The Free Press : Το χακάρισμα του φιλελευθερισμού από ιδεολόγους και η επιστροφή στις θεμελιώδεις αρχές του.
Εντάχθηκα στο Συντηρητικό κίνημα με έναν πολύ ασυνήθιστο τρόπο. Δεν σπούδασα πολιτικές επιστήμες και δεν είμαι δικηγόρος. Είμαι μηχανικός. Μου αρέσει να καταλαβαίνω πώς λειτουργούν πράγματα και μου αρέσει να διορθώνω πράγματα που είναι χαλασμένα.
Μεγαλώνοντας, είδα πολλά που έπρεπε να διορθωθούν. Γεννήθηκα το 1980 στο Λονδίνο, αλλά μεγάλωσα στο Λάγος της Νιγηρίας. Και το Λάγος ήταν ένα μέρος όπου σχεδόν όλα έμοιαζαν χαλασμένα.
Ήμουν τυχερή που γεννήθηκα σε μια σχετικά πλούσια οικογένεια και είχα μια αξιοπρεπή εκπαίδευση αλλά τα πράγματα άλλαξαν. Έμαθα γρήγορα τι σημαίνει να είσαι φτωχός καθώς έβλεπα το εισόδημα και τις αποταμιεύσεις της οικογένειάς μου να εξανεμίζονται από τις καταστροφικές κυβερνητικές πολιτικές. Δεν το ονόμαζαν σοσιαλισμό αλλά σίγουρα ήταν. Υπήρχαν στιγμές που έπρεπε να μελετάω στο φως των κεριών. Άλλες φορές, όταν η κρατική εταιρεία ύδρευσης κατέρρευσε, έπρεπε να σκάβουμε για γλυκό νερό σε μια γεώτρηση ένα μίλι μακριά.
Δεν υπήρχε ούτε ελευθερία επιλογής. Η στρατιωτική κυβέρνηση αποφάσιζε σε ποιο σχολείο πρέπει να πηγαίνει το παιδί σας. Αποφάσιζε ποιες επιχειρήσεις μπορούσαν ή όχι να λειτουργήσουν. Αποφάσιζε ποιον θα συλλάβει χωρίς δίκη, και ποιος άξιζε να δολοφονείται από το κράτος.
Ξέρω λοιπόν πώς είναι η ελευθερία γιατί έχω δει την ζωή χωρίς αυτήν.
Κλασικές φιλελεύθερες αξίες, όχι ο αριστερός προοδευτισμός, αλλά ο κλασικός φιλελευθερισμός των ελεύθερων αγορών, της ελευθερίας του λόγου, του ελεύθερου επιχειρείν, της θρησκευτικής ελευθερίας , του τεκμηρίου της αθωότητας, των αξιόπιστων θεσμών εντός του κράτους δικαίου και της ισότητας υπό το νόμο - όλα αυτά έλειπαν όταν μεγάλωνα ως παιδί υπό στρατιωτική εξουσία. Και αυτές οι αξίες—αυτή η πολύτιμη κληρονομιά— απειλούνται τώρα σοβαρά εδώ στη Δύση.
Συγκεκριμένα, έχουν χακαριστεί από ιδεολόγους που δρουν στο εσωτερικό. Αλλά τώρα πια ξέρουμε τα κόλπα τους και μπορούμε να τους εμποδίσουμε να καταστρέψουν τις πιο ελεύθερες κοινωνίες στην ιστορία του κόσμου.`
Ένας από τους λόγους για τους οποίους το κόμμα μου έχασε στις πρόσφατες εκλογές είναι ότι δεν καταλάβαμε πώς άλλαζε ο κόσμος και όταν το κάναμε, δεν προσαρμοστήκαμε αρκετά γρήγορα. Συγκεκριμένα, υπήρχε εφησυχασμός για τη φύση του εχθρού που πολεμούσαμε γιατί πολύς κόσμος δεν τον αναγνώριζε για αυτό που ήταν.
Κάποια στιγμή στην ταινία «The Usual Suspects» o Kevin Spacey λέει το εξής καταπληκτικό : «Το μεγαλύτερο κόλπο που έκανε ο διάβολος ήταν να πείσει τον κόσμο ότι δεν υπήρχε».
