Η επιστροφή του γιάννου...

την

...Στην εναρκτήρια ομιλία του συνεδρίου οκ. Ι. Παπαντωνίου, πρώην υπουργός και πρόεδρος του Κέντρου Ερευνών Προοδευτικής Πολιτικής (ΚΕΠΠ), τόνισε ότι η σημερινή οικονομική κρίση είναι ιδιαίτερα επώδυνη για τις πιο αδύναμες οικονομίες, στις οποίες συμπεριλαμβάνονται οι περισσότερες χώρες της περιοχής των Δυτικών Βαλκανίων...---->
Blogger:
νάτα μας! Μάθανε ότι πη.... μαστε και πλακώσανε κι' οι γύφτοι!
Ένα ζόμπι κυκλοφορεί δίνοντας συμβουλές....
Για όσους έχουν ρηχή μνήμη, ο εν λόγω κύριος υπήρξε ο αρχιτέκτονας του εγκλήματος του Χρηματιστηρίου. Ήταν ο υπουργός που, κατά παρέκλιση οποιουδήποτε κανόνα, δημιουργούσε κλίμα για ν' αγοράσει ο κόσμος μετοχές (και έσπρωχνε με τον τρόπο αυτό κέρδη στις τσέπες φίλων του). Προσοχή! όταν δεν βρίσκεται στην έδρα του Κέντρου Ερευνών Προοδευτικής Πολιτικής (τί μούρλια είναι αυτή με τους περίπτεχνους - κίτσ - τίτλους!!!) κυκλοφορεί ελεύθερος!!! Να εικάσει κανείς ότι η παρουσία του κ. Δρούτσα προετοιμάζει την επιστροφή του εν λόγω κυρίου στην κεντρική πολιτική σμηνή; Εγώ προσωπικά πιστεύω ότι σε λίγο θα κοσμεί την φωτογραφία της κυβέρνησης και να πληρωθεί έτσι το ρηθέν υπό του του προφήτη: "Θα έρθει μέρα που οι πυρομανείς θα αναλάβουν την πυρόσβεση και οι βιαστές φύλακες παιδικών σταθμών"

  • Βέβαια σας προετοιμάζω και για τούτο: Ο Γιάννος να εμφανισθεί λάβρος εναντίον της ελεύθερης αγοράς, κάνοντας τον ανήξερο για το παρελθόν του, αφού κανένας δημοσιογραφίσκος δεν τολμάει να τον ρωτήσει, και να επιστρέψει με ταρατατζούμ στην πολιτική σκηνή ως ...σοφός κρατιστής!!! (Μεταγεννέστερη προσθήκη: 11/12/09: Ωχ τι την ήθελα την πρόβλεψη----->)
(Το παρακάτω link αφιερωμένα εξαιρετικά στο ανωτέρω Παπ.......άρα)

Σχετικά με την αξιοπιστία του παραπάνω ογκόλιθου της οικονομίας σας θυμίζω τι έλεγε το 1999:
«Η Ελλάδα το καλοκαίρι θα έχει ένα Χρηματιστήριο που θα το ζηλεύουν πολλά άλλα διεθνή Χρηματιστήρια. Θα έχουμε φτάσει στην κορυφή των διεθνών Χρηματιστηρίων, θα είμαστε η αιχμή του δόρατος σε ό,τι αφορά και τη διοίκηση και την τεχνολογία και το νομοθετικό πλαίσιο. Σε μια άλλη προφητική συνέντευξή του (δυστυχώς από την ανάποδη) στις αρχές Σεπτεμβρίου 1999, ο υπουργός Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών κ. Γ. Παπαντωνίου σημείωνε: «Ολοι θα βγούν κερδισμένοι. Kαι η ελληνική οικονομία και οι ίδιες οι εταιρείες αλλά και κάθε μέτοχος ο οποίος επενδύει το περίσσευμά του, το αποταμίευμά του στο ελληνικό χρηματιστήριο». πηγή---->
=========
Μεταγεννέστερη εγγραφή για τον Σημιτισμό και άλλα....


