====================
Τα τελευταία 3 χρόνια το πολιτικό προσωπικό (της Ελλάδος) επέβαλε 20,000 κυρώσεις εναντίον της Ρωσίας (ναι, είκοσι χιλιάδες— Trump says he is weighing big sanctions, tariffs on Russia to end Ukraine war | Reuters—8 Μαρτίου, 2025) και ΜΗΔΕΝ εναντίον του εισβολέα της Κύπρου Τουρκίας
Του
Δρα Άρη Πετάση*
Ο τίτλος του παρόντος άρθρου είναι δική μου παράφραση από το αγγλικό «God protects drunkards, fools and the United States.» Επίσης, επηρεάστηκα και από μια αναφορά του πρώην Καγκελάριου της Δυτικής Γερμανίας Helmut Heinrich Waldemar Schmidt (1974-1982) που είχε πει πως «η πολιτική χωρίς συνείδηση τείνει προς την εγκληματικότητα.»
Persona non grata το 2025 οι Καποδίστριας & Υψηλάντης. Διερωτώμαι πως θα έβλεπαν τα έργα και τις ημέρες του πολιτικού προσωπικού οι αγωνιστές του 1821 εάν ζούσαν σήμερα και όταν:
1.) θα άκουαν, 200 χρόνια μετά την έναρξη της επανάστασης, το πολιτικό προσωπικό να λέγει απροκάλυπτα πως «η Ελλάδα βρίσκεται σε πόλεμο με την Ρωσία» (sic)–την φίλη των Ελλήνων Ορθόδοξη χώρα; Δηλαδή, η Ελλάδα βρίσκεται σε πόλεμο με την Ρωσία που το 1821 οι Έλληνες την ικέτευαν και την εκλιπαρούσαν να τους σώσει από τα δεινά της Οθωμανικής δουλείας και τις απειλές για αφανισμό του Ελληνισμού και τις Ορθοδοξίας της οποίας η Ρωσία ήταν προστάτης (Ανατολικό Ζήτημα.)
2.) οι Καποδίστριας, Αλέξανδρος και Δημήτριος Υψηλάντης (η ράβδος χρυσού της ηθικής συμπεριφοράς) θα κηρύττονταν από το πολιτικό προσωπικό ως persona non grata και θα τους απαγορευόταν η συμμετοχή στους εορτασμούς της 25η Μαρτίου, 2025 μια και οι τρεις τους υπήρξαν υψηλόβαθμα στελέχη της Ρωσικής Αυτοκρατορίας και άρα ως προσωπικότητες είχαν ‘αμαυρωθεί’ και ‘σπιλωθεί’ από την επαφή τους με την Ρωσία. Ο μεν πρώτος υπηρέτησε ως Υπουργός Εξωτερικών ο δεύτερος ως Aid de Camp του Τσάρου και με βαθμό στρατηγού σε ηλικία 25 μόλις ετών, ο δε τρίτος υπηρέτησε ως αξιωματικός των επίλεκτων Hussars στον Ρωσικό Στρατό. Και οι τρεις θα αποκλειόταν σήμερα με την κατηγορία πως είναι υποστηριχτές της Ρωσίας (με την οποία η Ελλάδα, ‘βρίσκεται σε πόλεμο’) και άρα υποστηριχτές του Πούτιν—δηλαδή, με την γλώσσα του πολιτικού κατεστημένου και οι τρεις θα αντιμετωπίζονταν ως ‘πουτινιστές’, ‘φασίστες,’ που βρίσκονται ‘στη λανθασμένη πλευρά της ιστορίας,’ κοκ.
3.) θα έβλεπαν την απαξίωση της μοναδικής σε έννοια λέξης «φιλότιμο», που μέχρι τώρα ουδείς κατάφερε να μεταφράσει το βάθος της λέξης από τα ελληνικά σε ξένη γλώσσα καθώς επίσης και της λέξης ‘ευγνωμοσύνη’ τώρα που το πολιτικό προσωπικό γύρισε εναντίον ευεργέτιδας χώρας προωθώντας την αιματοχυσία μεταξύ δύο φίλων και αδελφών λαών που στην τεράστια πλειονότητα τους είναι ομόθρησκοι των Ελλήνων. Είναι γνωστό τοις πάσι πως εκ φύσεως ο Έλληνας είναι ευγνώμονας—όταν του δώσεις ένα σου δίνει πίσω δύο. Άρα, αυτά που θα έβλεπαν να συμβαίνουν σήμερα οι Αγωνιστές του 1821 θα ήταν για αυτούς παράδοξα, υβριστικά και προσβλητικά για τις ελληνικές και ορθόδοξες παραδόσεις μας.