Αυτό είναι το κόλπο που έχουν καταφέρει οι κύριοι της αυταρχικής αριστεράς. Έχουν διαστρεβλώσει ιδέες και πολιτικές που μοιάζουν με φιλελευθερισμό αλλά κάθε άλλο παρά φιλελευθερισμός είναι. Μιλούν τη γλώσσα του κινήματος για τα πολιτικά δικαιώματα, αλλά έχουν στόχο να μας υποδουλώσουν. Κηρύττουν κοινωνική δικαιοσύνη αλλά δεν πιστεύουν στις πιο βασικές ιδέες της δικαιοσύνης και της ισότητας. Απαιτούν την ανοχή μας, ακόμη και όταν επιδιώκουν να υπονομεύσουν την ίδια την κουλτούρα και τους θεσμούς που δημιουργούν αυτή την ανοχή.
Ένας άλλος τρόπος για να το πούμε είναι ότι ο φιλελευθερισμός έχει χακαριστεί.
Επιτρέψτε μου να σας δώσω ένα παράδειγμα.
Το Ηνωμένο Βασίλειο, όπως πολλές χώρες, έχει γενναιόδωρους νόμους για την υποδοχή των διωκόμενων που ζητούν άσυλο. Φέτος αναφέρθηκε ότι ένας στους επτά αιτούντες άσυλο στη νότια Αγγλία ασπαζόταν τον Χριστιανισμό υπό την επίβλεψη τοπικών εκκλησιαστικών ηγετών.
Δεν είμαι θρησκευόμενη η ίδια. Αλλά είμαι και θα είμαι πάντα η εγγονή ενός αιδεσιμότατου Μεθοδιστή — και ξέρω τη χαρά που έχουν οι ιερείς κάθε φορά που μεγαλώνει το ποίμνιό τους. Αλλά μου φάνηκε σοκαριστικό το γεγονός ότι ούτε ένας από αυτούς τους προσηλυτισμούς δεν αντιμετωπίστηκε με καχυποψία και μόνο όταν ανακαλύφθηκε ότι ένας «προσηλυτισμένος» βρέθηκε να έχει διαπράξει πολλαπλά σεξουαλικά αδικήματα μετά την άφιξή του στο Ηνωμένο Βασίλειο και στη συνέχεια προχώρησε σε μια χημική επίθεση στο Λονδίνο σε μια μητέρα και τα δύο μικρά παιδιά της.
Αυτό εννοώ όταν λέω ότι ο φιλελευθερισμός έχει χακαριστεί. Όταν ένα σύστημα που κάνει προσαρμογές για ευάλωτα άτομα γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης από αντίπαλους αυτού του συστήματος, κάτι πρέπει να αλλάξει.
Μερικά άλλα παραδείγματα που θα μας βοηθήσουν να καταλάβουμε πως θα βρούμε τον δρόμο της επιστροφής.
Κανείς από εμάς δεν θέλει να γίνει εισβολή στις χώρες μας. Οπότε, φυσικά, είμαστε κατά του ιμπεριαλισμού. Ξαφνικά, εμφανίζεται μια ομάδα που λέει ότι θέλει να προωθήσει τον αντιιμπεριαλισμό. Ακούγεται καλό. Η κυβέρνηση τους δίνει χρήματα. Παίρνουν πανεπιστημιακές υποτροφίες. Γράφουν σχολικά βιβλία και εισάγουν την κοσμοθεωρία τους στο σχολικό πρόγραμμα. Και ξαφνικά διαπιστώνεις ότι ο αντιιμπεριαλισμός στρέφεται αποκλειστικά εναντίον της χώρας μας —ή της Δύσης. Δεν επικρίνουν την Κίνα. Δεν επιτίθενται στη Ρωσία. Στην πραγματικότητα, σε ορισμένες περιπτώσεις, επαινούν τη Ρωσία, η οποία εκτελεί μια ιμπεριαλιστική ατζέντα στην Ουκρανία.
Ή ας δούμε το αντιρατσιστικό κίνημα. Είμαστε όλοι κατά του ρατσισμού. Έτσι, εμφανίζεται μια ομάδα και λέει ότι είναι αντιρατσιστές. Ακούγεται καλό. Αλλά όπως αποδεικνύεται, αποφάσισαν ότι όλοι οι λευκοί είναι ρατσιστές και ο μόνος τρόπος να είσαι αντιρατσιστής είναι να είσαι εναντίον των λευκών λόγω των λευκών προνομίων τους. Αυτό είναι ανοησία - πράγματι, είναι νεορατσιστικό. Και συμβαίνει ξανά και ξανά και ξανά.
