Δημήτρης Στεργίου
1. Η αρχή της πρωθυπουργικής θητείας του σημαδεύτηκε με το… τέλος του «Οικονομικού Ταχυδρόμου»!
Η θλιβερή ιστορία έκπτωσης του Γιάννη Μαρίνου από τη διεύθυνση του ιστορικού περιοδικού ύστερα από 33 χρόνια και τοποθέτησής μου στο ψυγείο, λόγω ενοχλητικής έρευνας για ψηφοθηρικές δαπάνες σοκ που δημοσίευσα στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» στις 22 Αυγούστου του 1996
Αναμνήσεις με άγνωστες ιστορίες και επεισόδια του Δημήτρη Στεργίου
Φωτογραφία: Η πρώτη σελίδα της … μοιραίας, όπως καταδείχθηκε, αποκαλυπτικής έρευνας που δημοσιεύθηκε στον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» στις 22 Αυγούστου του 1996 από την ταπεινότητά μου ως αρχισυντάκτη και που προκάλεσε την μήνιν του Κώστα Σημίτη
Ο Κώστας Σημίτης, ο οποίος πέθανε στις 5 Ιανουαρίου σε ηλικία 88 ετών, είχε ακούσει και δει και σε βίντεο ζων σε βίντεο που προβλήθηκε σε ειδική τιμητική εκδήλωση τον Νοέμβριο του 2023 όλα αυτά τα «αγιοποιητικά» λέγονται και ανακοινώνονται σήμερα μετά τον θάνατό του από όλο το πολιτικό φάσμα, σε σημείο μάλιστα που δίνουν την εντύπωση ότι σε λίγο η χώρα μας θα εντάξει κι άλλον ένα πρώην πρωθυπουργό στο «πάνθεον» των … «Εθναρχών» ή των «Μεγάλων Ελλήνων». Οι γνωστές, οι συνήθεις υπερβολές, στη χώρα της Φαιδράς Πορτοκαλέας, όπου τίποτε δεν κρίνεται προς το τελευταίο εφιαλτικό εκβάν, όπως πρότεινε ο Δημοσθένης («Ολυνθιακός» Α), δηλαδή από ποιους και πώς έχει φτάσει σήμερα η χώρα στο τελευταίο του κακού της σκάλας το σκαλί, προς πλήρη δικαίωση της ρήσης του Γιάννη Μακρυγιάννη πριν από … 180 χρόνια «Πατρίδα, πατρίδα, ήσουνε άτυχη από ανθρώπους να σε κυβερνήσουν» («Απομνημονεύματα»).
Στις 6 Νοεμβρίου του 2023 διοργανώθηκε από το «Δίκτυο για τη Μεταρρύθμιση στην Ελλάδα και την Ευρώπη», το «Ινστιτούτο Ζακ Ντελόρ» και το ηλεκτρονικό περιοδικό «Μεταρρύθμιση,» με την υποστήριξη του Οικονομικού Φόρουμ Δελφών, στο Ίδρυμα Μείζονος Ελληνισμού ειδική εκδήλωση προς τιμήν του πρώην πρωθυπουργού Κώστα Σημίτη. Εκεί, ως να επρόκειτο για νεκρολογική εκδήλωση, κατά την οποία, ως γνωστόν, συχνά εκφωνούνται «ηρωικοί» επικήδειοι, ο πρώην πρωθυπουργός ετιμήθη ζων και μάλιστα με την παρουσίαση των σημαντικότερων σταθμών της ζωής του, της προσωπικής και της πολιτικής, σε βίντεο και με δηλώσεις της Άννας Διαμαντοπούλου, υπουργού των κυβερνήσεων του Κώστα Σημίτη και νυν προέδρου του παραπάνω Δικτύου, που διοργάνωσε την εκδήλωση, όπως ότι «ο Κώστας Σημίτης ανήκει σε εκείνους τους μεγάλους ηγέτες που προίκισαν την Ελλάδα με πολιτικές μεγάλων οριζόντων και με επιτεύγματα μεγάλων στόχων».
