Η εργασία...
... δεν είναι πια αυτό που ήταν άλλοτε. Ένας «αυτοκτονικός ιδεασμός», όπως τον χαρακτηρίζει ο αρθρογράφος Ουίλιαμ Πφαφ, έχει κυριεύσει το παγκοσμιοποιημένο οικονομικό σύστημα. Και καταπατά ακόμη και τις ίδιες τις ιδρυτικές αρχές του. Η εργασία δεν είναι πια ένας «συντελεστής» της παραγωγής.
Ένα κόστος,...
... αυτό είναι σήμερα η εργασία, ένα κόστος που πρέπει να μειωθεί όσο γίνεται πιο πολύ, ακόμη και κάτω από το ελάχιστο όριο συντήρησης του ανθρώπου (το απαράβατο όριο που έθετε με τον «σιδηρούν νόμο των ημερομισθίων» ο κλασικός οικονομολόγος Ντέιβιντ Ρικάρντο πριν από δύο αιώνες). Στα λίγα χρόνια της απόλυτης κυριαρχίας του, το παγκοσμιοποιημένο σύστημα υποσχόταν πλούτη στον κόσμο. Στην πράξη αποδείχτηκε πως αυτά τα πλούτη ήταν μόνο συμβολικά. Και πως αυτό το σύστημα δεν μπορούσε να επιβιώσει παρά μονάχα καταπατώντας όλες τις εγγυήσεις που είχε δώσει: τη στέγαση, τα σχολείο, τη σταθερή δουλειά, τη σύνταξη, την υγεία, την πρόνοια. Όλα όσα ήταν κάποτε δωρεάν, επειδή κρίνονταν χρήσιμα κοινωνικά, βγαίνουν σήμερα στο σφυρί, γίνονται ρευστό, για να ξαναπάρει μπρος η μηχανή του συστήματος. Τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί, αν προηγουμένως δεν είχε αλωθεί η δημοκρατία. Η δημοκρατία...
... έχει γίνει κι αυτή συμβολική. Οι υπερεθνικοί οργανισμοί που δημιουργήθηκαν για να εξυπηρετήσουν το παγκοσμιοποιημένο σύστημα λειτουργούν εις βάρος της. Κανείς πολίτης δεν έδωσε με την ψήφο του στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο το δικαίωμα να αποφασίζουν εν λευκώ «για το καλό του». Ούτε επικύρωσε το κράτος ως εγγυητή αυτού του συστήματος. Με τα όργανά του, το κράτος αναδιαρθρώνει ή αναβαπτίζει τις κοινωνικές τάξεις, ενισχύει ή πετσοκόβει τις υπηρεσίες, φορολογεί ή απαλλάσσει από τη φορολογία. Και με το μονοπώλιο που έχει στη βία, καταστέλλει ή εξουδετερώνει όσους αντιστέκονται στις επιλογές του. Όπως έχει πει ο συγγραφέας Βαλέριο Εβαντζελίστι, το κράτος μοιάζει με σκουλήκι: απλώνει ή μαζεύει το σώμα του ανάλογα με τις ανάγκες του συστήματος. Μαζεύεται σε περιόδους που το σύστημα ακμάζει και απλώνεται όταν το σύστημα περνάει κρίση. Στο «Εβραϊκό ζήτημα», ο Καρλ Μαρξ είχε αποκαλύψει την υποκρισία του συστήματος που θέλει να ονομάζεται «αντιπροσωπευτικό». Το δικαίωμα που επικυρώνει την ισότητα όλων των πολιτών έναντι του νόμου, στην πραγματικότητα επικυρώνει το «δημοκρατικό ψέμα». Και η ελευθερία του λόγου δεν επηρεάζει καθόλου τις διαδικασίες με τις οποίες λαμβάνονται οι σοβαρές αποφάσεις. Μπορεί κανείς να λέει τα πάντα, μα τα λόγια του δεν ακούγονται περισσότερο από το θρόισμα που κάνουν τα φτερά μιας πεταλούδας. Εκτός εάν...
Εκτός εάν...
... τα λόγια αυτά ενωθούν με χιλιάδες άλλα, σε μια βροντερή κραυγή διαμαρτυρίας, σαν κι αυτή που αντηχεί σήμερα στο Λονδίνο, όπου οι συμβολικοί ηγέτες του κόσμου αποφασίζουν για τις τύχες του ερήμην των λαών τους. Τότε, το μακρινό πέταγμα μιας πεταλούδας μπορεί να ξεσηκώσει ανεμοστρόβιλους απ΄ άκρη σ΄ άκρη του κόσμου.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4509754&ct=2
... δεν είναι πια αυτό που ήταν άλλοτε. Ένας «αυτοκτονικός ιδεασμός», όπως τον χαρακτηρίζει ο αρθρογράφος Ουίλιαμ Πφαφ, έχει κυριεύσει το παγκοσμιοποιημένο οικονομικό σύστημα. Και καταπατά ακόμη και τις ίδιες τις ιδρυτικές αρχές του. Η εργασία δεν είναι πια ένας «συντελεστής» της παραγωγής.
