Το παρασκήνιο της διάταξης Φλωρίδη - «Τι έχουν άραγε στο δόλιο μυαλό τους;»
Μια ανάρτηση-βόμβα έκανε η Μαρία Καρυστιανού το πρωί του Σαββάτου (13/9), με αφορμή ένα νομοσχέδιο που προσπαθεί να περάσει ο Υπουργός Δικαιοσύνης Γιώργος Φλωρίδης και στο οποίο, όπως αναφέρει η Πρόεδρος του Συλλόγου «Τέμπη 2023», ο κατηγορούμενος δεν θα έχει δικαίωμα πρόσβασης στην ποινική δικογραφία που τον αφορά. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
«Αισθάνθηκα απειλή σε βάρος όλων των πολιτών, διαβάζοντας την καινούργια μεθόδευση παραβίασης της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα ανθρώπινα δικαιώματα, και ιδίως για τη δίκαιη δίκη», επισημαίνει για το επερχόμενο νομοσχέδιο η κ.Καρυστιανού και εξηγεί με νόημα:
«Εν ολίγοις, δεν θα μπορεί να ενημερωθεί (σ.σ. ο κατηγορούμενος) για τα στοιχεία που υπάρχουν εναντίον του, ώστε να μπορέσει να υπερασπιστεί τον εαυτό του απέναντι σε τυχόν κατασκευασμένες κατηγορίες, και στοιχεία τυχόν προερχόμενα από αθέμιτα μέσα, όπως υποκλοπές… Τι έχουν άραγε στο δόλιο μυαλό τους; Και για ποιους πολίτες ετοιμάζονται;»
Το παρασκήνιο της διάταξης Φλωρίδη
Όπως αποκαλύπτει για το επίμαχο νομοσχέδιο η δημοσιογράφος Μαίρη Μπενέα στις Δικογραφίες:
«Η διάταξη Φλωρίδη έρχεται αιφνιδιαστικά στη Βουλή και ενώ ξεκινάει στον Άρειο Πάγο η ανάκριση για το μπάζωμα στα Τέμπη, με κατηγορούμενο τον πρώην Υπουργό Χρήστο Τριαντόπουλο, ενώ την ερχόμενη Παρασκευή 19 Σεπτεμβρίου, πρόκειται να κληρωθούν τα μέλη του νέου δικαστικού συμβουλίου, που θα διενεργήσουν την ανάκριση σε βάρος του πρώην Υπουργού Μεταφορών Κώστα Καραμανλή, για τα Τέμπη».
Απειλές και στοχοποίηση
Σε άλλο σημείο της ανάρτησής της, ο Μαρία Καρυστιανού κάνει λόγο για απειλές που δέχθηκε, αλλά και για στοχοποίηση προσώπων που βοηθούν στην υπόθεση των Τεμπών!
«Πέρα από τις απειλές που η ίδια δέχθηκα, ήδη πρόσωπα που βοηθούν στην υπόθεση των Τεμπών στοχοποιούνται και ποιος ξέρει τι άλλο θα ακολουθήσει».
Δεν παραλείπει να στείλει και ηχηρό μήνυμα προς πάσα κατεύθυνση:
«Ευθύνη δική μας λοιπόν η προστασία των παιδιών μας, της ζωής, της αξιοπρέπειας, των αρχών του Κράτους Δικαίου και της δίκαιης δίκης, και η αποδόμηση όλων όσων τις καταπατούν. Μέχρι τέλους!»
Η ανάρτηση της Μαρίας Καρυστιανού
Γνωρίζοντας, με τον πιο επώδυνο τρόπο, τις ατελείωτες παραβιάσεις του Κράτους Δικαίου απο μια κυβέρνηση, που δυστυχώς προτεραιότητα έχει όχι το κοινό συμφέρον, αλλά την εξασφάλιση της ασυλίας και ατιμωρησίας των Υπουργών της, αισθάνθηκα ΑΠΕΙΛΗ σε βάρος όλων των πολιτών, διαβάζοντας την καινουργια μεθόδευση παραβίασης της Ευρωπαϊκής Σύμβασης για τα ανθρώπινα δικαιώματα, και ιδίως για τη δίκαιη δίκη.
