Η πραγματική απειλή για την ελληνική εθνική ασφάλεια είναι στην πραγματικότητα η μετάλλαξη του διεθνούς συστήματος που συμπαρασύρει ταχύτατα και την Ευρωπαϊκή Ένωση. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Όπως αποδείχθηκε στην πράξη, παρά τις μεγαλόστομες διακηρύξεις, η ΕΕ αποδεικνύεται από καιρό έτοιμη να ακολουθήσει τη στροφή προς τον αυταρχισμό που παρατηρείται σε ολόκληρη την υφήλιο. Παράλληλα μάλιστα, επιχειρείται η συγκάλυψη της στροφής με δήθεν δημοκρατικά επιχειρήματα. Εκτός κι αν απλώς πρόκειται για συνειδητή διαστροφή της έννοιας της δημοκρατίας. Αυτό έχει όμως μεγάλες συνέπειες για την ελληνική εθνική ασφάλεια.
Η Ελλάδα είχε στηρίξει το αφήγημα εξωτερικής και αμυντικής πολιτικής στην προσήλωση στις δημοκρατικές αξίες, που προάγουν την ειρηνική διευθέτηση των διενέξεων. Η Ένωση θεωρούνταν κάτι ως πρότυπο από την πολιτική ελίτ των Αθηνών και όσοι αντιδρούσαν λοιδορούνταν και περιθωριοποιούνταν. Η χώρα αυτοδιαφημιζόταν ως «πυλώνας σταθερότητας και ειρήνης», με κατάλληλη προσαρμογή της επίσημης ρητορικής της.
Αυτό οδήγησε την Αθήνα σε «συμβιβαστικές – ειρηνικές» επιλογές στην εξωτερική της πολιτική. Η πολιτική της ελληνικής ελίτ, προσπαθώντας να συγκαλύψει την υποχωρητικότητα με τον μανδύα του φιλειρηνικού και μοντέρνου κράτους, συχνά πυκνά δήλωνε ότι σε μια διαπραγμάτευση δίνεις και παίρνεις.
Ελληνικές υποχωρήσεις
Και αυτό το τηρούσε παρόλο που η πραγματικότητα των ελληνοτουρκικών έχει διεκδικήσεις μόνο από τη μια πλευρά. Την τουρκική. Αυτό συνεπάγεται απώλειες και εκπτώσεις επί νόμιμων δικαιωμάτων, ενώ τροφοδοτεί τον τουρκικό αναθεωρητισμό. Το μήνυμα που λαμβάνει ο αντίπαλος, είναι ότι θα εξυπηρετήσει το συμφέρον του εάν προσθέτει διαρκώς νέες διεκδικήσεις, ενώ οι ελληνικές θέσεις μένουν σταθερές.
Κάποια στιγμή θα οδηγηθεί στην αλά Γκρέκα, «ειρηνική διευθέτηση», δηλαδή χωρίς στρατηγική λογική, όπου θα ανταλλαχτούν αυτά τα ζητήματα που εγείρονται με ελληνικά δικαιώματα, ενώ η Αθήνα θα επιμένει στο ότι… δίνεις και παίρνεις! Το ερώτημα που τίθεται είναι εάν είναι δυνατόν όλες αυτές οι μεταλλάξεις να έχουν συμβεί επειδή εξελέγη στις ΗΠΑ πρόεδρος ο Ντ. Τραμπ, ή το σπέρμα της αλλαγής προϋπήρχε, με αποτέλεσμα να μη δυσκολευτούν οι Βρυξέλλες να προσαρμοστούν.
Εκ των υστέρων λοιπόν δικαιώνονται οι προβληματισμοί πολλών, ότι οι συγκεκαλυμμένες πίσω από φιλελεύθερα ιδεολογήματα κατά των «αυταρχικών ηγετών» απαγορεύσεις (π.χ. η πρόσβαση σε ρωσικά ΜΜΕ και η περιθωριοποίηση όποιου ηγέτη δεν ασπαζόταν επακριβώς το αφήγημα της κυρίας φον ντερ Λέιεν), δεν αφορούσαν «δημοκρατικές ενστάσεις».
Μοιάζει ότι οι Βρυξέλλες αντιλαμβάνονταν πολύ καλά τον κανόνα της ισχύος που διέπει, σχεδόν κατ’ αποκλειστικότητα τις διεθνείς σχέσεις και τον ασκούσε καταχρηστικά στο εσωτερικό της, επιδιώκοντας να επιβάλει ομοιομορφία. Οι ευρωπαϊκές διακηρύξεις συγκάλυπταν στυγνές και κυνικές ατζέντες συμφερόντων με σκοπό να εξασφαλίσουν εσωτερική νομιμοποίηση, ή μάλλον επιβολή στις κοινωνίες.
