Η ζωή αποβάλλει ό,τι δεν είναι ζωή – Για τον Τσάρλι Κερκ

της ΑΝΤΩΝΙΑΣ ΓΟΥΝΑΡΟΠΟΥΛΟΥ

~.~

Φαίνεται πως τη στιγμή που ο σκοπευτής πάτησε τη σκανδάλη, συνέβησαν ακαριαία δύο πράγματα: ο φιλελεύθερος συντηρητικός ντιμπέιτερ Τσάρλι Κερκ  άρθρωσε τις τελευταίες του λέξεις, οι οποίες για άλλη μια φορά, κατά ειρωνική σύμπτωση, σχημάτιζαν ερώτηση (οι ερωτήσεις, εχθροί των δογμάτων, καλούν σε συζήτηση) και, δεύτερον, ο ιδεολογικός αντίποδας του φιλελεύθερου συντηρητισμού, ο αυτοαποκαλούμενος «προοδευτικός» κόσμος, καταξέσκισε, με έξαλλη χαρά και εκρηκτική ανακούφιση, όποια υπολείμματα προοδευτισμού (και αξιοπρέπειας) του είχαν απομείνει μετά την εμβάπτισή του στην αποδομιστική woke παράκρουση των τελευταίων πολλών ετών. Επειδή, αλήθεια, από την υιοθέτηση της άποψης ότι η γλώσσα δεν είναι παρά ένα μέσο διαιώνισης εξουσιαστικών δομών μέχρι την απόρριψη του διαλόγου ως διαύλου επικοινωνίας είναι μισό τσιγάρο δρόμος, και με το άλλο μισό έχεις φτάσει στο μίσος – στην έξαλλη ή μετά βίας κεκαλυμμένη χαρά για τη δολοφονία κάποιου που έχει αντίθετες απόψεις και σε καλεί σε διάλογο. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ

Εδώ εδράζεται και το επιχείρημά τους ότι ο Κερκ «διέδιδε το μίσος», «έχει βλάψει την κοινότητα των LGBTQ+», «ήταν ρατσιστής» και άλλα παρόμοια, συνεπώς ήταν «φασίστας», «ακροδεξιός» και μάλλον «πήρε αυτό που του άξιζε».

Η γλώσσα είναι φυσικό να καθρεφτίζει την εποχή και τις κοινωνίες στις οποίες μιλιέται. Και αλλάζει μέσα στα χρόνια, όπως αλλάζουν και οι εποχές και οι κοινωνίες. Όταν οι άνθρωποι παύουν να τη χρησιμοποιούν ως αυτό που είναι, ως το κατεξοχήν μέσο επικοινωνίας, παύουν να είναι άνθρωποι και γίνονται κτήνη – αφενός γιατί παραιτούνται από το βασικότερο ανθρώπινο χαρακτηριστικό τους, τον ορθό λόγο, και αφετέρου γιατί, σε συναισθηματικό επίπεδο, χάνουν αυτό που καταλαβαίνουμε με τη λέξη «ανθρωπιά».

Είναι αλλόκοτο να παρακολουθείς ντιμπέιτ του Τσάρλι Κερκ με νέους ανθρώπους που εμφανίζονται μπροστά του και ουρλιάζουν στο μικρόφωνο «Μου κάνεις κακό!», κι όταν τους ρωτάει γιατί, του απαντούν «Επειδή είσαι κατά των εκτρώσεων!», «Επειδή είσαι κατά της φυλομετάβασης!» κτλ. κτλ. Πώς μπορεί κάποιος να κάνει κακό σε κάποιον άλλον μόνο και μόνο με τις απόψεις του για διάφορα θέματα που απασχολούν την εποχή του;

