The Guardian
Η υποθετικά ενισχυμένη Αρχή Χρηματοοικονομικών Υπηρεσιών (FSA) της Βρετανίας ανακοίνωσε ότι τα μπόνους θα πρέπει να συνδέονται πιο στενά με τη μακροχρόνια κερδοφορία των τραπεζών. Ωστόσο, ο «ηπιότερος» νέος κώδικας πρακτικής της ισοδυναμεί με ελάχιστα περισσότερα από μια ευγενική προτροπή προς τη βρετανική βιομηχανία χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών να συμπεριφέρεται καλύτερα.
Ελάχιστοι αιφνιδιάστηκαν από αυτή την τελευταία επίδειξη ατολμίας της αρχής εποπτείας των τραπεζών. Αλλωστε, γιατί ν’ αλλάξουν οι συνήθειες μιας παγκοσμιοποιημένης γενιάς; Περίμενα, ωστόσο, περισσότερα από τον Αντέρ Τέρνερ, τον χαρισματικό πρόεδρο της FSA, άνθρωπο που έχει δείξει στο παρελθόν ροπή προς τον ορθολογισμό. Κατ’ ιδίαν, ο κ. Τέρνερ έχει κάνει πολύ λόγο για την ανάγκη εκρίζωσης της κουλτούρας της απληστίας και της ανάληψης υπερβολικού κινδύνου στο Σίτι. Ωστόσο, μετά από άλλη μια επιτυχή εκστρατεία των χρηματοπιστωτικών λόμπι, η FSA αποδείχθηκε λίγη ως προς τις ευρύτερες υποχρεώσεις της προς την κοινωνία.
Η καλύτερη εξήγηση είναι εκείνη που αφορά τη σημασία των τραπεζικών υπηρεσιών για την ευρύτερη οικονομία της Βρετανίας.
(Blogger: κάποιος εκεί στο London φαίνεται ότι μας διαβάζει. Να τι γράφαμε ένα χρόνο σχεδόν πριν -------> σχετικά με την ισχύ του τραπεζο - χρηματοοικονομικού τομέα------>)
Η υποθετικά ενισχυμένη Αρχή Χρηματοοικονομικών Υπηρεσιών (FSA) της Βρετανίας ανακοίνωσε ότι τα μπόνους θα πρέπει να συνδέονται πιο στενά με τη μακροχρόνια κερδοφορία των τραπεζών. Ωστόσο, ο «ηπιότερος» νέος κώδικας πρακτικής της ισοδυναμεί με ελάχιστα περισσότερα από μια ευγενική προτροπή προς τη βρετανική βιομηχανία χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών να συμπεριφέρεται καλύτερα.
Ελάχιστοι αιφνιδιάστηκαν από αυτή την τελευταία επίδειξη ατολμίας της αρχής εποπτείας των τραπεζών. Αλλωστε, γιατί ν’ αλλάξουν οι συνήθειες μιας παγκοσμιοποιημένης γενιάς; Περίμενα, ωστόσο, περισσότερα από τον Αντέρ Τέρνερ, τον χαρισματικό πρόεδρο της FSA, άνθρωπο που έχει δείξει στο παρελθόν ροπή προς τον ορθολογισμό. Κατ’ ιδίαν, ο κ. Τέρνερ έχει κάνει πολύ λόγο για την ανάγκη εκρίζωσης της κουλτούρας της απληστίας και της ανάληψης υπερβολικού κινδύνου στο Σίτι. Ωστόσο, μετά από άλλη μια επιτυχή εκστρατεία των χρηματοπιστωτικών λόμπι, η FSA αποδείχθηκε λίγη ως προς τις ευρύτερες υποχρεώσεις της προς την κοινωνία.
Η καλύτερη εξήγηση είναι εκείνη που αφορά τη σημασία των τραπεζικών υπηρεσιών για την ευρύτερη οικονομία της Βρετανίας.
