Η διαπολιτισμική εκπαίδευση εργαλείο για την ενσωμάτωση προσφύγων και μεταναστών…

Του ΓΙΩΡΓΟΥ ΚΟΥΛΟΥΡΗ*
Μπορεί η διαπολιτισμική εκπαίδευση να αποτελέσει κατάλληλο μέσο για την κοινωνική ενσωμάτωση παιδιών με προσφυγικό και μεταναστευτικό υπόβαθρο;
Αυτό το κρίσιμο ερώτημα συζητήθηκε στο Συνέδριο που συνδιοργάνωσαν στις 20 και 21 Σεπτεμβρίου στη Θεσσαλονίκη η Περιφερειακή Διεύθυνση Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης Κεντρικής Μακεδονίας και το ΚΜΟΠ-Κέντρο Κοινωνικής Δράσης και Καινοτομίας. Συνολικά, πάνω από 300 άτομα παρακολούθησαν τις διήμερες εργασίες του Συνεδρίου, γεγονός που αποδεικνύει το μεγάλο ενδιαφέρον που υπάρχει για το θέμα.
Πανεπιστημιακοί καθηγητές, ειδικοί ερευνητές, εκπαιδευτικοί της πρωτοβάθμιας και της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, αλλά και στελέχη ΜΚΟ που υλοποιούν στο πεδίο προγράμματα διαπολιτισμικής εκπαίδευσης, παρουσίασαν στο κοινό τα πορίσματα των μελετών τους και τις πρακτικές εμπειρίες τους.

• Κοινή συνισταμένη των εισηγήσεων υπήρξε η διαπίστωση ότι η διαπολιτισμική εκπαίδευση προωθεί την κατανόηση ανάμεσα σε ανθρώπους από διαφορετικές κουλτούρες, έχοντας ως επίκεντρο το σεβασμό και την αποδοχή της ετερότητας. Με αυτόν τον τρόπο, συμβάλει αποτελεσματικά στην καταπολέμηση φαινόμενων όπως ο ρατσισμός και η ξενοφοβία. Παράλληλα, διευκολύνει την ομαλή ένταξη των προσφύγων και των μεταναστών –μαθητών/μαθητριών, αλλά κατ’ επέκταση και των οικογενειών τους– στις τοπικές κοινωνίες, προσφέροντας ίσες ευκαιρίες στην εκπαίδευση, ειδικά σε μία περίοδο που η σχολική διαρροή παιδιών με προσφυγικό υπόβαθρο αγγίζει σε ορισμένες περιπτώσεις το 75%.

Όπως παρατηρήθηκε μέσα από τις τοποθετήσεις των διαφόρων πάνελ, η αξιολόγηση των γνώσεων των παιδιών είναι απαραίτητη προϋπόθεση για την ένταξή τους στο εκπαιδευτικό σύστημα. Τέτοια εργαλεία αξιολόγησης αναπτύσσονται στο πλαίσιο του προγράμματος CIRCLE και αναμένεται να καλύψουν το υφιστάμενο κενό. Ιδιαιτέρως τονίσθηκε και η σημασία της επιμόρφωσης των εκπαιδευτικών σχετικά με τη διαπολιτισμική εκπαίδευση, η οποία υλοποιείται μέσα από τα εκπαιδευτικά σεμινάρια των προγραμμάτων IntegratED, E-COURSE, με έμφαση στην πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση αντίστοιχα.

• Επίσης, κατά τη διάρκεια των ομιλιών επισημάνθηκε και η αποσύνδεση της μετανάστευσης με το αίσθημα ανασφάλειας, η οποία προωθείται μέσα από τις δράσεις του προγράμματος InterCap, αλλά και η διαμόρφωση ενός φιλικού σχολικού περιβάλλοντος για τα παιδιά με μεταναστευτικό και προσφυγικό υπόβαθρο, το οποίο μπορεί να διαμορφωθεί μέσα από τις δράσεις που εφαρμόζονται στο πρόγραμμα MEDIS.

