H κρίση στα ΜΜΕ (επ' αφορμή Ε.Τ.)

την
Δεκάρα δεν δίνει ο κόσμος για τις εφημερίδες και τις δραματικές εξελίξεις στον χώρο των μήντια.

Το δείχνουν οι κυκλοφορίες. Το πιστοποιούν και οι σχετικές έρευνες: οι δημοσιογράφοι βρίσκονται ψηλά στην κλίμακα της ανυποληψίας, και οι εκδότες στην πρώτη γραμμή της διαπλοκής...

Το λαϊκό ένστικτο μπορεί να μην είναι αλάνθαστο, αλλά δεν έχει πάρει διαζύγιο από το καίριον. Κυρίως όταν κρίνει τα των άλλων.

  • Σκούρα τα πράγματα για το συνάφι. Και όσα ακούγονται για πολυφωνίες, πλουραλισμό και τα τοιαύτα, η κοινωνία τ' ακούει βερεσέ.η «κοινή γνώμη» ξέρει να κρύβει τις δικές της πομπές κάτω από το χαλί και να εξαντλεί την κριτική της διάθεση εναντίον των πολιτικών και των δημοσιογράφων, εγκαλώντας τους για διαπλοκή, ρουσφέτια, εξαρτήσεις.

Την ίδια στιγμή, η ίδια κοινωνία είναι πρωταθλήτρια στη διαφθορά (λαδώνεται και λαδώνει), στην εξάρτηση (ψηφίζει και περιμένει εξαργύρωση), βάλλεται και σκύβει το κεφάλι (είτε σωπαίνει και γίνεται τσάτσος των αφεντικών είτε φοβάται και δεν βγαίνει στους δρόμους)...

  • Επίσης, η... αυστηρή και αδέκαστη «κοινωνία» επιβραβεύει ανοιχτά τα σκουπίδια της τηλοψίας και πιάνεται εύκολα στο αγκίστρι του έντυπου λαϊκισμού και της κιτρινωπής καταγγελτικής λογικής, που θηρεύει ευκολίες στα βαλτοτόπια της «αποκαλυπτικής δημοσιογραφίας»... Γεγονός είναι, πάντως, ότι τα μήντια παραπατάνε. Κάτι η ανυποληψία, λίγο η οικονομική κρίση, βάλε και την επέλαση της νέας εποχής (μπλογκ, φρι πρες) και να τος γυμνός ο βασιλιάς, ειδικά εκείνος της έντυπης δημοσιογραφίας. Σαρκαστικό παράδοξο: σήμερα οι εφημερίδες στην Ελλάδα είναι απείρως καλύτερες από εκείνες του μυθολογημένου παρελθόντος. Πλουραλιστικές σε σύγκριση με το παρελθόν, με πέννες επιπέδου, χωρίς βαρετά «σεντόνια» και ειδησεογραφικά «κλειστά» σύνορα. Και το κυριότερο: καμιά εφημερίδα, κανένα συγκρότημα δεν μπορεί να ανεβοκατεβάζει κυβερνήσεις, όπως κατά το παρελθόν. Επηρεάζει, δημιουργεί κλίμα, αλλά δεν μπορεί να παρέμβει καταλυτικά στο πολιτικό σκηνικό. Ο Ανδρέας Παπανδρέου του '89 και του '93 -εντελώς μόνος, με εχθρικά σχεδόν όλα τα ΜΜΕ- στάθηκε, άντεξε και επανέκαμψε θριαμβευτικά... Τέλος πάντων, είναι μικρός χώρος για εκτενείς αναλύσεις. Ομως, ακόμη μία επισήμανση χωράει: η προχθεσινή απεργία, λόγω «Ελ. Τύπου» (εξέλιξη που ίσως να αποτελεί απαρχή κατάρρευσης στα ελληνικά μήντια), αποκαλύπτει έναν τραγικό, συνδικαλιστικό αυτισμό.
  • Η απεργία δεν ήταν απλώς άκαιρη. Ηταν αυτοκτονική. Και προϊδεάζει για τα χειρότερα... Διότι η απεργία πρέπει να έχει αιτήματα και στόχους. Ετούτη δω η προχθεσινή βυθίστηκε στο κενό. Ούτε καν ως εκδήλωση αλληλεγγύης στους χειμαζόμενους συναδέλφους δεν λειτούργησε. Διότι απέτρεψε την άμεση ενημέρωση του κοινού για τις δραματικές εξελίξεις. Οι σπασμωδικές κινήσεις και η φιλεργατική εντυπωσιθηρία, γίνονται αυτεπίστροφον, ιδία σε περιόδους ζόρικες, που απαιτούν επεξεργασμένη στρατηγική και προσεκτικές επιλογές. Η απεργία δεν είναι παίξε γέλασε.

http://www.enet.gr/?i=issue.el.home&date=24/06/2009&s=o-typos-twn-hlwn

Βlogger:

Δεν είναι καθόλου περιττό να δείτε μια παλιότερη αναφορά (9/7/2008) σχετικά με τα ΜΜΕ και το χρήμα στην Ελλάδα --------->

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου