«Θα χωρομετρήσω τον αέρα και θα σας τον μοιράσω για χωράφια»
(Αριστοφάνης)
Σχεδόν καθημερινά στα δικαστήρια αυτής της χώρας θα δει κάποιος αμέτρητες αντιδικίες «για ένα μέτρο γης» (ακόμη και ανάμεσα σε πλούσιες οικογένειες).
Ηλίας Καραβόλιας
Το «μίσος» για τον γείτονα που έφαγε μερικά τετραγωνικά είναι κάτι σαν διαγενεακός σεβασμός, είναι ο άγραφος νόμος της κληρονομιάς. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Η γη είναι η ζωή του Ελληνα. Η πολιτεία για αυτόν ακριβώς τον λόγο «αναγνώριζε» ακόμη και το μη εγγεγραμμένο στα μητρώα της οικόπεδο. Ή έκανε τα στραβά μάτια για το σπίτι στο χωριό έστω και αν ήταν αυθαίρετο. Η συνθήκη θύμιζε κάτι σαν «φόρο τιμής» στην περιουσία που άφηναν οι προηγούμενες γενιές.
Το χωράφι, το οικόπεδο, το ακίνητο είναι κοινωνικά εμβληματικές έννοιες της φυλής: είναι τα ιστορικά σημαίνοντα της νεοελληνικής ιστορίας. Η μικροϊδιοκτησία αποτελεί τη θεσμισμένη εκείνη κοινωνική παράμετρο που μεταβιβάζει στην κάθε γενιά ένα «πιστοποιητικό» περιουσίας το οποίο «εκδίδεται» από τους προγόνους ως απόδειξη δημιουργικότητας και εργατικότητας, ως αποτύπωμα της διαρκούς έγνοιας για «τα παιδιά και τα εγγόνια». Γράφω τα παραπάνω, φίλε αναγνώστη, τώρα που η κυβέρνηση προώθησε σχέδιο για πλήρη ουσιαστικά απαξίωση των μικρών μερίδων γης στους οικισμούς και στις κοινότητες της χώρας. Το «οικοπεδάκι» γίνεται αγροτεμάχιο σε πλήρη απαξία που ούτε καν θα θυμίζει ότι κάποτε ήταν χωράφι παραγωγής, όταν «σήκωνε» την καλλιέργεια των αγροτών προγόνων μας. Αυτά που θέλει να απαξιώσει η παρούσα εξουσία είναι αυτά τα οικοπεδάκια που κρατάμε από γενιά σε γενιά για «την κακιά την ώρα».
Αυτά που ξεπουλάει με πόνο ψυχής μια οικογένεια για να πληρώσει την εγχείρηση ενός μέλους της στην Αθήνα και να το κρατήσει στη ζωή.
Σε αυτή τη γη βάζει χέρι η αναλγησία των κυβερνώντων. Δεν είναι απλά απαξίωση της χρήσης γης (λόγω μη ανέγερσης ακινήτου) αυτό που ίσως συμβεί. Είναι υποτίμηση και απαξίωση του μικροϊδιοκτησιακού ιστορικού της κάθε οικογένειας, από γενιά σε γενιά.
Πέρα από την προφανή μείωση του συναλλακτικού οικονομικού οφέλους από τις αγοραπωλησίες που θα παγώσουν (και τη στέρηση δυνατότητας ανέγερσης σε όσους επένδυσαν σε αυτά τα οικοπεδάκια), εδώ έχουμε εμφανή απαξίωση του θεσμού της οικογένειας και της κοινότητας. Πρώτα ο νεοελληνικός παρασιτικός καπιταλισμός (με το σιδερένιο κρατικό χέρι του νομοθέτη και με το άγαρμπο άνοιγμα στην παγκοσμιοποίηση) σκότωσε τα χωριά -ως επικράτειες μικροπαραγωγής και αρμονικής συνύπαρξης- και τώρα σκοτώνει την ακίνητη περιουσία που «ενώνει» τον σύγχρονο μικροαστό με τον τόπο όπου γεννήθηκε.
