Έχοντας ζωντανό μέσα μου τον απόηχο του ηρωικού Αντιαποικιακού Αγώνα της Κύπρου, όπως υμνείται στον Αποχαιρετισμό του Γιάννη Ρίτσου, προσλαμβάνω με πολύ βαθιά συγκίνηση κάθε Ελλαδίτικο ή Κυπριακό “μήνυμα”, που, αντιστρατευόμενο την εθνική… αβελτηρία, συνεισφέρει στο να είναι σωστά ενημερωμένη, έλλογη και άγρυπνη η πατριωτική συνείδησή μας. Έτσι ώστε και η “ίαση” του μεγάλου εθνικού τραύματος της διχοτομημένης Μεγαλονήσου να είναι (αυτονόητα!) υπαρξιακή εθνική αναγκαιότητα και απόλυτη εθνική προτεραιότητα. ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΕΔΩ
Χωρίς κανένα περιθώριο πονηρών επικαλύψεων, ελαστικοποιήσεων και… ουδετεροποιήσεων, όπως στη σπαταλημένη μεταπολιτευτική πεντηκονταετία: άλλοτε με το «η Κύπρος κείται… μακράν», άλλοτε με «το Κυπριακό στο ράφι» και άλλοτε συνεργώντας σε εκτρωματικές “λύσεις” όπως το “Σχέδιο Ανάν”. Με έρπουσα, πάντοτε, την απο/κυπροποίηση του εθνικού αισθήματος στην Ελλάδα και την απο/ελληνοποίησή του στην Κύπρο. Ένα τέτοιο πυκνό “μήνυμα”, εκ Κύπρου, προσέλαβα αυτές τις μέρες, διαβάζοντας, τις 202 σελίδες του βιβλίου του Κώστα Βενιζέλου “Μυστικά και Αλήθειες”, εκδ. Ρίζες.
Όπου, μετά το Πρώτο κεφάλαιο, με την ερευνητική τεκμηρίωση
επιβεβαιούμενων κινήσεων για «αντάρτικο» στην Κύπρο κατά του προδοτικού
πραξικοπήματος της χούντας των Αθηνών, ακολουθεί το Δεύτερο, με τη
συγκλονιστική καταγραφή μαρτυριών για το φρικώδες έγκλημα του βιασμού
υπερ/επτακοσίων γυναικών της Κύπρου, με ανήλικες και εγκύους μεταξύ
αυτών, ακόμα και ανδρών, απ’ τις κτηνώδεις ορδές του “Αττίλα”, κι ύστερα
το Τρίτο, με την ερευνητική “ανάγνωση” πέντε καθημερινών εφημερίδων,
εκφραστικών των βασικών πλευρών της κυπριακής πολιτικής ζωής, που
φωτίζεται εις βάθος το πώς προσέγγισαν τα τραγικά γεγονότα του
πραξικοπήματος και της Εισβολής.
Κι όπου τα τρία αυτά κεφάλαια μαζί, με τα όσα φωτίζουν και κομίζουν, “δικάζουν”, μεταξύ άλλων, εμάς τους Ελλαδίτες, όχι μόνο για τις ευθύνες μας για την Κυπριακή Τραγωδία, αλλά και για τη στάση μας στη μεταπολιτευτική πεντηκονταετία. Θυμίζοντάς μας ότι η Κύπρος πλήρωσε τα πολύ ακριβά αφετηριακά της “διόδια”, αλλά και ότι η εκπλήρωση του εθνικού χρέους αρχίζει, για όλον τον Ελληνισμό, με την “ίαση” του εθνικού τραύματος στο δικό της κορμί. Που είναι, αν ξέρουμε εθνική… ανάγνωση, υπαρξιακό εθνικό τραύμα.
Κι όλα αυτά, με επένδυση στη γραφή του πολύ βασικών στοιχείων, που την καθιστούν έγκριτη και έγκυρη γραφή, όπως:
- Καλή χρήση της γλώσσας, εύληπτα απλής και λιτής, όπως είναι καλά δουλεμένη στο αμόνι της εγγράμματης και απαιτητικής δημοσιογραφίας.
- Σοβαρό ερευνητικό υπόβαθρο και, συνακόλουθα, πειστική τεκμηρίωση των γραφομένων, με επιβεβαιούμενη, απ’ την όλη γραφή, την εγκυρότητά τους.
- Ποιοτική, τέλος, ιδεολογική και πατριωτική διάσταση του λόγου, με τη διακριτικότητα και το μέτρο, το ήθος και το ύφος, που χαρακτηρίζουν συγγραφείς εθνικής ευθύνης και αισθητικών αξιώσεων.
“Μυστικά και αλήθειες”
Με επίγνωση πως δεν γίνεται, στο σύντομο τούτο σημείωμα, να μην αδικήσω τα κομιζόμενα για την Κυπριακή τραγωδία, θα ολοκληρώσω με πολύ λίγες, ενδεικτικά υποψιαστικές του περιεχομένου τους, κρίσιμες παρατηρήσεις στα τρία κεφάλαια του βιβλίου “Μυστικά και Αλήθειες”. Στο πρώτο, όπου, φωτίζοντας, για πρώτη, μάλιστα, φορά, την… ατελέσφορη, λόγω “Αττίλα”, διάθεση/απόπειρα για «αντάρτικο κατά των πραξικοπηματιών», μας γνωρίζει πως η «αντιστασιακή ιδιότητα», ταυτοτική του Ελληνισμού κατά Σβορώνο, ηρωικά ενεργή τόσο στον Αντιαποικιακό αγώνα, όσο και στην υπεράσπιση της πατρώας γης κατά την «εισβολή του Αττίλα», δεν έλειψε, με το αξιακό της γονιδίωμα, ούτε από αυτή την πολύ μαύρη σελίδα, με το εμφύλιο στίγμα της, στην ιστορία της Κύπρου.
Με όλη τη σημασία που έχει, έστω κι ως υποσχετική δυνητικότητα, σε καιρούς σαν τους δικούς μας, που ψάχνουμε τα πατριωτικά … υπόλοιπα της «συλλογικής ψυχής» του Ελληνισμού (Ελλαδικού, Κυπριακού και Ομογενειακού).
Στο Δεύτερο, όπου, επίσης, φωτίζοντας με συγκλονιστικές μαρτυρίες το μέγα έγκλημα του βιασμού των Κυπρίων γυναικών απ’ τον «Αττίλα», που είναι απ’ τα ειδεχθέστερα εγκλήματα πολέμου, δεν μας θυμίζει μόνο πως είναι ένα ατιμώρητο έγκλημα, αλλά και ότι ο θεωρούμενος «πολιτισμένος… Δυτικός κόσμος» έκλεισε τα μάτια του μπροστά του. Και εξακολουθεί να τα κλείνει, σαν να μην… έγινε(!) όπως κάνει και με τον Νεο/οθωμανικό επεκτατισμό της «συμμάχου Τουρκίας». Με συμπλέοντες, δυστυχώς, σ’ αυτές τις «αναγνώσεις» και τους… δικούς μας «Ανανο/πρεσπιστές»…
Σχόλια