της Danielle Riva
16 Μαρτίου 2025
Από την αρχή του πολέμου στην Ουκρανία, κάθε μέρα, οι Γάλλοι βλέπουν, ακούν στρατηγούς ή πρώην υψηλόβαθμους αξιωματικούς του ΝΑΤΟ, όλους σε σύνταξη, να σχολιάζουν κάθε λεπτό ό,τι συμβαίνει στην Ουκρανία. Στον σημαντικό καθημερινό τύπο, η εφημερίδα Le Monde βρίσκεται στην πρώτη γραμμή της «υπαρξιακής» πάλης κατά της Ρωσίας, υιοθετώντας όλες τις ιδέες του Μακρόν, ακόμα και τις αντιφάσεις του, χωρίς πραγματική αντίρρηση. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Και υπάρχει το κανάλι ειδήσεων LCI στον δίαυλο 26, που μεταδίδει 24 ώρες το 24ωρο, ρεπορτάζ, σχόλια και συζητήσεις όλα πανομοιότυπα: Πούτιν = Χίτλερ, ο ρωσο-ουκρανικός πόλεμος = 1939/1945: οι σοβιετικοί σταλινικοί εναντίον των Αμερικανών, των ελευθερωτών μας», «ζήτω ο ήρωας Ζελένσκι», όλα αυτά πάντα παρουσία Ουκρανών γυναικών που ζουν στη Γαλλία και καλεσμένων στις συζητήσεις, όλες συναισθηματισμένες και ζητώντας εκδίκηση κατά των Ρώσων.
Μια μόνο γνώμη επιτρέπεται: «όλοι ενωμένοι εναντίον του Πούτιν, του φασίστα, του δικτάτορα, του εγκληματία και ακόμα: «του Σατανά», κλπ…». Και «Δόξα στην Ουκρανία», χωρίς να γνωρίζουν ότι αυτό το σύνθημα ήταν των φασιστικών ταγμάτων του Μπαντέρα, του Ουκρανού συνεργάτη του Χίτλερ, που συμμετείχε στην εκτέλεση 2 εκατομμυρίων Εβραίων της Ουκρανίας μεταξύ 1941/1942, γνωστή ως η «Σοά με σφαίρες». Η μνήμη του Μπαντέρα εξακολουθεί να τιμάται στην Ουκρανία, καθώς με τους Ναζί πολέμησε κατά των Ρώσων. Τα φασιστικά ένοπλα τάγματα Αζόφ, Privat Sector, Svoboda, κλπ., έχουν όλα ενσωματωθεί στον ουκρανικό στρατό.
Εν ολίγοις, αν εκ παραδρομής εκφράσετε μια αμφιβολία, θα χαρακτηριστείτε αμέσως ως «Πουτινιστής», «ηττοπαθής», «φασίστας», κλπ.
Εν ολίγοις, στη χώρα του Ντεκάρτ και του Βολταίρου, το συναίσθημα έχει αντικαταστήσει την ανάλυση των πραγματικών γεγονότων.
Οι πολιτικές αντιδράσεις;
Μια πρόσφατη δημοσκόπηση δείχνει τη γνώμη των Γάλλων στις 3 Μαρτίου 2025
(Elabe, ανεξάρτητο ινστιτούτο δημοσκοπήσεων)
- το 76% των Γάλλων ανησυχούν ότι η στρατιωτική σύγκρουση θα επεκταθεί σε άλλες χώρες κοντά στη Ρωσία και το 64% ότι θα επεκταθεί στη Γαλλία. Αριθμοί που παραμένουν σταθεροί από τον Ιούνιο του 2024.
- το 20% (+4 πόντους από τις 12 Ιουνίου 2024) των Γάλλων θεωρούν ότι η Γαλλία πρέπει να ενισχύσει τη στρατιωτική της υποστήριξη στην Ουκρανία, το 44% (+5) ότι πρέπει να συνεχίσει να την υποστηρίζει όπως τώρα. Αντίθετα, το 18% (-5) εκτιμά ότι πρέπει να μειωθεί αυτή η υποστήριξη και το 17% (-4) να σταματήσει.
