Η Ζώνη του Ευρώ προέβλεπε πάντα ζουρλομανδύες λιτότητας για τους λαούς που, θέλοντας και μη, σήκωσαν στους ώμους τους το βάρος της δημιουργίας της. Δεν προβλέπει όμως διαδικασίες βοήθειας προς τις χώρες αυτών των λαών όταν κινδυνεύουν να χρεοκοπήσουν.
Υπό την αφόρητη πίεση μιας απίστευτα ζοφερής οικονομικής πραγματικότητας, η λύση μπορεί να είναι φαντάζει μονόδρομος, καθώς μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Ποια κράτη βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο; Εκείνα που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη δανεισμού για να χρηματοδοτούν τις δαπάνες τους σε εκείνες τις οικονομίες που είναι οι λιγότερο ανθεκτικές, διότι το μοντέλο λειτουργίας τους είναι παρωχημένο, απροσάρμοστο στα δεδομένα της παγκοσμιοποίησης και παράγει υψηλά ελλείμματα. Δηλαδή εμείς...
Αυτή η εφιαλτική κρίση δανεισμού προσγείωσε ανώμαλα και όσους υποστήριζαν ότι με την ομπρέλα του ευρώ η χώρα μας μπορεί να αισθάνεται ασφαλής έναντι των αγορών. Διότι, ναι μεν δεν κινδυνεύει από κρίσεις συναλλαγματικής ισοτιμίας, αντιμετωπίζει όμως την εξίσου σοβαρή κρίση αναχρηματοδότησης των χρεών της.
Εξαιρουμένης της μικροσκοπικής Ισλανδίας, που το περιοδικό «Fortune» τη χαρακτήρισε ως χώρα «hedge fund», τέτοια χρεοκοπία δεν μπορεί να συμβεί σε ένα κράτος της Ζώνης του Ευρώ.
H Bρετανία ήδη κατέστρεψε νωρίτερα από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες το μεταπολεμικό κοινωνικό συμβόλαιο. Tώρα είναι η σειρά των ευάλωτων (και όχι μόνο) χωρών της Ζώνης του Ευρώ. Η Ιστορία καταδεικνύει ότι μέσα από την ίδια την κρίση, κάθε φορά, μπαίνει μπροστά μια δυναμική ανατροπής, η οποία αναδύει ή υποβαθμίζει δυνάμεις, μεταβάλλει επιρροές και κυριαρχίες στον σκληρό οικονομικό και, κατ’ επέκταση, πολιτικό στίβο. Kαι η Eλλάς; Mονίμως αυτοκαταστρέφεται.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyagor_1_20/12/2009_384202
===========
Ο μελαγχολικός δρόμος της Ε.Ε.
Του Γιαννη Kοτοφωλου
Μπροστά στο 2010, η Ευρώπη δεν έχει να απαντήσει μόνο στη μεγάλη πρόκληση της οικονομικής κρίσης και της ύφεσης, έχει επιπλέον να ξεκαθαρίσει τι επιδιώκει πολιτικά: την επιτάχυνση των διαδικασιών ενοποίησης, δηλαδή μια πραγματικά Ενιαία Ευρώπη ή έναν διακυβερνητικό συνασπισμό κρατών; Διότι, διαφορετικά, θα κληθεί να δράσει στη μία περίπτωση και ξεχωριστά στην άλλη.
Η πίεση που ασκούν στις κοινωνίες η δυσμενής οικονομική συγκυρία και οι ανάγκες των κυβερνήσεων να ελέγξουν υπό τις παρούσες συνθήκες το πολιτικό παιχνίδι εντός των εθνικών τους συνόρων, μας οδηγεί στην εκτίμηση ότι μάλλον θα συμβεί το δεύτερο. Παρά το γεγονός ότι η Ευρώπη κινδυνεύει για μία ακόμη φορά να χάσει το στοίχημα στη διεθνή σκακιέρα, δηλαδή να μην καταφέρει να γίνει ένας ισότιμος, με τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Κίνα, γεωπολιτικός παίκτης. Πράγμα, που μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την περαιτέρω ενοποίηση όλων των δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Στον μελαγχολικό δρόμο, τον οποίο φαίνεται ότι θα ακολουθήσει η Ευρώπη τον προσεχή χρόνο (μακάρι να διαψευστούμε), συνηγορούν τόσο η επαναφορά ενός οικονομικού προστατευτισμού, που ευαγγελίζονται σε εθνικό επίπεδο οι δύο ισχυρότεροι εταίροι, η κ. Μέρκελ και ο κ. Σαρκοζί, όσο και η αποτροπή των μεγάλων στο εξής διασυνοριακών επιχειρηματικών σχημάτων, προς αποφυγήν τυχόν νέων συστημικών κρίσεων. Επίσης, την ίδια κατεύθυνση προοιωνίζονται η επιλογή της Γερμανίας, να ακολουθεί μια δική της στρατηγική στο κρίσιμο και επίκαιρο θέμα της ενεργειακής πολιτικής, όπως ακόμη και η έλλειψη μιας κοινής ευρωπαϊκής γραμμής στα μεγάλα θέματα εξωτερικής πολιτικής.
