ΤΡΕΝΙΝ: Ο Γ' ΠΠ ΕΧΕΙ ΑΡΧΙΣΕΙ. ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΝΑΜΕΝΕΙ ΚΑΙ ΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ Η ΡΩΣΙΑ
Μεταφράζω ένα νέο άρθρο του γνωστού ακαδημαϊκού και γεωπολιτικού αναλυτή Νμίτρι Τρενίν. Οι απόψεις του έχουν βαρύτητα καθώς ο Τρενίν, εκτός από τις ανώτερες καθηγητικές και ερευνητικές θέσεις που κατέχει, είναι επίσης μέλος του Συμβουλίου Εξωτερικής και Αμυντικής Πολιτικής της Ρωσικής Ομοσπονδίας.
Ακόμη πιο αξισημείωτο είναι ότι ο Τρενίν διετέλεσε επί σειρά ετών διευθυντής του παραρτήματος της Μόσχας του αμερικανικού ιδρύματος Carnegie, το οποίο ασχολήθηκε ενεργά με την διαμόρφωση των διαλυτικών συνθηκών στην μετά-ΕΣΣΔ εποχή. Ο Τρενίν, συν τω χρόνω, γίνεται όλο και πιο "σκληρός" στην αντιμετώπιση της δυτικής επεκτατικότητας και κατά τούτο θυμίζει τον πρώην πρόεδρο της Ρωσίας και συνονόματό του.
Δεν έχω μπορέσει να βρω κάποια 'αυτοκριτική' του Τρενίν για τα χρόνια που πρωτοστατούσε στις νεο-φιλελεύθερες πολιτικές θεωρίες της ρωσικής ελίτ, αλλά, πάντως, και τότε χαρακτηριζόταν από σοβαρότητα στην σκέψη του--λαθεμένη βεβαίως. Η μεταστροφή του υπογραμμίζει την ίδια τη στροφή της ρωσικής ελίτ και τις νέες τάσεις που πνέουν στο εσωτερικό της.
Να τονίσω με την ευκαιρία ξανά ότι τα άρθρα που μεταφράζω και αναρτώ είναι πάντα "τροφή για σκέψη" και δεν εκφράζουν απαραίτητα τις δικές μου απόψεις--αυτές εκφράζονται με τα δικά μου ενυπόγραφα άρθρα ή σχόλια.
------------------------------
Πολλοί μιλούν τώρα για μια διολίσθηση της ανθρωπότητας προς τον Τρίτο Παγκόσμιο Πόλεμο, φανταζόμενοι γεγονότα παρόμοια με εκείνα του 20ού αιώνα. Αλλά ο πόλεμος εξελίσσεται. Δεν θα ξεκινήσει με μια εισβολή τύπου Μπαρμπαρόσα τον Ιούνιο του 1941 ή με μια πυρηνική αντιπαράθεση τύπου Κρίσης των Πυραύλων της Κούβας. Στην πραγματικότητα, ο νέος παγκόσμιος πόλεμος βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη - απλώς δεν έχουν ακόμη όλοι αναγνωρίσει το γεγονός.
Για τη Ρωσία, η προπολεμική περίοδος έληξε το 2014. Για την Κίνα, ήταν το 2017. Για το Ιράν, το 2023. Έκτοτε, ο πόλεμος - στη σύγχρονη, διάχυτη μορφή του - έχει ενταθεί. Δεν πρόκειται για έναν νέο Ψυχρό Πόλεμο. Από το 2022, η εκστρατεία της Δύσης κατά της Ρωσίας έχει γίνει πιο αποφασιστική. Ο κίνδυνος άμεσης πυρηνικής αντιπαράθεσης με το ΝΑΤΟ εξαιτίας της σύγκρουσης στην Ουκρανία αυξάνεται. Η επιστροφή του Ντόναλντ Τραμπ στον Λευκό Οίκο δημιούργησε ένα προσωρινό παράθυρο μέσα στο οποίο μια τέτοια σύγκρουση θα μπορούσε να αποφευχθεί, αλλά φτάνοντας στα μέσα του 2025, τα γεράκια στις ΗΠΑ και τη Δυτική Ευρώπη μάς έχουν ωθήσει ξανά επικίνδυνα κοντά.