Η εντυπωσιακή κατίσχυση του Αντώνη Σαμαρά στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας δεν απεκάλυψε τόσο την ύπαρξη δύο ρευμάτων στον χώρο της ελληνικής Δεξιάς, δεν εσήμανε τόσο τη νίκη του άφθαρτου εις βάρος των φθαρμένων και υπερεκτεθειμένων στα ΜΜΕ, ούτε του «αδιάφθορου» εις βάρος των «διαπλεκομένων», όσο κυρίως κατέφερε ανατρεπτικό πλήγμα στο πολιτικό σύστημα της αριστεροδεξιάς συναίνεσης, που, με «τσάι, συμπάθεια και μονόδρομους», διαχειρίζεται το κοινωνικό δράμα του τόπου την τελευταία 15ετία.
Για την αποσύνδεση μεταξύ πολιτικού συστήματος και κοινωνικής πραγματικότητας μιλούσε η Αριστερά, αποδίδοντάς την εσφαλμένα στον δικομματισμό. Ομως επρόκειτο για φαινόμενο αντικατοπτρισμού: ο δικομματισμός δεν ήταν αιτία, αλλά συνέπεια της αριστεροδεξιάς συναίνεσης, όχι η ασθένεια, αλλά το σύμπτωμα αυτής, που χάριν συντομίας ονομάστηκε «στροφή προς το Κέντρο». Τόσο ο σημιτικός «εκσυγχρονισμός» όσο και ο καραμανλικός «πραγματισμός», με την υποθετική κατάκτηση κάποιου μυθικού κεντρώου χώρου εφαντασιώνοντο και με τη λαμπερή επίδειξη της απουσίας του κατέρρευσαν: όχι μόνον απώλεσαν αμφότεροι το πολιτικό παιχνίδι, αλλά και αποσύρθηκαν από κάθε μελλοντική αναμέτρηση. Τα Καλάσνικοφ που αμφότεροι προετοίμαζαν εναντίον αλλήλων οπισθοκρότησαν το 2004 για τον έναν, το 2009 για τον άλλο. Τα δύο μεγάλα κόμματα διασώζονται σήμερα από τη συναίνεση με ανατρεπτικό και ριζοσπαστικό για το καθένα τρόπο, ενώ η Αριστερά, που πρώτη έθεσε το ζήτημα, βαλτώνει, λόγω αδυναμίας της να προσδιορίσει τους όρους για την επαγγελλόμενη δική της αντισυστημική υπέρβαση.

Παρ' όλο που η τελευταία αδυνατεί να εντοπίσει τη φύση της υπέρβασης και ακόμη περισσότερο να οριοθετήσει την πορεία προς αυτήν, εντούτοις το πολιτικό σύστημα μεταλλάσσεται ραγδαία, κυρίως από την πλευρά αυτών που μέχρι σήμερα το συντηρούσαν και το αναπαρήγαγαν. Δεν απορρέει το πολιτικό σύστημα από τη συμπαιγνία των κομμάτων που το συγκροτούν, αλλά ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει: προηγείται η κοινωνικοπολιτική συναίνεση, από την οποία προκύπτουν οι εκάστοτε συνιστώσες της. Αντισυστημική επιλογή δεν είναι η κήρυξη πολέμου ενάντια στον δικομματισμό, ζήτημα περιορισμένου ενδιαφέροντος, αλλά η ανατροπή της κυρίαρχης πολιτικής ατζέντας, της ιεράρχησης θεματικών προτεραιοτήτων, η υπέρβαση της «μοναδικής σκέψης» και των υποθετικών μονοδρόμων. Για έναν τέτοιο στόχο, με δεδομένα τα συντριπτικά συγκροτήματα συμφερόντων, μοναδική οδός απομένει το άνοιγμα στον λαϊκό παράγοντα, ο οποίος, παρά τις ποικίλες εκ των άνω επιτηρήσεις και παρεμβάσεις, διατηρεί περισσότερη διαύγεια και αίσθημα διακινδύνευσης από κάθε άλλο συντελεστή του πολιτεύματος.
  • Οταν οι εταιρείες δημοσκοπήσεων και τα ΜΜΕ διαψεύδονται κατά σύστημα από τις λαϊκές ετυμηγορίες, τι άλλο χρειάζεται για να συμπεράνουμε ότι ο πολίτης παραμένει ανεπηρέαστος και κυρίαρχος, ότι οι δημοκρατικές διαδικασίες δεν είναι απλά προπετάσματα καπνού, ότι οι προφήτες της παρακμής του εκλαμβάνουν τις μύχιες επιθυμίες τους ως πραγματικότητα;

