Οι παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις παραπαίουν. Τραμπ, Φάρατζ και οι όμοιοί τους επιβάλλουν τους δικούς τους ρυθμούς.
Η κλίμακα της αναταραχής στην πολιτική τάξη που βιώνουμε είναι συγκρίσιμη, τουλάχιστον, με εκείνη του New Deal του Franklin Delano Roosevelt ή της εξέγερσης του Ronald Reagan ενάντια στη μεταπολεμική συναίνεση. Μια πολιτική αλλαγή συνήθως περιλαμβάνει δύο στάδια. Το πρώτο είναι η εξάντληση των παλιών μεθόδων. Για μεγάλο χρονικό διάστημα, αρχίζουν να θεωρούνται ολοένα και πιο ξεπερασμένες, η ικανότητά τους να επιλύουν προβλήματα μειώνεται αισθητά και η δημοτικότητάς τους σταδιακά μειώνεται.
Τότε μια νέα πολιτική φιγούρα –ή κίνημα– έρχεται στην εξουσία, αποφασισμένη να ανατρέψει την προηγούμενη τάξη πραγμάτων, συχνά με έναν ημιτελή, χαοτικό ή ανεύθυνο τρόπο στην αρχή, και μερικές φορές με την πάροδο του χρόνου. Αυτό είναι και το μοτίβο που ακολούθησε το φαινόμενο Τραμπ.
Σε όλο τον δυτικό κόσμο, οι παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις χάνουν έδαφος. Στην Ευρώπη, οι μετριοπαθείς έχουν αποδειχθεί ανίκανοι να προσφέρουν ένα βιώσιμο όραμα για το οικονομικό μέλλον της ηπείρου ή να λάβουν υπόψη τις απαιτήσεις των ψηφοφόρων που απαιτούν να ελέγχονται τα σύνορά τους. Ως αποτέλεσμα, τα κόμματα που είχαν συνηθίσει να είναι γίγαντες του μεταπολεμικού πολιτικού τοπίου έγιναν νάνοι. Στη Γαλλία, οι σοσιαλιστές και η Κεντροδεξιά έχουν σχεδόν εξαφανιστεί από τα ραντάρ. Στη Γερμανία, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα βρισκόταν στο 15% στις δημοσκοπήσεις ενόψει των ομοσπονδιακών εκλογών στο τέλος του μήνα. Στη Βρετανία, οι δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι το Μεταρρυθμιστικό Κόμμα του Νάιτζελ Φάρατζ προηγείται των Εργατικών και των Συντηρητικών.
Στις Ηνωμένες Πολιτείες, τα κόμματα της παλιάς τάξης δεν τα πηγαίνουν πολύ καλύτερα. Οι Ρεπουμπλικάνοι έχουν συνθηκολογήσει πλήρως με την επέλαση Τραμπ. Το κόμμα του Ρόναλντ Ρίγκαν δεν υπάρχει πια και όποιες προσπάθειες να αναστηθεί είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα αποτύχουν. Οι Δημοκρατικοί, από την πλευρά τους, δεν ήταν τόσο αντιδημοφιλείς εδώ και δεκαετίες, εν μέρει επειδή αρνούνται τη φύση τους. Οι Δημοκρατικοί υποψήφιοι όπως η Καμάλα Χάρις μπορεί να συνεχίσουν να επαναλαμβάνουν πιστά ότι είναι το κόμμα των εργαζομένων, αλλά το εκλογικό τους αποτύπωμα δείχνει περισσότερο να είναι πλέον το κόμμα των υψηλών εισοδημάτων.
Πρόθεσή μου δεν είναι να δαιμονοποιήσω ή να γελοιοποιήσω αυτές τις πολιτικές δυνάμεις. Ομολογώ, εξάλλου, ότι συνεχίζω να ταυτίζομαι με αυτές ενστικτωδώς. Αλλά κάθε προσπάθεια για μια ειλικρινή διάγνωση της πολιτικής στιγμής που ζούμε πρέπει να ξεκινά με την αναγνώριση ότι, τουλάχιστον με τη σημερινή τους μορφή, μοιάζουν πλέον με λείψανα ενός πεθαμένου παρελθόντος : κομπάρσοι που συνεχίζουν να λένε τις φθαρμένες ατάκες τους ενώ το κοινό έχει από καιρό εγκαταλείψει το θέατρο για να κοιτάξει αλλού. Το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να κοιτάξουμε τον εαυτό μας στον καθρέπτη. Το να συναγωνιζόμαστε στο ποιος θα χαρακτηρίσει τον Τραμπ με τα χειρότερα επίθετα απλώς επιδεινώνουμε την κατάσταση.
Yascha Mounk
Le Point
19/2/25
Les forces politiques traditionnelles sont à bout de souffle. Trump, Farage et consorts imposent leur rythme. L’Occident peut-il encore freiner la chute ?
via Babis Georges Petrakis
==============
---------------------
Σχόλια