- Η συνέχιση ή ακόμα η ενίσχυση της βοήθειας στην Ουκρανία υποστηρίζεται έντονα από τους ψηφοφόρους του Ensemble — προεδρική πλειοψηφία: το 91%, του Νέου Λαϊκού Μετώπου NFP (Σοσιαλιστικό Κόμμα PS, ΓΚΚ PCF, Πράσινοι Verts, Αδέσμευτη γαλλία FI): το 79% και της δεξιάς: το 77%. Αντίθετα, η πλειοψηφία των ψηφοφόρων του RN (Εθνική Συσπείρωση): το 59%, επιθυμεί να μειώσει (27%) ή να σταματήσει (32%) τη στρατιωτική βοήθεια στην Ουκρανία.
- το 68% των Γάλλων είναι αντίθετοι στην αποστολή Γαλλικών μάχιμων στρατευμάτων για να βοηθήσουν την Ουκρανία αν ο πόλεμος με τη Ρωσία συνεχιστεί, αλλά το 67% είναι υπέρ της αποστολής Γαλλικών στρατευμάτων για να εγγυηθούν την ειρήνη αν υπογραφεί μια συμφωνία ειρήνης με τη Ρωσία.
Για την αποστολή μαχητών κατά τη διάρκεια του πολέμου: η αντίθεση είναι πλειοψηφία σε όλους τους εκλογικούς χώρους, αν και ισχυρότερη στους ψηφοφόρους του RN (83%) παρά του Ensemble (54%)
Για την αποστολή στρατευμάτων μετά τον πόλεμο για να εγγυηθεί η ειρήνη: οι ψηφοφόροι του Ensemble (το 89%), του NFP (το 80%) και της δεξιάς (το 77%) είναι υπέρ, ενώ οι ψηφοφόροι του RN είναι διχασμένοι (το 51% υπέρ, το 49% αντίθετοι)
- το 75% των Γάλλων λένε ότι δεν είναι έτοιμοι να πληρώσουν περισσότερους φόρους για να βοηθήσουν την Ουκρανία, εκ των οποίων 43% καθόλου και 32% όχι πραγματικά. Αντίθετα, το 24% λέει ότι είναι έτοιμοι, εκ των οποίων 19% μάλλον και 5% απολύτως.
- το 70% των Γάλλων είναι υπέρ της ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ, εκ των οποίων 40% μετά τον πόλεμο και 30% αμέσως, έναντι 29% που είναι αντίθετοι.
Οι ψηφοφόροι του Ensemble και του NFP είναι μαζικά υπέρ της ένταξης της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ (αντίστοιχα 92%, 82%) και στην ΕΕ (83%).
Ένταξη στο ΝΑΤΟ μάλλον μετά τον πόλεμο για τους ψηφοφόρους του Ensemble (54%), κατά τη διάρκεια για τους ψηφοφόρους του NFP (44%), και για αυτούς τους δύο εκλογικούς χώρους μια ένταξη στην ΕΕ από τώρα προτιμάται (46% και 47%).
- Το 66% είναι υπέρ της ένταξής της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, εκ των οποίων 35% μετά τον πόλεμο και 31% τώρα, έναντι του 33% που είναι αντίθετοι.
Οι ψηφοφόροι της δεξιάς (66% ΝΑΤΟ, 60% ΕΕ) υποστηρίζουν κατά πλειοψηφία την ένταξη της Ουκρανίας, ωστόσο είναι διχασμένοι σχετικά με το χρονοδιάγραμμα.
Οι ψηφοφόροι του RN είναι από την άλλη πολύ διχασμένοι σχετικά με την ένταξη της Ουκρανίας στο ΝΑΤΟ (53% υπέρ, 47% αντίθετοι) όπως και στην ΕΕ (50% αντίθετοι, 49% υπέρ).
Αυτά τα ποσοστά είναι αρκετά αποκαλυπτικά για μια ορισμένη επιτυχία της μακρονικής προπαγάνδας που συνεχίζεται διαρκώς και χωρίς μαζική αντίσταση μέχρι στιγμής.
Αρκετά εκπληκτικό, παρά τις διαιρέσεις, τις συγκρούσεις μιας μάλλον έντονης συζήτησης στην Εθνοσυνέλευση, μια πολιτική ζωή που έχει κολλήσει σε 3 «μπλοκ» σχεδόν ίσα· παρά την απειλή λογοκρισίας, και την απαίτηση παραίτησης του Μακρόν από την FI, η προπαγάνδα του Μακρόν λειτουργεί. Και μάλιστα πολύ καλά. Το NFP και η μακρονική ομάδα και οι σύμμαχοί της έχουν μια σχεδόν ίδια εκτίμηση απέναντι στον πολεμικό ζήλο του Μακρόν και τον πόλεμο στην Ουκρανία.