Η αγνωμοσύνη έχει βαθιές ρίζες. Δεν είναι η πρώτη φορά που το πολιτικό προσωπικό συμπεριφέρεται όπως συμπεριφέρεται σήμερα. Στις αρχές του 1919 ο Βενιζέλος (γνωστός τοις πάσι αγγλόφιλος) έστειλε στην Κριμαία 23.351 στρατιώτες καθώς και αξιωματικούς (ναι καλά διαβάσατε—23,000 στρατιώτες συν το προσωπικό των ελληνικών μεταγωγικών πλοίων που τους μετέφεραν.) «Μια από τις μαύρες σελίδες της Ελληνικής Ιστορίας είναι η Εκστρατεία στην Κριμαία,» ανάφερε χαρακτηριστικά το ΕΘΝΟΣ στις 7 Ιανουαρίου του 2023. Και συνέχισε: «Ο πρωθυπουργός Ελευθέριος Βενιζέλος μόλις πληροφορήθηκε τις διαθέσεις των Γάλλων για την εκστρατεία της Κριμαίας έσπευσε (ναι, έσπευσε) να θέσει στη διάθεσή τους ολόκληρη ελληνική δύναμη Σώματος Στρατού, από τρεις μεραρχίες, δηλαδή μεγαλύτερη δύναμη από εκείνη με την οποία εκστράτευαν οι Γάλλοι!» Πάρτε ανάσα πριν διαβάσετε και τα ονόματα όσων είχαν παραπλανηθεί ώστε να εμπλακούν στο φιάσκο των Γάλλων, Άγγλων και του Βενιζέλου: Νικόλαος Πλαστήρας, Γεώργιος Κονδύλης, Στυλιανός Γονατάς, Παναγιώτης Δεμέστιχας και πολλοί άλλοι. Ήταν και η πρώτη ελληνική εκστρατεία εκτός Ελλάδος—όχι όμως εναντίον των Τούρκων ως θα αναμενόταν αλλά ενάντια της πιο φιλικής προς την χώρα μας, Ρωσίας. Δηλαδή, ενάντια σε αυτούς που μας βοήθησαν να απελευθερωθούμε από τους Τούρκους. Αποτέλεσμα αυτού του φιάσκο: 398 Έλληνες στρατιωτικοί νεκροί και 657 τραυματίες (περίπου το 5% του σώματος.) Προς τι όμως οι νεκροί και τραυματίες, ο θρήνος και το κλάμα; Απλά πλήρωσαν οι Έλληνες για μια ασυνάρτητη πράξη προς όφελος των Γάλλων-Εγγλέζων (αλλά όχι όμως των Ελλήνων) που ήθελαν να πολεμήσουν τον Κόκκινο Στρατό με το ψέμα πως εάν αυτός επικρατούσε τότε ΟΛΟΣ ο πλανήτης θα γινόταν κομμουνιστές. Εξ ου αργότερα και η έωλη θεωρία του ντόμινο στο Βιετνάμ με τις εκατόμβες νεκρών.
Αγνωμοσύνη: γενικό χαρακτηριστικό των πολιτικών. Ανά την υφήλιο, η αγνωμοσύνη δεν είναι κάτι το καινούργιο για τους πολιτικούς. Μόλις πρόσφατα οι Αμερικάνοι εγκατέλειψαν τους συμμάχους τους στο Αφγανιστάν φεύγοντας άρον-άρον και αφήνοντας/δωρίζοντας στους εχθρούς των πρώην συμμάχων τους $80δις οπλισμό. Το δικός μας πολιτικό προσωπικό, κυνηγάτε από την ψευδαίσθηση πως ο ‘ελεύθερος κόσμος’ θα μας προστατεύσει από κάθε επινοημένη, μυθική και εξωπραγματική απειλή. Αυτή την στιγμή η απειλή, μας λέγει η προπαγάνδα των μεγάλων της Ευρώπης, προέρχεται από τη Ρωσία. Για τους Άγγλους-Γάλλους η δήθεν απειλή από την Ρωσία ήταν το πρώτο που επικαλούνταν πριν 170 τόσα χρόνια όταν και οι δύο ήταν μεγάλες δυνάμεις. Από την ημέρα, όμως, που υπέστηκαν ταπεινωτική ήτα στην Αίγυπτο (πόλεμος Σουέζ 1956) έπαυσαν να ανήκουν στις τάξεις των μεγάλων. Τώρα απλά ονειρεύονται και προσποιούνται τις υπερδυνάμεις ενώ ζουν υπό την σκιά άλλων. Το 1898 ο Πρωθυπουργός της Βρετανίας Lord Salisbury είχε πει πως υπάρχουν μόνο ‘ζωντανές’ και ‘ετοιμοθάνατες’ μεγάλες δυνάμεις—και οι δύο που τώρα ωθούν την Ευρώπη σε πόλεμο και αιματοχυσία ανήκουν στην δεύτερη τάξη ψάχνοντας μάταια επανεισδοχή τους στις ‘ζωντανές’ δυνάμεις. Το αποικιοκρατικό τους παρελθόν φαίνεται πως δύσκολα πεθαίνει.
Έξαρση παραισθήσεων. Σε μια έξαρση παραισθήσεων το πολιτικό προσωπικό ακολουθεί τώρα και καιρό νουθεσίες, εάν όχι εντολές, των πρώην αποικιοκρατών Γάλλων-Άγγλων και της πανταχού παρούσας αλλά μη εκλεγμένης Προέδρου της Κομισιόν. Και οι τρεις μαζί φοβερίζουν τους πολίτες των διάφορων χωρών πως θα πρέπει να αποθηκεύσουν φαγητά γιατί επίκειται επίθεση (sic) από την Ρωσία. Προς επίρρωση καθόρισαν το έτος 2030 (Readiness 2030) ως το έτος μέσα στο οποίο θα εκδηλωθεί η της φαντασίωσης προϊόν ‘επίθεση’ της Ρωσίας—προκαλώντας έτσι την θυμηδία κάθε αντικειμενικού και ώριμου κριτή. ((https://www.eeas.europa.eu/eeas/white-paper-for-european-defence-readiness-2030_en). Αυτά που βλέπουμε τώρα μοιάζουν αντιγραφή των όσων έκαναν οι Γαλλία-Αγγλία, με την βοήθεια των σταθερά ελεγχόμενων (όπως και σήμερα) συστημικών μέσων μαζικής επικοινωνίας των χωρών τους, ώστε να αρχίσει και να συνεχιστεί ο ολέθριος Κριμαϊκός πόλεμος του 1854 και να βρεθούν Γαλλία-Αγγλία στο πλευρό των Τούρκων πολεμώντας την Ρωσία. Αποτέλεσμα: 500.000 νεκροί . Εκεί ήταν που έλαμψε και το μεγαλείο των 1.000+ Ελλήνων εθελοντών της ‘Греческий легион императора Николая» επικεφαλής της οποίας ήταν ο Αριστείδης Χρυσοβέργης. Οι Έλληνες βρέθηκαν παρά το πλευρό της Ρωσίας που μόλις πρόσφατα τους είχε βοήθησε να ελευθερωθούν από την δουλεία των Τούρκων. Αξίζει να σημειωθεί πως ο τότε αρχηγός των Ρώσσων στην Κριμαία ναύαρχος Pavel Stepanovich Nakhimov πολέμησε υπέρ της ελευθερίας των Ελλήνων το 1827.