Δηλαδή, και τότε και σήμερα και σε κάθε περίπτωση «τεθνεώτος» δημόσιου προσώπου χρησιμοποιείται λανθασμένα η γνωστή φράση της προς «Ρωμαίους Επιστολής» (6.7) του αποστόλου Παύλου « ὁ γὰρ ἀποθανὼν δεδικαίωται ἀπὸ τῆς ἁμαρτίας», που σημαίνει «διότι εκείνος που πέθανε έχει πια ελευθερωθεί από τον κίνδυνο της αμαρτίας (δεδομένου ότι ο πεθαμένος και νεκρός ούτε πειράζεται ούτε αμαρτάνει).
Αλλά, η ιστορία, η πολιτική, η κοινωνική, η οικονομική, δεν γράφεται με τέτοιες υπερβολές, «αβασανίστως» και «αταλαιπώρως, όπως έλεγε ο Θουκυδίδης, εκατέρωθεν, δηλαδή από φίλους και εχθρούς ή αντιπάλους του πρώην πρωθυπουργού, αλλά με υπευθυνότητα, σεμνότητα και, κυρίως, σοβαρότητα, η οποία εδράζεται σε συγκεκριμένα στατιστικά στοιχεία και έργα και ημέρες της περιόδου 1996 – 2003.
Η ταπεινότητά μου, το 2004, δηλαδή αμέσως μετά την ήττα του Κώστα Σημίτη από τον Κώστα Καραμανλή στις εκλογές του Μαρτίου του 2004, κυκλοφόρησα από τις εκδόσεις Παπαζήση το βιβλίο μου «Η μεγάλη φούσκα του εκσυγχρονισμού του Κώστα Σημίτη» με εξώφυλλο να κοσμείται από σχετικό σκίτσο του Κώστα Μητρόπουλου (βλέπε φωτογραφία). Πολλά στοιχεία από το βιβλίο αυτό περιλαμβάνονται στο υπό έκδοσιν νέο βιβλίο μου υπό τον τίτλο «Η κατάρα της οικονομίας, 1980- 1994», όπου παρουσιάζονται οι εφιαλτικές εξελίξεις στην οικονομία σωρευτικά ανά περιόδους έως και σήμερα αφήνοντας το ανάθεμά τους σε όλη την ελληνική οικονομία και κοινωνία, με κορύφωσή τους ιδιαίτερα την περίοδο μετά το 2010, όταν καταρρίφθηκαν μόλις σε ένα χρόνο όλα τα αρνητικά ρεκόρ εξηκονταετίας σε βασικά οικονομικά μεγέθη. Η μελαγχολική αυτή διαπίστωση επιβεβαιώνεται από τα αποτελέσματα στην οικονομία, τα οποία παρουσιάζω στο βιβλίο κατά κυριότερους τομείς με την παράθεση αντίστοιχα σπάνιων ίσως επίσημων στοιχείων σε πίνακες, που αποτυπώνουν τη διαχρονική εξέλιξη βασικών οικονομικών μεγεθών από το 1961 έως σήμερα, από το 1981 έως σήμερα κι από από το 2001 έως σήμερα. Σ΄ αυτό, το νέο υπό έκδοσιν βιβλίο, περιλαμβάνεται ολόκληρο κεφάλαιο για τα έργα και τις ημέρες του Κώστα Σημίτη ως πρωθυπουργού με την παράθεση σχετικών επίσημων στοιχείων για την εξέλιξη βασικών οικονομικών μεγεθών επί πρωθυπουργίας του.
Άκων πρωταγωνιστής μιας θλιβερής πολιτικής ιστορίας με θύματα ένα ιστορικό έντυπο και δύο δημοσιογράφους!