Η θρυλούμενη γοητεία του κεντρώου χώρου, ενώ ατόπως διατηρεί ακόμη οπαδούς σε κάποια τμήματα της Αριστεράς, ξεπεράστηκε ήδη από τα δύο μεγάλα κόμματα. Εστω με καθυστέρηση, ο Γιώργος Παπανδρέου επιβλήθηκε στον χώρο του με την αποφασιστική στροφή του προς το λαϊκό ΠΑΣΟΚ. Με ακριβώς ανάλογο τρόπο, με την επιβολή του Αντώνη Σαμαρά, η λαϊκή Δεξιά έδειξε ότι υπάρχει και ότι ο ρόλος της μπορεί να είναι καθοριστικός. Δεν πρόκειται για «παραδοσιακά και συντηρητικά» ρεύματα, όπως αβασάνιστα και καθησυχαστικά έσπευσαν κάποιοι να προεξοφλήσουν για αμφότερες τις πλευρές. Πρόκειται, αντίθετα, για νεανικά και επιθετικά ρεύματα που, παρά πάσαν περί του αντιθέτου επιδερμική διάγνωση, αποδίδουν καθοριστική σημασία στον παράγοντα της ιδεολογίας και σε αμφότερες τις περιπτώσεις έχουν περιέλθει σε απόγνωση με το αριστεροδεξιό συναινετικό κήρυγμα της απόσυρσης και αδράνειας της πολιτικής από τα οικονομικά, κοινωνικά, πολιτισμικά και εθνικά διακυβεύματα.
  • Με την επιλογή Σαμαρά, η Αριστερά διέγνωσε διολίσθηση του πολιτικού σκηνικού προς τα δεξιά, δείχνοντας με αυτό τον τρόπο, ακόμη μια φορά, την αδυναμία της να αντιληφθεί τις μεταβολές που συντελούνται, εν αγνοία της και χωρίς την άδειά της. Το ζήτημα δεν είναι ότι η Δεξιά μετατοπίζεται, αλλά κυρίως ότι καταρρέει η αριστεροδεξιά συναίνεση, που είχε αναχθεί σε «ιερό και όσιο» δόγμα για την πολιτική αδράνεια της τελευταίας 15ετίας και ένα νέο πολιτικό σκηνικό αναδύεται.

Ο δικομματισμός διατηρείται, αλλά φεύγει από τα κομματικά κατεστημένα, αποκτά λαϊκή υπόσταση, από συναινετικός μετεξελίσσεται σε συγκρουσιακό, για αμφότερες τις πλευρές, και αυτό εγκυμονεί περισσότερους κινδύνους, ενόσω η Αριστερά αυτοτοποθετείται αμέτοχη στο περιθώριο των εξελίξεων, υπό τη φραστική προστασία μεταφυσικής υφής και περιεχομένου.

  • Η βαρύτητα της κρίσης έχει αχρηστεύσει τη μονεταριστική αριστεροδεξιά διαχείριση, που βασιζόταν στο κυνήγι των δημοσίων ελλειμμάτων, στη λιτότητα του εργασιακού εισοδήματος, στην αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου προς τα επάνω. Νέα και αντίστροφη πεποίθηση διαμορφώνεται σήμερα σε αμφότερες τις πλευρές του πολιτικού συστήματος: η περαιτέρω συμπίεση των εισοδημάτων επιδεινώνει την ύφεση και συνειδητοποιείται επείγουσα ανάγκη αναδιανομής του εισοδήματος προς τα κάτω. Η ανάπτυξη προηγείται της ισοσκέλισης των ελλειμμάτων, όχι το αντίστροφο, όπως μέχρι σήμερα δογματικά και άκριτα επαναλαμβανόταν.
  • Η ρήξη με το σύστημα της συναίνεσης έχει αρχίσει, και μάλιστα από τους βασικούς πυλώνες του, από την ιστορική στιγμή που οι ηγεσίες επέλεξαν ν' απευθυνθούν στις αντίστοιχες λαϊκές βάσεις. Η ταχύτητα, το εύρος, η ποιότητα της αναδιανομής αποτελούν νέα κριτήρια πολιτικών διαχωρισμών. Η Αριστερά, ενώ κατάφερε να διαρρήξει τη συναίνεση και να ριζοσπαστικοποιήσει τους αντιπάλους της, η ίδια δεν τοποθετείται στο νέο πολιτικό σκηνικό, παραμένοντας στην καταγγελία του ήδη ξεπερασμένου. Δώδεκα μήνες μετά τη μαθητική εξέγερση του Δεκέμβρη 2008, οι στυλοβάτες του συστήματος επιδεικνύουν μεγαλύτερη προσαρμοστικότητα με τη φυγή στο μέλλον, από τους επικριτές του, που επιλέγουν τη φυγή στο παρελθόν.