‘Συμμαχία των Προθύμων’ και των αλλόκοτων. Τώρα με το Ουκρανικό οι Άγγλοι-Γάλλοι ανακάλυψαν την ‘Συμμαχία των Προθύμων’ μια και στην ΕΕ θα αντιμετώπιζαν βέτο σε πολεμικές ενέργειες καθώς και την αμερικάνικη απαρέσκεια και αντίσταση . Η εφεύρεση της ‘Συμμαχίας των Προθύμων’ είναι εξάλλου και καλός τρόπος να εμπλέξουν την κατοχική Τουρκία στα στρατιωτικά της ΕΕ. Αλήθεια, πόσοι θα ξαφνιαστούν εάν μια μέρα σύντομα ακούσουμε πως και το πολιτικό προσωπικό πρόσθεσε την δημογραφικά αιμορραγούσα Ελλάδα στους ‘Συμμάχους των Προθύμων΄; Δημόσια, το πολιτικό προσωπικό δεν έχει ξεκαθαρίσει τη θέση του. Όμως, και εάν ακόμα πει ‘όχι’ στη συμμετοχή ποιος θα το πιστέψει λαμβανομένων υπόψη των τόσων και τόσων που έγιναν αναφορικά με τον εξοπλισμό της Ουκρανίας από την καταχρεωμένη και απειλούμενη από τους Τούρκους Ελλάδα. Το 1919 το ίδιο ζήτησε ο Clemenceau από τον Βενιζέλο και αφού η Ελλάδα συναίνεσε, και είχε υποστεί πανωλεθρία, τελικά οι Γάλλοι ήταν η πρώτοι, μαζί με τους Ιταλούς, που προμήθευαν τον Κεμάλ με όσο οπλισμό ζητούσε εναντίον των Ελλήνων ώστε να επέλθει η Μικρασιατική καταστροφή. Πολλά θα εξαρτηθούν από τις νουθεσίες/εντολές που θα φθάσουν σύντομα από τους Άγγλους-Γάλλους αλλά κυρίως και από τον βαθμό που οι ξένοι θα εκμεταλλευθούν την ανάγκη των μελών του πολιτικού προσωπικού για κοινωνική αναγνώριση και στάτους από την ‘ανώτερη,’ στα μάτια του πολιτικού προσωπικού, φυλή των Άγγλων-Γάλλων. Είναι γνωστό το σύνδρομο του Évolué Elite ανάμεσα στο πολιτικό προσωπικό και η ανάγκη τους για μια θέση στις τάξεις του ‘ανώτερου’ κόσμου της Αγγλοσαξονικής ελίτ (https://www.militaire.gr/vareti-i-ethniki-axioprepeia-o-dr-aris-petasis-grafei-gia-tin-pagida-tis-ellinikis-evolue-elit/).
Για να είναι το πολιτικό προσωπικό αρεστό στους Αγγλοσάξονες, που καθορίζουν την κοινωνική τους θέσει και το στάτους τους μέσα από το Évolué Elite, είχαμε δει το πολιτικό προσωπικό να ενώνει δυνάμεις με την Τουρκία στέλνοντας και οι δύο όπλα στην Ουκρανία. Οι μεν Τούρκοι πουλώντας τα όπλα τους, κυρίως drowns, σε τιμές αγοράς το δε πολιτικό προσωπικό δωρίζοντας των οπλισμό ή χρεώνοντας τον σε τιμές ξεπουλήματος και ‘επί πιστώσει.’ Βέβαια, κανείς μας δεν γνωρίζει τι προετοιμάζεται στο παρασκήνιο μια και αρκετοί ελληνικοί χώροι αποτελούν εφαλτήριο προμήθειας πολεμικού υλικού προς την Ουκρανία.