Η κυβέρνηση της ΝΔ δια του Υπουργού Δικαιοσύνης κ. Φλωρίδη προσπαθεί να περάσει νομοσχέδιο, όπου ο κατηγορούμενος δεν θα έχει δικαίωμα πρόσβασης στην ποινική δικογραφία που τον αφορά!
Εν ολίγοις, δεν θα μπορεί να ενημερωθεί για τα στοιχεία που υπάρχουν εναντίον του, ώστε να μπορέσει να υπερασπιστεί τον εαυτό του απέναντι σε τυχόν κατασκευασμένες κατηγορίες, και στοιχεία τυχόν προερχόμενα απο αθέμιτα μέσα, όπως υποκλοπές…
Τι έχουν άραγε στο δόλιο μυαλό τους; Και για ποιους πολίτες ετοιμάζονται;
Πέρα από τις απειλές που η ίδια δέχθηκα, ήδη πρόσωπα που βοηθούν στην υπόθεση των Τεμπών στοχοποιούνται και ποιος ξέρει τι άλλο θα ακολουθήσει.
Η Ευρωπαϊκή Οδηγία 13/2012, μπορεί να έχει αντίστοιχες ρυθμίσεις, αλλά περιλαμβάνει τη δικλείδα διασφάλισης της δίκαιης δίκης, θέτοντας μια προϋπόθεση η οποία έχει καταλυθεί στη χώρα μας.
Έτσι ακόμη και η αγενέστατη και αλαζονική απάντηση του Υπουργού Δικαιοσύνης, με παραπομπή σε ευρωπαϊκή οδηγία, είναι άτοπη, άστοχη και βέβαια προσχηματική. Διότι η Ευρώπη προϋποθέτει για κάθε ρύθμιση της την τήρηση των αρχών του Κράτους Δικαίου και της δίκαιης δίκης, αυτές που η Κυβέρνηση συστηματικά καταπατά και δεν τηρεί!
Με αυτόν τον τρόπο, ακόμη και καλής προαίρεσης ρυθμίσεις της Ευρώπης, μετατρέπονται σε δόλια και επικίνδυνα εργαλεία στα χέρια μιας Κυβέρνησης που έχει αποδείξει ότι γράφει στα παλιά της τα παπούτσια τη δίκαιη δίκη.
Δεν έχουν καταλάβει όμως τι συμβαίνει έξω, στην κοινωνία ….. Πόσο βράζει το μέσα μας από την αγανάκτηση και την απόγνωση.
Για εκείνους είναι αδιανόητο να βλέπουν τους πολίτες ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ να μετατρέπονται σε ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΟΝΤΑ και να υποστηρίζουν τα δικαιώματα τους ανεξάρτητα από κομματικά κινήματα, χάρη στα οποία μας κρατούσαν στη διάσπαση. Να συσπειρώνονται ενάντια στο κακό. Να γίνονται οι ίδιοι ΕΜΠΟΔΙΟ σε όλες τις δόλιες πράξεις τους.
ΕΥΘΥΝΗ δική μας λοιπόν η προστασία των παιδιών μας, της ζωής, της αξιοπρέπειας, των αρχών του Κράτους Δικαίου και της δίκαιης δίκης, και η αποδόμηση όλων όσων τις καταπατούν. Μέχρι τέλους!!
Δείτε επίσης:
- Διάταξη του υπ. Δικαιοσύνης αποκλείει τον κατηγορούμενο από στοιχεία της δικογραφίας
- Όταν η προπαγάνδα ξεπερνά την ανθρωπιά: Στο στόχαστρο η Μαρία Καρυστιανού
- Φλωρίδης σε δικηγόρους: «Ελπίζω να υποχωρήσει ο “τρόμος” των οψίμως ανησυχούντων προστατών»
- Δημοσκόπηση-σοκ μετά τη ΔΕΘ: «Μέγγενη» για την Κυβέρνηση η ακρίβεια και η… Καρυστιανού!