Αυτά τα δεδομένα μπορεί να ανατραπούν και να έχουμε μια διαφορετική πορεία; Μπορεί να διεκδικήσει και να αποτελέσει η Ευρώπη τον τρίτο δυνατό πόλο στην παγκόσμια σκηνή, να μετατραπεί δηλαδή το σημερινό G2 (ΗΠΑ, Κίνα) σε G3; Πολύ δύσκολο… Η Ευρώπη μάλλον θα διανύσει μία ακόμη χρονιά «ημι-ενωμένη» και ταυτόχρονα «ημι-κατακερματισμένη», φαλκιδεύοντας το μέλλον της.
Παράλληλα, θα πρέπει έτσι κι αλλιώς να επιλύσει η Ευρωπαϊκή Ενωση ένα σημαντικό πρόβλημα δημοκρατίας και αντιπροσώπευσης που την ταλανίζει έως σήμερα. Να επιδείξει, στο σύνολό της, μεγαλύτερη αποδοτικότητα για τον μέσο Ευρωπαίο πολίτη και να νομιμοποιηθεί, ως ενιαία οντότητα, στις συνειδήσεις των χωρών–μελών της. Αυτήν τη στιγμή, τουλάχιστον στην εικόνα, υπάρχει απόσταση μεταξύ των συμφερόντων της πολιτικής και οικονομικής ελίτ της Ε. Ε. από τη μία πλευρά, και των ωφελημάτων ή της οικονομικής ασφάλειας των Ευρωπαίων πολιτών από την άλλη. Το ίδιο ισχύει και όσον αφορά στην καταξίωση των κοινοτικών θεσμών, την αποδοχή του ειδικού βάρους των ευρωπαϊκών οργάνων. Η Ευρωπαϊκή Ενωση, κοντολογίς, δεν έχει «δεθεί» με τον μέσο πολίτη. Και αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα.
Το 2010, ωστόσο, η Ευρώπη ξεκινάει με δύο - τρία στοιχεία ανανέωσης, τα οποία μπορεί στη διαδρομή να δημιουργήσουν μια πιο αισιόδοξη προοπτική. Το πρώτο είναι οι νέοι κεντρικοί ρόλοι, του προέδρου της Ενωσης και της μόνιμης υπουργού Εξωτερικών. Το δεύτερο είναι η καινούργια σύνθεση της Κομισιόν (διότι τα πολιτικά ρεφλέξ της προηγούμενης ήταν πολύ χαμηλά) και το τρίτο, το νέο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, που εκλέχτηκε τον περασμένο Ιούνιο.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyagor_1_20/12/2009_384220
=========
- Η Ελλάδα (εν τω μεταξύ, η Ιρλανδία συμμορφώθηκε), και αύριο - μεθαύριο ποιος ξέρει ποια άλλη χώρα, έχει πέσει στα νύχια των αρπακτικών κερδοσκόπων που μυρίζονται αίμα. Ετσι, δυστυχώς, επιβεβαιώνεται ο αρχιερέας του νεοφιλελευθερισμού Μίλτον Φρίντμαν, που είχε πει πως η γύμνια της Ζώνης του Ευρώ θα φανεί στην πρώτη σοβαρή κρίση!
Υπό την αφόρητη πίεση μιας απίστευτα ζοφερής οικονομικής πραγματικότητας, η λύση μπορεί να είναι φαντάζει μονόδρομος, καθώς μαγικές λύσεις δεν υπάρχουν. Ποια κράτη βρίσκονται σε μεγαλύτερο κίνδυνο; Εκείνα που έχουν τη μεγαλύτερη ανάγκη δανεισμού για να χρηματοδοτούν τις δαπάνες τους σε εκείνες τις οικονομίες που είναι οι λιγότερο ανθεκτικές, διότι το μοντέλο λειτουργίας τους είναι παρωχημένο, απροσάρμοστο στα δεδομένα της παγκοσμιοποίησης και παράγει υψηλά ελλείμματα. Δηλαδή εμείς...