Δυστυχώς, τέτοιες αντιδράσεις δεν είναι αλλόκοτες για όλους. Εδώ και πάνω από δύο δεκαετίες, η αριστερή διανόηση, που στην παραδοσιακή της μορφή διατηρούσε άλλοτε μια σταθερή και δημιουργική, γόνιμη παρουσία στον ακαδημαϊκό κόσμο, έχει κυριαρχηθεί από τους επιγόνους του αποδομισμού των δεκαετιών 1960-’80. Τους βρίσκουμε σήμερα στρατευμένους από τα γεννοφάσκια τους σε ένα αλλοπρόσαλλο κίνημα που οι ίδιοι αποκαλούν «Κοινωνική Δικαιοσύνη», προκαλώντας έτσι σύγχυση στο μυαλό πολλών φιλελεύθερων ανθρώπων, που δεν έχουν απωλέσει ακόμη το φιλελεύθερο βλέμμα τους, είτε ανήκουν στον συντηρητικό είτε στον προοδευτικό χώρο. Στον πυρήνα της σκέψης των σύγχρονων woke αριστερών διανοούμενων βρίσκεται ακριβώς η πεποίθηση ότι η γλώσσα μας δεν δείχνει τα πράγματα του κόσμου που μας περιβάλλει, αλλά υποκρύπτει εξουσιαστικά δίπολα και εγγενείς προκαταλήψεις και ότι, συνεπώς, όταν μιλάει κάποιος το μόνο που μπορείς να «ακούσεις» (με μια έκτη αίσθηση, μάλλον) είναι οι (συνήθως ύπουλες) προθέσεις του ομιλητή και οι προκαταλήψεις του, που συχνά δεν συνειδητοποιεί ούτε ο ίδιος (αλλά δεν πειράζει, συνειδητοποιούν οι woke συνομιλητές του με «κριτική σκέψη» και «close reading»).

Πότε συνέβη όλο αυτό; Ποιος επέτρεψε να συμβεί, ποιος επέτρεψε στην εκπαίδευση όλων των βαθμίδων να κυριαρχηθεί από την κατάργηση της λογικής και από την καλλιέργεια ενός ασυνάρτητου φανατισμού που εκ των πραγμάτων απορρίπτει τον διάλογο;

Όλοι εμείς. Κάναμε κάτι άλλο εκείνη την ώρα. Κι έτσι, γίναμε αυτό. Αυτό, που αποκαλεί όποιον είναι κατά των εκτρώσεων «φασίστα», όποιον πιστεύει ότι υπάρχουν δύο και όχι εξήντα δύο φύλα «φασίστα», όποιον πιστεύει στον Θεό «φασίστα», όποιον είναι κατά της ανεξέλεγκτης μετανάστευσης «φασίστα», όποιον συζητά και αμφισβητεί τις μεταμοντέρνες «ορθοδοξίες» φασίστα – και συνεπώς αρνείται να συζητήσει μαζί του. Και ακόμη περισσότερο: αφού είναι φασίστας, ακόμα κι αν δεν τον σκοτώσω εγώ, θα επιδοκιμάσω τη δολοφονία του – του άξιζε.

Δεν μπορεί να υπάρχει λογικός άνθρωπος που θα παρακολουθήσει τα ντιμπέιτ του Τσάρλι Κερκ στο Πανεπιστήμιο της Οξφόρδης και του Καίμπριτζ, μόλις τέσσερις μήνες πριν, και θα πει «είναι φασίστας». Φανατισμένοι που θα μιλήσουν έτσι μπορεί να υπάρχουν, λογικός άνθρωπος όμως όχι. Αυτά τα ντιμπέιτ, που ο καθένας μπορεί να παρακολουθήσει μόνος του στο YouTube αντί να δέχεται να του τα περιγράφουν άλλοι, αποτελούν υποδείγματα ιδεολογικών αντιπαραθέσεων, που διεξάγονται με σεβασμό και επιχειρήματα από τη μια και την άλλη μεριά. Είναι ιδεολογικές αντιπαραθέσεις που, όχι πολλά χρόνια πριν, ένας καλός καθηγητής θα πρόβαλλε στην αίθουσα και μετά θα συζητούσε με τους μαθητές του. Θα τους χώριζε σε ομάδες και θα τους ζητούσε να συνεχίσουν τον διάλογο: εσείς είστε υπέρ και εσείς είστε κατά της άμβλωσης. Αναπτύξτε τα επιχειρήματά σας. Και στο τέλος δεν θα τους έδινε απάντηση. Γιατί αυτό κάνουν οι δάσκαλοι που είναι δάσκαλοι. Δεν δίνουν απαντήσεις ούτε κατηχούν ούτε κηρύττουν ούτε είναι ακτιβιστές: καλλιεργούν την ικανότητα του μαθητή τους να σκέφτεται για τον εαυτό του, και μετά φεύγουν αφήνοντάς τον στην διανοητική και ιδεολογική του ανεξαρτησία – αλλά αυτό σημαίνει πλουραλισμό ιδεών, και τι τρομακτικό που είναι για τους υποστηρικτές οποιασδήποτε ορθοδοξίας…

Δεν μπορεί να υπάρχει λογικός άνθρωπος που θα παρακολουθήσει ντιμπέιτ του Τσάρλι Κερκ σε campus πανεπιστημίου και θα πει «είναι φασίστας». Συζητά με όλους. Έχει τις απόψεις του, ένας χριστιανός συντηρητικός που πιστεύει στον Θεό, στη φύση και στη δύναμη της ζωής. Είναι απολύτως εναντίον της κουλτούρας της θυματοποίησης και ωθεί τον καθένα, όποιο χρώμα κι αν έχει το δέρμα του, να κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί με τις ικανότητες που διαθέτει. Εκφράζει και υποστηρίζει την κατάφαση στη ζωή – και στον ορθό λόγο. Όταν συζητά, το πρώτο που ζητά από τους συνομιλητές του είναι ο ορισμός των λέξεων που χρησιμοποιούν. Ο ορισμός. Να ορίσουν τη λέξη «βλάπτω», τη λέξη «ρατσισμός», τη λέξη «γυναίκα», οτιδήποτε. Το χάλι της εκπαίδευσης στα χέρια της woke ιδεολογίας είναι ότι σχεδόν κανένας από τους αντίπαλους συνομιλητές του δεν μπορεί να δώσει κάποιον ορισμό για τους όρους που χρησιμοποιεί – και είναι φυσικό, απ’ τη στιγμή που επέτρεψαν στο μυαλό τους να παραλύσει από έναν τυφλό και μνησίκακο, μηδενιστικό ακτιβισμό που έχει απορρίψει το κατεξοχήν εργαλείο της σκέψης: τη γλώσσα. Συνήθως, το μόνο που έχουν αυτοί οι άνθρωποι είναι μια απροσδιόριστη, μεγάλη οργή και ένα «γιατί έτσι νιώθω και είναι δικαίωμά μου κι εσύ που τα λες αυτά είσαι φασίστας, τελεία». Αλλά ο Κερκ περιμένει, συνεχίζει. Με ηρεμία και υπομονή. Που είναι απλώς αναγκαίες συνθήκες του διαλόγου. Συχνά, παρακολουθώντας ντιμπέιτ με τους πιο ακραίους συνομιλητές του, τρομάζει κανείς με το εντυπωσιακά χαμηλό μορφωτικό επίπεδο του ακαδημαϊκού κόσμου, των φοιτητών: Δεν έχουν λόγο. Ουρλιάζουν αντί να μιλούν. Αδυνατούν να ορίσουν απλές λέξεις. Και αυτοί είναι οι καθηγητές, γιατροί, δημοσιογράφοι, αναλυτές, πολιτικοί των επόμενων δεκαετιών; Παρεμπιπτόντως, χρεώνονται οι ίδιοι για να αποκτήσουν αυτό το επίπεδο εκπαίδευσης; Γιατί δεν έχουν περισσότερες απαιτήσεις από τις σπουδές τους; Δεν τους έρχονται και τόσο ανέξοδα…

*

Στη συνέχεια, για να δικαιολογηθεί πάση θυσία το μίσος, έρχονται οι παρερμηνείες και τα ξεκάθαρα ψέματα – γιατί όχι; Γιατί να μην πούμε ψέματα, γιατί να μη διαστρεβλώσουμε τα λόγια ενός αντιπάλου, αν έτσι συμβάλλουμε στην κατάπνιξη των «επικίνδυνων» ιδεών του; Γιατί γι’ αυτούς ο Κερκ όντως έκανε κάτι επικίνδυνο: έπειθε με τον λόγο του. Ακόμα χειρότερα, πολλές φορές με τον λόγο του έδινε ελπίδα στους νέους, διαβεβαιώνοντάς τους ότι υπάρχει ομορφιά και μέσα τους και στη ζωή, εκεί που οι σημερινοί woke δεν βρίσκουν παρά ασχήμια που θέλουν να γκρεμίσουν. Αλλά εφόσον οι ίδιοι δεν έχουν πειστικά επιχειρήματα για τις δικές τους θέσεις (πώς μπορεί να έχει πειστικά επιχειρήματα ένας δογματικός;), θεωρούν χρέος τους να διακόψουν αυτή την πορεία πειθούς, κι αν δεν μπορούν με επιχειρήματα κατά επιχειρημάτων, θα το κάνουν γράφοντας ψέματα στις αναρτήσεις και στα άρθρα τους:

«Black women do not have brain processing power to be taken seriously. You have to go steal a white person’s slot» – «Οι μαύρες γυναίκες δεν διαθέτουν την ικανότητα να επεξεργάζονται εγκεφαλικά τα πράγματα για να τις πάρουν στα σοβαρά. Πρέπει να πάτε να κλέψετε τη θέση ενός λευκού». Αυτή τη φράση, με δεκάδες χιλιάδες αποτελέσματα στο google, την αποδίδουν στον Τσάρλι Κερκ μέχρι και υποτιθέμενα «σοβαρά» αριστερά περιοδικά όπως το The Nation (Elizabeth Spiers, «Charlie Kirk’s Legacy deserves no mourning”, 12/9/2025). Η φράση φυσικά και εκφράζει ρατσισμό, μόνο που ο Κερκ δεν την είπε ποτέ. Το τι είπε πραγματικά δεν είναι δύσκολο να το μάθει κανείς, ακόμα και διαβάζοντας το ίδιο το άρθρο: ο σύνδεσμος που δίνει η συγγραφέας οδηγεί σε ένα απόσπασμα από podcast του Κερκ το 2023, όπου για άλλη μία φορά αντιτίθεται στην πρακτική των «θετικών διακρίσεων» (affirmative action) υποστηρίζοντας στη θέση της την αξιοκρατία. Αναφέρεται σε τέσσερα επιφανή, υψηλά ιστάμενα πρόσωπα, όλα μαύρες γυναίκες, και λέει:

«αν παλιότερα έλεγες ότι είχαν επιλεγεί με πολιτικές θετικών διακρίσεων, θα σε έλεγαν ρατσιστή. Αλλά τώρα βγαίνουν και το λένε μόνες τους αντί για μας. Βγαίνουν και λένε, “Βρίσκομαι εδώ εξαιτίας των πολιτικών θετικών διακρίσεων”. Ναι, το ξέρουμε. Δεν διαθέτετε τη δυνατότητα να επεξεργάζεστε εγκεφαλικά τα πράγματα για να σας πάρουν στα σοβαρά. Πρέπει να πάτε να κλέψετε τη θέση ενός λευκού». [η έμφαση δική μου]

Και παίζει ένα απόσπασμα από ομιλία της Σήλα Τζάκσον Λη, τότε βουλευτή του Τέξας με το Δημοκρατικό Κόμμα, όπου η ίδια δηλώνει ότι εισήχθη στην ανώτερη εκπαίδευση χάρη στην πολιτική των θετικών διακρίσεων, τόσο ως μαύρη όσο και ως γυναίκα. Είτε συμφωνεί είτε διαφωνεί κανείς με τις συγκεκριμένες πολιτικές, εδώ ο Κερκ αναφέρεται σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, σε τέσσερα συγκεκριμένα υψηλόβαθμα πρόσωπα της πολιτικής, δικαστικής, δημόσιας ζωής, αμφισβητώντας τα προσόντα τους για τις θέσεις που κατέχουν. Λέει συγκεκριμένα «Εσείς δεν διαθέτετε», εσείς οι συγκεκριμένες τέσσερις γυναίκες που κατέχετε θέσεις ευθύνης, ασκώντας μια απολύτως θεμιτή κριτική σε δημόσια πρόσωπα, και ποτέ δεν αναφέρεται συλλογικά στις «μαύρες γυναίκες» ως φυλή και φύλο.

Το ίδιο ισχύει με μια σειρά από φράσεις που αποδίδονται στον Κερκ εκτός συμφραζομένων και συχνά πειραγμένες. Ο σημερινός «προοδευτικός» κόσμος φτάνει μέχρι και να απορρίψει ανοιχτά την αξία και τον νόμιμο (πόσο μάλλον αναγκαίο) χαρακτήρα του δημοκρατικού διαλόγου, προκειμένου να δικαιολογήσει την ικανοποίησή του για τη δολοφονία ενός πολιτικού και ιδεολογικού αντιπάλου:

«Πολλές από τις ανέξοδες συνηγορίες υπέρ του Κερκ και της κληρονομιάς του εδράζονται στην ιδέα ότι είναι αποδεκτό να διαδίδεις ιδέες μίσους που υπερασπίζονται τον διωγμό υποτιθέμενων εχθρών, αρκεί να τις ντύνεις με το ένδυμα του ντιμπέιτ. Αυτό δεν είναι παρά ταξικό προνόμιο».[1]