Ρωσική νίκη του 1828-9—νίκη της Ελληνικής Επανάστασης. Το πιο καθοριστικό γεγονός για την ελευθερία της Ελλάδος ήταν ο Ρωσσο-τουρκικός πόλεμος του 1828-9 όπου μετά την νίκη της Ρωσίας ακολούθησε η υπογραφή της Συνθήκη της Ανδριανούπολης. (ιδιαίτερα το Άρθρο 10.) Ο ηθικότερος, ίσως, Βρετανός Πρωθυπουργός William Gladstone είχε αναφέρει σχετικά πως η Συνθήκη της Ανδριανούπολης υπήρξε “το διεθνές συμβόλαιο της πολιτικής υπόστασης και αυτοτέλειας του ελληνικού κράτους.” Ο εγκέφαλος της περίλαμπρης αυτής νίκης-κλειδί για την ελευθερία των Ελλήνων, ήταν ο Ρώσος Στρατηγός Ivan Ivanovich Dibich τον οποίο ο Friedrich Engels χαρακτήρισε ως ‘τον ελευθερωτή της Ελλάδος.’ Έτσι, η Ελληνική Επανάσταση τελικά πέτυχε ακριβώς αυτό που επιζητούσε ο Αλέξανδρος Υψηλάντης το 1821—την στρατιωτική εμπλοκή της Ρωσίας εναντίον της Τουρκίας. Υπήρξαν πολλά μεγάλα και λαμπρά γεγονότα κατά την Ελληνική Επανάσταση κανένα όμως δεν ήταν τόσο καθοριστικό και καίριο όπως ο πόλεμος της Ρωσίας ενάντια στους Οθωμανούς. Κανένα από τα άλλα γεγονότα δεν μπορεί καν να συγκριθεί με τον Ρωσσο-τουρκικό πόλεμο σε ότι αφορά την πορεία προς την ελευθερία των Ελλήνων. ‘Η Ελληνική Επανάσταση ήταν αποτέλεσμα της Ρωσικής επιρροής και της φιλελληνικής συμπεριφοράς της έγγραφε το «New York Daily Tribune» πριν 180 τόσα χρόνια.
Κατά τα τελευταία 200 τόσα χρόνια, το πολιτικό προσωπικό, με μικρές ίσως εξαιρέσεις, επαναλαμβάνει την ίδια πολιτική που φέρνει τα ίδια οικτρά αποτελέσματα, δηλαδή την υποτέλεια του Έθνους σε ξένους. Σε ότι αφορά την αχαριστία υπήρξαν πολλοί ξένοι δάσκαλοι του πολιτικού προσωπικού, ξεχωρίζω δύο: τον Γάλλο Clemenceau και τον Άγγλο Churchill.
- Ο μεν Clemenceau ανταπέδωσε την βοήθεια που πήρε από τους Έλληνες στην Κριμαία το 1919 με την στήριξη αμέσως μετά των Τούρκων στις σφαγές των Ελλήνων το 1922.
- Ο δε Churchill εκτόξευσε την αγνωμοσύνη στα ύψη. Ακριβώς μετά το τέλος του Β’ΠΠ πολέμου εκπόνησε σχέδιο μαζί με τους στρατηγούς του: ‘Operation Unthinkable’ που σκοπό είχε να επανεξοπλίσει την Ναζιστική Γερμανία και όλοι μαζί οι ‘ελεύθεροι’ λαοί να επιτεθούν εναντίον της Σοβιετικής Ένωσης που λίγο νωρίτερα τους είχε σώσει από βέβαιο θάνατο στα χέρια του Χίτλερ. Ευτυχώς, και προς πίστη του, ο Αμερικανός Πρόεδρος Truman απέρριψε το εφιαλτικό και ανήθικο αυτό σχέδιο.
Ηθικό και πνευματικό στίγμα: O ιστορικός Leopold von Ranke γράφει πως η κάθε χώρα χαρακτηρίζεται από ‘κάποιο κυρίαρχο ηθικό ή πνευματικό στίγμα.» Αγωνιούμε να μάθουμε πιο είναι αυτό το στίγμα που άφησαν τα έργα και οι ημέρες του πολιτικού προσωπικού των τελευταίων 50 ετών που χρεωκόπησε την Ελλάδα οικονομικά, κοινωνικά και ηθικά. Πολλοί φοβούνται πως στην ουσία το στίγμα θα μπορούσε να είναι ένα από τα πιο κάτω:
1.) η εξαρτημένη από την Δύση εξωτερική, διπλωματική και οικονομική πολιτική της Ελλάδος,
2.) η ατολμία δημόσιας καταγγελίας της Τουρκίας που για 50 χρόνια κατέχει μεγάλο μέρος την Κύπρου και την πλειονότητα των ακτών της καθώς και την απουσία κυρώσεων εναντίον της Τουρκίας.
3.) η ατολμία ανακήρυξης ΑΟΖ με την Κύπρο μια και το απαγορεύει η Τουρκία;
4.) η ασέβεια προς το Διεθνές Δίκαιο που επιτρέπει στην Ελλάδα να διατηρεί χωρικά ύδατα στα 12 ν.μ. αλλά δεν το εφαρμόζει από φόβο του cassus belli της Τουρκίας και της απουσίας στήριξης από τους επί χάρτου συμμάχους της.
5.) Την δημιουργία μιας Ελλάδος αποικίας χρέους υποταγμένη στα οικονομικά συμφέροντα των μεγάλων της ΕΕ: μονοπωλίων, τραπεζών, funds, real estate developers, τουριστικού πράκτορες, κοκ.
6.) Το κυριότερο και καθοριστικό στίγμα όμως, είναι: η εξάρτισης της Ελλάδος από ξένους που τώρα κάνουν οικονομικό, στρατιωτικό, διπλωματικό και πολιτικό κουμάντο στην Ελλάδα.