Γιατί αυτή η επιστροφή του Μακρόν;
Επειδή αμφισβητήθηκε και μισήθηκε στο εσωτερικό επίπεδο, ο Μακρόν φόρεσε τη στολή του αρχηγού των ενόπλων δυνάμεων. Είναι ο μόνος που αποφασίζει, χάρη στο Γαλλικό Σύνταγμα, να χρησιμοποιήσει ή όχι την πυρηνική ενέργεια. Είναι ένα εξωφρενικό προνόμιο, αλλά έτσι το είχε αποφασίσει ο Ντε Γκωλ όταν έφτιαξε το σύνταγμα της 5ης Δημοκρατίας και τη δύναμη της γαλλικής «άμυνας πυρηνικής αποτροπής».
Και ο Μακρόν επιστρέφει στο προσκήνιο της πολιτικής.
Η Γαλλία είναι η μόνη χώρα στην Ευρώπη που διαθέτει εντελώς αυτόνομη πυρηνική δύναμη. Οι άλλες χώρες καλύπτονται από αμερικανικές πυρηνικές βάσεις και επομένως δεν έχουν καμία αυτονομία. Οι Αμερικανοί αποφασίζουν. Και το ΝΑΤΟ είναι υποταγμένο στην αμερικανική πολιτική.
Μένει η Μεγάλη Βρετανία, που δεν ανήκει πλέον στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Διαθέτει δική της πυρηνική δύναμη. Αλλά στο έδαφός της υπάρχουν αμερικανικές πυρηνικές βάσεις. Σύμφωνα με μια συμφωνία, δεν διαθέτει στην πραγματικότητα αυτόνομη χρήση της πυρηνικής της δύναμης. Η συμφωνία αμοιβαίας άμυνας μεταξύ των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου: US-UK Mutual Defense Agreement ή UK-US Mutual Defence Agreement του 1958, είναι μια διμερής συμφωνία συνεργασίας μεταξύ των ΗΠΑ και του Ηνωμένου Βασιλείου για τα πυρηνικά όπλα. Το πλήρες όνομα αυτής της συνθήκης είναι Συμφωνία Συνεργασίας μεταξύ της Κυβέρνησης των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής και της Κυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου της Μεγάλης Βρετανίας και της Βόρειας Ιρλανδίας σχετικά με τη χρήση της ατομικής ενέργειας για σκοπούς αμοιβαίας άμυνας.
Η συμφωνία αμοιβαίας άμυνας ορίζει ότι οι δύο χώρες ανταλλάσσουν «εξοπλισμό καθώς και πληροφορίες εμπιστευτικού χαρακτήρα και ελεγχόμενες για σκοπούς άμυνας».
Έτσι, οι Γάλλοι είναι αρκετά περήφανοι για το πυρηνικό τους και την ιστορία τους, γεμάτη από ένδοξες μάχες, αλλά και από ηχηρές ήττες. Τέλος πάντων, ο Μακρόν αγαπά τον εαυτό του ως έναν Ναπολέοντα που θα κάνει τη «Ρωσία να υποκύψει» για να υπερασπιστεί την Ουκρανία. Σε αυτό το οποίο ο Πούτιν του απάντησε, πολύ σωστά: «εεε ναι, θυμήσου πώς τελείωσε με τον Ναπολέοντα, στη Ρωσία».
Και οι πολιτικές ομάδες είναι μάλλον σε κατάσταση σοκ.
Το PS, που αυτή τη φορά έχει διασπαστεί από την FI, ήταν πάντα «πεισματικά ατλαντιστής» και παραμένει τέτοιο παρά τον Τραμπ. Οι Γάλλοι σοσιαλδημοκράτες είναι σε αμηχανία. Επιμένουν να πιστεύουν ότι ο Τραμπ ίσως δεν κερδίσει τις εκλογές «mid terms» (στην μέση της θητείας) σε 2 χρόνια και ότι οι Δημοκρατικοί θα επιστρέψουν στην εξουσία αρκετά γρήγορα και όλα θα επιστρέψουν στην κανονικότητα.