Αυτός ακριβώς είναι ο τρόπος του σύγχρονου «προοδευτικού» διανοούμενου. Βαφτίζουν τις αντίπαλες ιδέες «ρητορική μίσους» και αρνούνται το δικαίωμα του αντιπάλου τους να τις εκφράζει και να τις συζητά. Όταν χρειαστεί να δώσουν ένα παράδειγμα του «μίσους», δεν υπάρχει πρόβλημα, μπορούν να εφεύρουν αρκετά – όπως το παραπάνω. Αν δεν μπορούν, και αν επιμείνεις να το ζητάς, θα σε κατηγορήσουν ότι «τους κάνεις κακό», γιατί «πληγώνεις τα συναισθήματά τους»:

«[…] οι άνθρωποι δεν θυμούνται τι κάνεις –μερικές φορές θυμούνται–, αλλά, το πιο σημαντικό, θυμούνται πώς τους έκανες να νιώσουν. Και ο Τσάρλι Κερκ με τα λόγια του, και με την επιρροή του, έκανε πολλούς ανθρώπους, που δεν είναι στρέιτ, λευκοί, χριστιανοί άντρες, να νιώθουν “λιγότερο από”. Να νιώθουν λιγότερο από άνθρωποι, να νιώθουν ότι δεν έχουν τα προσόντα, να νιώθουν πολλά “λιγότερο από”. Έτσι τους έκανε να νιώθουν, και αυτός ήταν ο απόλυτος στόχος του. […] έχω κουραστεί να αποκαλείται ο λόγος των λευκών ρατσιστών για τις πεποιθήσεις τους “διαφορά απόψεων”. Στ’ αλήθεια αυτό το έχω σιχαθεί. Ξέρετε τι είναι διαφορά απόψεων; Είναι ότι, εσένα σου αρέσει η DC κι εμένα μου αρέσει η Marvel.[2] Αυτό είναι διαφορά απόψεων. Αν πεις ότι o Drake είναι ο μεγαλύτερος ράπερ όλων των εποχών κι εγώ πιστεύω ότι είναι ο JC, αυτό είναι διαφορά απόψεων. Τι δεν θεωρείται διαφορά απόψεων: αν πιστεύεις ότι οι μαύροι είναι εγγενώς κατώτεροι από τους λευκούς, κι εγώ πιστεύω το αντίθετο, αυτό δεν είναι διαφορά απόψεων. Αυτό είναι ότι είσαι ρατσιστής. […] Κι έτσι, καθώς διαβάζω όλα αυτά τα πράγματα και προσέχω το πώς μιλούν γι’ αυτόν οι άνθρωποι και πώς απαθανατίζουν τον Τσάρλι Κερκ, με προσβάλλει το γεγονός ότι θεωρούν πως οι απόψεις του απλώς έχουν να κάνουν με διαφορά απόψεων. Με τη διαφορά απόψεων μπορώ να ζήσω. Μπορούμε να είμαστε φίλοι και να έχουμε διαφορά απόψεων. Εντάξει. Εσένα σου αρέσουν οι τομάτες κι εμένα όχι. Εσένα σου αρέσει έτσι η πίτσα σου έτσι, εμένα όχι. Αυτό είναι απολύτως εντάξει. “Α, θεωρώ ότι επειδή είσαι μαύρος δεν αξίζεις την ίδια αντιμετώπιση”. Έι, έι. Εκεί πρέπει να σε σταματήσω. Αυτή είναι άλλη κουβέντα».[3] [η έμφαση δική μου]

Η αθλητικογράφος Jemelle Hill είναι καταξιωμένη και βραβευμένη δημοσιογράφος στις ΗΠΑ, με παρουσία στον έντυπο τύπο, στον ηλεκτρονικό τύπο και στην τηλεόραση, σε προσωπικά podcast και στα κοινωνικά δίκτυα, συνεπώς και η ίδια διαθέτει ένα πολύ ισχυρό βήμα επιρροής, ώστε να είναι σε θέση να διαδίδει τις ιδέες της – μεταξύ αυτών και τη θέση ότι η διαφορά απόψεων είναι κάτι που οφείλει να περιορίζεται σε μουσικές και γαστρονομικές προτιμήσεις (εσένα σου αρέσουν οι τομάτες, εμένα όχι), συνεπώς όταν η ίδια θεωρεί μια άποψη «ρατσιστική», αυτή η άποψη δεν θα πρέπει να διαδίδεται, γιατί την «προσβάλλει» και δεν την κάνει να «νιώθει» καλά. Όλα αυτά είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα του τρόπου σκέψης των «προοδευτικών» διανοουμένων της σημερινής αριστεράς, κι έχω την εντύπωση ότι κάποιοι παλιοί αριστεροί στοχαστές θα ανατρίχιαζαν, αν μπορούσαν, ακούγοντας τέτοιους επιγόνους.

