Alexander Dugin: Η Τάξη των Μεγάλων Δυνάμεων: Η Νέα Γεωπολιτική Πραγματικότητα του Τραμπ.
Σήμερα, η γεωγραφία της νέας παγκόσμιας τάξης που ο Τραμπ και οι υποστηρικτές του είναι αποφασισμένοι να χτίσουν γίνεται όλο και πιο ξεκάθαρη. Αυτή τη φορά, ο Τραμπ 2.0 είναι σταθερά αποφασισμένος να αποκοπεί τόσο από τον αριστερό-φιλελεύθερο παγκοσμιοποιητισμό όσο και από τους νεοσυντηρητικούς (που, στην ουσία, είναι απλώς μια άλλη μορφή παγκοσμιοποιητών) και αρνείται να συμβιβαστεί με τα σχέδιά τους. Διακόπτει τους δεσμούς με το παρελθόν και θέτει το αμερικανικό αεροπλανοφόρο σε νέα πορεία. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Το μοντέλο των διεθνών σχέσεων που ακολουθεί ο Τραμπ μπορεί να περιγραφεί ως η «Τάξη των Μεγάλων Δυνάμεων». Αυτό αποτελεί λογική επέκταση ολόκληρης της ιδεολογίας MAGA — «Κάνε την Αμερική Μεγάλη Ξανά». Το ίδιο το όνομα υπογραμμίζει ότι δεν πρόκειται για τη Δύση, ούτε για την εξάπλωση της φιλελεύθερης δημοκρατίας παγκοσμίως, ούτε για τον Ατλαντισμό, αλλά συγκεκριμένα για τις Ηνωμένες Πολιτείες ως έθνος-κράτος. Σύμφωνα με το όραμα του Τραμπ, αυτό το κράτος πρέπει να απελευθερωθεί πλήρως από τον παγκοσμιοποιητισμό, μαζί με τους περιορισμούς, τις υποχρεώσεις και τις επιταγές που συνδέονται με αυτόν. Στα μάτια του Τραμπ, σχεδόν όλοι οι υπάρχοντες διεθνείς θεσμοί αντικατοπτρίζουν την παλιά τάξη, ενώ εκείνος επιδιώκει να δημιουργήσει μια νέα. Αυτό ισχύει για τα πάντα — τον ΟΗΕ, το ΝΑΤΟ, τον ΠΟΕ, τον ΠΟΥ και όλους τους άλλους υπερεθνικούς οργανισμούς. Τους θεωρεί όλους δημιουργήματα των φιλελευθέρων και των παγκοσμιοποιητών, ενώ ο ίδιος στέκεται σταθερά και με συνέπεια στις αρχές του ρεαλισμού.
Οι ρεαλιστές και οι φιλελεύθεροι είναι οι δύο κύριες σχολές σκέψης στις διεθνείς σχέσεις, που αντιτίθενται η μία στην άλλη σε όλες τις πτυχές, ιδιαίτερα στη θεμελιώδη κατανόηση της κυριαρχίας. Οι ρεαλιστές θεωρούν την κυριαρχία απόλυτη, ενώ οι φιλελεύθεροι τη βλέπουν ως σχετική, επιδιώκοντας να υποτάξουν τις εθνικές διοικήσεις σε μια ανώτερη διεθνή αρχή. Κατά την άποψή τους, αυτό θα πρέπει τελικά να οδηγήσει στην ενοποίηση της ανθρωπότητας και στη δημιουργία μιας Παγκόσμιας Κυβέρνησης. Οι ρεαλιστές το απορρίπτουν κατηγορηματικά, θεωρώντας το επίθεση στην ελευθερία και την ανεξαρτησία των κρατών. Γι’ αυτό οι υποστηρικτές του Τραμπ αποκαλούν τους παγκοσμιοποιητές «Βαθύ Κράτος» — την οντότητα που επιδιώκει να υποτάξει την πολιτική των ΗΠΑ σε μια υπερεθνική ατζέντα.
Ένα πρωτότυπο της παγκοσμιοποιητικής πολιτικής μπορεί να βρεθεί στα «Δεκατέσσερα Σημεία» του Γούντροου Γουίλσον, τα οποία, μετά τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, περιέγραψαν τον ρόλο των ΗΠΑ ως παγκόσμιας δύναμης υπεύθυνης για την προώθηση της φιλελεύθερης δημοκρατίας σε πλανητική κλίμακα. Ο Τραμπ, από την άλλη πλευρά, στο πνεύμα της ρεαλιστικής σχολής, κλίνει προς το προηγούμενο Δόγμα Μονρόε — «Η Αμερική για τους Αμερικανούς», το οποίο συνεπάγεται την αποφυγή ενεργού εμπλοκής στην ευρωπαϊκή πολιτική και την άρνηση παρέμβασης στις εσωτερικές υποθέσεις κρατών πέρα από την αμερικανική ήπειρο (και ακόμη και τότε, μόνο όταν τα γεγονότα στις Αμερικές επηρεάζουν άμεσα τα εθνικά συμφέροντα των ΗΠΑ).
Ωστόσο, πρέπει να σημειωθεί ότι ο Τραμπισμός διαφέρει σε ορισμένα σημεία από τον κλασικό ρεαλισμό. Για τον Τραμπ, δεν έχει σημασία μόνο η νομική κατάσταση της κυριαρχίας, αλλά κάτι πιο κρίσιμο — η ικανότητα ενός κράτους να κατακτήσει, να εδραιώσει, να ενισχύσει και να υπερασπιστεί την ανεξαρτησία του απέναντι στον πιο σοβαρό πιθανό αντίπαλο. Έτσι, δεν πρόκειται για κυριαρχία γενικά, αλλά για πραγματική κυριαρχία, που υποστηρίζεται από αντίστοιχο όγκο πόρων — οικονομικών, στρατιωτικών, δημογραφικών, εδαφικών, φυσικών, πνευματικών, τεχνολογικών, πολιτιστικών και ούτω καθεξής.
Ο διακεκριμένος Αμερικανός μελετητής των διεθνών σχέσεων, Στίβεν Κράσνερ, επίσης υπέρμαχος του ρεαλισμού, αποκάλεσε την καθαρά νομική ονομαστική κυριαρχία «φαντασία» και ακόμη «υποκρισία». Ο Τζον Μίρσχαϊμερ, κλασικός ρεαλιστής, έχει την ίδια άποψη. Ο Ντόναλντ Τραμπ συμμερίζεται αυτή την προοπτική. Κατά τη γνώμη τους, η αληθινή — πραγματική — κυριαρχία μπορεί να ανήκει μόνο σε μια μεγάλη δύναμη. Κατά συνέπεια, ο ρεαλισμός αναβαθμίζεται σε ένα επίπεδο που δεν περιλαμβάνει απλώς συνηθισμένα κράτη, αλλά πλήρως ανεπτυγμένα, αυτάρκη πολιτισμικά κράτη. Αυτή είναι η παγκόσμια τάξη που ο Τραμπ οραματίζεται ως χάρτη πορείας για τη γεωπολιτική του επανάσταση. Από τη μια πλευρά, είναι μια πλήρης απόρριψη του παγκοσμιοποιητισμού· από την άλλη, είναι μια κίνηση προς την περιφερειακή ολοκλήρωση «μεγάλων χώρων», που είναι απαραίτητη για την αυτάρκεια και την αυτονομία μιας μεγάλης δύναμης.
Από αυτό προκύπτει η λογική πορεία προς την προσάρτηση του Καναδά και της Γροιλανδίας, καθώς και η προτεραιότητα στις σχέσεις με τη Λατινική Αμερική σε ένα παράδειγμα που θα ωφελούσε περισσότερο τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Είναι ενδιαφέρον να σημειωθεί η αμφισημία του συνθήματος MAGA. Δεν είναι απολύτως σαφές τι εννοείται με την «Αμερική». Μόνο οι ΗΠΑ; Ή όλη η Βόρεια Αμερική (συμπεριλαμβανομένων του Καναδά και της Γροιλανδίας); Ή ίσως όλες οι Αμερικές, συμπεριλαμβανομένης της Νότιας Αμερικής; Αυτή η αμφισημία δεν είναι τυχαία. Ανοίγει τον ορίζοντα ενός «μεγάλου χώρου» χωρίς να θέτει εκ των προτέρων σαφή όρια. Επιπλέον, η έκκληση του Τραμπ να κάνει την Αμερική μεγάλη ξανά μπορεί να ερμηνευθεί ως έκκληση για την εδαφική της επέκταση. Με παρόμοιο τρόπο χρησιμοποιείται ο όρος «Ρωσικός Κόσμος», που εκτείνεται πέρα από τα σύνορα της Ρωσικής Ομοσπονδίας με αόριστα όρια. Ο «Ρωσικός Κόσμος» είναι συνώνυμος με το ρωσικό πολιτισμικό κράτος, δηλαδή τη Μεγάλη Ρωσία.
Ο Τραμπ, με τη σειρά του, σκέφτεται με όρους του δικού του πολιτισμικού κράτους — της Μεγάλης Αμερικής. Ταυτόχρονα, δεν βιάζεται, ούτε σκοπεύει, να εγκαταλείψει την ηγεμονία — τουλάχιστον σε περιφερειακό επίπεδο. Αλλά αλλάζει το αντικείμενο αυτής της ηγεμονίας. Δεν είναι πλέον μια φιλελεύθερη παγκόσμια τάξη βασισμένη σε συνεχώς μεταβαλλόμενους κανόνες και την υφαρπαγή της εξουσίας από διεθνείς κοσμοπολίτικες ελίτ (στο πνεύμα του παγκόσμιου προγράμματος «Ανοιχτή Κοινωνία» του Τζορτζ Σόρος), όπως το οραματίστηκε το Βαθύ Κράτος, το οποίο ο Τραμπ διέλυσε. Αντίθετα, είναι η ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών ως μεγάλη δύναμη μεταξύ άλλων μεγάλων δυνάμεων που διαθέτουν πραγματική — όχι ονομαστική — κυριαρχία και είναι ικανές να ανταγωνιστούν τις ΗΠΑ με τον έναν ή τον άλλον τρόπο.
Πόσες μεγάλες δυνάμεις προβλέπει η νέα τάξη του Τραμπ; Ο καθηγητής Μίρσχαϊμερ αναγνωρίζει μόνο τρεις: τις ΗΠΑ, την Κίνα και, λίγο πίσω από τις δύο πρώτες, τη Ρωσία. Παραμένει σκεπτικός για την Ινδία, πιστεύοντας ότι δεν έχει συσσωρεύσει ακόμη το απαραίτητο δυναμικό για να ανταγωνιστεί σοβαρά τις άλλες. Ωστόσο, υπάρχουν και άλλες απόψεις — ορισμένοι υποστηρίζουν ότι και η Ινδία μπορεί να χαρακτηριστεί ως πολιτισμικό κράτος. Ωστόσο, όσον αφορά τις ΗΠΑ, την Κίνα και τη Ρωσία, σχεδόν όλοι οι ρεαλιστές συμφωνούν: αυτά τα ισχυρά έθνη — αν και ισχυρά με διαφορετικούς τρόπους — διαθέτουν το ελάχιστο απαραίτητο για να διεκδικήσουν το καθεστώς της μεγάλης δύναμης.
Έτσι, αντί για τον διπολικό κόσμο του Ψυχρού Πολέμου, αντί για τον μονοπολικό νεοσυντηρητικό κόσμο, ή τον μη πολικό κόσμο των φιλελεύθερων παγκοσμιοποιητών, ο Τραμπισμός οραματίζεται έναν τριπολικό ή τετραπολικό κόσμο, με μια ισορροπία δυνάμεων που καθορίζει την αρχιτεκτονική της μελλοντικής παγκόσμιας τάξης. Αυτό θα απαιτήσει την επανίδρυση σχεδόν όλων των διεθνών θεσμών, ώστε να αντικατοπτρίζουν τις πραγματικές πραγματικότητες αντί να είναι φαντάσματα προηγούμενων εποχών, που δεν είναι πλέον αγκυροβολημένα στη συγκεκριμένη πραγματικότητα.
Ένα τέτοιο σχέδιο μπορεί να φαίνεται αρκετά παρόμοιο με την πολυπολικότητα. Πράγματι, ο Υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ, Μάρκο Ρούμπιο, αναγνώρισε πρόσφατα ότι ζούμε σε έναν πολυπολικό κόσμο. Η Κίνα, η Ρωσία και η Ινδία θα συμφωνούσαν εύκολα με αυτή την αλήθεια, καθώς διαθέτουν ήδη όλα τα χαρακτηριστικά των πόλων. Ωστόσο, ο Τραμπ υιοθετεί μια εξαιρετικά κριτική στάση απέναντι στο πολυπολικό μπλοκ των BRICS, το οποίο περιλαμβάνει σχεδόν όλους τους μεγάλους πολιτισμούς και λειτουργεί ως θεσμική και συμβολική ενσάρκωση της πολυπολικότητας.
Για τον Τραμπ, η Κίνα εμφανίζεται ως ο πιο σοβαρός ανταγωνιστής και ακόμη αντίπαλος. Πιθανότατα βλέπει τα BRICS ως μια δομή όπου η Κίνα διαδραματίζει κεντρικό ρόλο ως το πιο ισχυρό κράτος — οικονομικά, τεχνολογικά και ούτω καθεξής. Επιπλέον, σε αντίθεση με την έννοια του Τραμπ για μια τάξη μεγάλων δυνάμεων, τα BRICS περιλαμβάνουν όχι μόνο πλήρως εδραιωμένες μεγάλες δυνάμεις αλλά και αναδυόμενα πολιτισμικά μπλοκ, όπως ο ισλαμικός κόσμος, η Αφρική και η Λατινική Αμερική. Αυτό μετατρέπει τα BRICS σε εξαρχία, και μαζί με τον δυτικό πολιτισμό, σε επταρχία.
Ο Τραμπ, στο πνεύμα του ψυχρού ρεαλισμού και του αμερικανικού pragmatism, είναι σκεπτικός απέναντι σε οτιδήποτε εικονικό ή δυνητικό — δηλαδή, κάτι που είναι απλώς δυνατό αλλά δεν έχει ακόμη πραγματοποιηθεί. Η στάση του είναι ουσιαστικά: «Πρώτα γίνε μεγάλη δύναμη, μετά θα μιλήσουμε». Οποιαδήποτε συμμαχία πέρα από την επιρροή των ΗΠΑ — ειδικά μια που αντιτίθεται σε αυτήν — θα θεωρηθεί απειλή.
Πού ταιριάζει η Ευρωπαϊκή Ένωση σε αυτή την εικόνα; Οι Βρυξέλλες, μετά την αλλαγή της αμερικανικής διοίκησης, βρίσκονται σε δύσκολη θέση. Μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Ευρώπη έγινε μια είδους επαρχία ή ακόμη και στρατιωτικο-πολιτική αποικία της Αμερικής. Αλλά με τη στροφή του Τραμπ μακριά από τον παγκοσμιοποιητισμό, η ΕΕ πρέπει είτε να διαλυθεί είτε να υποστεί ριζική μεταμόρφωση.
Ορισμένα ευρωπαϊκά έθνη — η Ουγγαρία, η Σλοβακία, η Σερβία (που δεν είναι μέλος της ΕΕ), η Κροατία, και σε κάποιο βαθμό η Ιταλία και η Πολωνία — τείνουν να ακολουθήσουν τον Τραμπ και να υιοθετήσουν το σύνθημα MEGA: «Κάνε την Ευρώπη Μεγάλη Ξανά». Άλλα βρίσκονται σε σύγχυση, παλεύοντας να διατηρήσουν την προηγούμενη παγκοσμιοποιητική πορεία χωρίς την υποστήριξη των ΗΠΑ. Το μέλλον της Ευρώπης εξαρτάται πλέον από το αν θα υιοθετήσει την πραγματική κυριαρχία και τις παραδοσιακές αξίες — ή θα χαθεί.
Ο πάγος του παλιού κόσμου σπάει. Η απόψυξη έχει αρχίσει.
Αλεξάντερ Ντούγκιν
=============
Η εγκατάλειψη των συμμάχων από τον Ντόναλντ Τραμπ είναι πραγματική και θα διαρκέσει
Ο Ουίνστον Τσόρτσιλ λέγεται ότι είπε κάποτε ότι η Αμερική κάνει το σωστό αφού εξαντλήσει τις εναλλακτικές λύσεις. Ο Ντόναλντ Τραμπ ανέτρεψε αυτόν τον αφορισμό. Τις τελευταίες 10 ημέρες, έχει κάνει στάχτη 80 χρόνια μεταπολεμικής αμερικανικής ηγεσίας. Εκείνοι που πίστευαν ότι η Αμερική ήταν φίλος ή σύμμαχος, κυρίως η Ουκρανία και το ΝΑΤΟ, απορρίπτουν τις πάλαι ποτέ ασφαλείς υποθέσεις για να αντιμετωπίσουν έναν κόσμο στον οποίο η Αμερική είναι ένα ανίκητο αρπακτικό. Χώρες που αντιμετωπίστηκαν από την Ουάσιγκτον ως αντίπαλοι, κυρίως η Ρωσία του Βλαντιμίρ Πούτιν, γίνονται ξαφνικά φίλοι της Αμερικής.
Υπήρξαν στιγμές στην ιστορία, που οι ΗΠΑ επέδειξαν τον χαρακτήρα τους ως παγκόσμιου ηγέτη, όπως η αποκήρυξη του αγγλογαλλικού ιμπεριαλισμού από τον Ντουάιτ Αϊζενχάουερ στην κρίση του Σουέζ το 1956 ή η προτροπή του Ρόναλντ Ρίγκαν το 1987 προς τη Σοβιετική Ένωση να γκρεμίσει το Τείχος του Βερολίνου. Και καθόρισαν την ιδέα του κόσμου για την Αμερική.
Ο ισχυρισμός του Τραμπ αυτή την εβδομάδα ότι η Ουκρανία «δεν έπρεπε να είχε ξεκινήσει ποτέ» τον πόλεμο είναι η σκοτεινή εκδοχή αυτών. Ο απολογισμός του ότι η Ρωσία προκλήθηκε να εισβάλει στην Ουκρανία προήλθε κατευθείαν από τα σημεία συζήτησης του Πούτιν. Το ίδιο ήταν και η ομιλία του JD Vance για την Ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου στο Μόναχο, στην οποία ο αντιπρόεδρος των ΗΠΑ αναγνώρισε τη φιλελεύθερη δημοκρατία ως την πραγματική απειλή της Ευρώπης εκ των έσω.
Αυτές οι στιγμές θα μείνουν στη μνήμη ως αποφράδες. Τι μας λένε για αυτό που έρχεται; Πρώτον, δεν πρέπει να υπάρχει αμφιβολία ότι η περιφρόνηση του Τραμπ για τους συμμάχους και ο θαυμασμός για τους ισχυρούς άνδρες είναι πραγματική και θα διαρκέσει. Κατά την πρώτη του θητεία, τα ένστικτα του Τραμπ περιορίστηκαν από τους πιο παραδοσιακούς Ρεπουμπλικάνους γύρω του. Το Trump 2.0 είναι η πραγματική ιστορία.
