Η ραγδαία Φινλανδοποίηση της Ελλάδας: Διαδοχικές κυβερνήσεις εκποιούν εθνική κυριαρχία, χωρίς να ακουστεί "μπαμ".

την
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ
ΜΕΡΟΣ Α’
Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΧΑΡΒΑΛΙΑ
Οι εξελίξεις των τελευταίων μηνών στο μέτωπο της ελληνοτουρκικής «αντιπαράθεσης κυριαρχίας», χωρίς να αποκλίνουν από το μοτίβο μιας διαρκούς διολίσθησης διαδοχικών ελληνικών κυβερνήσεων από εθνικά κεκτημένα, έχουν πάρει μια επικίνδυνη ποιοτική διάσταση που επαναφέρει μοιραία την κουβέντα για την «φινλανδοποίηση» της χώρας μας, στο άρμα της Αγκυρας.
Η επιχείρηση υφαρπαγής τμήματος ελληνικής ΑΟΖ με το τουρκολιβυκό μνημόνιο, η έμπρακτη τουρκική αμφισβήτηση της κυπριακής υφαλοκρηπίδας, η αναβάθμιση των παραβιάσεων με πτήσεις πάνω από χερσαία τμήματα της Δυτικής Θράκης, αλλά και η συνειδητή υποχωρητικότητα της σημερινής κυβέρνησης με προσχηματικές ματαιώσεις ακόμη και προγραμματισμένων στρατιωτικών ασκήσεων, σε συνδυασμό με την μεθοδευμένη επαναφορά των σκέψεων περί «διεθνούς διαιτησίας», καθιστά, δυστυχώς, άκρως επίκαιρη αυτή την συζήτηση.  ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
  • Κι αφήνω στην άκρη το επεισόδιο των τελευταίων ημερών στον Εβρο που αν αποδειχτεί ότι αφορά κατάληψη ελληνικού εδάφους, χωρίς να ακουστεί «μπαμ»…ζήτω που καήκαμε.
Θα επιχειρήσω λοιπόν, σε τρία διαδοχικά κυριακάτικα άρθρα να εξηγήσω τι σημαίνει και τι συνεπάγεται η έννοια της Φινλανδοποίησης και πώς αυτή προσαρμόζεται στην ελληνική περίπτωση, προσφέροντας  μια ερμηνεία για τα βαθύτερα αίτια του συνδρόμου «ενδοτισμού» που διακρίνει διαδοχικές κυβερνήσεις της μεταπολίτευσης καθώς και κάποιες σκέψεις για την πιθανή ανάσχεση του.
Κατ’ αρχήν όμως είναι απαραίτητη μια μικρή ιστορική αναδρομή…
  • Στις 30 Νοεμβρίου του 1939  είκοσι σοβιετικές μεραρχίες με περίπου μισό εκατομμύριο στρατιώτες εισέβαλλαν κατά μήκος μιας μεθοριακής γραμμής χιλίων χιλιομέτρων στο έδαφος της Φινλανδίας νομίζοντας ότι θα κάνουν έναν ευχάριστο, υγιεινό περίπατο.
Ο Ρωσο-φινλανδικός πόλεμος των 105 ημερών, γνωστός και ως «Χειμερινός Πόλεμος», αποτέλεσε μια πικρή εμπειρία για τις ένοπλες δυνάμεις της ΕΣΣΔ, πλήττοντας σοβαρά την εικόνα του Κόκκινου Στρατού.
Διαθέτοντας πολλά κοινά χαρακτηριστικά με το ελληνικό «Επος του ’40» που ακολούθησε ένα χρόνο αργότερα, αποτελεί τρανό παράδειγμα αναμέτρησης Δαυίδ με Γολιάθ που διδάσκεται πλέον σε όλα τα σύγχρονα εγχειρίδια στρατιωτικής ιστορίας ως μοντέλο ανορθόδοξου πολέμου έναντι συντριπτικά υπέρτερου αντιπάλου.
Οι Σοβιετικοί με αναλογία δυνάμεων μεγαλύτερη από 3:1 σε έμψυχο υλικό, 30πλάσια αεροπορική ισχύ και…απείρως περισσότερα άρματα μάχης καθηλώθηκαν στις παγωμένες λίμνες, τα έλη και τα απάτητα δάση της Καρελίας και υποχρεώθηκαν σε ταπεινωτικές ήττες και σε δυσθεώρητες απώλειες, τριπλάσιες από εκείνες του «ερασιτεχνικού» φινλανδικού στρατού υλοτόμων και κυνηγών.