Αυτή η εφιαλτική κρίση δανεισμού προσγείωσε ανώμαλα και όσους υποστήριζαν ότι με την ομπρέλα του ευρώ η χώρα μας μπορεί να αισθάνεται ασφαλής έναντι των αγορών. Διότι, ναι μεν δεν κινδυνεύει από κρίσεις συναλλαγματικής ισοτιμίας, αντιμετωπίζει όμως την εξίσου σοβαρή κρίση αναχρηματοδότησης των χρεών της.
- H Eλλάδα είναι βυθισμένη στην παράλυση και στη διαφθορά και η δημοσιονομική κατάσταση εκτός ελέγχου, με το συνονθύλευμα του παρασιτικού κρατισμού να έχει διαβρώσει τα πάντα. (Ενισχυτικά των παραπάνω: εδώ και εδώ) Τώρα, η εφιαλτική διόγκωση των ελλειμμάτων και η κάλυψή τους με δανεικά φέρνει στο επίκεντρο διεθνώς το ζήτημα της φερεγγυότητας της χώρας μας. Είναι σε θέση η Ελλάδα να εγγυηθεί τα ομόλογα που εκδίδει; Ή θα σταματήσουν οι πιστωτές της να την εμπιστεύονται και θα οδηγηθεί στη χρεοκοπία; Από την έναρξη της κρίσης έως σήμερα, η πιστοληπτική ικανότητα της χώρας έχει επιδεινωθεί δραματικά. Και δυστυχώς, οι ελληνικές τράπεζες που έχουν φορτωθεί με τα ελληνικά ομόλογα, υποβαθμίζονται.
Εξαιρουμένης της μικροσκοπικής Ισλανδίας, που το περιοδικό «Fortune» τη χαρακτήρισε ως χώρα «hedge fund», τέτοια χρεοκοπία δεν μπορεί να συμβεί σε ένα κράτος της Ζώνης του Ευρώ.
- Ομως, η ελληνική οικονομία και ο λαός θα πληρώσουν ακριβά τα ελλείμματα τα οποία τόσο απερίσκεπτα οι πρώην... και οι επόμενες κυβερνήσεις άφησαν και γιγαντώθηκαν. Αυτός είναι ο λόγος που κλονίστηκαν χώρες με ελάχιστο δημόσιο χρέος όπως η Ιρλανδία και σημαντικά πλεονάσματα στον προϋπολογισμό όπως η Ισπανία!
H Bρετανία ήδη κατέστρεψε νωρίτερα από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες το μεταπολεμικό κοινωνικό συμβόλαιο. Tώρα είναι η σειρά των ευάλωτων (και όχι μόνο) χωρών της Ζώνης του Ευρώ. Η Ιστορία καταδεικνύει ότι μέσα από την ίδια την κρίση, κάθε φορά, μπαίνει μπροστά μια δυναμική ανατροπής, η οποία αναδύει ή υποβαθμίζει δυνάμεις, μεταβάλλει επιρροές και κυριαρχίες στον σκληρό οικονομικό και, κατ’ επέκταση, πολιτικό στίβο. Kαι η Eλλάς; Mονίμως αυτοκαταστρέφεται.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyagor_1_20/12/2009_384202
===========
Ο μελαγχολικός δρόμος της Ε.Ε.
Του Γιαννη Kοτοφωλου
Μπροστά στο 2010, η Ευρώπη δεν έχει να απαντήσει μόνο στη μεγάλη πρόκληση της οικονομικής κρίσης και της ύφεσης, έχει επιπλέον να ξεκαθαρίσει τι επιδιώκει πολιτικά: την επιτάχυνση των διαδικασιών ενοποίησης, δηλαδή μια πραγματικά Ενιαία Ευρώπη ή έναν διακυβερνητικό συνασπισμό κρατών; Διότι, διαφορετικά, θα κληθεί να δράσει στη μία περίπτωση και ξεχωριστά στην άλλη.