- Τέμπη: Σκοτεινά παρασκήνια και εμπλοκή πολιτικών μέσα στην δικογραφία
===================
Όταν αρχίζουμε να εισάγουμε εξαιρέσεις και παραθυράκια, όταν ανοίγουμε το δρόμο για περιορισμούς στην πρόσβαση του κατηγορουμένου στη δικογραφία, τότε αυτό που διακυβεύεται δεν είναι μόνο η τύχη μιας υπόθεσης, αλλά η ίδια η ζωή του ανθρώπου που δικάζεται και η εμπιστοσύνη της κοινωνίας προς τη δικαιοσύνη αποδομείται.
Eπικίνδυνο πλαίσιο
Η παράγραφος που πρόκειται να προστεθεί υπό τον μανδύα της εναρμόνισης με την ευρωπαϊκή οδηγία, υποτίθεται ότι προστατεύει μάρτυρες, έρευνες και εθνική ασφάλεια. Στην πραγματικότητα όμως, δημιουργεί ένα επικίνδυνο πλαίσιο το οποίο θα δίνει τη δυνατότητα στις αρχές να αποκρύπτουν στοιχεία, αφήνοντας τον κατηγορούμενο και τον συνήγορό του να πολεμούν για την υπεράσπισή του στα τυφλά.
Το ευρωπαϊκό δίκαιο πράγματι προβλέπει περιορισμούς, αλλά μόνο ως έσχατη λύση, με αυστηρή αναγκαιότητα, σαφή αιτιολογία και πλήρη δικαστικό έλεγχο. Στην πράξη όμως, ποιος θα εγγυηθεί ότι οι γενικόλογες επίκλησεις της «εθνικής ασφάλειας» ή του «δημοσίου συμφέροντος» δε θα γίνουν το καταφύγιο κάθε αυθαίρετης απόκρυψης;
Όταν οι έννοιες αυτές είναι τόσο αόριστες, η πόρτα ανοίγει διάπλατα σε καταχρήσεις και τότε, η αρχή της ισότητας των όπλων γίνεται κενό γράμμα καθώς, η πολιτεία θα κρατάει στο συρτάρι αποδεικτικά στοιχεία με αποτέλεσμα ο κατηγορούμενος να δικάζεται χωρίς να λάβει γνώση το σύνολο της ποινικής δικογραφίας.
Η ιστορία της νομολογίας του ΕΔΔΑ είναι γεμάτη από παραδείγματα χωρών που καταδικάστηκαν ακριβώς επειδή έκρυψαν κρίσιμα στοιχεία από την υπεράσπιση. Το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων έχει τονίσει επανειλημμένα ότι η δίκαιη δίκη δεν επιδέχεται εκπτώσεις.
Η μη κοινολόγηση είναι θεμιτή μόνο όταν αφορά δευτερεύοντα ζητήματα και μόνο αν υπάρχουν αντισταθμιστικές εγγυήσεις.
Όταν όμως κρύβεται κρίσιμο αποδεικτικό υλικό για την αθωότητα, τότε η δίκη μετατρέπεται σε παρωδία δικαιοσύνης.
Η Ελλάδα κινδυνεύει να βρεθεί σε αυτόν το δρόμο, να γίνει η επόμενη χώρα που θα καταδικαστεί στο Στρασβούργο επειδή προτίμησε την ευκολία της απόκρυψης αντί της δίκαιης διαδικασίας.