Ας δούμε τώρα και το περιβάλλον. Τα συντηρητικά κόμματα, από τη φύση τους, έχουν σχεδόν πάντα τις ρίζες τους στις αγροτικές κοινότητες, αυτές που γνωρίζουν καλύτερα από κάθε άλλον πως κληρονομούμε την φύση στα παιδιά μας. Για πολλά χρόνια, οι συντηρητικοί συνεργάστηκαν με χαρά με όλους τους φορείς για να προστατεύσουν τον φυσικό μας κόσμο και να βαδίσουν προσεκτικά στον τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούσαμε τα πλούτη του. Ωστόσο, όπως και σε πολλούς άλλους τομείς πολιτικής, αυτές οι αξίες παραβιάστηκαν. Η διατήρηση αντικαταστάθηκε από τον ριζοσπαστικό πράσινο απολυταρχισμό. Η φροντίδα του πλανήτη μας έγινε μια αποκλειστική συζήτηση για την αντιανάπτυξη.
Ακόμη και ο φεμινισμός, που είχε σκοπό να προωθήσει τα ίσα δικαιώματα των γυναικών, έχει ξοδέψει τόσο πολύ χρόνο βουτώντας στον μεταμοντερνισμό και αποδομώντας τη διαλεκτική, που δεν ξέρει πια τι είναι γυναίκα. Τα πράγματα έγιναν τόσο ανάποδα που στη Σκωτία έβαζαν βιαστές σε γυναικείες φυλακές απλώς και μόνο επειδή οι άντρες δήλωναν γυναίκες.
Μιλάμε για θρησκευτική ελευθερία, μόνο για να δούμε αυτούς που δεν θέλουν την ελευθερία να χρησιμοποιούν τη θρησκεία τους και να χρησιμοποιούν τα δικαιώματά τους για να αφαιρέσουν τις ελευθερίες άλλων, όπως είδαμε μόλις στο κοινοβούλιο του Ηνωμένου Βασιλείου όταν ένας βουλευτής των Εργατικών ζήτησε νόμους για τη βλασφημία. Το δικαίωμα διαμαρτυρίας, όπως έχουμε δει αμέτρητες φορές φέτος, χρησιμοποιείται ως κάλυμμα για τον εκφοβισμό των Εβραίων και των υποστηρικτών του Ισραήλ. Αφίσες με τα αγνοούμενα παιδιά και τους απαχθέντες ομήρους σκίζονται, στερώντας την ελευθερία των άλλων να ακουστούν.
Όλα αυτά δείχνουν πώς έχει χακαριστεί ο φιλελευθερισμός.
Πώς το διορθώνουμε λοιπόν ; Χρειαζόμαστε ένα δυναμικό φιλελευθερισμό και ένα δυναμικό συντηρητισμό. Δεν θέλουμε να πετάξουμε τίποτα από τα πράγματα που είναι καλά για την κοινωνία μας—όπως η ανοχή μας στη διαφορετικότητα, ο πλουραλισμός μας ή το ανοιχτό μυαλό μας. Αλλά πρέπει να αστυνομεύσουμε τα όρια, διαφορετικά οι αντίπαλοί μας θα τα θολώσουν σε σημείο που να μην υπάρχουν πια.
Το πρώτο βήμα είναι να εξηγήσουμε την αξία της ελευθερίας. Οι αντίπαλοί μας δεν εκτιμούν την ελευθερία. Εκμεταλλεύονται την ελευθερία για να πετύχουν τους ολέθριους σκοπούς τους. Αλλά η ελευθερία είναι θεμελιώδης για μια ακμάζουσα κοινωνία, όχι απλώς μία ωραία φιλοσοφική αρχή,
Το δεύτερο που πρέπει να κάνουμε είναι να σταματήσουμε την επέκταση του κράτους.
Μιλάμε για ένα μικρότερο κράτος ως αυτοσκοπό. Αλλά είναι κάτι περισσότερο από αυτό. Ένα μικρότερο κράτος είναι ένα μέσο για την εξασφάλιση καλύτερου τρόπου δράσης, επιτρέποντας στη γραφειοκρατία να εστιάσει και να δώσει προτεραιότητα στους ίδιους τους πόρους της. Αυτός είναι ο λόγος που είμαι ενθουσιασμένος με το DOGE και το τι θα κάνουν ο Πρόεδρος Τραμπ και ο Έλον Μασκ για την αποτελεσματικότητα της δημόσιας διοίκησης.