Αλλά, στο πρώτο σημείωμα του φακέλου για τον Κώστα από ανοίγω από σήμερα, δεν θα παρουσιάσω τα «κατορθώματα» του άρτι εκδημήσαντος πρώην (επί οκτώ) χρόνια πρωθυπουργού, αλλά μιαν απίστευτη και σχεδόν μοναδική για ένα Έλληνα πολιτικό ιστορία, η οποία συμπίπτει σχεδόν με την έναρξη της θητείας του ως κυβερνήτη και την οποία ακουσίως προκάλεσε η ταπεινότητά μου! Μπορεί να μη σας ενδιαφέρει ως ιστορία, είναι όμως διδακτική, καθώς, όπως έλεγε ο μέγας Μάρξ, «η ιστορία επαναλαμβάνεται την πρώτη φορά σαν τραγωδία και τη δεύτερη φορά σαν φάρσα». Και τέτοιες τραγωδίες και φάρσες από … θλιβερές ιστορίες ζούμε συνεχώς στη χώρα μας!!!
Πρόκειται, λοιπόν, για το θλιβερό επεισόδιο του «αποκεφαλισμού» το 1996, δηλαδή επί Σημίτη, της τότε διεύθυνσης του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» και του τέλος, ουσιαστικά, του ιστορικού περιοδικού στην ενημέρωση των Ελλήνων, το οποίο, από το 1927, όταν πρωτοκυκλοφόρησε, είχε εξελιχθεί σε «θεσμό» με το κύρος του και την εγκυρότητά του.
Τότε, ως αρχισυντάκτης του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» και αναπληρώνοντας τον από το 1965 διευθυντή του Γιάννη Μαρίνο, οποίος έκανε χρήση της ετήσιας αδείας του, δημοσίευσα στο τεύχος 22 Αυγούστου 1996, δηλαδή όταν μόλις είχε αρχίσει η προεκλογική περίοδος με τον νέο αρχηγό του ΠΑΣΟΚ τον Κώστα Σημίτη, με πρώτο θέμα και στο εξώφυλλο, μιαν αποκαλυπτική έρευνα για αύξηση - αμόκ (κατά 682 δις. δραχμές!) των προεκλογικών δαπανών. Η έρευνα αυτή αποκάλυπτε ότι οι τροπολογίες σε σχετικά νομοσχέδια από διάφορους υπουργούς πήγαιναν σύννεφο, με αποτέλεσμα να αυξάνονται δραματικά οι δαπάνες του κρατικού προϋπολογισμού, όπως προέκυπτε και από τις αιτιολογικές εκθέσεις που «κοστολογούσαν» μάλιστα τις τροπολογίες αυτές.
Το δημοσίευμα αυτό προκάλεσε μεγάλο θόρυβο και αναταραχή στην τότε κυβέρνηση του Κώστα Σημίτη, ο οποίος είχε διαδεχθεί τον Ανδρέα Παπανδρέου, καθώς τα στοιχεία του (προεκλογική περίοδος γαρ!) επικαλούνταν πολλά στελέχη της τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης, της Νέας Δημοκρατίας, σε συζητήσεις σε ραδιοτηλεοπτικούς σταθμούς, με αποτέλεσμα να αναγκασθεί το υπουργείο Οικονομικών την επόμενη ημέρα (23 Αυγούστου) να κυκλοφορήσει σχετική μακροσκελή ανακοίνωση, με την οποία δικαιολογούσε τάχα μια προς μία όλες τις δαπάνες, αλλά χωρίς να σταλεί και στην ταπεινότητά μου με τη μορφή έστω και επιστολής! Φυσικά, το πλήρες κείμενο της ανακοίνωσης αυτής δημοσίευσα στο επόμενο τεύχος του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» (29 Αυγούστου 1996) με τις σχετικές παρατηρήσεις.
Η ημερομηνία αυτή (29 Αυγούστου), εορτή του Ιωάννου του Προδρόμου, του Αποκεφαλιστή, είχε κι ένα μείζονα συμβολισμό! Από τότε άρχισε ο «αποκεφαλισμός» της διεύθυνσης του «Οικονομικού Ταχυδρόμου»! Διότι, όταν δημοσιεύθηκε η έρευνα αυτή και προκλήθηκαν οι έντονες (σημιτικές) αντιδράσεις και ο μεγάλος θόρυβος, ο Γιάννης Μαρίνος διέκοψε την άδειά του και επέστρεψε από τη Σαντορίνη στο γραφείο, όπου έμεινε για λίγες ημέρες. Διότι έγινε η … αντικατάστασή του!