Η Δικαιοσύνη δεν ανήκει στις αρχές, ανήκει στην κοινωνία
Όταν ο πολίτης βλέπει ότι η ίδια η Δικαιοσύνη, που θα έπρεπε να είναι φάρος διαφάνειας, αρχίζει να επιτρέπει μυστικές διαδικασίες και κρυφές δικογραφίες, τότε κλονίζεται η κοινωνική συνοχή. Δημιουργείται η εντύπωση ότι τα δικαιώματα δεν είναι σταθερά, αλλά υπό αίρεση.
Κι αυτό δεν οδηγεί σε ασφάλεια δικαίου, αλλά σε ανασφάλεια, σε κλυδωνισμό των θεμελίων πάνω στα οποία χτίζεται η δημοκρατία. Η Δικαιοσύνη δεν ανήκει στις αρχές, ανήκει στην κοινωνία.
Και η κοινωνία έχει κάθε λόγο να ανησυχεί όταν βλέπει ότι το ιερό δικαίωμα του κατηγορουμένου σε πλήρη πρόσβαση στη δικογραφία, το θεμέλιο της δίκαιης δίκης, μπαίνει στο ζύγι απέναντι σε αόριστες έννοιες και επισφαλείς εξαιρέσεις.
Αν η Ελλάδα θέλει πραγματικά να εναρμονιστεί με την Ευρώπη, ας εναρμονιστεί όχι μόνο με το γράμμα της Οδηγίας αλλά και με το πνεύμα της, με την απόλυτη προσήλωση στην προστασία των δικαιωμάτων του κατηγορουμένου, με την αδιαπραγμάτευτη υποχρέωση σε διαφάνεια και με την επίγνωση ότι κάθε περιορισμός στα δικαιώματα της υπεράσπισης, είναι μια πληγή στο σώμα της δημοκρατίας.
Γιατί όταν οι πολίτες πάψουν να πιστεύουν ότι οι δίκες είναι δίκαιες, τότε δεν απειλείται μόνο η δικαιοσύνη, απειλείται η ίδια η σταθερότητα της κοινωνίας και τα τελευταία χρόνια, αναντίρρητα βιώνουμε αποσταθεροποίηση στους περισσότερους τομείς της κοινωνίας μας.
www.bankingnews.gr
==================
Ο κ. Φλωρίδης, υπεραμυνόμενος της ως άνω ρύθμισης, με σχετική του ανάρτηση απαντά στις καταγγελίες, προσδίδοντάς τους κομματικά χαρακτηριστικά, αγνοώντας πλήρως τα επιστημονικά δεδομένα. Συγκεκριμένα, αναφέρεται στην με αριθμό 2012/13/ΕΕ Ευρωπαϊκή Οδηγία, η οποία οδήγησε σε ανάλογη ρύθμιση το 2014 από την κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, η οποία ίσχυσε μέχρι το έτος 2019, οπότε καταργήθηκε από τη κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ «κατά παράβαση της υποχρέωσής μας προς την Ευρωπαϊκή Ένωση και το κοινό Ευρωπαϊκό Δίκαιο».
Και συνεχίζει: «Το πρώτο ερώτημα προς αυτούς που σήμερα δηλώνουν ότι “αισθάνονται τρόμο”, είναι πώς έζησαν με αυτόν τον τρόμο επί πέντε χρόνια χωρίς να πουν μία λέξη; (!) Ίσως από τον τρόμο τούς είχε κοπεί η λαλιά, πράγμα που δεν πιστεύω». Περαιτέρω, απαντώντας και σε «διάφορους που ξιφουλκούν για τον δήθεν απαράδεκτο περιορισμό ανθρώπινων και ατομικών δικαιωμάτων» έκανε αναφορά και σε αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, οι οποίες, σύμφωνα με την ανάγνωση του υπουργού, αποφάνθηκαν ότι «Το δικαίωμα στην αποκάλυψη σχετικών αποδεικτικών στοιχείων δεν είναι απόλυτο».