Τα τελευταία χρόνια στο Ηνωμένο Βασίλειο, το Συντηρητικό Κόμμα ξέχασε τον σκοπό του κράτους στην εθνική μας ζωή. Το κράτος επεκτάθηκε. Οι φόροι αυξήθηκαν. Και χρησιμοποιήσαμε την κρατική εξουσία για να συνεχίσουμε να ασχολούμαστε με κάθε πτυχή της ζωής για να επιτύχουμε ισότητα. Αν συνεχίσουμε να το κάνουμε αυτό, θα υπνοβατούμε σε μια προγραμματισμένη οικονομία πολύ πιο καταπιεστική από όσο θα μπορούσαν ποτέ να σκεφτούν οι διανοούμενοι του εικοστού αιώνα.
Το τρίτο πράγμα που πρέπει να κάνουμε είναι να σταματήσουμε να φοβόμαστε να υπερασπιζόμαστε τις πεποιθήσεις μας. Μέρος του προβλήματος είναι ότι, για την κεντροδεξιά, η ελευθερία έχει καταλήξει να σημαίνει ασυδοσία - ότι πρέπει να καθίσουμε και να μην κάνουμε τίποτα καθώς οι αρετές και τα ήθη που μας έκαναν ελεύθερους απορρίπτονται. Μας λένε ότι ο culture war είναι επιφαινόμενο και δεν αξίζει τον κόπο να ασχοληθούμε.
Αυτό είναι τελείως λάθος.
Η στάση του «να μην κάνεις τίποτα» που έχει χαρακτηρίσει πολλούς κεντροδεξιούς τα τελευταία χρόνια είναι βαθιά λανθασμένη. Η ελευθερία πρέπει να προστατεύεται και να επεξηγείται με αναφορά σε σημαντικές ευρύτερες αρχές.
Οι άνθρωποι πρέπει πάντα να αντιμετωπίζονται ως άτομα (οι ιδεολογίες που υποδηλώνουν το αντίθετο πρέπει να αντιμετωπίζονται σθεναρά ). Πρέπει πάντα να διασφαλίζεται η δέουσα διαδικασία (δεν μπορεί να υπάρχει περιθώριο για δικαιοσύνη οποιουδήποτε είδους). Το κράτος δικαίου πρέπει να προστατεύεται και ο νόμος πρέπει να εφαρμόζεται ουδέτερα (και δεν μπορεί να υπάρξει ειδική μεταχείριση ανάλογα με την ταυτότητα).
Εάν η Δύση ευημερεί μόνο λόγω της σκλαβιάς και της αποικιοκρατίας, εάν όλη της η επιτυχία οφείλεται στην πατριαρχία, την κυριαρχία των λευκών και την ετεροφυλική καταπίεση, πρέπει να πληρωθεί ένα βαρύ τίμημα. Αυτό το τίμημα είναι ότι οι πεποιθήσεις μας - δημοκρατία, ισότητα ενώπιον του νόμου, αξιοκρατία, ελεύθερες αγορές - είναι απλώς παραμύθια που λέμε στους εαυτούς μας για να καλύψουμε ένα σκοτεινό και θολό παρελθόν. Επειδή προφανώς κάτι τέτοιο δεν ισχύει πρέπει να καταλάβουμε ότι δεν μπορεί να υπάρξει λύση στα μεγάλα προβλήματα της εποχής μας εάν χάσουμε την εμπιστοσύνη στα επιτεύγματα μας και στον πολιτισμό μας. Όλα εξαρτώνται από αυτό.
Όταν αυτό δεν συμβαίνει - όταν δεν υπερασπιζόμαστε τα πράγματα στα οποία πιστεύουμε, όταν αποτυγχάνουμε να πούμε μια ιστορία για το παρελθόν μας και για το μέλλον μας, όταν αποτυγχάνουμε να δώσουμε ελπίδα στους νέους - δημιουργείται ένα κενό και άλλες πεποιθήσεις γεμίζουν αυτό το κενό.
The Free Press
12/12/24
via Babis Georges Petrakis
Σχόλια