Εκ βαθέων αποκάλυψη του Γιάννη Μαρίνου για την «έκπτωσή» του!
Με τον Γιάννη Μαρίνο συνεργάσθηκα στενά και μοναδικά ως αρχισυντάκτης σε σχεδόν ολοήμερη βάση έως την απομάκρυνσή του του από τη διεύθυνση του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» από το 1970 έως το 1996. Δηλαδή, με τον Γιάννη Μαρίνο έζησα επί 26 περίπου χρόνια χαρές από επιτυχίες, αγωνίες και ανησυχίες για τη συνεχή βελτίωση και περαιτέρω καταξίωση του «Οικονομικού ταχυδρόμου» ως «θεσμού», όπως τον είχε χαρακτηρίσει ο ίδιος ο αείμνηστος Χρήστος Λαμπράκης σε ένα εισαγωγικό του σημείωμα στη μνημειώδη ειδική έκδοση για τα 60 χρόνια του «Οικονομικού Ταχυδρόμου», η οποία κυκλοφόρησε στις 30 Απριλίου 1987, τις σκληρές προσπάθειες για οικονομική αυτοδυναμία και κερδοφορία του περιοδικού μας και, φυσικά, τη συνεχή δημοσιογραφική παρουσία και των δύο μας με άρθρα, αναλύσεις, έρευνες, ρεπορτάζ, σχόλια
Μολονότι, μιλούσαμε συνεχώς ή του εξηγούσα ο ίδιος τί έγινε τότε, συνεχώς απέφευγε τέτοια συζήτηση! Επίσης, μολονότι και μετά την απομάκρυνσή του δεν είχα παύσει ποτέ να το παρουσιάζω μετά βδελυγμίας το θλιβερό αυτό σε επόμενα άρθρα μου και βιβλία μου, ο μακροχρονιότερος διευθυντής ελληνικού εντύπου (επί 33 συνεχή χρόνια!) Γιάννης Μαρίνος, ευγενής, όπως πάντα και γαλήνιος, μόλις ύστερα από πολλά χρόνια εκ βαθέων αποκάλυψε δημοσίως τους λόγους της (σημιτικής) «έκπτωσής» του. Ώσπου, για πρώτη φορά, στη σελίδα 166 του βιβλίου του «Κωνσταντίνος Καραμανλής, Ανδρέας Παπανδρέου, Χαρίλαος Φλωράκης, εκμυστηρεύσεις τριών μεγάλων», που κυκλοφόρησε το 2028, αναφέρεται στο θέμα αυτό λιτά, λακωνικά, αλλά και δηκτικά, παρουσιάζοντας τις αναμνήσεις του για τον Ανδρέα Παπανδρέου, ως εξής: «Διατηρώ την ανάμνηση ενός πολύ ευγενικού ανθρώπου, που συντήρησε μέχρι τέλους την καλή σχέση του μαζί μου, καθώς και τη ανοχή προς κριτική που του ασκούσα, εν αντιθέσει προς τον διάδοχό του στην ηγεσία του ΠΑΣΟΚ και στην πρωθυπουργία Κώστα Σημίτη. Ο τελευταίος, μολονότι, είχαμε αναπτύξει οικειότητα, δεν δίστασε να απαιτήσει την απομάκρυνσή μου από τη διεύθυνση του «Οικονομικού Ταχυδρόμου», επειδή τον ενοχλούσε η κριτική που του ασκούσα…».