Χαρακτηριστικό μεγάλων ηγετών. Η μεγάλοι ηγέτες καθοδηγούνται από στάση ευγνωμοσύνης. Διαθέτουν, δε, αυξημένη αντίληψη του πως διαφέρει μια κατάσταση από μια άλλη και έχουν αυξημένη αντίληψη του πως διαφέρει μια περίοδος από μια άλλη. Το να έχει μια χώρα σαν default position το ‘κάνουμε ότι θέλει η Δύση’ αποτελεί χαρακτηριστικό των ασόφων, των ανενημέρωτων, των κοντόφθαλμων αλλά και όσων πάσχουν από ακρισία και κυρίως των φανατικών που γι’ αυτούς μόνο μια κατεύθυνση υπάρχει για όλα τα εθνικά θέματα. Οι μεγάλοι ηγέτες διαθέτουν θάρρος που τους σπρώχνει στο να ενεργούν με μόνο γνώμονα την αρετή. Ο χαρακτήρας του μεγάλου ηγέτη ενισχύει την πίστη του στις αξίες, κύρια των οποίων είναι και η πελώρια σε έννοια αξία της: ‘ευγνωμοσύνης.’ Πάνω από όλα ο μεγάλος ηγέτης διαθέτει κρίση και εκτιμά ορθά την κάθε ξεχωριστή και ιδιάζουσα κατάσταση πραγμάτων. Διαθέτει την ικανότητα να κάνει το ορθό χωρίς καν να το σκέφτεται δύο φορές. Η δουλικότητα, η αγνωμοσύνη, η υποταγή, η υστεροβουλία, η παιδαριώδης μανία για αναγνώριση και στάτους από τρίτους που το πολιτικό προσωπικό θεωρεί ως ‘ανώτερους’ των Ελλήνων, αποτελούν ληστές και άρπαγες της ευγνωμοσύνης μας θυμίζουν οι μεγάλοι φιλόσοφοι.
Η ορφανή σκλαβωμένη Κύπρος. To πολιτικό προσωπικό έστειλε εκατομμύριά σε οπλισμό στην Ουκρανία και ούτε ένα τουφέκι στην υποδουλωμένη Κύπρο. Και, οπλίζει την Ουκρανία στα κρυφά αναφέρει το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο (20.08.2024): “Η Ελληνική Κυβέρνηση δεν ενημερώνει τους πολίτες της για τη μεταφορά ελληνικών οπλικών συστημάτων στην Ουκρανία, παραλείποντας έτσι να σεβαστεί τις υποχρεώσεις της σχετικά με τη διαφάνεια, ιδιαίτερα δεδομένου ότι πρόκειται για δημόσια περιουσιακά στοιχεία. Αντίθετα, πληροφορίες φτάνουν στην Ελλάδα μόνο από την πίσω πόρτα, από την ουκρανική κυβέρνηση.” (https://www.europarl.europa.eu/doceo/document/E-10-2024-001528_EN.html)
Ας ελπίσουμε πως οι θετικές προσπάθειες του Προέδρου Donald Trump θα ευοδωθούν και θα επέλθει σύντομα η ειρήνη ώστε να γλιτώσουμε από τα ταπεινωτικά και εξευτελιστικά που βλέπουμε να κάνει το πολιτικό προσωπικό σήμερα αλλά και που έκανε σχεδόν όλο το πολιτικό προσωπικό των τελευταίων 50 ετών για να μην πάω πίσω στα τελευταία 200 χρόνια που πέρασαν από την Επανάσταση του 1821. “Εις καιρούς χαλεπούς έσονται οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεύσιν απειθείς, αχάριστοι, ανούσιοι, άστοργοι” Απόστολος Παύλος (Β΄Τιμ. γ΄2). Ας μην παραπονεθεί το πολιτικό προσωπικό όταν οι Άγγλοι-Γάλλοι, κτλ κάνουν σύντομα στην Ελλάδα αυτά που τώρα κάνει στην Ρωσία το πολιτικό προσωπικό της Ελλάδος.
«Η αχαριστία αποτελεί την πηγή της αποστροφής και της αηδίας» Immanuel Kant
*Συγγραφέα του βιβλίου Leadership Triumphs & Failures. (βρίσκεται στο Amazon.com)
Copyright: Άρης Πετάσης, Απρίλιος, 2025
==================
Εξυπηρετεί τα εθνικά συμφέροντα η ρήξη Ελλάδας-Κύπρου με Ρωσία;
Σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, η Κύπρος έχει υπάρξει το πεδίο προβολής της απληστίας και των φιλοδοξιών των μεγαλύτερων δυνάμεων για εκατοντάδες χρόνια. Εν τούτοις, το νησί δεν διαιρέθηκε ποτέ γεωγραφικά ή εθνοτικά μέχρι την τουρκική εισβολή του 1974, η οποία απέκοψε το βόρειο τρίτο του νησιού από την υπόλοιπη επικράτεια, εκδιώχνοντας τους Ελληνοκυπρίους και εισάγοντας Τούρκους εποικιστές οι οποίοι έχουν σχεδόν πλημμυρίσει τους γηγενείς Τουρκοκυπρίους.
Η επιχείρηση αυτή ήταν πράγματι μια από τις μεγαλύτερες επιχειρήσεις εθνικής εκκαθάρισης, από τότε που το Εβραϊκό Κράτος εκδίωξε περίπου 750,000 Παλαιστινίους το 1948. Σύγχρονη εκδήλωση της στρατηγικής σημασίας του νησιού είναι οι ΠΚΒ (Περιοχές Κυρίαρχων Βάσεων), στις οποίες βασίστηκε η υπό όρους ανεξαρτησία της Κύπρου το 1960. Καθώς οι διαπραγματεύσεις για την επανένωση του νησιού συνεχίζονται βασανιστικά, όπως έχουν κάνει για πάνω από πενήντα χρόνια, είναι πλέον καιρός να αναλογιστούμε τον πιθανό αντίκτυπο της τρέχουσας ρευστότητας και αναδιάταξης των διακρατικών σχέσεων.