Στις δυτικές δημοκρατίες, μέχρι πολύ πρόσφατα ακόμη και οι αμιγώς ρατσιστικές απόψεις δεν ποινικοποιούνταν. Αυτό που μπορούσε να βλάψει τον άλλο θεωρούνταν ότι ήταν η πράξη, και όχι ο λόγος. Η ποινικοποίηση του λόγου είναι ένα πολύ πολύ πρόσφατο φαινόμενο των δυτικών δημοκρατιών, που από μόνο του σηκώνει πολλή συζήτηση. Αλλά, πέραν τούτου, πριν βιαστεί κανείς να υιοθετήσει τους χαρακτηρισμούς της Χιλλ, της Σπήαρς ή οποιουδήποτε άλλου δημοσιογράφου, διανοούμενου, πολιτικού για το τι ήταν ο Κερκ, καλύτερα να εμπιστευτεί τη δική του κρίση, και να παρακολουθήσει τον ίδιο τον Κερκ στα περίφημα ντιμπέιτ του ή στα podcast του.

Η κατηγορία που του αποδίδουν για ρατσισμό είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα, ωστόσο μπορεί κανείς να κρίνει από μόνος του: Δείτε όλη την αντιπαράθεση από όπου έχει βγει η υποτιθέμενη ρατσιστική του άποψη για την «κατωτερότητα των μαύρων πιλότων» εδώ: Charlie Kirk’s Quick Fact Checks Leaves College Kid Screaming in Panic. Επίσης, δείτε τον διάλογό του με τον τελευταίο φοιτητή στο ντιμπέιτ στην Οξφόρδη: Oxford Union, Charlie Kirk: ‘You should be allowed to say outrageous things’. Ας ξεκινήσουμε με αυτό το τελευταίο. Πώς μπορεί να χαρακτηρίσει κάποιος ρατσιστή έναν άνθρωπο που λέει τα εξής:

«Ως γενική αρχή λειτουργίας, είναι πολύ κακό να χτίζεις ένα πολιτικό κίνημα γύρω από την αφαίρεση της περιουσίας άλλων ανθρώπων επειδή εμμένεις στο τι δεν έχεις εσύ αντί για την ψυχική ενέργεια να δημιουργήσεις αυτό που θες και αυτό που πιστεύεις ότι αξίζεις. Το έχουμε δει με πολλές ομάδες στην Αμερική. Η Αμερική είναι ένα πολύ καλό «φυτώριο» ανάπτυξης, γιατί έχουμε πολλούς ανθρώπους που ήρθαν στη χώρα μας δίχως τίποτα. Έχουμε Κουβανούς, Βενεζουελανούς, Κολομβιανούς, Πέρσες. Και ο κανόνας είναι ότι η ομάδα που παραπονιέται λιγότερο και εστιάζει όλη της τη συνδυασμένη πολιτισμική ενέργεια στη δημιουργία τα πάει πραγματικά καλά για πολλά πολλά χρόνια. Αυτό ίσως να μην είναι εφικτό στη Νότια Αφρική. Ίσως να μην υπάρχουν οι διαδικασίες για να παραγάγεις πλούτο, αλλά εγώ θα διακινδύνευα μια υπόθεση: ότι οι νόμοι της αγοράς υπερβαίνουν τα σύνορα. Οπότε το δικό μου αξίωμα, και χαίρομαι που το ανέφερες, θα ήταν: Μη λέτε “Σκοτώστε τους Μπόερς”, είναι άσχημο, δεν πρέπει να το λέμε αυτό, έχει προκαλέσει πραγματικές αμφιβολίες και πραγματική βλάβη. Αν ήμουν εγώ υπεύθυνος, που φυσικά δεν είμαι, θα αφιέρωνα όλο τον χρόνο μου όχι στο να λέω “Σκοτώστε τον Μπόερ, σκοτώστε τον Μπόερ”, θα έλεγα στον λαό μου, “Ανασκουμπωθείτε, ας δουλέψουμε πιο σκληρά, ας αποδείξουμε ότι ο Μπόερ έχει άδικο. Ας ξεκινήσουμε μια επιχείρηση, ας δημιουργήσουμε οικογένειες”. Το ένα ωθείται από τη μνησικακία και την πλεονεξία και τον φθόνο και την κατάσχεση, το άλλο έχει τις ρίζες του στη δημιουργία, στην επιχειρηματικότητα και στην αισιοδοξία. Θα ήθελα να δω το δεύτερο».