Μόλις πριν από ένα περίπου χρόνο, σε άρθρο του στο «Βήμα» ( 23 Φεβρουαρίου 2024) και στο ένθετο «Νέες Εποχές» σε άρθρο του με τίτλο «Τον Λαμπράκη όπως τον έζησα», εκ βαθέων αποκάλυψε δημοσίως τους λόγους της (σημιτικής) «έκπτωσής» του. Γράφει:
«Επί διακυβέρνησης Σημίτη, ξαφνικά ένα πρωινό ήρθε ο Λαμπράκης να με επισκεφθεί στο γραφείο μου, συνοδευόμενος από τον Σταύρο Ψυχάρη. Χωρίς προλόγους μού εκμυστηρεύθηκε την ανησυχία του για το μέλλον του «Οικονομικού Ταχυδρόμου», καθώς είχε ταυτιστεί τόσο πολύ με εμένα ως διευθυντή και αρθρογράφο: «Τι θα γίνει το έντυπο όταν κάποια στιγμή παύσετε να το διευθύνετε;» με ρώτησε. Μολονότι του εξήγησα πως είχα δρομολογήσει την τυχόν διαδοχή μου, αντιλήφθηκα ότι ήλθε το τέλος μου στη διεύθυνση του εντύπου. Πράγματι, ύστερα από κάποιες μέρες ο Ψυχάρης με ενημέρωσε ότι πρέπει να παραδώσω τη διεύθυνση του αγαπημένου μου «Οικονομικού Ταχυδρόμου». Η έκπτωσή μου, που όπως εκ των υστέρων πληροφορήθηκα ήταν επιθυμία του πρωθυπουργού Σημίτη, πραγματοποιήθηκε κατά τον πλέον ανώδυνο τρόπο. Διατηρήθηκε άθικτος ο υψηλός μισθός μου, μου παραχωρήθηκαν ιδιαίτερο γραφείο και γραμματέας, ονομάστηκα σύμβουλος έκδοσης του «Βήματος» και μου ζητήθηκε να αρθρογραφώ στο «Βήμα» κάθε Κυριακή σε στήλη υπό τον τίτλο «Κοινός Νους», αρθρογραφία που έκτοτε συνεχίζω ανελλιπώς έως και σήμερα».
Είναι αλήθεια ότι αυτή η μεθόδευση απομάκρυνσης του Γιάννη Μαρίνου και τοποθέτησης και της ταπεινότητάς μου στο «ψυγείο» από το 1996 έως και το 2001, όταν αποχώρησα για να αναλάβω τη διεύθυνση του «Ελεύθερου Τύπου της Κυριακής», με εξέπληξε και με στενοχώρησε για λόγους που μόνο ο Γιάννης Μαρίνος κι εγώ γνώριζα και που αποκάλυψε ο ίδιος στο παραπάνω άρθρο του ύστερα από πολλά χρόνια, ότι δηλαδή επί 33 χρόνια ο αείμνηστος πρόεδρός μας Χρήστος Λαμπράκης τον είχε αφήσει «απολύτως ελεύθερο να διευθύνει τον «Οικονομικό Ταχυδρόμο» κατά την κρίση του» και να απαντά σε εκείνον και στον γράφοντα «συνεχίστε να υποστηρίζετε ό,τι θεωρείτε σωστό και αφήστε εμένα να παίζω τον ρόλο του αλεξικέραυνου», όταν τον ρωτούσε «αν για την ανεξάρτητη αρθρογραφία μου δεχόταν οχλήσεις από τους θιγόμενους πολιτικούς»!
Η απάντηση αυτή του εκδότη, με το σπάνιο ήθος, εκπλήσσει μετά την αποκάλυψη από τον Γιάννη Μαρίνο κι άλλης άγνωστης ίσως λεπτομέρειας. Γράφει:
«Μολονότι οι δύο κορυφαίες εφημερίδες του («Το Βήμα» και «Τα Νέα») υποστήριζαν πάντα το Κέντρο και εν συνεχεία το ΠαΣοΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, δεν με εμπόδισε να ασκώ κριτική και στις κυβερνήσεις που εκείνος στήριζε, προς μεγάλη ενόχληση όχι μόνο των πολιτικών που επέκρινα, αλλά ακόμα και των διευθυνόντων τις εφημερίδες του, οι οποίοι δεν μου συγχωρούσαν αυτή την ανεξάρτητη, αδέσμευτη δημοσιογραφία που δρομολόγησα ως διευθυντής του «Οικονομικού Ταχυδρόμου». Ωστόσο έτσι ο «Οικονομικός Ταχυδρόμος» απέκτησε μεγάλη φήμη, υψηλό κύρος και ευρύτερη κυκλοφορία, που έφθασε κάποτε και τις 25.000. Αυτός ο ελεύθερος πολιτικοοικονομικός σχολιασμός στα εβδομαδιαία εκτενή άρθρα μου επί 33 χρόνια προσείλκυσε το ενδιαφέρον του ραδιοφώνου και της τηλεόρασης, όπου ως καλεσμένος τους ανέπτυσσα σχεδόν καθημερινά τις απόψεις μου…»
Το επίμαχο δημοσίευμα του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» που προκάλεσε αντιδράσεις της εξουσίας!