Η πίεση που ασκούν στις κοινωνίες η δυσμενής οικονομική συγκυρία και οι ανάγκες των κυβερνήσεων να ελέγξουν υπό τις παρούσες συνθήκες το πολιτικό παιχνίδι εντός των εθνικών τους συνόρων, μας οδηγεί στην εκτίμηση ότι μάλλον θα συμβεί το δεύτερο. Παρά το γεγονός ότι η Ευρώπη κινδυνεύει για μία ακόμη φορά να χάσει το στοίχημα στη διεθνή σκακιέρα, δηλαδή να μην καταφέρει να γίνει ένας ισότιμος, με τις Ηνωμένες Πολιτείες και την Κίνα, γεωπολιτικός παίκτης. Πράγμα, που μπορεί να επιτευχθεί μόνο με την περαιτέρω ενοποίηση όλων των δυνάμεων της Ευρωπαϊκής Ενωσης.
Στον μελαγχολικό δρόμο, τον οποίο φαίνεται ότι θα ακολουθήσει η Ευρώπη τον προσεχή χρόνο (μακάρι να διαψευστούμε), συνηγορούν τόσο η επαναφορά ενός οικονομικού προστατευτισμού, που ευαγγελίζονται σε εθνικό επίπεδο οι δύο ισχυρότεροι εταίροι, η κ. Μέρκελ και ο κ. Σαρκοζί, όσο και η αποτροπή των μεγάλων στο εξής διασυνοριακών επιχειρηματικών σχημάτων, προς αποφυγήν τυχόν νέων συστημικών κρίσεων. Επίσης, την ίδια κατεύθυνση προοιωνίζονται η επιλογή της Γερμανίας, να ακολουθεί μια δική της στρατηγική στο κρίσιμο και επίκαιρο θέμα της ενεργειακής πολιτικής, όπως ακόμη και η έλλειψη μιας κοινής ευρωπαϊκής γραμμής στα μεγάλα θέματα εξωτερικής πολιτικής.
Αυτά τα δεδομένα μπορεί να ανατραπούν και να έχουμε μια διαφορετική πορεία; Μπορεί να διεκδικήσει και να αποτελέσει η Ευρώπη τον τρίτο δυνατό πόλο στην παγκόσμια σκηνή, να μετατραπεί δηλαδή το σημερινό G2 (ΗΠΑ, Κίνα) σε G3; Πολύ δύσκολο… Η Ευρώπη μάλλον θα διανύσει μία ακόμη χρονιά «ημι-ενωμένη» και ταυτόχρονα «ημι-κατακερματισμένη», φαλκιδεύοντας το μέλλον της.
Παράλληλα, θα πρέπει έτσι κι αλλιώς να επιλύσει η Ευρωπαϊκή Ενωση ένα σημαντικό πρόβλημα δημοκρατίας και αντιπροσώπευσης που την ταλανίζει έως σήμερα. Να επιδείξει, στο σύνολό της, μεγαλύτερη αποδοτικότητα για τον μέσο Ευρωπαίο πολίτη και να νομιμοποιηθεί, ως ενιαία οντότητα, στις συνειδήσεις των χωρών–μελών της. Αυτήν τη στιγμή, τουλάχιστον στην εικόνα, υπάρχει απόσταση μεταξύ των συμφερόντων της πολιτικής και οικονομικής ελίτ της Ε. Ε. από τη μία πλευρά, και των ωφελημάτων ή της οικονομικής ασφάλειας των Ευρωπαίων πολιτών από την άλλη. Το ίδιο ισχύει και όσον αφορά στην καταξίωση των κοινοτικών θεσμών, την αποδοχή του ειδικού βάρους των ευρωπαϊκών οργάνων. Η Ευρωπαϊκή Ενωση, κοντολογίς, δεν έχει «δεθεί» με τον μέσο πολίτη. Και αυτό είναι ένα μεγάλο θέμα.
Το 2010, ωστόσο, η Ευρώπη ξεκινάει με δύο - τρία στοιχεία ανανέωσης, τα οποία μπορεί στη διαδρομή να δημιουργήσουν μια πιο αισιόδοξη προοπτική. Το πρώτο είναι οι νέοι κεντρικοί ρόλοι, του προέδρου της Ενωσης και της μόνιμης υπουργού Εξωτερικών. Το δεύτερο είναι η καινούργια σύνθεση της Κομισιόν (διότι τα πολιτικά ρεφλέξ της προηγούμενης ήταν πολύ χαμηλά) και το τρίτο, το νέο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο, που εκλέχτηκε τον περασμένο Ιούνιο.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyagor_1_20/12/2009_384220
=========
Σχόλια