Εδώ μπορεί κανείς να διακρίνει συντηρητικό φιλελευθερισμό, μπορεί να διακρίνει απόηχους στωικής φιλοσοφίας, αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να διακρίνει ρατσισμό. Ο Κερκ εκφράζει σαφέστατα μια φιλελεύθερη φιλοσοφία ζωής, και υπέρ της ζωής, και επουδενί ρατσιστική περιφρόνηση για τους μαύρους πολίτες της Νότιας Αφρικής. Ποιος απροκατάληπτος ακροατής δεν μπορεί να το δει; (Και ποιος δεν μπορεί να δει ότι η δική του πρόταση προς τους πολίτες της Νότιας Αφρικής οδηγεί στην ανάπτυξη, ενώ η νοοτροπία της κουλτούρας της θυματοποίησης τους κρατά δεσμευμένους στην (αυτο)καταστροφική φθορά;)

Και ποιος απροκατάληπτος ακροατής του θα δει έναν «ακροδεξιό», «ρατσιστή», «φασίστα» στο πρώτο ντιμπέιτ, όπου συζητείται η περίπτωση των μαύρων πιλότων, όταν ο Κερκ για άλλη μια φορά υπερασπίζεται τα υψηλά, αξιοκρατικά στάνταρντ πρόσληψης έναντι της πρόσληψης βάσει της φυλής και του φύλου; Εσείς θα θέλατε τον καλύτερο πιλότο (μαύρο, λευκό, κίτρινο, δεν έχει σημασία) για την πτήση σας ή αυτόν που ανήκει στην περισσότερο καταπιεσμένη κοινωνική ομάδα; Όποια και να είναι η απάντηση, αν κάποιοι βάζουν στην εξίσωση φυλετικά κριτήρια είναι αυτοί που θα διαλέξουν το δεύτερο – όσοι διαλέξουν το πρώτο χρησιμοποιούν αποκλειστικά και μόνο αξιοκρατικά κριτήρια, που είναι εκ των πραγμάτων τυφλά απέναντι σε οποιαδήποτε φυλετική διάκριση.

Για όλες τις κατηγορίες που αποδίδονται στον Τσάρλι Κερκ ισχύουν τα ίδια. Αν αφιερώσει κάποιος χρόνο για να παρακολουθήσει τον 31χρονο, οι κατηγορίες αποδεικνύονται το λιγότερο μικρόψυχες και γελοίες. Από την άλλη, σε αυτή τη διαδικασία, δεν παύει κανείς να ξαφνιάζεται με την ασυνέπεια, την ασυναρτησία, την αδυναμία επιχειρηματολογίας και την έλλειψη γνώσεων πάρα πολλών από τους ιδεολογικά αντίπαλους συνομιλητές. Όπως και με την απολύτως αντιαισθητική αναίδειά τους που, όσο κι αν μπορούμε να την εξηγήσουμε με βάση τα ιδεολογικά τους, ελιτίστικα εφαλτήρια, δεν «χωνεύεται» στο ελάχιστο. Και μόνο η αναίδεια πολλών από αυτούς είναι ικανή να απωθήσει ακόμα και καλοπροαίρετους προοδευτικούς ακροατές που αντίκεινται στον φιλελεύθερο συντηρητισμό. Αλλά ο Τσάρλι Κερκ είναι έτοιμος, «Prove me wrong», και συχνά πετυχαίνει, έστω και για μια στιγμή, να μαλακώσει ακόμα και τους πιο έξαλλους αντιπάλους του.