Στη στήλη «Το Θέμα της Εβδομάδας» του «Οικονομικού Ταχυδρόμου» (22 Αυγούστου 1996) δημοσιεύθηκε, με ευθύνη μου ως αρχισυντάκτη ή διευθυντής Σύνταξης έρευνα του συνάδελφου Γιώργου Παπανικολάου με υπέρτιτλο «Παρά τις επίσημες αντίθετες διαβεβαιώσεις» και βασικό τίτλο «Αμόκ αύξηση προεκλογικών (😉 δαπανών» και πλαγιότιτλο «Δυνητική πρόσθετη δαπάνη 682 δισ. δραχμών από πρόσφατες νομοθετικές ρυθμίσεις».
Την έρευνα δημοσίευσα προτάσσοντας το ακόλουθο εισαγωγικό μου σημείωμα:
«Είναι ίσως απίστευτο (αν και στη χώρα μας όλα πλέον τείνουν να γίνονται αποδεκτά με συγκατάβαση) ότι, ενώ οι αρμόδιοι υπουργοί τονίζουν με κάθε τρόπο και υποστηρίζουν τη μείωση των κρατικών δαπανών, απ΄ την άλλη μεριά με μία υπογραφή σε ορισμένες τροπολογίες (όσες είχαμε υπομονή να συλλέξουμε!) επιβαρύνουν τον κρατικό προϋπολογισμό ούτε λίγο ούτε πολύ με 682.295.000.000 δραχμές (σημείωση σημερινή δική μου: 2 ακριβώς δισ. ευρώ!). Στο ποσό αυτό υπολογίζονται τόσο οι καταπτώσεις των εγγυήσεων του Ελληνικού Δημοσίου (που για το 1996 έχουν οριοθετηθεί στα 400 δισ. δραχμές), όσο και οι απώλειες εσόδων από τους ασφαλιστικούς οργανισμούς, με τη «βοήθεια» του υπουργού Εργασίας. Και η επιβάρυνση αυτή των δαπανών προέρχεται μόνο από τις τελευταίες άσχετες τροπολογίες σε πρόσφατα σχέδια νόμων!
Το ερώτημα, βέβαια, πού τίθεται είναι: Για ποιο λόγο οι αρμόδιοι υπουργοί συνεχίζουν να δηλώνουν όλα αυτά τα εντυπωσιακά περί μειώσεως των δαπανών; (βλέπε δηλώσεις!). Και για ποιο λόγο συνυπογράφουν τροπολογίες που αυξάνουν με ιλιγγιώδη ρυθμό δαπάνες που λένε ότι προσπαθούν να μειώσουν; Ίσως δεν υπάρχει άλλη εξήγηση από το ότι βαίνουμε ταχέως προς εκλογές. Αλλά και πάλι είναι αυτός ικανός λόγος για την κατασπατάληση του δημόσιου χρήματος με μεθόδους που απέχουν παρασάγγες απ΄ το «εκσυγχρονιστικό» ήθος των κυβερνώντων;»
Κορυφαίο όνειδος για το πολιτικό σύστημα!