  • Υστερα από ηρωική αντίσταση τρεισήμισι μηνών οι αμυνόμενοι αναγκάστηκαν να συνθηκολογήσουν. Το τίμημα της ειρήνης ήταν η παραχώρηση στην Σοβιετική Ενωση  11% του εδάφους και συνακόλουθα 30% των πλουτοπαραγωγικών πόρων της Φινλανδίας, καθώς και η άτυπη προσχώρηση της σκανδιναβικής χώρας στην γεωστρατηγική ατζέντα της Μόσχας.
Αυτή ακριβώς η αναγκαστική πρόσδεση μιας χώρας στο άρμα ενός κατά πολύ ισχυρότερου γείτονα ονομάζεται στις διεθνείς σχέσεις «φινλανδοποίηση», ένας όρος μάλλον υποτιμητικός που αναφέρεται στην δέσμευση της εξωτερικής πολιτικής με αντάλλαγμα διατήρηση εδαφικής κυριαρχίας.
Η υιοθέτηση μιας τέτοιας ενδοτικής στάσης, όπως αναφέρει ο επίκουρος καθηγητής στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιώς, Αθανάσιος Σαμαράς, είναι απότοκο του φόβου ότι μια μικρή χώρα που συνορεύει με μια με μεγαλύτερη και πιο ισχυρή θα χάσει πολύ περισσότερα(σ.σ. από το δικαίωμα αυτοπροσδιορισμού) αν οδηγηθεί σε σύρραξη με τον γείτονα της.
Προσοχή όμως: Μετά την αιματηρή εμπειρία του 1939-40 η Φινλανδία δεν απώλεσε ούτε ένα εκατοστό εδάφους ή εθνικής κυριαρχίας. Παρέδωσε απλώς, μετά από πόλεμο, το κυριαρχικό δικαίωμα να αυτοπροσδιορίζεται σε ζητήματα εξωτερικής πολιτικής. Και βεβαίως μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ η χώρα αυτή των 5,5 εκ κατοίκων μπόρεσε να αποδεσμευθεί τελείως από την κακόβουλη γειτονική επιρροή εξελισσόμενη σε ένα από τα ταχύτερα αναπτυσσόμενα μέλη της Ευρωπαικής Ενωσης με εκπληκτικές επιδόσεις σε εκπαίδευση , κοινωνική πολιτική και τεχνολογία αιχμής.
Στον αντίποδα η Ελλάδα, με την εξαίρεση του πιο σύγχρονου δράματος της Κύπρου, τελείωσε τις πολεμικές αναμετρήσεις με την Τουρκία το 1922. Σήμερα αποτελεί ουραγό της Ευρωζώνης, βρισκόμενη υπό οικονομική και γεωπολιτική εξάρτηση, ενώ αντιμετωπίζει και  διαρκείς αμφισβητήσεις της εδαφικής της κυριαρχίας.
  • Εσχάτως δέχεται και υβριδικό ή ασύμμετρο πόλεμο(όπως θέλετε πείτε το) με  την αθρόα εισβολή αλλόθρησκων επίδοξων μεταναστών. Η εισβολή αυτή κατευθύνεται από την Τουρκία και παίρνει πλέον διαστάσεις εποικισμού απειλώντας ένα βασικό συγκριτικό πλεονέκτημα που η Ελλάδα κατάφερε να διατηρήσει στην νεότερη ιστορία της: την εθνική ομοιογένεια.
Η ελληνική «φινλανδοποίηση», έναντι της Τουρκίας, αν και δεν αποτέλεσε απόρροια πρόσφατου πολέμου και εδαφικού ακρωτηριασμού είναι σταδιακά αυξανόμενη, παίρνοντας χαρακτηριστικά αμυντικού δόγματος με ευθύνη όλων των μεταπολεμικών κυβερνήσεων, κυρίως όμως αυτών μετά το 1996.
Η τραυματική εμπειρία των Ιμίων, η θεσμοθέτηση γκρίζων ζωνών, ο ντροπιαστικός παροπλισμός των S-300, η αδυναμία επέκτασης των χωρικών υδάτων στα 12 μίλια και η φυγομαχία με την ανακήρυξη ΑΟΖ, αποτελούν απλώς διαδοχικά επεισόδια σε μία οικειοθελή παραχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων που προδίδει τρόμο απέναντι στο ενδεχόμενο μιας ένοπλης αντιπαράθεσης με τους απέναντι.
Η φοβική στάση και της σημερινής κυβέρνησης εκπέμπει λάθος μήνυμα στην αναθεωρητική Τουρκία που ολοένα και περισσότερο φλερτάρει με την ιδέα μεταφοράς στο Αιγαίο της πολύπλευρης κρίσης που αντιμετωπίζει…
Στο επόμενο Β’ Μέρος:
Ενδοτισμός και κατευνασμός: Η νέα «άψογος στάση»
===================