Η Κίνα, η Ουκρανία και η Μέση Ανατολή είναι τώρα στο στόχαστρο της
αμερικανικής πολιτικής. Αλλά όταν και αν η Συρία και η Παλαιστίνη
σταθεροποιηθούν – τουλάχιστον σε κάποιο βαθμό – και όταν η ένταση στην
Κίνα μειωθεί, η Κύπρος θα περιέλθει υπό προσεκτική εξέταση από τους
διαχειριστές της.
Σε αυτό το σύντομο σημείωμα, θα αναλογιστούμε την τρέχουσα ρευστότητα, στα όρια της αταξίας, των παγκόσμιων πραγμάτων, στο βαθμό που επηρεάζει την Κύπρο, τις βρετανικές βάσεις, τις ελληνορωσικές σχέσεις και το Ισραήλ και την Τουρκία, και θα ολοκληρώσουμε εξετάζοντας τον ενισχυμένο ρόλο και επιρροή της Ρωσίας στο φως της διαφαινόμενης νίκης της επί του ΝΑΤΟ στις εχθροπραξίες της Ουκρανίας και το πώς η ίδια μαζί με τις ΗΠΑ θα μπορούσαν να κόψουν το γόρδιο δεσμό.
Επί του παρόντος
Μαζί με την καινοφανή, επιχειρηματικά προσανατολισμένη προσέγγιση του Τραμπ στα διακρατικά τεκταινόμενα, και του εμφανούς ενδιαφέροντός του για τη Μέση Ανατολή και την υποστήριξη του Εβραϊκού Κράτους, συμπεριλαμβανομένου ενός κάπως αλλόκοτου σχεδίου για την επανεγκατάσταση των κατοίκων της Λωρίδας της Γάζας και τη δημιουργία ενός αμερικανικού επινείου, έχουμε το ρωσικό παράγοντα, και τις εντατικές διαπραγματεύσεις που λαμβάνουν χώρα μεταξύ Ρώσων και Αμερικανών διπλωματών με σκοπό την αποκατάσταση και ομαλοποίηση των σχέσεων των δύο χωρών.
Παρόλη την στήριξη του Τραμπ προς τον Σιωνισμό, ο πρώτος θα μπορούσε κάλλιστα να ενοχλείται όλο και περισσότερο από τις υπόνοιες ότι η αμερικανική εξωτερική πολιτική είναι αντικείμενο διαχείρισης του Εβραϊκού Κράτους, τουλάχιστον αναφορικά με τη Μέση Ανατολή.
<Και, δεδομένου του ενδιαφέροντός του για ομαλοποίηση των σχέσεων ΗΠΑ-Ρωσίας, ακόμα και σε βαθμό κατανόησης και δραστηριοποίησης υπέρ των εκπεφρασμένων ανησυχιών για την ασφάλεια της δεύτερης, δεν θα ήταν απίθανο, παρόλες τις πιθανές ισραηλινές ενστάσεις, να συζητηθεί η ρωσική προτίμηση για μια Κύπρο ουδέτερη, απαλλαγμένη από ξένα στρατεύματα, εξέλιξη που θα παρέκαμπτε την ΕΕ και το Ηνωμένο Βασίλειο, τουλάχιστον στα αρχικά της στάδια, παρόμοια με τις συνομιλίες Ουάσινγκτον-Μόσχας για το Ουκρανικό. Ας αρχίσουμε τώρα να μπαίνουμε στο ψαχνό.
Το ΝΑΤΟ και οι Βάσεις στην Κύπρο
Είναι αρκετά κατανοητό ότι η υπό όρους ανεξαρτησίας της Κύπρου που επιτεύχθηκε το 1960 οφειλόταν κυρίως στις προσπάθειες του πρώτου προέδρου της χώρας, Αρχιεπισκόπου Μακαρίου, καθώς και στις αμερικανικές πιέσεις για επίλυση εντός πλαισίων του ΝΑΤΟ, με άλλα λόγια την de facto προσάρτηση σχεδόν του 3% της Κύπρου προκειμένου να φιλοξενηθούν οι ΠΚΒ, τις οποίες ο Μακάριος υποχρεώθηκε να δεχθεί. Ίσως κάπως σουρεαλιστικά, πάνω από το μισό του κειμένου της Συνθήκης Εγκαθιδρύσεως είναι αφιερωμένο στις βρετανικές βάσεις και τα δευτερεύοντα δικαιώματα της Βρετανίας αναφορικά με τις στρατιωτικές μετακινήσεις και υπερπτήσεις.
Η ίδια η δημιουργία του νέου κράτους εδράστηκε στη στρατηγική του ΝΑΤΟ. Αυτό τα λέει όλα. Οι βάσεις, τμήμα κυρίαρχου βρετανικού εδάφους, παραμένουν επ’ αόριστον, τουλάχιστον όσο διατηρεί την παρουσία του το Ηνωμένο Βασίλειο, ή μέχρι η ρωσική και αμερικανική πίεση οδηγήσουν στην απομάκρυνσή τους.
Οι ΠΚΒ έχουν αποδειχθεί άβολες για τη Βρετανία: Πίσω στο 1964, το Υπουργείο Εξωτερικών παραδεχόταν ιδιωτικά ότι οι ΠΚΒ θα θεωρούνταν αυξανόμενα αναχρονιστικές από την παγκόσμια κοινή γνώμη. Μέχρι το 1975, σύμφωνα με το ίδιο υπουργείο, τα βρετανικά στρατηγικά συμφέροντα στην Κύπρο θεωρούνταν ελάχιστα, ενώ η Βρετανία κατέβαλλε εντατικές προσπάθειες για να τις εγκαταλείψει, αν και συνάντησε την ένσταση του Κίσιντζερ.