Στη συνέχεια δημοσιευόταν η αποκαλυπτική έρευνα, η οποία αποτελεί ίσως το κορυφαίο όνειδος για το πολιτικό σύστημα (είχε προηγηθεί εκείνο των «οικουμενικών» τροπολογιών το 1990!):
«Δεν περνάει σχεδόν ούτε ημέρα που κάποιος από το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης να μην επισημαίνει τη σοβαρότητα και τη σπουδαιότητα της περιστολής των δαπανών του δημόσιου τομέα της χώρας. Μάλιστα, η κυβέρνηση προχώρησε και στη σύσταση ειδικής επιτροπής περιστολής των δαπανών, της οποίας προεδρεύει ο πρόεδρος του Σώματος Οικονομικών Εμπειρογνωμόνων κ. Ι. Στουρνάρας (σημείωση δική μου σημερινή: ο σημερινός διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος και πρώην υπουργός), ενώ σύντομα πρόκειται να κατατεθεί και ειδικό σχέδιο νόμου με σκοπό τη μείωση κατά 300 δις. δραχμές τουλάχιστον (όπως εισηγείται το υπουργείο Οικονομικών) των δημόσιων δαπανών. Σχετικές πληροφορίες αναφέρουν ότι οι περικοπές αυτές θα βασισθούν στις εισηγήσεις του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, που, όταν προ μηνών (Απρίλιος) είχαν διαρρεύσει, με αφορμή την κατάργηση των συντάξεων των αγωνιστών της Εθνικής Αντίστασης, είχαν προκαλέσει τριγμούς στις σχέσεις των δύο υπουργείων, Εθνικής Οικονομίας και Οικονομικών.
Σήμερα, διαφαίνεται μία ομοφωνία μεταξύ των δύο αρμόδιων υπουργών προς επίτευξη του στόχου αυτού, αφού μετά από διαδοχικές συναντήσεις με τον πρωθυπουργό και οι δύο οικονομικοί υπουργοί με δηλώσεις τους αναφέρθηκαν στην εφαρμογή μέτρων δημοσιονομικής εξυγίανσης, στα οποία τον πιο σημαντικό ρόλο έχουν οι περικοπές δαπανών. Χαρακτηριστικό είναι ότι το υπουργείο Οικονομικών προχωρεί στην κατάρτιση του νέου προϋπολογισμού (1997) χωρίς να περιμένει άλλο, τις έτσι κι αλλιώς καθυστερημένες (έως τις 15 Ιουλίου) προτάσεις των υπουργείων (εκτός του υπουργείου Εσωτερικών που απάντησε εντός της προθεσμίας). Τη ίδια χρονική περίοδο αναζητείται από τους αναλυτές της πολιτικής σκηνής να μαντέψουν τις επόμενες κινήσεις το πρωθυπουργού όσον αφορά στο ενδεχόμενο πρόωρων εκλογών.
Δεν έχει παρά να ρίξει κάποιος μια ματιά στις τροπολογίες που περνούν σαν βροχή στα πρόσφατα σχέδια νόμου που ψηφίζονται από τη Βουλή…»
Στη συνέχεια, παρουσιάζονται, συγκεκριμένα, υπουργοί κατά την ίδια περίοδο να δηλώνουν τη δραστική μείωση των δαπανών και από την άλλη να υπογράφουν ή να προσυπογράφουν τροπολογίες με τις οποίες γινόταν το αντίθετο.
Στο επόμενο: το αίσχος των προεκλογικών τροπολογιών με παραδείγματα
==============
Δύο μεγάλες περιόδους σκληρής λογοκρισίας έχει γνωρίσει μεταπολεμικά η χώρα μας. Την μία επίσημη, σκαιή και βάρβαρη επί δικτατορίας. Τη δεύτερη ανεπίσημη, μουγγή και δόλια επί Σημίτη.
Διονύσης Χαριτόπουλος
Δύο μεγάλες περιόδους σκληρής λογοκρισίας έχει γνωρίσει μεταπολεμικά η χώρα μας. Την μία επίσημη, σκαιή και βάρβαρη επί δικτατορίας. Τη δεύτερη ανεπίσημη, μουγγή και δόλια επί Σημίτη.
