========================
Blogger:
Α...δώστε βάση στις αναφορές του σχετικά με την γη. Το θέμα είναι η γη. Θα βόλευε πολλούς οι βοσκοί να εγκαταλήψουν τη γης τους για να ..πάμε σε ..ανάπτυξη...
--------------------
"Μπράβο Λεβέντη μου!!!!
"οι εκτάσεις στην Κρήτη ανήκουν ως επί το πλείστον στους κτηνοτρόφους, είναι ιδιωτικές, γιατί εμείς δεν έχουμε το διάταγμα του 1836 επί Όθωνα, καθώς τότε η Κρήτη δεν ανήκε ακόμα στην Ελλάδα (1913),όπως και οι εκκλησίες ανήκουν αλλού!!! Αυτοί θέλουν με κάποιο τρόπο να τις πάρουν (εξαθλιώνοντας οικονομικά τους κτηνοτρόφους). Η ΤΕΛΕΥΤΑΙΑ ΑΜΥΝΑ ΤΗΣ ΚΡΗΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΟΙ ΚΤΗΝΟΤΡΟΦΟΙ ΤΗΣ!!!!!" Στο 8ο λεπτό περίπου της συνέντευξης...
Ούτε τώρα ντουγάνια μου;;;
Ακούστε ένα πραγματικό λαϊκό αγωνιστή. Βρείτε τις διαφορές....."(via Βαγγελης Θεοδωρουλακης)
--------------------------
Β. Το άλλο θέμα που θίγει ο κ. Τριανταφυλλάκης είναι τι γινεται στην περίπτωση που ο εκλεγμένος κάνει ακριβώς τα αντίθετα απ' αυτά για τα οποία ψηφίσθηκε: Ίδιες απορίες έχουν κι άλλοι πολλοί
========================
========================
=======================
===============
«Το αγροτικό ζήτημα.
H σημερινή αγροτική κρίση είναι η κορύφωση μιας σειράς επιλογών που έχουν γίνει τα τελευταία χρόνια.
Δεν προκύπτει από «λάθος πολιτικές» ούτε από παραλείψεις της κυβέρνησης. Είναι στρατηγική στόχευση: να μειωθεί δραματικά ή και να εξαφανιστεί η μικρή και μεσαία αγροτική εκμετάλλευση και να δημιουργηθούν μεγάλες συγκεντρώσεις γης, παραγωγής και επιδοτήσεων. Πρόκειται για τυπική πολιτική καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης.
Η Κοινή Αγροτική Πολιτική (ΚΑΠ) μετά το 2019 στηρίζεται σε τρεις πυλώνες που ευνοούν εκ της κατασκευής τους το μεγάλο κεφάλαιο:
1. Επιδοτήσεις ανά στρέμμα / ζωικό κεφάλαιο, δηλαδή όποιος έχει περισσότερη γη παίρνει περισσότερα χρήματα.
2. Eco-schemes και επενδυτικά προγράμματα, που απαιτούν: α) διαθέσιμο κεφάλαιο, β) διαχειριστική επάρκεια, γ) πρόσβαση σε μελετητές και τράπεζες. Ο μικρός αγρότης αποκλείεται εκ των πραγμάτων.
3. Τραπεζική αξιολόγηση “βιωσιμότητας”. Η μικρή εκμετάλλευση έχει υψηλό ρίσκο και άρα δεν δανειοδοτείται, η μεγάλη εκμετάλλευση ή εταιρεία έχει χαμηλότερο ρίσκο και δανειοδοτείται ευκολότερα.
Επομένως, η θεσμική ρύθμιση έχει «κλειδωθεί» εκ των προτέρων για τους μεγάλους οικονομικούς παίκτες.
Η Ελλάδα παραμένει χώρα πολλών μικρών εκμεταλλεύσεων, αν και αυτές μειώνονται σταθερά. Σε γενικές γραμμές πάνω από το 50% των αγροτικών εκμεταλλεύσεων είναι κάτω των 50 στρεμμάτων, αλλά κατέχουν κάτω από το 20–25% της χρησιμοποιούμενης γης, ενώ ένα μικρό 10–15% των μεγάλων μονάδων ελέγχουν πάνω από το 50% της γης. Σταθερά συντελείται μία συγκέντρωση ιδιοκτησίας και παραγωγής χωρίς απαλλοτριώσεις μέσω της αγοράς και των χρεοκοπιών.
