε το νεοφιλελεύθερο πείραμα του ΔΝΤ
Η οριστική χρεοκοπία και η στάση πληρωμών ενός κυρίαρχου κράτους ό,τι δηλαδή απεφεύχθη μετά κόπων και βασάνων στο Μεξικό το 1995, στη ΝΑ Ασία το 1997 και στη Βραζιλία και στη Ρωσία το 1998 είναι πλέον γεγονός. Η εσπευσμένη παραίτηση του προέδρου Φερνάντο ντε Λα Ρούα, Ντομίνγκο Καβάγιο, αποτελεί τη φυσική κατάληξη μιας πολυετούς συνωμοσίας της αργεντίνικης οικονομικής ελίτ με το διεθνές πιστωτικό - κερδοσκοπικό σύστημα εις βάρος των εργαζομένων. Ολα αυτά βεβαίως δεν είναι καθόλου καινούργια: η διαφαινόμενη κατάρρευση της αργεντίνικης οικονομίας δεν σημειώθηκε εν μια νυκτί, αλλά αποτελεί το προϊόν εκτεταμένης διαφθοράς «από μέσα» και ανεξέλεγκτης κερδοσκοπικής δραστηριότητας «απ' έξω» σε ένα από τα πιο υπάκουα στους Αμερικανούς κράτη του πλανήτη: μια χώρα που προστατεύθηκε από την ασιατική κρίση μόνο και μόνο για να πρωταγωνιστήσει τώρα στον νέο γύρο ενός προαποφασισμένου «κραχ». αμέσως μετά το coup de grâce του ΔΝΤ και της Ουάσιγκτον προς τον μέχρι πρότινος εκλεκτό τους υπερυπουργό Οικονομικών
http://www.tovima.gr/default.asp?pid=46&ct=3&artid=122090&dt=23/12/2001
----------------
- Η πορεία της Αργεντινής προς την ολέθρια πτώχευση του 2002, θυμίζει Ελλάδα: Οπως και η χώρα μας, η Αργεντινή βίωσε την τραυματική εμπειρία μιας χούντας, μια αρχική ανάταση κατά τη μεταπολίτευση που γρήγορα κατέρρευσε μέσα στην πολιτική διαφθορά, τη συσσώρευση δημοσίου χρέους και τον υπερπληθωρισμό και την κατ’ ουσία υιοθέτηση ενός ισχυρού διεθνούς νομίσματος, η οποία στην αρχή έδωσε ανάσα αλλά στη συνέχεια στραγγάλισε την οικονομία και οδήγησε στη χρεοκοπία και τον εξευτελισμό. Η αφετηρία της διαδρομής προς την πτώχευση του 2002 βρίσκεται στο 1983, τη χρονιά που έπεσε η χούντα και η χώρα επιδίωξε να γιατρέψει τις πληγές από τον καταστροφικό πόλεμο στα Φώκλαντς.
- Η επιχείρηση ανασυγκρότηση έγινε με δανεικά χρήματα, η αποπληρωμή των οποίων, όμως, αποδείχθηκε ιδιαίτερα δύσκολη με συνέπεια την κατάρρευση του «αουστράλ», του εθνικού νομίσματος που είχε αντικαταστήσει το «πέσο» μετά την πτώση της χούντας.
- Οι αλλεπάλληλες υποτιμήσεις σε συνδυασμό με τις πτωχές επιδόσεις της κυβέρνησης στο πεδίο της οικονομίας είχαν ως αποτέλεσμα τον υπερπληθωρισμό: Στο μεγαλύτερο διάστημα της δεκαετίας του ’80 ο πληθωρισμός της Αργεντινής κινούνταν μεταξύ 10%-20%.
Σύνδεση
Το 1989 έφτασε το 5.000%! Μπροστά στο αδιέξοδο, η Αργεντινή υιοθέτησε εκ νέου το «πέσο», επιβάλλοντας σταθερή ισοτιμία 1 προς 1 με το δολάριο. Ηταν δηλαδή, ωσάν το δολάριο να γινόταν εθνικό νόμισμα της χώρας. Αρχικά, η κίνηση λειτούργησε ανακουφιστικά: Οι τιμές σταθεροποιήθηκαν και στη συνέχεια άρχισαν να υποχωρούν.
- Αυτό είχε ως συνέπεια να βελτιωθεί η ποιότητα ζωής πολλών πολιτών, που πλέον μπορούσαν να ταξιδέψουν στο εξωτερικό, να αγοράζουν εισαγόμενα αγαθά και να παίρνουν δάνεια με χαμηλά επιτόκια δολαρίου. Ωστόσο, για όλα υπάρχει ένα τίμημα: Η ισοτιμία 1 προς 1 με το δολάριο κατέστησε φτηνές τις εισαγωγές και έπληξε τις εξαγωγές. Ετσι, σταδιακά αυξήθηκε το ήδη τεράστιο χρέος της χώρας σε δολάρια, ενώ κατατροπώθηκε η εγχώρια παραγωγή. Την ίδια ώρα οι κρατικές δαπάνες παρέμεναν αδικαιολόγητα υψηλές και η διαφθορά βασίλευε.