Στην πραγματικότητα δεν μπορούν να καταλάβουν τι συμβαίνει ακριβώς στις ΗΠΑ με τον μπαζούκα Τραμπ: μια εργατική τάξη που ψήφισε υπέρ του καθώς και οι μαύροι, οι Λατίνοι, οι γυναίκες. Απλώς επειδή οι «Γάλλοι σοσιαλιστές» έχουν αντιγράψει την αντικοινωνική και κοινωνική πολιτική τους από τους «Αμερικανούς Δημοκρατικούς» που δεν είναι έτοιμοι αντίθετα να επιστρέψουν στην εξουσία.
Οι Πράσινοι έχουν μπει στο τρένο του Μακρόν εν κινήσει: «αντίο οικολογική ενεργειακή μετάβαση», «αντίο στον πασιφισμό» και ας ακολουθήσουμε τους πολεμοχαρείς Γερμανούς Πράσινους που θα εκδιωχθούν από τη μελλοντική συμμαχία CDU/SPD σε μια ταραγμένη Γερμανία με το Afd στο 20,8%!
Το PCF καταλαβαίνει καλύτερα τα ζητήματα ενός πολέμου κατά της Ρωσίας, είναι το μόνο που μιλάει για Ειρήνη, αλλά δεν αντιπροσωπεύει πλέον τίποτα και παραμένει κολλημένο στα απομεινάρια του πρώην NFP, για να μην χάσει τους εκπροσώπους του και να παραμείνει στην Εθνοσυνέλευση.
Και η FI; Η FI αγωνίζεται πρώτα για:
Α/ την παραίτηση του Μακρόν και την εκλογή του Μελανσόν ως Προέδρου, ή πρωθυπουργού,
Β/ τις Συντάξεις στα 62 χρονών και ακόμα για επιστροφή στα 60, μια πολύ δημοφιλή απαίτηση των Γάλλων που θέλουν να αγνοήσουν ότι ο ευρωπαϊκός μέσος όρος αποχώρησης είναι γύρω στα 67 χρονών.
Ο Μπαϊρού μόλις είπε Όχι στην επιστροφή στα 62, που υποστηρίζεται και από το RN. Ο Μπαϊρού έχει δημιουργήσει ένα «κονκλάβιο» μεταξύ συνδικάτων και εργοδοτών για να αναθεωρήσει ορισμένες πτυχές του κειμένου για τα 64 χρονών, όπως για παράδειγμα να επανεξετάσει το ζήτημα της επίπονης εργασίας. Αυτό το «κονκλάβιο» είναι πολιτικό. Όμως στη Γαλλία γενικά η «πολιτική» δεν βάζει ποτέ τη μύτη της στις συζητήσεις μεταξύ των «κοινωνικών εταίρων». Οι συμφωνίες συνήθως γίνονται μεταξύ συνδικάτων και εργοδοτών, τίποτα περισσότερο, τίποτα λιγότερο και γίνονται νόμος. Αλλά ο Μακρόν επιμένει στη μεταρρύθμιση των συντάξεων, είχε δεσμευτεί στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Δεν θα υποχωρήσει!
Γ/ για τον αγώνα κατά του φασισμού, κατά του αντι-ισλαμισμού, του ισλαμισμού, και για τους αγώνες υπέρ των LGTQ+++.
Υπάρχει αύξηση αντισημιτικών και αντι-ισλαμικών πράξεων. Έχουν υπάρξει από του δράματος του Μπατακλάν, το 2015, από ριζοσπαστικούς ισλαμιστές (το ισοζύγιο των θυμάτων ανέρχεται σε 130 νεκρούς και 413 τραυματίες που νοσηλεύτηκαν), άλλες επιθέσεις ή εγκλήματα που διέπραξαν ισλαμιστές σε ομάδες ή μόνοι. Η επίθεση με μαχαίρι γίνεται σχεδόν συνήθεια. Από την άλλη υπάρχουν στη Γαλλία Ιμάμηδες που διαδίδουν έναν ισλαμισμό κοντά στις θέσεις του τζιχάντ. Το σχολείο και η εκπαίδευση απειλούνται από μαθητές που αρνούνται από θρησκευτική πεποίθηση, για παράδειγμα, την ιστορική ή επιστημονική εκπαίδευση, κλπ.