Η απάντηση των δικηγόρων
Σε απάντηση, το ανώτατο όργανο του Δικηγορικού Σώματος, η Ολομέλεια των Προέδρων των Δικηγορικών Συλλόγων, εξέδωσε ανακοίνωση, δηλώνοντας κατηγορηματικά αντίθετη στη προωθούμενη ρύθμιση, και σχολιάζοντας σχετικά και τη ανάρτηση του υπουργού. Ανέφεραν, συγκεκριμένα, αφενός ότι οι διατάξεις του προηγούμενου νομοθετικού καθεστώτος περί περιορισμού της πρόσβασης του κατηγορουμένου σε στοιχεία της δικογραφίας, που ίσχυσε επί πενταετία, ουδέποτε εφαρμόστηκε από τα δικαστήρια και αφετέρου ότι το 2019 η διάταξη αυτή, μετά από έντονες παρεμβάσεις των δικηγορικών Συλλόγων, καταργήθηκε με τον νέο ΚΠΔ (ν.4620/19) με ομόφωνη εισήγηση της Νομοπαρασκευαστικής Επιτροπής.
Προς αποκατάσταση της νομικής πραγματικότητας, ανέφεραν σχετικά με την Ευρωπαϊκή Οδηγία ότι «η χώρα μας δεν ήταν ούτε είναι υποχρεωμένη να υιοθετήσει την ανάλογη εξαίρεση που απαντά στην Οδηγία (ΕΕ) 2012/13. Η Οδηγία θέτει τα ελάχιστα κοινά πρότυπα προστασίας, αφήνοντας στα κράτη μέλη την δυνατότητα να διατηρήσουν τα τυχόν υψηλότερα πρότυπα προστασίας», ενώ η εν λόγω εξαίρεση «πρέπει να σταθμισθεί έναντι των δικαιωμάτων υπεράσπισης του υπόπτου ή κατηγορουμένου», οι δε σχετικοί «περιορισμοί [στο δικαίωμα πλήρους πρόσβασης στη δικογραφία] θα πρέπει να ερμηνεύονται στενά».
Τέλος, αναφέρει το αληθές περιεχόμενο των αποφάσεων του ΕΔΔΑ που επικαλέστηκε ο υπουργός Δικαιοσύνης, σε ποιο πλαίσιο αυτές εξεδόθησαν και τι ακριβώς αποφάνθηκε το Δικαστήριο, που ουδόλως στηρίζουν την νομιμότητα των εισαγόμενων εξαιρέσεων στα δικαιώματα του κατηγορουμένου.
Σύμφωνα, τέλος, με την ανακοίνωση, «Εύλογα γεννώνται απορίες, σχετικά με τις σκοπιμότητες της νομοθετικής πρωτοβουλίας και από την εσπευσμένη προώθηση της συγκεκριμένης διάταξης προς ψήφιση χωρίς κανένα προηγούμενο διάλογο (ούτε καν ενημέρωση) με τους θεσμικούς φορείς της Δικαιοσύνης, λειτουργούς και συλλειτουργούς, την πανεπιστημιακή κοινότητα, τους επιστημονικούς φορείς του ποινικού δικαίου».
Το δικαίωμα πρόσβασης στη δικογραφία
Σύμφωνα με το αρ. 100 Κώδικα Ποινικής Δικονομίας «ο ανακριτής, μόλις μετά την κλήτευσή του εμφανισθεί ή οδηγηθεί σε αυτόν ο κατηγορούμενος για να απολογηθεί, του ανακοινώνει το περιεχόμενο του κατηγορητηρίου και των εγγράφων της ανάκρισης. Επιτρέπεται επίσης στον κατηγορούμενο να μελετήσει ο ίδιος ή ο συνήγορός του το κατηγορητήριο και τα έγγραφα της ανάκρισης.