  1. Μόνο τα έθνη που αποδέχονται το ρίσκο του πολέμου μπορούν να τον αποτρέψουν

  2. «Κατευνασμός και δορυφοροποίηση ή πόλεμος»: Αυτό είναι το σχέδιο του Ερντογάν απέναντι στην Ελλάδα

  3. Παράδοση ή φινλαδοποίηση - Το εκβιαστικό δίλημμα της Τουρκίας

  4. Φοβόμαστε θερμό επεισόδιο, αλλά δεχόμαστε υβριδικό-ολοκληρωτικό πόλεμο

  5. Η ώρα της κρίσης - Nεο-ραγιαδισμός και λαϊκός πατριωτισμός

  6. Η Άγκυρα προαναγγέλλει την (θερμή;) κρίση που μεθοδεύει

  7. Ο περί στρατηγικής χαβαλές βλάπτει σοβαρά την εθνική ασφάλεια

  8. Στ. Λυγερός: «Η Τουρκία κλιμακώνει το άγνωστο πεδίο του τετελεσμένου»

  9. Γιατί ο Ερντογάν κλιμακώνει – Θα επιχειρήσει επεκτατικό τετελεσμένο

  10. Ας πάρει την εθνική απόφαση ο κ. Μητσοτάκης: Να ετοιμάσει το λαό και για το ενδεχόμενο ενός πολέμου




-------------

Βlogger: 

Φαίνεται ότι το φετινό καλοκαίρι θα είναι γεμάτο εξελίξεις. Στο βαθμό που "βλέπω καλά".... φαίνεται ότι το φασιστικό καθεστώς της Τουρκίας έχει ανάγκη από επιτυχίες και δράση επεκτατική που είναι στο DNA της φιλοσοφίας της ελιτ της γείτωνος χώρας. Πιθανά να αξιολογήσει υπέρ της το διεθνές κλίμα. {Χώρες της Δύσης με πολλά προβλήματα λόγω κρίσης του Covid19, ένα ΝΑΤΟ νεκρό, μια ΕΕ στην ενταντική, με τη Ρωσία στην τσέπη της (έτσι νομίζει...), τις ΗΠΑ να είναι μακράν με πολλά εσωτερικά προβλήματα, μ' ένα Τραμπ να δείχνει έτοιμος να αποδεχθεί ένα πόλεμο ...για νάρθει όταν θάρθει στη συνέχεια να ..χωρίσει τα ...παλιόπαιδα..., (αν δεν καλοβλέπει τον Εντογάν σαν τοποτηρητή που μπορεί να δώσει κρέας για κανόνια..) με μια Γαλλία και Ιταλία σκιές του εαυτού τους, να αφήνουν χώρο στον Σουλτάνο, αρκεί να κλείσουν δουλειές...}.. Όλα αυτά θα ίσως να ανοίξουν την όρεξη του αδηφάγου Ερντογάν να ανοίξει την πόρτα του τρελλάδικου...