Σε αυτόν τον πόλεμο εμπλέκονται οι κορυφαίες δυνάμεις του κόσμου: οι Ηνωμένες Πολιτείες και οι σύμμαχοί τους από τη μία πλευρά, η Κίνα και η Ρωσία από την άλλη. Είναι παγκόσμιος, όχι λόγω της κλίμακάς του, αλλά λόγω του διακυβεύματος: της μελλοντικής ισορροπίας των δυνάμεων. Η Δύση βλέπει την άνοδο της Κίνας και την επανεμφάνιση της Ρωσίας ως υπαρξιακές απειλές. Η αντεπίθεσή της, οικονομική και ιδεολογική, έχει σκοπό να σταματήσει αυτή τη μετατόπιση.
Είναι ένας πόλεμος επιβίωσης για τη Δύση, όχι μόνο γεωπολιτικά αλλά και ιδεολογικά. Η δυτική παγκοσμιοποίηση - είτε οικονομική, είτε πολιτική, είτε πολιτιστική - δεν μπορεί να ανεχθεί εναλλακτικά πολιτισμικά μοντέλα. Οι μετα-εθνικές ελίτ στις ΗΠΑ και τη Δυτική Ευρώπη είναι αποφασισμένες να διατηρήσουν την κυριαρχία τους. Η ποικιλομορφία των κοσμοθεωριών, η πολιτισμική αυτονομία και η εθνική κυριαρχία δεν θεωρούνται επιλογές, αλλά απειλές.
Αυτό εξηγεί τη σφοδρότητα της αντίδρασης της Δύσης. Όταν ο Τζο Μπάιντεν είπε στον πρόεδρο της Βραζιλίας Λούλα ότι θέλει να «καταστρέψει» τη Ρωσία, αποκάλυψε την αλήθεια πίσω από ευφημισμούς όπως «στρατηγική ήττα». Το υποστηριζόμενο από τη Δύση Ισραήλ έχει δείξει πόσο ολοκληρωτικό είναι αυτό το δόγμα - πρώτα στη Γάζα, μετά στο Λίβανο και τέλος στο Ιράν. Στις αρχές Ιουνίου, μια παρόμοια στρατηγική χρησιμοποιήθηκε στις επιθέσεις σε ρωσικά αεροδρόμια. Οι αναφορές υποδηλώνουν εμπλοκή των ΗΠΑ και της Βρετανίας και στις δύο περιπτώσεις. Για τους δυτικούς σχεδιαστές, η Ρωσία, το Ιράν, η Κίνα και η Βόρεια Κορέα αποτελούν μέρος ενός ενιαίου άξονα. Αυτή η πεποίθηση διαμορφώνει τον στρατιωτικό σχεδιασμό.
Ο συμβιβασμός δεν αποτελεί πλέον μέρος του παιχνιδιού. Αυτό που βλέπουμε δεν είναι προσωρινές κρίσεις αλλά κυλιόμενες συγκρούσεις. Η Ανατολική Ευρώπη και η Μέση Ανατολή είναι τα δύο σημερινά σημεία ανάφλεξης. Ένα τρίτο έχει εντοπιστεί εδώ και καιρό: Η Ανατολική Ασία, ιδιαίτερα η Ταϊβάν. Η Ρωσία εμπλέκεται άμεσα στην Ουκρανία, έχει θέσεις στη Μέση Ανατολή και ενδέχεται να εμπλακεί στον Ειρηνικό.
Ο πόλεμος δεν γίνεται πλέον για την κατοχή, αλλά για την αποσταθεροποίηση. Η νέα στρατηγική επικεντρώνεται στη σπορά εσωτερικής αναταραχής: οικονομικό σαμποτάζ, κοινωνική αναταραχή και ψυχολογική φθορά. Το σχέδιο της Δύσης για τη Ρωσία δεν είναι η ήττα στο πεδίο της μάχης, αλλά η σταδιακή εσωτερική κατάρρευση.
Η τακτική της είναι καθολική. Οι επιθέσεις με μη επανδρωμένα αεροσκάφη στοχεύουν τις υποδομές και τις πυρηνικές εγκαταστάσεις. Οι πολιτικές δολοφονίες δεν είναι πλέον εκτός ορίων. Δημοσιογράφοι, διαπραγματευτές, επιστήμονες, ακόμη και οι οικογένειές τους, αποτελούν στόχους καταδίωξης. Οι κατοικημένες γειτονιές, τα σχολεία και τα νοσοκομεία δεν είναι παράπλευρες απώλειες - είναι στόχοι. Πρόκειται για ολοκληρωτικό πόλεμο.
