Le Point: Μετά την καταδίκη της, η Μαρίν Λεπέν κατήγγειλε ότι η δίκη της ήταν «πολιτική». Είναι βάσιμη αυτή η κατηγορία ;
Pierre Vermeren : Αυτό που διαπιστώνουμε πάλι είναι ότι η Δικαιοσύνη λειτουργεί με διαφορετικές ταχύτητες και εντάσεις. Οφείλει ωστόσο να ακολουθεί νομολογία και διαδικασίες που να είναι ισοδύναμες για όλους. Ολοι βλέπουν χαρακτηριστικά ότι ο σημερινός Πρωθυπουργός Φρανσουά Μπαιρού σε μία πανομοιότυπη υπόθεση αθωώθηκε λόγω αμφιβολιών ενώ στελέχη του κόμματος του καταδικάστηκαν. Όσον αφορά την Ανυπότακτη Γαλλία του Μελανσόν, έχει γίνει στόχος έρευνας της Ευρωπαϊκής Υπηρεσίας Καταπολέμησης της Απάτης από το 2017 για παρόμοιες κατηγορίες, χωρίς να έχουν υπάρξει μέχρι στιγμής αποτελέσματα. Η περίπτωση της Μαρίν Λεπέν θυμίζει την υπόθεση Φιγιόν (πρώην Πρωθυπουργός του Νικολά Σαρκοζί φαβορί των Προεδρικών εκλογών του 2017) όσον αφορά τη θέση των υποψηφίων της στην κούρσα για τις Προεδρικές εκλογές. Η δικαιοσύνη είχε δείξει τότε εξαιρετικά σπάνια ταχύτητα ! Η άνιση εφαρμογή του νόμου ανάλογα με την εξουσία και την πολιτική οικογένεια των κατηγορουμένων δημιουργεί προφανώς ανησυχίες και ερωτηματικά.
Le Point : Εχουμε να κάνουμε με «κυβέρνηση δικαστών» ;
Δεν θα έφτανα ως εκεί αλλά πρέπει να δούμε και το διακύβευμα : την επιβίωση του καθεστώτος. Η αδυναμία της πολιτικής εξουσίας – επί Λουδοβίκου XVI όπως και σήμερα – τους ανοίγει την όρεξη, απειλώντας να καταστρέψει τους θεσμούς. Ο Λουδοβίκος XIV, ο Ναπολέων και ο Ντε Γκωλ έβαλαν τους δικαστές στη θέση τους ως εκτελεστές και μόνο του νόμου. Να εφαρμόζουν δηλαδή νόμους που ψηφίζονται από το νομοθετικό σώμα. Ωστόσο φαίνεται ότι λόγω πολιτικής αδυναμίας και ενοχών, τα τελευταία νομοθετικά σώματα έχουν παραχωρήσει στο δικαστικό σύστημα υπέρμετρη εξουσία επί των εκλεγμένων αξιωματούχων. Αυτό υπονομεύει τη διάκριση των εξουσιών, προϋπόθεση για την άσκηση της δημοκρατίας.
Οι γαλλικές ελίτ ήταν ιστορικά επιφυλακτικές με την δικαστική εξουσία : περιμένουν από αυτήν να είναι αρωγός της πολιτικής και δεν βλέπουν με καλό μάτι την υπέρμετρη εξουσία τους. Το 2013, η δημιουργία της Εθνικής Οικονομικής Εισαγγελίας ήταν το αποτέλεσμα της υπόθεσης του σοσιαλιστή Υπουργού Καουζάκ που είχε πει ψέματα ενώπιον του Κοινοβουλίου για τον προσωπικό του πλουτισμό. Αλλά αυτή η Εισαγγελία δεν είναι ελέω Θεού. Η Δικαιοσύνη είναι ένας θεσμός συγκροτημένος από ανθρώπους, επομένως επιρρεπής σε λάθη και επιρροές. Η περίπτωση του Νικολά Σαρκοζί, που καταδικάστηκε χωρίς στοιχεία και με μόνο κριτήριο την σιγουριά των δικαστών είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Le Point : Ποιες πιστεύετε ότι θα είναι οι συνέπειες της απόφασης της 31ης Μαρτίου ;
Ζούμε σε μια εύθραυστη δημοκρατία, που αμφισβητείται από μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης. Τα δύο τρίτα των Γάλλων λένε ότι δεν εμπιστεύονται το δικαστικό τους σύστημα. Σε αυτό το πλαίσιο θεσμικής, πολιτικής και οικονομικής κρίσης, οι δικαστές αποτελούν μεγάλο κίνδυνο για τη δημοκρατία. Η απόφασή τους δημιουργεί μια επικίνδυνη και αβέβαιη κατάσταση : πτώση της κυβέρνησης; οικονομική κρίση, βία στους δρόμους. Δεδομένης της σοβαρότητας των πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών ζητημάτων, δεν μπορούμε να ενεργούμε σαν να επρόκειτο για κατάχρηση εταιρικής περιουσίας από λογιστή αθλητικών σωματείων. Η καταδίκη της Μαρίν Λεπέν για αδικήματα είναι ένα πράγμα, η αποτροπή της υποψηφιότητας του φαβορί για τις προεδρικές εκλογές είναι κάτι άλλο. Όμως, σύμφωνα με τα λόγια της ίδιας της δικαστού αυτό ήθελε να αποτρέψει. Είναι αυτό κράτος δικαίου ;
Πολλοί δηλώνουν ανακουφισμένοι από αυτή την καταδίκη θεωρώντας ότι το μόνο που έχει σημασία είναι το κυνήγι των «λαϊκιστών». Αλλά για εκατομμύρια πολίτες της εργατικής τάξης (η πλειοψηφία του εκλογικού σώματος), που δεν παρακολουθούν νομικές υποθέσεις ως ειδήμονες και δεν είναι έμπειροι στο ευρωπαϊκό ή οικονομικό δίκαιο βλέπουν πίσω από την καταδίκη πολιτικά κίνητρα, ως μια προσπάθεια εξόντωσης του κύριου αντιπάλου του κατεστημένου.