Θέλω να ελπίζω ότι η Κυβέρνηση Μητσοτάκη, να κάνει αυτό που έκανε στην κρίση του Covid19, να εμπιστευτεί τους ειδικούς. 

Αυτό πρέπει να κάνει και τώρα. Ας αφήσει τους ειδικούς περί την Στρατηγικήν και την Άμυνα να σχεδιάσουν απρόσκοπτα τις κινήσεις. Αν αυτό γίνει, έχουμε πιθανότητα να αποφύγουμε τα χειρότερα. Ο γείτωνας είναι αποφασισμένος να το πάει μέχρι τέλους. Τόχει πει εξ' άλλου: "Ή θα κερδίσουμε εδάφη (θάλασσα και πόρους) ή θα μικρύνουμε".... 

Υ.Γ.1.
Όλα τα παραπάνω ισχύουν με την προϋπόθεση ότι δεν είμαστε ήδη προτεκτοράτο ξένων δυνάμεων  και ότι η εξουσία δεν έχει μεταβιβασθεί με το ΠΑΓΚΟΣΜΙΟ ΣΥΜΦΩΝΟ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΥΣΗΣ "...δολίως  από τις κυβερνήσεις των χωρών σε μια αόρατη παγκόσμια κυβέρνηση, που με αφορμή το μεταναστευτικό θα διοικεί από εδώ και πέρα όλα τα κράτη, χωρίς να είναι σαφές ποια πρόσωπα θα την αποτελούν" Από εδώ
'Ωρα λοιπόν να μάθουμε ότι είμαστε χώρα και όχι ένας απροσδιόριστος χώρος (όπως φαίνεται να ανάγνωσε ο Ερντογάν και έρχεται να ...πάρει το μετρικό του ως τμήμα της αυτής της παγκόσμιας κυβέρνησης...)


---------
Υ.Γ.2.
Τι πιθανότητες έχουμε στην επίθεση της Τουρκίας; Μικρές στο βαθμό που στο επιτελείο του πρωθυπουργού υπάρχουν αποτυχημένοι, που δεν κατάλαβαν τίποτα για τις αλλαγές που έγιναν στον περίγυρο της χώρας και συνεχίζουν τον υπνωτικό χορό του κατευνσμού που μας οδηγεί κατ' ευθείαν στην υποχώρηση. 
Μεταγεννέστερη εγγραφή: Να τι γράφει ο κ. Θ. Καρυώτης:

------

Στόχος το Καστελλόριζο

Πιστεύω ότι ο Ερντογάν βρίσκεται σε μια κρίσιμη καμπή και προετοιμάζεται να επιχειρήσει ένα καίριο πλήγμα στην Ελλάδα ίσως με την κατάληψη του συμπλέγματος του Καστελλόριζου, χρησιμοποιώντας στρατό, αεροπορία και ναυτικό χωρίς να ρωτήσει τον πανέτοιμο ξενοδόχο. Οι Αμερικανοί ως γνωστόν είχαν, στην δεκαετία του 1960, προσφέρει το Καστελλόριζο στην Τουρκία με αντάλλαγμα την Ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα.
  • Ο Τούρκος πρόεδρος πιστεύει ότι ο κορονοϊός έχει μονοπωλήσει διεθνώς την προσοχή και ως εκ τούτου αυτή δεν θα προλάβει να αντιδράσει. Κάνει τραγικό υπολογισμό, πιστεύοντας ότι θα πιάσει τους Έλληνες στον ύπνο. 
  • Πιστεύει, επίσης, ότι ο φίλος του Τραμπ θα αντιδράσει καθυστερημένα και στην ουσία θα παρέμβει υπέρ της Τουρκίας, απαιτώντας από αυτή να επιστρέψει το Καστελλόριζο, με αντάλλαγμα μέρος της ελληνικής υφαλοκρηπίδας/ΑΟΖ στην Ανατολική Μεσόγειο. Με το σκεπτικό αυτό ο Τραμπ θα λύσει την ελληνοτουρκική διένεξη που βασανίζει για δεκαετίες τις ΗΠΑ.  Όλο το άρθρο εδώ

===========================

Σχόλια

Δημοσίευση σχολίου