Κρίσιμες διαπιστώσεις ενός έγκριτου δημοσιογράφου!
- 1ον. «Στην πραγματικότητα, ο υιός Μητσοτάκης είναι ένα υβρίδιο του μεταμοντέρνου ιδεολογικού νεοφιλελευθερισμού και του παραδοσιακού πολιτικού κοτζαμπασιδισμού της οικογένειας (Μητσοτάκη).»
- 2ον. «Η κυβέρνηση Μητσοτάκη έχει συγκροτήσει καθεστώς (έλεγχος κράτους, ειδικά Δικαιοσύνης, καθώς και ΜΜΕ), διατηρώντας μόνο το περίβλημα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας.»
Δυο σημαντικές διαπιστώσεις για προβληματισμό, ειδικά στο χώρο της «Λαϊκής Δεξιάς». Από άρθρο-ανάλυση του έμπειρου και έγκριτου δημοσιογράφου και συγγραφέα Σταύρου Λυγερού (*) για τη σημερινή, μεταμοντέρνα «αστικό-φιλελέ» ηγεσία της Ν. Δ. Μια ηγεσία η οποία, κατά τον συγγραφέα, «πρεσβεύει πράγματα που σε μεγάλο βαθμό είναι σε αντίφαση με τις αντιλήψεις του κορμού της εκλογικής βάσης του κόμματος».
(*) Όλο το άρθρο-ανάλυση στον ιστότοπο slpress.gr :
ΥΓ. Επίκαιρος Σεφέρης : «Κύριε ὄχι μ᾿ αὐτούς .... Ἂς γίνει ἀλλιῶς τὸ θέλημά Σου», βλέποντας τις πόζες των πολιτικών προσώπων στη χθεσινή δεξίωση στο προεδρικό μέγαρο και την προσωποποίηση της σημερινής πολιτικής απαξίας σε μια εποχή που η χώρα αντιμετωπίζει υπαρξιακό ζήτημα.
via Βασίλης Στοϊλόπουλος
==================
George Floras
Xωρίς ντροπή γιορτάζει την Δημοκρατία, άλλωστε μπορεί και στήνει κομπίνες σαν τον ΟΠΕΚΕΠΕ και χάρη στην Δημοκρατία μένει στο απυρόβλητο (άρθρο 86, αθώος). Πώς να μην γιορτάζει μετά, στην υγεία των κορόιδων. Αίσχος.
=============
Blogger: o εικονιζόμενος λιμοκοντόρος δεν μπορεί να παριστάνει τον ανήξερο...
=================
=============
Παρέμβαση Καρυστιανού για Καραμανλή: «Τέτοια σήψη και δυσωδία δεν υπήρξε ποτέ»
=================
Ηλίας Καραβόλιας
Η αλαζονεία της αυλής
Η πιο δύσκολη μετάφραση δεν είναι αυτή του κόσμου, αλλά του είναι μας. Και ακόμη πιο δύσκολη είναι η απόρριψη πεποιθήσεων ή στερεοτύπων εντός μας. Παρατηρώ αυτές τις μέρες με ενδιαφέρον (το εννοώ) όλους εκείνους που «πέφτουν από τα σύννεφα» ή έστω απογοητεύονται έντονα από τα τεκταινόμενα με τα σκάνδαλα της τωρινής διακυβέρνησης.
Η απογοήτευση όμως οφείλεται όχι ακριβώς στην πραγματικότητα αλλά στην ψευδαίσθηση που εδραιώθηκε στο συλλογικό ασυνείδητο: τόσο σχετικά με το πρόσωπο και τις ικανότητες του πρωθυπουργού όσο και με τις επιλογές του σε πρόσωπα και πολιτικές. Οσοι όμως γνήσιοι μη κομματικοί φιλελεύθεροι γνώριζαν (ή υποπτεύονταν έστω) τι ακριβώς κομίζει το τεχνοκρατικό και μεταρρυθμιστικό προσωπείο πρωθυπουργού και κυβέρνησης δεν πέφτουν από τα σύννεφα.
Να το πούμε διαφορετικά: η ώσμωση της νεοελληνικής Δεξιάς με ένα ακραίο νεοφιλελεύθερο πλαίσιο πολιτικής δεν μπορούσε παρά να περάσει μέσα από τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του παλαιοκομματισμού ενός κόμματος 50 ετών.
Ενα κόμμα εξουσίας λόγω οικογενειοκρατίας που πολλαπλασίαζε τους κρατικοδίαιτους και τους έδινε τεχνογνωσία πώς να εισέρχονται στις ρωγμές της κρατικής μηχανής (ως αυτόκλητοι δικαιούχοι εθνικών και κοινοτικών πόρων λόγω κομματικών ενσήμων και σταυρών που κουβαλούν).
Η κλεπτοκρατία βασιλεύει επειδή δεν άλλαξαν ούτε τα πρόσωπα ούτε οι δομές ούτε τα ένστικτα κυριαρχίας και ηγεμονίας των συγκεκριμένων ανθρώπων που συνεχίζει να επιβραβεύει (με πρόσχημα την έλλειψη εναλλακτικών λύσεων) η ελληνική κοινωνία. Υπάρχει εμφανώς «πολιτικό κέντρο» χειρισμού και συγκάλυψης της διαφθοράς και της βλάβης του δημόσιου συμφέροντος.