Στο πλαίσιο του Συνεδρίου πραγματοποιήθηκαν, επίσης, workshops, στα οποία οι συμμετέχοντες-oυσες είχαν την ευκαιρία να γνωρίσουν με βιωματικό τρόπο βέλτιστες πρακτικές για τη διαπολιτισμική εκπαίδευση που έχουν αναπτυχθεί στο πλαίσιο των προαναφερθέντων προγραμμάτων.
*Διεθνολόγος-Πολιτικός Επιστήμονας
=====================

Βlogger:

Ο ΣΥΡΙΖΑΣ έχει κάνει πολύ "καλή" δουλειά προς την κατεύθυνση αυτή για να την συνεχίσουν φυσικά σε πλήρη αρμονία και οι τωρινοί (Και οι δυο ανταγωνίζονται, ποιος θα είναι ο καλύτερος εκτελεστής σχεδίων.. ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ υπηρετούν το ίδιο σχέδιο)

• Πρεκαριάτο: Η βάση της γερμανικής ανάπτυξης 

1. ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ

2. Προς το νέο μοντέλο κοινωνίας 

3. Ο Soros... με τεχνάσματα Hitler θέλει να αλλάξει τον πληθυσμό της Ευρώπης

4. Τα παλαιά ιδεολογικά σύνορα καταργήθηκαν: Οι υπηρέτες της παγκοσμιοποίησης και οι απέναντι… 

5. Η Ισλαμοποίση της Ελλάδας είναι η μόνη προγραμματική δέσμευση του ΣΥΡΙΖΑ που υλοποίησε με συνέπεια

6. Περίεργες συμπτώσεις...

7. Άκρα του τάφου σιωπή στην αποικία.

... θα δημιουργήσουν σε βάθος δεκαετίας το πολύ αυτή την ρευστή πολιτιστική μάζα για να τροφοδοτήσουν με τη σειρά τους τις ΕΟΖ που θα φυτευτούν ανά τη χώρα. (Όλη η χώρα μια ΕΟΖ - που ήδη είναι, ως προτεκτοράτο υπό κατοχή). 

• Όλη η χώρα μια ΕΟΖ! (την 10 Σεπτεμβρίου, 2012)

 

==================

έγραφα..
την 3η Νοεμβρίου, 2018.

Έχω την αίσθηση ότι αποφάσεις σαν αυτές θα κρίνουν το μέλλον της χώρας (ότι έχει απομείνει τέλος πάντων να θυμίζει χώρα..). Με τις υπάρχουσες πολιτικές οντότητητες (δεν τις λέμε δυνάμεις αφού δεν είναι τέτοιες) να υπακούουν στα Γερμανικά κελεύσματα θα υπογράψουν την ....αλλαγή του πληθυσμού της χώρας.. . (Με το ΣΥΡΙΖΑ να πρωτοστατεί αφού έτσι νομίζει ότι θα μακροημερεύσει  εκλογικά, πιστεύοντας ότι οι μετανάστες θα αποτελούν το προνομιακό του ακροατήριο... πελάτες).  Η συμφωνία αυτή είναι ανάλογης αξίας με το σύμφωνο του Μάαστριχ  (1992) που και τότε δεν συζητήθηκε καθόλου, αλλά όλο το δουλόφρονο πολιτικό προσωπικό υπέγραψε πανηγυρίζοντας μάλιστα την εκχώρηση της νομισματικής εξουσίας - και άρα όλων των άλλων εξουσιών απ' ότι φάνηκε από το αποτέλεσμα που ζούμε -  που ορίζουν ένα σχετικά αυτόνομο κράτος που θέλει να έχει λόγο, που θέλει να υπάρχει! 

================= 

Mια παράμετρος που δεν κουβιεντάζεται είναι η φέρουσα ικανότητα ενός πληθυσμού στην "προσθήκη" νέου πληθυσμού. Η προσθήκη κάποιου ποσοστού νέου πληθυσμού  μπορεί να είναι ευεργετική για το σύνολο - αν γίνει με κανόνες κ.λ.π. -  αν ξεπερασθεί το όριο αυτού του ποσοστού τότε  μιλάμε για συνολική μεταβολή των χαρακτηριστικών του συνόλου  με πολλές επιπτώσεις, μεγάλη συζήτηση...     

Ο εφιαλτικός νέος κόσμος…

Το πιο μύχιο όνειρο του φιλελευθερισμού ήταν πάντα η πολιτικο-πολιτισμική απεξάρτηση του καθαρού καπιταλισμού από τα βάρη της ανθρώπινης ιστορίας και των συλλογικών, πολιτικών παθών. 

Σήμερα, το όνειρο αυτό μοιάζει να υλοποιείται λίγο-πολύ παντού παρά τις πολλές κοινωνικές αντιστάσεις, υπό το πρόσημο της (πολιτισμικά) ριζοσπαστικής και (πολιτικά) αντιδραστικής «Αριστεράς»: Αναφέρεται σ’ ένα ανύπαρκτο, απολύτως φανταστικό πολιτικό υποκείμενο.
Πρόκειται για την «ανθρωπότητα», ή πιο κοσμοπολίτικα «πολίτες του κόσμου». Ως άτομα ή «μειονότητες» συναντώνται, υποτίθεται ειρηνικά, στο πλαίσιο μιας «ανοικτής κοινωνίας» της διεθνοποιημένης Αγοράς, της οποίας το ουσιαστικό περιεχόμενο συγκροτείται γύρω από την Οικονομία. Η μορφή της αποδίδεται από μια εξατομικευτική ιδεολογία του Δικαίου, δηλαδή από τα «ατομικά, ανθρώπινα δικαιώματα».