Επάνω σε όλα αυτά υπάρχει επίσης η βίαιη καταστολή των διαδηλωτών, λάθη της αστυνομίας που σκοτώνουν ή τραυματίζουν νέους παραβάτες. Δεν είναι πλέον μόνο στις μεγάλες πόλεις που η ύπαρξη του πολίτη γίνεται μερικές φορές δύσκολη, αλλά και στις μεσαίες και μικρές πόλεις. Εν ολίγοις, όλα αυτά συμβάλλουν στην ενίσχυση του Εθνικού Συναγερμού. Και της τρέχουσας πολιτικής των 2 υπουργών Δικαιοσύνης Νταρμανέν και Εσωτερικών Ρεταγιώ «κατά του διαχωρισμού».
Υπάρχει μια διαδήλωση που καλείται από την FI προγραμματισμένη για τις 22 Μαρτίου, κατά «του ρατσισμού και της ακροδεξιάς» και επίσης χωρίς να το λένε ρητά, «κατά του ενδημικού και δομικού αντι-ισλαμισμού της Γαλλικής Δημοκρατίας». Υπάρχουν προβλήματα «γειτονιάς», υπάρχουν προβλήματα «συμβίωσης», υπάρχει το πρόβλημα που σχετίζεται με «τα ναρκωτικά». Ναι, υπάρχουν προβλήματα της καθημερινότητας. Αλλά γενικά στις δημοσκοπήσεις, οι Γάλλοι αναδεικνύουν το πρόβλημα της αγοραστικής δύναμης, της εργασίας, της υγείας, της σύνταξης, του σχολείου και υποβαθμίζουν τη σημασία της ασφάλειας.
Ο λόγος της FI και των ριζοσπαστών της αριστεράς είναι αποκλειστικός και υπερβολικός. Μια παρέκκλιση που προέρχεται από τις αμερικανικές πανεπιστημιουπόλεις.
«Να δανείσουμε ή να μοιραστούμε το Γαλλικό πυρηνικό;»
Αυτή είναι μια πολύ σοβαρή ερώτηση. Οι Γάλλοι φοβούνται, είναι ανήσυχοι, κάπως διστακτικοί, αλλά συνολικά ευθυγραμμίζονται με τη γραμμή που έχει ορίσει ο Μακρόν.
Μόνο τις τελευταίες μέρες μετά την ομιλία του Μακρόν για το «Ας μοιραστούμε το πυρηνικό μας» ο Μελανσόν, που επέστρεψε από ένα ταξίδι στη Λατινική Αμερική, αρχίζει να εκφράζεται πιο ξεκάθαρα κατά του πολέμου. Αλλά παρόλα αυτά δεν καλεί για μεγάλες συγκεντρώσεις όπως στη Γερμανία ή στην Ιταλία.
Εν ολίγοις, είναι στη δεξιά — εκτός από τους μακρονικούς φυσικά που είναι όλοι πιο ασυνείδητοι ο ένας από τον άλλον όπως ο Ατάλ, νέος φιλόδοξος διεκδικητής του θρόνου της Γαλλίας και που κινείται με βλέψη τις προεδρικές εκλογές του 2027 — που βλέπουμε ακόμα μερικούς πιστούς του Ντε Γκωλ που, ενώ ζυγίζουν καλά τα λόγια τους, δεν συμφωνούν με τον Μακρόν: «η Ρωσία δεν είναι εχθρός μας». Τους βλέπουμε ελάχιστα στις οθόνες, δεν τους διαβάζουμε στον τύπο «στα ηνία».
Όσο για το RN η θέση του είναι η πιο ξεκάθαρη, κατά του πολεμικού ζήλου του Μακρόν, αλλά αν και ο Μπαρντέλα είναι υπέρ της πλήρους υποστήριξης στην Ουκρανία — εκτός από την αποστολή Γαλλικών στρατευμάτων — είναι ξεκάθαρα κατά του Πούτιν. Η Μαρίν Λε Πεν είναι σε μια γραμμή μη σύγκρουσης με τον Πούτιν, αλλά προπαντός είναι κατηγορηματικά κατά της πολιτικής του Μακρόν. Τούτα λεχθέντα, η μοίρα της είναι αναρτημένη σε μια δικαστική απόφαση που την καταδικάζει για τη χρήση των κονδυλίων της ευρωβουλευτικής της έδρας για σκοπούς του κόμματός της, κάτι που απαγορεύεται αυστηρά από την ΕΕ.