Ακόμα και αφού ο τελευταίος δεν ήταν πλέον στο τιμόνι της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής, το φάσμα του παρέμεινε, και, μέχρι το 1981, η Βρετανία είχε εγκαταλείψει τις προσπάθειες να παραιτηθεί από τις βάσεις: σε μία παράξενη μεταστροφή, το Υπουργείο Εξωτερικών και Κοινοπολιτείας θεωρούσε τώρα τη διατήρηση των βάσεων ως μεγαλύτερης σημασίας από την εύρεση λύσης, διατεινόμενο ιδιωτικά ότι μια πρώιμη λύση μπορεί να μην ήταν εποικοδομητική (αφού μπορεί με τη σειρά της να αύξανε τις πιέσεις εναντίον των ΠΚΒ), και ότι τα βρετανικά συμφέροντα εξυπηρετούνταν καλύτερα από τη συνεχιζόμενη κίνηση προς μία λύση – χωρίς την προοπτική άμεσης επίτευξής της.
Προφανώς, ο λόγος της Βρετανίας στο ζήτημα δε μετράει πια, και η τελευταία λαμβάνει τις εντολές της από την Ουάσινγκτον. Παρομοίως, ο λόγος της Ελλάδας, παρόλη τη θεωρητική στήριξη της τελευταίας για μια κυρίαρχη και ενωμένη Κύπρο, επίσης είναι μειωμένης σημασίας, με τη χώρα υποχρεωμένη να ακολουθεί τις πολιτικές της Ουάσινγκτον και να μην τολμάει να ζητήσει τη στήριξη της Μόσχας (όπως μπόρεσε να κάνει ο Μακάριος), με επίγνωση του ότι η Ουάσινγκτον, και επομένως το Λονδίνο, θεωρούν την Τουρκία πιο σημαντική στρατηγικά από την Ελλάδα.
Δεδομένης της σύρραξης στην Ουκρανία, η Ελλάδα έχει μέχρι τώρα αναγκαστεί να υιοθετήσει μια εχθρικότερη στάση έναντι της Ρωσίας απ’ ό,τι προηγουμένως, ακολουθώντας πειθήνια τις Βρυξέλλες, φτάνοντας μέχρι και τις απελάσεις διπλωματών. Η Ελλάδα παραείναι άτολμη για να υιοθετήσει μια στάση παρόμοια με της Ουγγαρίας, της Σερβίας ή ακόμα και της Σλοβακίας, έναντι της Μόσχας. Η Ρωσία δεν έχει λόγο να εμπιστεύεται την Ελλάδα και όπως θα δούμε παρακάτω, θα μπορούσε να της προκαλέσει σημαντικά προβλήματα μέσω της Κύπρου.
Η Ρωσία και Ελλάδα
Ο πρώτος ηγέτης της Ελλάδας, Ιωάννης Καποδίστριας, ήταν αναμφίβολα φιλικά διακείμενος προς τη Ρωσία, πράγμα ελάχιστα απρόσμενο, όχι μόνο επειδή είχε χρηματίσει υπουργός εξωτερικών της αλλά και επειδή η Ελλάδα όφειλε την ανεξαρτησία της από την Οθωμανική Αυτοκρατορία στη Μόσχα, η οποία είχε επεμβεί στρατιωτικά, επικρατώντας των Οθωμανών και αναγκάζοντας έτσι το φιλοοθωμανικό Λονδίνο να εγκαταλείψει τα σχέδιά του για μια “αυτόνομη” Ελλάδα υπό οθωμανικό έλεγχο.
Εν τούτοις ο ελληνορωσικός μήνας του μέλιτος έλαβε απότομο τέλος όταν ο Καποδίστριας δολοφονήθηκε – προς τέρψη του Λονδίνου – το 1831. Στο εξής η Ελλάδα, προτεκτοράτο της Βρετανίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας, θα μετατρεπόταν σε πεδίο μάχης μεταξύ αγγλικών, γαλλικών, βαυαρικών και ρωσικών συμφερόντων. Η Βρετανία, που χρειαζόταν τη φιλία της με την Οθωμανική Αυτοκρατορία για στρατηγικούς λόγους, ήταν εμμονικά ανήσυχη για τη ρωσική επιρροή στην Ελλάδα, ειδικά αφού ο Τσάρος απειλούσε να κατακτήσει την Κωνσταντινούπολη. Πράγματι, όπως δήλωνε ο Έντμουντ Λάιονς, βρετανός πρεσβευτής στην Ελλάδα: «μια πραγματικά ανεξάρτητη Ελλάδα είναι κάτι παράλογο. Η Ελλάδα μπορεί να είναι είτε αγγλική είτε ρωσική, και αφού δε μπορεί να είναι ρωσική, οφείλει να είναι αγγλική».
Ο Κριμαϊκός Πόλεμος υπογράμμισε τον αγγλικό φόβο για τη Ρωσία, που έφτασε μέχρι τον αποκλεισμό της Ελλάδας, για να αποτραπεί η αποστολή βοήθειας στη Ρωσία. Η “Μεγάλη Ανατολική Κρίση” αποτέλεσε επιπλέον τεκμήριο του αγγλικού φόβου για τη ρωσική ισχύ, όταν το Λονδίνο κρυφίως απέκτησε την Κύπρο για στρατηγικούς λόγους, οδηγώντας σε κυπριακά αιτήματα για ένωση με την Ελλάδα. Πηγαίνοντας στο 1919, όταν η Ελλάδα έστειλε χιλιάδες στρατεύματα στην Ουκρανία για να πολεμήσει τον Κόκκινο Στρατό, πρώτη κατάφερε όχι μόνο να εξοργίσει τη Μόσχα αλλά και να αποδυναμώσει τις ελληνικές προσπάθειες επικράτησης επί του στρατού του Ατατούρκ στη Μικρά Ασία.