Είναι αδιανόητο να πολεμάει η εξουσία με τέτοια εμμονή την «παλιά Ελλάδα» (των κοινοτήτων και των οικοπέδων, της χέρσας γης και των εξοχικών, των μικρομεσαίων οικογενειακών περιουσιών και επιχειρήσεων). Το βίαιο πέρασμα στον καπιταλισμό των ανισοτήτων, η κατάργηση της μικροϊδιοκτησίας και της μικρομεσαίας επιχειρηματικότητας, δεν είναι αποκλειστικό δημιούργημα της δύναμης του κεφαλαίου. Είναι ταξικού προσήμου στρατηγικές επιλογές των κυβερνήσεων και των κομμάτων εξουσίας.
Το φαινόμενο αποτελεί ξεκάθαρο πλήγμα στη μακροπρόθεσμη ανάπτυξη της χώρας, στο ΑΕΠ της και κυρίως στο δημογραφικό της πρόβλημα.
Οσο συνεχίζουν να σκοτώνουν αυτό το «μικρό» στου Ελληνα το βιος τόσο θα φουντώνουν οι ανισότητες και οι ταξικές διαφορές, με ευνοούμενους τους λίγους έχοντες και κατέχοντες. Η χώρα πέρασε πολλά και η κοινωνία αυτή μεταπολεμικά έζησε με σύνδρομα και μαζικά συμπτώματα. Γιατί ναι μεν δεν γίναμε (ευτυχώς) δορυφόρος της πάλαι ποτέ κραταιάς Σοβιετικής Ενωσης, αλλά έμεινε ο φόβος ότι οι κομμουνιστές «θα μας πάρουν τα σπίτια και τα χωράφια».
Μόνο που τώρα οι κομμουνιστές λέγονται funds και θεσμικοί με golden visa…
=============
===============
του Γιώργου Πουλοκέφαλου*
Η λαϊκή σοφία πολύ εύστοχα λέει: «Δουλειά δεν είχε ο διάολος κ.λπ. κ.λπ. …»! Εν προκειμένω πρόσφατα είδε το φως της δημοσιότητας το νέο Προεδρικό Διάταγμα καθορισμού κριτηρίων, επανακαθορισμού των ορίων των οικισμών και των νέων όρων δόμησης…! Δηλαδή με απλά λόγια τα όρια των οικισμών της χώρας που καθορίστηκαν με αποφάσεις Νομαρχών κυρίως την περίοδο 1985-1988 είναι άκυρα και θα πρέπει να γίνει επανακαθορισμός των ορίων με άλλα κριτήρια συρρίκνωσης! Που σημαίνει ότι πολλά κτίσματα θα βρεθούν στον αέρα και πιθανόν και εκτός οικισμού αν και σήμερα είναι οριοθετημένα εντός οικισμού ! Και πολλά οικόπεδα θα χάσουν την οικοδομησιμότητα τους!
Στις ιστορίες καθημερινής τρέλας που βιώνουμε κατά καιρούς ως πολίτες αυτής της χώρας προστίθεται άλλη μία ακόμη εξαιρετική έτσι για να μην ξεχνιόμαστε! Και αναρωτιέται κανείς καλά αυτοί που μετά από 40 χρόνια ανακάλυψαν ότι κακώς οι Νομάρχες έβαζαν την υπογραφή τους και ενέκριναν όρια οικισμών, τώρα ετεροχρονισμένα το βρήκαν; Πώς σήμερα και με τι θράσος απορρίπτουν μια διαδικασία ετών και ετών, που η κοινωνία μας και κυρίως νέοι άνθρωποι έχτισαν και απόκτησαν το δικό του «κεραμίδι» με κόπο και ιδρώτα έρχονται οι «Σοφοί» του Συμβουλίου και με μια μονοκονδυλιά μηδενίζουν τα πάντα και νομοθετούν νέα μέτρα με τα δικά τους σταθμά και με τεράστιες επιπτώσεις στα περιουσιακά στοιχεία των συμπολιτών μας! Όλοι αυτοί ζουν σε παράλληλο σύμπαν; Mια χαρά ήταν τα όρια των οικισμών μέχρι σήμερα. Ποιος ο λόγος να ξαναγυρίσουμε πίσω;
Κόσμο και νέους ανθρώπους θέλουν τα χωριά μας να ανοίγουν σπίτια και όχι να κλείνουν με αναχρονιστικά Προεδρικά Διατάγματα που μας φέρνουν χρόνια πίσω. Γιατί δεν λαμβάνουν υπ όψη τις πραγματικές σημερινές συνθήκες που επικρατούν, αλλά και τους όρους που έχουν διαμορφωθεί και ψάχνουν οι «Σοφοί» μας να βρουν, (με τι τρόπο άραγε) το «συνεκτικό τμήμα του οικισμού που είχε διαμορφωθεί το 1923»! Άκουσον άκουσον!