Αυτή η τακτική υποστηρίζεται από την απανθρωποποίηση. Οι Ρώσοι παρουσιάζονται όχι απλώς ως εχθροί αλλά ως υπάνθρωποι. Οι δυτικές κοινωνίες χειραγωγούνται για να το αποδεχτούν αυτό. Ο έλεγχος της πληροφόρησης, η λογοκρισία και ο ιστορικός αναθεωρητισμός χρησιμοποιούνται για να δικαιολογήσουν τον πόλεμο. Όσοι αμφισβητούν την κυρίαρχη αφήγηση χαρακτηρίζονται προδότες.
Εν τω μεταξύ, η Δύση εκμεταλλεύεται τα πιο ανοικτά συστήματα των αντιπάλων της. Αφού αρνήθηκε να παρέμβει σε ξένες πολιτικές για δεκαετίες, η Ρωσία βρίσκεται τώρα σε αμυντική θέση. Αλλά αυτές οι μέρες πρέπει να τελειώσουν. Καθώς οι εχθροί μας συντονίζουν τις επιθέσεις τους, εμείς πρέπει να διαταράξουμε την ενότητά τους. Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι ένας μονόλιθος. Η Ουγγαρία, η Σλοβακία και μεγάλο μέρος της νότιας Ευρώπης δεν επιθυμούν την κλιμάκωση. Αυτά τα εσωτερικά ρήγματα πρέπει να διευρυνθούν.
Η δύναμη της Δύσης έγκειται στην ενότητα των ελίτ της και στον ιδεολογικό έλεγχο των πληθυσμών τους. Αλλά αυτή η ενότητα δεν είναι άτρωτη. Η κυβέρνηση Τραμπ παρουσιάζει τακτικές ευκαιρίες. Η επιστροφή του έχει ήδη μειώσει την εμπλοκή των ΗΠΑ στην Ουκρανία. Ωστόσο, ο Τραμπισμός δεν πρέπει να ρομαντικοποιείται. Η αμερικανική ελίτ παραμένει σε μεγάλο βαθμό εχθρική προς τη Ρωσία. Δεν θα υπάρξει νέα détente.
Ο πόλεμος στην Ουκρανία μετατρέπεται σε πόλεμο μεταξύ της Δυτικής Ευρώπης και της Ρωσίας. Βρετανικοί και γαλλικοί πύραυλοι πλήττουν ήδη ρωσικούς στόχους. Οι μυστικές υπηρεσίες του ΝΑΤΟ είναι ενσωματωμένες στις ουκρανικές επιχειρήσεις. Οι χώρες της ΕΕ εκπαιδεύουν τις ουκρανικές δυνάμεις και σχεδιάζουν από κοινού επιθέσεις. Η Ουκρανία είναι απλώς ένα εργαλείο. Οι Βρυξέλλες προετοιμάζονται για έναν ευρύτερο πόλεμο.
Αυτό που πρέπει να αναρωτηθούμε είναι: Προετοιμάζεται η Δυτική Ευρώπη να αμυνθεί ή να επιτεθεί; Πολλοί από τους ηγέτες της έχουν χάσει τη στρατηγική τους κρίση. Αλλά η εχθρότητα είναι πραγματική. Ο στόχος δεν είναι πλέον η ανάσχεση, αλλά η «επίλυση του ρωσικού ζητήματος» μια για πάντα. Οποιαδήποτε ψευδαίσθηση ότι θα επιστρέψουμε στις συνήθεις συνθήκες ζωής πρέπει να απορριφθεί.
Μας περιμένει ένας μακρύς πόλεμος. Δεν θα τελειώσει όπως το 1945, ούτε θα κατασταλάξει στην "ειρηνική συνύπαρξη" του Ψυχρού Πολέμου. Οι επόμενες δεκαετίες θα είναι ταραχώδεις. Η Ρωσία πρέπει να αγωνιστεί για τη θέση που της αξίζει σε μια νέα παγκόσμια τάξη.
Τι πρέπει να κάνουμε λοιπόν;
Πρώτα απ' όλα, πρέπει να ενισχύσουμε το εσωτερικό μας μέτωπο. Χρειαζόμαστε κινητοποίηση, αλλά όχι με τα άκαμπτα μοντέλα του σοβιετικού παρελθόντος. Χρειαζόμαστε έξυπνη, προσαρμοστική κινητοποίηση σε όλους τους τομείς - οικονομικούς, τεχνολογικούς και δημογραφικούς. Η [παρούσα] πολιτική ηγεσία της Ρωσίας αποτελεί στρατηγικό πλεονέκτημα. Πρέπει να παραμείνει σταθερή και οραματική.