Η εμπιστοσύνη της Μόσχας προς το ελληνικό κράτος έλαβε ισχυρό πλήγμα και, μέχρι το 1944, η Σοβιετική Ένωση είχε συμφωνήσει με τον Τσώρτσιλ ότι η Ελλάδα θα μπορούσε να περιέλθει στη σφαίρα επιρροής της Βρετανίας, συμφωνία την οποία η Μόσχα τήρησε. Έκτοτε και, παρόλο τον Ψυχρό Πόλεμο, οι ελληνικές κυβερνήσεις, με πιθανή εξαίρεση αυτήν του Ανδρέα Παπανδρέου, έχουν υπηρετήσει τη νατοϊκή ατζέντα, παρόλο που ο ελληνικός λαός στο σύνολό του είναι γενικά φιλικά διακείμενος προς τη Ρωσία. Οι ελληνορωσικές σχέσεις υπέστησαν άλλο ένα ισχυρό πλήγμα όταν το ρωσικής έμπνευσης σχέδιο για τον πετρελαϊκό αγωγό Μπουργκάς-Αλεξανδρούπολης ακυρώθηκε, εξαιτίας αμερικανικών πιέσεων στην κυβέρνηση Καραμανλή.
Εν ολίγοις, παρόλη την ιστορική εγγύτητα μεταξύ των λαών Ελλάδας και Ρωσίας, που θεμελιώνεται στην κοινή θρησκεία και τον αποφασιστικό ρόλο της Ρωσίας στον αγώνα για την ελληνική ανεξαρτησία, η Μόσχα δεν εμπιστεύεται πια τις ελληνικές κυβερνήσεις, πολλώ δε μάλλον αφού η Ελλάδα έχει καταστεί κόμβος της αμερικανικής στρατιωτικής στρατηγικής, χωρίς να λάβουμε υπόψη τις ΠΚΒ.
Στο θρησκευτικό μέτωπο, το γεγονός ότι η Εκκλησία της Ελλάδος δεν είναι πια σε κοινωνία με το Πατριαρχείο Μόσχας, με το σχίσμα να έχει ξεκινήσει όταν το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως αυθαίρετα ακύρωσε μια συμφωνία του 1685 με τη Μόσχα, που εξασφάλιζε τον έλεγχο από την τελευταία της Ουκρανικής Ορθόδοξης Εκκλησίας, αναγνωρίζοντας τώρα την “Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας” – έχει δηλητηριάσει περαιτέρω τις σχέσεις μεταξύ της Αθήνας και της Μόσχας.
Επιδεινώνοντας τα πράγματα, η Ελλάδα έγινε πρόσφατα η μόνη κυρίως Ορθόδοξη χώρα η οποία επιτρέπει τους κρατικούς γάμους μεταξύ ομοφυλοφίλων, πράγμα που είναι ανάθεμα για τη Μόσχα. Η απαξίωση της Μόσχας για την ελληνική ηγεσία σίγουρα θα μεγεθύνθηκε περαιτέρω όταν ο Έλληνας Πρωθυπουργός, Κυριάκος Μητσοτάκης, χαιρέτησε την παράνομη δολοφονία του Ιρανού στρατηγού Σολεϊμανί, στο Ιράκ. Ακόμα και το Βερολίνο και το Παρίσι απέφυγαν να πράξουν το ίδιο.
Ρωσία και Κύπρος
Όσο για την Κύπρο, παρόλο που ο γάμος μεταξύ ατόμων του ίδιου φύλου δεν αναγνωρίζεται, η τοπική Εκκλησία, όπως και η ελλαδική, δεν είναι πλέον σε κοινωνία με τη Μόσχα. Εν τούτοις, οι σχέσεις Κύπρου-Ρωσίας είναι πολύ διαφορετική υπόθεση από αυτές της Ελλάδας με τη Ρωσία, δεδομένων των ρωσικών στρατηγικών συμφερόντων στην Κύπρο. Η ρωσική επιρροή είναι πράγματι πολύ ισχυρότερη στη Λευκωσία απ’ ό,τι στην Αθήνα. Από την εποχή της υπό όρους κυπριακής ανεξαρτησίας, η Μόσχα έχει ακολουθήσει μια συνεπή γραμμή, την επιδίωξη, δηλαδή, μια ανεξάρτητης Κύπρου, απαλλαγμένης από ξένα στρατεύματα.
Έχει έτσι απειλήσει με στρατιωτική δράση, προκειμένου να αποτρέψει τουρκική εισβολή το 1964 και το 1967. Ο λόγος για τον οποίο δεν επενέβη στρατιωτικά το 1974 ήταν η επιθυμία της να αποτρέψει την απόπειρα της ελλαδικής χούντας να ενώσει την Κύπρο με την Ελλάδα και έτσι να ενισχύσει το ΝΑΤΟ. Αυτή υπήρξε η ρωσική πολιτική έκτοτε, εξ’ ου και η κριτική της για το Σχέδιο Ανάν, το οποίο δεν ήταν πολύ περισσότερο από μια μεταμφιεσμένη απόπειρα να διατηρηθεί η νατοϊκή επιρροή.
==================
Σχόλια