Ένα κόστος,...
... αυτό είναι σήμερα η εργασία, ένα κόστος που πρέπει να μειωθεί όσο γίνεται πιο πολύ, ακόμη και κάτω από το ελάχιστο όριο συντήρησης του ανθρώπου (το απαράβατο όριο που έθετε με τον «σιδηρούν νόμο των ημερομισθίων» ο κλασικός οικονομολόγος Ντέιβιντ Ρικάρντο πριν από δύο αιώνες). Στα λίγα χρόνια της απόλυτης κυριαρχίας του, το παγκοσμιοποιημένο σύστημα υποσχόταν πλούτη στον κόσμο. Στην πράξη αποδείχτηκε πως αυτά τα πλούτη ήταν μόνο συμβολικά. Και πως αυτό το σύστημα δεν μπορούσε να επιβιώσει παρά μονάχα καταπατώντας όλες τις εγγυήσεις που είχε δώσει: τη στέγαση, τα σχολείο, τη σταθερή δουλειά, τη σύνταξη, την υγεία, την πρόνοια. Όλα όσα ήταν κάποτε δωρεάν, επειδή κρίνονταν χρήσιμα κοινωνικά, βγαίνουν σήμερα στο σφυρί, γίνονται ρευστό, για να ξαναπάρει μπρος η μηχανή του συστήματος. Τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχε συμβεί, αν προηγουμένως δεν είχε αλωθεί η δημοκρατία. Η δημοκρατία...
... έχει γίνει κι αυτή συμβολική. Οι υπερεθνικοί οργανισμοί που δημιουργήθηκαν για να εξυπηρετήσουν το παγκοσμιοποιημένο σύστημα λειτουργούν εις βάρος της. Κανείς πολίτης δεν έδωσε με την ψήφο του στην Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα ή στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο το δικαίωμα να αποφασίζουν εν λευκώ «για το καλό του». Ούτε επικύρωσε το κράτος ως εγγυητή αυτού του συστήματος. Με τα όργανά του, το κράτος αναδιαρθρώνει ή αναβαπτίζει τις κοινωνικές τάξεις, ενισχύει ή πετσοκόβει τις υπηρεσίες, φορολογεί ή απαλλάσσει από τη φορολογία. Και με το μονοπώλιο που έχει στη βία, καταστέλλει ή εξουδετερώνει όσους αντιστέκονται στις επιλογές του. Όπως έχει πει ο συγγραφέας Βαλέριο Εβαντζελίστι, το κράτος μοιάζει με σκουλήκι: απλώνει ή μαζεύει το σώμα του ανάλογα με τις ανάγκες του συστήματος. Μαζεύεται σε περιόδους που το σύστημα ακμάζει και απλώνεται όταν το σύστημα περνάει κρίση. Στο «Εβραϊκό ζήτημα», ο Καρλ Μαρξ είχε αποκαλύψει την υποκρισία του συστήματος που θέλει να ονομάζεται «αντιπροσωπευτικό». Το δικαίωμα που επικυρώνει την ισότητα όλων των πολιτών έναντι του νόμου, στην πραγματικότητα επικυρώνει το «δημοκρατικό ψέμα». Και η ελευθερία του λόγου δεν επηρεάζει καθόλου τις διαδικασίες με τις οποίες λαμβάνονται οι σοβαρές αποφάσεις. Μπορεί κανείς να λέει τα πάντα, μα τα λόγια του δεν ακούγονται περισσότερο από το θρόισμα που κάνουν τα φτερά μιας πεταλούδας. Εκτός εάν...
Εκτός εάν...
... τα λόγια αυτά ενωθούν με χιλιάδες άλλα, σε μια βροντερή κραυγή διαμαρτυρίας, σαν κι αυτή που αντηχεί σήμερα στο Λονδίνο, όπου οι συμβολικοί ηγέτες του κόσμου αποφασίζουν για τις τύχες του ερήμην των λαών τους. Τότε, το μακρινό πέταγμα μιας πεταλούδας μπορεί να ξεσηκώσει ανεμοστρόβιλους απ΄ άκρη σ΄ άκρη του κόσμου.
http://www.tanea.gr/default.asp?pid=2&artid=4509754&ct=2
- Σχετικά με την εργασία, μη παραλείψετε να διαβάσετε εδώ--->
Σχόλια