Με γραπτή αίτηση του κατηγορουμένου και με δαπάνη του χορηγούνται σε αυτόν αντίγραφα του κατηγορητηρίου και των εγγράφων της ανάκρισης. Την ίδια υποχρέωση έχει ο ανακριτής, και τα ίδια δικαιώματα ο κατηγορούμενος, όταν κληθεί ξανά σε συμπληρωματική απολογία. Πάντως μετά το τέλος της ανάκρισης και προτού διαβιβαστεί η δικογραφία στον εισαγγελέα (άρθρο 308 παρ. 1), καλείται πάντοτε ο κατηγορούμενος να μελετήσει όλη τη δικογραφία».
Ο κατηγορούμενος αποτελεί το κύριο πρόσωπο σε όλη τη διάρκεια της ποινικής διαδικασίας, θεμελιώδη όψη της οποίας αποτελεί η ανάγκη προστασίας του από την ενδεχόμενη καταχρηστική άσκηση σε βάρος του της ποινικής καταστολής. Για το λόγο αυτό, απολαμβάνει συγκεκριμένων-θεμελιωδών δικαιωμάτων, τα οποία διασφαλίζουν ότι θα τύχει μίας δίκαιης δίκης. Μεταξύ των δικαιωμάτων αυτών, συγκαταλέγεται αυτό της πρόσβασής του σε όλα ανεξαιρέτως τα έγγραφα, που απαρτίζουν την σε βάρος του δικογραφία.
Το δικαίωμά αυτό είναι ο θεμέλιος λίθος του κράτους δικαίου και μιας αμερόληπτης και “ανεξάρτητης” δικαιοσύνης, δεδομένου ότι αν ο κατηγορούμενος δεν μπορεί να έχει πρόσβαση σε ολόκληρη τη δικογραφία και ένα μέρος αυτής εξαιρείται κατά το δοκούν με κάλυμμα το δημόσιο συμφέρον, ή την εθνική ασφάλεια ή την προστασία της έρευνας, πως θα προετοιμάσει την υπεράσπισή του; Πώς θα αμυνθεί; Διότι όλοι ανεξαιρέτως έχουν αυτό το δικαίωμα, της υπεράσπισης, άλλως θα γυρίζαμε όντως σε αλλοτινές-μαύρες εποχές..,.
Η ακώλυτη πρόσβαση στα στοιχεία της δικογραφίας εκ μέρους του κατηγορουμένου, βρίσκει έρεισμα τόσο στο αρ. 20 του Συντάγματος περί του δικαιώματος ακρόασης, όσο και στο αρ. 6 της Ευρωπαϊκής Σύμβασης Δικαιωμάτων του Ανθρώπου (ΕΣΔΑ) περί δίκαιης δίκης, σύμφωνα με το οποίο κάθε πρόσωπο έχει το δικαίωμα όπως η υπόθεσή του δικαστεί δίκαια. Ειδικότερα, μεταξύ άλλων, προβλέπεται το δικαίωμα του κατηγορούμενου να πληροφορείται σε σύντομη προθεσμία, σε γλώσσα που κατανοεί και με λεπτομέρεια τη φύση και λόγο της εναντίον του κατηγορίας και επιπλέον να διαθέτει το χρόνο και τις αναγκαίες ευκολίες για τη προετοιμασία της υπεράσπισής του.