- Τράπεζες και συναφή ιδρύματα -hedge funds και ιδιωτικά επενδυτικά κεφάλαια- υπήρξαν επί μακρόν δυσανάλογα μεγάλοι κινητήριοι μοχλοί του εθνικού πλούτου. Η κυβέρνηση φοβάται να τους «περάσει χαλινάρι». Η γλώσσα της -ακόμα και τώρα, μετά την κρίση- είναι κολακευτική. Ακούγοντας τους επαίνους, δύσκολα φαντάζεται κανείς ότι πρόκειται για τους ίδιους ανθρώπους που έφεραν τη χώρα, αν όχι και τον κόσμο, στο χείλος της καταστροφής. Οπως δείχνουν τα στοιχεία, παρότι ορισμένα από τα μέτρα του πρωθυπουργού Γκόρντον Μπράουν, για την έξοδο από την κρίση χαιρετίσθηκαν διεθνώς, η Βρετανία αντιμετωπίζει συγκεκριμένα προβλήματα, τα οποία προκάλεσαν οι οικονομικές προτεραιότητες της τελευταίας 20ετίας και η επίμονη άρνησή της να θέσει φραγμούς.
- Οι Βρετανοί ανέκαθεν επιδείκνυαν έναν περίεργο σεβασμό προς άτομα που πληρώνονται πολύ περισσότερο απ’ όσο αξίζουν. Οι πιο οφθαλμοφανείς περιπτώσεις συγκεντρώνονται στον τραπεζικό κλάδο, δεν περιορίζονται όμως μόνο σ’ αυτόν. Μια ματιά σε ολόκληρο το φάσμα των επιχειρήσεων, τα ΜΜΕ, τον δημόσιο τομέα, τον αθλητισμό, θα μας έπειθε. Αραγε, πρέπει οι ανώτατες φυσιογνωμίες των αρχών μας να αμείβονται περισσότερο από τον πρωθυπουργό; Πρέπει πράγματι γιατροί και δικηγόροι να κερδίζουν 300.000 στερλίνες; Πρέπει οι δεκάδες των στελεχών του BBC με τους παράλογους μισθούς να καταλαμβάνουν θέσεις σε προβληματικά αμερικανικά δίκτυα ή ανεξάρτητες εταιρείες παραγωγής (που περικόπτουν ταχύτατα προσωπικό) αν η αμοιβή τους μειωθεί στο ήμισυ; Αν κάποιος απ’ όλους αυτούς αποχωρούσε, θα γινόταν η απουσία του αισθητή;
Το μοναδικό επιχείρημα που χρησιμοποιήθηκε ποτέ για τη γενναιοδωρία μας αφορά τη συνήθως φανταστική «απώλεια μυαλών». Στην πραγματικότητα, όλα οφείλονται στην απληστία. Αυτό που χρειάζεται είναι μια ειλικρινής συζήτηση για τον πλούτο, τα όριά του και τις κοινωνικές επιπτώσεις του. Ομως αυτό το φοβούνται όλα τα μεγάλα πολιτικά κόμματα. Από ποιο σημείο και έπειτα γίνεται κάποιος υπερβολικά πλούσιος;
Η Βρετανία -η χώρα των Νέων Εργατικών- έχει γίνει παγκόσμια ηγέτιδα στο καλόπιασμα των πλουσίων. Ας ξεχάσουμε ζητήματα φυσικής δικαιοσύνης και κοινωνικής αρμονίας: άραγε, η κουλτούρα της απληστίας έχει αποφέρει καλύτερες επιδόσεις; Ο υπερβολικός πλούτος δεν έδωσε κίνητρα βελτίωσης της μοίρας του έθνους.
(Blogger: κάποιος εκεί στο London φαίνεται ότι μας διαβάζει. Να τι γράφαμε ένα χρόνο σχεδόν πριν -------> σχετικά με την ισχύ του τραπεζο - χρηματοοικονομικού τομέα------>)
Σχόλια