Και η ακροαριστερά; Η 4η Διεθνής Τροτσκιστική; Λέει ότι πρόκειται για μια αντιπαράθεση μεταξύ 2 αυτοκρατοριών, της ρωσικής και της αμερικανικής, και ότι δεν πρέπει να είμαστε «καμπιστές», δηλαδή να μην επιλέγουμε μεταξύ των δύο. Όμως από της υποστήριξής της το 1990 στην επέμβαση του ΝΑΤΟ, στον πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας, κατά της Σερβίας «εγγύς στη Ρωσία», απλά έγινε ατλαντιστική. Εν ολίγοις, είτε το θέλει είτε όχι, υποστηρίζει την πολιτική του Μακρόν της «υποστήριξης των Ουκρανών και της παροχής όπλων σε αυτούς».
Ωστόσο, αρχίζει να εμφανίζεται μια αρχή αμφισβήτησης.
Στις 13 Μαρτίου 2025 πραγματοποιήθηκε ψηφοφορία για την πρόταση της ΕΕ να κατασχεθούν τα ρωσικά κεφάλαια που έχουν κατατεθεί στις ευρωπαϊκές τράπεζες για ένα ποσό 300 δισεκατομμυρίων για τη χρηματοδότηση του οπλισμού των Ουκρανών.
Η συμμαχία μεταξύ των μακρονικών και του PS, των Πρασίνων έχει γίνει απτή:
Οι βουλευτές των μακρονικών, σοσιαλιστών, οικολόγων, και των κομμάτων της δεξιάς Les Républicains και Horizons ψήφισαν με 238 υπέρ αυτής της ευρωπαϊκής πρότασης που κάτι έχει από συμβολισμό!
Το RN απείχε
και 54 βουλευτές ψήφισαν Όχι, το PCF και η FI.
Αυτή η ψηφοφορία είναι συμβολική καθώς η χρήση των ξένων κεφαλαίων που έχουν κατατεθεί στη Γαλλία και στην Ευρώπη είναι αδύνατη. Από τη μια, επειδή μέχρι στιγμής κανείς δεν έχει μπορέσει να αντικαταστήσει αυτή τη μορφή διεθνών συναλλαγών, ακόμα και αν είναι έντονα αμφισβητούμενες.
Η χρήση των κεφαλαίων του Ρωσικού Κράτους που έχουν κατατεθεί στις ευρωπαϊκές ή γαλλικές τράπεζες είναι αδύνατη νομικά και διεθνώς. Γιατί; Είναι ακόμα πιο αδύνατη καθώς το χρηματοπιστωτικό σύστημα βασίζεται στην εμπιστοσύνη και το διεθνές δίκαιο.
Η ΕΚΤ έχει ήδη δηλώσει την άρνησή της. Ο Μακρόν ο ίδιος είπε Όχι. Αλλά μερικοί πολεμοχαρείς, όπως ο Γάλλος ευρωβουλευτής Γκλουκσμάν, που βλέπουν στον Πούτιν ως έναν Χίτλερ, θέλουν να πάνε μέχρι το άκρο του μίσους τους κατά της Ρωσίας.
Αν συνέβαινε η Γαλλία να μπορούσε να καταργήσει αυτή την απαγόρευση, τι θα συνέβαινε;
Ορισμένες χώρες και επενδυτές θα απέσυραν αμέσως τα κεφάλαιά τους από τη Γαλλία.
Οι επενδυτές, όπως για παράδειγμα οι χώρες του Κόλπου που χρηματοδοτούν οικονομικά έργα στη Γαλλία, θα χάσουν την εμπιστοσύνη, θα φύγουν και θα επενδύσουν σε άλλες χρηματοπιστωτικές πλατφόρμες: Λονδίνο, Νέα Υόρκη, Σίδνεϋ, Τόκιο για τις μεγαλύτερες, ή ακόμα και Χονγκ Κονγκ καθώς δεν θα ήθελαν να αφαιρεθούν τα κεφάλαιά τους ακόμα και για μια «καλή αιτία».