- Το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έδινε δάνεια, τα οποία εξανεμίζονταν ως συνέπεια μαζικής φοροδιαφυγής και ξεπλύματος χρήματος σε off shore (σας θυμίζει κάτι αυτό;).
Ηδη από τα μέσα της δεκαετίας του ’90 η κατάσταση ήταν μη διατηρήσιμη και απλώς χρειάστηκε μια αρνητική συγκυρία για να ανοίξουν οι ασκοί του Αιόλου: Η υποτίμηση του νομίσματος της Βραζιλίας, ρεάλ, και ταυτόχρονα η ανατίμηση του δολαρίου, επέφεραν βαρύ πλήγμα στις εξαγωγές της Αργεντινής.
- Ως συνέπεια, η χώρα εισήλθε το 1999 σε μια βαθιά ύφεση, η οποία έφτασε στο αποκορύφωμά της τον Ιανουάριο του 2002, όταν η χώρα δήλωσε αδυναμία να καλύψει το χρέος της. Το 2001 οι εκροές κεφαλαίων προς το εξωτερικό από απελπισμένους καταθέτες που έβλεπαν τη χρεοκοπία να έρχεται κορυφώθηκαν.
Η τότε κυβέρνηση για να σταματήσει την αιμορραγία των κεφαλαίων έθεσε δρακόντειους περιορισμούς πυροδοτώντας κοινωνική έκρηξη. Σε αυτές τις κρίσιμες στιγμές τα ηνία της χώρας ανέλαβε ο Εντουάρντο Ντουάλτε. Ο νέος πρόεδρος προχώρησε άμεσα στην κατάλυση της σταθερής ισοτιμίας «πέσο»-δολαρίου.
Ως συνέπεια το νόμισμα της Αργεντινής καταβαραθρώθηκε αναγκάζοντας τη χώρα σε στάση πληρωμών πάνω στο ύψους 132 δισ. δολαρίων χρέος, δηλαδή τη μεγαλύτερη μέχρι τότε πτώχευση στην ιστορία. Η αδυναμία της να καλύψει τις υποχρεώσεις της ουσιαστικά έθεσε την Αργεντινή εκτός διεθνών αγορών, σταματώντας απότομα τη ροή των επενδύσεων προς τη χώρα.
Πτώχευση
Ο πληθωρισμός και η ανεργία εκτινάχθηκαν στα ύψη και η χώρα έμοιαζε παραδομένη στο χάος. Σταδιακά, ωστόσο, άρχισε να φαίνεται το όφελος από την υποτίμηση του «πέσο». Οι εξαγωγές αυξήθηκαν κατακόρυφα, ωφελημένες και από την ανάδειξη της Κίνας, που τότε άρχισε να κάνει την εμφάνισή της στο διεθνές προσκήνιο.
Η ανάσταση της βιομηχανίας και της γεωργίας δημιούργησε νέες θέσεις εργασίας και μέσα σε λίγα χρόνια η ανεργία έπεσε από 20% στο 8,5%, ενώ το ΑΕΠ αναπτύχθηκε με γοργό ρυθμό: 8,8% το 2003, 9% το 2004, 9,2% το 2005, 8,5% το 2006, 8,7% το 2007 και 6,8%. Φέτος, μόνο, λόγο της κρίσης υπολογίζεται ότι θα έχει οριακή αύξηση.
Η άνθηση των εξαγωγών έφερε στη χώρα συνάλλαγμα διευκολύνοντας τις προσπάθειες αποπληρωμής του χρέους. Τελικά, το 2005 η κυβέρνηση συμφώνησε να αποπληρώσει το 75% των πιστωτών της με το (προνομιακό σε σύγκριση με τα ονομαστικά της επιτόκια) επιτόκιο 30%. Η πρόεδρος της Αργεντινής, Κριστίνα Φερνάντεζ ντε Κίρτσνερ, υπέγραψε διάταγμα για να αξιοποιηθούν τα ύψους 47,1 δισ. δολ. συναλλαγματικά διαθέσιμα της χώρας για να πληρωθούν οι πιστωτές της περίφημης «Λέσχης των Παρισίων» αλλά υπαναχώρησε την τελευταία στιγμή, πιεσμένη κι από την απειλή της διεθνούς κρίσης.
