Ο Κυριάκος Μητσοτάκης, ασφαλώς, δικαιούται (και επιβάλλεται) να απαντά στην κριτική, που του ασκείται από οποιαδήποτε πλευρά, αλλά καταλήγει στη γνωστή παγίδα του – απομονωμένου από την πραγματικότητα – ηγέτη, που δεν ανέχεται την αντίθετη άποψη. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Αρνείται να συνειδητοποιήσει πως το πρόβλημα δεν είναι ο καθαυτός διάλογος με την Τουρκία (που είναι απαραίτητος), αλλά το πλαίσιο και ο τρόπος που τον διεξάγουν το Μέγαρο Μαξίμου και το υπουργείο Εξωτερικών. Ως αποτέλεσμα, η Ελλάδα βρίσκεται σε δυσμενέστερη θέση, όχι μόνο συγκριτικά με την περίοδο 2004-2009, αλλά ακόμα και σε σχέση με το καλοκαίρι του 2023, όταν άρχισαν οι – αγνώστου ταυτότητας και περιεχομένου – συνομιλίες των υπουργών Εξωτερικών Γιώργου Γεραπετρίτη και Χακάν Φιντάν.
Ταυτόχρονα, ο Μητσοτάκης αναδεικνύεται ως ο μοναδικός στην ιστορία πρωθυπουργός και πρόεδρος της ΝΔ που δαπανά περισσότερο χρόνο σε δημόσιες δηλώσεις, διαρκείς διαρροές και παρασκηνιακές ενέργειες κατά των προκατόχων του, Κώστα Καραμανλή και Αντώνη Σαμαρά, και λιγότερο στο συντονισμό της κυβέρνησής του. Πρόκειται για συνειδητή, πλέον, επιλογή και προτεραιότητα συγκράτησης του παρόντος (δημοσκοπικού) 23%-24%, με απώτερο στόχο την επανάληψη του 28% των περσινών ευρωεκλογών, ώστε να βρίσκεται σε καλύτερη διαπραγματευτική θέση μετά τις βουλευτικές εκλογές. Με ένα εντελώς “προσωπικό” – και όχι απλά προσωποπαγές – κόμμα.
Η ενδοπαραταξιακή-εσωκομματική επίθεση του κ. Μητσοτάκη επικεντρώνεται, μάλιστα, στα ευαίσθητα θέματα εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής της χώρας. Επί της ουσίας, δεν επικρίνει μόνον τους χειρισμούς της περιόδου 2004-2009, αλλά αμφισβητεί και την – επί δεκαετίες ολόκληρες – παγιωμένη ιδεολογική προσέγγιση και στρατηγική της ΝΔ στα θέματα εθνικής ασφάλειας. Τα πράγματα γίνονται χειρότερα από τη στιγμή που ο πρωθυπουργός καταφεύγει σε σκόπιμες, εξόφθαλμες ανακρίβειες, για να υπερασπίσει τον εαυτό του και να καλύψει τις αλλεπάλληλες διπλωματικές ήττες.
Γιατί, ειδικά, ο κ. Μητσοτάκης, που πραγματικά είναι ένας επιμελής πολιτικός με γνώση των υπηρεσιακών φακέλων, δεν έχει το άλλοθι της άγνοιας, της πλημμελούς ενημέρωσης ή της βιαστικής κρίσης – ορθότατη η προ τριετίας δήλωση της κυρίας Ντόρας Μπακογιάννη ότι «ο Κυριάκος ξέρει ακόμα και πόσα τσιμέντα θέλει η γέφυρα του ποταμού Κερίτη» στα Χανιά.
Η πρώτη ανακρίβεια Μητσοτάκη
Πρώτα απ’ όλα, στις πρόσφατες συνεντεύξεις του, ο πρωθυπουργός προσέφυγε – για πολλοστή φορά – στην εντελώς αυθαίρετη άποψη ότι ο ίδιος φέρει το παράσημο των “πρωτοβουλιών” και οι προκάτοχοί του το στίγμα της “ακινησίας”. Καταργεί τη στοιχειώδη αρχή της διπλωματίας ότι οι εποχές δεν είναι πότε ίδιες και ότι ο σχεδιασμός και η τακτική μίας κυβέρνησης εξαρτώνται από πολλές συνθήκες και συγκυρίες και από τους βραχυπρόθεσμους και μεσοπρόθεσμους στόχους της. Επομένως, άλλοτε χρειάζεται “ακινησία”, όπως και ο ίδιος ο κ. Μητσοτάκης επέλεξε για αρκετούς μήνες μετά τη θερινή ελληνοτουρκική κρίση του 2020, και άλλοτε απαιτούνται “πρωτοβουλίες”.
Επίσης, ο σημερινός πρωθυπουργός ξεχνά ότι κάθε “πρωτοβουλία” συνοδεύεται από έναν επιθετικό προσδιορισμό που σφραγίζει την ανάληψη, την υλοποίηση και τα αποτελέσματά της. Για παράδειγμα, οι πρωτοβουλίες και επισκέψεις του αείμνηστου Πέτρου Μολυβιάτη και του κ. Καραμανλή στην Άγκυρα, το 2005 και το 2008 αντίστοιχα, φέρουν τον επιθετικό προσδιορισμό “επιτυχημένες”, παρά τις προβοκάτσιες των Τούρκων στρατιωτικών, που τότε (και μέχρι το πραξικόπημα του 2016) υπονόμευαν τον Ερντογάν.
Αντίθετα, η πρωτοβουλία επίσκεψης του κ. Μητσοτάκη στην Κωνσταντινούπολη, το Μάρτιο του 2022, ήταν καταφανώς “αποτυχημένη”. Ακολούθησαν μαζικές υπερπτήσεις τουρκικών μαχητικών στα ελληνικά νησιά του Αιγαίου και, για πρώτη φορά, στην ενδοχώρα, κοντά στην Αλεξανδρούπολη. Η δε τουρκική πλευρά ισχυριζόταν, χωρίς η ελληνική κυβέρνηση να τη διαψεύσει, ότι υπήρχε συμφωνία για διάλογο εφ’ όλης της ύλης, που επιθυμεί η Άγκυρα, αντί της μίας και μοναδικής διαφοράς οριοθέτησης υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ.
Σχόλια