Και όποιος ελεύθερα σκεπτόμενος πολίτης δεν το κατανοεί απλά στρουθοκαμηλίζει. Η αυλή του ηγεμόνα, και κυρίως ο ίδιος ο ηγεμόνας, υποδύεται έναν ρόλο μονίμως ανήξερου. Αλλά δεν πείθουν πλέον μετά από τόσα γεγονότα να βοούν, αλλά και τόσες ενδείξεις σε τόσα σκάνδαλα και χειρισμούς υποθέσεων.
Οι φανατικοί οπαδοί του δήθεν ικανού τεχνοκράτη πρωθυπουργού εσκεμμένα αγνοούν το παρελθόν και τη συνθήκη κυριαρχίας του εντός της Ν.Δ. Και φυσικά υποτίμησαν τον παράγοντα «Ευρώπη» τον οποίο υμνούσαν υποτίθεται τόσες δεκαετίες και μάλιστα χρησιμοποιούσαν ως πρόσχημα εκδυτικισμού απέναντι στη δήθεν αντιδυτική νεοελληνική Αριστερά.
Η πραγματικότητα όμως ξεπερνά τις διαφορές Δεξιάς και Αριστεράς: περνάμε καλά οι περισσότεροι αλλά δεν έχουμε απαλλαγεί ως κοινωνία από τον κομματικό σωλήνα και από ό,τι αυτός συνεπάγεται. Δεν έχουμε απαλλαγεί από τη δομική ανεπάρκεια θεσμών στην ανάδειξη των ικανών και όχι των εκλεκτών. Και η ευθύνη βαραίνει όχι μόνο την παρούσα πολιτική ηγεσία αλλά (κυρίως) τους ψηφοφόρους της. Αυτούς που όποιον άρθρωνε και αρθρώνει διαφορετική φωνή τον χαρακτηρίζουν λαϊκιστή, συριζαίο, επικίνδυνο αριστερό.
Αυτό το μίσος για τον υποτίθεται χρόνιο λαϊκισμό της Αριστεράς είναι που τύφλωσε εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους από το να δουν το αυτονόητο: τον επικίνδυνο τεχνολαϊκισμό του νεοφιλελεύθερου υποδείγματος. Μια κοινωνία ολόκληρη νόμιζε ότι το Gov.gr θα μπορούσε από μόνο του να εκσυγχρονίσει και τους θεσμούς, να υψώσει φράχτες και πανοπλία απέναντι στην κομματική καμαρίλα, τα σκάνδαλα και τη γνωστή πολυετή οικογενειοκρατία γύρω από την τωρινή εξουσία.
Εθελοτυφλεί όποιος νομίζει ότι υπήρχαν τόσο εύκολα και απλά οι «καλές προθέσεις» και ότι σήμερα απλά δεν επετεύχθη ο μεγάλος στόχος για ουσιαστικές αλλαγές.
Ο πρωθυπουργός -απολύτως έντιμος απέναντι στην ιδεολογία του και τις απόψεις του για τον κοινωνικό δαρβινισμό- κέρδιζε εκλογές και ένιωθε το κτητικό σύνδρομο εξουσίας να φουντώνει ως νομιμοποιημένο (κοινωνικά και πολιτικά) και σχεδόν κανονικό φαινόμενο. Και φυσικά έστησε όχι ένα επιτελικό κράτος αλλά ένα πανοπτικό ταξικό κράτος. Εστησε μια αλλόκοτη ένωση μεταξύ κομματικών και εξωκομματικών, που τον προσκυνούν και τον ακολουθούν χρόνια τώρα.
Η πραγματικότητα όμως είναι ότι η συγκολλητική ουσία πολλών εξ αυτών δεν είναι μόνο αυτή η ίδια η περσόνα της εξουσίας (αφήστε που πολλοί μάλλον ήξεραν ότι ο ηγεμόνας είναι ένας μέτριος που υποδύεται τον άριστο…). Σημείο καθοριστικό υπήρξε το μίσος για τον προηγούμενο πρωθυπουργό συν το ταξικό μίσος για την Αριστερά (μαζί με την αιώνια αντικομμουνιστική νεύρωση που το συνοδεύει), η οποία κατ’ αυτούς έφερε τη χώρα στο χείλος του γκρεμού μέσα σε λίγους μήνες (δηλαδή κινδύνεψαν οι περιουσίες τους, σε απλά ελληνικά).
Μέχρι που φτάσαμε σήμερα οπότε και ο τωρινός «νοικοκύρης» μεταρρυθμιστής ηγέτης δεν μπορεί πλέον να πείσει ότι δεν ήξερε όλα όσα συνέβησαν. Και δεν μπορεί να πείσει ότι δεν είναι υπεύθυνος για το σπάταλο, σαθρό και φαύλο κομματικό κράτος των αναθέσεων και των προμηθειών.
Και το πλέον σημαντικό: δεν κατάφερε να απαλλαχθεί από το μεσσιανικό σύνδρομο που του καλλιέργησαν αυλικοί (βασιλικότεροι του βασιλέως), προερχόμενοι τόσο από τον κομματικό σωλήνα όσο και από το μη κομματικό προσωπικό που υποτίθεται ότι αυτός επιτυχώς αξιολόγησε.
Μόνο που σε κάθε παλάτι ετερόκλητης μοναρχίας, όπου χωρίς αντίπαλο πολιτικό δέος η κοινωνία μοιάζει να καθυποτάσσεται και να χειραγωγείται εύκολα, ο μονάρχης κινδυνεύει όχι μόνο από την αλαζονεία της ισχύος του αλλά και από την αλαζονεία της αυλής του…
Σχόλια