Μπορεί να είχα δει τον Τσάρλι Κερκ εδώ κι εκεί σε κάποιο podcast. Σίγουρα δεν τον θυμόμουν, δεν τον γνώριζα στ’ αλήθεια. Τις τελευταίες μέρες, προσπαθώντας να καταλάβω τι πίστευε, έχω απολαύσει συζητήσεις, συνεκτική επιχειρηματολογία και λογική συνέπεια. Δεν πιστεύω στ’ αλήθεια στον Θεό, όπως ο Τσάρλι, αλλά ο δικός του Θεός εμπνέει και συντηρεί μέσα του το αντίθετο από τον μηδενισμό: ένα χαμένο προ πολλού élan vital, απολύτως αναγκαίο στην εποχή μας, μια κατάφαση στη φύση, στη ζωή και στη δημιουργικότητα, αντί για την εμμονή στη φθορά και στην τυφλή οργή που προσφέρει η κουλτούρα της θυματοποίησης και της πολιτικής των (πολλαπλών) ταυτοτήτων. Μπορεί ο φιλελεύθερος προοδευτικός χώρος να προσφέρει μια άλλη, εξίσου θετική προοπτική που θα καταφάσκει στη ζωή; Που θα είναι, για παράδειγμα, κοσμική αντί για θρησκευτική; Αν μπορεί, ας το κάνει (ας το ξανα-δοκιμάσει, δηλαδή). Αν δεν μπορεί, ας μη συντάσσεται με ό,τι πιο μηδενιστικό, μνησίκακο και δογματικό έχει παραγάγει η σύγχρονη διανόηση.

Και γιατί αυτός ο άνθρωπος είναι υποστηρικτής του Τραμπ; Απλώς επειδή είναι Ρεπουμπλικανός και συντηρητικός – όχι επειδή είναι «φασίστας». Η λέξη «φασίστας» δεν περιγράφει τον συντηρητικό χώρο και κάποτε δεν τον περιέγραφε ούτε από αριστερά χείλη, μέχρι που η αριστερά παραδόθηκε στις δογματικές ασυναρτησίες των σύγχρονων woke ακτιβιστών της.

*

Όλα τα παραπάνω ανήκουν στο δεύτερο που συνέβη όταν πάτησε τη σκανδάλη ο νεαρός δολοφόνος του Κερκ. Το πρώτο ήταν κάτι διαφορετικό, που όσοι παραμένουν κλεισμένοι στον υγρό από διανοητική τελμάτωση «προοδευτικό» τους πύργο δεν έχουν μάτια όχι για να το κατανοήσουν, αλλά ούτε καν για να το δουν. Η φωνή του Τσάρλι Κερκ ακούστηκε εκκωφαντική και συνεχίζει να ακούγεται σε όλο τον κόσμο, πολλαπλασιασμένη όσο ο ίδιος δεν θα μπορούσε, ίσως, να φανταστεί. Εκατομμύρια άνθρωποι, μεταξύ αυτών εκατομμύρια νέοι, τον θρήνησαν σαν αδερφό. Οι εκκλησίες γεμίζουν. Από τη Νέα Ζηλανδία και τη Νότια Κορέα ως την Ευρώπη, εκατομμύρια άνθρωποι εκφράζουν, ειρηνικά, τη θλίψη τους για τον Τσάρλι Κερκ. Επειδή ήταν ένας χαρισματικός άνθρωπος, ένας χριστιανός συντηρητικός που ο διακηρυγμένος στόχος του ήταν να καλέσει τους ανθρώπους στον δρόμο του Θεού και της κατάφασης στη ζωή, αντί για τον δρόμο της σύγχυσης, της διαμαρτυρόμενης αδυναμίας και της προσωπικής δυστυχίας. Για άλλη μια φορά, οι υποτιθέμενοι «προοδευτικοί» αριστεροί περιφρονούν τον κόσμο, θρηνούν για τη νεολαία που θέλει να ζήσει αντί να αφιερώνει τη ζωή της στον μηδενισμό και σε πολλαπλές επιθέσεις στο ίδιο της το σώμα – και απλώς σαρκάζουν. Έχουν πιστέψει, φαίνεται, αυτά που κηρύττουν: ότι δεν υπάρχει αντικειμενική πραγματικότητα. Καλό γι’ αυτούς. Ίσως να μην καταλαβαίνουν ότι πράγματι, αντικειμενικά, η ζωή αποβάλλει απ’ τον οργανισμό της ό,τι δεν είναι ζωή και συνεχίζει.