Πρέπει να προωθήσουμε την εσωτερική ενότητα, την κοινωνική δικαιοσύνη και τον πατριωτισμό. Κάθε πολίτης πρέπει να νιώσει το διακύβευμα. Πρέπει να ευθυγραμμίσουμε τη δημοσιονομική, βιομηχανική και τεχνολογική μας πολιτική με τις πραγματικότητες ενός μακροχρόνιου πολέμου. Η πολιτική γονιμότητας και ο έλεγχος της μετανάστευσης πρέπει να αντιστρέψουν τη δημογραφική μας παρακμή.
Δεύτερον, πρέπει να εδραιώσουμε τις εξωτερικές μας συμμαχίες. Η Λευκορωσία είναι ένας ισχυρός σύμμαχος στη Δύση. Η Βόρεια Κορέα έχει δείξει αξιοπιστία στα ανατολικά. Αλλά μας λείπει ένας παρόμοιος εταίρος στο νότο. Αυτό το κενό πρέπει να αντιμετωπιστεί.
Ο πόλεμος Ισραήλ-Ιράν προσφέρει σημαντικά μαθήματα. Οι αντίπαλοί μας συντονίζονται στενά. Πρέπει να κάνουμε το ίδιο. Όχι αντιγράφοντας το ΝΑΤΟ, αλλά διαμορφώνοντας το δικό μας μοντέλο στρατηγικής συνεργασίας.
Θα πρέπει επίσης να επιδιώξουμε την τακτική εμπλοκή με την κυβέρνηση Τραμπ. Αν μας επιτρέψει να αποδυναμώσουμε την πολεμική προσπάθεια των ΗΠΑ στην Ευρώπη, θα πρέπει να το εκμεταλλευτούμε. Αλλά δεν πρέπει να συγχέουμε την τακτική με τη στρατηγική. Η αμερικανική εξωτερική πολιτική παραμένει θεμελιωδώς ανταγωνιστική.
Οι κοντινές μας ευρωπαϊκές δυνάμεις, όπως η Βρετανία, η Γαλλία και η Γερμανία, πρέπει να κατανοήσουν ότι είναι ευάλωτες. Οι πρωτεύουσές τους δεν έχουν ασυλία. Το ίδιο μήνυμα πρέπει να φτάσει στη Φινλανδία, την Πολωνία και τις χώρες της Βαλτικής. Οι προκλήσεις πρέπει να αντιμετωπίζονται γρήγορα και αποφασιστικά.
Αν η κλιμάκωση είναι αναπόφευκτη, πρέπει να εξετάσουμε το ενδεχόμενο προληπτικής δράσης - πρώτα με συμβατικά όπλα. Και αν χρειαστεί, πρέπει να είμαστε έτοιμοι να χρησιμοποιήσουμε «ειδικά μέσα», συμπεριλαμβανομένων των πυρηνικών όπλων, με πλήρη επίγνωση των συνεπειών. Η αποτροπή πρέπει να είναι τόσο παθητική όσο και ενεργητική.
Το λάθος μας στην Ουκρανία ήταν ότι περιμέναμε πολύ καιρό. Η καθυστέρηση δημιούργησε [στους αντιπάλους μας] την ψευδαίσθηση της [δικής μας] αδυναμίας. Αυτό δεν πρέπει να επαναληφθεί. Νίκη σημαίνει να σπάσουμε τα σχέδια του εχθρού, όχι να καταλάβουμε εδάφη.
Τέλος, πρέπει να διαπεράσουμε την πληροφοριακή ασπίδα της Δύσης. Το πεδίο της μάχης περιλαμβάνει πλέον αφηγήσεις, συμμαχίες και την κοινή γνώμη. Η Ρωσία πρέπει και πάλι να μάθει να εμπλέκεται στην εσωτερική πολιτική των άλλων, όχι ως επιτιθέμενος, αλλά ως υπερασπιστής της αλήθειας.
Ο χρόνος για αυταπάτες έχει λήξει. Βρισκόμαστε σε παγκόσμιο πόλεμο. Ο μόνος δρόμος προς τα εμπρός είναι μέσω της τολμηρής, στρατηγικής δράσης.
------------------------
Αυτό το άρθρο δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά από το περιοδικό Profile και έχει μεταφραστεί και επιμεληθεί από την ομάδα του RT.
Η δική μου μετάφραση έγινε από το αγγλικό κείμενο που ανάρτησε το RT. Η παραπομπή όμως είναι στο ρωσικό πρωτότυπο.
Σχόλια