Πλέον η Αργεντινή εξακολουθεί να διαπραγματεύεται μια τελευταία δόση ύψους 20 δισ. δολ. επί του χρέους της που δεν είχε εξυπηρετηθεί.
Οι πιο επίφοβες χώρες για χρεοκοπία
Δυστυχώς στην 1η θέση...
Οι οικονομίες που κήρυξαν στάση πληρωμών τις τελευταίες δεκαετίες βρίσκονται και πάλι στο «μικροσκόπιο» των επενδυτών, ως επικίνδυνες για χρεοκοπία. Σύμφωνα με έρευνα του Bloomberg μεταξύ 873 συνδρομητών του πρακτορείου (αναλυτές, επενδυτές, χρηματιστές), στην Αργεντινή αποδίδεται πιθανότητα χρεοκοπίας 42%, στη Ρωσία 32% και στο Μεξικό 19%. Σε αντίθεση, όμως, με το παρελθόν, οι επενδυτές θεωρούν πλέον πιθανή τη χρεοκοπία και ευρωπαϊκών οικονομιών. Σε Ιταλία και Ισπανία εντοπίζουν πιθανότητα χρεοκοπίας 21% και 20%, αντίστοιχα, στην Πορτογαλία 28% και στον πρώην «κέλτικο τίγρη», την Ιρλανδία, 32%. Στην κορυφή της λίστας βρίσκεται δυστυχώς η Ελλάδα, με τους επενδυτές να αποδίδουν πιθανότητα 60% στο σενάριο της χρεοκοπίας.
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=12336&subid=2&pubid=24377150
Οπως η Ελλάδα, έτσι κι η χώρα του τάνγκο βγήκε από μια λαομίσητη δικτατορία υπό το βάρος μιας εθνικής ήττας (πόλεμος των Φόκλαντ), γεγονός που τροφοδότησε ένα κύμα αριστερόστροφου αντιαμερικανισμού. Εταίρος του Ανδρέα Παπανδρέου στην περίφημη «Πρωτοβουλία των Εξι», ο πρόεδρος Ραούλ Αλφονσίν ξεκίνησε μια πολιτική καταπολέμησης της φτώχειας, για να στραφεί γρήγορα, υπό την πίεση του εξωτερικού χρέους, προς τη σκληρή λιτότητα, με αποτέλεσμα να χάσει τις εκλογές του 1989 από τη νεοφιλελεύθερη, περονιστική Δεξιά.
Υπό την προεδρία του Κάρλος Μένεμ, η Αργεντινή αναδείχθηκε στον πιο καλό μαθητή του νεοφιλευθερισμού. Απελευθέρωσε τις αγορές, πούλησε 400 στρατηγικής σημασίας δημόσιες επιχειρήσεις, συμπεριλαμβανομένου του 70% των τραπεζών και κάρφωσε το εθνικό νόμισμα, το πέσο, με το δολάριο για να προσελκύσει κερδοσκοπικά κεφάλαια. Το αντίτιμο, όμως, ήταν να καταρρεύσει η πάλαι ποτέ ισχυρή εθνική βιομηχανία, να εκτιναχθεί στα ύψη η ανεργία και να καταχρεωθεί η χώρα. Τον Δεκέμβριο του 2001, ο κεντροαριστερός πρόεδρος Φερνάντο ντε λα Ρούα βρέθηκε αντιμέτωπος με γενικευμένη λαϊκή εξέγερση στα μεγαλύτερα αστικά κέντρα, αναγκάστηκε να κηρύξει στρατιωτικό νόμο, απέτυχε οικτρά να συγκρατήσει το πλήθος και μόλις πρόλαβε να δραπετεύσει με ελικόπτερο από την ταράτσα του προεδρικού μεγάρου.
Ο «εργατικός Δεκέμβρης» του Μπουένος Αϊρες ήταν το καλύτερο διαπραγματευτικό χαρτί του επόμενου, εκλεγμένου προέδρου, Νέστορ Κίρτσνερ, ο οποίος πέτυχε να ακυρωθεί μεγάλο μέρος του χρέους της χώρας του. Ακολουθώντας πολιτική «αποσύζευξης» από την παγκοσμιοποίηση, μερικού προστατευτισμού και αναδιανομής εισοδήματος, η Αργεντινή είδε την οικονομία της να αναπτύσσεται με ετήσιους ρυθμούς της τάξης του 8,5% την περίοδο 2003-2008, ενώ το δημόσιο χρέος της ανέρχεται σήμερα στο 44% του ΑΕΠ, ένα ποσοστό που θα έκανε ευτυχέστατες πάρα πολλές, ισχυρές κυβερνήσεις του δυτικού κόσμου.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_world_1_07/02/2010_389933
Σχόλια