Το θολό τοπίο της νέας ρύθμισης
Είναι σαφές πως η εξαίρεση που εισάγει η προωθούμενη τροποποίηση αφήνει στη διακριτική ευχέρεια των εκάστoτε δικαστικών αρχών να κρίνουν αν ο κατηγορούμενος θα έχει πρόσβαση σε όλα τα στοιχεία της δικογραφίας. Όμως ποιος ορίζει πότε τίθενται σε κίνδυνο η ζωή ή τα θεμελιώδη δικαιώματα άλλου ανθρώπου και με βάση ποια στοιχεία θα κριθεί; Στην περίπτωση αυτή, η ήδη θεσμοθετημένη προστασία μαρτύρων δε δίνει τη λύση;
Σκόπιμο κρίνεται, στο σημείο αυτό, να υπενθυμίσουμε τη διάταξη του αρ. 218 ΚΠοινΔ περί προστασίας μαρτύρων, στην οποία προβλέπεται ότι για συγκεκριμένα (περιοριστικώς αναφερόμενα) αδικήματα, όπως η συγκρότηση ή συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση ή σε τρομοκρατική οργάνωση και οι συναφείς πράξεις, η εμπορία ανθρώπων, η παράνομη διακίνηση μεταναστών, καθώς και η δωροληψία και δωροδοκία πολιτικών προσώπων, υπαλλήλων και δικαστικών λειτουργών, μπορεί να λαμβάνονται μέτρα για την αποτελεσματική προστασία από πιθανή εκδίκηση ή εκφοβισμό των θυμάτων, των ουσιωδών μαρτύρων, των προσώπων που βοηθούν στην αποκάλυψη εγκληματικών δραστηριοτήτων ή των οικείων τους.
Μεταξύ των προβλεπόμενων μέτρων προστασίας, είναι η κατάθεση με χρήση ηλεκτρονικών μέσων ηχητικής και οπτικής ή μόνο ηχητικής μετάδοσής της, η μη αναγραφή στην έκθεση εξέτασης του ονόματος, του τόπου γέννησης, κατοικίας και εργασίας, του επαγγέλματος και της ηλικίας του μάρτυρα, καθώς και η μεταβολή των στοιχείων ταυτότητας. Σε καμία περίπτωση όμως, η μη πρόσβαση του κατηγορουμένου στο ίδιο το περιεχόμενο της κατάθεσης! Μάλιστα, προβλέπεται ρητά ότι αν δεν έχουν αποκαλυφθεί τα στοιχεία ταυτότητας του μάρτυρα, μόνη η κατάθεσή του δεν είναι αρκετή για την καταδίκη του κατηγορουμένου.
Επιπλέον, ποιος ορίζει πότε και πώς τίθεται σε κίνδυνο το δημόσιο συμφέρον; Πώς θα ορίσει τούτο (καθώς και η απαρίθμηση των περιπτώσεων είναι ενδεικτική). Ποιος μπορεί να κρίνει ένα αβέβαιο μελλοντικό γεγονός, αυτό του κινδύνου της διεξαγωγής της έρευνας, με ποια κριτήρια στοιχειοθετείται αυτή ή πως προσδιορίζεται η πιθανή σοβαρή βλάβη της εθνικής ασφάλειας; Τέλος, ποια στοιχεία της δικογραφίας καταλαμβάνει η ρύθμιση, ποια στοιχεία μπορούν να παραμείνουν απόρρητα, κρυφά από τον κατηγορούμενο;
Η προωθούμενη ρύθμιση πάσχει από αόριστες έννοιες και επισφαλείς εξαιρέσεις. Και τελικά, στις περιπτώσεις που οι αρμόδιες αρχές θα κρίνουν πως πρέπει να γίνει χρήση της εξαίρεσης, πώς θα διασφαλιστεί μία δίκαιη δίκη για τον κατηγορούμενο;
Η δίκαιη δίκη δεν είναι μια απλή φράση, δεν είναι ένα νομικίστικο εύρημα και δε μπορεί να περιορίζεται όποτε θεωρείται “βολικό”. Αποτελεί το θεμελιώδη αρχή του Κράτους Δικαίου. Όταν παρεμβάλλονται από το νομοθέτη παραθυράκια στο απόλυτο αυτό δικαίωμα, τότε αυτό που διακυβεύεται δεν είναι μόνο η τύχη μιας υπόθεσης, ενός ανθρώπου-κατηγορούμενου, αλλά η ίδια η εμπιστοσύνη των πολιτών στο θεσμό της Δικαιοσύνης, που έχει ήδη φτάσει σε ιστορικά χαμηλά!
Η Εύα Γιαλίδη είναι δικηγόρος.
==============
Σχόλια