• Το ηθικό υπόβαθρο μιας τέτοιας αντισυνεκτικής κοινωνίας συνοψίζεται ως γνωστόν στο αφελές πρόταγμα της «ανεκτικότητας». Ευρύτερα στην αντιρατσιστική -υποτίθεται- άρνηση της απόρριψης του δικαιωματούχου «Άλλου». 
• Δια της «ανεκτικότητας» υποτίθεται ότι ο πολιτικά ορθός Δυτικός Κόσμος φαίνεται να απορρίπτει μετά βδελυγμίας τα ιστορικά πάθη του παρελθόντος. «Ψύχραιμα» (δηλαδή με την δέουσα «πολιτισμένη νηφαλιότητα») ανακαλύπτει αυτάρεσκα τις καθημερινές καθησυχαστικές ενδείξεις ότι έχει «προοδεύσει» όχι μόνο τεχνολογικά, αλλά και ηθικά-πολιτικά.
• Όλο αυτό το μεθοδολογικό πακέτο πολιτικής σκέψης έχει ήδη επενδυθεί αξιακά με την μεταφυσική υπόσταση μιας θεολογικού τύπου πεποίθησης του μετανεωτερίζοντος πολιτικού «κοινού νου». Για να κατασιγάσει τα επιβιώματα των συλλογικών ιστορικών παθών, αυτός ο «κοινός νους» στιγματίζει κάθε διαφωνία (ή κάθε «αίρεση») και εκλογικεύει εύκολα τις αναρίθμητες εσωτερικές λογικές αντιφάσεις της.

Νέα στερεότυπα

• Η στοιχειώδης εκπαίδευση και η δια βίου επιμόρφωση των ενηλίκων τηλεθεατών έχουν επιφορτιστεί με τον θεσμικό ρόλο που παλαιότερα ανήκε στους ιεραποστόλους «διαφωτιστές». 
• Οι ενήλικοι τηλεθεατές καταναλώνουν «εικόνες του κόσμου» μέσω των εκλαϊκεύσεων των κοινωνικών επιστημών τόσο από τα ΑΕΙ όσο και από τα περισσοτέρα ΜΜΕ. 
• Έτσι εγχαράσσονται τα νέα στερεότυπα πολιτικής σκέψης στον τυπικά εγγράμματο και πληροφορημένο Δυτικό «κοινό νου».
• Σταδιακά συντελείται ιδεολογική, πολιτισμική, ηθική, μορφωτική και πλέον επίσης κοινωνική εξαθλίωση των φτωχών ή υπό πτώχευση εξατομικευμένων δικαιωματούχων ιδιωτών της πρώην ευρύχωρης «μεσαίας τάξης». Επίσης, βέβαια, και εκείνων που θέλοντας και μη συνεχίζουν να ανήκουν στα λαϊκά στρώματα.

• Η εξαθλίωση αυτή αποδίδεται επισήμως και αρκετά εύκολα στα υπό ανακάλυψη και χαρτογράφηση «γονίδια των loosers». Και άλλοτε, λιγότερο «επιστημονικά», στις απαρχαιωμένες νοοτροπίες των πρώην βολεμένων, που οι εξελίξεις και η «αντικειμενική πρόοδος» ξεβολεύουν παντοιοτρόπως. Άλλωστε, όλοι οι συστηματικά ενοχοποιημένοι και φτωχοποιημένοι το ξέρουν καλά και αν όχι οφείλουν να το μάθουν: «Μαζί τα φάγαμε».

Ο φαινομενικός ορθολογισμός μιας τέτοιας χαλαρής ή «ψυχρής» αντίληψης περί του κοινωνικού και πολιτικού δεσμού δεν εδραιώνεται ιστορικά σε κάποια «ρομαντική Αναγέννηση». Το ίδιο ισχύει και για την αντίληψη περί της κοινωνίας και της σχέσης της με τα άτομα που βιώνουν το αέναο παρόν, ζώντας μονίμως «εν ειρήνη».
Η αντίληψη αυτή δεν παραπέμπει λόγου χάρη  στις ιταλικές πόλεις (Βενετία, Φλωρεντία, Πίζα κλπ.), ούτε στο κοινωνικά ταραγμένο Παρίσι και στο φτωχό Λονδίνο εκείνης της εποχής. Παραπέμπει κυρίως στον εμπορικό πρωτοκαπιταλιστικό «αντιρατσισμό» μιας πολυπολιτισμικής κοινωνίας που αργότερα γνώρισε ημέρες ιδεολογικής δόξας στον αμερικανικό «Νέο Κόσμο».

It’s just business!

Ο παραπάνω ορθολογισμός καταργεί τις στοιχειώδεις παραδοσιακές δομές της αμοιβαιότητας και των ηθικών της κανόνων. 
Δομές, οι οποίες επέτρεπαν τόσο τις ειρηνικές ανταλλαγές και τις πρακτικές της φιλοξενίας, όσο όμως και τις εκδικητικές (ή και «αδελφοκτόνες» κάποτε), μορφές της ατομικής ή συλλογικής αυτοδικίας των ατόμων και των κοινωνικών ομάδων.
Στηρίζεται σε μια εικόνα του Άμστερνταμ, του οποίου ο Σπινόζα (Tractatus theologico-politicus, κεφ. 20) πλέκει το εγκώμιο στα τέλη του 17^ου αιώνα. (Αναφέρεται από τον Michéa, J.-K., Η Αυτοκρατορία του Μικρότερου Κακού, εκδ. Πόλις, 2008, κεφ. 3): Blogger: έχει εξαντληθεί, αλλά κατεβάστε το σε PDF εδώ!)
«Σε αυτήν την ανθηρή δημοκρατία και υπέροχη πόλη, άνθρωποι κάθε εθνικότητας, που ανήκουν σε όλα τα είδη των θρησκευτικών δογμάτων, ζουν μέσα στην πιο τέλεια ομόνοια! Τη στιγμή που πρόκειται να κάνουν μια τοποθέτηση χρημάτων, οι πολίτες ασχολούνται μόνο με το αν ο άνθρωπος με τον οποίο έχουν να κάνουν, είναι πλούσιους ή φτωχός και με το αν μπορούν να του έχουν εμπιστοσύνη ή αν αντίθετα έχει μια φήμη απατεώνα. Όταν έχουν τις διαβεβαιώσεις τους περί αυτών, δεν ενδιαφέρονται καθόλου να μάθουν σε πιο θρησκευτικό δόγμα πιστεύει ο συμβαλλόμενος, διότι αν υποτεθεί ότι κάποια στιγμή η υπόθεσή τους οδηγείται στα δικαστήρια, τέτοιου τύπου δεδομένα δεν θα είχαν κανένα βάρος ως προς το ζήτημα του ποιος θα κερδίσει ή ποιος θα χάσει τη δίκη».

• Δικαιοσύνη λοιπόν και «ισότητα ευκαιριών» μεταξύ επενδυτών. Καμία νομική προκατάληψη, διότι το χρήμα ως γνωστόν «δεν έχει μυρωδιά». Κανένα προνόμιο: Όλοι θα έχουν ίσες ευκαιρίες να πλουτίσουν ή να χάσουν τις περιουσίες τους: It’s just business!

Ένα γνωστό σύνθημα του Μάη του ’68 έλεγε: «Τρέχα σύντροφε, ο παλιός κόσμος είναι πίσω σου». 
Παραφράζοντας το, ίσως θα έπρεπε σήμερα να πούμε «Φρένο σύντροφε, ο εφιαλτικός νέος κόσμος είναι πάλι μπροστά σου»!

ΠΗΓΗ

• Η πολιτική της εγγυημένης δυστυχίας και η διαχείριση του απελπισμένου πλήθους

  ================

Δ. Ξενάκης: Προσφυγικό – μεταναστευτικό και γεωπολιτικά παιγνίδια

Αλληλένδετα τα παραπάνω όπως αναφέρει στον 98.4 ο καθηγητής Πολιτικών Επιστημών στο πανεπιστήμιο Κρήτης Δημήτρης Ξενάκης, όπως και πρωτίστως μεταναστευτικό το πρόβλημα που αντιμετωπίζει σήμερα η Ελληνική Κυβέρνηση.
Αναφορικά με την αποσυμφόρηση των νησιών και τη φιλοξενία των ανθρώπων αυτών στην ενδοχώρα επισημαίνει ότι θα πρέπει να υπάρξει προγραμματισμός, ενεργοποίηση της Τ.Α κι ευαισθητοποίηση των τοπικών κοινωνιών για την ομαλή ένταξη τους στο κοινωνικό σύνολο.