Ίσως αποδειχθεί, ότι η πραγματική προσφορά της «εποχής Τραμπ» στις διεθνείς σχέσεις είναι η αποκαθήλωση εύπεπτων ιδεαλιστικών και ιδιαίτερα δημοφιλών -σίγουρα στην Ελλάδα- ιδεολογημάτων, συν όσα περιγράφηκαν εύστοχα τα τελευταία χρόνια ως «δικαιωματισμός».
Καλοί και κακοί… «influencers»
Ο βαθύτατα υποκριτικός και αντιδημοκρατικός χαρακτήρας της ευρωπαϊκής πολιτικής εκτέθηκε στις περιπτώσεις των δύο μέτρων και δύο σταθμών, τόσο εντός όσο και εκτός ΕΕ. Η περίπτωση της Ουγγαρίας είναι χαρακτηριστική στο εσωτερικό της ΕΕ, αλλά ήταν απλώς τα προεόρτια. Στη Ρουμανία επιχείρησαν «δημοκρατικά» να απαγορεύσουν την εκλογή μη αρεστού υποψηφίου με το πρόσχημα της ρωσικής «κακόβουλης επιρροής» (malign influence), προκαλώντας τη σφοδρή αντίδραση της ομάδας Τραμπ.
Προφανώς, όταν επιχειρείται ο επηρεασμός της κοινής γνώμης σε ευρωπαϊκές χώρες με έμμεσο ή άμεσο τρόπο δεν υπάρχει πρόβλημα. Δηλώσεις, επισκέψεις προεκλογικές, κάθε λογής διαφήμιση στις αποκαλούμενες ως «φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις». Ο δημοκρατικός κανόνας όμως παύει να ισχύει με όλους τους υπόλοιπους που βαφτίζονται αυθαίρετα ως… αντιδημοκράτες.
Επειδή διέπραξαν το «έγκλημα» να ανήκουν στους αντιπάλους των πεφωτισμένων -και καλοπληρωμένων από τα χρήματα των Ευρωπαίων φορολογουμένων- μανδαρίνων των Βρυξελλών. Οι καλοί και οι κακοί, στην υπηρεσία της εξυπηρέτησης οργανωμένων οικονομικών συμφερόντων που χειραγωγούν τη δημοκρατία.
Αυτό είναι και το πλαίσιο της δαιμονοποίησης της Ρωσίας που όντως έχει αυταρχικό -με τα δυτικά μέτρα- καθεστώς. Δεν εκπλήσσει η αδιαφορία και η λογοκρισία στις απόψεις κορυφαίων Αμερικανών πολιτικών επιστημόνων -κλασικό παράδειγμα ο Τζον Μιρσχάιμερ- όταν επιχειρηματολογούν ότι ο πόλεμος στην Ουκρανία ήταν αναπόφευκτος, όσο επικρατούσε πλήρης αδιαφορία για αναζήτηση απεμπλοκής σε μια υπόθεση που εξελισσόταν και κλιμακωνόταν επί 20+ έτη.
Οι «αυταρχικοί σωτήρες»
Το ίδιο και χειρότερο ισχύει όμως και με την Τουρκία! Η ίδια ευρωπαϊκή ελίτ που χάλαγε τον κόσμο όταν οι Ρώσοι αντικαθεστωτικοί ταλαιπωρούνταν, σήμερα ψελλίζει με μεγάλη δυσκολία και χαρακτηριστική καθυστέρηση τετριμμένες δηλώσεις, δήθεν καταδίκης για τη φυλάκιση του δημάρχου Κωνσταντινούπολης, Εκρέμ Ιμάμογλου.
Παράλληλα, αναζητά ανοικτά στη σύγχρονη δικτατορία του Ερντογάν σανίδα σωτηρίας απέναντι στη μεγάλη ρωσική απειλή! Οι ίδιοι που ζητούσαν λίγο υπομονή με τον πόλεμο για να καταρρεύσει η Ρωσία, επιχειρηματολογούν σήμερα ότι κινδυνεύουν με επέλαση των ρωσικών στρατευμάτων, τουλάχιστον στον πρώην σοβιετικό χώρο!
Βέβαια, η ομάδα Τραμπ ασχολείται με την εξεύρεση νέας ισορροπίας ανάμεσα στις πραγματικά μεγάλες δυνάμεις του πλανήτη, στις οποίες δεν συμπεριλαμβάνει την ΕΕ. Αναζητά την εξεύρεση νέων κανόνων συνύπαρξης και ενός ασφαλούς πλαισίου που θα κινείται ο παγκόσμιος ανταγωνισμός των ισχυρών.
Ο σημερινός Λευκός Οίκος συναίσθηση ότι είναι αυτή καθαυτή η φερόμενη ως ρωσική υστέρηση στο επίπεδο της συμβατικής στρατιωτικής ισχύος που εγγυάται την ταχεία κλιμάκωση οποιασδήποτε διένεξης που δεν θα ελεγχθεί αποτελεσματικά στο πυρηνικό επίπεδο.