Επρόκειτο κυριολεκτικά για τον άνθρωπο χωρίς κανένα χάρισμα αλλά τον τέλειο αχυράνθρωπο της οικονομικής εξουσίας. Για να ληστεύουν ανεμπόδιστα τη χώρα κι αυτός να κάνει πως δεν ξέρει. (Και το ίδιο κάνει ακόμα.)
Στο ανθρωπάκι είχαν φορέσει μια αστραφτερή μηντιακή πανοπλία. Και ήταν επιτακτική ανάγκη να μη φανεί ότι αποκάτω δεν υπάρχει τίποτα.
Την κατασκευή της εικόνας του είχαν αναλάβει εργολαβικά τα μεγάλα ΜΜΕ. Ήταν «ο σοβαρός», «ο εκσυγχρονιστής», «ο καταλληλότερος», «ο καλύτερος πρωθυπουργός που είχαμε».
Και βέβαια, «ο πρωθυπουργός που μας έβαλε στην ΟΝΕ».
- Με απάτη που πληρώνουμε εφτά χρόνια τώρα, γιατί κάποιους ισχυρούς τους συνέφερε να μπούμε κι ας καταστραφούμε οι υπόλοιποι.
Δεν επιτρεπόταν ο παραμικρός αντίλογος.
Όποιος διατύπωνε διαφορετική θέση εξουδετερωνόταν ποικιλοτρόπως. Αν ήταν δημοσιογράφος απολυόταν και πέρναγε στα αζήτητα. Αν ήταν πολιτικός τον διέβαλαν ή τον γελοιοποιούσαν.
Αν ήταν συγγραφέας, σκηνοθέτης, καλλιτέχνης, έμπαινε στη μαύρη λίστα. Το όνομα και το έργο του αποκλείονταν από τα κρατικά κανάλια, τα μεγάλα ιδιωτικά και βέβαια τις μεγάλες εφημερίδες.
Στο ανθρωπάκι είχαν φορέσει μια αστραφτερή μηντιακή πανοπλία. Και ήταν επιτακτική ανάγκη να μη φανεί ότι αποκάτω δεν υπάρχει τίποτα.
- Κυνηγήθηκαν αρκετοί δημοσιογράφοι και μεταξύ αυτών απολύθηκε από το «Έθνος» που δούλευε χρόνια ο Βασίλης Ραφαηλίδης. Αυτός πήρε ανάποδες και έκανε μήνυση στον πανίσχυρο πρώην εργοδότη του.
Οι αιτιάσεις του ήταν δικονομικά σωστές αλλά δεν ήταν δυνατόν να υπάρξουν απτές αποδείξεις. Κατά τον δικηγόρο του χρειαζόταν κάποιους μάρτυρες, κάπως γνωστούς, να καταθέσουν υπέρ του.
Ο Βασίλης παρά την εικόνα καυγατζή που εξέπεμπε ήταν ένας πολύ ευγενικός και διακριτικός άνθρωπος. Δεν θέλησε να βαρύνει κανέναν φίλο του. Ήξερε ότι θα σήμαινε τον αποκλεισμό του από τα ΜΜΕ του Σημιταριού.
Δεν ζήτησε από κανέναν να πάει μάρτυρας υπέρ του στο δικαστήριο. Αλλά και κανείς δεν προσφέρθηκε. Ίσως κάποιοι να μην το έμαθαν γιατί πουθενά δεν δημοσιοποιήθηκε. Ισχύει κι αυτό.
Πήγα εγώ ως μοναδικός μάρτυρας, παρά τις αντιρρήσεις του.
Όχι πως υπήρχε πιθανότητα να δικαιωθεί. Αλλά τουλάχιστον εμπόδισα τον Βασίλη να δείρει μέσα στο δικαστήριο τον μάρτυρα κατηγορίας εναντίον του.
Ήταν ένας δημοσιογράφος από την ίδια εφημερίδα, δηλωμένος φίλος και θαυμαστής του Βασίλη που αιφνιδίως ανέβλεψε και τον έβγαλε άχρηστο.
Φυσικά, ούτε η δίκη που έγινε, εμφανίστηκε σε κανένα Μέσο.
Σχόλια