Το γαλλικό (ευρωπαϊκό) τραπεζικό σύστημα θα αντιμετώπιζε τότε μια σοβαρή κρίση μείωσης αυτών των κεφαλαίων που επενδύονται στην οικονομία της Γαλλίας και της ΕΕ, που είναι ήδη σε πολύ κακή κατάσταση.
Αυτές οι δυσκολίες θα διαδίδονταν στη Γαλλία από τράπεζα σε τράπεζα, και μετά στην ΕΕ και θα αντιμετωπίζαμε τη μεγαλύτερη κρίση από το 2008 από την οποία εξακολουθούμε να δυσκολευόμαστε να αναρρώσουμε.
και όταν λέμε κρίση εννοούμε πτωχεύσεις, απώλειες θέσεων εργασίας κλπ..
Ήδη η χρήση των τόκων αυτών των κεφαλαίων για την Ουκρανία, είναι αμφιλεγόμενη.
Γενικά, εφαρμόζεται το πάγωμα των κεφαλαίων. Για παράδειγμα, οι Αμερικανοί έχουν παγώσει τα περιουσιακά στοιχεία του Αφγανιστάν αποτρέποντας έτσι τους Ταλιμπάν από τη χρήση τους. Υπάρχει μάλιστα μια συζήτηση σε εξέλιξη για την επιστροφή αυτών των κεφαλαίων υπό πολιτικές προϋποθέσεις.
Αλλά η επίθεση στα κεφάλαια των ίδιων των Εθνικών Τραπεζών τους, είναι σαν να προκαλέσεις μια οικονομική αυτοκτονία. Και η Επιτροπή των Βρυξελλών το γνωρίζει καλά, και ο Μακρόν επίσης, αυτός που λέει Όχι, ο οποίος προέρχεται από την υψηλή τράπεζα και γνωρίζει τους κανόνες!
Το να είσαι «γενναιόδωρος» με τα χρήματα των άλλων είναι μια αδύνατη υποκριτική ιδιοτροπία χωρίς να προκαλέσεις μια τεράστια οικονομική κρίση στη Γαλλία, στην Ευρώπη και διεθνώς.
Από την άλλη, υπάρχουν 150 δισεκατομμύρια γαλλικών κεφαλαίων στα βιβλία των τραπεζών στη Μόσχα. Οι Ρώσοι θα μπορούσαν τότε να κάνουν το ίδιο και να τα χρησιμοποιήσουν για τις δικές τους ανάγκες.
Στην πραγματικότητα, αυτό θα μπορούσε να ωφελήσει τους BRICS που προσπαθούν να αποδολαριοποιήσουν τις διεθνείς οικονομικές συναλλαγές.
Έτσι, η ψηφοφορία στη συνέλευση έχει μόνο ενδεικτική αξία.
Και μπορούμε να παρατηρήσουμε το ναυάγιο του NFP.
Οι δημοτικές εκλογές του 2026 αρχίζουν να ταράζουν τα πολιτικά σχήματα. Μήπως θα μπορούσε να υπάρξει μια αναγέννηση του NFP υπό τις τρέχουσες συνθήκες ρήξεων σχετικά με την πολιτική που πρέπει να ακολουθηθεί σχετικά με τον Ρωσο-Ουκρανικό πόλεμο;
Επιστροφή στον Μακρόν: «Στα όπλα … Πολίτες …»;
Όταν μια χώρα επιπλέει όσο καλύτερα μπορεί σε μια «υπαρξιακή» πολιτική κρίση (αυτός ο όρος είναι πολύ της μόδας) που διαρκεί εδώ και αρκετές δεκαετίες — στην πραγματικότητα από το 2005 με την ψήφο του Όχι για το ευρωπαϊκό σύνταγμα με ποσοστό του 55% των Γάλλων κατά και η κυβέρνηση υποβάλλεται σε λογοκρισία μετά από λογοκρισία, ότι ο ίδιος ο πρόεδρος βρίσκεται υπό την απειλή παραίτησης ή καθαίρεσης, τι μπορεί να κάνει η εξουσία για να ξεφύγει από αυτό;
Κάνει όπως πάντα αλλού: Χτυπά την κόρνα, συγκεντρώνει τον λαό: ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΠΟΛΕΜΟ.
Και έτσι το 2025 ο Μακρόν ανακοινώνει ότι εισέρχεται στον πόλεμο στο πλευρό της Ουκρανίας κατά της Ρωσίας η οποία δεν μας έχει κηρύξει πόλεμο.
Στην πραγματικότητα ο Μακρόν, που έχει πάντα ορίσει τον εαυτό του πρωτίστως ως «Ευρωπαίο» φαντάζεται τον εαυτό του ως στρατιωτικό ηγεμόνα της ΕΕ έτοιμο να συγκρουστεί με τους Ρώσους.
Θέλει εκδίκηση από τον Πούτιν που αρνήθηκε να συνεχίσει να του μιλάει στο τηλέφωνο. Ενώ λέει ότι θέλει να κηρύξει την υποστήριξη στην Ουκρανία, και να προτείνει μια υποτιθέμενη παύση της σύγκρουσης, στην πραγματικότητα ανακοίνωνε τα στάδια των κυρώσεων στον Πούτιν. Ως προσφορά Ειρήνης, σίγουρα υπήρχε κάτι καλύτερο.
Ο Μακρόν δεν παύει από τότε να πολλαπλασιάζει τις συναντήσεις, μεταξύ συμμάχων, με τον Τραμπ, τον Στάρμερ, τους αρχηγούς του Γαλλικού στρατού και των Ευρωπαίων, και πάντα με τον αναπόφευκτο Ζελένσκι που έχει γίνει ο πεισματάρης στρατηγός ενός πολέμου που δεν μπορεί παρά μόνο να χάσει και που ενεργεί πρωτίστως για μια αντιπαράθεση των Ευρωπαίων κατά των Ρώσων που δεν έχουν κηρύξει πόλεμο στην ΕΕ.
Δεν μας μένει τίποτα άλλο παρά να κινητοποιηθούμε κατά του Μακρόν «του Ευρωπαίου», πάντα έτοιμος να θυσιάσει τα συμφέροντα των Γάλλων. Αυτό είναι που γίνεται «υπαρξιακό» για εμάς τους Γάλλους της «αριστεράς».
Ευτυχώς υπάρχουν ακόμα μερικοί στρατιωτικοί που συνειδητοποιούν αυτόν τον κίνδυνο..
Ο Πτέραρχος Bernard Norlain: «Το να μιλάμε για την αποτροπή ως την απόλυτη εγγύηση, είναι σαν να υπόσχεσαι μια πυρηνική γραμμή Μαζινό» (Δημοσίευμα): Bernard Norlain, Πτέραρχος της Πολεμικής Αεροπορίας (2S).
Τα πυρηνικά όπλα κοστίζουν ακριβά, δίνουν μια ψευδή αίσθηση ασφάλειας και κινδυνεύουν να ξεπεραστούν από τους νέους κυβερνοπόλεμους ή διαστημικούς πολέμους, δηλώνει σε δημοσίευμα στην εφημερίδα «Le Monde», ο Πτέραρχος της Πολεμικής Αεροπορίας, πρόεδρος των Πρωτοβουλιών για την Αποπυρηνικοποίηση. (Δημοσιεύθηκε στις 22 Ιανουαρίου 2022 στις 05:23, τροποποιήθηκε στις 22 Ιανουαρίου 2022).
Ωστόσο, οι απερίσκεπτες δηλώσεις του Μακρόν αρχίζουν να προκαλούν εχθρικές αντιδράσεις. Θα φτάσουν στο σημείο να αναγκάσουν τους βουλευτές να προτείνουν ψηφίσματα κατά του πολέμου και να ψηφίσουν για εκεχειρία και κατά του Μακρόν; Και μήπως οι Γάλλοι θα σηκωθούν επιτέλους εναντίον αυτού του πολέμου για να τελειώσει η σφαγή μιας ολόκληρης γενιάς Ουκρανών και Ρώσων στρατιωτών;
Όχι στον πόλεμο! Για εκεχειρία και διαπραγματεύσεις για Ειρήνη!
Δημοσιεύτηκε στο DefendDemocracy.Press https://www.defenddemocracy.press/pourquoi-les-francais-restent-ils-silencieux-sur-la-guerre-en-ukraine/.
Μετάφραση από τα γαλλικά Christian Haccuria
Σχόλια