Έλλειμμα στρατηγικής και «μετάσταση»
Είναι φανερό ότι ο κόσμος αλλάζει. Η σύγχρονη Ελλάδα όμως κρύβεται και αμήχανη παρακολουθεί την Τουρκία να επιχειρεί να αποκτήσει αποφασιστικό ρόλο – σημασία και στην ΕΕ μετά το ΝΑΤΟ. Παρακολουθεί αμήχανη τη διαδικασία μετάστασης του προβλήματος που αντιμετωπίζει η Ελλάδα στο ΝΑΤΟ -η βασική απειλή εθνικής ασφαλείας προέρχεται από το εσωτερικό της Συμμαχίας- και στο επίπεδο της ΕΕ! Το αντάλλαγμα είναι τα «ήρεμα νερά»! Η ελληνική πολιτική επί της ουσίας προσφέρει στην Τουρκία υποστήριξη, ενώ όπως αποκάλυψε το DP τα ευρωπαϊκά κονδύλια του κανονισμού SAFE (εδώ) για τον επανεξοπλισμό της Ευρώπης θα κατευθυνθούν και για τη χρηματοδότηση τουρκικών εξοπλιστικών προγραμμάτων!
Η επίσκεψη του πρωθυπουργού στο Ισραήλ θα δώσει μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία για να αντιληφθεί ο Κυρ. Μητσοτάκης ποια είναι η στάση της χώρας στα θέματα Τουρκίας. Όσα ακούσει, καλά θα κάνει να θεωρήσει ότι μεγάλο μέρος τους εκφράζουν και τις μοναρχίες του Κόλπου, χώρες δηλαδή τις οποίες η ελληνική εξωτερική πολιτική αποκαλεί «στρατηγικούς συμμάχους».
Εάν υποτεθεί ότι εκτιμάται στο Μέγαρο Μαξίμου και στο υπουργείο Εξωτερικών ότι η χώρα δεν αντέχει την προβολή βέτο απέναντι στους εταίρους της με σκοπό να μπλοκάρει την άλωση της ΕΕ από την Τουρκία, το μέγα ερώτημα είναι εάν θα τολμήσουν να διεκδικήσουν έστω κάποιο χειροπιαστό αντάλλαγμα που θα μειώσει τον αντίκτυπο όσων έχουν προκύψει για την ελληνική ασφάλεια: Θα τολμήσει να απαιτήσει, για παράδειγμα, την απόσυρση του casus belli για να συναινέσει στην ανάπτυξη ενός επιπέδου σχέσεων ΕΕ-Τουρκίας;
Μήπως παριστάνουν στο υπουργείο Εξωτερικών ότι δεν αντιλαμβάνονται πως οι Τούρκοι δεν πρόκειται ποτέ να προσφέρουν οτιδήποτε στην ευρωπαϊκή άμυνα δίχως το κατάλληλο αντάλλαγμα; Ότι δεν πρόκειται ποτέ να θυσιάσει τις σχέσεις με τη Μόσχα για τα μάτια των Βρυξελλών; Και ότι συχνά πυκνά αυτό θα περνά μέσα από τις διεκδικήσεις τους στα ελληνοτουρκικά; Αυτοί είναι οι κανόνες της νέας εποχής που έχει ανατείλει, κατεδαφίζοντας με πάταγο τα φληναφήματα περί προστασίας των ελληνικών συνόρων από την Ευρωπαϊκή Ένωση με τα οποία πολλοί σταδιοδρόμησαν…
Δυστυχώς, σε μεγάλο βαθμό, είναι τα ίδια πρόσωπα και ο κύκλος τους που ασχολούνται με και σχολιάζουν την εξωτερική πολιτική της χώρας τις τελευταίες δεκαετίες. Δεν έχουν όμως καν την αξιοπρέπεια σήμερα να ανασκευάσουν με εντιμότητα, τουλάχιστον την ακαδημαϊκή, όσα επί δεκαετίες προπαγάνδιζαν στην ελληνική κοινωνία.
Καταληκτικά, το ερώτημα είναι εάν θα συνεχίσει η Αθήνα την πολιτική του διεθνούς εξωραϊσμού (βλ. «ξεπλύματος») της Άγκυρας σε βάρος χωρών – στρατηγικών συμμάχων, που σεβόμενες την ιστορική τους εμπειρία, δεν σκοπεύουν να υποταχθούν στη βούληση του «σουλτάνου». Αυτούς η Ελλάδα κινδυνεύει να απολέσει ως συμμάχους.
Το χειρότερο όλων είναι όμως η οικοδόμηση συγκεκριμένης εικόνας σε κρίσιμες πρωτεύουσες. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για την προώθηση των κρίσιμων ζητημάτων εθνικής ασφαλείας. Παρόλο που ο Ελληνισμός διαθέτει πλούσιο κεφάλαιο «μαλακής ισχύος» (soft power), στην οποία πολλοί εγχώρια ομνύουν. Δυστυχώς, δεν αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι υποκατάστατο, είναι συμπλήρωμα της «σκληρής» (βλ. στρατιωτικής).
Σε συνεργασία με το defence-point.gr
Σχόλια