Le Point
3/4/25
Babis Georges Petrakis
=================
Αντάρτης Κλεφταρματωλός
Η δίωξη της Λεπέν είναι καθαρά πολιτική και αποδεικνύει περίτρανα πως οι δυτικές ελίτ, στο όνομα της ανεκτικότητας και της συμπερίληψης, καταστρατηγούν την δημοκρατία.
Για τον δυτικό φιλελευθερισμό ο πολιτικός αντίπαλος αντιμετωπίζεται ή με το καρότο ή με το μαστίγιο. Το καρότο είναι οικονομικό. Τα επιδόματα, τα ρουσφέτια το μπάσιμο του αντιπάλου στο μοίρασμα της πίτας.
Το μαστίγιο το κρατούν τα ΜΑΤ, που ξυλοκοπούν όποιον διαφωνεί και η αστική δικαιοσύνη, παράρτημα της εκάστοτε εξουσίας.
Ούτως ή άλλως, το παλιό ισχυρό όπλο των εξουσιών, η προπαγάνδα των ΜΜΕ, έχει χάσει την αξιοπιστία και την ισχύ της.
Η αντιδημοκρατική αντιμετώπιση του Λεπενισμού στην Γαλλία δεν είναι βέβαια είδηση. Όλο το εκλογικό σύστημα με τους 2 γύρους σε όλες τις βαθμίδες, είναι κομμένο και ραμμένο για τον αποκλειστικό του Μετώπου. Με το ίδιο σκεπτικό είχε παλιότερα στερηθεί πολιτικά δικαιώματα και η σπουσαιότερη ίσως διάνοια της ευρωπαϊκής ριζοσπαστικής δεξιάς, ο και ελληνικής καταγωγής Bruno Megret.
Είναι μάλιστα ακόμα πιο ανησυχητικό το ότι ενώ η γαλλική κοινωνία γυρνά την πλάτη της στην αντιδημοκρατική αυτή τακτική, οι ελίτ την ακολουθούν ακόμα πιο φανατικά.
Το κόμμα Λεπέν διαχρονικά χαρακτηρίζεται από τεράστιες εσωτερικές αντιφάσεις. Συνυπάρχουν παγανιστές και καθολικοί, πεταινιστές και γκωλικοί, ναζιστές και αντιγερμανοί, οικονομικά σοσιαλιστές και φιλελεύθεροι, υποστηρικτές αποσχιστικών περιφέρειακών τάσεων και φανατικοί εθνοκρατιστές κ.ο.κ..
Πρόσφατα, βουλευτής του κόμματος ανέλαβε πρωτοβουλία και ξεκίνησε κοινοβουλευτική επιτροπή για τον έλεγχο πολιτικών που μπορεί να χρηματίζονται από την Ρωσία. Την ίδια στιγμή στο κόμμα συμμετέχει ο Τιερί Μαριανί, η γαλλική εκδοχή του Λαφαζάνη. Επιπρόσθετα υφίστανται αμέτρητες προσωπικές, ακόμα και ενδοοικογενειακές, συγκρούσεις.
Όλα αυτά συνηγορούν πως αν παύσει το κυνήγι της εξουσίας και το κόμμα έρθει σε αυτή ή θα διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη ή θα απορροφηθεί από το σύστημα (κάτι αντίστοιχο με τον ΣΥΡΙΖΑ).
Αντί, λοιπόν, οι αντίπαλοι του να αναδείξουν αυτή την ανυπέρβλητη δομική αδυναμία του λεπενισμού τον αντιμετωπίζουν με απολίτικα κατασταλτικά μέσα. Και στις ελάχιστες περιπτώσεις που θα κάνουν πολιτική κουβέντα, θα σκούξουν για τον κίνδυνο που εγκυμονεί η Λεπέν για την Δημοκρατία. Την δημοκρατία που όποιον δεν της αρέσει τον εξοντώνει δικαστικά ή τον ξυλοκοπεί. Εν ολίγοις, ο πρακτικός αντιδημοκράτης κατηγορεί τον θεωρητικό αντιδημοκράτη, για αντιδημοκρατισμό. Και η παρακμή της Δύσης προχωρά.
========================
Σχόλια