Ζούμε στο 2025 και ψάχνουμε το 1923! Και φυσικά τα ΤΠΣ του ν. 4759/2020 πάνε περίπατο. Εκσυγχρονισμός και αναχρονισμός δεν μπορεί να συνυπάρχουν! Θα πρέπει να καταλάβουν οι «Σοφοί » μας ότι τα χωριά μας μαραζώνουν και συρρικνώνονται μέρα με τη μέρα. Σε 10 χρόνια από τώρα θα είναι κατοικήσιμα μόνον το Πάσχα άντε και κανά μήνα το καλοκαίρι! Τα χωριά μας θέλουν κίνητρα να κρατήσουν τον κόσμο τους εκεί και να ζουν στοιχειωδώς με αξιοπρέπεια και κάπως καλές συνθήκες διαβίωσης. Να καταλάβουν ότι νομοτελειακά οδηγούν σε αφανισμό των μη δυναμικών οικισμών της χώρας. Με τέτοιου είδους αποφάσεις, σύμφωνα με τις οποίες τα υπάρχοντα οικόπεδα χάνουν την οικοδομησιμότητα τους, που μέχρι τώρα οι ιδιοκτήτες τους γνώριζαν ότι μπορούσαν στο μέλλον να χτίσουν, ότι δικαιούνται, από την υπάρχουσα νομοθεσία, οι πολίτες χάνουν την εμπιστοσύνη τους σε αυτό που λέμε Πολιτεία! Χάνονται περιουσίες και εξαφανίζονται οικισμοί με αυτό το γονατογράφημα της οπισθοδρόμησης και του αναχρονισμού!
Η Πολιτεία να σκύψει πάνω στα προβλήματα και να λάβει μέτρα που θα ξαναζωντανέψουν και θα αναπτύξουν τα χωριά μας και όχι να βάλει την ταφόπλακα με τη βούλα κάποιων ανεύθυνων τυπολατρών που ψάχνουν ρόλο εν ονόματι της δήθεν νομιμότητας. Δεν είναι όλοι οι οικισμοί της χώρας Μύκονος και Σαντορίνη! Έχει ξεκινήσει και πολύ ορθά μια διαδικασία για έναν σύγχρονο και ορθολογικό σχεδιασμό με τα Τοπικά Πολεοδομικά Σχέδια που θα πρέπει να στηρίξουμε ως πολίτες και ως τοπική αυτοδιοίκηση με διάλογο και συμμετοχικές διαδικασίες. Και έτσι να βαδίσουμε στον 21ο αιώνα και όχι να κυνηγάμε χίμαιρες στα «συνεκτικά» του 1923! Έλεος! Να μην αφήσουμε εν κατακλείδι, να ακυρωθούν θεμελιώδη περιουσιακά δικαιώματα και με ασφάλεια δικαίου να σχεδιάσουμε το μέλλον της Ελληνικής Περιφέρειας με έναν επιστημονικά τεκμηριωμένο και σύγχρονο Πολεοδομικό Σχεδιασμό!
* Ο Γιώργος Πουλοκέφαλος είναι Πολιτικός Μηχανικός
Σχόλια