Είναι απολύτως πιθανό ότι πρόσωπα όπως ο Marco Rubio, ο υπουργός Εξωτερικών του, ή ο Mike Waltz, ο σύμβουλός του για την εθνική ασφάλεια, εξακολουθούν να πιστεύουν στη συμμαχία υπό την ηγεσία των ΗΠΑ που ο καθένας υποστήριζε κάποτε. Οι προσωπικές τους σκέψεις είναι άσχετες. Ο καθένας επέδειξε πίστη στο ληστρικό όραμα του Τραμπ για την Αμερική σε συνομιλίες με Ρώσους ομολόγους στη Σαουδική Αραβία αυτή την εβδομάδα. Η Ουκρανία, το αντικείμενο των διαπραγματεύσεων, δεν προσκλήθηκε. Ούτε η Ευρώπη. Εάν δεν είστε στο τραπέζι, είστε στο μενού.
Δεύτερον, ο Τραμπ μόλις ξεκινάει. Η απόρριψη του Ζελένσκι ως «δικτάτορα χωρίς εκλογές» προμηνύει το ανησυχητικό περίγραμμα μιας ειρηνευτικής διευθέτησης. Ο Βανς χαρακτήρισε τον Ζελένσκι «ντροπιαστικό» επειδή κατηγόρησε τον Τραμπ ότι ζει σε μια «φούσκα παραπληροφόρησης». Η ιδέα ότι η Ουκρανία έχει υποστεί βάναυση επίθεση και αντιμετωπίζει πιθανή εξαφάνιση απορρίπτεται ως σηματοδότηση φιλελεύθερων αρετών, όπως η DEI ή τα συνταγματικά προστατευτικά κιγκλιδώματα.
Ο Τραμπ είναι ενστικτωδώς αφοσιωμένος στην ιδέα ότι ο κόσμος είναι μια ζούγκλα στην οποία οι μεγάλοι παίκτες παίρνουν αυτό που θέλουν. Ως εκ τούτου, θα ήταν λάθος να ευτελιστούν τα επαναλαμβανόμενα σχέδιά του στη Γροιλανδία, τη Διώρυγα του Παναμά, τη Λωρίδα της Γάζας και ακόμη και τον Καναδά. Χωρίζει τον κόσμο σε σφαίρες ενδιαφέροντος. Υπάρχει μια συνέπεια στη συμπάθεια του Τραμπ με τους ισχυρισμούς του Πούτιν για την αυλή της Ρωσίας. Υπάρχει επίσης μια συμμετρία στην επαναβεβαίωση του Δόγματος Μονρό από τον Τραμπ στο οποίο οι ΗΠΑ έχουν κυριαρχία στο δυτικό ημισφαίριο.
Κάποιοι έχουν προβλέψει στον Τραμπ μια έξυπνη σκακιστική κίνηση με την οποία παρασύρει τη Ρωσία μακριά από τη συνεργασία της με την Κίνα «χωρίς όρια», αντίστροφα από αυτό που έκανε ο Ρίτσαρντ Νίξον στον Ψυχρό Πόλεμο. Αλλά αυτό είναι ευσεβής πόθος. Οποιοσδήποτε τέτοιος ελιγμός θα είχε νόημα μόνο σε συνεννόηση με τους συμμάχους της Αμερικής. Ενώ υπόσχεται να άρει τις κυρώσεις στη Ρωσία, ο Τραμπ είναι έτοιμος για έναν νέο διατλαντικό εμπορικό πόλεμο. Μετά από τρεις γενιές ηγεσίας των ΗΠΑ, είναι πάντα δελεαστικό να πιστεύουμε ότι ο Τραμπ δεν εννοεί αυτό που λέει. Ίσως αυτό είναι μια προσποίηση σε κάποια μεγάλη τέχνη της συμφωνίας. Αλλά οι σύμμαχοι και οι παλιοί φίλοι πρέπει να διώξουν αυτές τις αυτοκαταπραϋντικές σκέψεις. Με τον Τραμπ, αυτό που βλέπεις είναι αυτό που παίρνεις. Η Αμερική έχει γυρίσει.
Σχόλια