Στην εξέλιξη αυτή συντελούν και έξι εργαλεία που συμπιέζουν περαιτέρω τη μικρή ιδιοκτησία και χρησιμοποιούνται κατά κόρον από την Κυβέρνηση Μητσοτάκη:
1. Η αύξηση στο κόστος παραγωγής: + 30–50% τα τελευταία 4 χρόνια (!!). Το κόστος παραγωγής εξωθεί τους «μικρούς» παραγωγούς σε εξαφάνιση.
2. Τιμές παραγωγού με τεράστια αστάθεια. Ο μικρός παραγωγός ζει από μία σοδειά και αν “σκάσει” μία χρονιά, τελείωσε. Ο μεγάλος απλώνεται σε πολλές καλλιέργειες, αποθήκες, συμβόλαια. Η αστάθεια σκοτώνει τον μικρό, ο μεγάλος την απορροφά.
3. Χρέη – κόκκινα αγροτικά δάνεια – κατασχέσεις. Ο μικρός παραγωγός δεν «ρυθμίζεται» εύκολα, βρίσκεται στο έλεος τραπεζών και funds. Ο μεγάλος κάνει ρυθμίσεις, μεταβιβάσεις, εταιρικά σχήματα. Το χωράφι του μικρού φεύγει εντέλει από την οικογένεια και συντελείται μια δομική αλλαγή ιδιοκτησίας.
4. Οι επιδοτήσεις ισοδυναμούν με μεταφορά δημόσιου χρήματος στους μεγάλους. Οι επιδοτήσεις λειτουργούν ως κρατική επιτάχυνση της ανισότητας ιδιοκτησίας. Δεν είναι «αμέλεια» ή λάθος πολιτική. Είναι ενσωματωμένος μηχανισμός. Αν προστεθεί και η παροιμιώδης πια πελατειακή κλεπτοκρατία της δεξιάς (ΟΠΕΚΕΠΕ) το παζλ συμπληρώνεται.
5. Η διαχείριση της κλιματικής κρίσης. Ο μικρός παραγωγός δεν έχει αντιχαλαζικά και αρδευτικά έργα, ούτε ιδιωτικές ασφάλειες. Ο μεγάλος παραγωγός έχει. Η ανύπαρκτη διαχείριση από την Κυβέρνηση της κλιματικής κρίσης ως υποχρέωση άσκησης δημόσιας πολιτικής λειτουργεί πλέον ως επιλεκτικός επιταχυντής συγκέντρωσης κεφαλαίου.
6. Μεσάζοντες – σούπερ μάρκετ – συμβολαιακή γεωργία. Οι μεγάλες αλυσίδες δεν θέλουν 500 μικρούς, θέλουν 5 μεγάλους με τυποποίηση, σταθερούς όγκους και πιστοποιήσεις. Ο μικρός ή γίνεται εξαρτημένος υπεργολάβος ή φεύγει από την παραγωγή.
Υπάρχει επομένως, ένα ενιαίο πλέγμα: ΚΑΠ, τραπεζικό σύστημα, εφοδιαστικές αλυσίδες, ενεργειακή αγορά, κλιματικός κίνδυνος, που ανταμείβει τη συγκέντρωση κεφαλαίου και τιμωρεί τη μικρή κλίμακα. Αυτή είναι η στρατηγική του σύγχρονου καπιταλιστικού αγροτοδιατροφικού μοντέλου.
Βεβαίως, δεν θα ακούσετε την ΝΔ ή και τα άλλα κόμματα να λένε ευθέως «θέλουμε να καταστρέψουμε τους μικρούς». Όταν όμως ακούτε ένα πολιτικό κόμμα να μιλάει για «αγορά», «εξωστρέφεια», «επενδύσεις», «ανταγωνιστικότητα» το αποτέλεσμα είναι το ίδιο. Μια στρατηγική καπιταλιστικής αναδιάρθρωσης του πρωτογενούς τομέα με έξοδο των μικρών παραγωγών, συγκέντρωση γης, εταιρικοποίηση της παραγωγής, μετατροπή του αγρότη σε εργολάβο ή μισθωτό στο ίδιο του το χωράφι.
Ο κύκλος αυτός πρέπει να σπάσει. Και όποιος / α ευαγγελίζεται «προοδευτικές συνεργασίες» ας τολμήσει πρώτα απ’ όλα να δηλώσει ότι θέλει να σπάσει τους κρίκους αυτής της αλυσίδας. Τα υπόλοιπα είναι «νάχαμε να λέγαμε»….»
Απο Χριστοφορος Βερναδακης.
Σχόλια