Του ΚΩΣΤΑ ΒΕΡΓΟΠΟΥΛΟΥ

http://www.enet.gr/?i=arthra-sthles.el.home&id=108624
=============
Κραύγαζε επί δεκαετίες η οικονομία ότι δεν έχει πού να σταθεί, ότι κυκλοφορεί φτιασιδωμένη από τη «δημιουργική λογιστική», ότι η χώρα ζει με ψευδαισθήσεις και δανεικά, αλλά πρώτα εκείνος ο ανεκδιήγητος Σημίτης και μετά ο τραγικός Καραμανλής ζωγράφιζαν παραδείσους στην άμμο.
Ασύστολα ψεύδη (με κατασκευές και αλχημείες μπήκαμε στην ΟΝΕ), πρωτοφανής διαχειριστική ανικανότης και απολύτως κανένα σχέδιο για το δομικό πρόβλημα της οικονομίας, την παραγωγική της βάση... Κραύγαζε προεκλογικώς η οικονομία ότι δεν υπάρχουν λεφτά ούτε για τα καντήλια στα κοιμητήρια, ούρλιαζαν στα σύνορα οι αδίστακτοι κερδοσκόποι-δανειστές, ακουγόταν ευκρινώς «η βοή των πλησιαζόντων γεγονότων», αλλά ο μεν Καραμανλής συνέχιζε να λέει χονδροειδή ψέματα, ο δε Παπανδρέου -που γνώριζε εξίσου άριστα την οικτρή κατάσταση- παρίστανε τον μπάτμαν που θα καταφέρει με τα μαγικά του να συνεφέρει αναίμακτα τη χώρα. Κι έταζε, κι έλεγε και διαβεβαίωνε και πούλαγε ψευδαισθήσεις κύρους για να πάρει τις εκλογές... Ομως, κανένας από τους δημαγωγούς αυτούς δεν θα μπορούσε να σταθεί ούτε λεπτό, αν δεν είχαν πολύτιμους αρωγούς τη διαπλοκή, τα ελεγχόμενα Μέσα και τους ευκλεώς στοιχημένους της διανόησης και των Πανεπιστημίων. Πρόθυμοι διεκπεραιωτές της χυδαίας προπαγάνδας, έκαναν συστηματικά το μαύρο άσπρο, βυθίζοντας την κοινωνία στην αμεριμνησία και τον λήθαργο. Ηξεραν π.χ. πόσο πλαστή είναι η εικόνα της ευμάρειας επί «εκσυγχρονισμού», με τον ρυθμό ανάπτυξης να οφείλεται στα -λόγω 2004- μεγάλα έργα, αλλά με την παραγωγική δομή να παραμένει αρχαϊκή, όμως διατυμπάνιζαν ασύστολα το μεγαλείο εκείνης της περιόδου. Συνεχίζουν και τώρα, παρά την πλήρη αποκάλυψη της πολιτικής απάτης και του εκσυγχρονιστικού φιάσκου... Εβλεπαν τον Γ. Παπανδρέου να πασπαλίζει τον απροκάλυπτο λαϊκισμό των εξαγγελιών με ολίγον κυβερνο-μέλλον και τον αποθέωναν, μιλώντας -οι πλέον... αυστηροί εξ αυτών- για έναν... «ήπιο λαϊκισμό»... Η έμφοβη κοινωνία, με τους σκληρότερα εργαζομένους στην Ευρώπη, ψάχνοντας από πού να πιαστεί γαντζώθηκε στο άρμα του Γ. Παπανδρέου, τον οποίο δεν πολυπίστευε αλλά τον είχε ανάγκη. Είχε ανάγκη έστω από μια ψευδαίσθηση, για να εξαφανιστεί το φτηνό κατασκεύασμα του Καραμανλή... Ομως, το χειρότερο όλων είναι ότι τους ίδιους ολετήρες που κυβερνούν εκ περιτροπής τον τόπο, πιστώνει ακόμη και τώρα η κοινωνία για να βρεθεί διέξοδος...
http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=11/12/2009&s=o-typos-twn-hlwn

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου