Ενα άρθρο με τον άκρως προβοκατόρικο τίτλο: «Είναι η Αμερική η νέα Ρωσία;» και την τολμηρή άποψη της σύγκρισης της «τραπεζικής ολιγαρχίας», όπως αποκαλεί τους τραπεζίτες της Wall Street που χειραγωγούν τους πολιτικούς της Ουάσιγκτον, με τους «ολιγάρχες» των διεφθαρμένων αναδυόμενων οικονομιών, έχει κάνει τον γύρο του κόσμου. Ο συγγραφέας, φυσικά, δεν είναι τυχαίος. Πρόκειται για τον Σάιμον Τζόνσον, πρώην επικεφαλής οικονομολόγο του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και σήμερα καθηγητή της πανίσχυρης Sloan School of Management στο ΜΙΤ.- Τόσο ο Αμερικανός νομπελίστας Πολ Κρούγκμαν όσο και ο αρθρογράφος των Financial Times Μάρτιν Γουλφ συμμερίζονται την απαξιωτική κριτική του συγγραφέα για τους Αμερικανούς τραπεζίτες. Ο Τζόνσον τους καταγγέλλει ότι αφού έπαιξαν κεντρικό ρόλο στη δημιουργία της κρίσης, όχι μόνο δεν αποδέχθηκαν τις ζημιές τους, αλλά παρεμποδίζουν την οικονομία να ξεφύγει από τον ολισθηρό κατήφορο επηρεάζοντας την πολιτική των κυβερνήσεων Μπους και Ομπάμα. Δηλαδή κατήντησε Κρεμλίνο, η Ουάσιγκτον. Εντάξει... Αυτό το ξέρουμε...
Αλλά ο Κρούγκμαν και ο Γουλφ διαφωνούν εν πολλοίς με τη σύγκριση αυτή, καθώς θεωρούν ότι διαφθορά σε πολλές αναδυόμενες οικονομίες είναι βαθιά, συνεχής και νοσηρή, ενώ, αντίθετα, στην Αμερική επικρατεί η αντίληψη πως ό, τι είναι καλό για τη Wall Street είναι καλό και για τον κόσμο!
- Στο άρθρο που δημοσιεύθηκε στο τεύχος Μαΐου του Atlantic Monthly, ο Τζόνσον επισημαίνει πως η δεινή χρηματοπιστωτική και οικονομική κρίση της Αμερικής «μοιάζει ανατριχιαστικά» με κρίσεις σε χώρες όπως η Ρωσία και η Αργεντινή.
- Στην Αμερική, όπως και στον τρίτο κόσμο, τονίζει, «τα συμφέροντα των επιχειρηματικών ελίτ, δηλαδή των τραπεζιτών στην περίπτωση της Αμερικής, διαδραμάτισαν καίριο ρόλο στην πρόκληση της κρίσης με την έμμεση υποστήριξη της κυβέρνησης.
- Και το πιο ανησυχητικό είναι πως τώρα χρησιμοποιούν την επιρροή τους για να αποτρέψουν ακριβώς το είδος μεταρρυθμίσεων που απαιτείται επειγόντως ώστε να αναδυθεί η οικονομία από τον γκρεμό.
Ομως, η μετάλλαξη αυτή της «άρρωστης» Αμερικής σε Ρωσία που υποδηλώνει στο άρθρο του ο Τζόνσον, είναι υπερβολική έως μοχθηρή. Αντίθετα, κάθε φορά που ένας διακεκριμένος ιστορικός ή οικονομολόγος θυμάται τον Μαρξ, καταλαβαίνει κανείς ότι η κατάσταση είναι κρίσιμη. Οι πολιτικές προβλέψεις του Μαρξ μπορεί να διαψεύστηκαν, γράφει ο ιστορικός Πολ Κένεντι στην International Herald Tribune, αλλά ένα μεγάλο μέρος της οικονομικής του ανάλυσης διατηρεί την αξία του. Είναι βέβαιο, για παράδειγμα, ότι οι τεκτονικές αλλαγές στις δυνάμεις παραγωγής έχουν μεγαλύτερη βαρύτητα από οποιοδήποτε ανακοινωθέν μιας συνόδου δύο, οκτώ ή είκοσι ηγετών.
Τι ειρωνεία... Οι διαβόητοι ανά τον κόσμο «ολιγάρχες» που θεώρησαν εαυτούς ως τους Κάρνεγκι ή τους Ροκφέλερ της Ρωσίας, μπορεί σύντομα να καταλήξουν στον σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας εξαιτίας της κρίσης εξ Αμερικής, ενώ οι Αμερικανοί τραπεζίτες διασώθηκαν χάρις στην ισχύ της Ουάσιγκτον.
- Αυθάδεις, νέοι και πλούσιοι, αυτοί οι βαρώνοι των μετασοβιετικών επιχειρήσεων που γλίτωσαν από την εθνικοποίηση –για να μην πούμε την εξορία ή τη φυλακή– επί Βλαντιμίρ Πούτιν έμελλε να κάνουν ακόμη μεγαλύτερες περιουσίες με σύμμαχο την οικονομική ευημερία των τελευταίων ετών. Πουθενά αλλού στον κόσμο, όμως, δεν επλήγησαν τόσοι επιχειρηματίες τόσο άσχημα και τόσο γρήγορα όσο στη Ρωσία τους τελευταίους μήνες.
- Οι περισσότεροι από τους πιο πλούσιους ανθρώπους της Ρωσίας υπέστησαν τέτοια ζημιά λόγω της οικονομικής κρίσης, που σήμερα αδυνατούν να εξοφλήσουν δάνεια δυτικών τραπεζών.
- Η απόγνωση της ρωσικής ολιγαρχίας είναι τέτοια, που μια ομάδα μεγάλων ονομάτων της βιομηχανίας έφθασε στο σημείο να κάνει προσκύνημα στο Κρεμλίνο τον περασμένο Ιανουάριο για να καταθέσει μια αδιανόητη έως τότε πρόταση. Κατά τη συνάντησή τους με τον πρόεδρο Μεντβέντεφ, οι πέντε «ολιγάρχες» πρότειναν τη συγχώνευση των περιουσιακών τους στοιχείων –στα οποία περιλαμβάνονται μερικά από τα μεγαλύτερα ορυχεία της Ρωσίας και εργοστάσια– σ’ έναν κρατικά ελεγχόμενο βιομηχανικό όμιλο. Σε αντάλλαγμα, η κυβέρνηση θα πρέπει να καλύψει το χρέος στις δυτικές τράπεζες, που ανέρχεται σε δισεκατομμύρια δολάρια. Με άλλα λόγια, προσέφεραν εθελοντικώς την ανατροπή των επίμαχων ιδιωτικοποιήσεων, εκείνων ακριβώς που δημιούργησαν την ολιγαρχία στα μέσα της δεκαετίας του ’90.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, για πολλούς «ολιγάρχες» και για τις δυτικές τράπεζες που τους δάνεισαν τα χρήματα, με ή χωρίς την κρατική βοήθεια, το Κρεμλίνο θα πάρει πιθανότατα τον έλεγχο των επιχειρήσεών τους.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_economyagor_1_18/04/2009_311608
Blogger:
Αξίζει να θυμηθούμε προγεννέστερη εγγραφή, σχετικά με το ποιός πραγματικά κάνει κουμάντο δηλαδή το ρόλο των τραπεζών στη δημιουργία, αλλά και στη διαχείρηση της κρίσης.-------->εδώ
Σχόλια